คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : กลับบ้าน
Xson Talk
ผมนั่งรอยัยตัวเล็กที่ผมสั่งให้ไปอาบน้ำแต่งตัวลงมา ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมมีธุระที่ต้องไปจัดการ ผมไม่มีทางจะปล่อยให้เธอไปกับไอ้เสือร้ายอย่างไอ้เดวิดเด็ดขาด ลองคิดดูเอาละกันใครที่วาพวกผมร้ายยังไงในเรื่องของผู้หญิง ผมอยากจะบอกเลยว่ามันก็ไม่น้อยไปกว่าพวกผมสักเท่าไหร่หรอก แต่ที่วันนี้ผมยอมเพราะคิดว่าอย่างน้อยมันก็เป็นคนที่รู้จักกับยัยแผ่นพายที่เป็นพี่สาวของเธอ อ่อǃ แผ่นพายเป็นน้องผมหนึ่งปีแต่ขี้บ่นเป็นบ้าจนผมชักไม่มั่นใจว่าใครกันแน่เป็นพี่ ในขณะที่ผมออกไปข้างนอกเพื่อจัดการธุระก็ไม่ลืมที่จะให้ลูกน้องของผมและพนักงานของไอ้เจโรมคอยสอดส่องดูแลอย่างห่างๆ แต่ก็ได้รับรายงานมาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอแค่นี้ผมก็สบายใจขึ้นมาเยอะแล้ว แต่ที่ผมเป็นห่วงที่สุดคือยัยตัวเล็กนั่นแหละว่าจะไม่สบายเอา ก็เล่นไม่ยอมขึ้นจากน้ำนอกจากตอนที่ตัวเองหิว จนผมกลับมาซึ่งฟ้าก็เริ่มมืดแล้วจึงสั่งให้พนักงานไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ผมก่อนที่จะเดินไปหาเธอที่ไม่ยอมขึ้นจากน้ำสักที ผมยืนมองเธออยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจเรียกให้เธอขึ้นมา ถึงแม้ว่าเธอจะทำหน้ามุ่ยใส่ผมแต่ก็ยอมเดินขึ้นมาตามที่ผมสั่งก่อนที่ผมจะเอาผ้าที่ถือมาด้วยห่มไหล่ของเธอไว้แล้วพาเธอกับมายังห้องพักก่อนที่ผมจะลงมานั่งจิบกาแฟรอเธอ ผมนั่งรออยู่ไม่นานสักเท่าไหร่ก็มีร่างบางของคนที่ผมคุ้นตานั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผมพร้อมกับมองมาอย่างเกรงๆนิดๆ ใช่สิก็ผมเล่นพูดด้วยสีหน้านิ่งขนาดนั้นไม่แปลกหรอกที่เธอจะรู้สึกอย่างนี้
"ไงเราวันนี้สนุกไหม"
ผมเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือใบหน้ามู่ทู่ของยัยตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าวก่อนจะเอ่ยตอบมาอย่างงอนๆ
“ก็ดีค่ะถ้าได้เล่นต่อนานกว่านี้”
“เล่นมาทั้งวันแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
เธอยังคงทำหน้ามุ่ยใส่ผม ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบให้ใครขัดใจแต่ว่าครั้งนี้ผมจะมาอ่อนข้าให้เธอไม่ได้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะไม่สาย ก็คนมันเป็นห่วงนี่ทำไงได้
“ทานข้าวจะได้ทานยา”
ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมาสักพักโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำ จนพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟพร้อมกับยาแก้ไข้หวัดที่ผมสั่งมาให้เธอทานเพื่อดักเอาไว้ก่อน
“ไม่สบายก็ต้องทานยา”
ผมรีบพูดขัดเธอขึ้นไปทันทีเมื่อเธอกำลังจะอ้าปากพูด เพราะว่าผมรู้ไงล่ะว่าเด็กดื้ออย่างเธอไม่ค่อยจะอยากกินยาหรอก แต่ถ้าเป็นอะไรไปทีนี่ถึงกับนอนโรงบาลเลยทีเดียว
ยัยตัวเล็กตรงหน้าทำท่าฟึดฟัดอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ และยอมนั่งทานอาหารที่ผมสั่งมาให้ระหว่างที่มานั่งรอเธออาบน้ำแต่งตัว และแน่นอนว่าผมก็ไม่ลืมที่จะสั่งของหวานสุดโปรดของเธอมาให้ด้วยเช่นกัน
พอเรานั่งทานอาหารคาวเรียบร้อยก็ต่อด้วยอาหารหวานตามลำดับ โดยไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาสักคำ จึงทำให้บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารมีเพียงความเงียบ ก่อนที่ผมจะเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบหลังจากที่เธอวางแก้วน้ำเพื่อบอกว่าตัวเองอิ่มแล้ว
“พรุ่งนี้กลับบ้านพร้อมพี่เลยนะ”
“แต่ว่าพิณ...”
“ไม่มีคำว่าแต่”
“ฮึ่ย!!”
ผมเอ่ยขัดเธอขึ้นทันทีเมื่อเธอทำท่าจะอยู่ที่นี่ต่อ จะว่าไปถ้าเธออยู่ที่นี่ก็มีเพื่อนของผมที่ช่วยดูแลได้ แต่ไม่ว่ายังไงถ้าเธอกลับไปพร้อมกับผมมันก็ย่อมวางใจได้มากกว่า และที่สำคัญคือผมไม่มีทางที่จะปล่อยให้เธอไปกับไอ้เสือเดวิดสองคนเด็ดขาด!!
_________________________________________________ 30% _____________________________________________________
Pinpleng Talk
เฮ้อ!
หลังจากที่ฉันโดนไอ้พี่บ้านั่นบังคับให้ทานยาที่แสนไม่อร่อยยังไม่เท่าไหร่ นี่ฉันยังจะต้องกลับกรุงเทพพรุ่งนี้พร้อมกับเขาอีก อุตส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งทียังจะมาขัดความสุขของฉันอีก ทั้งที่ฉันมากับพี่เดวิดแล้วทำไมฉันถึงจะต้องมากลับไปพร้อมกับเขาด้วยเนี่ย คิดผิดชะมัดเลยที่ยอมอ่อนข้อให้กับพ่อแล้วย้ายมาอยู่ตามคำสั่ง ถ้ารู้อย่างนี้ไปนอนคอนโดยัยอายยังจะสบายใจกว่าอีก
รุ่งเช้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฮึ่ย! มาหากันแต่เช้าเลยนะ กลัวว่าฉันจะหนีกลับก่อนหรือยังไงกัน ถ้าไม่ติดว่าพ่อจะองค์ลงใส่ฉันเพราะว่าขัดคำสั่งคนอย่างเขานะ ฉันไม่มีทางมานั่งทำตามคำสั่งของคนอย่างเขาเด็ดขาด!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มาแล้วค่ะ”
หึ! จะกดอะไรกันนักหนากลัวว่าออดห้องฉันมันไม่ได้ยินหรือยังไงกันนะกดอยู่ได้ ฉันเดินไปเปิดประตูด้วยใบหน้าที่บอกได้คำเดียวเลยว่าแจ่มใสสุดๆ(ประชดล้วนๆ)
พอฉันเปิดประตูห้องออกไปยังไม่ทันที่จะพูดอะไรก็ต้องหุบปากทันที เมื่อคนที่ยืนกดออดอยู่ด้านหน้าห้องของฉันไม่ใช่คนที่ฉันกำลังบ่นเขา แต่เป็นพี่เดวิดที่ยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้าของฉัน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ไปทานอาหารเช้ากันไหม”
พี่เดวิดเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เมื่อเราทั้งสองคนได้แต่ยืนมองหน้ากันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ แต่ฉันี่สิจะเริ่มบอกพี่เขายังไงว่าฉันต้องกลับพร้อมไอ้พี่เอ็กซ์สันจอมเผด็จการ
“ตกลงไหมครับ”
“เอ่อ...”
“คงไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าต้องกลับพร้อมฉันวันนี้และตอนนี้ด้วย”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยอะไรทั้งนั้น ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา คงไม่ต้องบอกหรอกใช่ไหมว่าใคร เพราะว่ามันคงจะเป็นใครที่ไหนนอกจากพี่เอ็กซ์สันคนเดียว
“แต่...”
“ไปเก็บของได้แล้วอีกสิบนาทีรถจะออกแล้ว”
ยังไม่ทันที่ฉันจะแย้งอะไร ไอ้พี่บ้าก็พูดขัดขึ้นพร้อมกับส่งสารตาดุๆมาให้ หึ! คิดว่าฉันจะกลัวหรอ บอกเลยว่ากลัว! ก็พี่เขาถ้าได้อารมณ์ขึ้นมาทีคนที่อยู่รอบข้างเตรียมซวยได้เลย ฉันจะไม่มีวันกลัวหรอกถ้าไม่เคยเห็นมากับตา เล่นซะคนที่เข้ามารังแกฉันเกือบต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มเลยทีเดียว (คิดดูตอนเด็กยังขนาดนี้ แล้วตอนนี้จะขนาดไหน)
“แกมีสิทธิ์อะไรมาพาพิณกลับไปพร้อมแก”
“คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์ที่ต้องรู้”
“พิณมากับฉันก็ต้องกลับกับฉัน”
“ขอโทษทีไม่ใช่พ่อฉันไม่จำเป็นต้องฟังแก”
“ไอ้เอ็กซ์สัน!”
ฉันเดินเข้ามาเก็บของที่มีอยู่น้อยนิดของฉัน ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงของทั้งคู่ที่อยู่หน้าประตูเปิดประเด็นสนทนากัน ถ้ามันเป็นการซักถามปกติฉันจะไม่ห่วงอะไรเลย แต่นี่มันเหมือนกับว่าเป็นการประกาศสงครามย่อยๆเลยทีเดียว
“เอ่อ...พิณว่าเราไปกันได้แล้วค่ะพี่เอ็กซ์ รีบไม่ใช่หรือไงล่ะ”
ฉันรีบวิ่งออกไปยืนขึ้นกลางทั้งสองคนพร้อมกับหันไปชวนเขากลับทันที ถ้าช้ากว่านี้มีหวังได้ต้องไปเยี่ยมใครสักคนที่โรงพยาบาลแน่ๆ (แต่ฉันว่านอนทั้งคู่)
“พิณกลับก่อนนะคะ แล้วเจอกันที่กรุงเทพฯนะคะ”
ฉันรีบดึงตัวเขาให้เดินตามฉันไปยังลิฟฟ์ที่มาหยุดอยู่ที่ชั้นที่ฉันอยู่ทันที ก่อนจะเอื้อมมือไปกดชั้นที่ต้องการ
ภายในลิฟฟ์มีเพียงความเงียบที่เกิดขึ้น โดยไม่มีใครคิดที่จะพูดอะไรเลยสักคำจนลิฟฟ์เปิดออกที่ชั้นที่ต้องการ ก่อนที่เขาจะเดินนำฉันไปยังรถที่จอดรออยู่ที่หน้าโรงแรมอยู่แล้ว แปลกใจใช่ไหมล่ะว่าทำไมฉันไม่ไปเช็คเอาท์ ระดับไอ้คุณพี่เอ็กซ์สันแล้วกริ๊งเดียวทุกอย่างเรียบร้อย ฉันละแปลกใจจริงๆว่าเค้าเป็นนักธุรกิจหรือว่าเป็นมาเฟียกันแน่
ระหว่างทางที่ทั้งฉันและเขาเดินทางออกจาโรงแรมมาก็ยังคงไม่มีเสียงใดๆเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบของเราทั้งสองคน แต่มีเพียงแค่เพลงป๊อปเบาๆที่เขาเปิดไว้ตั้งแต่ขับรถออกมา เขาเองก็ขับรถไปด้วยความเร็วพอสมควร สงสัยว่าจะต้องมีธุระอะไรด่วนแน่เลยไม่งั้นคงไม่รีบและบังคับให้ฉันกับพร้อมเขาขนาดนี้ ก็ตั้งแต่จำความได้ (ไม่รวมตอนที่เราห่างกัน) เขาก็ตามใจฉันทุกอย่าง ส่วนฉันได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างล่องลอย
“พิณหิวไหม”
เขาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเราเดินทางมาได้สักพัก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันหายงอนเขาที่ไม่ยอมให้ฉันอยู่ต่อหรอกนะ
“พิณพี่ถามเราอยู่นะ”
ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงฉันก็ยังคงเงียบโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น อุตส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งทียังไม่ทันจะเล่นน้ำทะเลให้หนำใจเลยก็ต้องกลับบ้านซะแล้ว อย่างนี้จะให้ฉันหายง่ายๆน่ะหรอไม่มีทาง
“พิณเพลง”
“ไม่หิวค่ะ”
ฉันตอบออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนที่ภายในรถจะกลับมาสู่ความเงียบเหมือนเดิม โดยไม่มีใครพูดอะไรต่อ จนรถเลี้ยวเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังที่คุ้นเคย หลังจากที่เราออกเดินทางมาสักพัก
พอมาถึงบ้านฉันก็เดินขึ้นห้องของตัวเองทันทีโดยไม่สนเสียงเรียกของใครทั้งนั้น ก่อนที่จะเข้าห้องแล้วล็อคประตูพร้อมกับเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน อย่างอ่อนล้าเนื่องจากการนั่งรถมาเป็นเวลานาน (ถ้าจำไม่ผิดคุณเธอไม่ได้เป็นคนขับไม่ใช่หรอ : ไรท์)
จบครบทั้ง 100% แล้ว
ยังไงก็ต้องขอบคุณทุกวิวและคอมเม้นนะคะ
ไรท์ขอฝากทุกคนเข้าไปคนไลค์ให้ไรท์หน่อยนะ
http://www.facebook.com/linestickerthemesshop
#พูดคุยกันได้ที่ alolo24250@hotmail.com
ความคิดเห็น