ฤทัยภักดิ์

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” คำถามถูกส่งออกไปหาคนตัวเล็กด้วยความห่วงใย พร้อมกับดวงตาสีน้ำตามเข้มที่ทอแสงแห่งความห่วงใยยามเมื่อสบเข้ากับดวงตาสีดำกลมโตที่สั่นระริกไปด้วยความตกใจ

“ไม่ ข้าปลอดภัยดี ขอบคุณท่านมาก” อนุตข่มความกลัวไว้ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเผชิญหน้ากับร่างสูงที่เข้ามาช่วยชีวิตตนเองไว้

“งั้นก็ดี คราวหลังเวลาต่อสู้เจ้าควรระวังตนให้มากกว่านี้ อย่าเอาแต่อารมณ์เป็นที่ตั้ง ถึงเจ้าจะมีฝีมือมาก แต่ความประมาทเช่นนี้อาจนำภัยมาสู้เจ้าได้” เห็นดวงตาที่แสดงความตกใจก็อดไม่ได้ที่จะตักเตือนไว้เผื่อภายภาคหน้า

“ขอบคุณท่านอีกครั้ง หากไม่เป็นการรบกวน ข้าอยากขอทราบชื่อพวกท่านได้หรือไม่”

“วาคิมคือชื่อของข้า ส่วนนี่จิรัชและศิธา สหายข้า”

“ยินดีที่ได้รู้จักท่านทั้งสาม ข้าชื่ออนุต และนี่ สุทัต สหายข้า” 
.........................................................................................................................................................................

“เจ้าเข้ามาในนี้ได้อย่างไร รู้หรือไม่ว่าบริเวณนี้คือเขตหวงห้าม” พระสุรเสียงอ่อนหวานถามชายตรงหน้าพระพักตร์อย่างนึกสงสัย

“เอ่อ ... ข้าขอโทษ ข้า คือข้า ข้า ข้าไม่รู้จริงๆข้าเพียงแต่เข้ามาเก็บกวาดตามหน้าที่เท่านั้น” ชายผู้นั้นสวมหมวกปิดหน้า เหลือแต่เพีงดวงตาที่กำลังแสดงความหวาดกลัวกับรับสั่งของพระองค์

“เจ้า ... เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าเราเป็นใคร” รับสั่งถามออกไปด้วยความสงสัย

“เอ่อ .. ข้าไม่ทราบจริงๆ ข้าขอโทษท่านด้วย”

“เอาเถอะ ไม่เป็นไร เจ้ารีบออกไปจากที่นี่เถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า เจ้าจะต้องโทษได้  อ้อ...เลาะออกไปทางด้านหลังนะ คิดว่าวันนี้ไม่น่าจะมีทหารอยู่” รับสั่งรับสั่งบอกแก่ชายแปลกหน้าด้วยความเห็นพระทัยในความไม่รู้ของเขา ก่อนจะเสด็จกลับไปยังหลุมพระศพของพระราชมารดา แต่ทว่า... พระองค์กลับทรงรู้สึกคุ้นเคยกับดวงตาของเขาเหลือเกิน เหมือนกับทรงเคยพบสายตาแบบนี้ที่ใดมาก่อน
...............................................................................................................................................................................

“แพรไพรินทร์...” เจ้าฟ้าชายตรัสออกไปด้ววยสุรเสียงแผ่วเบา

“พี่ชายทักษิณากร...” ฝ่ายหญิงสาวเองก็เช่นกัน ยามนี้ทั้งสองพระองค์ทรงตกตะลึงไปไม่น้อยเมื่อได้กลับมาพบกันอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้พบเจอกันมานานถึงเจ็ดปีที่เจ้าฟ้าหญิงแพรไพรินทร์แห่งโกสินทร์เสด็จไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ

“ทรงสบายดีไหม” เจ้าฟ้าชายหนุ่มรับสั่งถามวรองค์บางตรงหน้า

“จะดีกว่านี้หากทรงปล่อยแขนหม่อมฉันเพคะ” เจ้าฟ้าชายทรงรู้สึกพระองค์ในทันที จึงทรงรีบปล่อยพระหัตถ์ของพระองค์ 
................................................................................................................................................................................