คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ♦ 21 THE WORLD ♦ [50%] + Q&A
21
♦ THE WORLD
ความมืดมิดเข้ารายล้อมรอบกาย ทุกอย่างเงียบสงัดไร้วี่แววเคลื่อนไหว ไม่รับรู้แม้แต่ตัวตนของตัวเอง คล้ายกับว่านี่เป็นความเคว้งคว้างที่ไม่มีสิ้นสุดก่อนแสงสว่างเล็กๆจะจุดขึ้นที่ปลายทาง พลันความอบอุ่นและสว่างโชติช่วงก็มาเยือน
“ขอให้ผมได้เจอเธออีกครั้งเถอะครับ”
แฮวอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองยังนั่งอยู่ที่โต๊ะใต้คณะเหมือนเดิม เหงื่อกาฬแตกพลั่กทำให้ต้องปาดเช็ดมันให้หมดออกจากกรอบหน้ารวมถึงหยดน้ำตาที่รื้นอยู่ตามขอบตา พอยันตัวนั่งหลังตรงได้ลมหายใจร้อนระอุก็ถูกระบายออกไปเฮือกใหญ่
ความฝันแบบนั้นมาเยือนเธอนับร้อยครั้ง จุดจบทุกอย่างเหมือนเดิมและเธอก็ร้องไห้เพราะมันทุกครั้ง แต่ที่น่าตลกคือแฮวอนกลับจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เลยสักอย่าง จำไม่ได้แม้แต่นิดว่ามันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอะไร
“ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย”
แต่ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นกี่ครั้งก็ตามแต่แฮวอนเกลียดความรู้สึกแบบนี้ เธอจำอะไรไม่ได้แต่กลับมีความรู้สึกโหยหา คิดถึงและเจ็บปวด ในความฝันนั้นราวกับว่ามันคือช่วงเวลาหนึ่งที่เธอทำหล่นหายไปเมื่อนานมาแล้ว
มือบางสางผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงที่รับกับโครงหน้าเรียวให้เข้าที่ และดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองหาเพื่อนสนิทที่หายไปนานหลายนาที เขาทิ้งเธอไว้นานจนเผลอหลับไปและฝันถึงเรื่องนั่น พอเห็นร่างสูงเดินเข้ามาก็ออกปากถาม
“หายไปมาแดน รอจนหลับไปแล้วเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่กลับไปนอน ไม่มีเรียนแล้วนี่” แดเนียลที่เป็นเพื่อสนิทตั้งแต่เด็กย้อนถามก่อนจะถามอีกครั้ง “อ๋อ วันนี้ต้องไปรับแชยอง?”
“อื้อ เดี๋ยวบ่ายสามจะไปแล้ว” แฮวอนบอกพลางพยักหน้า
แชยองเป็นน้องสาวของแฮวอน ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวเล็กๆที่มีพ่อ แม่ เธอแล้วก็น้องสาววัยห้าขวบ แฮวอนกับน้องอายุห่างกันสิบห้าปีพอดิบพอดี พ่อของเธอเป็นอาจารย์สอนหนังสือในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ส่วนแม่ที่เปิดร้านเบเกอรี่ก็ยุ่งอยู่กับที่ร้านทุกวัน ส่วนแชยองก็เรียนอยู่ชั้นอนุบาล บางครั้งเธอยังต้องเปียผมให้น้องก่อนไปโรงเรียนอยู่เลย
“อี๋ นอนจนน้ำลายไหล แฮวอนคนสปรก” แดเนียลหลุบตามองที่มุมปากของแฮวอนก่อนจะพูดเหมือนรังเกียจ แต่ว่าเขาก็ยังปาดนิ้วมาที่มุมปากเธอให้อยู่ดี
“โอ๊ย! มันเจ็บนะแดน” แฮวอนร้องท้วงแล้วตีเข้าไปทีหนึ่งเสียงดังปึก ก่อนจะดึงมือกลับมาถูแถวริมฝีปากตัวแล้วมองค้อนเพื่อนสนิทยกใหญ่
“เออแฮวอน เดี๋ยวพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนคงไม่ได้กินขนมด้วยตามที่นัดแล้วนะ”
“ทำไมอ่ะ” เธอถามอย่างใกล้งอนเต็มที กว่าจะนัดเพื่อนที่เป็นเดือนมหาวิทยาลัยได้มันยากมากเลยนะ คนได้ดีแล้วลืมเพื่อนอย่างคังแดเนียลน่ะ
“จะไปช่วยหลานอาจารย์ขนของ เขาเพิ่งเทียบโอนมามาเรียนคณะเรา”
“อ๋อ แล้วผู้หญิงผู้ชาย หรือว่าเพื่อนจะได้เข้าห้องหญิงสาวกันนะ” แฮวอนแกล้งลากเสียงยาวอย่างอยากล้อแดเนียลเล่นจนถูกมือใหญ่ผลักหัวแรงๆทีหนึ่ง
“ชิ รุนแรง แฟนคลับนายต้องรู้เรื่องนี้แดน”
“กลัวตายแหละ ก็ต้องผู้ชายสิ งั้นอาจารย์เขาจะบอกให้ช่วยเหรอ” แดเนียลอธิบายพลางยู่ปากใส่ “เดี๋ยวต้องไปเจอตอนเย็น เพิ่งเห็นในรูปน่ะ…”
ความสนใจของแฮวอนถูกหันเหไปเมื่อสายลมพัดหอบกลีบดอกวิสทีเรียจากต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไว้ตรงกลางระหว่างตึกจนมันปลิวเข้ามายังลานโล่งใต้ตึกที่ตัวเองนั่งอยู่ กลีบดอกสีชมพูอมม่วงที่ยังอยู่ที่ต้นไหวตามแรงลม ส่วนกลีบบอบบางที่หลุดออกมาก็หมุนวนราวกับพายุดอกไม้น้อยๆ จนอดชะงักไม่ได้เมื่อเห็นลมหมุนสีม่วงอมชมพูนั่นใกล้ๆ
“…ฉันว่าเขาก็…ชื่อ…น่ะ” เสียงของแดเนียลยังดังอยู่ เขาพูดอะไรเกี่ยวกับนักศึกษาใหม่ แต่ว่าแฮอวนกลับไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด
วูบหนึ่งที่กลีบดอกวิสทีเรียปัดเป่าผ่านผิวแก้มเธอไป ความรู้สึกวูบวาบแปลกๆผุดขึ้นมาทันใด หัวใจแฮวอนเต้นแรงอย่างไม่ทราบเหตุผล และเพราะอะไรบางอย่างดลใจเธอถึงได้ค่อยๆเบนสายตากลับไปยังต้นวิสทีเรียที่เป็นเอกลักษณ์ของคณะ วินาทีนั้นแฮวอนสบสายตาเข้ากับใครบางคนแต่เพียงกะพริบตาพื้นที่ตรงนั้นก็ว่างเปล่าลงแล้ว
“ฉันจะได้เจอเธอแล้วนะแฮวอน”
แฮวอนสะดุ้งกับประโยคเบาหวิวที่ดังสะท้อนในหู น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั่นฟังดูคุ้นหูคล้ายกับประโยคที่เธอมักจะได้ยินทุกครั้งก่อนจะสะดุ้งตื่นจากความฝันนั่น แต่พอหันมองรอบตัวก็ไม่เห็นมีใครจนต้องปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไร แม้ว่าความรู้สึกลึกๆของเธอจะฟ้องว่าคุ้นเคยกับน้ำเสียงแบบนั้นมากแค่ไหนก็ตาม
“เนอะแฮวอน”
“ฮะ? อื้อ ฉันก็ว่างั้นแหละ” แฮวอนที่หลุดจากภวังค์ความคิดเพราะเสียงของแดเนียลตอบรับแม้จะไม่รู้ว่าเพื่อนพูดเรื่องอะไรก็ตาม สายตาถูกดึงดูดไปที่ต้นวิสทีเรียอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ ดอกไม้ที่ไหวตามแรงลมพัดนั้นเหมือนจะบอกว่าบางอย่างกำลังจะสิ้นสุดลง
…จะใช่การรอคอยหรือเปล่านะ
คุยกับแดเนียลต่ออีกสักพักเขาก็ขอตัวไปพบหลานชายของอาจารย์ที่ปรึกษา ส่วนแฮวอนก็เก็บของลงกระเป๋าเพราะใกล้เวลาเลิกเรียนของแชยองแล้ว กระทั่งลากสายตาไปหยุดลงที่สิ่งหนึ่ง
“หื้อ? มาได้ไงเนี่ย”
แฮวอนย่นคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อบนโต๊ะตอนนี้มีดอกไม้สีชมพูอมแดงกิ่งเล็กๆวางอยู่ แต่ว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงในเมื่อเธอไม่ได้ลุกไปจากตรงนี้และไม่มีใครย่างกรายเข้ามาใกล้บริเวณนี้เลย
“คิดถึงนะ” เสียงนั่นดังขึ้นอีกครั้งใกล้ๆหูราวกับเจ้าของเสียงกระซิบให้เธอฟังอยู่ข้างๆนี่เอง
วันนี้เป็นอีกวันที่แฮวอนต้องมารับแชยองกลับจากโรงเรียน บรรยากาศตอนเลิกเรียนของโรงเรียนอนุบาลเป็นอะไรที่วุ่นวายน่าดู มีบางคนที่มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ก็คงเห็นว่าแฮวอนใส่ชุดนักศึกษาและกำลังอุ้มเด็กที่หน้าตาคล้ายกันไว้ในอ้อมแขนนั่นแหละมั้ง
เธอกับแชยองหน้าคล้ายกันมาก ต่างกันที่สีผมกับหน้าม้าบางๆของน้อง พอใครเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันก็ชอบเออออไปเองว่าแฮวอนและแชยองเป็นแม่ลูกกัน ตัวเธอชินไปแล้วล่ะ ไม่คิดจะอธิบายอะไรนอกจากส่งรอยยิ้มไปให้สายตาพวกนั้นแทน
“พี่ขา วันนี้คุณครูให้หนูทำขนมด้วยแหละ” คนตัวเล็กเริ่มโอ้อวดทันทีเมื่อแฮวอนยกตัวเธอขึ้นจากพื้น แชยองพูดเก่งมากถึงจะเพิ่งห้าขวบ กระเป๋าเป้ใบหน้าของตัวการ์ตูนที่เธอชอบถูกแฮวอนสะพายไว้ตรงไหล่ซ้าย ถึงจะเป็นนักเรียนชั้นอนุบาลก็เถอะ แชยองพกหนังสือเรียนหนักกว่าเธอด้วยซ้ำมั้ง
“หื้อ? ทำอะไรคะ”
“ขนมจุ๊บ!”
พูดจบริมฝีปากบางก็จู่โจมเข้าที่พวงแก้มนุ่มนิ่มทันที ใบหน้าแฮวอนขยับไปด้านหลังเล็กน้อยเพราะแรงจูบเมื่อกี้ไม่ได้นุ่มนวลเลยสักนิด ก่อนจะหันมองน้องสาวของตัวเอง
“ไปเรียนแบบนี้มาจากไหนฮะ?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ดูก็รู้ว่านี่น่ะ คุณครูไม่ได้เป็นคนสอนหรอก ไม่เห็นมาจากคนอื่นก็คงจะโดนคนอื่นขโมยจูบมาแน่ “มีใครมาทำแบบนี้กับคนสวยหรือเปล่า”
แฮวอนชอบเรียกแชยองว่าคนสวย พอถูกถามคนตัวเล็กก็อายม้วน กำปั้นเล็กตีลงมาที่ช่วงรอยต่อระหว่างคอกับไหล่เธอเบาๆทีหนึ่งก่อนที่น้องของเธอจะซุกหน้าลงมาแล้วกอดคอแฮวอนไว้แน่น
“โอเคๆ พี่ไม่ถามคนสวยก็ได้” แฮวอนว่าพร้อมกับหัวเราะน้อยๆกับอาการของน้องสาวของตัวเอง
พอแวะซื้อไอศกรีมให้แชยองตามที่น้องเรียกร้องเสร็จแฮวอนก็เดินออกมาจากมาร์ทใกล้ๆบ้าน คนตัวเล็กมีน้ำใจแบ่งไอศกรีมรูปผีเสื้อให้พี่สาวกัดคำหนึ่งก่อนจะพูดจ้อเรื่องในโรงเรียนวันนี้ให้ฟังต่อ
“…แล้วคุณครูก็ให้หนูทำขนมแหละ ปั้นๆกับ…ไม้ยาวๆอันนั้นน่ะ” แชยองพูดติดขัดเล็กน้อย เธอจำไม่ได้ว่าอุปกรณ์ที่ใช้ไปมันเรียกว่าอะไร
“ไม้นวดแป้ง?”
“ใช่ค่ะ อันนั้นเลย”
แฮวอนรับฟังเสียงเจื้อยแจ้วนั้นของน้องไปเรื่อยจนกระทั่งถึงหัวมุมที่ต้องเลี้ยวเพื่อเดินเข้าบ้าน แต่จู่ๆรถยนต์คันใหญ่ก็พุ่งพรวดเข้ามา วินาทีนั้นเธอชะงักเท้ากลับไปไม่ทันเลยคิดว่าตัวเองต้องถูกชนเข้าแน่ๆ สิ่งที่ทำต่อจากนั้นคือการหมุนตัวให้แชยองเข้ามาหลบด้านในแทน อย่างน้อยน้องก็ต้องไม่เจ็บ
เธอหลับตาลงเพื่อเตรียมรับแรงปะทะหรืออะไรอื่นๆแต่กลับไร้ความเจ็บปวดใดๆ เพียงแต่ว่าทุกสิ่งตรงหน้ากลับดับวูบลงไปทั้งอย่างนั้น
สัมผัสเย็นชื้นไล่สัมผัสไปตามกรอบหน้าและลำคอ ไออุ่นจากร่างกายคนที่อยู่ใกล้ๆแผ่เข้าหาจนรับรู้ได้ แต่แฮวอนว่านี่ไม่ใช่แชยอง น้องยังเด็กเกินกว่าจะรู้วิธีปฏิบัติตัวแบบนี้ หรือว่าเป็นพ่อกับแม่กันนะ ทว่าเธอกลับเปล่งเสียงอะไรออกไปไม่ได้ เปลือกตาก็หนักอึ้งจนไม่สามารถลืมขึ้นมาได้เช่นกัน
ปลายนิ้วอุ่นจัดแตะมาที่พวงแก้มแล้วลูบไล้เบาๆ ทั้งๆที่เธอควรจะหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกจากสัมผัสนั้น แต่ความรู้สึกวูบวาบกลับผุดขึ้นมาในอก สัมผัสนั้นช่างอ่อนโยนและคุ้นเคยจนน้ำตาซึม แต่อย่างกับว่าเขาเห็นอย่างนั้นแหละ หัวแม่มืออุ่นๆนั่นถึงได้ปาดเช็ดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาออกให้
ฟูกยวบยาบไปเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายขยับตัวและหลังจากนั้นไม่นานลมหายใจร้อนกรุ่นของอีกคนก็เป่ารดใบหน้าของแฮวอน นั่นแสดงให้รู้ว่าเขาโน้มลงมาใกล้มากแค่ไหน
ริมฝีปากนุ่มๆนั่นบรรจงกดลงมาที่หน้าผากและเลื่อนไปยังขมับ นิ้วเขาขยับลูบไล้และสัมผัสไปตามกรอบหน้าและเกลี่ยเบาๆตรงแก้มอยู่นานก่อนที่เขาจะค่อยๆประคองร่างแฮวอนขึ้นกอด ฝ่ามือหนาลูบตรงแผ่นหลังส่วนมืออีกข้างหนึ่งเลื่อนมากอบกุมและประสานเข้ากับนิ้วมือทั้งห้าของเธอ
ฝ่ามือนั่นเป็นอะไรที่แฮวอนคุ้นเคยจนกระชับมันตอบกลับไปและขยับเข้าไปแนบชิดกับเจ้าของอ้อมกอดนั้น ทำไมเธอถึงรู้สึกโหยหาได้ถึงขนาดนี้กันล่ะ เธออยากเห็นหน้าเขา อยากเจอ อยากสัมผัส อยากจะถามไถ่ว่าที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง ทั้งที่ความจริงแล้วแฮวอนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้วนะแฮวอน” เสียงนั่นบอกอยู่ชิดติดใบหูและตามมาด้วยรอยจูบเบาๆบนใบหู
อื้อ จะฉันรอนะ
กว่าจะรู้สึกตัวก็ค่ำแล้ว พระอาทิตย์ลาลับไปจากขอบฟ้า แสงจากไฟถนนสาดส่องเข้ามาในห้องนอน พอสะบัดหัวไล่อาการมึนงงของตัวเองได้ก็รีบลงไปชั้นล่างเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าคือเธอเกือบจะโดนรถชนแล้วแชยองล่ะจะเป็นยังไง
พอวิ่งลงมาถึงชั้นล่างก็พบว่าแชยองกำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แฮวอนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะเดินเข้าไปหาน้องสาว ลูบผมนุ่มเบาๆแล้วเอ่ยถาม
“คนสวยไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย”
“พี่แฮวอนฟื้นแล้ว!” เธอพูดเสียงดัง มือเล็กทิ้งของเล่นในมือแล้วพุ่งเข้ามากอดแฮวอนอย่างแรง “หนูกลัวว่าพี่ชายเขาจะโกหกซะอีก”
“พี่ชาย? ใครคะคนสวย” แฮวอนตีคิ้วขมวดเมื่อแชยองเอ่ยถึงบุคคลที่สาม
“ก็คนที่ช่วยพี่แฮวอนเอาไว้ตะกี้ไง เขาบอกว่าพี่ขาจะไม่เป็นอะไร อ๋อ แล้วพี่ชายเขาก็บอกว่าเรียนอยู่ที่เดียวกับพี่ขาด้วย” แชยองบอกอย่างเจื้อยแจ้ว มือเล็กก็ลูบใบหน้าหวานเบาๆเหมือนจะสำรวจบาดแผลตามร่างกาย
“พี่หมีเหรอคะ” แฮวอนถามถึงคนที่ช่วยฉันไว้อีกครั้ง พี่หมีคือแดเนียล แชยองจะเรียกเขาแบบนั้น
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่พี่หมี” น้องสาวบอกปฏิเสธพลางส่ายหน้า
“แล้วคนสวยเคยเห็นหน้าเขามั้ยคะ”
“ไม่เคยเลยค่ะ แล้วเขาก็อุ้มพี่ขาได้สบายๆเลย พี่ขาเป็นลมไปอ่ะ หนูเลยเปิดห้องนอนพี่ขาให้พี่ชายเขา แล้วคนที่ดูแลพี่ขาก็คือพี่ชายนั่นแหละ” แชยองพูดเหมือนภูมิใจ “พี่เขากลับไปสักพักแล้วค่ะ”
“งั้นเหรอคนสวย” แฮวอนครางรับเสียงเบา เริ่มไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดเมื่อสักครู่เป็นความฝันหรือความจริง แต่ถ้าเขาเป็นคนแปลกหน้า ทำไมถึงกอดเธอแบบนั้นล่ะ
ผ่านมาได้อีกสองสามวันแฮวอนก็ยังไม่มีโอกาสได้รู้ว่าใครคือคนที่ช่วยเธอไว้ แม้ว่าแชยองจะอธิบายลักษณะให้ฟังแล้วก็ตาม คิดๆดูแฮวนก็ยังไม่เคยเห็นคนที่หน้าตาแบบนั้น รวมไปถึงเพื่อนสนิทที่ชอบหายไปกับนักศึกษาใหม่อีก แดเนียลทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวมาหลายวันแล้ว อยากจะโกรธแต่ก็ทำไม่ได้ เขาน่ะชอบเอาของกินมาง้อ เกลียดคนรู้ทันจริงๆ
วันนี้แฮวอนต้องนั่งทำงานอยู่ใต้คณะจนถึงสองทุ่มเพราะกว่างานจะเสร็จเรียบร้อยก็มืดแล้ว หลังจากที่ตรวจความเรียบร้อยของชิ้นงานก็ส่งให้เพื่อนในกลุ่มเป็นคนเก็บ
แฮวอนเช็ดมือกับกระโปรงที่เพิ่งไปล้างมาให้พอแห้งก่อนจะยกกระเป๋าขึ้นสะพาย น่าแปลกที่ใต้คณะโล่งมาก ไม่มีใครอยู่เลยทั้งที่ปกติมักจะมีคนมานั่งทำงานหรืออ่านหนังสืออยู่ทุกวัน เพราะเธอรู้สึกแปลกๆก็เลยหมุนตัวกลับหลังแล้วเดินไปยังประตูทางออกซึ่งต้องผ่านต้นวิสทีเรียที่ขึ้นชื่อของคณะ ยิ่งก้าวตรงไปทางนั้นแสงสว่างจากหลอดไฟก็ค่อยๆหายไปทีละนิดและหายลับไป
แสงสีนวลที่สาดส่องลงบนพื้นที่ก่อนจะก้าวไปถึงต้นไม้ใหญ่นั้นดูแปลกตาไปเล็กน้อย แฮวอนถึงได้เงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำเหลือบน้ำเงิน พระจันทร์ดวงกลมโตสีเหลืองนวลกำลังถูกกลืนกลืนด้วยเงาสีดำและเว้าแหว่งไปทีละนิดจนกระทั่งมันถูกสีดำสนิททาบทับเอาไว้จนหมด ความมืดมิดเข้าครอบคลุมไปทั่วบริเวณ …นั่นคือปรากฏการณ์จันทรุปราคา
“แฮวอน” น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั่นดังอยู่ไม่ห่างจากเธอเท่าไหร่นัก น้ำเสียงนั่นเปี่ยมไปด้วยเสียงแห่งความยินดีอย่างปิดไม่มิด
แฮวอนเลื่อนสายตาลงสบกับคนตรงหน้าภายใต้เงามืดพอให้เห็นได้เพียงลางๆเท่านั้น หัวใจที่เคยเต้นอย่างเชื่องช้ากระตุกขึ้นวูบหนึ่งก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะรุนแรง
ภาพบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาในสมองพร้อมๆกับเงามืดที่เคลื่อนตัวออกไป แสงจันทร์สีเหลืองอ่อนสาดกระทบใบหน้าหล่อเหลาของเขา ริมฝีปากได้รูปยิ้มกว้างให้ในขณะที่แฮวอนค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นเทาของตัวเองแตะลงที่โครงหน้าคมคาย ปลายนิ้วไล้เบาๆไปตามเครื่องหน้าที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างลงตัว เธอสัมผัสเขาอย่างแผ่วเบาเพราะนึกกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นเพียงแค่ความฝัน
“คิดถึง” เขาบอกโดยที่เบี่ยงใบหน้าเข้าหาฝ่ามือพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นจับข้อมือแฮวอนเอาไว้ ริมฝีปากนุ่มๆนั้นสัมผัสกับฝ่ามือเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน
“ค…คุณ…” เสียงหวานเรียกเขาด้วยเสียงสั่นเครือ
น้ำตาคลอหน่วยขึ้นทันใดเมื่อแฮวอนจำได้ ทุกเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว เหตุการณ์ต่างๆที่ทั้งดีและร้าย ทุกอย่างที่อยู่ในความฝันที่ไม่เคยจำได้สักครั้งได้ปรากฏขึ้นเด่นชัดในความทรงจำพร้อมกับการได้พบเขาคนนี้อีกครั้ง
ท่อนแขนแกร่งคว้าร่างบางเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่น ฝ่ามือเขากดให้แฮวอนซบลงกับแผงอกกว้างซึ่งเธอไม่ปฏิเสธมันสักนิด เธอเองก็คิดถึงมันมาก มากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
“ฉันคิดถึงเธอนะแฮวอน”
“…ฉันคิดถึงมากกว่าค่ะ มากๆเลย”
ช่วงพิเศษQ&A (ไม่ใช่อันเดียวกับในเล่มเด้อ เอามาจากที่รีดเคยถามไว้ในตอนที่16 THE TOWER)
เริ่มเขียนนิยายเพราะอะไร?
- เริ่มเขียนเพราะเห็นอ่านฟิคของคนอื่นค่ะ แต่บางทีเขามาต่อช้า ไม่ทันใจ เราเลยลองเขียนเองซะเลย หลังๆเลยเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงดองฟิค55555
- ตอนเด็กเคยเขียนบทละครให้กับงานแสดงโรงเรียนบ้างค่ะ แต่เป็นงานเล็กๆ55555 อีกอย่างคือชอบอ่านหนังสือด้วย ทุกอย่างก็ซึมซับมา
- เรื่องแฮวอนเกิดขึ้นเพราะอยากเขียนแฟนตาซีดู ถ้าจำไม่ผิด ก่อนหน้านั้นได้อ่านเรื่องหนึ่งในเด็กดีนี่แหละ แต่แบบแวมไพร์หมาป่ามันดูจะมีเยอะ เราเลยสร้างโลกใหม่ขึ้นมาเลย ส่วนเรื่องแฮวอนมีเอามาจากไหนบ้างก็มี แฮร์รี่ พอตเตอร์, เซวีน่ามหานครแห่งมนตรา, หัวขโมยแห่งบารามอส (อันนี้เป็นหนังสือนะคะ เราอ่านซ้ำบ่อยมากเลย มากกว่า3รอบอ่ะ) มีเรื่อง Once a up a time ณ กาลครั้งหนึ่งที่เป็นซีรย์หลายๆภาค กับเรื่อง PAN อีกนิดนึง แต่รวมๆแล้วเราก็คิดๆผสมๆเองจนตู้ม เกิดเป็นแฮวอนล่ะจ้ะ
- อันนี้เพราะเราเลือกจบเนอะ จะเลือกใครก็ได้ เพราะฉะนั้นแฮวอนอยากอยู่กับทั้งคู่ค่ะ
- ก็เอนเอียงไปเรื่อยๆค่ะตามซีนของแต่ละคน แต่ว่าเพิ่มขึ้นจากตอนแรกแน่นอน
- มีแหละ ผ่านมาแล้วไง แต่ทั้งสองคนไม่ได้พยายามยื้อแย่งแฮวอนมาจากอีกคนเหมือนเรื่องก่อนนะ เป็นแบบที่ว่าฉันพร้อมจะแสดงความรักต่อเธอและไม่สนใจอีกคนหรอก ถ้าเธอจะเลือกฉัน เธอก็จะเลือกฉัน โอเคม่ะ?55555
- เรื่องนี้ก็เริ่มเขียนตั้งแต่ที่เปิดเรื่องนั้นแหละ เอาเป็นว่าประมาณ6เดือนได้ แต่คือเขียนน้องวอลจบแล้วเลยมีเวลาเขียนแค่แฮวอนเรื่องเดียว
แฮวอนชอบใครมากกว่ากันคะ ระหว่างแทฮยองกับจองกุก?
- อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เลือกจบ เอาเป็นว่าในตอนแรกแฮวอนชอบแทฮยองมากกว่านิดหน่อยค่ะเพราะว่านางไม่ได้เขม่นน้องแบบจองกุก เพราะงั้นเลยมีซีนที่ใกล้ชิดกับจองกุกมากกว่านิดนึงเพราะในตอนแรกใจน้องเอียงไปทางแทแทค่ะ อิอิ
- เพราะเราคิดว่าบางทีการเป็นคนดีอาจจะไม่จำเป็นต้องอยู่รอดค่ะ โลกมักสูญเสียคนดีไปอยู่เสมอโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เห็นได้เยอะแยะเลยกรณีนี้ แต่ว่าการที่น้องเป็นน้อง เป็นคนดี คนเก่ง เสียสละแบบนั้น ทำให้ถึงตัวน้องจะจากไป แต่ว่าน้องจะอยู่ในใจใครอีกหลายๆคน เอาเป็นว่าถึงเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่มันจะสั้น แต่มันไม่สำคัญว่าตอนที่เราอยู่เราทำอะไรเพราะสิ่งเหล่านั้นต่างหากที่จะทำให้ใครคนอื่นจดจำได้ว่าเราเป็นใคร การจากไปโดยที่มีคนรักและคิดถึงถือเป็นการจากไปที่มีคุณค่าสำหรับความคิดเรานะ แล้วก็แอบใบ้แบะๆแล้วว่าน้องจะไม่รอด ทั้งที่พี่โฮปเห็น และคุณตาที่คุยกับน้องในร้านขายของเล่น อิสระที่คุณตาหรือปู่ทวดของพี่โฮปพูดถึงก็คือการที่น้องจะได้ใช้ชีวิตในที่ที่น้องไม่ต่างจากคนอื่น แต่ว่าทุกอย่างก็ต้องมีอุปสรรค ความเจ็บปวดที่ว่าก็คือการที่ต้องพรากจากทุกคนไปนั่นเอง พูดถึงตรงนี้ก็น้ำตาซึม สงสารน้องอ่ะ แง้~ แต่ก็นะ ถ้าไม่จบแบบนี้เราคิดไม่ออกเลยจริงๆ พล็อตมันมาแบบนี้จริงๆ เล่าให้เพื่อนฟังเพื่อนยังด่าเราอ่ะ55555 บอกเลยว่าตอนนี้ยังไม่กล้าคอมเมนต์ของตอนที่แล้ว กลัวจ้า เอาเป็นว่าครั้งหน้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว สัญญาและขอโทษเพราะเรากลัวคนอ่านเสียความรู้สึกเหมือนกัน แต่ก็เนอะ แหะๆ เอาเป็นว่ารักทุกคนนะ❤
ความคิดเห็น