ชะตารักนางเซียน ภาคปลาย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
จากนิยาย 'ชะตารักนางเซียน ภาคต้น' ไรท์ได้ขุดสมองเขียนออกมา กลายเป็นนิยายภาคปลาย 

แล้วความรักของเหมยฮวาจะลงเอยอย่างไร ยังไงเหม่ยเสี้ยวก็ตายไปแล้วสองครั้ง นางเซียนตบะ5000ปีจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร ยังมีบุตรชายอย่างเหม่ยจินอีก!

เรื่องราวในภาคนี้จะดำเนินเรื่องของเหม่ยจินเป็นหลัก กระนั้นก็ยังมีเฉลยปมของเหมยฮวาในภาคแรกอีกด้วย

ซื้อนิยายคลิก!!!

นิยาย ตำนานรักดอกเหมย ภาคต้น

นิยาย ตำนานรักดอกเหมย ภาคปลาย ท่านหมอเซียนบุตรชายท่านมาตามหาแล้วขอรับ

ตัวอย่าง

“อ้ากกกก” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างบอบบางในชุดสีดำดิ้นพล่านไปทั่ว แต่ไม่นานก็กลับมานั่งขัดสมาธิเดินพลังปราณอีกครั้ง

“อ๊ากกกกก” จากนั้นไม่นานร่างเล็กนั้นก็ดิ้นเร่าอีกครา ดวงใจนางเหมือนแตกดับเป็นพันๆรอบ แต่หากยอมให้เป็นไปโดยไม่ควบคุม วิญญาณของนางจะแตกดับสิ่งใดก็ช่วยเหลือไม่ได้กระทั่งเทพเซียน

หญิงที่อยู่ในสภาพน่ากลัวนั้นก็คือเหมยฮวา ข้ารับใช้เก่าแก่คนสนิทที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพักทั้งที่ท่านเจ้าสำนักไม่อยู่ด้านในล้วนยืนเช็ดน้ำตาเมื่อมองดวงจันทรา

  มีตำนานเล่าต่อๆกันมาว่านายหญิงหรือท่านเจ้าสำนัก ก่อนหน้านี้มิได้มีอาการดั่งโดนสาป

แต่หลังจากผ่านไปราวๆ20ปีหลังจากก่อตั้งจวนที่นี่(ในมิติ) นายหญิงก็ขึ้นไปที่หุบเขาเดียวดายและหลังจากนั้นทุกๆเดือน ในวันคืนพระจันทร์เต็มดวงนายหญิงจะได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส มีเพียงต้องมาเก็บตัวในถ้ำนี้เท่านั้นที่ช่วยได้บ้าง

“อ้ากกกกก” เหมยฮวาดิ้นทุรนทุราย ถึงแม้จะเจ็บปวดแต่ดวงตามิได้ปิดดับลง ภาพความทรงจำของบางคนหมุนวนอยู่รอบกายนาง ดวงตานางเบิกโพรงอย่างเจ็บปวด แต่บางครั้งก็อ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

“แค่กๆๆๆ จิ้นเฟย...ข้าขอโทษ” น้ำหูน้ำตาของหญิงผู้ที่งดงามเป็นหนึ่งคนหนึ่งหยาดรินไหลไร้ทีท่าว่าจะหยุดเมื่อไหร่ ไม่นานนางก็ร่ำร้องออกมาอย่างเจ็บปวดอีกหลายครา ก่อนจะหมดสติไปในที่สุด

การบวงสรวงนั้นทำเพื่อปลดปล่อยความบริสุทธิ์ของเหมยฮวาก่อนจะต้องมารับโทษจากอาการ มารในใจกำเริบ ที่จะกำเริบทุกๆคืนจันทร์เพ็ญ

นิยายเรื่องนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537

ห้ามมิให้ผู้ใดทำการ คัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำเนื้อหาใจความส่วนใดส่วนหนึ่ง

ไปเผยแพร่โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน หากกระทำการฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดี

โดยมีโทษสูงสุดตามกฎหมาย ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ปี พุทธศักราช2537

โดยไม่มีการยอมความใดใดทั้งสิ้น