คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : OS : My twins JinXJin
Jin*Jin
“บอกแล้วใช่ไหมว่าให้รอข้างนอก”
เสียงเข้มเอ่ยดุพลางถอนหายใจเบาๆกับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า
ทั้งที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะแต่ไม่รู้ทำไมใบหน้าหวานๆที่กำลังบูดบึ้งถึงได้น่ารักน่าชังถึงเพียงนี้
“กะ ก็นั่งรอคนเดียวมันเหงา
เข้าไปข้างในคนเยอะดี”
แล้วยิ่งน้ำเสียงค่อยที่ดูเหมือนสำนึกผิดนี่อีก
แต่ถามว่าใจอ่อนไหม
ไม่หรอก…
คนดื้อก็ต้องถูกลงโทษ
“ถึงห้องเมื่อไหร่โดนแน่”
“แต่จีนแค่เข้ามานั่งรอข้างในเองนะ
จินอย่าดุได้ไหม”
มือเล็กกำแน่นพลางก้มหน้างุด
ทางด้านคนที่กำลังทำหน้าดุก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง นั่งรอเฉยๆเขาจะไม่ว่าอะไรหรอก
แต่นี่เที่ยวไปส่งยิ้มหวานๆให้คนนู้นคนนี้ไปทั่ว มันน่าโมโห!
“ละ
แล้วก็รุ่นน้องในคณะจินก็น่ารักดี เล่นกับเราด้วย” ประโยคถัดมาที่ดังเข้าหูทำให้มือหนากำเข้าหากันแน่น
ไอ้เด็กพวกนั้นโดนว๊ากไปขนาดนี้ไม่เกรงกลัวกันเลยใช่ไหม ยังกล้ามายุ่งกับน้องชายฝาแฝดของเขาอีกงั้นเหรอ
สงสัยพรุ่งนี้ต้องจัดการ
แต่วันนี้…
คงต้องจัดการคนดื้อนี่ก่อนล่ะ
“กลับ”
เอ่ยเสียงเรียบแล้วจูงมือเล็กให้เดินไปที่รถ
การจราจรในช่วงเย็นเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับเมืองใหญ่
และกว่าจะเดินทางจากมหาลัยกลับมาถึงคอนโดก็ใช้เวลาไปค่อนชั่วโมงได้
ตลอดเวลาที่อยู่ในรถคนตัวเล็กเอาแต่จ้องมองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองอย่างเป็นกังวล
ปกติจินคุยเก่งจะตายไป แต่เงียบแบบนี้มันก็ทำให้เขาอดกังวลใจไม่ได้
ก็กลัวโดนโกรธอะ..
“จินโกรธเราจริงเหรอ”
เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงหงอยๆ
ตั้งแต่กลับมาถึงคอนโดซอกจินก็เอาแต่ทำนู่นทำนี่ไม่สนใจเขา
ขนาดเดินตามทุกย่างก้าวก็ยังไม่สนใจกัน แบบนี้ยอมโดนดุยังจะดีกว่าอีก
ดีกว่ามาเมินกันแบบนี้..
ขาเล็กยังคงก้าวตามร่างสูงไปทุกที่ในห้อง
โดยที่อีกคนก็ยังคงเดินหนีและทำนู่นทำนี่เหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ
ปึ้ก!
เพราะมัวแต่เดินเหม่อไม่ทันระวังเลยไม่รู้ว่าคนข้างหน้าหยุดเดินตอนไหน
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ชนเข้ากับแผ่นหลังใหญ่เข้า
ร่างสูงหันกลับมาแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่งเหมือนเดิม
นิ้วเรียวยื่นมาจิ้มที่หน้าผากมนแล้วดันจนหัวเล็กโครงเครงเบาๆ
“ดื้อ”
“ฮึก..มะ
ไม่ได้ดื้อ”
เถียงออกไปเสียงสั่นพลางเม้มปากแน่นเมื่อความรู้สึกบางอย่างเริ่มตีขึ้นมา
ก็รู้แหละว่าตัวเองผิดแต่เขาก็ไม่ชอบให้จนโกรธแล้วเมินกันแบบนี้นี่
อย่างน้อยก็น่าจะยอมคุยกันบ้าง
เอาแต่เดินหนีให้เขาตามง้อแบบนี้โดยที่ตัวเองไม่สนใจแบบนี้มันเหมือนโดนแกล้งยังไงไม่รู้
เขาก็น้อยใจเป็นนะ..
“ร้องไห้ทำไม”
“ไม่ได้ร้อง”
“แล้วน้ำตามาจากไหน”
“จีนหาว”
“แล้วทำไมเสียงสั่น”
“ฮึกก.. ก็จินดุ”
ซอกจินแอบลอบยิ้มกับท่าทางงอแงของคนตรงหน้าก่อนจะยื่นนิ้วไปปาดน้ำตาที่กำลังไหลอาบดวงหน้าหวานจนชุ่ม
จีนของเขาน่ะ ขี้งอแงยังไงก็ยังคงขี้งอแงอยู่อย่างนั้น
ทั้งๆที่เกิดมาพร้อมกันแต่กลับเป็นเขาที่มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
จีนน่ะ.. ไม่โตขึ้นซักนิด
“รู้ใช่ไหมว่าน้ำตาไม่ช่วยอะไร”
ถามออกไปเสียงเรียบพลางเชยคางมนให้เงยขึ้นมอง
ดวงตาแป๋วแหววของใครอีกคนที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสทำให้ใจคนมองนั้นอ่อนยวบ
ถ้าในยามปกติเขาคงดึงมากอดแล้วโอ๋ให้หยุดร้องไห้แต่ในตอนนี้เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก
ก็บอกแล้วไง… ว่าคนผิดก็ต้องถูกลงโทษ
“มานี่มา”
จูงมือคนที่กำลังร้องไห้เดินไปนั่งยังโซฟา
ซอกจินนั่งลงก่อนจะดึงให้ใครอีกคนนั่งลงบนตักตัวเอง
แรงสะอื้นของคนตัวเล็กยังคงมีอยู่พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล
จีนค่อนข้างอ่อนไหวง่ายกับเรื่องของเขา
เพราะเรามีกันแค่สองคนมาตลอดแฝดตัวเล็กจึงกลัวว่าเขาจะไม่รัก
ไม่รู้ว่าไปเอาความคิดน่าตีแบบนี้มาจากไหน
แต่ใครจะไปเลิกรักคนแบบนี้กัน…
เรียวนิ้วหนายื่นไปปากน้ำตาออกจากแก้มใสอีกครั้งพลางเชยคางมนให้เงยขึ้นมอง
ใบหน้าหวานของคนขี้งอแงทำให้คนมองหมันเขี้ยวจนอยากจะเข้าไปปลอบแทวไม่ไหว
ตากลมรื้นน้ำที่ยังคงขับน้ำตาออกมาไม่หยุด จมูกโด่งรั้นที่แดงระเรื่อเพราะผ่านการร้องไห้
ไหนจะแก้มนุ่มๆกับปากหวานๆที่เขาชิมมาแล้วว่ามันหวานแค่ไหนนี่อีก
หาเรื่องให้ตัวเองถูกรังแกอยู่ได้..
“ไม่เอาไม่ร้อง”
“ไม่ดุแล้ว”
“แล้วก็จะหายโกรธจีนด้วยใช่ไหม”
ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับสบมองไปยังเจ้าของคำตอบด้วยสายตาแห่งความหวัง
“ไม่หาย...”
และคำตอบที่ได้ยินก็ทำให้คนตัวเล็กนั้นเบะยิ่งกว่าเก่า
มือเล็กกำเข้ากันพลางเม้มปากแน่นอย่างคนกำลังใช้ความคิดกับการหาวิธีง้อแฝดผู้พี่ให้หายงอน
ก็รู้แหละว่าจินชอบอะไรแต่เขาเคยเป็นคนเริ่มก่อนที่ไหนล่ะ
ปกติจินเริ่มก่อนตลอดนั่นแหละ…
แต่ลองทำดูจะเป็นไรไป
ยื่นมือไปประคองโครงหน้าคมเอาไว้ก่อนจะส่งเรียวปากเข้าไปประทับ
กดจูบดูดดึงเบาๆแต่ทางด้านคนถูกกระทำก็ไร้ปฏิกิริยาใดๆ
อีกทั้งยังเม้มปากแน่นไม่ยอมให้เขาส่งลิ้นเข้าไปอีก
ใจร้าย..
“จูบนะ ฮึก ให้จีนจูบนะ”
เอ่ยขอเสียงสั่นอย่างน่าสงสาร กับดวงตาหวานเยิ้มที่ส่งมาออดอ้อนก็ทำให้ใจเขาอ่อนไปกว่าครึ่ง
ถามว่าหายโกรธหรือยังเขาก็หายโกรธไปตั้งแต่ตอนที่จีนจูบแล้วแหละ
แต่ก็ขอแกล้งต่ออีกหน่อยละกัน…
“ทำอะไร”
“กะ..ก็จินชอบแบบนี้”
“ไม่ได้ชอบซักหน่อย”
ประโยคที่ออกมาจากปากเรียวทำให้ร่างเล็กหน้าเสียเล็กน้อย
ร่างบางก้มหน้างุดอย่างพยายามหลบซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอีกรอบ
แกะแขนแกร่งที่พันอยู่รอบเอวออกแล้วลุกขึ้นยืน
เพราะถ้านั่งอยู่บนตักแกร่งแบบนี้ต่อไปอีกไม่นานเขาต้องปล่อยโฮออกมาแน่ๆ
หมับ!
ร่างเล็กถูกดึงลงไปอีกครั้งทว่าในครั้งนี้มันไม่ใช่การนั่งตักอย่างเก่า
กายบางถูกผลักให้นอนราบลงบนโซฟาตามด้วยใครอีกคนที่ตามมาคร่อมทับ
“แต่ชอบแบบนี้ต่างหาก”
Cut.
“เห็นพูดแบบนี้ก็ดื้อทุกรอบ”
“หรือว่าชอบให้ลงโทษแบบนี้”
“ไม่ชอบซักหน่อย”
“อะ.. ก็บอกว่าไม่ชอบไง”
มือบางฟาดไปที่ไหล่หนาเต็มแรงเมื่อคนด้านบนนั้นออกแรงกระแทกจนสัมผัสเข้ากับจุดกระสัน
ซอกจินน่ะชอบแกล้งเขา
หาเรื่องให้เขาถูกลงโทษไม่เว้นแต่ละวัน
แต่เขาก็ชอบนะ…
ถึงได้ทำตัวดื้อแบบนี้ไง
#shotbts
อันนี้เป็นจิน*จินค่ะ สำหรับใครที่งงว่าจิน*จินคืออะไร ก็คือพี่จินเป็นทั้งพระเอกและนายเอกในเรื่อง แต่เรื่องนี้เราเขียนให้นางมีสองคนซึ่งเป็นฝาดแฝดซึ่งก็คือจินกับจีน ลองๆเขียนแนวนี้ดูไม่รู้ชอบกันไหม ฝากติชมด้วยฮับบบ
คัทไปขุดเอาตามไบโอทวิตนะคะ กรั่กๆ
ความคิดเห็น