x love รักแล้วไง

ลำดับตอนที่ #4 : Chap 3 อดีต 3

.

.
.

.

Leeteuk_

‘ว้าว ฮยองห้องสวยจังเลย ต่อไปเราจะมาอยู่ที่นี้หรอครับ’ เด็กหนุ่มมัธยมปลายพูดพร้อมกับเดินไปทั่วห้อง สำรวห้องใหม่จุกซอกทุกมุม โดยมีพี่ชายแสนสวยเดินตาม

‘ใช่แล้วซองฮยอนต่อไปนี้เราจะมาอยู่ที่นี่กัน ชอบใช่ไหมล่ะ แล้วเรื่องโรงเรียนฮยองจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ อีกสองอาทิตย์ก็เปิดเทอมแล้วนายไปเรียนได้เลย’ พี่ชายคนสวยพูดพร้อมกับลูบหัวน้องชายอย่างอ่อนโยน

‘แล้วเรื่องอุปกรณ์ล่ะครับ’ เด็กหนุ่มถามขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

‘เอ่อ เดี๋ยวเพื่อนพี่เอามาให้ นายคงใส่ได้ใช่ไหม มันเป็นของน้องชายเพื่อนพี่อีกที ตัวเท่า ๆ ซองฮยอนเลย’ ใบหน้าสวยหุบยิ้ม เขาไม่มีเงินพอที่จะไปซื้อเสื้อใหม่ให้น้องชายได้

เขาย้ายมาที่โซลได้เป็นปีแล้ว  เขามาหางานทำเพื่อส่งน้องเรียน เดิมทีน้องชายของเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยหรอก น้องชายเขาอาศัยอยู่กับป้าที่ต่างจังหวัด แต่เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาครอบครัวของป้ามีปัญหา ธุรกิจเล็กสวนผลไม้ ๆ ที่ทำโดนนายหน้าโกงจนเป็นหนี้  ทำให้ต้องย้ายไปอยู่ไต้หวันตามสามี ทีแรกป้าบอกให้เขาและน้องชายตามไปอยู่ด้วย แต่เขาไม่อยากเป็นภาระให้ครอบครัวป้า

ตั้งแต่จำความได้เขาก็มีแต่ป้ากับยายนี่แหละที่เลี้ยงดูมาเพราะแม่ของเขาหายตัวไป !  แต่ก็มีบางคนบอกว่าแม่ของเขาหนีตามสามีใหม่ ตอนเด็ก ๆ พ่อของเขาคอยส่งเงินมาให้ แต่พอเขาเริ่มโตขึ้นพ่อของเขาก็หยุดส่งเงินมาและหายไปอีกคน นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เขาไม่อยากไปจากเกาหลี เขาอยากเจอหน้าพ่อแม่อีกครั้งแม้เขาจะมีเพียงรูปถ่ายเมื่อสิบปีก่อนใบเดียวเป็นเบาะแสก็ตาม

‘ไม่เป็นไรครับฮยอง’ เด็กน้อยยิ้มพร้อมกับจับมือพี่ชาย เขารู้ว่าภายใต้รอยยิ้มแสนอบอุ่นนี้พี่ชายของเขาทุกข์ใจแค่ไหน

‘เออ ซองฮยอนอยู่คนเดียวไปก่อนนะ พี่ต้องรีบไปทำงานแล้ว วันนี้พี่ทำงานแค่ตอนกลาง  วันเย็น ๆ ก็กลับมาแล้ว’ อีทึกยกนาฬิกาขึ้นดูพบว่าถึงเวลาทำงานแล้ว เขาสลัดความเศร้าออกจากหัว พร้อมบอกลาน้องชาย

‘เอ่อ ฮยองผมอยากทำงานช่วยฮยองบ้างได้ไหมครับ’ เด็กหนุ่มอยากจะช่วยพี่ชายเขาเพิ่งรู้เมื่อไม่นานว่าพี่ชายหน้าสวยและดูบอบบางคนนี้ทำงานทั้งวันทั้งคืนเพื่อส่งเขาเรียนจะช่วยป้า ตอนนี้เขามาอยู่กับพี่ชายแล้วก็อยากจะช่วยอะไรบ้าง

‘นายตั้งใจเรียนก็พอแล้ว จะได้ทำงานดี ๆ ไง แค่นี้ก็ช่วยพี่ได้มากแล้ว’ อีทึกยิ้มให้น้องชายและเดินออกจากห้องไป

หนึ่งทุ่ม

‘ทำไมฮยองยังไม่กลับมาอีกนะ ไหนว่าวันนี้ไม่ทำงานกลางคืน’ ซองฮยอนเดินไปเดินมาหน้าประตู นี่ตั้งนานแล้วพี่ชายของเขาหายไปไหนกัน เขาเริ่มหิวแล้วด้วย ซุปกิมจิที่ทำไว้ก็จะเย็นแล้ว ทำไมพี่ชายของเขาไม่กลับมาซักที

จะโทรหาก็ไม่ได้ เขาเพิ่งขายโทรศัพท์ไปเมื่อไม่นานมานี้ ซองฮยอนตัดสินใจเปิดประตูออกไปหวังจะไปขอใช้โทรศัพท์ที่เคาท์เตอร์ แต่ยังก้าวไม่พ้นประตู เขาก็โดนผลักเขาห้องเสียแล้ว

คนตัวโตโผล่มาจากไหนไม่รู้ ผลักเขาเข้ามาในห้องแล้วล็อคห้องของเขาทันที ตามร่างกายมีบาดแผล ที่หางคิ้วมีเลือดออก ที่แขนด้วยเสื้อขาดมาเลย คงเพิ่งมีเรื่องมาแน่ ๆ แผลยังใหม่ ๆ แต่ประเด็นคือผู้ชายคนนี้อันตรายแน่นอน จุนซางหยิบของที่ใกล้มือที่สุด คือไม้ถูพื้น ==; เพื่อเอามาป้องกันตนเอง

‘นี่นาย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ !’ ซองฮยอนพยายามทำเสียงให้น่ากลัวที่สุดเพื่อไล่คนตัวโตออกไปจากห้อง

‘ขอหลบหน่อยไม่ได้รึไง นายดูสภาพฉันสิ’ คนตัวโตพูดอย่างไม่เกรงใจ

‘แล้วมันเรื่องอะไร ออกไปได้แล้ว อย่ามาทำให้ฉันเดือดร้อน’ ซองฮยอนชี้ไม้กวาดที่หน้าคนตัวโต

Knock knock ซองฮยอนฮยองกลับมาแล้ว โทษทีที่กลับช้าพอดีพี่ทำงานเพลินไปหน่อย

‘เอ่อพี่อีทึกครับ หยะ ’ อุ๊บส์ คนตัวโตใช้มือหน้าปิดปากคนตัวเล็กกว่าอย่างถือวิสาสะ แล้วจับไม้ถูพื้นโยนลงพื้น พลางดันคนตัวเล็กไปเปิดประตู

‘อย่าบอกพี่นายว่าฉันอยู่ในนี้ บางทีพี่นายอาจถูกใครใช้มาก็ได้ แล้วก็ดูให้ดีด้วยว่าพี่ชายนายมาคนเดียว ไม่ได้มีใครตามมาด้วย’ คนตัวโตกว่ากระซิบ แล้วโชว์ปืนขู่ แล้วไปหลบในห้องน้ำ อย่างนี้ใครจะกล้าขัด

ซองฮยอนเปิดประตูออกไปพร้อมมองซ้ายมองขวา เขาพอจะเดาออกว่าไอ้หมียักษ์ที่อยู่ก็เขามาในห้องเขาแบบนี้น่าจะโดนรุมแล้วหนีมา กลัวคนตามมาแล้วตัวเองจะซวยล่ะสิ เลยมาแบ่งความซวยให้เขาและพี่ชายแบบนี้

‘ฮยองมาคนเดียวหรอ’ซองฮยอนพยายามส่งสายตาไล่พี่ชาย แต่ไม่เป็นผล

‘คนเดียวสิ ฮยองจะมากับใครได้ล่ะ นายทำซุปกิมจิรึเปล่าพี่ได้กลิ่น หอมเชียว’อีทึกเดินเข้าไปไหนห้อง แล้วสูดกลิ่นซุปกิมจิ

‘ใครน่ะ ซองฮยอน’ อีทึกเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อเห็นคนตัวโตเดินออกมาจากห้องน้ำ

‘เอ่อ เขาคือ’ ยังไม่ทันที่ซองฮยอนจะได้ตอบ คนตัวโตก็สลบไปแล้ว

‘ฮยองไม่มีใครแปลก ๆ อยู่นอกห้องใช่ไหม ถ้าใช่ผมว่าเรารีบเอาให้หมียักษ์นี่ออกไปจากห้องเราเถอะ’ ซองฮยอนพูดอย่างรีบร้อนพลางใช้ไม้ถูกพื้นดันร่างคนตัวโต

‘นี่มันอะไรกัน ซองฮยอน ฮยองงงไปหมดแล้ว’

‘เรื่องมันยาวฮยอง ถ้าไม่มีคนแปลก ๆ ก็รีบเอาไอ้หมียักษ์ออกไปเถอะ’ซองฮยอนพยุงคนตัวโตขึ้นมาเพื่อจัดการเอาออกไปจากห้อง

อีทึกรีบช่วยน้องชายพยุงอย่างช่วยไม่ได้คนอะไร ตัวยักษ์ยังกะหมีควาย เขาเป็นผู้ชายแม้ ๆ แต่กลับตัวบางกว่าอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากพยุงคนตัวโตออกไปนอกห้องได้สำเร็จ จุนซางก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อีทึกฟัง

‘ดีนะที่ไอ้พวกที่ตามนายนั่นมาไม่ตามมาถึงห้องเราไม่งั้นเราซวยแน่ ฟาดเคราะห์ไป เป็นเพราะฮยองผิดเวลาด้วยแหละ น้องชายฮยองเกือบแย่แล้ว ฮยองไม่ดีเลย’ อีทึกหน้ามุ่ย ถ้าโชคไม่ดีเขาคงไม่ได้มานั่งคุยกับน้องชายในสภาพดี ๆ อย่างนี้แน่

‘ฮยองอย่ากังวลไปเลย ไปกินซุปกิมจิดีกว่า เดี๋ยวผมไปอุ่นให้’ซองฮยอนเปลี่ยนเรื่องเขาไม่อยากให้พี่ชายคิดมาก ความจริงเขาตกใจยังไม่หายด้วยซ้ำ เขากลัวเขาจะไม่มีชีวิตรอดได้อยู่กับพี่ชาย กลัวไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่ที่เขายังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ

‘อ่าดีเลย ฮยองหิวจะตายแล้ว อาเดี๋ยวพี่ไปทำความสะอาดที่ประตูก่อน นายนั่นเขามาของล้มหมดเลย มีดินด้วยดีที่ไม่มาตายที่ห้องอีก เฮ้อ’ อีทึกพูดอย่างเซ็ง ๆ อยู่โซลมาเป็นปีเพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าเขาอยู่คนเดียวก็ไม่น่าห่วงหรอก แต่น้องชายมาอยู่ด้วยนี่สิ ถ้าน้องชายเป็นอะไรไปเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองแน่

‘งั้นเดี๋ยวผมอุ่นซุปกิมจิรอนะครับ

’

ขณะที่อีทึกทำความสะอาดอีทึกก็เหลืบไปเห็นนามบัตรเปื้อนเลือดตกอยู่

‘อไรนี่ คังอินหรอ อะไร โอ้ยอ่านไม่ออกไปรบมารึไงทั้งเลือดทั้งดินเต็มไปหมด’ อีทึกทิ้งนามบัตรและแล้วถูพื้นจนสะอาดก่อนจะนำขยะออกไปทิ้ง   ‘อย่าได้เจอกันอีกเลย คังอิน’ อีทึกเอ่ยพร้อมกับโยนขยะทิ้งไป


มาอัพแล้ว อีกครึ่ง กับ 1 ตอน
รักคนอ่าน   

ขอบคุณธีมสวย ๆ จาก :)  Shalunla