ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อิสตรีสีดำ
"ขอให้มีความสุขมากๆนะ..พี่ๆทั้งสองคน"
เสียงอวยพรของนักข่าวหนุ่มถูกกระซิบเบาๆพอให้คู่บ่าว-สาวได้ยินเท่านั้น ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นในสนามหญ้าที่มีป่าล้อมรอบช่วยแผ่ร่มเงาในยามเช้าตรู่หลังแห่ขันหมากไม่นาน เรือนทรงไทยเก่าๆถูกจัดตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวสะอาดตา โดยมีโต๊ะราวสามสิบโต๊ะคลุมผ้าปูสีขาวสะอาดไว้รองรับแขก แม้ญาติของทั้งสองฝ่ายจะมีค่อนข้างน้อยแต่ลูกศิษย์ของทั้งคู่ที่สนิทสนมมีไม่ใช่น้อยเลย นับว่าโชคดีที่สถานที่เล็กๆแห่งนี้สามารถจุคนได้พอดี
สนามหญ้าชายแดนป่าอาถรรพ์หลังโรงเรียนนิศาพานิชย์....
'♬~เพราะฝังใจกับความหลัง เห็นรักพังไปกี่ครั้ง
...ไม่มีสิ่งใดให้ศรัทธา...
ฉันรักใครไม่เป็นแล้ว...แค่ต้องการเอาชนะ
....แต่แล้วก็เจอกับเธอ
ก็เธอช่างดีกับฉัน ทั้งที่ฉันไม่ต้องการ
ต้องคอยพยายามฝืนใจ ที่กำลังจะยอมอ่อนแอ และแพ้เธอ
ผิดถูกอย่างไรไม่รู้ รู้แค่ฉันรักเธอหมดใจ
คิดร้ายมานานเท่าไร ที่เคยตั้งใจ ไม่เหลือเลย
ที่เคยเกลียดก็เปลี่ยนเป็นรักเธอ ไม่รู้ตัวว่ามันหวั่นไหวมากมายตั้งแต่เมื่อไร
จากเคยเย็นชาก็อ่อนไหว...
....วันนี้หัวใจทั้งหมดคือเธอ~♪'
ฉันรักใครไม่เป็นแล้ว...แค่ต้องการเอาชนะ
....แต่แล้วก็เจอกับเธอ
ก็เธอช่างดีกับฉัน ทั้งที่ฉันไม่ต้องการ
ต้องคอยพยายามฝืนใจ ที่กำลังจะยอมอ่อนแอ และแพ้เธอ
ผิดถูกอย่างไรไม่รู้ รู้แค่ฉันรักเธอหมดใจ
คิดร้ายมานานเท่าไร ที่เคยตั้งใจ ไม่เหลือเลย
ที่เคยเกลียดก็เปลี่ยนเป็นรักเธอ ไม่รู้ตัวว่ามันหวั่นไหวมากมายตั้งแต่เมื่อไร
จากเคยเย็นชาก็อ่อนไหว...
....วันนี้หัวใจทั้งหมดคือเธอ~♪'
เสียงในใจของแขกที่เจ้าสาวควรจะได้ยินรวมถึงบรรยากาศย่าขนลุกของสถานที่จัดงานถูกกลบด้วยเพลงรักที่เปิดคลอเบาๆในงานมงคลสมรส ในขณะที่โต๊ะหลายโต๊ะว่างเปล่าเพราะเข้าสู่ช่วงรดน้ำสังข์ที่แขกเริ่มทยอยกันออกไปอวยพรคู่บ่าวสาวที่นั่งอยู่ข้างกันบนชุดโต๊ะเก้าอี้เบาะเล็กๆสีขาวประดับขอบลายไทยสีทองด้วยท่านั่งพนมมือวางค้างบนโต๊ะให้แขกรดน้ำสังข์ตามประเพณี
ขณะที่คู่สมรสทั้งสองผงกหัวเป็นเชิงรับรู้คำแนะนำเกี่ยวกับชีวิตคู่จากญาติผู้ใหญ่บ้าง ส่งยิ้มให้เพื่อนหรือลูกศิษย์บ้าง เป็นช่วงเวลาน่าปลาบปลื้มที่ญาติพี่น้องต่างฝ่ายต่างฝากฝังเจ้าสาวหรือเจ้าบ่าวให้อีกคนอย่างรสวดีที่เอ่ยปากฝากหลานสาวตัวเองกับเจ้าบ่าว
ทุกอย่างดูเป็นงานแต่งที่สวยงามตามปกติ...
แต่นั่นแหละที่มันผิดปกติ........ทำไมการินถึงเรียบร้อยดีแบบนี้นะ?
ลัลทริมาคิดในใจอย่างเสียมารยาทต่อว่าที่สามีตัวเอง สาวสวยในผ้าไทยสีน้ำตาลเข้มลุ่มลึกบวกกับลูกไม้แขนยาวสีขาวสะอาดสวยหวาน ประดับคอด้วยเข็มกลัดเพชรหรูหราราวสตรีชั้นสูงของไทยในสมัยก่อนได้แต่คอยส่งยิ้มให้เพื่อนๆหรือลูกศิษย์ที่มารดน้ำสังข์อวยพรชีวิตคู่ของพวกเธอที่แม้แต่ตัวเจ้าสาวเองยังไม่แน่ใจว่าจะไปรอดทำให้เธอไม่มีโอกาสหันมามองเจ้าบ่าวที่ดูนิ่งเงียบสงบสยบเคลื่อนไหวกว่าทุกวันที่รู้จักกันมา
ไม่มีเสียงหัวเราะให้รำคาญหู...ไม่มีรอยยิ้มแสยะน่ากลัว...ไม่มีทีท่าว่าจะกวนประสาทเธอแต่อย่างใด
"ขอให้มีความสุขนะคะครูลัล"
"มีเจ้าตัวน้อยเมื่อไหร่ อย่าลืมเอามาอวดนะคะ >_<"
"ลัล...พยายามเข้านะจ๊ะ"
ทั้งที่เป็นวินาทีที่มีผู้คนมากมายมาร่วมอวยพรแสดงความยินดี แต่ดูราวกับว่าคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอเพียงแค่เอื้อมมือในช่วงเวลาที่หญิงสาวหลายคนใฝ่ฝัน ไม่ใช่ชายหนุ่มคนเดิมที่เธอรู้จักดีและฝากชีวิตไว้...
.....การิน..นี่นาย
แม้ลึกๆจะดีใจที่งานออกมาดีกว่าที่เธอเตรียมใจไว้ แต่สุดท้ายลัลทริมาก็ทนไม่ไหวจนต้องแอบชำเลืองหางตาไปมองเขาที่เหมือนจะอยู่แต่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น คล้ายว่าตัวยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเธอ...แต่ใจกลับล่องลอยไปแสนไกล ซึ่งก็ไม่ใช่คำบรรยายเปรียบเปรยเกินความเป็นจริงแม้แต่น้อย
ภาพที่เธอเห็นทำเอาแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้...
"ขอให้มีความสุขมากๆนะ ถ้าเป็นครูลัลคงกวดขันนายได้"
"ดูแลให้ดีๆหน่อยหละ ยิ่งแปลกๆอยู่ด้วย"
"รองผ.อ.กับอาจารย์บรรณารักษ์ ตำนานรักของนิศาพานิชย์เลยนะเนี่ย"
ชายหนุ่มชุดสูทสีน้ำตาลเข้มเรียบหรูและโจงกระเบนผ้าเนื้อดีราวขุนนางสมัยร.5ยังที่นั่งอยู่ข้างๆผงกหัวเบาๆเวลาญาติหรือเพื่อนร่วมงานมาอวยพรเป็นระยะๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่มีเปลี่ยนพร้อมลูกแก้วกลมสีดำขลับในเบ้าตาเลื่อนลอยที่ดูท่าจะออกไปแตะขอบฟ้าแสนไกลทั้งที่ไม่น่าจะอยากรู้ว่าวันนี้เมฆเป็นรูปอะไร
ใช่...เขากำลังหลับใน....
"....."
ลัลทริมามองว่าที่สามีที่กำลังนอนอย่างแนบเนียนในเวลาที่ไม่สมควรอย่างยิ่งพลางถอนหายใจเบาๆโดยไม่คิดจะปลุกด้วยเหตุที่ถ้ารอให้เขาหลับจนจบพิธีอาจทำให้งานเป็นไปอย่างราบรื่นไร้ปัญหาและเพราะเมื่อคืนต้องจัดการอะไรหลายๆอย่างจนร่างกายอ่อนเพลียจากการอดตาหลับขับตานอนติดต่อกัน
พอเจออะไรน่าเบื่อก็หลับไปง่ายๆไม่ใช่เรื่องแปลกเกินจะทำความเข้าใจ นับว่าโชคดีที่เจ้าสาวไม่ใช่ผู้หญิงมากเรื่องที่คาดหวังกาลเทศะและการให้ความสำคัญจากเขา
เฮ้อ...ทำความเข้าใจและโอนอ่อนกับสามีก็เป็นหน้าที่ภรรยานี่นะ? จะยอมทำเป็นไม่เห็นสักครั้งก็ได้
พอเจออะไรน่าเบื่อก็หลับไปง่ายๆไม่ใช่เรื่องแปลกเกินจะทำความเข้าใจ นับว่าโชคดีที่เจ้าสาวไม่ใช่ผู้หญิงมากเรื่องที่คาดหวังกาลเทศะและการให้ความสำคัญจากเขา
เฮ้อ...ทำความเข้าใจและโอนอ่อนกับสามีก็เป็นหน้าที่ภรรยานี่นะ? จะยอมทำเป็นไม่เห็นสักครั้งก็ได้
หญิงสาวคิดในใจขณะมองคนที่กำลังนั่งข้างๆเธอในพิธีที่แสนสำคัญได้หน้าตาเฉย แม้จะเข้าใจอย่างไรแต่ในความปกติของผู้หญิง ไม่ว่าใครก็คงจะอดน้อยใจไม่ได้
...อีตาบ้านี่
...อีตาบ้านี่
"เธออีกแล้วเรอะ?"
ชายหนุ่มในชุดเข้าบ่าวของงานมงคลสมรสเอ่ยกับสาวน้อยตาสีดำ ผมสีดำยาวในชุดเดรสลูกไม้สีดำ ถุงน่องสีดำ รองเท้าและเครื่องประดับสีดำจนราวกับเธอคือสตรีแห่งรัตติกาล
ชายหนุ่มในชุดเข้าบ่าวของงานมงคลสมรสเอ่ยกับสาวน้อยตาสีดำ ผมสีดำยาวในชุดเดรสลูกไม้สีดำ ถุงน่องสีดำ รองเท้าและเครื่องประดับสีดำจนราวกับเธอคือสตรีแห่งรัตติกาล
เพราะเจ้าบ่าวของงานจำได้ว่าเคยพบเธอมาก่อนในความฝันเมื่อไม่นานมานี้ ทัศนียภาพรอบตัวทั้งสองคือสีขาวอันว่างเปล่าไม่มีสิ้นสุดไร้ทัศนวิสัยอื่นอย่างสิ้นเชิงจนการินตีความว่ามันเป็นความฝันอีกครั้งจากประสบการณ์
....สิ่งที่ปรากฏบนหน้าเธอยังคงเป็นรอยยิ้มเช่นเดิม
....สิ่งที่ปรากฏบนหน้าเธอยังคงเป็นรอยยิ้มเช่นเดิม
"คิกๆ ขอโทษนะคะที่ไม่ร่วมงานแต่ง...ชุดดำที่ดิฉันใส่มันคงดูไม่เหมาะสมกับงานมงคลสมรส"
สาวน้อยแสยะยิ้มพลางเอ่ยในสิ่งที่การินไม่เคยคิดจะใส่ใจ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ รวมถึงบรรยากาศรอบตัวที่แผ่ออกมาที่ละม้ายคล้ายกันอย่างน่าเหลือเชื่อไม่ทำให้ชายหนุ่มสนใจเธอเท่ากับดวงตาที่มีวงเวทย์ปรากฏอยู่ข้างใน
"เธอเป็นใครกันแน่?"
"ฮึ..ฮึ ฮึ..ฮึ" สาวน้อยแย้มริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อรับกันดีกับใบหน้ากลมเล็กน้อยพอให้ดวงตากลมโตคู่นั้นแลดูน่ารัก ผมหางม้าที่เคยเห็นในฝันก่อนหน้านี้ยังคงอยู่เป็นเอกลักษณ์ให้จำได้แต่เครื่องสำอางได้ช่วยเปลี่ยนใบหน้าน่ารักนั้นให้สวยมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ดูสมกันดีกับชายหนุ่มจนราวกับทั้งคู่คือคู่บ่าวสาวของงาน
"คุณไม่ต้องใสใจหรอกค่ะ..เพราะไม่ช้าคุณก็จะได้เจอดิฉันแล้ว"
คำพูดเจือเสียงหัวเราะขณะกำลังเอาชี้แตะริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆราวกับต้องการให้เขาหยุดพูดก่อนจะเริ่มแสยะยิ้มแล้วกระซิบบางอย่างใส่หูก่อนจะหายวับไปจากฝันของชายหนุ่ม
...ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญเป็นบ้า
"...แล้วพบกันค่ะ"
...ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญเป็นบ้า
การินมองตำแหน่งที่เธอเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่พลางรำพึงในใจเบาๆ...ก่อนจะแสยะยิ้มหัวเราะร่าจนเสียง"หึ..หึ หึ..หึ หึ..หึ หึ..หึ"ดังก้องไปทั่วบริเวณอาณาเขตว่างเปล่าสีขาวไร้ที่สิ้นสุด
หึ..หึ แต่ก็น่าสนใจดี....
หึ..หึ แต่ก็น่าสนใจดี....
เพลงประกอบงานแต่งของทั้งคู่ ในท่อนแรก...จากเหตุการณ์เรื่องริสา ความรักที่ทำให้ใจของการินด้านชา
รักใครไม่เป็นแล้ว...แค่ต้องการเอาชนะ แต่แล้วก็เจอกับเธอ
...ลัลทริมา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น