❤การินxลัล♡ จากวันนั้นถึงวันนี้...

...บทนำ...

     "แกร่ก..แกร่ก..แกร่ก...แกร่ก" 

    เสียงไม้แขวนเสื้อกระทบกันไปมาในสตูดิโอของร้านเช่าชุดแต่งงานเมื่อเจ้าของร้านพยายามเลือกชุดที่เหมาะกับว่าที่เจ้าสาวคนสวยในช่วงเที่ยงวัน บรรยากาศในร้านวันนี้ค่อนข้างครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะเสียงคุยกันจ้อกแจ้กของเหล่าพนักงานสาว3-4คนอีกด้านในร้านที่แกล้งทำเป็นช่วยกันหาเครื่องประดับที่เข้าคู่กับชุดเจ้าสาวแต่กลับแอบหันมาส่งสายตามองว่าที่เจ้าบ่าวที่นั่งหน้าเซ็งอยู่บนโซฟาเป็นระยะๆ ทำเอาว่าที่เจ้าสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันแต่คนละฟากเหล่ตามองพนักงานเช่นกัน

      ต๊าย! หล่อไม่เบาเลยนะ...จะแต่งงานซะและ 
    ...เจ้าบ่าวก็หล่อ เจ้าสาวก็สวย อิจฉ๊า..อิจฉา~
    เจ้าบ่าวหล่อขนาดนี้ต้องดีใจสิ...ไหงทำหน้าอย่างกับเมาตดแบบนั้นอะ? 
    ว่าที่สามีภรรยานั่งห่างกันเป็นโยชน์...คลุมถุงชนปะเนี่ย?

       "ลัล! หนูมาช่วยน้าเลือกชุดสิ...สวยๆทั้งนั้นเลยนะ" รสวดีเรียกหลานสาวด้วยตาเป็นประกายอยู่หน้าราวไม้แขวนที่เรียงรายไปด้วยชุดเดรสยาวสีขาวโพลนสลับสีทอง สีชมพู หรือสีฟ้าอ่อนๆแลดูละลานตาไปหมดคละคลุ้งกับน้ำหอมปรับอากาศกลิ่นกุหลาบจนหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาแทบจะหน้ามืดกับทัศนียภาพรวมถึงเสียงในความคิดของพนักงานที่มองมา

        "น้าโรสเลือกให้ก็ได้ค่ะ" ลัลทริมาตอบด้วยเสียงเอือยๆอย่างอ่อนล้า
        "ต๊าย! ได้ไงกันลัล ของแบบนี้ต้องเลือกเองสิจ๊ะ...งั้นการินมาช่วยน้าเลือกแทนละกัน"
       "หนูเลือกเองก็ได้ค่ะ!!" 

       เธอเผลอตะโกนตอบไปอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นคนที่นั่งข้างๆแสยะยิ้มอย่างกับอาการเซ็งที่ต้องมานั่งยุ่งยากราวกับพิธีแสนสำคัญที่มีเพียงหนึ่งครั้งในชีวิตเป็นเพียงแค่เรื่องบ้าบอรบกวนเวลาอันมีค่าของเขาหายไปเป็นปลิดทิ้ง บางที..สิ่งที่ทำให้เขายังทนนั่งอยู่ในร้านได้อาจเป็นการได้เห็นสีหน้าและท่าทางกระอักกระอ่วนของว่าที่ภรรยาก็เป็นได้

         "หึ..หึ หึ..หึ หึ..หึ ไม่อยากให้ฉันเป็นคนเลือกขนาดนั้นเลยหรอ?"

         ....ฉันไม่ไว้ใจนายย่ะ
        ลัลทริมาคิดตอบเสียงในญาณอาถรรพ์แม้จะรู้ว่ามันส่งไปไม่ถึงคู่กรณี เด็กสาววัยใสน่ารักในความทรงจำของรสวดีที่ตอนนี้กลายเป็นสาวสวยผู้มีทรวดทรงองค์เอวได้รูปสมส่วน  ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถูกสยายไว้ในนอกเวลางานเข้ากันดีกับชุดเสื้อกระโปรงผ้าไทยสีฟ้าที่ถูกตัดเย็บแบบสมัยใหม่จนดูน่ารักเหมือนชุดตุ๊กตาแทนที่จะดูแก่เกินวัยสมสถานะอาจารย์บรรณารักษ์สาวแห่งนิศาพานิชย์

      สมกันดีกับรองผ.อ.หนุ่มราวกับกิ่งทองใบหยก....

      เพราะการินต้องรับช่วงต่อเป็นผ.อ.ของนิศาพานิชย์หลังจากนรินทร์เกษียณอายุราชกาลซึ่งอาจทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวยุ่งขึ้นอีกมาก การแต่งงานของคู่หมั้นหมายนี้จึงถูกเร่งให้กระชั้นยิ่งขึ้นจนทั้งคู่ที่เพิ่งทำงานมาได้แค่ปีกว่าๆจนต้องลาครึ่งวันมาตระเตรียมพิธีให้ทันฤก

    แม้ว่าการหมั้นหมายของทั้งคู่จะมีมาตั้งแต่สองเดือนหลังจบมหาวิทยาลัยแล้วก็ตามที...

         ....นี่เราคิดถูกไหมนะที่ตกลง? แบบนี้เราก็ต้องอยู่กับการินไปตลอดชีวิต...
         แต่งงานกันเพราะข้อเสนอนั้นไม่ใช่เพราะ ความรัก...

         จะว่าไป...เราดังหลงคารมตามการินที่บอกว่า 'พอจบมหาลัยก็ไม่มีอะไรเป็นตัวเชื่อมระหว่างกันได้อีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นเหมือนทุกครั้ง...เธอจำเป็นต้องมีฉัน! คงไม่อยากให้มีคนตายเป็นเบือเพราะญาณอาถรรพ์อีกใช่ไหม? หึ..หึ หึ..หึ'ไปได้ยังไงนะ??
         และถ้าขาดเราไป...การินจะ(เบื่อโลก)ตาย.....

        ...ข้อเสนอคือแต่งงานเพื่อได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย!!!!

ข้อเสนอที่ทั้งบ้าและเผด็จการ...นายขอคนที่นายคิดว่าเป็นของเล่นแต่งงานเนี่ยนะ? นายคิดว่าอยู่กับฉันแล้วมีความสุขขนาดนั้นเลยหรือไง? คำขอนี้นายต้องให้ผู้หญิงที่นายรักต่างหากหละอีตาบ้า ไม่ใช่คนที่แค่ 'อยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต' แบบฉัน

       แล้วทำไมฉันต้องแคร์เรื่องนั้นด้วยทั้งที่นายเป็นคนเอ่ยปากขอมาเอง....
       .....ที่สำคัญทำไมฉันถึงตกลงหละเนี่ย!!!!

       ว่าที่เจ้าสาวละเมอเพ้อพกอยู่ในใจขณะมองชุดสวยๆมากมายที่เรียงรายอยู่ในร้านแต่แอบหันมาชำเลือง ก่อนจะเหลือบไปเห็นชุดที่ใส่หุ่นโชว์ตั้งอยู่กลางร้านที่ดูเหมือนจะเรียบๆแต่ก็ราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย

    "สนใจไหมคะ...เพิ่งมาใหม่เลยนะคะนี่ น่ารักเข้ากับคุณมากเลย" พนักงานสาวส่งเสียงเชียร์ขณะหันหุ่นใส่เสื้อตัวนั้นไปทางการินเหมือนจะขอความเห็นจากว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งสิ่งที่ได้รับมาคือสายตาเหยียดหยันทีถูกส่งไปหาภรรยาสาวพร้อมเสียงทุ้มต่ำลอดออกมาตามเสียงหัวเราะในเชิงเสียดสีแบบคำเดียวจุก

       "หึ..หึ หึ..หึ ยัยลิเกเอ๊ย..."
       "ยุ่งน่า! ก็ฉันจะใส่นี่! >[]< "  ลัลทริมาหันมาแลบลิ้นตอบว่าที่สามี ทำให้จากที่เธอแค่ดูเฉยๆแต่เพราะอยากเอาชนะจึงตกลงเลือกชุดนั้นไปโดยไม่รู้ตัวว่าเหล่าพนักงานสาวๆมองเธอด้วยความอิจฉาตาร้อนกับฉากพ่อแง่แม่งอนแสนน่ารักของคู่หวานวัยแหวว จนรสวดียังอดอมยิ้มไม่ได้ก่อนจะช่วยเชียร์อีกแรง 

      "นั่นสิลัล...ไซค์ลัลพอดีเลยด้วย น้าก็ช้อบชอบ" 
      "ค่า!งั้นตกลงเลยนะคะ" พนักงานสาวพูดเสียงหวานอย่างร่าเริงก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มคนเดียว ณ ที่นั้นและคว้าชุดที่อยู่บนราวแขวนใกล้มือมาถือโชว์ "ส่วนของคุณก็ทักซิโด้สีดำแบบมีขอบประดับสินะคะ?"

      "แบบคนปกติใส่ไม่มีเรอะ?" แม้จะถามเสียงห้วนๆแอบกวนเล็กน้อย แต่ก็นับว่าวุฒิภาวะวัยยี่สิบสามทำให้เขามีทักษะการสนทนาเพิ่มขึ้นมากจากช่วงวัยรุ่น 
      "แบบสีดำเหลือแค่แบบนี้ค่ะ...ถ้าไม่ชอบจะลองเปลี่ยนเป็นสีขาวไหมคะ? ส่วนใหญ่ใส่สีขาวกันนะคะ"

       "......" 

       การินเมินเสียงเชียร์ของพนักงานสาวพลางมองชุดทักซิโด้สีดำที่มีขอบด้านในเป็นริ้วสีเงินละม้ายริ้วเพชรเล็กๆเรียงกันดูหรูหราราวกับเจ้าชาย เข้ากันดีกับเสื้อกี๊กและเน็กไทด์สีเงินด้านในรวมถึงเชิ้ตสีดำด้านในสุด แม้มันจะดูเก๋มีสไตร์เหมาะกับเจ้าบ่าวที่ยังหนุ่ม แต่สำหรับเขามันกลับเหมือนการเอาทางม้าลายมาใส่เสียมากกว่า

      "ก็เหมาะดีแล้วนี่การิน...มีอะไรหรอ???" รสวดีมองหันไปมองว่าที่หลานเขยผู้เมินหน้าหนีเหมือนเด็กเวลามองผักในช้อนที่แม่ป้อนให้ ก่อนจะตอบพนักงานแทน"เอาตัวนี้แหละค่ะ" 

      "ชุดในงานจัดเลี้ยงตอนกลางคืนเอาตามนี้นะคะ...แล้วชุดแต่งงานแบบไทยตอนกลางวันหละคะ?" พนักงานสาวคว้าปากกามาจดรายการสั่งเช่าแล้วให้คนที่เหลือเอาชุดทั้งสองตัวนั้นไปตระเตรียมและประสานงานห้องแต่งตัวของโรงแรมสถานที่จัดงานอย่างเสร็จสรรพก่อนจะหันหน้ามาถามว่าที่เจ้าสาวต่อ "อ้าว?"

       ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นคือร่างบางที่เผลอนั่งหลับไปบนโซฟาตัวเดิมตรงที่นั่งติดชายหนุ่มซึ่งตอนแรกเธอไม่สังเกต เพราะอาการเหนื่อยสะสมที่ต้องทำงานล่วงหน้าให้สมกับที่ลาหยุดไปแต่งงานและฮันนีมูนหลายวันอยู่เหมือนกัน ทำให้ที่ผ่านมาเธอมีเวลานอนค่อนข้างน้อยจนเผลอหลับไปอย่างง่ายดาย 

       แต่ที่น่าแปลกใจคือชายหนุ่มผู้เอามือโอบเอวว่าที่ภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆจนลัลทริมาเอนร่างลงมานอนซบเขาด้วยท่าทางออดอ้อนราวลูกแมวน้อยเพราะอาการซะลืมซะลือจนกลายเป็นการโชว์หวานของคู่ข้าวใหม่ปลามันที่เหล่าพนักงานสาวตาลุกเป็นไฟและลบคำปรามาทว่า'แต่งเพราะคลุมถุงชน'ในตอนแรกได้จนหมดสิ้น

      ว่าที่เจ้าบ่าวเลื่อนมือที่โอบเอวเธออยู่ขึ้นมาโอบบริเวณไหล่ให้อ้อมกอดกระชับยิ่งขึ้นก่อนจะใช้ริมฝีปากสัมผัสกับหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบาด้วยหน้านิ่ง 

      ก่อนจะหันไปตอบพนักงานแทน...เพราะในเมื่อฝ่ายเจ้าสาวไม่สามารถเลือกได้ คนที่เลือกในวาระโอกาสสำคัญแบบนี้จึงควรเป็นฝ่ายเจ้าบ่าวแทน 

      "ชุดแต่งงานเอาตามโปสเตอร์หน้าร้านเลย ขี้เกียจเลือกแล้ว" 
      "จัดให้ด่วนจี๋เลยค่า>\\<"

    
               ....คิดไม่ผิดจริงๆที่ฝากหนูลัลไว้กับการิน ขอให้หลานมีความสุขกับชีวิตคู่เหมือนในฝันนะจ๊ะ♥ 
       รสวดีแอบคิดในใจขณะมองว่าที่คู่บ่าวสาวทั้งสองพลางจินตนาการภาพครอบครัวสุขสันต์ของทั้งคู่ในอุดมคติ...
    
            .....ที่มี'เจ้าตัวน้อย' ให้เธออุ้มสัก2-3คน

STORY                                   : สงัดสนธยา / SilencTwilight

SUPPORT AND PULIC     : สงัดอัสดง / SilenceSunset / สามเหลี่ยมฤดูหนาว

CREDIT T H E M E           : © S E E N A M & B E R L I N ❀ T H E M E V.2