คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหนือปลายเมฆ ☆ II
เหนือปลายเม ☆ II
ใน่ำืนนี้ผมเห็นปรอยฝนในวาอุ
[มันหวาน Part]
หมอปลายเมมีพลับาอย่า..มันหวานิว่าอย่านั้น ที่ผ่านๆ มาไม่ว่าใรมอหน้า ับแ้ม มันหวานไม่เยเินเลยสันิ แ่หมอปลายเมลับทำให้มันเิึ้นไ้
เิึ้นแบบับพลัน เิึ้นแบบะทันหัน
มันหวานรู้สึว่าอนนั้นร้นพริ หน้าอเามันร้อนนแทบไหม้ เาบอับนโว่าว่าให้เอาใบหน้าถอยห่าออไป ึ่โีทีุ่หมอยอมทำามำออย่าว่า่าย
เ็มอหทิ้หน้าที่ในารเ็บพริให้นเป็นหมอัาร่อ ส่วนัวเอนั้นวิ่ึ้นบ้านเพราะ้อารเอาน้ำมาับวามร้อนาใบหน้ามาว่าวามแสบในวา
แล้วมื้อเย็นอวันนี้มันหวาน็ไม่ล้าวนหมอปลายุย้วย้ำเพราะเหุาร์ที่้นพริมันีรวนึ้นมาในสมอ แ่เหมือนหมอปลายเมะไม่มีอาารอะไรแบบมันหวานเลยสันิ ผู้ายัวสูนนั้นทำเพียิน้าวเียบๆ เหลือบมอันเป็นรั้ราวแ่็ไร้ึ่บทสนทนาใ
หนึ่ทุ่มรึ่ทั้เาทัู้่แยย้ายันห้อใรห้อมัน หมอปลายอัวไปพัผ่อนในห้อ ส่วนมันหวานนั่รอละรอยู่ที่โฟาัวเิม วันนี้มีาหวานึ้อพระเอนาเอ และมันทำให้มันหวานหวนนึถึหน้าหมอัวสูอีรั้ เาสะบัหัวไล่วามิพวนั้นออไปและพยายาม่ออยู่ับละรรหน้า
แ่แปลอีแล้วมันหวานไม่มีสมาธิับมันเลยสันิ
หลัาละรที่วันนี้แทบไม่มีสมาธิูบลมันหวานึไ้พาัวเอลับห้อนอน เามอประูห้อ้าๆ ที่ปิสนิทและไร้เสียใๆ เล็ลอออมา
เมื่อวานยัพอไ้บอฝันีับนที่มาอาศัยอย่าะทันหัน แ่วันนี้วามล้าไม่มีเหมือนเมื่อวานแล้ว
วันนี้ฝนยัและพ่อยัไม่ลับบ้าน มันหวานิว่าพ่อน่าะ้าที่บ้านลุลเหมือนอย่าเย อนนี้เวลาเที่ยืนว่าแล้ว อยู่ีๆ มันหวาน็เป็นห่วน้าห้อ ั่ใว่าะไปูีไหมเผื่อหมอปลายเมไมุ่้นินับฝนอบ้านนอแบบนี้
มันหวานัสินใออาห้อัวเอ เาะเบาๆ ที่ประูห้อนอนหมอปลายเม แ่เือบนาทีเลยที่ไม่มีารอบรับ เาั่ใิว่าอีฝ่ายอาะหลับ แ่็ลัวุหมอะหนาว เพราะมันหวานไม่รู้ว่าหมอปลายนอนเปิหน้า่าทิ้ไว้ไหม
“หมอปลาย๋า”
มันหวานพยายามเรีย เสียเล็ๆ ำลัแ่ับเสียอสายฝน ฟ้าผ่า้านอไม่ไ้ทำให้ลัวแ่ยิ่ทำให้มันหวานเป็นห่วน้าใน มือเล็ับที่ลูบิประูอย่าั่ใอีรั้
เพล้!
“หมอปลาย!”
และเสียอบาอย่าแ
ไวว่าวามิ มันหวานรีบเปิประูเ้าไปอย่าลืมไปหมึ่เรื่อมารยาท
และรนั้นมีผู้ายัวโที่ำลันั่อเ่าัวเออยู่้าเีย
หัวใอมันหวานเิารระุหนึ่ห้วัหวะ
“หมอปลาย..”
เายับเ้าไปใล้ มอนรหน้าที่วาแ่ำ มอหมอปลายที่ำลััริมฝีปาัวเอแน่นเหมือนำลัอทน่ออะไรสัอย่า
“มันหวาน..”
มันหวานไม่อบน้ำเสียแบบนี้เอาเสียเลย สู้ฟัเสียนิ่ๆ แสนเย็นายัีว่าเสียอี
เพราะเสียที่หมอปลายเอ่ยมัน่าสั่นพร่า มันฟัูเ็บปว
และมันหวานไม่รู้ว่ามันเป็นวามเ็บปวประเภทไหนัน ที่ทำให้นัวโๆ อย่าหมอปลายเม ูัวเล็ลไ้แบบนี้
มันหวานั้สิ่อนะว้าผ้าห่มบนเียรีบห่อายนัวโว่าไว้ไม่ให้วามหนาวเล่นาน แ่หมอปลายเมลับปัมันออและถาโถมัวอมันหวานไว้แน่น
แน่น..นมันหวานหายใแทบไม่ออ
“มันหวาน..”
เป็นอ้อม่อนที่รัแน่น แ่ทว่าเย็นเยียบนน่าใหาย
“หมอปลาย เป็นอะไร..”
ุหมอระับอแน่นึ้น ใบหน้ามนั้นำลัฝัไว้ที่ลาไหล่อนเ็ว่า หมอปลายเมับร่าายที่ำลัสั่นเทา
มันหวานรู้ว่านี่ไม่ใ่เพราะวามหนาว แ่อีฝ่ายนั้นำลั่อสู้ับอะไรสัอย่าภายใ้ิใอนเอ
“อย่าทิ้ันไปนะ” น้ำเสียอหมอปลายเม่าูน่าสสารเหลือเินในห้วนาทีนี้
“หมอปลาย เิอะไรึ้น” ฝ่ามือเล็ลูบหลัุหมออย่าแผ่วเบา เอ่ยถามิใบหู แุ่หมอลับเียบไปหลายนาทีนมันหวานใไม่ี
“อยู่้วยัน อย่าไปไหน”
“หมอ...”
“อยู่ับพี่นะม่านฝน”
“...”
ื่อบุลที่สามที่ถูเอ่ยมานั้นทำให้มืออมันหวานที่ำลัลูบแผ่นหลัอีฝ่ายะั
ใรือม่านฝน? หมอปลายำลัพูถึใรบานและมันหวานไม่รู้ั
แย่ไปว่านั้นือหมอปลายำลัมอว่ามันหวานือใรนนั้น
หรอหรือ?
“หมอปลาย หมอั้สินะ นี่มันหวานเอ”
เ้าอื่อ่อยๆ ันอ้อมอออ วาู่มนั้นสะท้อนไป้วยวามเ็บปวและมันแ่ำนน่าสสาร เหมือนับเ้าอวาู่นี้พยายามอย่าสุวามสามารถที่ะไม่ปล่อยให้ัวเอร้อไห้ออมา
“มันหวาน..”
“ใ่ มันหวานนะ มันหวานเอ”
มันหวานเอ่ยย้ำเพราะไม่อยาให้หมอปลายเ้าใผิ นัวสู่อยๆ ลมือลาท่อนแนเล็ หมอปลายเบือนหน้าหนี่อนะพึมพรำออมา
“อโทษ”
“...”
“ันไม่เป็นอะไร เธอลับไปเถอะ”
มันหวานไม่เื่อในำพูนั้นเพราะยัเห็นว่าปาหมอปลายเมสั่น นาทีนี้มันหวานไม่ลัวว่าะโนุหรือไม่ เารีบว้าผ้าห่มที่ถูสลัออมาห่มายให้นัวโว่าอีรั้ หมอปลายเมหันหน้ามาหาัน แววานั้นที่แ่ำำลัแปรเปลี่ยนให้ลื่นในแววานั้นสบล
แ่มันหวานลับเห็นว่าในแววาู่นี้ำลัะมีปรอยฝนมาทแทน
“ไม่เป็นไรนะ๊ะ ไม่เป็นไร.. หมอปลายเ่แล้ว”
มันหวานลูบท่อนแนอนัวโเบาๆ พูอย่าที่พ่อเยพูยามที่มันหวานำลัหวาลัว ปิพ่อะอมันหวานเอาไว้ แ่มันหวานไม่ล้าอหมอปลาย่อน ถึแม้่อนหน้านี้เาทัู้่ะเพิ่อันไป
สายฟ้า้านนอแลบมาให้ผวา หมอปลายเมไม่ไ้สะุ้ มันทำให้มันหวานรู้ว่าที่ริแล้วหมอปลายไม่ไ้ลัวฝน ไม่ไ้ลัวฟ้าร้อ แ่อาะมีบาเหุาร์ที่เิึ้นในยามที่สายฝนโปรยปราย บาเหุาร์ที่ทำให้หมอปลายเม้อหวนนึถึมันอีรั้
บาเหุาร์ที่มีนที่ื่อม่านฝนอยู่ในนั้น
“ัน..”
“ู่วว ไม่เป็นไรนะ๊ะ” นิ้วเรียวเล็รแนบริมฝีปาอัวเอ “มันหวานะอยู่รนี้ ถ้าหมอปลายำลัเหนื่อย ็ไม่ำเป็นเลยที่้อพูอะไรออมาให้มันหวานเ้าใ”
หมอปลายเมหลับาลเพียวิ่อนะเปิเปลือาึ้นมาใหม่ นัวโว่าพยัหน้าเบาๆ และพยายามยิ้มให้มันหวานสบายใ
แ่มันหวานรู้ว่านั่นเป็นยิ้มที่ฝืเือเหลือเิน
มันหวานน่ะอยาเห็นหมอปลายยิ้ม แ่้อไม่ใ่ยิ้มแบบนี้
“ไปนอนเถอะันอยู่ไ้ แ่ฝันร้าย”
“มันหวานอยู่ับหมอปลายไ้นะ” เ็อย่าเายัเป็นห่ว
“ไม่รบวนหรอ พัผ่อนเถอะ”
แ่็ัใุหมอไม่ไ้เลย้อพยัหน้าล มันหวานลุึ้นยืนและเินเลี่ยแ้วที่แ นั่นเป็นสาเหุอเสียที่มันหวานไ้ยิน มันหวานมอหน้านัวโว่าอีรั้ เาทัู้่สบาันท่ามลาเสียสายฝน ่อนที่มันหวานะเอ่ยประโยที่ั้ใไว้ั้แ่หัว่ำเบาๆ แ่มันหวานิว่าหมอปลายไ้ยิน
“ฝันีนะ๊ะหมอปลาย”
มันหวานแ่หวัว่าหมอปลายะฝันีไ้ริๆ สำหรับืนนี้
รุ่เ้าอวันเสาร์มาถึาเสียปลุอไ่าวบ้าน มันหวานื่นึ้นมา้วยสภาพที่ว่าอยาล้มัวนอน่อสุๆ เมื่อืนมันหวานนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วใรอีนที่อยู่้าห้อ ้อยอมรับว่านอาพ่อแล้วหมอปลายเมืออีนที่ทำให้เาเป็นห่วไ้แบบนี้
ีวิมันหวานมีนเ้ามาไม่มามายนั มันหวานึสนิทับพ่อมาที่สุแม้แ่เพื่อนในโรเรียน็สนิทไม่เท่า
พ่อสอนไว้เสมอว่าไม่ให้เอาัวเอไปผูไว้ับใรมา เพราะถ้าเมื่อไรที่เอาัวเอไปผูไว้ับใรมาๆ มันะเิเป็นวามผูพัน และในอารม์วามรู้สึแบบนี้มันเป็นอะไรที่ยาเินว่าที่ะัาไ้
มันหวานึใ้ีวิอยู่ับพ่อและิมาเสมอับารที่ะให้วามไว้วาใ่อใรสัน แ่ับหมอปลายเม...มันแปลไป มัน่าานอื่น
มันหวานรู้สึว่าผู้ายนนี้มีอะไรมามายหลายอย่าที่ทำให้มันหวานอยารู้ั
มันหวานเยถามพ่อ่อนที่หมอปลายเมะมาที่นี่ ว่าเราไว้ใผู้ะมาใหม่ไ้มาน้อยแ่ไหนเพราะพ่อ็บอเอว่าไม่เยเออีฝ่ายมา่อน เป็นเพียลูายอเพื่อนสนิทเท่านั้น
พ่อหยุิไปสัพั่อนะยิ้มออมา พ่อบอว่าลูไม้ะหล่นไม่ไล้น ลุสีรามพ่อหมอปลายเมเป็นนที่ิใีที่สุในบรราเพื่อนอพ่อ พ่อะเื่อใหมอปลายเมและไว้ใหมอปลายเมเหมือนที่ไว้ใลุสีราม
อนนั้นมันหวาน็ยัไม่เ้าใว่าพ่อเื่อในที่ื่อปลายเมไ้ยัไทั้ที่ยัไม่เยเอ แ่พอเมื่อถึวันที่ไ้เอับุหมอัวสู แ่เพียไม่ี่ประโยที่ไุ้ยัน เวลาสามวันรวมวันนี้ที่ไ้อยู่ร่วมันมันทำให้มันหวานเ้าใ
มันหวานรู้ว่าสึปลอภัยแม้้ออยู่้วยันามลำพัับนที่เพิ่รู้ั
มันหวานไว้ใวาแสนแห้ผา และารแสออเล็น้อยอหมอปลายเม
เรื่อเมื่อืนมันหวานไม่รู้ว่าหมอปลายมีอะไรแบไว้ในใแ่อย่าน้อยในระยะเวลาที่หมอปลายอยู่ที่นี่ มันหวานาหวัว่ามันะ่วยทำให้หมอปลายีึ้น
และมันหวานหวัว่าัวเอะเป็นส่วนหนึ่ในนั้น
มันหวานมอออไปนอหน้า่า รุ่เ้าหลัฝนวันนี้ไม่ไ้สใสเหมือนวัน่อนๆ เ้านี้ไม่มีรุ้ินน้ำให้ไ้เห็น สีท้อฟ้านั้น็หม่นแปลๆ นมอแล้วยัรู้สึเศร้า
แล้วหมอปลายเมที่่อสู้ับวามรู้สึเ็บปวที่มันหวานเห็นผ่านแววาะเป็นยัไนะ?
แ่เา็หวัว่ามันะีึ้นหลัาที่เาส่ำว่าฝันีให้อีฝ่ายไป
ิอะไรเรื่อยเปื่อยถึน้าห้อไปสัพัมันหวานถึพาัวเอลมา้าล่า เสียุัรรัวนั้นและแผ่นหลัทีุ่้นาทำให้มันหวานรู้ว่าพ่อัวเอลับบ้านมาแล้ว
“พ่อ๋า”
“ื่นแล้วหรอ”
นัวเล็เินเ้าไปสวมอพ่อ อ้อมออพ่ออุ่นเสมอถึอนนี้ะอาาศเย็นมาๆ ็าม
“้ะ หิวไหมหนูทำับ้าวให้นะ”
“ไม่้อทำเผื่อพ่อ เี๋ยวไปินบ้านลุลเลย ทำเผื่อหมอเาเถอะ” พ่ออเาน่ะอยู่ไม่่อยิบ้านริๆ นั่นแหละ
“ไ้้าๆ ูแลัวเอหน่อยนะ ำนันหมู่บ้านนี้ทำานหนัเินไปแล้ว”
พ่อำนันหัวเราะเบาๆ ับประโยนั้น ยีผมมันหวานนฟูฟ่อไปหม่อนะุ๊บหน้าผาอมันหวานไปเ็มำ
พ่อเป็นนัวให่ เสียให่ แ่อบอุ่นที่สุในโล มันหวานไม่เยรู้สึาเลยที่ไม่มีแม่ พ่ออมันหวานเป็นให้แล้วทุอย่า พ่อมัะเล่าเรื่อแม่ให้ฟัเสมอว่าแม่สวยแ่ไหน แสนีมาเพียใถึทำให้พ่อหลุมรัและให้ำเนิมันหวานมา
มันหวานไม่้อารอะไรอีแล้ว อเพียแ่มีพ่ออยู่ในีวิ็ถือว่าีวิที่เิมาสมบูร์แบบ มันหวานเยบอพ่อว่าไม่้อารวามรัานอื่น แ่พ่อลับบอว่ามันหวาน้อเอวามรัอีหลายรูปแบบ
บารัที่่าาพ่อแ่็ล้ายลึ มันหวานไม่เ้าในัแ่พ่อบอไว้ว่าเมื่อถึเวลาะเ้าใมันเอ
เา็หวัว่าวามรัที่พ่อบอว่าสัวันะไ้เอ มันะใีเหมือนวามรัาพ่อ
มันหวานยืนส่พ่อหน้าบ้านหลัาลุลเอามอ'ไ์มารับ หลัานั้น็ไ้เวลาเรียมมื้อเ้าให้หมอปลายเม ใ้เวลาทำอาหารเร็วที่สุเพราะลัวว่าุหมอะหิว พอเสร็็ึ้นไปั้นสอเรียมะไปปลุนบนห้อ
แ่ห้อหมอปลายเมลับว่าเปล่า...
ไม่มีนอยู่ในห้อแ่ที่นอนลับถูเ็บอย่าี มันหวานรู้สึทำอะไรไม่ถู วามเป็นห่วมันีื้นึ้นมานรู้สึระวนระวาย เาวิ่วนในบ้านมือ็ำโทรศัพท์อัวเอไว้แน่น อยาโทรไปหาแ่ลับไม่มีเบอร์ุหมอเลย
“ใ่สิ พ่อ”
มันหวานรีบ่อสายหาพ่อทันที แ่เสียอโทรศัพท์ทีุ่้นหูบ่บอว่าพ่อลืมเอาโทรศัพท์ไป มันหวานึใ้มือถือพ่อ้นหาเบอร์หมอปลายแ่ลับไม่พบ พ่อะลืมบันทึไว้เหมือนเย และมันหวานไม่มีเวลามาสุ่มเาาประวัิารโทรแน่นอน มันหวานวิ่วุ่นอยู่ในบ้าน ัวลน้อเอาเล็บมือมาั เรื่อเมื่อืนมันไม่ไ้ีับหมอปลายเมนั
หมอปลายำลัทำให้มันหวานเป็นห่ว..
มันหวานัสินใะออามหา รีบ้าวลาบันไบ้านว้าัรยานู่ใและรีบปั่นมันออไปทันที ถามนที่ผ่านไปมาว่าเห็นุหมอหน้าหล่อๆ บ้าไหม แ่าวบ้านลับส่ายหน้าเป็นำอบ
มันหวานปั่นัรยานนสุหมู่บ้านแล้วแ่ลับไม่พบ แ่สิ่ที่พบือรถอหมอปลายเมที่เยอหน้าหมู่บ้านหายไป
มันหวานรู้ว่ารถุหมอันให่ะเอาเ้ามาอที่บ้านเราไม่ไ้ แ่อนนี้มันหายไปแล้ว และร่อรอยอล้อรถยน์บ่บอเส้นทาว่าหมอปลายเ้าไปในเมือ
หรือว่าุหมอะลับไปแล้ว?
“มันหวาน?”
!!
เสียเรียนั่นทำให้มันหวานรีบหันลับไปทันที และรนั้นมีผู้ายัวสูที่ทำให้มันหวานระวนระวายใในหลายนาทีที่ผ่านมา
“หมอปลาย! หายไปไหนมา”
มันหวานรีบวิ่ไปหาอีฝ่าย ผู้ายัวสูมีสีหน้าวยแ่มันหวานไม่สนใ เยหน้ามอุหมอนปวอ ส่สายาุ่นเือสุๆ
เป็นใรันมาทำให้มันหวานเป็นห่วนอยาร้อไห้แบบนี้
นี่เาะแล้ันหรือยัไ
“เฮ้ ทำไมทำหน้าเหมือนโรธันนานั้น?” นัวโว่ามวิ้วถาม
“ะไปไหนทำไมไม่บอ!”
“นี่เธอึ้นเสียับันหรอ? ันแ่ว่าเธอสิบว่าปีนะมันหวาน”
เสียุๆ อหมอปลายเมทำให้มันหวานรู้สึผิที่ึ้นเสีย เาผ่อนลมหายใพยายามทำให้ัวเอใเย็นที่สุ
“อโทษนะ๊ะ” นัวเล็้มหน้าลอย่าเ็มีวามผิ่อนะไ้ยินเสียถอนหายใเบาๆ าอีฝ่าย
“ันไปในเมือมา ื้ออนิหน่อย” หมอปลายเมเริ่มอธิบาย
“แล้วรถหมออยู่ไหน?”
“ยาแเลยฝาอู่่อมในเมือแล้ว็อาศัยรถาวบ้านมาลที่นี่”
หมอปลายว่าอย่านั้นึทำให้มันหวานเ้าใอะไรมาึ้น หมอปลายไม่ไ้อยาะหนีไปไหน
หมอปลายไม่ไ้ั้ใทำให้มันหวานเป็นห่วหรอ..
แล้วทำไมมันหวานะ้อเป็นห่วผู้อาศัยั่วราวั้นานี้้วย
เพราะวามเป็นเ้าบ้านที่ีหรอ?
“หมอปลายะลับบ้านมันหวานไหม”
็ะใ่ วามเป็นห่วนั่นเป็นสิ่ที่มันหวานวระทำน่ะถู้อแล้ว
“ลับสิ ไม่ลับะให้ันไปอยู่ไหน เบ๊อะริๆ”
ประโยย้อนๆ นั่นไมุ่้นินเลยสันิ แถมเหม่มันหวานยัโน้อนิ้วอนแ่ว่าเาะลมาอี่าหา
แล้ว็แปลอีแล้ว ที่ารระทำนั้นทำให้มันหวานยิ้มออมา
“แล้ว็นี่ ื้อมาให้”
“หือ?” มันหวานมอสิ่ที่อยู่ในมือให่อนอีฝ่าย มันือถุหนัยารัผมหลาสี
“ใ้ยารัแมันินผม” หมอปลายอธิบายแ่นั้น่อนะยัมันใส่มือให้ มันหวานอยาะบอหมอปลายว่าที่บ้านน่ะมีถมถื
แ่ไม่เป็นไรมันหวานะรับไว้ลัวุหมอเสียน้ำใ
“อบุนะ๊ะ มันหวานะใ้อย่าีเลย” นัวเล็ยิ้มส่วนุหมอพยัหน้าเบาๆ เหมือนอย่าเย
หลัานั้นเาทัู้่็พาันลับบ้าน มันหวานปั่นัรยาน้าๆ เพราะมีุหมอเิน้าๆ ัรยานมันหวานไม่มีที่้อน็เลยพาุหมอึ้นมานั่้วยไม่ไ้
ใ้เวลาไม่ี่นาที็ถึบ้าน มันหวานเห็นในถุอุหมอมีอใ้ส่วนัว รวมถึนมและผลไม้อี้วย นัวสูนั่นเอาผลไม้บาอย่าไปแู่้เย็น ่อนะหันมาบอว่าให้มันหวานหยิบินไ้เลยามสบาย
หมอปลายเมนี่ใีริๆ เลยเนอะ
เรื่อที่มันหวานหัวร้อนไปเมื่อรู่ถือว่ามันไม่เยเิึ้น็แล้วัน
“รอิน้าวหรอ”
ุหมอเพยิหน้าไปทาับ้าวที่ั้ไว้บนโ๊ะโยมีฝาีรอบไว้ มันหวานพยัหน้ารีบอบทันที ่อนทีุ่หมอะเลื่อนเ้าอี้ออ และนั่ลไปหลัานั้นึิน้าวที่เรียมไว้ให้ไม่พูไม่า
มันหวาน็เรใเินว่าะรบวนและสอบถามเรื่อเมื่อืนว่าโอเึ้นแล้วหรือยั ึทำไ้เพียนั่เียบๆ ิน้าว้วยันไปแบบนั้นนหม
แ่ใ็หวัว่าหมอปลายเมะีึ้นบ้าน่ะนะ
เวลาเือบย่ำเย็นับใรบานที่ื่อปลายเมำลัเศร้าับอะไรบาอย่า และมันหวานิว่าน่าะเศร้ามาๆ เลย้วย
มันหวานเห็นุหมอเอาแ่นั่มอโทรศัพท์อัวเอ มออยู่แบบนั้นมาหลายนาทีแ่็ไม่แะมันเลยสันิ
ุหมอนั่อยู่ใ้ถุนบ้าน นิ้วมือ้าวาีบบุหรี่มวนสีาว น่าะยี่ห้อเียวับที่พ่อสูบ มันหวานไม่ไ้แพ้วันบุหรี่หรอนะ แ่หมอปลายเมเป็นหมอน่าะรู้ว่ามันไม่ีแ่ทำไมยัะสูบอีล่ะ
เรื่อในใมันหนัหนามามายเลยหรือไ
“น้ำื่มเย็นๆ ้ะหมอปลาย”
อีฝ่ายสะุ้เบาๆ เมื่อมันหวานมาอย่าเียบเียบ มือเล็วาันเินที่น้ำเปล่าลอยอมะลิหอมๆ ไว้ มันหวานแ่หวัว่ามันะ่วยให้หมอปลายอารม์ีึ้นมาบ้า
“อบในะ แ่เธอไปอยู่ไลๆ ีว่า สูมวันบุหรี่มันไม่ี”
“หมอรู้ว่ามันไม่ีแ่หมอ็สูบนี่๊ะ”
หมอปลายเมะัเมื่อมันหวานพูบ ่อนที่นัวสูะทิ้มันลและยี้้วยปลายรอเท้า มันหวานมออีฝ่ายที่ยันน้ำึ้นมาื่มแล้วเียบไปสัพั่อนะเปิปาพู
“เธอพูเหมือนเา”
“เา?” มันหวานถามอย่าไม่เ้าใ
“นที่ันรั”
“...”
“และหลัาประโยนั้นที่เาพู ัน็เลิสูบมันทันที”
มันหวานฟัน้ำเสียที่ล้ายะมีวามสุอหมอปลายเมแ่ในแววาลับรัน้าม
แววาอหมอปลายสะท้อนถึวามเสียใ
เรื่อวามรัหรอหรือที่มันำลัทำร้ายผู้ายนนี้
“เาแพ้บุหรี่”
“...”
มันหวานเียบเพื่อฟัสิ่ทีุ่หมอ้อาระระบาย ทำเพียแ่รับฟัเพราะอย่าน้อยหมอปลายเมะไ้รู้สึไม่โเี่ยว
อย่าน้อย็ยัรู้ว่ามีมันหวานอยู่รนี้
ถึแม้ว่าเมื่อืนะมอว่ามันหวานเป็นนอื่น็าม
ื่ออะไรนะ? ม่านฝนใ่หรือเปล่า
“ันยอมหัิบเพื่อเลิมันทันที ทรมานแทบลแ แ่เพื่อเาัน็ทำให้”
“...”
“แ่อนนี้เราเลิันแล้ว วันนี้ันเลยลับมาสูบมันอี”
“...”
“แปลีเหมือนัน นที่ทำให้เราหันมารััวเอ ลับเป็นนเียวันที่ทำให้เราลับมาทำร้ายัวเออีรั้”
“ไม่ใ่หรอหมอปลาย” มันหวานที่เียบมานานเอ่ยแย้
หมอปลายเมหันหน้ามามอันทันทีหลัาบประโยนั้น สีหน้าอนัวสูมีวามไม่เ้าใ มันหวานยิ้ม่อนะมอรไปยั้าหน้า และ่อยๆ พูมันออมา
“ถูที่เาทำให้หมอลับมารััวเอไ้”
“...”
“แ่ผิที่หมอบอว่าเาทำให้หมอลับมาทำร้ายัวเอ”
“เธอะรู้อะไร เธอยัเ็”
น้ำเสียนั้นมีวามุ่นเือ หมอปลายเมอาะไม่อบที่ถู้าว่าย แ่มันหวานไม่อยาให้หมอปลายโยนวามผิให้ใรนนั้น
“มันหวานโแล้วและบุหรี่นั่นพ่อเยให้มันหวานลอ” เาว่าามวามริ
“แล้วเป็นยัไ”
“รสาิห่วยแเป็นบ้า”
มันหวานยัำวามทรมานอนสำลัวันบุหรี่ไ้อย่าี ไม่เ้าใว่าพ่อสูบไปไ้ยัไ มันหวานอยารู้็เลยอพ่อลอและพ่อไม่ห้าม พอไ้ลอ็รู้สึเหมือนะายให้ไ้ ำไ้ว่าสำลันแทบอ้วหลัานั้นเา็ไม่ิะแะมันอีเลย
“หลัานั้นมันทำให้มันหวานรู้ว่าถ้าไม่อบ็ไม่้อสูบ ไม่มีใรมาบัับเราไ้”
“...”
“หมอปลาย็เหมือนัน ถามัวเอีๆ ที่ลับมาสูบอีเพราะเาบอให้สูบ”
“...”
“หรือหมอปลายเลือะทำร้ายัวหมอปลายเอ”
บประโยนั้น็มีแ่วามเียบล้อมรอบัวอเาทัู้่ ุหมอำลัมอออไปยั้าหน้าับสีอท้อฟ้าที่หม่นลมาว่าเิม ืนนี้ฝนะ และมันหวานไม่แน่ใว่าหมอปลายะผ่านืนนี้ไปไ้ไหม
“อย่ามีวามรัเลยนะมันหวาน” นัวสูพูแผ่วเบา
ส่วนมันหวานำลัรับฟั
รับฟัอย่าั้ใ
“บาทีารที่เธอเป็นเธอแบบนี้ เป็นเ้าอวามรู้สึัวเอแบบนี้มันะีว่า”
“...”
“ไม่้อทนเ็บปว”
หมอปลายหันมาสบาัน และอนนี้วานั้นไม่ไ้ว่าเปล่า มันเหมือนับเมื่อืน แววาแห้ผานั้นำลัมีสายฝนโปรยปรายอยู่้าใน
เป็นฝนที่หลฤู เพราะมันหวานิว่าฝนพวนั้นไม่วระปราอยู่ในวาแสนมีเสน่ห์อนรหน้าเลย
“อบุสำหรับวามหวัีนะ๊ะหมอปลาย” มันหวานยิ้มให้ับอีน ยิ้มให้ับวามหวัีที่มอบให้
“...”
“แ่ถ้าสัวันมันหวาน้อเอับมัน ับวามรัที่หมอปลายว่า”
“...”
“มันหวานอเลือเอว่าะวิ่หนี หรือเผิับมัน”
แววาอเาทัู้่ำลัสะท้อนภาพันและัน มันหวานเห็นว่าแววาที่เ็มไป้วยปรอยฝนอหมอปลายเมำลัสั่นไหว และมันทำให้มันหวานรู้ว่าผู้ายัวโนนี้ำลัอยู่ในภาวะที่ฝืนเพื่อที่ะเ้มแ็
ภาวะที่พยายามะหยุฝนในวาอัวเอ
“แ่ถ้าเธอ้อเ็บปวเพราะมันล่ะ” ำถามนั้นทำให้มันหวานหัวเราะออมาเบาๆ เ็บปวั้นหรอ? ไม่รู้สิ็มันหวานไม่รู้ัวามรัในแบบที่หมอปลายเมำลัเผิ
เลยสันิ
“แล้วถ้าวันนั้นมันหวานเ็บ”
“...”
“หมอปลายะอยู่้าๆ มันหวานเหมือนในวันนี้ที่มันหวานอยู่้าๆ หมอปลายไหม?”
มันหวานมอลึเ้าไปยัแววาออีฝ่าย แววาเหมือนนเ็บหนัาารแบวามรู้สึที่เรียว่าอาารอหั
อาารสูเสียวามรั
แววาอหมอปลายเมอนนี้ำลัทำให้มันหวานไม่อบใ มันหวานไม่อยาเห็นแววาอวามเศร้าหมอ
แววาที่เ็มไป้วยปรอยฝนที่มันหวานไม่รู้ว่าหมอปลายเมะเ่ในวันไหนที่ะทำให้ปรอยฝนพวนี้เหือแห้ไปเสียที
เพราะมันหวานำลัรู้สึ...
...ว่าเาอยาเปลี่ยนฤูในแววาอหมอปลายเมเหลือเิน
#มันหวานปลายเม
ความคิดเห็น