คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เหนือปลายเมฆ ☆ XI
เหนือปลายเม ☆ XI
บาทีุ็เหมือนาร์็อโแล
บารั้รุ่นวามมบาราวละมุนวามหวาน
สออาทิย์ให้หลัมานี้มันหวานมัวแ่ยุ่อยู่ับิรรมรับน้อ
ิรรมที่สูบพลัานีวิมันหวานไปมามายเหลือเิน ไหนะ้อรับมือับิรรมทั้หลายแหล่และไหนะ้อรับมือับเวินที่ประาศอย่าโ่แ้ว่าะีบมันหวานนั่น็้วย
่วนี้มันหวาน็ะิวยุ่สุๆ
นัวเล็เินออมาาะศึษาศาสร์หลัาหมิรรมอวันนี้ มันหวานสะพายย่ามพะรุพะรัและำลัเร่เวลาเพื่อที่ะไ้ไปเอหน้าหมอปลาย
บุลเพียนเียวที่ะเิมพลัให้มันหวานไ้
“มันหวานรอ้วยๆ”
แ่สอา็้อหยุเินเพราะเสียทุ้มให่ที่พันี้ไ้ยินบ่อยยิ่ว่าเสียพ่อ
“เวิมีอะไรหรอ
เรารีบ”
“ะรีบไปไหนวะ
ไปินปัเย็นหลัมอันป่ะ” เวิยิ้มว้า
ใ็หวัเหลือเินว่านรหน้าะยอมอบล
ที่บอว่าะีบอีฝ่ายนี่ไม่เยล้อเล่นเลยนะ
“เราไม่ว่าเลย รีบมาๆแล้ว้วยอนนี้”
มันหวานปิเสธเรียมัวะเินถอยห่าาเพื่อนใหม่แ่ย่ามที่สั่นเหมือนเ้าเ้าทำให้มันหวาน้อล้วมือวานหามือถือ
“แป๊ปนะเวิ เราอุยโทรศัพท์่อน”
“ามบาย”
เวิพยัหน้ารับพลายับถอยห่านัวเล็ออมานิเพื่อรัษามารยาทไม่ให้ไปสอรู้บทสนทนาอนอื่น
“สวัสี้า
มันหวานพูนะ” เ็ายรอเสียพูับนปลายสาย
[...]
“วะ..ว่ายัไนะ๊ะ”
เสียหวานทีู่ใทำให้เวิ้อหันไปมอ
่อนะเอใบหน้าหวานๆที่อนนี้มูเริ่มแ่ำอย่าไม่รู้สาเหุ
“มันหวานเป็นอะไร?” นัวให่เินเ้าไปใล้่อนะแะ้อศอาวออีฝ่ายเบาๆ
“ไ้่ะๆ
มันหวานะรีบไปนะ”
มันหวานไม่ไ้สนใสายาห่วใยอเพื่อนนใหม่
นัวเล็รีบหย่อนมือถือลไปในระเป๋าย่าม่อนะเรียมออวิ่แ่ลับถูฝ่ามือให่อเวิรั้ไว้เสีย่อน
“มันหวานเิอะไรึ้น?”
“ฮื่ออ
เวิปล่อยมันหวาน” นัวเล็เริ่มร้อไห้ออมานนมอใ
มันหวานพยายามแะมือหนัๆอเวิออแ่เหมือนอีฝ่ายะไม่ยอม่ายๆ
“บอมาิวะว่าเป็นอะไรเผื่อ่วยไ้
อย่าร้อ”
“ฮึ! หมอปลาย..
หมอปลายถูรถน”
มันหวานสะอื้นออมาเมื่อ่าวร้ายานปลายสายือหมอแทนไท
“โรพยาบาลไหน
ไปับเรา เราเอารถมา” เารีบว้ามือบาออีนทันทีที่ไ้รับำอบและเินนำไปยัที่อรถแม้ะไม่รู้ว่าหมอปลายอะไรนั่นเป็นใร้วย้ำ
มันหวานถูับสวมหมวันน็อให้เพราะูเหมือนนัวเล็ะสิหายไปแล้ว
เวิสะิอีนเบาๆเพื่อให้้าวเท้าึ้นรถและ้อนท้ายเาเสียที นัวบาอเอวเพื่อนใหม่แน่น
วาลมโผลิน้ำาออมาไม่าสาย เสียสะอื้นเล็ๆแ่ับเสียโ้ลมนเวิ้อเร่วามเร็วอมอ'ไ์ึ้นอี
ใ้เวลาไม่ถึสิบห้านาที็มาถึโรพยาบาล
มันหวานไม่สนใถอหมวันน็อออ้วย้ำ
นัวเล็รีบวิ่ไปยัหน้าแผนุเินทันทีนเวิวิ่ามแทบไม่ทัน
“พี่แทน! ฮื่ออ พี่แทน๋า
หมอปลายอมันหวานอยู่ที่ไหน” มันหวานรีบรไปยัุหมอัวสูทันที
นัวเล็เาะแนุหมอแน่นพลาเย่าไปมาอย่านร้อนใ
“ใเย็นๆ่อนมันหวาน
ั้สิแล้วฟัพี่่อนนะรับ” แทนไทเอ่ยอย่าใเย็น เาส่แผ่นาร์นไ้ให้พยาบาลไปถือ่อนะถอหมวันน็อออให้ับเ็น้อยรหน้าที่ะไม่รู้ัวว่าัวเอลืมถอมันออ
“หมอปลายอมันหวาน
ฮึ! อยู่ไหน” มันหวานไม่สนใว่าอนนี้ใระมอยัไ
ไม่สนใำอให้ใเย็นอหมอแทนไท ไม่สนใแม้ระทั่สายาเป็นห่วอเวิ
เพราะอนนี้นที่ทำให้หัวใมันหวานบีบรัมามายนานี้ือหมอปลายเมที่มันหวาน้อารเอหน้ามาที่สุ
มันหวานแ่ไปเรียนเอ
แล้วหมอปลายอมันหวานถูรถนไ้ยัไ
“เมมันทำแผลอยู่
มันหวานใเย็นๆ่อนนะ เมมันปลอภัยแล้ว ไม่ไ้เป็นอะไรมาเลย
พี่อโทษที่ทำให้เราใ”
ฝ่ามืออหมอแทนไทลูบผมยุ่เหยิอนรหน้าเบาๆ
รอยยิ้มใีถูส่ไปให้แ่นั่นไม่ไ้ทำให้มันหวานเบาใลเลยสันิเียว
“พามันหวานไปหาหมอปลายนะ๊ะ” มันหวานอร้อ วาลมแ่ำไม่่าามูเล็ๆอนเลยสันิ
“โอเรับๆ -อ้าวมันมาพอีเลย” บำพูอหมอแทนไท
มันหวาน็ถูับหันหลัให้ไปมอยัอีทา ่อนที่รหน้าะปราร่าอผู้ายัวโ
เท้าวาอหมอปลายถูพันไว้้วยผ้าหนาน้อนั่รถเ็นมา
มือ้า้ายถูพันไว้้วยผ้า๊อไม่่าา้อศอที่ถูทำแผล
“หมอปลาย..” มันหวานรีบวิ่ไปหาอีนโยที่ไม่้อให้มีใรบอ
นัวเล็หยุยืนอยู่รหน้าุหมอัวสู โน้มัวลลูบใบหน้ามนั้นอย่าแผ่วเบา
ถึแม้สภาพอหมอปลายะูไม่ไ้สาหัสมาอย่าที่มันหวานนึลัว
แ่ถ้าหมอปลายแ่หล้มมันหวานิว่าวามเป็นห่วอัวเอ็ไม่ลน้อยไปว่านี้
“ร้อไห้ทำไม” ปลายเมเอ่ยถามเ็น้อยที่่อยๆทรุัวนั่ลรหน้าอเา
“หมอปลายเ็บมาไหม๊ะ
ใรทำหมอปลายอมันหวานแบบนี้” มันหวานับมือ้า้ายอุหมอึ้นมาู่อนะแนบับแ้มอัวเอ
“ทำไมหมอปลายอมันหวาน้อเ็บ ทำไมเาใร้าย”
ปลายเมมอารระทำอนที่เ็ว่า้วยแววาที่ยาเินะอธิบายวามรู้สึในอนนี้
ารระทำอมันหวานที่่อให้ไม่้อพูออมาแ่ปลายเม็รู้ว่าที่รนี้ท่ามลานทั้หมที่ยืนอยู่
ไม่มีใรห่วเาไ้เท่ามันหวานอีแล้ว
“มันเป็นอุบัิเหุ
อย่าร้อไห้” มือ้าที่ว่าส่ไปลูบลุ่มผมนุ่มเบาๆ
ปลายเมยิ้มออมาเมื่อเ็น้อยรหน้าเหมือนระ่ายัว้อยที่ำลัเสียวั
มูรั้นนั้นแแ๋ แ้มลมทั้สอ้า็อาบไป้วยหยน้ำา “หยุร้อไ้แล้ว
ันยัไม่าย”
“อย่าพูแบบนี้” มันหวานเยหน้ามอนบนรถเ็น นิ้วเล็รบนริมฝีปาออีฝ่าย
มันหวานส่ายหน้าเบาๆ่อนะพู่อ “อย่าพูแบบนี้อีนะ
มันหวานไม่อบเลย”
“รับๆ ไม่พูแล้ว” ปลายเมไม่เ้าใว่าทำไมอนนี้เา้อยิ้ม
ทำไมยัยิ้มไ้ทั้ที่ัวเอำลัเ็บัว
และเหมือนเาะพบำอบอรอยยิ้มในอนนี้ว่ามันไม่ใ่เพราะสิ่อื่นใเลย
นอาเ็แรอทที่ร้อไห้นาบวม่อหน้าเา
อนร้อไห้็ยัน่ารั
แ่ปลายเมไม่ไ้อยาเห็นมันหวานร้อไห้เลยสันิ
“มันหวานะพาหมอปลายลับห้อนะ”
“อืม ลับห้อเราัน”
มันหวานยหลัมือปาน้ำา่อนะยิ้มออมาเมื่อไ้ยินประโยนั้นห้อเราห้ออมันหวานและหมอปลายเม
“มันหวาน” เวิที่ยืนนิู่ารหน้าอยู่นานสาวเท้าเ้ามาใล้นัวเล็ว่า
ฝ่ามือหนัวาลบนหัวทุยๆ่อนะโยไปมา ไม่สนใสายาเลือบแลอนเ็บที่มอมาอย่าไม่เ้าใ
เพราะหลายนาทีแล้วที่เวิปล่อยให้ัวเอไร้บทแบบนี้
“เวิ
เราอบุมานะที่พามาส่” มันหวานยิ้มบาให้อีฝ่าย
เือบลืมไปแล้วว่าเพราะเวิมันหวานถึไ้มาหาหมอปลายเร็วแบบนี้
“ไม่เป็นไร ลับ่อนนะ
เอันที่มอ”
เวิลูบผมนุ่มมืออีสอสามที่อนะปลายามอนที่นั่บนรถเ็น เวิทิ้สายาไว้แ่นั้น่อนะเินไปเอาหมวันน๊ออัวเอับมือุหมอัวโย่และเินออไปาาที่ัวเอถูละทิ้ไว้นานสอนาน
ไม่้อเอ่ยถามสัำเวิ็ไ้ำอบแล้วว่าใรือนที่มันหวานเร่รีบมาหาทุวันหลัเลิเรียน
“เอาล่ะ
ออธิบายอะไรสัหน่อย” หมอแทนไทว่า่อนะ้าวเท้ามาหาเพื่อนสนิทอัวเอที่นั่เี้ยอยู่บนรถเ็น
"ระหว่าที่้อเท้ามึยัไม่หายมึ็พัานไป่อน
ไม่้อห่วานอัวเอเี๋ยวููแล่อเอ"
“อืม” ปลายเมพยัหน้า
เพราะารที่เาเ็บัวนานี้ไม่มีเรี่ยวแรหรือำลัมารัษาใรไ้
“ยัไม่มีใรบอมันหวานเลยว่าใรทำให้หมอปลายเป็นแบบนี้” เ็หนุ่มเอ่ยท้ว
“ือี้มันหวาน
พี่อยาื่มาแฟแ่ร้านประำเาปิ็เลยวนเมมันไปื้อฝั่ร้ามโรพยาบาล
แล้วอนะ้ามลับมันมีรถมอ'ไ์ับมาเร็วไปหน่อยเหมือนฝ่าไฟแมามั้
ไอ้เม็ไม่ทันระวั และนั่นแหละมันเ็บัว มอ'ไ์ับหนี” หมอแทนไทยัไหล่่อนะเอ่ย่อ “แ่ไม่เป็นไรมา
ที่ริพี่็ใใ้ำผิไปนิ น่าะใ้ำว่ารถเี่ยวเนอะ”
หมอแทนไทเาหลัอัวเอแ้เ้อ เพราะวามใอัวเอแท้ๆถึไ้ใ้ำทีู่รุนแรเินวามริ
แล้ว็นะแทนที่ะโทรหาพ่อแม่นเ็บแ่ันไป้นโทรศัพท์ปลายเมแล้วโทรหามันหวานแทนะไ้
อาะเพราะมันหวานเป็นนที่อยู่ใล้ิเพื่อนอเามาที่สุแหละมั้
หมายถึใล้ใน่ะ
“มันหวานใเสียหมเลย” เ็น้อยหน้าหอลนปลายเม้อเอื้อมมือ้าที่ไม่ไ้พันผ้า๊อแะ้อศอออีนเบาๆ
“แทนไทมันื่นูม
อย่าที่เห็นันแ่เป็นแผลนิหน่อยับ้อเท้าแพล ไม่เินสออาทิย์็หายแล้ว”
อธิบายให้อีนลายวามัวลแม้ว่าน้ำาอมันหวานะยัไม่แห้สนิที็าม
“ถ้าั้นระหว่านี้มันหวานะูแลหมอปลายเอ่ะ”
“ีเลยรับ
พี่ฝามัน้วยนะมันหวาน” แทนไทพูทิ้ท้ายไว้แ่นั้น่อนะบบ่าเพื่อนสนิทอัวเอเบาๆและเินเลี่ยไปทำหน้าที่อัวเอ่อ
ถือว่าเาส่นเ็บให้พยาบาลส่วนัวถึมือแล้วเนาะ
ใ้เวลาไม่นาน็ถึอนโาารโยสาร้วยแท็ี่
ส่วนรถหมอปลาย้ออทิ้ไว้ที่โรพยาบาล่อนเพราะมันหวานับรถไม่เป็น
พอรถอหน้าอนโมันหวาน็้ออวาม่วยเหลือาลุยามให้พยุหมอปลายมาส่ถึในห้อเพราะหมอปลายัวให่มาๆมันหวานแบนเียวไม่ไหวหรอไหนะ้อถือไม้้ำอันยาวนี่็อี
“อบุมานะ๊ะุลุ”
“้าๆ ไม่เป็นไร”
มันหวานยิ้มแป้นยมือไหว้อบุนแ่ว่า่อนะปิประูลเมื่อลุยามเินออไปาห้อ
นัวเล็ึเินมาหานเ็บที่ำลันั่พิโฟาัวยาว หมอปลายเมเยหน้าพิับอบโฟา
เปลือาสีอ่อนนั้นปิลอย่านเหนื่อยอ่อน
“หมอปลายมีไ้ไหม๊ะ” ทิ้ัวนั่ล้าายอีน
ฝ่ามือเล็แนบแ้มเพื่อเ็ว่าุหมอะมีไ้แทร้อนไหม
ารระทำที่ทำให้ปลายเมลืมาึ้นมามอ ุหมอับมือนุ่มออาใบหน้าอัวเอ่อนะุมมันไว้หลวมๆ
“ไม่มีไ้
ันเป็นหมอพอรู้ัวเอ”
“มันหวานเป็นห่วหมอปลายมาแ่ไหนรู้ไหม”
“แล้วมันแ่ไหน?” ุหมอแล้ถาม
ทั้ที่รู้ีว่ามันะมาพอวรถึทำให้วาู่หวาน้ำไ้นานี้
“มันหวานไม่รู้ว่ามัน้อใ้อะไรวัถึะอบออมาเป็นรูปธรรมให้หมอปลายเห็นไ้”
“...”
“มันหวานรู้แ่ว่าหมอปลายเ็บ
มันหวาน็เ็บ” มันหวานบีบมือหนาออีนเบาๆ
วาลมเริ่มหล่อเลี้ย้วยน้ำาอีรั้
หมอปลายไม่รู้ว่าอนที่มันหวานไ้ฟัำบอเล่าาหมอแทนไทว่าอีฝ่ายถูรถน
อนนั้นหัวใมันหวานเหมือนลไประแทับพื้น
ทั้ที่ไม่รู้เลยว่าหมอปลายะเ็บมาเ็บน้อย แ่แ่รู้ว่าหมอปลาย้อเ็บ
หัวใอมันหวาน็เ็บึ้นมา
มันหวานเ้าใแล้วว่าทำไมอนเ็ที่มันหวานหล้มพ่อถึร้อไห้
ทำไมพ่อถึบอว่าพ่อเอ็เ็บทั้ที่พ่อไม่เห็นะมีแผล
มันหวานเ้าใวามรู้สึอพ่อ็อนนี้
วามเ็บบนร่าายอใรบาน
ะส่ผล่อหัวใอเรา
“อโทษที่ทำให้ร้อไห้” เรียวนิ้วยาวละเลียเ็น้ำาให้นเ็ว่าแผ่วเบา
ปลายเมมอวาลมที่อ่อนลึ่วามสใสอย่าทุๆวัน
เาไม่ิว่าารที่เาเ็บัวเพียเท่านี้ะทำให้มันหวานเสียน้ำาให้แ่ันมามายนวาบอบ้ำ
“นว่าหมอปลายะหายี
ให้มันหวานูแลหมอปลายนะ”
“เิมาเพื่อูแลนทั้โลหรอ
หื้ม”
“ไม่ไ้เิมาูแลนทั้โล”
“...”
“แ่มันหวานเิมาเพื่อูแลแ่นสำั”
"..."
“และอนนี้
หมอปลายือนนั้น”
เป็นนที่สำั สำัในระยะใล้ใ
ที่ึ่บาที
“อบุนะรับ”
็อยาะเ้าไปอยู่ในใอนสำันนี้
“หมอปลายลุมาิน้าวเ้าหน่อยนะ๊ะ”
มันหวานปลุนัวโที่ำลันอนี้เาไม่ยอมื่นสัทีทั้ที่อนนี้ปาเ้าไปแปโมเ้าแล้ว
โีที่วันนี้เป็นวันเสาร์มันหวานึไม่้อไปเรียนเลยมีเวลาูนป่วยไ้
เา่อยๆประอนเ็บให้นั่พิหัวเียีๆแม้ว่าหมอปลายะยัหน้าาัวเียไม่ยอมื่นี
แ่อนนี้มันหวานะไม่ามใหรอนะ
หมอปลาย้อิน้าวะไ้ินยาแล้วหลัานั้นมันหวานะทำแผลให้
“ไปล้าหน้าแปรฟัน่อนไ้ไหม” ุหมอเอ่ยท้ว เพราะลืมาึ้นมาห้อน้ำ็ยัไม่ไ้เ้า ้าวเ้า็มา่อที่หน้าะแล้ว
“หมอปลายนั่รออยู่บนเียนี่แหละ่ะ
เี๋ยวมันหวานัารให้นะ”
ว่าบ็วาถ้วยโ๊ไว้ที่โ๊ะหัวเีย่อนะผละไปทำามอย่าที่ปาว่า
มันหวานเินเ้าห้อน้ำอนัวสู่อนะออมาพร้อมับแปรสีฟันที่บีบยาสีฟันใส่เรียบร้อย
แ้วน้ำพลาสิสีาวที่บรรุน้ำสำหรับบ้วนปา ผ้าเ็หน้าผืนเล็ทุมน้ำหมาๆและไม่ลืมภายนะสำหรับบ้วนน้ำทิ้
“้อนานี้เลยหรอมันหวาน?”
ปลายเมมอสิ่ที่นัวเล็เรียมารมาให้้วยวามรู้สึที่อธิบายไม่ถู
ือแ่้อเท้าเ็บไหมยัไม่ไ้ถึับาาไมันหวาน
“นานี้แหละ่ะหมอปลาย
ยับเินให้น้อยที่สุหมอปลายะไ้หายไวๆไ๊ะ”
มันหวานยิ้ม่อนะส่แปรสีฟันให้นบนเีย
ปลายเม็ไม่ไ้อยาะัวามหวัีอนเ็ว่า
เารับแปรสีฟันมาแปรมันบนที่นอน
รับแ้วน้ำามือเล็มาเพื่อบ้วนยาสีฟันใส่ภายนะอีใบ เสร็เรียบร้อยน่อปาสะอามันหวาน็ใ้ผ้าับริมฝีปาให้เาเบาๆ
าม้วยส่ผ้าให้เาเ็หน้า ่อนะเินเอาอทุอย่าไปเ็บไว้ในห้อน้ำ
ปลายเมมอารระทำออีนที่ใส่ใเายิ่ว่าใร
ใส่ใูแลแม้แ่เรื่อที่ะมอ้าม็ไ้
ยอมรับอย่าแมนๆเลยว่ามันหวานำลัทำให้เาใสั่นเพียแ่ารระทำเล็ๆแบบนี้
“หมอปลายิน้าวเอไ้ไหม๊ะ
หรือให้มันหวานป้อน”
มันหวานเอ่ยถามพลายถ้วยโ๊มานๆไล่วามร้อนออให้
“ินเอไ้”
ปลายเมว่า่อนะรับถ้วย้าวนั้นมาไว้ที่หน้าัอัวเอและเริ่มัมันเ้าปาทีละำ
ระหว่านั้นมันหวาน็นั่มออีนไม่ห่า
ลัวว่าถ้าปลีัวออไปไหนแล้วหมอปลายะเรียหาะไม่ไ้ยินเลยทำไ้แ่นั่มอหมอปลายินโ๊ฝีมือัวเอเียบๆแบบนี้ทั้รอยยิ้ม
Rrrrr
ระหว่านั้นเสียมือถืออมันหวาน็มีสายเ้า
นัวเล็มอูเบอร์าปลายสาย่อนะถอนหายใออมาเบาๆ
ไม่พ้นใรอื่นเลยนอาเวิที่เี๋ยวนี้โทรหามันหวานบ่อยยิ่ว่าพ่อเสียอี
“้า เวิ"
[ทำไรอยู่]
“เราูแลหมอปลายอยู่
เวิมีอะไรหรือเปล่า”
ื่อที่ออมาาน้ำเสียใสๆอนเ็ว่าทำให้้อนอปลายเมที่ำลััโ๊เ้าปาหยุะั
ุหมอเหลือบมอเ็แรอททีุ่ยับนปลายสาย
และถ้าำไม่ผิเป็นนเียวันับที่เาเห็นที่โรพยาบาล
นที่ำลัีบมันหวานอะไรนั่นน่ะ
[้อมีอะไร้วยหรอ
ถึะโทรมาไ้]
“็..เปล่า้ะ” มันหวานเอ่ยอบเสียแผ่วเพราะเรว่าถ้าหาอบไปามระเป็นารทำให้เวิเสียวามรู้สึเพราะเมื่อวานเวิ็ไ้ให้วาม่วยเหลือมันหวาน
แล้วมันหวาน็ไม่ไ้ลืมหรอนะที่อีฝ่ายบอว่าะีบเาน่ะ
[ที่โทร.มาือะวนไปูหนัพรุ่นี้]
“ูหนัหรอ?”
เร้!
เสียอ้อนระทบับถ้วยระเบื้อทำให้มันหวาน้อละาสายสนทนามามอนัวโบนเีย
หมอปลายเมที่ำลัมอมันหวานอย่าไม่ละสายา
และนั่นำลัทำให้มันหวานไม่เ้าใว่านป่วยเิเป็นอะไรึ้นมา
“แป๊ปนึนะ๊ะเวิ” มันหวานบอับนปลายสาย่อนะวาโทรศัพท์ไว้บนที่นอนแล้วเอ่ยพูับนป่วย
"หมอปลายเป็นอะไรหรือเปล่า๊ะ"
“เป็น”
ุหมอเอ่ยอบเสียเย็น่อนะเหลือบสายาไปมอโทรศัพท์ที่าว่านปลายสายะไ้ยินทุำพูระหว่านและมันหวาน
“เป็นอะไร๊ะ?”
“มือไม่มีแร
อยู่ีๆ็ับ้อนไม่ไหว”
“...”
“ป้อนหน่อยไ้ไหมรับ?”
ำพูนั้นทำให้มันหวานมออีนาปริบๆ
มันหวานำไ้ว่าถามหมอปลายไปแล้วว่าิน้าวเอไ้ไหม หมอปลายเอ็ยืนยันว่าินไ้
และเา็เห็นว่าินเอไ้มาั้หลายนาที แล้วมาไม่มีแรอะไรเอาอนนี้?
“ให้มันหวานป้อนหรอ๊ะ?”
ถามย้ำเผื่อเ้าใอะไรผิไป
“อืม ป้อน หิว” นเอาแ่ใะทันหันำลัอบหน้าาย
ปลายเมเหลือบมอหน้าอมือถืออนัวเล็ที่ึ้นแสสว่าวาบเป็นอันรู้ว่านปลายสายไ้วาสายลไปแล้ว
ุหมอยยิ้มเพราะรู้สึเหมือนเาเอานะบาอย่าไ้สำเร็
“อ่า ไ้้ะๆ
มันหวานอวาสายเพื่อน่อนนะ๊ะ”
“เาวาไปแล้ว
ไม่้อสนใหรอ”
ไ้ยินันั้นมันหวานึหันไปมอมือถืออัวเอ่อนะเห็นว่าเวิวาสายไปแล้วริๆ
สสัยะถือสายรอนานเลยวาไป่อน
มันหวานไม่ไ้สนใะโทรลับไปอโทษเพราะอนนี้เา้อทำหน้าที่ป้อน้าวให้หมอปลายที่อยู่ีๆ็ไม่มีแรเสียอย่านั้น
มือเล็รับถ้วยมาานป่วย
ัโ๊ึ้นมาเป่าเบาๆและป้อนนบนเียที่นั่อ้าปารอ
หมอปลายเี้ยวุ้ยๆพลามอหน้าันนมันหวานรู้สึเินไปหม
“หมอปลายมอหน้ามันหวานทำไม”
“ไม่ให้มอหน้าเธอะให้มออะไร”
“็มออะไร็ไ้นี่๊ะ
หมอน ผ้าม่าน แอร์..” มันหวานพยายามเลี่ยสายาไม่สบแววามริบออีฝ่าย
อยู่ีๆ็รู้สึว่าหน้าร้อนผ่าวแปลๆ
นี่หมอปายเมอมันหวานไ้ึ้นหรือเปล่านะ
ทำัวพิลึั
“ทุอย่าที่เธอบอมันไม่ไ้น่าสนใเท่าหน้าเธออนนี้สัหน่อย” ุหมอทำหน้าายโยไม่รู้เลยว่าประโยเมื่อรู่อัวเอำลัทำให้หัวใอเ็ปีหนึ่เ้นระหน่ำแ่ไหน
มันหวาน้มหน้ายิ้มเิน
ไม่รู้เพราะหมอปลายำลัป่วยหรือเปล่าถึรู้ัพูาอย่านี้
ถ้าหาเป็นเวลาปิมันหวานไม่ไ้ยินประโยล้ายำหวานแบบนี้แน่ๆ
“หมอปลายนบ้า” เ็น้อยแล้ว่าอีน
มือ็ับ้อนป้อนโ๊นเ้าเล่ห์ที่ำลัยยิ้มมุมปาอย่าร้ายา
“แ่เธอ็อบนบ้านะ”
“โอ๊ย้า
ไม่ให้พูแล้ว!”
เ็น้อยนั่ีิ้นนนแ่ว่า้อหัวเราะออมาับท่าทาเหล่านั้น
ปลายเมำลัิว่าารที่เาเ็บัวแบบนี้มัน็ไม่ไ้แย่ไปะทีเียวเพราะมัน็มีเรื่อีๆอยู่
อย่าน้อย็เ็ที่นั่ป้อน้าวให้เาในอนนี้ล่ะนะ
อยู่ีๆฤูาลอประเทศไทย็แปรปรวนอีแล้ว
ฝนำลัทั้ที่นี่เพิ่บ่ายสามโมว่าๆ
มันหวานรีบวิ่ไปเลื่อนย้ายผัที่ปลูไว้รริมระเบียแทบไม่ทัน
หมอปลายเมหลับไปหลัาินมื้อเที่ยและินยาเรียบร้อย
ูเหมือนฤทธิ์ยาะทำให้หลับสนิทเพราะุหมอไม่ื่นึ้นมาเลยแม้ฟ้าะร้อัแ่ไหน
มันหวานหย่อน้นนั่ล้าเียอเ้าอห้อ
ระับผ้าห่มให้ปิแผ่นอ
ูแลอีนเหมือนอนที่มันหวานไม่สบายในรั้นั้นแล้วถูหมอปลายเมูแลอย่าี
นิ้วเรียวเล็แะลที่แ้มร้านอนหลับเบาๆ
มันหวานยิ้มะที่ลาปลายนิ้วผ่านมูโ่อหมอปลาย่อนะหยุลที่ริมฝีปา
อยู่ีๆหัวใมันหวาน็เ้นอย่าหนัหน่ว
เพียแ่สัมผัสที่ปลายนิ้วยัทำให้มันหวานเินไ้นานี้
ิไม่ออเลยว่าหาเปลี่ยนาปลายนิ้วเป็นริมฝีปา...
มันะละมุนนุ่มและหอมหวานเหมือนในานิยายที่มันหวานอบอ่านใ่ไหมนะ
เ็น้อยยิ้มหวานออมาอยู่นเียวเมื่อรู้สึเินับินนาารอัวเอ
นัวเล็เลื่อนปลายนิ้วไปเลี่ยผมหน้าอุหมอที่เริ่มยาวออาหน้าผา
มันหวานั่ใับสิ่ที่ำลัิ แ่เพราะวามรู้สึในหัวใมันเรียร้อมันหวานึัสินใโน้มใบหน้าไปใล้ับหน้าอหมอปลาย่อนะประทับริมฝีปาอัวเอลับหน้าผาอนหลับอย่าแผ่วเบาและ่อยๆละออมา
ระยะห่ารหน้าไม่ไ้มามายเลยสันิ
มันหวานเห็นแพรนายาวอหมอปลายไ้อย่าัเน ใบหน้าที่เนียนละเอียแม้ะไม่มีเวลาูแลัวเอ
แ่ถึอย่านั้นหมอปลายเม็ูสมบูร์แบบมาๆสำหรับมันหวาน
“ลัหลับหรอ”
!!
“มะ..หมอปลาย!”
นที่ลัลอบแอบุ๊บหน้าผาุหมอสะุ้เมื่อนที่หลับาสนิทเมื่อรู่ลืมาึ้นมามอัน
มันหวานพยายามะละใบหน้าถอยหนีวามใล้ิระหว่าัน แ่หมอปลายลับเร็วว่า
มือ้าที่ไม่ไ้เ็บนั้นรั้ออมันหวานให้ใบหน้าอเาทัู้่ใล้ิันมาว่าเิม
มันหวานรับรู้ถึลมหายใอุ่นๆอหมอปลายและหัวใอัวเอที่ำลัเ้นอย่ารัวเร็วแบบที่ไม่สนใเลยว่าเ้าอร่าายอมันะเป็นยัไบ้าแล้วอนนี้
“เป็นเ็แบบนี้หรอ หื้ม”
เสียอหมอปลายแผ่วเบา
แ่ัเนสำหรับารไ้ยินเพราะระยะห่าอเาทั้สอถถอยลเรื่อยๆนปลายมูแะัน
มันหวานไม่รู้ว่าัวเอวระทำยัไึทำไ้เพียมอแววาออีฝ่าย
และเพราะระยะห่าเพียเท่านี้มันหวานถึเห็นัวเอที่สะท้อนอยู่ในแววาอหมอปลายเมไ้อย่าัเน
ำพูมามายนั้นเลือนหาย
เมื่อระยะใล้อเาทั้สออยู่ในีอวามอันราย
มันหวานรู้สึถึแราฝ่ามืออนัวสูที่ท้ายทอยอัวเอล
“หมอปลาย..” เพียแ่มันหวานเอื้อนเอ่ยำพู
ริมฝีปาอเาทัู้่็เียสัมผัสอันและัน
ปลายเมมอแววาหวานออีน
เ็น้อยที่วาสั่นระริ ปลายเมไม่แน่ใว่ามันหวานำลัลัวหรือเพียแ่ื่นเ้น
ปลายเมเพียแ่รู้ว่าัวเอไม่สามารถ้านทานลิ่นหอมอ่อนๆาอีฝ่ายไ้เลยสันิ
อาะเพราะบรรยาาศที่ำเนินอยู่
อาะเพราะวามเียบที่เินไ้ยินเสียอหัวใัวเอมาึ้น
หรืออาะเพราะแววาอมันหวานที่ำลัทำให้ปลายเมไม่เป็นัวอัวเอ อาะเพราะเหุผลอะไรสัอย่าที่ทำให้ปลายเมัสินใท้ายทอยอนเ็ว่าให้ระยะห่าอเาทัู้่หหายนแทนที่้วยริมฝีปาที่สัมผัสัน
ริมฝีปานุ่มนิ่มที่ปลายเมำลัรอบรอนั้นสั่นระริแ่เ้าอวามนุ่มหยุ่นไม่ไ้ผละออ
ุหมอแะริมฝีปา้าไว้สัรู่เพื่อูท่าทีออีน มันหวานหลับาแน่น
ปลายเมึ่อยๆริมฝีปาแนบับริมฝีปาสีอ่อนมาึ้น
เาบเม้มวามนุ่มนิ่มุมาร์เมลโลนั้นอย่าแผ่วเบา
นัวเล็สั่นไหวแ่ปลายเมไม่ิะหยุอะไรทั้นั้นเมื่อูบอมันหวานำลัทำให้เาเิอาารที่หัวใ
ุหมอประอใบหน้าหวานไว้ทั้สอมือ่อนะออแรพลิัวเอให้นัวเล็นอนแนบับผืนเีย
ปลายเมไม่สนอาารเ็บที่้อเท้า
เาพลิัวึ้นร่อมนเ็ว่าเอาไว้
และออแรูึริมฝีปารสหวานนั้นอย่าเอาแ่ใ
เรียวลิ้นแะรรอยแยอริมฝีปาเหมือนเป็นารออนุา่อนที่อีนะยอมามใมอบให้
ลิ้นเล็อมันหวานถูลิ้นร้อนอนป่วย่วิเ็บเี่ยวอย่าเอาแ่ใและวามเอะะอนที่ไม่มีประสบาร์นั้นทำให้ปลายเมเหมือนเสียารวบุมัวเอ
หน้าอเล็อมันหวานระเพื่อมลามวามสั่นไหวอร่าหาย
ฝ่ามือเล็สอเ้าใ้ลุ่มผมอนบนร่า
แม้ะูบอบลับไม่เป็นนัแ่มันหวานเ็มใเินามวาม้อารออีฝ่าย
ลมหายใอนทัู้่รวยรินึ่ันและัน
มันหวานละมือาลุ่มผมสีเ้มมาบีบไหล่นัวหนาเบาๆเพื่อบ่บอว่า้อารอาาศในารหายใ
และเมื่อริมฝีปาละห่าออาันวามร้อน็แผ่่านไปทั้ร่าาย
มันหวานเบือนหน้าหนี
ัริมฝีปาอัวเอสะั้นวามรู้สึที่อธิบายไม่ถู
ึ่อนนี้มันหลั่ไหลไปทั้ร่าายและหัวใอมันหวาน
“มันหวาน”
ปลายเมับปลายาออีนให้หันหน้ามามอัน แววาหวาน่ำหวานนั้นปิเสธไม่ไ้เลยว่าปลายเมอบมันเหลือเิน
“หมอปลาย..” มันหวานเสียแหบพร่า
นิ้วเรียวแะลที่แ้มร้านอนบนร่า แนอี้าล้อไว้ที่้นอหนา
ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาันั่น่าใ่อนะัสินใพูมันออมา “อนนี้ฝน”
“...”
“หมอปลายเห็นมันหวานเป็นใรอื่นเหมือนืนนั้นหรือเปล่า”
ืนนั้นที่หมอปลายมอว่ามันหวานเป็นม่านฝน
ผู้ายนนั้นที่หมอปลายิถึในยามที่ฝน
ในวันนี้
นาทีที่พวเาใล้ิันนระยะห่าแทบไม่มีเหลือ
หมอปลายยัมอมันหวานเป็นนอื่นอยู่หรือเปล่า?
ทีู่บันไปนั้น
หมอปลายูบมันหวาน หรือิว่าำลัูบใรอื่นหรือเปล่า
ปลายเมไม่ไ้อบลับไปในทันที
เ้าโน้มใบหน้าูบลที่แ้มนิ่มอนัวเล็ว่า ฝ่ามือหนาสอใ้หลัออีฝ่าย
ออแรยนัวเล็ให้ลุึ้นนั่่อนัวเอะสวมอและฝัใบหน้าไว้ับลาไหล่แบ
“หมอปลายอบมันหวานไ้ไหม”
แนน้อยๆระับออีนแน่น ในใ็หวัว่าำอบนั้นะแสนีเพื่อมันหวานสัรั้
เป็นมันหวานสัรั้ะไ้ไหม
“รู้อะไรไหมมันหวาน”
“...”
“เธอรู้ไหมว่าฝนรั้นี้เป็นรั้แรที่ันไม่นึถึหน้าอเา”
“...”
“รู้อะไรไหม ว่านี่ือูบแรอเรา และันในอนนี้มอเห็นแ่เธอ”
“ฮึ.. หมอปลาย”
มันหวานร้อไห้ออมาเมื่อำออัวเอไ้ผล
หมอปลายไม่เห็นมันหวานเป็นนอื่น หมอปลายไม่เห็นมันหวานเป็นเพียัวแทนอม่านฝนนนั้น
หมอปลายย้ำมันว่านี่ือูบแรอเาทัู้่
หมอปลายำลัเห็นวามสำั
ปลายเมผละนในอ้อมอออมาเพื่อมอหน้า
ใบหน้าหวานนั้นแ่ำเพราะำลัร้อไห้ ุหมอเ็น้ำาออให้นที่ำลัสะอื้น
มอแววาสั่นไหวานเ็ว่า
มันหวานประอใบหน้าออีฝ่ายไว้้วยสอมือ
รสูบเมื่อรู่ยัิอยู่ที่ริมฝีปาอเา
มันละมุนล้ายับำลัลิ้มลอาร์็อโแล
าร์็อโแลที่บารั้็ให้รสม
บารา็ให้รสหวาน
เหมือนับหมอปลายเมที่เยมีวาที่โศเศร้าแ่อนนี้มันหวานเห็นเพียวามอบอุ่นในแววาออีน
“หมอปลายรู้ไหมว่ามันเป็นูบแรอมันหวานเลยนะ”
มันหวานยิ้มออมา ปลายนิ้วโป้ลูบบนริมฝีปาอนแ่ว่าเบาๆ
“และมันหวานีใที่หมอปลายเป็นนไ้มันไป”
นัวเล็ทำใล้าโยารูบริมฝีปาอุหมอ่อนในรั้นี้
เป็นฝ่ายบเม้มริมฝีปาแสนนุ่มอหมอปลายเม่อน ทำเหมือนที่นแ่ว่าทำให้
และเมื่อไ้รับรู้ว่านี่เป็นูบอเาทัู้่ริๆ
เป็นูบที่หมอปลายรับรู้ว่านี่ือูบอมันหวาน มันยิ่ทำใหู้บรานี้อ่อนหวานมาว่าเิม
ูบ่อยๆบรรผละออ
เสียถอนริมฝีปา้ออยู่ในหูอพวเา มันหวานมอหมอปลายที่ำลัยิ้มให้ัน
ปลายนิ้วโป้นั้นเ็น้ำสีใสอมันหวานที่เลอะามอบปาออให้อย่าไม่นึรัเียเลยสันิ
“มันหวาน”
ปลายเมเอ่ยออมาหลัามอนรหน้าอยู่นาน ปลายนิ้วแะลที่แ้มนุ่ม่อนะลูบมันอย่าแผ่วเบา
“...”
มันหวานนิ่เียบ รอฟัว่าอีฝ่ายะพูอะไรออมา
“เธอทำสำเร็แล้ว”
“...”
“เธอทำให้ันอบเธอไ้แล้วริๆมันหวาน”
ประโยนั้นที่ำลัปลุผีเสื้อในใอมันหวานให้ล้าโบยบิน
ความคิดเห็น