คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เหนือปลายเมฆ ☆ X
เหนือปลายเม ☆ X
วามอบอผมมันไม่ไ้มีนายิ่ให่ มันมีเพียเท่านาแุ่
แสแลอผ่านผ้าม่านเ้ามาระทบับีหน้าอุหมอัวสูที่ำลัหลับาสนิท ปลายเมรู้สึว่าเวลาพัผ่อนมัะผ่านไปเร็วเสมอ ำไ้เหมือนัวเอเพิ่หลับานอนไปเอแ่รู้ัวอีที็ถึเวลา้อเรียมัวไปทำานเหมือนอย่าเย
ุหมอหนุ่มยมือบัแสแที่เอาแ่รบวนน้อื่น นี่เาลืมปิม่านรระเบียห้อนอนอีแล้ว หน้าาุหมออนนี้ัวเียั้นสุ ผมเผ้ายุ่เหยิหมมาุหมอแสนเนี้ยบอโรพยาบาล
ายหนุ่มสลัผ้าห่มออาัว บิัว้ายวา พลานั่ั้สิอีเพียนิ เสียุัา้านนอเป็นอย่าอื่นไปไม่ไ้นอาเ็แรอทที่ำลัเรียมัวไปมหา'ลัยเพราะเป็นารเปิเรียนวันแร
ปลายเมใ้เวลาในารัารัวเอไม่นานนั หลัาสำรววามเรียบร้อยเสร็็ถือระเป๋าเอสาริมือออมาาห้อ ่อนะเอเ็น้อยที่ยืนอยู่รโฟาัวยาว ใบหน้าหวานนั้นิหุหิและมือาวๆที่ำลั่วอยู่ับารผูเนไท
เายืนมอนเ็ว่านิ่ๆและเลือที่ะไม่เินไปหาในอนนี้ ุหมอมอนัศึษาปีหนึ่ในุสีาวแสบาแสนถูระเบียบ าเายาวสีำและถุเท้าสีาว ทรผมสีอ่อนที่ยุ่เหยินิหน่อยพร้อมับเสียึมำที่ับใวามไม่ถู รู้แ่ว่ามันหวานำลัทะเลาะับเนไทัวเอ
“อรุสวัสิ์” ุหมอยืนมอนพอใึเินเ้าไปหาพร้อมำทัทาย เ็น้อยละสายาาเนไทอัวเอมามอหน้าัน และรอยยิ้มหวานๆือสิ่่วยับให้เ้าๆอปลายเมในวันนี้สใส
“มอร์นิ่่ะหมอปลาย หิวไหมมันหวานเรียมาแฟับนมปัปิ้ไว้ให้ในรัวนะ” เ็น้อยว่าแ่มือ็ยัวุ่นวายอยู่ับเนไท
ปลายเมพยัหน้ารับับ่อนะเินเ้าหานัวเล็ ับมือบานั้นออเบาๆ ่อนะแ้ปมเนไทเบี้ยวๆนั่นออ
“ูแล้วำ”
ุหมอว่าพลาผูเนไทให้ับเ็หนุ่ม พอยืนใล้ันนานี้ยิ่ทำให้ปลายเมรู้ว่ามันหวานัวเล็มาริๆ ัวเล็นเหมือนว่าเาลายเป็นเอะฮั
“มันหวานผูไม่เป็นอ่ะ” มันหวานแสร้บ่นุ๊ิ๊ทั้ที่ริำลัพยายามทำให้เสียอัวเอลบวามัอหัวใที่ำลัเ้นถี่รัว ระยะใล้อเาทั้สอนไม่ธรรมาเลยริๆ มันหวานไ้ลิ่นน้ำหอมหมอปลายัเน ไหนะลมหายใเบาๆที่ำลัรินรหน้าผามันหวานอยู่นี่็้วย
ใมันหวานะแ
“ทำแบบนี้ไม่้อแน่นมา เี๋ยวะหายใไม่ออ” ุหมอแนะนำ ่อนะยับปมอีสอสามทีเมื่อเรียบร้อยึผละออมา
ปลายเมลัวว่ามันหวานะเร็นเป็นะริวไปะ่อน็เล่นัวแ็ทื่อะนานั้น
“อบุนะ๊ะหมอปลาย” เ็น้อยยิ้มแ้มปริ่อนะหมุนัวเป็นวลมหนึ่รอบ "มันหวานน่ารัหรือยั๊ะ"
ปลายเมหลุยิ้มเาพยัหน้าเบาๆอบรับ ไม่ไ้เอ่ยออไปว่าเ็ปีหนึ่วันนี้น่ารัมาๆ ุหมอะไม่เอ่ยมพร่ำเพรื่อให้มันหวานไ้ใหรอนะ
“เลิี่โม”
“ามาราที่ไ้มาน่าะประมาสี่โมเย็น่ะ” มันหวานเอ่ยอบพลาเินามหลันัวสูไปในรัว มอุหมอที่เลื่อนเ้าอี้นั่ลและำลััารับอาหารเ้าที่มันหวานทำไว้ให้
“้าวเ้าเธอล่ะ” ุหมอเยหน้าถามเ็ที่ำลัยืนอยู่ไม่ยอมนั่เสียที ปลายเมไม่เห็นว่ามันหวานะมีมื้อเ้าเหมือนที่เรียมไว้ให้เาเลยสันิ
“เ้านี้มันหวานไม่่อยหิวเลย่ะ” อาะเพราะื่นเ้นับารเปิเรียนวันแรหรือเปล่า็ไม่รู้มันหวานถึรู้สึว่าไม่อยาอาหารในเ้านี้
ุหมอฟัำอบอเ็น้อย่อนะส่ายหน้าเบาๆับวามไม่สนใหามื้อสำัใส่ท้อ ปลายเมหยััวลุึ้นาเ้าอี้่อนะเปิู้เย็นหยิบนมืและีเรียลรสน้ำผึ้มาัารเทใส่ถ้วย วาไว้บนโ๊ะแล้วผละัวไปเลื่อนเ้าอี้ฝั่ร้ามออ
“ินให้หม” ุหมอเอ่ยสั่เสียเ้ม
“แ่ว่า”
“ันั้ใทำให้ เธอะละเลยมันหรอมันหวาน?”
โอเ มันหวานแพ้แล้ว
บประโยนั้นมันหวาน็หย่อน้นนั่ลทันที ว้าถ้วยอาหารเ้าฝีมือหมอปลายเมัเ้าปาำโ ็ใรมันะล้าทำลายน้ำใอนที่ัวเออบล่ะ พูมาะนานั้น่อให้ไม่หิวแ่ไหนมันหวาน็ะยัีเรียลับนมในถ้วยใบโนี่ให้หมเลย
ปลายเมแอบำเบาๆเมื่อเ็น้อยที่ื้อรั้นเมื่อรู่ลายเป็นเ็ว่านอนสอน่าย นัวสูนั่ลินมื้อเ้าอีรั้พลามอเ็ัว้อยที่ัีเรียลเ้าปาำโ เี้ยวุ้ยๆพอเี้ยวหม็เยหน้ามายิ้มแ่ให้แ่ัน
ู็รู้ว่าารระทำอมันหวานอนนี้ำลัพยายามเอาใเา
และปลายเมอยอมรับ้วยวามสัริว่าเาอบมัน
ใ้เวลาไม่ถึสิบห้านาทีมื้อเ้าอเาทัู้่็หมล ปลายเมเินไปหยิบระเป๋าเอสารอัวเอที่ทิ้ไว้ที่โฟาโยมีเ็น้อยเินามหลัมาไม่ห่า มันหวานสะพายย่ามหรืออาะเรียว่าระเป๋าผ้าสีเหลือสใสทีู่เ้าับัวเอไ้เป็นอย่าี
“ถ้ามันหวานเลิเรียนแล้วมันหวานไปหาหมอปลายไ้ไหม”
“แล้วแ่” ปลายเมเอ่ยอบพลาใส่รอเท้าไป้วย เาเ็วามเรียบร้อยอัวเอ่อนะหันไปมอเ็ัวเล็ มันหวานนั่สวมรอเท้าผ้าใบสีาวทีู่ไส์รอเท้าแล้ว่าาเาหลายเบอร์
“เี๋ยวมันหวานหิ้วมื้อเย็นไปฝา” มือ็่วนับารผูเือรอเท้า ปา็ยับเอ่ยบอ ริมฝีปา็ลี่ยิ้มเพราะมันหวานมีเมนูในหัวแล้วว่าะื้ออะไรไปให้หมอปลายเมินี
“ถ้าลำบา็ไม่้อหรอนะ” ถึแม้ะพูไปแบบนั้นแ่ปลายเม็รู้ว่ามันหวานไม่เยฟั
เ็ัวน้อยหยััวลุึ้นยืน ่อนะแ้มรอยยิ้มหวานบนริมฝีปา และนั่นือำอบอมันหวานว่าไม่ไ้ลำบาอะไรเลยสันิ
พวเาเินออมาาห้อ้วยันแ่้อแยันหน้าอนโเพราะปลายเมไม่ไ้มีเวลามาพอะไปส่อีนไ้ อีอย่ามันหวานรับปาไว้แล้วว่าหาถึมหา'ลัยะส่้อวามมาบอไม่้อเรว่าัวเอะหลในเมือรุ
“ูแลัวเอ้วย” ุหมอว่า
“้าๆ มันหวานะไม่นนะ”
“อืม ไป่อนสิ” ปลายเมเพยิหน้าไปยัทารหน้าที่มันหวาน้อใ้ในารเินทา
“ั้นมันหวานไปนะ สวัสี้ะหมอปลาย” มันหวานพนมมือไหว้นโว่า ทิ้รอยยิ้มหวานไว้ให้อีรั้่อนะหันหลัใหุ้หมอและเินไปยัทิศทาอัวเอ
ปลายเมมอแผ่นหลัแบออีฝ่าย เามอนมันหวานเินเลี้ยวไปยัอีทานลับสายา่อนะเินไปยัที่อรถอัวอบ้า ถึแม้ะไม่ไ้ไปส่ถึมหา'ลัยแ่มอเ็แรอทเินไปนลับสายา็พอแทนันไ้ล่ะมั้
มันหวานำลัยืนในอนัศึษามาหน้าหลายา ที่มหา'ลัยวันนีู้ึรื้นนมันหวานเวียนหัว นัวเล็เาหัวัวเอแรๆเพราะไม่รู้ว่า้อเริ่มารไหน ถึแม้ะยืนอยู่ที่หน้าะศึษาศาสร์แล้ว็าม
พ่อเยบอมันหวานว่าเ้าเมือาหลิ่ว้อหลิ่วาามมันหวานเลยเลือะเินามนอื่นเาไป ใรไปไหนมันหวานไป้วย มือ็ำสายระเป๋าย่ามแน่น ไ้ยินเสียโหวเหวรหน้ามันหวานพอับใวามไ้ว่าเป็นุลทะเบียนอเ็ปีหนึ่
นัวเล็ึรีบเินรไปทันที รหน้าเ็มไป้วยรุ่นพี่ที่ห้อยป้ายว่าส๊าฟมันหวานึเินๆเ้าไปหาและยืน่อแถวเ็นื่อรายานัว
มันหวานเินเลี่ยนออมาเมื่อรุ่นพี่บอว่าในอีหนึ่ั่วโมะเรียรวมหายัไม่ิน้าว็ไปหาอะไรยัใส่ท้อะ มันหวานเลือที่ะนั่ลที่ใล้ๆที่ะเรียรวมเพราะลัวัวเอะไม่ไ้ยิน ้นไม้้นให่ที่ไม่มีใรับอเลยถูมันหวานเลือเป็นที่นั่ั่วราว
นัวเล็้นหามือถือัวเอออมาาระเป๋าผ้า่อนะทำภาริรายานัวให้หมอปลายรู้ว่ามันหวานยัปลอภัยีแม้ะหนัมาๆว่าัวเอมาทำอะไรที่นี่
้อวามถูส่ไปเือบห้านาทีไ้แล้วแ่ไม่มีารอบลับมันหวานิว่าหมอปลายำลัวุ่นอยู่เหมือนเยึหย่อนมือถือลระเป๋าเหมือนอย่าเิม
วาลมวามอไป้าหน้า ผู้นยัพลุ่พล่านและมันหวานยันั่เหาไร้เพื่อนนใหม่เีย้า มันหวานไม่รู้ว่านรุเามีวิธีารเ้าหานไม่รู้ัยัไบ้า ปิมันหวานะเ่ในารหยิบยื่นวามอัธยาศัยีให้นอื่น แ่ที่นั่น้อเป็นที่อมันหวานไม่เหมือนับที่นี่ที่มันหวานยัไมุ่้นิน
“เฮ้ หวัี” นัวเล็สะุ้เมื่อเสียทุ้มให่ัึ้น้าหู่อนพื้นที่ว่า้าายะถูแทนที่้วยเ้าอเสียเมื่อรู่
มันหวานระพริบามอน้าาย ายเสื้อหลุออาาเ เนไทไม่ผูและูเหมือนผมะไม่หวี ผมสีำสนิทนั้นยุ่เหยินมอแทบไม่ออว่ามันเยเป็นทรอะไรมา่อน ผิวสีแทนเหมือนนสุภาพีแ่เสียรหนวไม่ยอมโน มันหวานเห็นวามเียวอ่อนรบริเวอบปานั่น
แ่เห็น็รู้สึั๊เียมแล้วอ่ะ
นอะไรแ่เห็น็รู้สึไม่ปลอภัยแล้ว
นัวเล็ว่าวาสายามอผู้มาใหม่ที่ำลัยิ้มแ่ส่ให้ัน มันหวานึ้อยิ้มแหยๆอบลับไปแม้ะไม่เ้าใน้าายมานัว่ามานั่้าันทำไมที่อื่น็มีเยอะแยะ
“เห็นนั่เหาๆนเียวเลยสเราะห์มานั่้วย” เานนั้นว่าึ้น มันหวานเลยพยัหน้าเบาๆอบ ไม่รู้ว่าวรพูอะไรอบลับเพราะมัวแ่ำลัน้ำเสียให่ๆอนที่เาะหูสามรู่อหูหนึ่้า
ูไม่เรียบร้อยเลยอ่ะ เป็นนัศึษาายที่นี่เาะหูไ้้วยหรอ มันหวานแล้วนะ
“ื่อไร?” เายัป้อนำถาม มันหวานี้นิ้วเ้าหาัวเอประมาว่าถามเาหรอ "เออ มึอ่ะแหละ"
มึ้วย...นไม่สนิทันเรียันแบบนี้ไ้้วยหรือไ
“เราื่อมันหวาน เอ่อ..สวัสี” อบเสียเบาพลาเยิบถอยห่านแปลหน้าออมานิหน่อย มันหวานย้ายระเป๋าย่ามอัวเอมาั้นระหว่าเาทัู้่ไว้
ปลอภัยไว้่อนแหละนาทีนี้อ่ะ
“ูเวิ เรียิ็ี” เาว่าพลายืาออไป้าหน้า มือ้ำไว้้าหลั แ่สายายั้อมาที่มันหวาน
มันหวานเร็แล้วนะเอาไี ลุหนีแล้วโทรไปฟ้อหมอปลายเลยีไหม
“อื้ม สวัสีนะ”
“สวัสีไรเยอะแยะวะ เปลือ” อีนว่าล้ายหัวเสีย
มันหวานไม่ไ้พูอะไร่อ พยายามยับหนีทีละนิๆ แ่เหมือนนที่ื่อเวิะไม่เ้าใับเฟโนอมันหวานเพราะเา่อยๆยับามมา
“ะหนีไปไหนวะ ไม่ัหรอป่ะ อยาเป็นเพื่อน้วยหรอถึมาทัเนี่ยไอ้แระเอ๊ย” ผู้ายเาะหูหรูพูรัวๆนมันหวานแทบับใวามไม่ถู
แ่อะไรนะ? อยาเป็นเพื่อนับมันหวานหรอ
เอาริิ เาสอนอะนะ?
“อ๋อ เอ้อ ้ะ” เนี่ย มันหวานพูไ้แ่นี้แหละอนนี้ ำลัใไม่ิว่าะมีเพื่อนเป็นยัษ์
“้ะ? โอโห..เล่นเอาููถ่อยเลยอ่ะ” เวิหัวเราะออมาเสียั่อนะพู่อ “โอเูท่าะไม่หยาบายั้น่อไปนี้เรียเราับนายโอเป่ะ”
“็ี้ะ” อย่าน้อย็ีว่ามึูที่มันหวานไม่ินแหละนะ
“เป็นเพื่อนันนะ” ว่าพลายื่นมือมา้าหน้าล้ายะอยาเ็แฮน์ับนที่ัวเล็ว่าั้เยอะ “ับไ้ ไม่สปรเว้ย”
“เอ่อ ...่ะ ยินีที่ไ้รู้ันะ” มันหวานส่มือัวเอไปับับมืออีน สัมผัสหยาบร้านไม่อบอุ่นเหมือนหมอปลายเลยสันิ เาละมือัวเอออมามอเพื่อนใหม่ที่ยิ้มนเห็นฟันสีาวสะอาา
มันหวานไม่รู้ว่าะบันรอไหม แ่ยัีว่าไม่มีเพื่อนบใ่หรือเปล่า?
เอาเถอะอย่าน้อย็มีเรื่อเล่าให้พ่อับหมอปลายฟัอีเรื่อ
“ใล้เรียรวมแล้วไปันเถอะ” เวิลุึ้นยืน่อนะส่มือมาให้มันหวานที่ำลันั่วยไม่เลิ
“ไม่เป็นไร เราลุไ้” นัวเล็เอ่ยปิเสธ่อนะ่อยๆหยััวลุึ้น มันหวานว้าย่ามอัวเอมาสะพาย พอยืนเทียบันแบบนี้มันหวานเหมือนัวยิ่หล ไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่อเาินอะไรเป็นอาหารถึไู้ให่โไปหม
“ู-- ไม่ิ เราไม่ัหรอ นายไม่้อลัวนานี้็ไ้ป่ะ”
“รู้้วยหรอ... มันหวานว่ามันหวาน็ลัวแบบเนียนๆแล้วนะ..
“โหยยยย ไม่รู้เลยมั้แมมี่เอ๊ยย”
“แมมี่?”
“เออ นายไแมมี่เ่าัวเียวๆอ่ะ เนี่ยเหมือนเลยนะเว้ย าโๆหน้าผาว้าๆ” เวิหัวเราะลั่นนมันหวาน้อเอามือปิเหม่อัวเอ
แล้วให้มันหวานเป็นเ่าเนี่ยนะ?? เ่าัวสีเียวะไร้น้ำเนี่ยนะ!
“เราไม่ใ่เ่านะ” มันหวานเถีย
“ทำไมอ่ะ น่ารัี น่ารัเหมือนนายอ่ะ”
“...” มันหวานเียบ ไม่ไ้เินนะที่ถูมเพราะนนี้ไม่ใ่หมอปลาย แ่มันหวานแ่รู้สึแปลๆ เป็นเพื่อนันยัไม่ถึสิบห้านาทีเลยมว่าน่ารัไ้แล้วหรอ
“มีแฟนป่ะ" เวิยัมีสีหน้าระรื่น่าามันหวานที่ิ้วเริ่มนันแล้ว
“ถามทำไมอ่ะ”
“ถาม็อบิ" เอาแ่ใั
“มะ..ไม่มี” มันหวานอ้อมแอ้มอบ ไม่รู้ว่าถามทำไมแ่ำถามนี้มันใ่ำถามปิที่เพื่อนหมาๆเลือใ้ถามันหรอ "แ่มีนที่อบแล้ว" มันหวานเอ่ยเสริม
“อืม อบไปิ” มันหวานมอเวิที่ยัยิ้ม นัวให่ยีผมมันหวานนฟูฟ่อไปหม มันหวานมอาเียวปั้เป็นใรันมาเล่นหัวมันหวานแบบนี้เนี่ย!
“ห้ามเล่นหัวเรานะ”
“แ่นี้็หว” เวิยิ้มำ
“้อเป็นเพื่อนันริๆหรอ”
ำถามพาื่อนั่นทำเอานัวให่ว่าหัวเราะนัวอ เวิบเ่าัวเอป้าปๆเหมือนถูี้เส้นอย่าหนั เสียำนั่นให่เว่อๆนนอื่นยัหันมามอ
มันหวานเริ่มอายแล้วนะ
“ถ้าไม่อยาเป็นเพื่อนั้นเป็นอย่าอื่นไ้ป่ะล่ะ” หัวเราะพอในน้ำาแทบเล็เสร็ เวิ็ถามำถามวนับมันหวาน่อ
“หมายวามว่าไ เรา” มา้วย
“โรื่อเลยว่ะเ่าเอ๊ย” นัวให่ยัยิ้มอบใ “ั้นพูรๆเลยละันถ้าะบื้อนานี้”
มันหวาน็ว่าั้น นี่ไม่ใ่เมอบำถามิราวัล เวิไม่วรมายืเยื้อไหม
“อบ”
“ห้ะ?” มันหวานถามย้ำ เหมือนไ้ยินอะไรผิไป
“อบนายอ่ะ น่ารัี”
เอาริิ..
“ล้อเราเล่นใ่ไหม ฮะๆ ำัเลย” มันหวานำแห้ สายาเริ่มหลุหลิ นี่มาเรียนนะไม่ไ้มาเพื่อฟัำว่าอบาปานที่เพิ่เยเอ
“ริั ีบนะบอั้แ่อนนี้เลย”
ไม่เอา..
มันหวานไม่รู้้อพูอะไรอยู่ีๆ็รู้สึเหมือนัวเอปาบวมยับปาไม่ไ้ ทำไ้เพียเบิาโมอนผิวแทนรหน้าที่ยัยิ้มเหมือนนบ้าทั้ที่เพิ่พูอะไรที่ทำให้นฟัไปแทบไม่เป็น
“เวิะีบมันหวานนับานี้ ประาศศัิ์าโว๊ย!”
ฮื่ออออ!!! อย่าะโ๊นนนน มันหวานอาย!
มันหวานเินยิ้มหน้าบานมายัโรพยาบาลที่หมอปลายเมทำาน มือเล็้านึ็หิ้วถุที่มีแ่อาหารอหมอปลายทั้นั้น ทั้นมเบื้อไส้หวาน ้าวหมูรอบพิเศษุนเียไหนะแโมแะเมล็สีแ่ำนี่็อี มันหวานอยู่ับหมอปลายนเริ่มำไ้แล้วว่าหมอปลายอบอะไรหรือไม่โปรสิ่ไหน
“สวัสี้ะพี่าล มันหวานมาหาหมอปลายเมนะ มันหวานนัไว้แล้ว”
เอ่ยบอพี่พยาบาลนสวยรหน้าเาน์เอร์ หมอปลายเยบอว่าถ้ามาถึ้อมาิ่อรนี้่อน เาะแ้ว่าสามารถเอหมอปลายไ้เลยไหมหรือว่า้อรอ
“สวัสี้าน้อมันหวาน เี๋ยวหนูรอ่อนนะะลู ุหมอิรวนไ้อยู่นะ”
พี่าลบออย่าใี รอยยิ้มสวยๆนั้นมีให้ทุรั้ที่มันหวานมาหาหมอปลายเมเลยล่ะ
“อบุ้ะพี่าล อ้อนี่! นมเบื้อไส้หวานมันหวานื้อมาฝานะ” เ็ีไม่ลืมแบ่นมให้พี่พยาบาลไปหนึ่ถุ นัวเล็แรอยยิ้มหลัาพี่าลเอ่ยอบุ มันหวานเลยปล่อยให้พี่เาไ้นั่ทำาน่อส่วนัวเอ็นั่รอหมอปลายเมวนไป
มันหวานเริ่มินับลิ่นอโรพยาบาลเพราะหลายรั้ที่ลิ่นยาิเสื้อหมอปลายลับอนโไป้วย แ่มันหวานอบนะเวลาที่ลิ่นอโรพยาบาลผสมปะปนไปับลิ่นที่มีเอลัษ์อหมอปลายเม มันหวานิว่าถ้ามันหวานหลับาแล้วลอสูมลิ่นรอบๆมันหวาน็เาไ้ว่านไหนเป็นหมอปลายเมอมันหวาน
“มันหวาน?”
“หมอแทนน สวัสี้า” มือเล็แนบพนม่อนะไหวุ้หมอัวโย่เพื่อนสนิทอหมอปลายเม
“สวัสีรับ มารอไอ้เมหรอ” หมอแทนไทรับไหว้่อนะนั่ลเ้าอี้ว่า้าเ็ัวน้อย
“้า มันหวานเอามื้อเย็นมาให้หมอปลาย”
“น่าอิายัเลยน้าา” แทนไทลาเสียยาวพร้อมรอยยิ้มแสนรุ้มริ่ม
“หมอแทนไม่้ออิาหมอปลายหรอนะ๊ะ”
“ที่ริเรียว่าพี่แทน็ไ้นะมันหวาน เราะไู้สนิทันมาว่านี้ไ”
“็ไ้้ะพี่แทน” มันหวานส่รอยยิ้มนาหยี แทนไทอเอ็นูไม่ไ้น้อลูบผมนเ็ว่าเบาๆ
“ทำไร”
“หมอปลายยย” นัวเล็เ้ัวลุาเ้าอี้ไม่ไ้สนเสียแ็ๆเมื่อรู่ออีฝ่ายเลยสันิ มีแ่แทนไทนเียวที่ลอบำอยู่้าหลัแบบนี้
แ่ลูบผมยัเสียแ็นานี้ถ้าหอมแ้มมันหวานสัฟอเพื่อนรัไม่วันออหูเลยหรือไันนะ
“เมื่อี้ทำอะไรัน” หมอปลายเมเอ่ยถามพลาส่สายานิ่ๆไปให้เพื่อนสนิท
“ทัทายันามประสานสนิท เนอะมันหวานเนอะ” แทนไทอาสาเป็นนอบำถามนั้นและนั่นเรียเรียวิ้วปลายเมให้มวันไ้เป็นอย่าี
อีนิ็พร้อมผูโบว์
“สนิท?” ุหมอปรายสายามามอเ็้าาย มันหวานผู้ที่ไม่ไ้ิอะไร็ทำไ้แ่พยัหน้าหึหัพร้อมับำพูแสลหูสำหรับปลายเม
“พี่แทนแ่วนมันหวานุย้า”
พี่แทน?
“ไปละ หมหน้าที่” หมอแทนไทลั้นไม่ให้รอยยิ้มหลุออมา ุหมอัวโย่ทำหน้าาเหลอหลาลอยหน้าลอยาแล้เพื่อนอัวเอนพอใ่อนะเินละออไปหลัาไ้หย่อนระเบิลูเล็ๆทิ้ไว้
“ามมา” ปลายเมไม่รู้ว่าทำไมถึันยุบยิบับอารม์อนนี้ รู้แ่ว่าำว่าพี่แทนอะไรนั่นน่ะไม่เ้าหูเป็นที่สุ
มันหวานเินามหลัุหมอเ้าไปยัห้อพัส่วนัวที่มันหวานเยเ้ามาแล้วบารั้ เ็หนุ่มวา้าวอที่หิ้วมาไว้ที่โ๊ะัวเี้ย่อนะนั่ลที่โฟาัวเล็ มอุหมอถอเสื้อาวน์ออ่อนะพามันไว้ที่พนัเ้าอี้
หมอปลายเมับเสื้อาวน์น่ะเป็นอะไรที่ร๊าวใอย่ายาที่ะเอ่ยเลยล่ะ
บุาอมันหวานแล้ว เยี่ยมยอแบบที่เยินนาารเอาไว้!
“หมอปลายมาิน้าว่อนนะ๊ะ เย็นมาแล้วเี๋ยวปวท้อนะ” เ็น้อยว่าพลาัอาหารออาถุ เปิล่อ้าวหมูรอบราน้ำอสแให้เสร็สรรพ
ใระูแลหมอปลายไ้ีเท่ามันหวาน ไม่มีหรอ
“เธอินมาหรือยั” ปลายเมพับแนเสื้อเิ้ทั้สอ้าถึ้อศอพลามอเ็น้อยที่ำลััแทุอย่าให้เาเหมือนับทุที
“มันหวานินมาามอแล้ว่ะ หมอปลายไม่้อห่วนะ หมอปลายรีบินเถอะพัไ้ไม่นานนี่๊ะ” มันหวานพูอย่ารู้ทันไปหม าราผ่าัอหมอปลายยุ่มาๆเพราะหมอปลายเป็นหมอที่เ่สุๆเลยล่ะ
“ทีหลัไม่้อื้อมาเยอะนานี้หรอเปลือเินเธอ” เพราะมันหวานไม่เยเอาเินาปลายเมเลยสัรั้ที่ื้ออพวนี้มาให้ิน บอเท่าไร็ไม่ฟั ื้อรั้นเป็นที่หนึ่
“แ่หมอปลายินอิ่มมันหวาน็พอใแล้ว้ะ” มันหวานรู้สึแบบนั้นริๆ ไม่้อมีเวลามาอยู่ับมันหวานลอทั้วัน็ไ้ อแ่เพียเวลาไม่ี่นาทีอหมอปลายที่แบ่ให้มันหวานไู้แลแบบนี้็พอแล้ว
วามอบอมันหวานไม่ไ้ยิ่ให่มันมีนาเท่าหมอปลายเมแ่นั้นเอ
ปลายเมยิ้มบาับำพูที่มัทำให้รู้สึีเสมอ ุหมอเอื้อมมือไปลูบลุ่มผมนิ่มเป็นราวัลสำหรับเ็ี่อนะเลื่อนล่ออาหารมารหน้าและัารินมันทันที น้ำถูเรียมไว้ให้้าๆพร้อมับผลไม้และอหวานเสร็สรรพ
ปลายเมไม่้อทำอะไรเลยแ่เินออมาาห้อรว และรอินอาหาราวามใส่ใอเ็ปีหนึ่รหน้า
มันหวานเท้ามือ้านึับปลายามอุหมอสุหล่อนั่ินอาหารที่ัวเอื้อมา มันหวานเ้าใแล้วว่าแ่ารมอใรสันินเรา็อิ่มไ้มันรู้สึยัไ
มันหวานไม่เย้อารอะไรในแ่ละวัน นอเหนือาารไู้แลหมอปลาย มันหวานเพีย้อารเห็นหมอปลายเมสบายใ ไม่อยาให้หมอปลายมทุ์เพราะแ่เรื่อาน็หนัพอแล้วสำหรับผู้ายนนี้ เาเพียอยาเป็นวามสบายใให้อีฝ่าย
มันหวานะยืนอยู่ในมุมอัวเอ็ไ้ถ้าหมอปลายยัไม่พร้อมะเปิใให้แ่ันนหม
มันหวานรอไ้นะ เาิว่าัวเอเป็นนที่มีวามอทนมาพอ ราบใที่ปลายทาอมันหวานยััเนแม้หมอปลายะยัสั่นไหว็าม
“วันนี้มีนมาบอว่าอบมันหวาน้วยนะหมอปลาย” มันหวานว่าพลาส่น้ำใหุ้หมอเมื่อ้าวหมูรอบหมลเรียบร้อย
“อะไรนะ?” ุหมอเอ่ยถามหลัาื่มน้ำนหม
“เาื่อเวิ บอว่ามันหวานน่ารัเลยอีบ”
“...”
“ไ้เบอร์มันหวานไป้วย อนแรมันหวานไม่ให้หรอ่ะแ่เาบอว่าถ้าไม่ให้ะามื๋อถึบ้าน มันหวานเลยยอม” มันหวานเพิ่รู้ว่านเมือรุเาเ้าหาันแรโร ่อนะออาสถานที่ประุมอเ็ปีหนึ่เวิพยายามอเบอร์อมันหวาน พอไม่ให้็ามอแยนมันหวานัวามรำาให้ไป
เวิอ้าว่าเพื่อนัน็้อมีเบอร์ไว้ิ่อัน ทั้ที่เวิเอนั่นแหละที่ทำให้มันหวานไม่อยาเป็นเพื่อน้วย
และ็ไม่ไ้อยาเป็นมาว่าเพื่อน้วย
“หรอ แล้วยัไ” หมอปลายเมทำเป็นไม่สนใ เาหยิบไม้แหลมิ้มแโมิ้น่ำเ้าปาแ่หูนี่เปิารรับรู้เ็มที่
“ไม่หึมันหวานหรอ มีนมาีบเลยนะ”
“ทำไม้อหึ” ุหมอเลิิ้วถาม่อนะพู่อ "็เธอไม่ไ้อบเาไม่ใ่หรอ"
“หมอปลายรู้ไ้ไว่ามันหวานไม่ไ้อบเา”
“็เธอำลัอบัน”
“...”
“ไว้เธออบเาเมื่อไร่อยมาถามำถามนั้นอีที”
ำถามที่ว่าะหึไหมน่ะหรอ?
ุหมอทิ้ระเบิไวู้้มให่ไม่สนใเสียหัวใอเ็แรอทที่ำลับีันอย่าเมามันส์ ปลายเมลุึ้นยืน่อนะว้าเสื้อาวน์มาสวมเพราะเวลาพัอเาหมแล้วในอนนี้
“มันหวาน” นัวสูเอ่ยเรียเ็น้อยที่นั่าปริบๆพร้อมับ้อนแ้มที่ำลัแแ๋
“ะ..๋า” มันหวานหยััวลุึ้นยืนแม้ร่าายะเนิหน่อย็าม
หมอปลายเมเอาอีแล้ว อบทำให้มันหวานเสียารวบุมัวเออยู่เรื่อยเลย
“ถั่วอับยออ่อนทานะวันที่เธอปลู”
“...”
“ันไม่อนุาให้เธอแบ่ใรหรอนะ”
หมอปลายหมายถึถั่วอับยออ่อนทานะวันที่มันหวานปลูไว้ริมระเบียห้อ ผัสอนิที่มันหวานะูแลนเิบโแล้วนำมันมาทำอาหารให้หมอปลายิน
หมอปลายำลัหวมันใ่ไหม
หวมันเหมือนที่ำลัหวมันหวานใ่หรือเปล่า?
“หมอปลาย๋า” มันหวานเอ่ยเรียุหมอเสียหวานหลัาามหาสิอัวเอเอ นัวเล็ยับเ้าใล้นัวโว่า ่อนะัปอเสื้อให้อีฝ่าย
วาอเาทัู้่สบัน และมันหวานาหวัว่าในสายาอหมอปลายะมีมันหวานอยู่ในนั้นบ้า
“ไม่ใ่แ่ผัหรอนะ๊ะที่มันหวานะหวไว้ให้แ่หมอปลาย”
“...”
“เพราะหัวใอมันหวาน็ะหวไว้เพื่อหมอปลายเ่นัน”
และมันหวานะื่อสัย์่อารหลุมรัในรั้นี้เสมอ
#มันหวานปลายเม
ความคิดเห็น