คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เหนือปลายเมฆ ☆ IX
เหนือปลายเม ☆ IX
หาุไม่เปิประูหัวใ
ุรู้ไหมว่าผมะไม่สามารถเินเ้าไปหาุไ้เลย
เ้าสู่อาทิย์ที่สี่ที่มันหวานใ้ีวิในเมือรุ
และวันนี้เป็นวันแรที่มันหวานไ้เห็นุหมอัวสูหยุอยู่ที่อนโไม่้อไปเ้าเวรเสียที
มันหวานเลยใ้โอาสีๆแบบนี้อยูู่แลหมอปลายเมไม่ห่าไปไหน
ั้แ่ลืมาื่นนอน่อนเพื่อมาทำอาหารเ้าให้
มันหวานอยาะอวว่าฝีมือารทำอาหารอมันหวานยัอร่อยเหาะเหมือนอย่าเย
“หมอปลาย ุ้้ะ”
ุ้ัวโถูัใส่านนฝั่ร้ามที่ยัทำหน้าอึนไม่ื่นีเสียที
มันหวานวาุ้ปรุรสัวโใส่านุหมอแบบที่แะเปลือออหมพร้อมทานเรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มหวานที่มัมีิใบหน้าเสมอ
“อบุนะ” ปลายเมยิ้มรับ่อนะัุ้นั้นเ้าปาทันทีเหมือนเอาใเ็รหน้า
รสาิฝีมืออมันหวานทำให้เา
หวนลับนึถึอนที่อยู่่าัหวั้วยัน
ายหนุ่มยัำไ้ีรสาิฝีมืออมันหวานยัอร่อยไม่เปลี่ยนไปเลย
“วันนี้หมอปลายหยุ
อยาไปไหนหรือทำอะไรเป็นพิเศษไหม”
แ้มุ้ยๆอมันหวานเ็มไป้วย้าว
เ็หน้าาวมัลอายุัวเอไปอีเมื่อมีอาหารอยู่ในปา
“เี้ยวให้หมแล้ว่อยพูมันหวาน”
น้ำเสียโทน่ำนั้นไม่ไ้เอ่ยุ มันหวานพยัหน้าอย่าว่า่าย เี้ยว้าวในปาน
เลี้ยและยิ้มแ่ลบวามไม่น่ารัอัวเอเมื่อรู่นี้
ุหมอพยัหน้าเป็นอันพอใ่อนะเอ่ยอบำถามที่ถูถาม่อนหน้านี้พร้อมับัับ้าวให้อีนบ้า
“ไม่รู้สิ ปิ็แ่นอนพัอยู่ที่ห้อ”
“เมื่อวานมันหวานเอร้านหนัสือเปิใหม่” มันหวานไม่แน่ใว่าหมอปลายเมอยาไป้วยันไหมหาเาวน แ่มันหวานแ่อยาออไปไหนับหมอปลายบ้านอาอุอู้อยู่แ่ในห้อแบบนี้
“หมอปลายอยาไปไหม”
ุหมอหนุ่มวา้อนลพลามอหน้าเ็รหน้า
ปลายเมไม่อบไปไหนใน่ววันที่ไ้หยุพัผ่อนนั เาิว่าวรนอนเอาแร่อนะ้อทำานหามรุ่หาม่ำอี
แ่เพราะสายาเหมือนาหวัำอบอบานทำให้วามิที่เยมีมาอเาเริ่มมีารหัเห
“เอาสิ” และรอยยิ้มว้าอเ็แรอทที่ถูส่มาำลัทำให้ปลายเมรู้สึว่าเาัสินใถูแล้ว
เาทัู้่เลือเวลา่วบ่ายนิๆในออาอนโและรไปยัร้านายหนัสือเปิใหม่ฝั่ร้าม
เป็นร้านนาลาที่เ็มไป้วยหนัสือหลายหมว
มันหวานูมีวามสุับารไ้ออมา้านอแบบนี้นปลายเมเริ่มรู้สึผิอีรั้ที่ไม่มีเวลาูแลมันหวาน
นอาะทำให้อีนรู้สึเหมือนถูััอยู่แ่ในห้อสี่เหลี่ยมๆหรือเปล่า
แ่หลายรั้ที่มันหวานมัทำอาหารมาให้ที่โรพยาบาลอยูุ่ยันเพียไม่ี่สิบนาที
เ็นนี้็มัแสออให้เห็นเสมอว่าไม่ไ้รู้สึโรธหรือน้อยใับารที่เาไม่เยมีเวลาให้เลยนอาเอาเวลาทั้หมไปทุ่มับาน
ปลายเมรู้ีว่ามันหวานำลัพยายามเินหน้าเ้ามาเาะประูที่หัวใอเา
แ่ารที่แทบไม่ไ้มีเวลาอยู่้วยันแบบนี้มันอาะทำให้อีฝ่ายรู้สึท้อถอย
เพราะแบบนั้นในวันนี้ที่ยัพอมีเวลาเา็เลยอยาเปิโอาสลอใ้เวลาอยู่้วยันบ้า
ปลายเมไม่วรปล่อยให้มันหวานเริ่มทุอย่าอยู่ฝ่ายเียวหรอใ่ไหม
“ปิหมอปลายอบอ่านหนัสือแบบไหนหรอ๊ะ” มันหวานเยหน้ามอนัวสู้าายที่ำลัมอหน้าัวเออยู่พอี
“พวหนัสือารแพทย์”
“น่าเบื่อแย่เลย”
“หึ” ุหมอหัวเราะในลำอ สำหรับเ็อายุสิบแปแบบมันหวานมัน็ูน่าเบื่อ
แ่สำหรับเามันืออาีพที่ไ้เิน น่าเบื่อแ่ไหน็้ออ่าน
"แล้วเธอล่ะ" ปลายเมถามลับบ้า
“มันหวานอบอ่านนิยาย” เ็แ้มใสยิ้มน้อยยิ้มให่่อนะหยิบนิยายปสีหวานึ้นมาู
มันเป็นนิยายที่หน้าปมีรูปวาผู้ายสอน
นหนึู่เท่สุั้วและนหนึ่น่าปป้อสุีสำหรับสายาปลายม
นิยายเพ้อฝันแบบนี้สินะที่มันหวานอบอ่าน
“อยาไ้ไหม ะื้อให้”
ุหมอว่าพลาเลื่อนสายามอนิยายอีหลายเล่มที่เรียรายอยู่บนั้น่อนะหยิบออมาสามสี่เล่มและอ่านำโปรยที่ไม่ไ้รู้สึอินไป้วยเลยสันิ
มันเป็นหนัสือประเภทที่เาไม่มีทาะเสียเินื้อมาอ่านแน่ๆ
“ไม่เป็นไร้า
แล้วนี่หมอปลายหยิบออมาทำไมเยอะแยะเนี่ย”
เ็น้อยมวิ้วไม่เ้าใ แ่แทนทีุ่หมอัวสูะอบ
ลับึนิยายปสีหวานอเ็แรอทมาไว้ในอุ้แนและใ้มือ้าที่ว่าับมือเ็น้อยเพื่อเินามัวเอมา
มันหวานไม่รู้ว่าหมอัวสูำลัิอะไรอยู่ถึไ้วาอนิยายหลายเล่มนั้นลที่หน้าเาน์เอร์่ายเินและหยิบระเป๋าสา์ออมาพร้อมับแบ์พันสอใบ
“ห่อป้วยรับ”
“หมอปลาย” มันหวานระุมืออุ่นอนัวสูเบาๆ
มอหน้าุหมอที่่ายเินเสร็สรรพและเินมารุที่รอห่อป
“อยาื้อให้
อโทษที่อนเหาแล้วันไม่ไ้อยู่้วย”
และนั่นือเหุผลอปลายเมที่ทำให้เ็หน้าเมื่อู่เริ่มทาสีแลบนแ้มอัวเอ
มันหวานอมยิ้มพยัหน้าน้อยๆับวามใีที่ถูส่มาให้โยที่ไม่ทันไ้ั้ัว
ะปิเสธว่าไม่รับ็ไม่ทันเพราะหมอปลายเม่ายเินไปแล้ว
และอนนี้มีสิ่หนึ่ที่มันหวานรู้เี่ยวับหมอปลายเมนั่น็ือ หมอปลายเม็เอาแ่ใเหมือนันนะ
“อบุมาๆนะ๊ะ
มันหวานะอ่านอย่าีเลย” และ่อไปนี้เวลาที่มันหวานหยิบนิยายพวนี้มาอ่านินาารัวละรเป็นใรอื่นไม่ไ้อีแล้วนอาัวเอและุหมอปลายเมนนี้
แ่ิ็เินะแย่
มันหวานิว่านี่ือเท เพราะอะไรรู้ไหม?
เพราะมันหวานำลันั่อยู่ในาเฟ่โปรอหมอปลาบเมไล่ะ
เสียเพลที่เปิลอเบาๆ ับโโ้ปั่นเพิ่มวิปรีมและลาเ้ร้อนอหมอปลายำลัเิมเ็มให้โ๊ะไม่ว่าเปล่า
มันหวาน้อมอผู้ายฝั่ร้ามที่ยเรื่อื่มึ้นมาิบ
หมอปลายูน่ามอทุท่วท่าสำหรับมันหวาน นี่สินะวามรู้สึอารอบใรสัน
ในสายา็มัะมอทุารระทำอเาว่าพิเศษว่านอื่นเสมอ
หมอปลายยันิ่เียบหามันหวานไม่ไ้เริ่มเปิบทสนทนาแ่น่าแปลที่มันหวานไม่ไ้รู้สึอึอัับวามเียบระหว่าันเลยสันิ
ไม่ใ่เพราะเสียเพลสาลที่เปิอยู่ ไม่ใ่เพราะเสียุยานรอบ้า ไม่ใ่แม้ระทั่เสียอเรื่อทำาแฟที่ำลัใ้าน
แ่เพราะมันหวานไ้ยินเสียอหมอปลายเมาารระทำ
มือวายแ้วาแฟึ้นื่ม สายามอออไปยัถนน้านนอ
นิ้วมือ้า้ายที่เาะลหน้าโ๊ะเบาๆ
หรือแม้ระทั้ารเลียริมฝีปาเมื่อิบเรื่อื่มเสร็
มันหวานไ้ยินเสียพวนั้นาารระทำอหมอปลายเมทั้หม
เพราะว่าหมอปลายเมือสิ่เียวที่มันหวานให้วามสนใ
“ะเอาแ่มอันหรอ” นัวสูว่าผินหน้ามามอ มันหวานยิ้มเมื่อถูับไ้
ยแ้วโโ้ปั่นอัวเอึ้นมาื่มแ้วามผิที่เอาแ่แอบมออีน
“แล้วมันหวานมอไม่ไ้หรอ” มันหวานถามเสียใส ใบหน้าเล็เอียไป้าและนั่นเหมือนเป็นารเพิ่มวามน่ารัให้แ่ัวเอไม่น้อยเลยล่ะ
“ั้นถ้าันมอบ้าไม่เป็นไรหรอใ่ไหม” ประโยนั้นเหมือนะไม่ใ่ประโยำถามแ่ล้ายะเป็นประโยบอเล่า
ุหมอหนุ่มเอามือเท้าใ้า สายาับ้ออยู่ที่วาู่สวยอเ็รหน้า
มอเ็หน้าาวที่ัวเริ่มไม่อยู่สุ
มืออมันหวานที่อยู่บนโ๊ะูเหมือนะเริ่มเะะนไม่รู้ว่า้อไปวาที่ไหน
แ่เหมือนสายานั้นอย่าะลอเิันถึพยายามที่ะไม่หลบสายาอเา
ปลายเมผ่อนลมหายใเ้าออเป็นปิึ่ผิาเ็ฝั่ร้ามที่เริ่มวบุมารหายใแทบไม่ไ้
มันหวานเริ่มรู้สึถึอัราารเ้นอ้อนเนื้ออ้าน้าย
มันหวานเริ่มรู้สึเหมือนโนสายาอนัวสูล้วลึเ้ามาในวามรู้สึ
และทุอย่าที่ว่านั่นำลัทำให้วามเินอมันหวานแระายไปทั้ัว
และมันำลัระุไปอยู่ที่พวแ้ม
“หมอปลาย..”
นอาลมหายใะิัมันหวานยัพูไม่่อยะออเมื่อ้านนิ้วเรียวยาวอุหมอแะลที่แ้มนุ่มอัวเอพร้อมับลึสัมผัสเบาๆ
“เห็นแ้มแนึว่ามีอะไริ” ุหมอเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบา
“...”
“็เลยเ็ออให้”
แ่สิ่ที่บานะาอยู่รอมร่อือหัวใอมันหวานนี่ล่ะ
ในวินาทีนี้มันหวานระหนัไ้แล้วล่ะ
ว่าหัวใไม่เย้านทานุหมอัวสูนี้ไ้เลย
เหมือนมันหวานเพิ่ะรู้ว่าอีหนึ่หน้าที่อหัวใัวเอ
ือารที่อยเ้นอย่าไม่เป็นัหวะให้ับผู้ายรหน้า
ให้ับหมอปลายเม้ำแล้ว้ำเล่า
สอทุ่มสิบห้านาที
มันหวานยัใ้เวลาอยู่ับหมอปลายเม
ัวิันทั้วันเหมือนับแฟนแ่มันหวานรู้ีว่าไม่ใ่เพราะอนนี้มันหวานอยู่ในสถานะที่ำลัีบุหมอัวสูอยู่
มันหวานเรียนรู้อีหนึ่้ออหมอปลายเมนั่น็ือหมอปลายเมอบูหนัอมบี้
มันหวานแอบไม่เ้าใว่าแ่ผ่าัในโรหมอนั่นยัไม่พออีหรือไ
แ่นั่นล่ะนี่ือหมอปลายเมที่มันหวานอบเพราะั้นแล้วมันหวาน็ะยอมนัู่เป็นเพื่อนหมอปลาย็ไ้
“ลัว็ไม่้อู”
หมอปลายหันมามอนัวเล็้าายที่มือ้านึำป๊อปอนไว้แน่น
มันหวานไม่ยอมนำมันเ้าปาเสียทีเพราะมัวแ่สะุ้าที่อมบี้ไล่ินสมอน
ทั้ที่เา็บอแล้วว่ามันอาะน่าลัวแ่เ็หน้าาว็ยัรั้นที่ะนัู่้วยัน
แล้วเป็นไล่ะ
า้าไปแล้วมั้
“มันหวานูไ้ๆ” และนั่นเป็นำเถียอเ็ี้ื้อ
ปลายเมไม่ไ้เอ่ยอะไรอีเาเทวามสนใไปที่หนัรหน้าแม้น้าายะสะุ้เป็นพัๆ
หรือแม้ระทั่เยิบเ้ามาใล้นหัวไหล่ิัน
เ็น้อยแอบเหลือบมอน้าาย
เวลาหมอปลายั้ใูหนั็ยัูเท่สุๆ
มันหวานไม่รู้ว่าวันนี้ัวเอมน้าายไปมาแ่ไหนภายในใ
แ่มันหวานรู้สึว่าัวเอยัมหมอปลายไ้มาว่านี้
เสียัๆอหนัที่ำลัายนั้นมันหวานไ้เลิให้วามสนใ
ป๊อปอนที่อยู่รึ่ถัมันหวาน็เลิิน มันหวานอิ่ม
ไม่ใ่อิ่มท้อแ่เพราะำลัอิ่มใ
เวลาหลายั่วโมในวันนี้มันหวานไ้ใ้มันไปับหมอปลาย
เป็นวันที่มันหวานมีวามสุมาๆแม้ว่าวันพรุ่นี้อาะมีบทสนทนาน้อยว่าวันนี้ไปหลายเท่า็าม
มันหวานยิ้มแม้อนนี้สีหน้าหมอปลายเมะเรียบนิ่
มันหวานไม่รู้ว่าทำไมัวเอ้อยิ้มรู้แ่ว่าเมื่อเห็นหน้าหมอปลายเม เา็รู้สึอยายิ้ม
ยิ้มให้มาที่สุ ยิ้มเผื่ออีนที่แทบะไม่่อยยิ้มให้เห็นสัเท่าไร
หนัำเนินมาถึอนบ
มันหวานมอนัวโๆยับัวว้ารีโมทมาปิ่อนที่ะหันหน้ามามอัน
วามเียบเ้าแทรึมหลัาหนับล
มันหวานไ้ยินเสียหัวใัวเอเพราะมือแสนอุ่นอหมอปลายำลัลูบผมอเาอย่าแผ่วเบา
มันหวานเห็นว่าแววาหมอปลายอบอุ่นแม้ริมฝีปาะไม่ไ้เปื้อนรอยยิ้มเหมือนมันหวานอนนี้็าม
“่วหรือยั”
เสียอหมอปลายทำลายวามเียบระหว่าัน
มันหวานส่ายหน้าเบาๆ ับมือหนาอีนออาศีรษะ่อนะุมมันไว้้วยสอมือ
“หมอปลาย่วหรอ๊ะ”
“ยั”
“อยูุ่ยับมันหวานไ้ไหม”
หมอปลายไม่ไ้เอ่ยำอบแ่ลับพยัหน้าลเพียหนึ่รั้
มันหวานบีบมืออุ่น้าที่ับอยู่เบาๆ่อนะ่อยๆลึนวลไป อีฝ่ายไม่ไ้ว่าอะไรับารระทำนี้และมันหวานไม่รู้ว่าหมอปลายำลัิอะไรอยู่
มันหวานรู้สึถึลมหายใอุ่นๆอนแ่ว่าที่ระทบลรหน้าผาอัวเอ
เยหน้าึ้นมอ็เห็นว่าวาู่มนั่นำลั้อันอยู่
“อบุนะ” หมอปลายเอ่ยเสียเบา
“อบุเรื่ออะไรหรอ๊ะ”
“ที่อยูแลันทั้วัน”
ปลายเมรู้สึแบบนั้นริๆ
อบุที่มันหวานูแลันั้แ่ลืมาื่นแม้ระทั่ในเวลานี้ที่นวฝ่ามือที่เาใ้ผ่าัทุวัน
ปลายเมรู้สึอบุับวามเอาใใส่อมันหวานทั้ที่ไม่ไ้เรียร้อเลยสัำ
ทั้ที่เายัไม่ไ้อบแทนอะไรเลยสัอย่า
ทั้ที่เาำลัเอาแ่รับอยู่ฝ่ายเียว
“วันนี้มันหวานูแลหมอปลายีไหม”
มันหวานถามทั้ที่มือ็ยัไม่หยุนวเหมือนรอยยิ้มที่ยัไม่ห่าหายไปไหน
“ีรับ”
“อบไหม๊ะ”
“็อบ”
“แล้วใอ่อนบ้าหรือยั๊ะ”
ประโยเมื่อรู่เ็มไป้วยน้ำเสียล้ายหยอเย้า
มันหวานแอบำออมาเบาๆเมื่อุหมอเหมือนมีท่าทีใในำถามนั้น
มันหวานยิ้ม่อนะสลับมานวมืออี้า
“ถาม็ไม่อบ” มันหวานยัแหย่อีนไม่เลิ
“อบอะไร”
“็ที่มันหวานถามหมอปลายไว่าใอ่อนบ้าหรือยั”
“แล้วทำไม้อรู้”
ปลายเมถามพลาิึ้นมาในใ
นั่นสิทำไม้อรู้ เรื่อแบบนี้ไม่มีใรเาบอันหรอ
“ปาแ็” มันหวานยัล้อเลียนไม่เลิ ถึแม้ะไม่ไ้ำอบที่ถูใแ่มันหวานรู้ว่าใอหมอปลายเมเริ่มอ่อนให้มันหวานบ้าแล้วล่ะ
"มันหวานมีเรื่อะอหมอปลาย"
“อะไร?”
“มันหวานอปลูผัไ้ไหม”
“ที่นี่?”
ปลายเมเอ่ยถามพร้อมับนิ้วที่ี้ลพื้นห้ออัวเอ
ุหมอวาสายามอไปรอบๆและเาไม่เห็นว่าะมีสัที่ที่มันหวานะปลูผัไ้
“้ะ ที่นี่ หน้าระเบีย”
มันหวานี้ออไปยัหน้าระเบียที่มีระใสั้นไว้ไม่ให้ลมเ้า
“ผัอะไร”
“ถั่วอ่ะแล้ว็ยออ่อนทานะวัน”
ุหมอรุ่นิับสิ่ที่เ็น้อยเอ่ยอ
ไม่ไ้มีปัหาหามันหวานะอแบ่พื้นที่ทำในสิ่ที่ัวเออบ
เพราะปลายเมำไ้ว่ามันหวานอบปลูผัินเอ
แ่ที่เายัไม่แน่ใือที่ริมระเบียะปลูผัให้มันโนินไ้ริๆน่ะหรือ
“ปลูไ้หรอ?”
“ไ้สิ๊ะ ่ายๆใส่ระบะเล็ๆไม่ใ้พื้นที่เยอะ” มันหวานอธิบาย
“ถ้าปลูโแล้วมันหวานะไ้เอามาผัให้หมอปลายินไ”
มันหวานั้ใว่าะีบหมอปลาย้วยวิธีที่ัวเอถนั
มันหวานอบปลูผั อบินผั แถมยัทำอาหารเ่ มันหวานะใ้วิธีนี้ื้อใหมอปลาย
ผัที่มันหวานปลูเอ ที่เฝ้ารอมันเิบโ หมอปลายะ้อึ้ใในวามพยายามอมันหวานแน่ๆ
“ั้นเอาสิ ามใเธอ”
“เย้!”
มันหวานูำปั้นึ้นฟ้าหลัาเ้าอห้ออนุา
ุหมอหนุ่มหัวเราะเบาๆับท่าทีเ็ๆอนรหน้า
มันหวานยัเป็นพลัวามสใสเหมือนพระอาทิย์ในาร์ูนเทเลทับบี้เสมอ
แม้อนนี้ะมื่ำแล้ว็าม
หลัานั้นหมอปลาย็อัวไปอาบน้ำอีรอบ
มันหวานเลยหยิบหนัสือนิยายมาอ่านรอเวลา
มันหวานะไม่นอน่อนหาไม่ไ้ส่หมอปลายเ้านอนพร้อมำว่าฝันี
นิยายที่มันหวานเลืออ่านเล่มนี้เป็นเล่มที่หมอปลายื้อให้
มันหวานเผลอยิ้มออมาับัวเอเมื่อภาพในินนาารเป็นหมอปลายและัวเอริๆแทนที่ะเป็นผู้ายสอนที่ถูวาบนหน้าป
อ่านไปไ้ไม่ี่หน้าอีน็ออมาาห้อ้วยุนอนสีน้ำเินเ้ม
ุหมอหนุ่มำลัเินรมาหาันพร้อมับผ้าในมือที่ใ้เ็ผมอัวเอ
มันหวานวานิยายไว้บนโ๊ะหน้าโฟา่อนะลุึ้นยืนและว้ามืออุ่นอหมอปลายมาุมไว้
ออแรพาอีนมานั่ที่โฟา่อนะัารยึผ้าเ็ผมนั้นมาถือเอาไว้เอ
“มันหวานเ็ให้นะ”
มันหวานไม่รอให้นัวโอนุา
ัารับุหมอัวโนั่หันหลัให้ัวเอและใ้ผ้าผืนเล็นั้นับผมอย่าเบามือ
ปลายเมปล่อยให้น้านหลัเ็ผมให้่อนที่สายาะเหลือบเห็นนิยายปสีหวานรโ๊ะหน้าโฟา
มือหนาว้ามันึ้นมาูแล้วพลิหน้าระาษไปเรื่อยๆั่นเวลา
ูเหมือนะเป็นนิยายรัหวาน๋าเพราะำพูอัวละรหวานนปลายเมรู้สึเลี่ยน
“เรื่อนี้นายเอามีบพระเอเหมือนที่มันหวานามีบหมอปลายเลย” มันหวานส่เสียเื้อยแ้ว
“ะบอว่าัวเอเป็นนายเอหรอ”
“็ถ้าหมอปลายเป็นพระเอมันหวาน็ะไม่ยำแหน่นายเอให้ใร”
ำพูำาอเ็ัวหอมแป้้านหลัทำให้ปลายเมหลุยิ้มออมา
เป็นำพูที่เถรรไร้ารปรุแ่เหมาะสมับมันหวานี
“เธอว่านายเอในเรื่อะเหนื่อยไหม ับารวิ่ามใรอีน”
มันหวานหยุมือที่ำลัเ็ผมให้นัวโ
นัวเล็วาผ้าลพาับอบโฟา่อนะเินอ้อมไปนั่รหน้าุหมอัวสู
เหมือนมันหวานะเาไ้ว่าเรื่อที่ถามมันไม่ไ้ห่าไลไปาเรื่ออเาทัู้่เลยสันิ
“นายเอในเรื่ออาะเหนื่อย แ่ผลอบแทนอเาที่ไ้มาะเป็นวามรัาพระเอ” มันหวานอบ
“วามรัือารวิ่ามหรอ สำหรับนายเอนนี้”
“หมอปลายรู้ไหมว่าในโลนี้ไม่มีอะไรไ้มาฟรีๆ วามรั็เ่นัน”
มันหวานมอเ้าไปในแววาออีฝ่าย
มันหวานเ้าใว่าในวินาทีนี้ หมอปลายเมำลัทำัวเหมือนนไม่เยมีวามรั
มันหวานรู้ีว่านั่นเป็นารป้อันัวเอาเหุาร์ในอีรัที่้ำใ
มันหวานรู้ว่าหมอปลายเอ็รู้
วามรันั้น้อมีสิ่แลเปลี่ยน เหมือนที่หมอปลายแลเปลี่ยนวามรัานที่ื่อม่านฝนและสิ่สุท้ายที่ใรนนั้นอบรับลับมาือมอบวามเสียใให้แ่หมอปลาย
ไม่มีอะไรไ้มาฟรีๆ
วามรั็เ่นัน แ่มันอยู่ที่วอเราว่าสิ่ที่ไ้มานั้นมันืออะไร
วามสุหรือวามทุ์
“สำหรับหมอปลาย วามรัืออะไร”
ำถามนี้ล้ายับรั้แรในวันนั้นที่มันหวานถามนรหน้าว่าารหลุมรัืออะไร
และำอบอมันเา็ยัำไ้ี
แ่ในวินาทีนี้มันหวานอยารู้ว่าหัวใบอบ้ำอหมอปลายะให้นิยามวามรัว่าอะไรบ้า
หมอปลายะยัหลเหลือวามรัอยู่ไหม
“วามรัสำหรับัน ือารที่พานที่รั้ามสะพานลอยมาว่าเิม้ามถนน”
“...”
มันหวานรับฟั
และรอให้อีนอธิบาย หมอปลายำลัมอเลยผ่านมันหวานไป
ผ่านไปและหยุสายาไว้ที่รอบรูปบานให่นั้น
“เป็นวามรัที่เาะ้อปลอภัยที่สุในวามสัมพันธ์”
มันหวานเห็นแววาู่มมีวามวูบไหว
เหมือนหมอปลายะไม่รู้เลยว่าปล่อยให้ัวเอนึถึใรนนั้นอีแล้ว
นึถึม่านฝนทั้ที่ำลัอยู่ับมันหวาน
“วามรัอันือารบอว่าะไปว้าาวและเือนมาให้
ทั้ที่มันเป็นไปไม่ไ้”
“...”
“ใ่ เป็นไปไม่ไ้”
มันหวานอบรอยยิ้มอหมอปลายที่นานรั้ะมีมันที
แ่้อเป็นรอยยิ้มที่เิาวามสุ วามพึพอใ
ไม่ใ่รอยยิ้มเหมือนเย้ยหยันัวเอแบบที่เป็นอยู่
มันหวานยับเ้าใล้หมอปลายอีนิ
แะปลายนิ้วลที่หลัมือออีนเพื่อเรียสิให้หมอปลายลับมาอยู่ในปัุบัน
ปัุบันรนี้ที่มีมันหวาน
ไม่ใ่นรัเ่านนั้น
นที่ทำให้วามรัอหมอปลายเป็นไปไม่ไ้
“วามรัอันเป็นสิ่ที่ไม่มีอยู่ริ”
“...”
“ไม่มีเลยมันหวาน”
วันนี้ท้อฟ้าโปร่แม้ะมื่ำ
แ่มันหวานลับเห็นปรอยฝนในแววาหมอปลายอีรั้
มันหวานเยเฝ้ารอให้ปรอยฝนนี้มันเหือแห้ไป แ่ไม่เลย ารเฝ้ารออมันหวานไร้ึ่ผล
เพราะหมอปลายยัมปรัอยู่ับฤูฝนฤูเิม
ทั้ที่ฤูาลมันไ้ผันแปรไปแล้ว
“แล้ววามรัสำหรับเธอล่ะมันหวาน มันืออะไร”
หมอปลายยอมสบาันเมื่อเอ่ยำถามนั้น
และแน่นอนว่ามันหวานมีำอบให้ับำถามนี้ั้แ่รู้ัวว่าัวเอนั้นหลุมรันรหน้า
ั้แ่ัสินใปีนึ้นมาและยืนอยู่ที่ปลายเม
และในวันนี้ที่มันหวานมอลมา
มันหวานยัเห็นว่าปลายทานั้นยัอ่อนไหว ล้าย้นไม้ที่ไหวเอน
“หมอปลายะไ้รู้ว่าวามรัอมันหวานืออะไร”
“...”
“็่อเมื่อมันหวานไ้รับวามรัาหมอปลายลับืนมา”
“...”
“ไม่มีอะไรไ้มาฟรีๆหรอหมอปลาย ำอบอมันหวาน็เ่นัน”
บารั้เหมือนหมอปลายะเปิใ
บาห้วนาทีเหมือนอยาะใ้มันไปับมันหวาน
แ่เพียสายลมบาเบา็ทำให้หมอปลายไว้เว
เิารรวนเรและไม่เ้มแ็ไ้อย่าแท้ริในารเปิประูหัวใให้ัน
หมอปลายเมในอนนี้ำลัสับสนอย่าสาหัส
และมันหวานอาะ้อใ้วามพยายามมามายในารรัษาหัวใวนี้
เป็นวามพยายามที่เาำลัอ้อนวอนอให้มันอย่าศูนย์เปล่า
เป็นารรัษาที่เายอมแลับหัวใัวเอทั้ว
#มันหวานปลายเม
ความคิดเห็น