คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความบรรลัยของด่านทดสอบ(3)
บทที่ 7 : ความบรรลัยของด่านทดสอบ(3)
ส่วนของ : เฮคเตอร์
'หาววววววว' ง่วงจังผมบิดขี้เกียจไปมาอย่างงัวเงียอยู่บนเตียง เตรียมตัวไปอาบน้ำดีกว่าจะได้สดชืนหน่อย! เอ๊ะ ให้โซว์ไปเป็นเพื่อนดีกว่าเพื่อเจอพี่เลย์ไลย์อีก ผมจึงไปปลุกโซว์
"โซว์ ตื่นได้แล้ว... โซว์ไปอาบน้ำกันนะ" ผมเอานิ้วจิ้มๆโซว์เบาๆ
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปีศาจที่ท่านเรียกกรุณาปลุกใหม่อีกครั้งค่ะ Sorry the devil you call is not awake plass call again... ต้องไม่ใช่แบบนี้เซ่
"โซว์ ตื่นๆๆๆๆๆๆ" คราวนี้ผมลองเอาหมอนหนุนหนาๆตีๆโซว์ดู
"ม่ายยยยยจาาากินบาาาหมี่ ม่ายยยเอาก๋วยเตี๋ยวววววว" หะ? อะ อะไรนะ!?! บะหมี่ก๋วยเตี๋ยวหมอนี่พูดเรื่องอะไรน่ะ? โอ้ใช่!สงสัยต้องใช้สกิลท่าปลุกไม้ตาย No.1เสียงโอเปร่าระดับแปดหลอดขั้นเทพซะหน่อยแล้ว ผมสูดหายใจเข้าปอดเต็มที่
"โซว์โว้ย ตื่นได้แล้วโว้ย อยากอาบน้ำจะตายแล้ว"
ได้ผลไหมหว่าลุ้นๆๆๆ "งี้ดดดดด รำคาญโว้ยจะนอนนนนน" ทำเสียงงี้ดแบบหมางี้ไม่ได้ผลสินะ ไม่เป็ไรงั้นเจอสกิลท่าปลุกไม้ตาย No.2 ผลังบาทาถีบแล้วกลิ้ง/ผลังฝามือเพรชฆาต บ้างล่ะกันะ เอาล่ะ
พลัก!
ผลัว!
ปึ้ก!
ตึง!
โครม!
เรียงนะครับผมเริ่มจากพลักโซว์สองมือ ตามด้วยต่อยหน้าไปแบบซอฟท์ๆ สุดท้ายก็ถีบเข้าไปกลางสีข้างโซว์จึงตกเตียง และโดนของหล่นทับ ถ้าคราวนี้ไม่ยังไม่ยอมตื่นอีกล่ะก็ผมจะเอามีดสปาต้าร์มาจี้คอมันแล้ว
"โอ้ยยย! เจ็บๆๆๆทำบ้าอะไรของเจ้าห้ะเฮคเตอร์! มือเท้าเจ้านี้หนักชะมัด" แหน่ะตื่นแล้วก็บ่นงุ้งงิ้งๆทำหน้าหงุดหงิดเป็นสาวน้อยไปได้
"ไปอาบน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ... กลัวผีอ่ะ" กล้าพูดนะเรา... อะไร? รึคุณมีขออ้างที่ดีกว่านี้ในการขอให้พี่ชายที่ตื่นยากโคตรๆไปอาบน้ำเป็นเพื่อนในเช้าวันหยุดกันหล่ะ?
"อ่าๆรู้แล้วๆ แล้วจะอาบที่ไหนล่ะ? ลำธารรึหรือห้องอาบน้ำดี" โซว์ตอบรับพร้อบถามกลับ
"ห้องอาบน้ำ" ไม่ใช่อะไรครับอาบลำธารกลัวเจอปลิง(พี่เลย์ไลย์)! พวกเราจึงไปอาบน้ำกัน เล่นฟองสบู่อยู่นานเลยสิเรากว่าจะเริ่มอาบน้ำได้สีมันสวยแปลกๆดีแถมฟองมีรูปทรงเหลี่ยมๆด้วยวันก่อนๆยังกลมๆดีอยู่เลย เอ๊ะ!หรือว่าจะเป็นคนล่ะยี่ห้อกัน?...
พออาบน้ำกินข้าวเสร็จผมก็เอาใบคะแนนมาดู
ด่านที่3: 100+5-5/100คะแนน
ด่านที่4: ประตู/วงแหวน
โอ้แหม+5-5จะดีใจรึเสียใจดีล่ะนี้? ครั้งนี้ประตูเวทที่ใช้ไปด่านถัดไปเป็นวงแหวนข้ามมิติธรรมดาๆ เพียงแต่แกะสลักตัวอักษรลงไปบนเนื้อหินจึงทำให้ดูมีมนต์ขลัง... และเสียงไม่พึงประสงค์ "เฮคเตอร์จ๋า หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ" ถ้าผมบอกว่าตลอดระยะเวลาที่ผมเรียนอยู่ที่นี้ผมไม่อยากเจอพี่แกเลย พี่แกจะผูกคอตายไหมเนี่ย? แต่แน่นอนผมยังคงส่งยิ้มฝืดๆไปให้พี่เค้า ก่อนที่ผมจะเดินข้ามประตูเวธไปพอมาถึงด่านใหม่ครูก็อธิบายว่าการสอบด่านนี้แค่เติมวงเวทที่หายไปให้ครบถูกต้องสมบูรณ์ที่สุดสิบวงเวทก็ได้คะแนนแล้ว! ที่ดีที่สุดคือถ้าสอบผ่านจะได้กินขนมหวานหลังมือเช้า ส่วนที่แย่ที่สุดคือถ้าสอบตกล่ะก็อดมื้อเที่ยง... ลำเอียงจริงๆ แต่ประตูเวทแค่นี้สบายมาก
'ออกมาช่วยกันทำมาหาคะแนนหน่อยโกล้เด้นรีเวส' ผมอัญเชิญสัตว์ที่ความจำดีเยี่ยมที่สุดในโลกสัตว์ปีศาจออกมา มันเป็นปลาทอง... ที่วายน้ำไม่เป็นแต่บินได้ (มันไม่น่าใช่ปลาทองตั้งแต่ความจำดีล่ะ) ผมให้มันช่วยเติมอักขระเวทที่ยุ่งยากลงไป ทำไมผมไม่เขียนเองน่ะหรอ? ก็ครูบอกไว้ว่า
"ให้เขียนวงเวทที่หายไปให้สมบูรณ์ที่สุด ห้ามลอก ห้ามใบ้ ห้ามช่วยคนอื่น"
ไม่มีตรงไหนที่บอกว่า ห้ามให้ปลาทองเขียนให้ ต้องเขียนด้วยตนเอง หรือแม้แต่ห้ามให้ปลาทองที่ช่วยเขียนลอกคนอื่น(เพราะบางอันเจ้าโกล้เด้นรีเวสก็จำไม่ได้) เห็นไหม? ผมไม่ได้ทำผิดกฏสักนิด!
'ขอบใจโกล้เด้นรีเวส!' ผมกล่าวขอบคุณมันมันบินรอบตัวผมก่อนจะหอมแก้มผม
'เรียกข้ามาบ่อยๆนะท่าน ข้าเบื่อโลกฝั่งโน้นจะแย่' มันพูดก่อนจะหายตัวไป
"ฮ่าๆ แกนี้น่า" ผมหัเราะเบาๆก่อนเอาใบคะแนนออกมาดู
ด่านที่4:100/100*goldfish(-0.01)->99.99/100
ด่านที่5:ข้อเขียน
... ช่างเป็นการให้คะแนนที่ยาวมากจริงๆ ว่าแต่นะไอ้ *goldfish(ปลาทอง) เนี่ยคือ??? ผมผิดตรงไหน ผมทำตามกฎทุกอย่างเลยนะ เศร้าจริงเรา "อีกจุดศูยน์หนึ่งเองนะแย่จริง" ผมบ่นงึมงำๆจนพี่ไฟวัสต์คงสังเกตุเห็น
"เป็นอะไรไปเฮคเตอร์? ข้าเห็นเจ้าบ่นงุงงิ้งๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" เขาถามผม
"เปล่าหรอกครับผมแค่เสียใจนิดหน่อยน่ะ ก็อีกแค่จุดศูยน์หนึ่งคะแนนผมก็จะได้คะแนนเต็มแล้วนี่ครับ" ผมมุ่ยหน้าตอบพี่เขาไป พี่เขาชะงักก่อนจะกลั้นขำสุดฤทธิ์ "โถ่พี่ไฟวัสต์อ่าาาาา ไม่ตลกเลยนะ!" โถ่ๆ เพราะพี่เขานี่แหละจะทำผมร้องไห้
"อ่าโอเคๆ ข้าขอโทษนะ เอ้านี้ขนมพุดดิ้งคริสมาส สูตรโลกปีศาจร้านข้างโรงเรียน(?)" พี่ไฟวัสต์เอาขนมมาปลอบผม ผมเงยหน้าขึ้นดูก็พบกับพุดดิ้งสีเขียวสลับแดงเป็นชั้นๆราดน้ำเชื่อมสีเหลื่องทองสวยหน้ากิน
"มาเดียวข้าป้อนให้เอง" พี่ไมท์คลาสส์ว่าพลางตักพุดิ้งคำโตมายัดใส่ปากผม อืมอร่อยดีแหะ ไปกินอีกดีกว่า เฮ้อไม่ได้เห็นมานานภาพพวกที่พี่ๆคอยปลอบน้องเวลาร้องไห้เนี่ยแค่นี้ก็ยิ้มออกแล้ว แต่จะว่าไปผมไม่มีพี่ชายมานานแล้วนะตั้งแต่... บาทหลวงกับพี่คนนั้นตายไปผมก็แทบจะไม่ใส่ใจเรื่องนั้นอีกเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่รักพวกเขานะครับ แต่เป็นเพราะพวกเขาเป็นทั้งชีวิตของผม ผมเลยไม่อยากเห็นภาพบาดตาพวกนั้นอีก ตอนนี้เลยจำไม่ได้แม้แต่ชื่อของพวกเขา
เอาล่ะๆอย่าพึ่งไปรำลึกความหลังเรายังไม่แก่ ไปกินพุดดิ้งดีกว่าทางโรงเรียนเตรียมขนมไว้มากมายมหาสารไม่ว่าจะเป็น พุดดิ้ง เยลลี่ พาย ช๊อกโกแลต พัพฟ์ เค้ก และอีกเต็มไปหมด แถมอร่อยทุกอย่างด้วย อยากรู้จังว่าใครเป็นคนทำนะว่างๆ(มีเวลาว่างด้วยหรอ?) จะไปเรียนทำขนมด้วย!
"เอ้าๆ กินกันเร็วๆหน่อยเจ้าเด็กพวกนี้ชักช้ายืดยาดจริงๆ สอบกันมาตั้งหลาบรอบแล้วหวังว่าจะเต็มกันทุกตนนะ" ผมไม่รู้ตัวเลยว่าครูเขาเดินมาเมื่อไหร่พอครูเขาพูดขึ้น(ซะยาว)ผมจึงตกใจนึดหน่อบ แต่ยี้นะผมพึ่งสอบครั้งแรกนะครับครู!
"ใกล้แล้วน่าเพรส*(อ่านว่า'เพส'นะไม่ใช่'เพ-รส') เร่งอยู่นั่นแหละแก่แล้วหรอ?" โซว์พูดได้อย่างไม่เกรงใจ
"เออใช่สี้ แกนี้มัน@#$/^&*₩นรกสาปส่งจริงๆโซว์ เอ้ารีบๆไปด่านถัดไปกันได้แล้ว" อ.เพรสไล่พวกเรา
"ขอรับอาจารณ์เพรส ไปเดียวนี้แหละขอรับ" พี่ไมท์คลาสส์อย่างสุภาพอ่อนน้อม
"โชคดีล่ะทุกตน บ๊ายบาย" อ.เพรสโบกมือลาขณะที่พวกเรากำลังเก้าผ่านประตูเวทลายแปลกๆเพื่อไปด่านถัดไป
เจอคำผิดเตือนด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น