คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความบรรลัยของด่านทดสอบ(2)
บทที่ 7 : ความบรรลัยของด่านทอสอบ(2)
ส่วนของ เฮคเตอร์
"เย้เจอเเล้วธงมิโนทอร์สีเเดง! หมอกมาช์เมโลว์ไปเอามา" ผมยิ้มดีใจ และในขณะนั้นเองอีกทีมที่สอบพร้อมทีมผมก็ผ่านมาพอดี
"อืม กลิ่นอะไรหน่อช่างหอมยั่วใจข้าซะจริงๆ เป็นกลิ่นอันคุนเคยที่หางหายจากข้าไปนาน" หนึ่งในทีมนั้นพูดพลางสูดหายใจเต็มปอดก่อนทำจมูกฟุดฟิดหาที่มาของกลิ่นที่เขาพูดหา
"เอ๋? เลย์ไลย์ไม่ใช่เหรอนั้น?" โซว์ทำหน้าโครตงงตอนเห็นพี่เขา ก็พี่เลย์ไลย์น่ะโครตนักเลงเลยนี่หว่า พี่เขาอยู่ปีสองแผนกยมทูติพี่ไฟวัสต์กับโซว์เคยบอกผมไว้ว่า... พี่เลย์ไลย์เขาชอบผู้ชายหน้าหวานๆหรืคนที่ระบุเพศไม่ได้พวกหล่อก็ไม่ใช่สวยก็ไม่เชิง... รู้สึกซวยอย่างบอกไม่ถูก
แปะ
พี่เลย์ไลย์เอามือมาวางบนไหล่ผมก่อนยิ้มหวานจ๋อย เอ่อ พี่ครับผมเข้าใจนะว่าผมมันน่ารักน่าทะนุทหนอม(?)แต่จ้องเเบบนี้มันเสียววาบอ่ะครับ ผมเอาเท้ากระทุ้งหมอกมาช์เมโลว์ “ไปเร็ว หมอกมาช์เมโลว์” ผมเริ่มทุบหลังมันรัวๆ โอ๊ยทำไมชื่อมันยาวจังฟ่ะ ใครตั้งเนีย! เอ่อรู้สึกเราจะตั้งเองนี้หว่า “ไปเร็วๆ หนีพี่เลย์ไลย์ให้ได้” ผมเร่งอีกหมอกมาช์เมโลว์ที่ตอนแรกยังทำท่าเออๆให้ออกวิ่ง ทุกคนทำหน้าอึ้งอ้าปากค้างจนแมลงวันแทบบินเข้าปาก (รวมพี่เลย์ไลย์ไปแล้ว)
เพื่อนพี่เลย์ไลย์ที่มีผมสีชมพูถามพี่ไฟวัสต์หลังจากตั้งสติได้ว่า “นี้ๆไอ้เลย์มันอาการณ์หนักขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?”
พี่ไฟวัสต์เลิ้กคิ้วเครียดตอบ “อืม ก็ตั้งแต่เจอเฮคเตอร์ ‘อีกครั้ง’ มั้ง... แต่ก็ดีแล้ว” พี่หัวชมพูนิ่งไปอีกครั้ง
ไม่นานนักพี่เลย์ก็ฝ่ากฎโรงเรียนโดยการกางปีกสีดำทมิฬขนาดหหึมาตามเจ้าหมอกมาช์เมโลว์มา
“เฮคเตอร์ จำชื่อข้าด้วยรึขอรับ? ดีใจจัง” พี่เลย์ไลย์พูดยิ้มๆจนมีออร่าแปลกๆ(ชวนขนลุก)
“ใครว่าเลย์ไลย์ เจ้าหมอนี้ชื่อลินลี่ต่างหาก” โซว์เหยียดยิ้มเคืองๆให้พี่เลย์ไลย์
“ข้าไม่ได้ถามเจ้า อย่ามายุ่ง! ยกเว้นว่า... เจ้าอยากไปหาจ้าวนรกตอนนี้อ่ะนะ!” พี่เลย์ไลย์หัวเราะจิตๆหลอนพอกันทั้งคู่
“โอเคๆ พอเถอะครับพี่เลย์ไลย์ผมชื่อเฮคเตอร์ครับ แล้วก็ช่วยออกไปไกลๆหน่อยได้ไหมครับพอดีหมอกมาชเมโลว์ชอบกินแมลงอ่ะครับ” ฮึๆๆสะใจโว้ยได้หลอกด่าคน(โรคจิต)
“เฮคเตอร์... เจ้าเป็นห่วงข้าด้วยรหรอเนี่ยดีใจจัง” กรรมผมเกลียดคนมองโลกในแง่ดีตีโพยตีพายเข้าข้างตัวเองเกลียดๆๆๆๆๆ เขาน่าจะไปไกลๆสิไม่ใช่ทำตาปิ๊งๆอยู่อย่างนี้น่าสะอิดสะเอียน... ผมยอมแล้ว
‘มาช หายตัว’ กระแสจิตน่าจะได้ผลนะฮือๆ เร็วๆหน่อยเซ่ไอ้เจ้าหมอกมาชเมโลว์
‘รับทราบขอครับ’ หมอกมาชเมโลว์วาปมาอยู่ที่ที่พักหลังสอบ
“ขอบใจแกมากหมอกมาชเมโลว์ กลับไปได้แล้วล่ะ” ผมพูดพลางลูบหัวมันเบาๆก่อนที่มันจะกลับไปในแดนสัตว์ปีศาจ
“อ้าว แล้ว... เลย์ไลย์หายไปไหนล่ะ?” คุณครูถามพวกเราที่ยืนปัดฝุ่นกันอยู่
“นั้นสิ เลย์ไลย์มันหายไปไหนเนี่ย?” เพื่อนพี่เลย์ไลย์คนหนึ่งพูดขึ้น ว่าไปมากันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?
“เดียวก็ออกมาเองแหละ มันก็เป็นแบบนี้ตลอด” พี่ไฟวัสต์พูดพลางทำหน้าสะอิดสะเอียนตลอดเวลา
ตูม!
“เสียงอะไรน่ะ!” ผมสะดุ้งโหยงโดดไปหลบอยู่หลังโซว์
“เฮคเตอร์~ ข้ากลับมาแล้ว”... เสียงพี่เลย์ไลย์! ผมโผ่ลหน้าออกมาดูเห็นพี่แกอยู่ในร่างยมทูติที่พร้อมออกทำงาน... เดียวนะมันผิดกฎของนรก(มั้ง)นะ! แต่คงไม่เป็นไรมั้งเดียวด่านถัดไปก็ไม่ได้เจอกันแล้ว “แหม่ๆ เก่งมากจ๊ะ! นักเรียนมากันครบแล้วใช่ไหม? งั้นครูประกาศผลเลยนะ นี้อาวุธเกรด E ของกลุ่มไฟวัสต์ และของปลอบใจของกลุ่มเลย์ไลย์” ครูพูดเสร็จก็ส่งถุงใส่อาวุธมาให้กลุ่มผมและถุงใบเล็กกว่าให้กลุ่มพี่เลย์ไลย์
ผมเปิดออกมาดู “ว้าว! สวยจังผมชอบกรงจักรทมิฬนี้จังสวยมากๆเลย” ผมพูดพร้อมหยิบกรงจักรทมิฬขึ้นมาดู ‘ข้าเป็นอาวุธธาตุมืดที่ดีที่สุดเลยนะจะบอกให้! ความจริงข้าน่ะเป็นอาวุธเกรดA แต่เก่าไปหน่อยเลยกลายเป็นของโหลเกรด E’ ผมได้ยินเสียงกรงจักรทมิฬร้องบอกอย่างเสียใจน้อยๆ
“งั้น ข้าเอาเคียวนี้นะ” โซว์พูดพลางหยิบเคียวน้ำแข็งออกมา
“ข้าขอบาซูก้าล่ะกัน” ไมท์คลาสส์เอาปืนกระบอกยักษ์นั้นออกมาจากถุง(ที่ไม่น่าจะใส่ของใหญ่ขนาดนี้ได้เลย)
“โอเคๆ งั้นพี่เอากระบองคู่นี้ก็ได้” พี่ไฟวัสต์พูดแบบค่อนข้างน้อยใจแล้วก็บ่นๆประมาณไม่น่าให้คนอื่นหยิบก่อนเลย
ส่วนของ: โซว์
ทางกลุ่มเลย์ไลย์ที่มีสมาชิคร่วมทีมอีกสองคนซึ่งคนหนึ่งผมสีเทาและอีกคนผมสีชมพูตาสีเทาทั้งสองคนตาสีเทาเหมือนกัน ว่าแต่ทำไมถึงมีสมาชิคแค่สามคนล่ะ? “นี้ๆทำไมไดนาไมท์ถึงไม่ต้องสอบด่านนี้อ่ะ” เลย์ไลย์หันไปถามเพื่อนๆซึ่งบังเอิญตอบขอข้องใจข้าได้พอดี
“มันเตรียมที่นอนใช่ไหมล่ะเพราะคืนนี้มันจะกลายเป็น... หมาน้อยน่ารัก ฮ่าๆๆ” คนผมสีชมพูหัวเราะเสียงดังพลางตบหลังพี่เลย์ไลย์ดังป้าบๆ
“เรามาดูของรางวัลกันดีกว่า” คนผมสีเทาพูดเสียงเย็นๆ
“ก็ได้ข้าขอเลือกก่อนเลยละกัน” เลย์ไลย์หยิบของในถุงออกมาจ้องๆ “เข็มกลัดลงอาคคมรูปเคียวสีทอง... ข้าเอาอันนี้แหละ ที่เหลือพวกเจ้าเลือกกันเอาเองเลย” พอได้อันที่ถูกใจเลย์ไลย์ก็โยนถุงไปให้เพื่อนเลือกตามใจชอบทันที
“ข้าเลือกก่อนนะ” คนผมชมพูพูด
“ไม่เอา ข้าเป็นพี่นะมิกเกล” คนผมเทาดุคนที่ชื่อมิกเกลที่ข้าพึ่งจะรู้ชื่อ
“ก็เพราะงั้นไงข้าเลยต้องเลือกก่อนน่ะเรฮัน!” มิกเกลเถียงเรหันเอ้ยเรฮัน อย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่รู้ว่าสงครามน้ำลายครั้งนี้มันจะจบลงเมื่อไหร่ งั้นนั่งฟังต่ออีสักพักละกัน... “ตกลงๆ ให้เจ้าเลือกก่อนก็ได้ จะได้เหลื่ออันแย่ๆไว้ให้ไดนาไมท์ อิๆ” โอ้ย แต่มันน่ารำคาญไอ้พวกนี้ น่ารำคาญจริงคนกำลังเคลิ้มๆได้ที่ใกล้หลับแล้วเชียว เถียงกันอยู่ได้ ถ้าไม่ติดว่าข้าต้องฟื้นฟูผลังเวทนะ พ่อจะขย้ำคอให้จะว่าไปเอาเคียวออกมาดูหน่อยดีกว่า เพื่อพวกนั้นนึกว่าเป็นเลย์ไลย์มันจะได้กลัวบ้าง
ข้าเรียกเคียวออกมาก่อนจะสำรวจ อื่ม ตางจากเคียวยมทูติมากจริงๆข้อแตกต่างของมันก็คือเคียวของข้ามีใบมีดเป็นสีผลึกน้ำแข็งมีผ้าสีน้ำเงินพันด้ามจับไว้ขนาดไม่ใหญ่มากยาวกำลังดี และยังสามารถเจือผลังเวทลงไปได้ด้วย(ถึงคียวยมทูติจะเจือผลังอะไรลงไปได้ก็เถอะ) เห็นไหม!ต่างจากเคียวยมทูตนั้นตั้งเยอะ เคียวยมทูตน่ะนอกจะยาวไปแล้วยังหนักสุดๆ
“ข้าจะเอาอันนี้สีมันสวยดี แล้วเจ้าล่ะจะเอาอันไหนเรฮัน” เสียงพี่น้องแฝดนรกแตกนั้นดังรบกวนประสาทหูข้าเป็นระยะๆให้ความความรู้สึกเหมือนฟังเพลงกล่อมเด็กของมนุษย์ ฟังแล้วคงหลับสบาย ว่าแล้วหลับดีกว่า ข้าเก็บเคียวก่อนที่จะเตรียมตัวไปนอน คืนนี้... คงฝันดีน่าดู
ฝันดีหรือฝันร้ายในโลกนี้ราชาปีศาจก็มองว่ามันเป็นแค่ความฝัน ไม่มีผลกับชีวิตจริง ไม่ใช่ลางบอกเหตุ มันก็แค่เศษเสียวของความทรงจำที่อาจทำให้เรารู้สึกดี ตื่นตระหนก หวาดกลัว หวาดระแวง หรือมีความสุข ปีศาจไม่ใส่ใจความฝันและไม่กลัวที่จะฝัน......แต่ถ้ามนุษย์เราล่ะ?
มีคำผิดอยู่บอกได้นะคะ^^
ความคิดเห็น