Dark Hunter School ภาค พฤกษาแห่งความตาย - นิยาย Dark Hunter School ภาค พฤกษาแห่งความตาย : Dek-D.com - Writer
×

    Dark Hunter School ภาค พฤกษาแห่งความตาย

    ถ้าเกิดวันหนึ่งมี"ปีศาจ"แปลกหน้ามาบอกว่าคุณเป็นน้องชายของเขา แถมพาคุณไปเรียนด้วยอีกคุณจะรู้สึกอย่างไร? ถ้าอยากรู้ความรู้สึกของผมลองอ่านบันทึกของผมดูสิ

    ผู้เข้าชมรวม

    1,748

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    4

    ผู้เข้าชมรวม


    1.74K

    ความคิดเห็น


    26

    คนติดตาม


    50
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  19 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  9 เม.ย. 59 / 21:51 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    บทนำ : คืนนั้นเป็นคืนวันเพ็ญ

     ส่วนของ เฮคเตอร์

     

    ก่อนอื่นผมคงต้องขออนุญาตแนะนำตัวเองหน่อยนะครับ ผมชื่อ "เฮคเตอร์ ลีไฮย์ ไซเวียส" ผมไม่ค่อยสูงแต่ก็ไม่เตี้ยถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน ผมอาศัยอยู่ที่วิหารร้างใกล้ๆกับตัวเมือง ตอนแรกผมอาศัยอยู่กับบาทหลวงคนหนึ่ง และเด็กผู้ชายที่อายุมากกว่า 11 ปี แต่ตอนนี้พวกเขาตายไปแล้วล่ะ
       อ้อเกือบลืม ผมมีเส้นผมสีดำสนิด ดวงตากลมโตสีเลือดที่มนุษย์ไม่น่าจะมีได้ เอาล่ะ นอกเรื่องมาเยอะเเล้วเข้าเรื่องกันดีกว่า...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเชื่อเรื่องปีศาจไหม ส่วนตัวผมเองตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอก จนกระทั่ง....

     

     

     

     

     

     

    ปัง!

     

     

     

     

     

    ตึง! 

     

     

     

     

    โครม!

     

     

     

    อือ เสียงอะไรเนี่ย? ผมเพิ่งตื่นนอนเพราะเสียงที่ดังสท้านสามโลก ผมลุกขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะเห็นเงาอะไรไม่รู้อยู่ที่ปลายเท้า มันมีกลิ่นเหม็นคาวของเลือดและมีรูปร่างคล้ายยุงยักษ์ ยักษ์แบบยักษ์จริงๆนะมันสูงกว่าผมซะอีก มันจ้องผมอยู่พักนึงก่อนจะพุ่งมาจับผมไว้ “อืมเจ้าคือ เฮคเตอร์ ลีไฮย์ ไซย์เวียส สินะ” เจ้ายุงยักษ์ปากเหม็นถึงเหม็นมากถามผม
       “ก็ใช่นะสิถ้าไม่ใช่จะให้ฉันชื่ออะไรหา ก.ไก่ กุ๊กกุ๊กหรอ” ผมแว้ดกลับ
       เจ้ายุงยักษ์เงียบอยู่พักนึงก่อนจะ 
    หาเจ้าชื่อ ก.ไก่ กุ๊กกุ๊กหรอ บ๊ะเจ้ายุงนี้ใครมันจะไปชื่อโหลขนาดนั้น
       “อ๊ะ ขอโทษทีนะข้าเข้าผิดบ้านเฮ้ย! เจ้ายุงนี้! นอกจากจะปากเหม็น ไรมารยาทแล้วยัง ติงตอง บ้องตื้น แถมปัญญาอ่อนด้วย ผมไม่เคยเจออะไรบื้อขนาดนี้มาก่อนเลย มันปล่อยผมลงแล้วทำท่าจะเดินออกจากวิหารร้างไป
       "
    ทำที่(ซุกหัว)นอนคนอื่นพังแล้วก็รับผิดชอบด้วยเซ่!ผมตะคอกพร้อมหยิบก้อนหินแถวๆนั้นมาเควี้ยงใส่หัวมันอย่างไม่แรงนัก มันล้มลงชักไปมาก่อนที่เลือดสีดำเหม็นเน่าจะทลักออกมา แน่นอนแล้วมันก็ตาย

     

     

       เฮ้อ~ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตายง่ายจริงๆ ผมคิดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง...
     

     

    .....

    สำหรับคนที่จะติดตามผลงาน(ซึ่งไม่น่ามี)ติดตามได้ที่ทวิตเตอร์ https://twitter.com/GoldMoon_SCBua คัดลอกไปวางนะคะหรือจะพิมพ์ค้นหาก็ @GoldMoon_SCBua เลยค่ะจะมีทั้งรูปวาดและลิ้งค์นิยายค่ะ^^
    ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
    -GoldMoon-



    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น