ตอนที่ 23 : 10 (100%)
น่านนทีที่เพิ่งมีเวลาคิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องการแก้ไขสถานการณ์ปัจจุบันของโรงแรมเพราะใช้เวลาพอสมควร เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู บทสนทนาที่เคยกันไว้บอกว่าเป็นเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา คู่สนทนาจะรู้หรือเปล่านะว่าตอนนี้เขากำลังต้องการกำลังใจอย่างเร่งด่วน
นั่งคิดคำพูดว่าจะทักไปยังไงเธอถึงจะไม่เข้าใจเป็นอย่างอื่นว่าที่หายเงียบไปเพราะงานกำลังมีปัญหา ไม่ใช่เพราะไม่สนใจเธอ ใช้เวลาในการคิดอยู่นานเลยตัดสินใจส่งข้อความไปหาเมธาวี
NNTEE: สติกเกอร์ทักทาย
ที่ผมหายไปไม่ได้ติดต่อคุณเลยเพราะตอนนี้ที่โรงแรมมีเรื่องต้องจัดการ นี่สถานการณ์เพิ่งจะดีขึ้น ผมไม่ได้หายไปทำเรื่องไร้สาระแน่นอน ทุ่มเทให้แต่กับงานจริงๆนะครับ
พอกดส่งข้อความไป น่านนทีก็นั่งรอลุ้นให้เมธาวีตอบกลับมา แต่เขาใช้เวลารอทั้งบ่ายเธอก็ยังไม่อ่านไลน์ คนรอเริ่มทนไม่ไหวเพราะร้อนตัวว่าเธออาจจะคิดว่าเขาไปเถลไถลหรือเปล่า ยิงคิดก็ยิ่งนั่งไม่ติด
“นี่สองทุ่มแล้วทำไมยังไม่อ่านไลน์นะ” น่านนทีบ่นคนเดียวอย่างหัวเสีย
“โทรไปดีไหมนะ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น”
“แต่ถ้ายุ่งอยู่หละ”
“ใช่ คุณเมย์งานยุ่งอยู่ อย่าไปกวน เดี๋ยวถ้าเธอพร้อมเธอคงตอบกลับมา” น่านนทีกำลังเถียงกับมารขาวมารดำในใจตัวเอง ใจก็อยากโทรไปฟังเสียง แต่อีกใจก็กลัวเธอจะดุกลับมาเพราะเขาไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะโทรหาเธอเช้าเย็นได้ เธอยอมคุยด้วยก็เพราะเรื่องที่ต้องให้ปากคำล้วนๆ ไม่รู้ควรจะดีใจที่มีเรื่องแล้วได้เบอร์โทรศัพท์หรือเสียใจที่นานๆ ทีเธอจะยอมคุยเรื่องสัพเพเหระกับเขา
MayV : สติกเกอร์หมดแรง
NNTEE: งานยุ่งหรือครับ หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า หรือมีอะไรที่ทำให้ไม่สามารถตอบไลน์ผมได้ ผมเป็นห่วงนะครับ
น่านนทียิงคำถามรัวหลังจากที่รอเมธาวีมาตอบไลน์ตั้งแต่บ่ายจนตอนนี่เกือบจะห้าทุ่มแล้ว
MayV : สติกเกอร์ยกมือห้าม
NNTEE: ช่วงนี้งานยุ่งหรือครับ
เขาใจเย็นลงหลังจากที่คิดว่าถ้ารัวคำถามไปเธออาจจะตัดบทโดยการไม่คุยด้วยเลยก็ได้
MayV : ใช่ค่ะ
NNTEE: คุณสบายดีใช่ไหมครับ
MayV : สบายดีค่ะ
น่านนทีต้องวางเกมส์ใหม่ เพราะเธอเล่นถามคำตอบคำแบบนี้ แสดงว่าถ้าไม่เหนื่อยก็คงไม่อยากคุยกับเขาแน่นอน
NNTEE: คุณคงยุ่งมาก งั้นวันหลังผมทักไปใหม่ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมค่อยแจ้งข่าวจากทางตำรวจกับคุณวันหลังก็ได้
เขาเปลี่ยนแผนทันที
MayV : มีอะไรหรือเปล่าคะ ฉันไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น
NNTEE: ผมเกรงใจจริงๆนะครับ
สติกเกอร์ขอโทษ
MayV : คุยได้ค่ะ ฉันเลิกงานถึงบ้านแล้ว ว่ามาเลยค่ะ
น่านนทียิ้มให้กับข้อความในมือถือทันที
NNTEE: เราจับคนร้ายได้แล้ว แต่มันไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนว่าจ้าง แต่ผมให้เพื่อนผมตามสืบให้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างเคลียร์แล้วครับ
MayV : เคลียร์?
NNTEE: อ๋อ ให้เพื่อนตามสืบดูว่าใครเป็นคนว่าจ้าง พอรู้ก็เข้าไปว่ากล่าวตักเตือนยกใหญ่เลยละ แถมยังขู่มันไว้ด้วยว่าถ้ามีรอบต่อไปเรื่องไม่จบแค่นี้แน่
MayV : แค่ขู่เท่านั้นหรือคะ ถือปืนขับรถไล่ยิงกันเนี้ยนะ
NNTEE: ก็ตำรวจตามต่อไม่ได้ เลยใช้กฎหมายกับคนพวกนั้นไม่ได้ ผมก็เลยให้เพื่อนใช้กฎของเพื่อนผมนะครับ
MayV : เพื่อนคุณทำงานอะไร ทำไมมีกฎของตัวเอง
NNTEE: ก็งานโรงแรมคล้ายๆ ผมนี่แหละครับ ต่างกันที่เพื่อนมีงานเกี่ยวกับเรือและท่าเรือด้วย อ่อ เผื่อคุณจะจำได้ เกาะที่คุณอยากไปก็ใช่ด้วยครับ
MayV : พวกคุณทำงานกันวันละกี่ชั่วโมง ทำไมทำงานหลายที่จัง
น่านนทีไม่เข้าใจคำถามของเมธาวี ไม่เห็นยากตรงไหน ก็สั่งให้ลูกน้อง สั่งผู้จัดการ สั่งพนักงานให้ไปจัดการตามที่เราสั่ง แค่นั้นเอง ทำไมต้องใช้เวลามากมายในการจัดการด้วย
MayV : แต่ฉันก็ขอบคุณมาก ฝากขอบคุณเพื่อนคุณด้วย
NNTEE: ไม่เป็นไรครับ เพื่อนผมชอบช่วยอยู่แล้ว
MayV : ว่าแต่ ฉันพอจะถามได้ไหมว่าใครที่จ้างมา ฉันคิดว่าไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจนะ
NNTEE: พูดยากครับ จะว่าคุณคนเดียวก็ไม่ได้
MayV : สติกเกอร์คำถาม
NNTEE: โทรคุยได้ไหมครับ เพราะมีรายละเอียดค่อนข้างเยอะ
MayV : สติกเกอร์ตกลง
“ว่ามาเลยค่ะ” เธอถามคำถามทันทีที่กดรับสาย
“คือคุณสบายดีนะครับ ผมไม่ได้ยินเสียงคุณนานแล้ว คิดถึงครับ” เขารีบหยอดทันทีที่เธออนุญาตให้โทรมาได้หลังจากที่ขาดการติดต่อไปนาน
“เอ่อ”
“อ่อ ขอโทษทีครับ” น่านนทีรีบขอโทษกลบเกลื่อนเพราะเห็นว่าเธอเงียบไป
“คุณจำตอนที่คุณมาภูเก็ตได้ไหม”
“ตอนไหนละคะ ไปหลายครั้ง”
“เอ่อ ตอนที่มาบรรยายที่โรงแรมผมนะครับ”
“โรงแรมที่คุณทำงาน ฉันจำได้”
“แล้วก็วันที่คุณมีเรื่องนั้นไง”
“ค่ะ ฉันจำได้”
“คนจ้างก็คือคนเดียวกับคนที่มันตามคุณไง”
“หมายถึง” เมธาวีพยายามนึก
“นายปกรณ์ คนที่คุณไปจองโรงแรมมัน แล้วก็คนที่จ้างลูกน้องมาฉุดคุณที่ถนนคนเดิน แล้วก็เป็นคนเดียวกันที่มอมยากะจะเคลมคุณไง”
“ค่ะ” เมธาวีนึกภาพตามที่เขาเล่า รีบดักขึ้นทันทีเพราะกลังประโยคต่อไปที่เขาจะพูดออกมา
“พูดแล้วโมโห นึกว่ามันจะจบไป ยังจะตามไม่ยอมเลิกรา
“แล้วที่คุณบอกว่าไม่ใช่เพราะฉันคนเดียว หมายความว่าไงคะ”
“อ๋อ พอดีคนถูกจ้างมันโดนจ้างมาจากสองคนหนะคุณ กะว่าได้เงินสองทาง ยิงปื้นนัดเดียวรับเงินได้จากทั้งสองคนไง”
“ยังไงคะ”
“ลูกติดเมียใหม่พ่อจ้างคนมาลอบทำร้ายผมหนะ”
“มีแบบนี้ด้วยหรือคะ”
“ครับ พอดีพ่อผมเสียแล้วเขาไม่ได้รับอะไรเลย เลยโมโห”
“เรื่องสมบัติในครอบครัว น่ากลัวจังเลยนะคะ ความโลภไม่เข้าใครออกใคร”
“ครับ”
“เอ่อ เสียใจเรื่องพ่อคุณด้วยนะคะ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ เรื่องมันหลายปีแล้ว”
“แต่เหมือนคนที่จ้างคนมาทำร้ายคุณเขายังแค้นอยู่นะคะ”
“อันนี้ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ” น่านนทีพูดไปตามที่ตัวเองคิด เพราะเป็นเรื่องจริง ดีเท่าไหร่ที่ได้มีหน้ามีตาในสังคม ได้เรียนที่ดีๆ ทำงานในสังคมดีๆ ทั้งที่เขาไม่เคยขัดขวางอะไรเลย แล้วอีกอย่าง เงินทองที่ลูกติดเมียใหม่ที่เขาว่าก็ผลาญไปเยอะมากเช่นกัน ชื่อเสียงของคนๆนี้ เขารู้กันทั่ว
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งคู่ น่านนทีที่กำลังคิดตามคำพูดตัวเอง ส่วนเมธาวีก็นึกเห็นใจน่านนทีที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“เออ ว่าแต่ช่วงนี้ยุ่งมากหรือครับ”
“เรียกได้ว่ายุ่งมากๆ เลยค่ะ ต้องคิดโปรเจคนำเสนองาน”
“คุณน่านละคะ เห็นบอกที่โรงแรมมีปัญหา ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม”
“อ๋อ ใกล้เรียบร้อยแล้วครับ เหลือตามเช็ดล้างอีกนิดก็คิดว่าจบเกมส์”
คำว่าตามเช็ดล้างของน่านนทีคงจะไม่ตรงกันแน่นอน เพราะเมธาวีเข้าใจว่าปัญหาที่ว่าอาจเกิดจากความสกปรกของบางอย่าง พนักงานอย่างเขาจึงต้องสะสางทำความสะอาด แต่คงจะต้องเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เขาถึงต้องใช้เวลากับงานนานขนาดนี้ ส่วนน่านนทีที่เป็นคนพูดนั้น ความหมายของเขาคือตามเช็คบิลเอาคืนกับคนที่สร้างเรื่องไว้ต่างหาก
“คุณเมย์ละครับ โปรเจคใหม่ยากมากหรอ” น่านนทีถามเหมือนถามเรื่องปกติทั่วไป เพราะก่อนหน้านี่เมธาวีก็มีเปรยๆ ให้ฟังว่าทางบริษัทให้แข่งกันคิดงาน ครั้งแรกทีมเธอแพ้ไป ครั้งนี้เขาเลยคิดว่าเธอคงจะต้องทุ่มเทเวลามากยิ่งขึ้นแน่นอน
“เรียกว่าไม่ถนัดเลยดีกว่าค่ะ”
“ทำไมละครับ คุณเป็นมืออาชีพออกนะ”
“เอ่อ เรื่องงานไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ”
“อ้าว งั้นแสดงว่าไม่ใช่เรื่องงานหรอครับที่ทำให้คุณเป็นกังวล”
“เอ่อ เอางี้ มันคืองานนั้นแหละค่ะ แต่ว่าสินค้าที่จะเอามาคิดงานฉันไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่”
“ลองว่าไปซิครับเผื่อผมอาจช่วยได้”
“จะดีหรอคะ” เธอถามอย่างเกรงใจ เหลือบดูเวลาก็จะเที่ยงคืนแล้ว
“ลองดูครับ ตอนนี้ผมว่างแล้ว”
“ลูกค้าที่เข้ามาต้องการให้เราคิดแคมเปญเปิดตัวเรือนะซิคะ”
“เรือ เรืออะไรแบบไหนครับ”
“เรือยอร์ช เรือใบแบบนี้อะค่ะ” เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจ
“เรือ เรือ เรือ” น่านนทีพยายามทวนคำพูดเมธาวีพร้อมๆ กับกำลังนึกถึงหน้าเพื่อนสนิทขึ้นมา
“คุณกำลังกวนฉันอยู่หรือเปล่าคะ” เธอเริ่มมีอารมณ์เพราะนึกว่าเขาแกล้ง
“ไม่ๆ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ” น่านนทีแก้ตัวพัลวัน
“ผมกำลักนึกถึงเพื่อนผมอยู่คนหนึ่ง เพื่อนคนนี้ถนัดเรื่องเรือมาก” น่านนทียิ้มให้กับความหัวไวของตัวเอง
“จริงหรือคะ” เมธาวีถามอย่างมีความหวัง
นาฬิกาบอกเวลาว่าล้วงเข้าวันใหม่แล้ว แต่คู่สนทนาทั้งคู่ยังไม่มีวี่แววว่าจะวางสายเลย ยังคงผลัดกันถามตอบ แต่จะเป็นน่านนทีมากกว่าที่คอยหยอดคอยแหย่เมธาวีอยู่เรื่อย ด้านเมธาวีที่พอได้ฟังข้อมูลกับน่านนทีเธอก็มีความหวังขึ้นมาทันทีจากที่เครียดมากตั้งแต่ได้รับเรื่องโจทย์สินค้ามา และเหมือนว่าบทสนทนานี้จะไม่มีทีท่าว่าจะจบง่ายๆ เพราะต่างคนต่างอยากได้ข้อมูลของทั้งสองฝ่าย
****************************************
รับ e book ไปนอนอ่านกันยาวๆ ช่วงปีใหม่ได้เลยจ้า
-กอด-
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
