[SF/OS] Something about chanbaek

ตอนที่ 8 : [SF] ขวัญใจ : ตอนที่ 3

                อาทิตย์ต่อมาหลังจากอาการบาดเจ็บที่แขนหายสนิทดี ขวัญใจที่โดนปรามาสว่าน้ำหนักมากจนเกือบทำเดือนแพทย์แขนหัก ก็เริ่มเปลี่ยนกิจวัตรประจำวันจากเลิกเรียนกลับหอเป็นลงสมัครฟิตเนส ว่ายน้ำ วิ่งรอบวงเวียน เต้นแอโรบิก โดยมีเพื่อนคณะพละ มาคอยอาสาเป็นโค้ชส่วนตัวให้ เพื่อนของขวัญใจคนนี้ใจดีมาก นอกจากจะให้ยืมรองเท้าวิ่ง มาคอยออกกำลังกายเป็นเพื่อน พอออกกำลังกายเสร็จก็ยังขับรถมาส่งถึงหน้าหอ

                ขวัญใจว่า ถ้าขวัญใจได้เป็นแฟนกับใบพัดเมื่อไร จะแนะนำเพื่อนใบพัดให้เพื่อนคณะพละสักคน

                “ไปวิ่งมาอีกแล้วเหรอ” 

                เสียงเปิดประตู ทำให้รูมเมทของขวัญใจหรือ คุโด้ ต้องโผล่หัวออกมาจากใต้ผ้าห่ม รูมเมทไซส์เดียวกับคนตัวเล็กที่มีตากลมโตเป็นเอกลักษณ์ หรี่ตามองเพื่อนที่เดี๋ยวนี้ดูจะซูบลงไปกว่าเมื่อก่อนนิดนึง ที่จริงขวัญใจออกกำลังกายหนักมาก แต่แก้มยังโย้อยู่ก็เพราะ..

                “ขวัญใจหิวจัง คุโด้มีอะไรให้กินไหม”

                กลับมาห้องทีไรก็ถามหาแต่ของกิน -_-

                “ไปอาบน้ำก่อนไป วันนี้จะทำหมูกระะทะ”

                “เย้”

                ฟังไม่ผิดหรอก หมูกะทะในหอพักนี่แหละ 

             ถามว่าแล้วทำอาหารกินกันในห้องแบบนี้พี่ยามไม่ว่าเหรอ ก็ไม่ว่าหรอกเพราะพี่ยามไม่รู้ แล้วพี่โด้เขาเป็นคนมีอิทธิพลในย่านนี้ ใครๆก็ต้องพึ่งพา อ่านหนังสือดึกๆ อยากกินโจ๊ก มาม่ากระป๋อง ซีเล็กทูน่า หรือแม้แต่ไก่ทอดบอนชอนคุโด้ก็จัดให้ได้ ใต้เตียงมีตั้งแต่กระทะเหล็กยันเตาย่างหมูกระทะ 

                อย่างคืนนี้ที่คณะแพทย์กับเภสัชต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบวิชาออแกนิคเคมกัน แต่อยากกินหมูกะทะขึ้นมา จะปั่นจักรยานไปกินหมูกะทะหลังมอก็กลัวอ่านหนังสือไม่ทัน ทุกคนเลยตกลงกันว่าจะมาปาร์ตี้หมูกะทะที่ห้องคุโด้ 

                กว่าขวัญใจจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาอีกทีเพื่อนๆห้องข้างๆก็มานั่งล้อมวงหน้าเต้าปิ้งหมูกะทะ จนแน่นห้องไปหมด แต่ละคนไม่ได้มามือเปล่า จะมีตะกร้าใส่ผัก กล่องเนื้อหมัก หรือถาดใส่หมูติดมือมาด้วย ส่วนอุปกรณ์ทำครัวเป็นของคุโด้ทั้งหมด ขวัญใจมองเนื้อหมูที่รูมเมทคีบมาเรียงบนกระทะแล้วก็น้ำลายสอ รีบแทรกตัวเข้าไปกลางวงข้างๆกับรูมเมท

                “ไก่ทอดหลังมอมาแล้วค้าบ”

                คุโด้ลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงโวยวายหน้าประตู เขาเดินไปเปิดประตูให้พี่รหัสเข้ามา แล้วรีบปิดประตูเพื่อไม่ให้กลิ่นหมูกะทะกระจายออกไป

                “มาช้าจังวะไอ้พี่ภีม”

                “ก็กูรอไอ้คุณชายมันเก็บเคสอะ”

                คุโด้ เรียนอยู่คณะแพทย์ ขวัญใจเองก็เพิ่งเคยเห็นพี่รหัสของคุโด้ เพิ่งเคยเจอตัวจริงครั้งแรก ยอมรับที่เพื่อนเคยขิงไว้เลยว่า พี่รหัสมันหล่อ สมกับเป็นคิวท์บอยของมหาลัย ที่มียอดฟอลโลว์ในไอจีเป็นล้านๆ จำได้รางๆว่าพี่เขาชื่อ ภีมพล

                “อ้าว พี่ชล หวัดดีค้าบ” 

                ร่างสูงของอีกคนที่เดินตามหลังพี่ภีมพลเข้ามา ทำคนที่กำลังคีบหมูสันนอกชิ้นโตเข้าปากชะงักค้าง วันนี้เดือนแพทย์ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีซีดธรรมดาๆ แต่ร่างสูงนั่นกลับดูมีออร่า แม้กระทั่งตอนนั่งลงขัดสมาธิเฉยๆหน้าหม้อหมูกระทะ ขวัญใจรู้เลยว่าใต้เสื้อยืดนั่นต้องมีกล้ามท้องเป็นแผงลอนๆ ในขณะที่ของขวัญใจมันยังเป็นก้อนๆ

                “เห็นทีแรกพี่ไม่รู้เลยว่าเป็นน้องขวัญใจ”

                “แม่ก็บอกว่าผมผอมลงแล้วหน้าเหมือนพระเอกก๊อบลิน”

             คุโด้มองหน้าไอ้พี่ภีมที่ฟังแล้วอึ้งไปเลย แล้วอยากจะขำให้ฟันโยก คงไม่รู้จะอธิบายอีขวัญยังไงดีว่าหน้านางไม่มีทางเหมือนพี่กงยูได้ แต่ที่แม่นางบอกก็เพราะแม่อีขวัญกำลังอินกับซีรี่ส์ไง ตอนนังขวัญมันวิ่งมาบอก คุโด้ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อน เห็นเพื่อนมีความสุขคุโด้ก็เลยปล่อยผ่าน

                “ผอมลงไปขนาดนี้ เพราะมีกำลังใจดีรึเปล่า” 

                “ก็นิดนึงครับ” 

                ขวัญใจยิ้มเขิน พยักหน้ายอมรับ ทำภีมพลอยากจะหยิกแก้มที่โย้ไปมาตามแรงสั่นของหน้าสักที 

                “มันน่าขุนให้อ้วนจริงๆ”

                แล้วภีมพลก็ขุนเพื่อนของน้องรหัสอย่างที่ว่าจริงๆ หยิบเนื้อในกล่องมาปิ้งจนเต็มเตา ก่อนจะคีบใส่จานขวัญใจจนพูน คนตัวเล็กเห็นรุ่นพี่อุตส่าห์มีน้ำใจก็คีบเข้าปากเอาๆ ไม่ยั้งมือเหมือนกัน จนเริ่มรู้สึกอิ่มจริงๆนั่นแหละ ถึงได้วางตะเกียบลงบ่นอุบอิบ 

                “กางเกงผมเริ่มคับแล้วอะ”

                “คับอะไรกัน แก้มยังตอบอยู่เลย”

                “วิ่งจนเหนื่อยเลยนะกว่าจะผอมขนาดนี้อะ”

                ภีมพลหัวเราะในลำคอ เขาเชื่อว่าน้องวิ่งจนเหนื่อยจริงๆ ก็ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเขาจะนั่งรถกลับกับคุณชลธรเพื่อนรัก มันจะต้องขับรถผ่านวงเวียนที่คนมาวิ่งกันเต็ม ทั้งที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโด แล้วขับไปทีไรก็จะเจอร่างเล็กของน้องขวัญใจวิ่งผ่านหน้าไปตลอด ประกบคู่ด้วยเด็กคณะพละ ที่ภีมพลจำได้ว่าหมอนั่นเพิ่งรับตำแหน่งรองเดือนมหาลัยไป

                เขาก็ไม่รู้จะอธิบายให้เจ้าตัวที่มั่นใจว่าเป็นคนแมนๆเข้าใจได้ยังไง ว่าขวัญใจน่ะเป็นขวัญใจของชาวคณะ(โดยเฉพาะพวกเดือน) เลยหันไปสะกิดไอ้คนที่ปากก็กระดกเหล้าเอา ไม่พูดอะไรตั้งแต่เข้ามาในห้อง แต่สายตาน่ะ จะแดกน้องบางคนเข้าไปแล้ว 

                ภีมพลรู้ ภีมพลเห็น

                “ที่จริงน้องขวัญใจ ไม่ต้องผอมหรอก” 

                เพื่อนสนิทของพี่เดือนว่า มองหน้าเพื่อน ที่มันยังคงตีหน้าขรึมอยู่  

                “แบบเดิมก็น่ารักแล้ว เนอะพี่ชล” 

                หันไปกระทุ้งสีข้างเพื่อน ที่ทำหน้านิ่งไม่สบอารมณ์ แล้วก็ยิ้มถูกใจเมื่อไอ้คุณชายชลธรมันหันมามองเขาอย่างคาดโทษ แต่ชลธรก็ยอมรับออกมาว่า

                “เออ”

                ตอนนั้นเองที่คุโด้แอบหันไปมองหน้ารูมเมท แก้มขาวขึ้นสีแดงจัดลามมาถึงใบหู..

                เพราะขวัญใจกำลังก้มหน้าก้มตาเป่าถ่านในเตาที่ไฟร้อนจัด จนหน้าแดง ถามว่าเข้าใจความนัยที่ไอ้พี่ภีมมันสื่อมามั้ย?

                ขวัญใจก็ไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ดี -*-

                หลังจากปาร์ตี้หมูกระทะจบลงต่างคนก็แยกย้ายกลับห้องไปอ่านหนังสือต่อ ภีมพลกับชลธรเองก็ขับรถกลับคอนโดที่อยู่หอนอก ห้องนอนกลับมาอยู่ในสภาพเดิมอีกครั้ง คุโด้แบ่งหน้าที่ให้ขวัญใจทำความสะอาดห้อง ส่วนตัวเขาเป็นคนขัดกระทะไฟฟ้า

                “ทำไมน้ำไม่ไหลอะ” เสียงโวยวายดังมาจากห้องน้ำ ขวัญใจวิ่งเข้ามาดู ก็เห็นคุโด้กำลังทำหน้ายุ่ง เพราะคราบหมูกระทะที่ขัดไม่ออก แล้วน้ำก็ยังมาหยุดไหลเอาเสียดื้อๆ

                “ดึกๆก็เป็นงี้ตลอดอะ” เพราะน้ำที่ใช้ในหอเป็นน้ำบาดาล ห้องของขวัญใจกับคุโด้อยู่ชั้นสี่ บางทีตอนดึกๆเขาจะเบาน้ำลง ทำให้แรงส่งไม่มากพอ น้ำก็เลยขึ้นมาไม่ถึงห้องที่อยู่ชั้นบนๆแบบนี้

                “เดี๋ยวเราเอาไปล้างข้างบน”

                “ไปดีๆนะ ระวังพี่ยามเห็น”


                คุโด้รีบรวบกระทะกับอุปกรณ์ที่ยังล้างไม่เสร็จออกจากห้อง กลิ่นหมูที่ติดกระทะทำให้คนตาโตนึกกลัวว่าพี่ยามจะโผล่มาจ๊ะเอ๋ ร่างเล็กรีบก้าวเท้าไวๆผ่านห้องริมสุด ขึ้นบันไดหนีไฟที่ทอดตัวขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้ากลางดึกสงัด













               
                “โอ๊ย ทำไมไม่รับสาย”

                ใบพัดแทบจะกรี๊ดออกมาตอนที่เธอต่อสายหาพี่ชลธรเป็นรอบที่สิบ แต่อีกฝ่ายกลับเงียบหายไปเฉยๆ ไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์ และไม่โทรกลับ

                คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับ หญิงสาวเดินวนไปมา อยู่ตรงระเบียงหลังห้อง ตอนนั้นเองที่หูแว่วได้ยินเสียงบางอย่างลอยมาจากที่ไกลๆ

                ดึกป่านนี้ ใครจะมานั่งเล่นดนตรี ..เสียงแหลมเล็กโหยหวน เป็นทำนองที่ฟังแล้วทำขนลุกเกรียว ใบพัดฟังไม่ออกว่ามันเป็นเครื่องดนตรีชนิดใด แต่ไม่ใช่เพลงลูกทุ่งแบบที่ชาวบ้านที่อาศัยอยู่หลังมอชอบเปิดประจำ

                จู่ๆเธอก็นึกถึงคำบอกเล่า ที่รุ่นพี่เคยเล่าให้ฟังว่าที่แถวนี้ก่อนจะถูกสร้างเป็นหอพักเคยเป็นป่าช้ามาก่อน ระหว่างก่อสร้างหอพักชายก็มีคนงานตกมาตาย เธอฟังแล้วก็หัวเราะว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ

                แล้วตอนนั้นเอง ที่สายตาเธอไปหยุดตรงหอพักชายเข้าพอดี บนดาดฟ้าที่ไม่เปิดให้นิสิตขึ้น เธอมองเห็นเงาดำๆกำลังปีนขึ้นไปบนบ่อบาดาล

                หญิงสาวหันหลังวิ่งกลับเข้าห้องล็อกกลอนประตู ก่อนจะกระโจนขึ้นเตียง ยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปง เปิดไฟทิ้งไว้ให้ทั้งห้องสว่าง คืนนั้นใบพัดนอนขนลุกทั้งคืนจนเสียงดนตรีประหลาดค่อยๆเงียบหายไป















                “ขึ้นมาทำไมวะ” คุโด้ที่กำลังปีนบ่อบาดาล เพื่อรองน้ำมาล้างกระทะ หันไปมองประตูดาดฟ้าที่ถูกเปิดออก ขวัญใจโผล่หัวออกมายิ้มหวาน

                “นอนไม่หลับอะ” เจ้าคนตัวเล็กว่า

                คุโด้เห็นเพื่อนหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยกขึ้นมาแนบปาก “แล้วถืออะไรมาด้วย”

                “อ๋อ ไอ้นี่เหรอ เมาท์ออร์แกนของพ่อเรา” ขวัญใจอธิบาย ยกยิ้มภาคภูมิใจ “เนี่ยพ่อเราใช้เป่าจีบแม่สมัยสาวๆ”

                “อ้อ”

                “เราเลยซ้อมไว้ เอาไปจีบใบพัด”


                   ว่าแล้วก็ยกเมาท์ออร์แกนขึ้นแนบริมฝีปาก เป่าลมแผ่วเบาเป็นทำนองเพลงเก็บตะวัน อย่างที่พ่อสอนตอนเด็ก คุโด้ฟังแล้วมันก็เพราะดีหรอก เพราะฝีมือขวัญใจก็ใช่ย่อย เพียงแต่มานั่งเป่ากลางดึกสงัดแบบนี้ ฟังเสียงที่ลอยมาตามลมมันก็ทำขนลุกเกรียวได้เหมือนกันนะ




































                นอกจากกิจกรรมล้อมวงปิ้งหมูกระทะแล้ว ชาวหอก็มีกิจกรรมอื่นๆ ให้ได้สนุกสนานกันทั้งปี งานใหญ่อีกงานที่ขวัญใจตั้งตารอก็คืองานเปิดหอ ซึ่งจะจัดช่วงเดือนตุลาคม เป็นเวลาที่เพิ่งพ้นจากฤดูฝนกำลังเข้าสู่ช่วงต้นฤดูหนาว ตอนกลางคืนอุณหภูมิจะต่ำกว่าตอนกลางวันทำให้อากาศเย็นสบาย หอพักนิสิตชายหญิงตามปกติจะอยู่แยกกัน ไม่อนุญาตให้นิสิตชายเพ่นพ่านขึ้นไปหอหญิงได้ วันนี้จะเป็นวันที่อนุญาตให้หนึ่งวัน ตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืน

                ตกเย็นก็จะมีร้านค้าจากข้างนอกมาตั้งร้านขายของ นิสิตที่อยากไปเปิดท้ายขายของก็สามารถร่วมแจมได้ ของที่ขายจะมีตั้งแต่เสื้อผ้า ของกิน ยันของใช้ในหอ เรียงรายสองข้างทางตั้งแต่หน้าประตูยาวไปสุดทาง และกิจกรรมไฮไลท์ที่ขาดไม่ได้ทุกปีก็คือคอนเสิร์ต ที่ทางกรรมการหอพักจะเปิดโอกาสให้นิสิตได้ขึ้นแสดงดนตรีตามความถนัด อยากแสดงอะไรก็มาลงชื่อเอาไว้ จะเป็นกลุ่มหรือเดี่ยวก็ได้ มีเครื่องเสียง มีเวทีให้พร้อม


                “ขวัญใจจะร้องเพลงอะไรบ้างเหรอ”

                ขวัญใจเคยเล่าให้คุโด้ฟังว่าตัวเองโตมากับเสียงดนตรี เพราะที่บ้านเปิดร้านขายลำโพง

                ถ้าเป็นเรื่องร้องเพลงขวัญใจกล้าพูดอย่างภาคภูมิใจว่าไม่แพ้ใครในซอย จะเพลงสากล ลูกทุ่ง สตริง เคป๊อป เจป๊อป ขวัญใจก็ร้องได้ ไม่เคยหวั่น ที่โรงเรียนเก่าเวลาประกวดร้องเพลงก็จะมีชื่อขวัญใจยืนหนึ่ง แค่เห็นชื่อก็รู้แล้วว่าปีนี้ใครจะคว้าแชมป์ ตอนเด็กๆก็เคยพาเพื่อนๆในโรงเรียนไปประกวดชิงช้าสวรรค์มาแล้ว เสียดายรายการยกเลิกไปซะก่อน ไม่งั้นขวัญใจคงดังไปแล้ว


                “เราอยากร้อง เพลงเก็บตะวัน ให้ใบพัด”


                คุโด้ชอบเพลงนี้นะ ฟังแล้วมันฮึกเหิมยังไงพิกล แต่ไม่แน่ใจว่าดาวคณะแพทย์จะชอบเหมือนกันรึเปล่า ถึงอย่างนั้นพอเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของขวัญใจ ไหนเจ้าตัวจะซ้อมร้องเพลงจนเลยเวลานอน ถ้าใบพัดได้รับรู้บางทีอาจจะใจอ่อนให้เพื่อนเขาขึ้นมาก็ได้



















                เช้าวันเปิดหอ ขวัญใจไม่มีเรียนตอนบ่าย พอเลิกเรียนตอนเช้าก็รีบปั่นจักรยานกลับหอ คนตัวเล็กมาถึงหน้าหอหญิงตอนเที่ยงกว่าๆ รู้สึกเขินเล็กน้อยตอนเดินสวนกับกลุ่มผู้หญิงที่ออกมาจากหอ ต้องเกาะกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่รู้จักกันเดินตามเข้าไป
   
                ห้องของใบพัดจัดเป็นโต๊ะน้ำชา มีขนมและน้ำที่ทำกันเองมาเสิร์ฟให้แขก เหมือนคาเฟ่เล็กๆ จึงมีคนแวะเวียนมาหนาแน่นกว่าห้องอื่น ขวัญใจเจอคนรู้จักเข้าออกไม่ขาดสาย จนฝ่าวงล้อมไปไม่ถึงด้านใน โชคดีที่ใบพัดเดินออกมา ขวัญใจเลยรีบเอ่ยทัก        


                “นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” เธอหันมายิ้มสดชื่น

                ขวัญใจก็ยิ้มรับเต็มแก้ม หัวใจพองโตแทบล้นออกมาจากอก

                “มาสักพักแล้ว แต่คนเยอะมากเลยเข้าไปไม่ได้”

                “ใบพัดถึงเพิ่งได้ออกมาพักเนี่ยไง” เธอว่า หัวเราะหน้าแดง “ห้องเราทำบลูเบอรี่ชีสเค้กให้เพื่อนๆชิม นี่ใบพัดว่าจะไปซื้อของเพิ่ม กลัวคนหลังๆมาจะไม่ได้กิน”

                พอได้ฟังคนที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอได้อยู่แล้ว ก็รีบขันอาสา

                “เดี๋ยวขวัญใจไปช่วยซื้อมั้ย”

                “เราว่าไปช่วยเพื่อนเราเสิร์ฟขนมดีกว่า” เธอคว้ามือขวัญใจไปกุม ขอร้องทางสายตาเหมือนเด็กๆเวลาอ้อนขอของเล่น “คนมากันเยอะมากเรายกมาเสิร์ฟกันไม่ทัน ถ้าขวัญใจมาช่วยใบพัดจะดีใจมากเลย”



                แล้วมีหรือที่ใบพัดขอ ขวัญใจจะทำให้ไม่ได้

                คนสวยของคณะลากแขนขวัญใจให้มาช่วยเพื่อนๆเตรียมขนม แล้วเธอก็ผละออกไป ทิ้งขวัญใจไว้กลับกลุ่มสาวๆ ที่พอมีชายหนุ่มมาช่วย ก็ร้องเฮดีใจ ยกหน้าที่เสิร์ฟน้ำและขนมให้ขวัญใจทำ ไม่มีใครสนใจถามไถ่ว่าคนตัวเล็กได้กินข้าวมารึยัง หรือหิวน้ำหรือเปล่า กว่าจะมีคนนึกขึ้นได้ ขวัญใจก็ทันได้กินชีสเค้กชิ้นสุดท้าย กับน้ำเปล่าขวดสุดท้ายพอดี


                เวลาบ่ายแก่ๆ เพื่อนๆเริ่มบางตาลงกว่าเมื่อเที่ยง ใบพัดเดินกลับเข้าห้องมา พร้อมผู้ชายผิวขาวรูปร่างสูง หน้าตาโดดเด่น เป็นรุ่นพี่ในคณะ ที่ใครๆก็รู้จัก พอทั้งสองเดินเข้าห้องมา ใครๆก็มองเห็นความสดใสที่แสดงผ่านใบหน้าของใบพัดได้อย่างชัดเจน แม้แต่ขวัญใจที่วุ่นวายอยู่กับการเสิร์ฟน้ำก็ต้องหยุดหันไปมอง

                เสียงเพื่อนใบพัดที่พูดขึ้นข้างหู ทำร่างเล็กขมวดคิ้วมุ่น

                “ยัยใบพัดแอบไปหอพี่ชลมา แล้วยังพาพี่เขามาอวดพวกเราอีกนะ หมั่นส้ายยย”

                “ใบพัดรู้จักพี่ชลด้วยเหรอ” ขวัญใจหันไปถามเสียงสั่น

                ตอนที่ขวัญใจเล่าเรื่องใบพัดให้ฟัง พี่เขาไม่เคยบอกสักคำ

                “เขาจีบกันอยู่ไงจ๊ะ ใบพัดดาวคณะแพทย์ปีหนึ่ง กับพี่ชลธรเดือนคณะแพทย์ปีห้าควบตำแหน่งเดือนมหาลัย คู่ไหนจะเหมาะสมกันเท่าคู่นี้”

                เธอเห็นสีหน้าของเพื่อนตัวเล็ก ที่หมองลง ก็ได้แต่มองด้วยความเห็นใจ

                “คนธรรมดาๆอย่างพวกเรา ก็อยู่ในที่ของเราดีกว่า ความพยามน่ะบางทีมันใช้กับเรื่องของความรักไม่ได้หรอกนะ”




                “เพื่อนๆจ๊ะ ช่วยยกขนมมาเสิร์ฟทางนี้หน่อยน้า”

                ตรงกลางห้อง ใบพัดกำลังนั่งอยู่ข้างชลธร เขานั่งหันหลังจึงไม่เห็นว่าใบพัดหันมาเรียกใคร กำลังจะหันไปทักทาย ความรู้สึกเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะลงมา ก็ทำเดือนแพทย์สะดุ้งโหยง

                “โอ๊ะ!! ขอโทษฮะ! ไม่ได้ตั้งใจ!!!”


                เขาคงดุใส่ไปแล้ว ถ้าสิ่งแรกที่เดือนแพทย์หันมาเห็นไม่ใช่... แววตาผิดหวังของเจ้าคนหางตาตก

                ในมือของขวัญใจคือแก้วโค้ก ที่เจ้าตัวเพิ่งเทมันรดหัวเขาเมื่อกี้ ถึงตัวแสบนั่นจะพูดว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ดูจากสีหน้าและสถานการณ์ตอนนี้คนฉลาดอย่างชลธรก็รู้ทันที..

                โดนโกรธแล้วกู










                ขวัญใจขอตัวกลับออกมาก่อน ไม่อยากอยู่ต่อให้บรรยากาศเสีย ใบพัดก็ไม่พูดอะไร ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ ไม่มีการรั้งให้อยู่ต่อ ในสายตาเธอมีแต่พี่ชลธร คนตัวเล็กดูออกว่าใบพัดชอบผู้ชายคนที่นั่งอยู่ข้างๆขนาดไหน

                ขวัญใจไม่ใช่คนฉลาดมาก ตามใครเขาก็ไม่ค่อยทัน เวลาใครมาอยู่ใกล้ตัว ก็ชอบเป็นเพื่อนกับเขาง่ายๆ ให้ไปทั้งใจ จริงใจกับทุกคน ถ้าหากว่าเป็นเรื่องอื่น ก็คงไม่เสียใจเท่านี้ ขวัญใจรู้ว่าใบพัดมีคนที่ชอบอยู่แล้ว คนตาขีดเดียว หล่ออยู่เหมือนกันแต่ไม่มีตำแหน่งเดือนคณะอย่างใครเขา ไม่มีรถหรู ไม่ใช่สเป็คของใบพัดเลย แต่ขวัญใจก็มีความหวัง ว่าจะได้เดือนแพทย์มาช่วย ไม่เคยคิดเลยว่าคนไว้ใจจะใจร้ายที่สุด~            






















                “พี่มึงนี่กว่าจะมาได้”

                “ดูซะก่อนว่ากูเตรียมอะไรมาด้วย”


             คุโด้หรี่ตามองภีมพลที่ยักคิ้วทำหน้าทะเล้น ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดึงเอากระดาษที่พับเอาไว้เหมือนผ้าเช็ดหน้า ออกมากางให้น้องรหัสดู มันเป็นป้ายสโลแกนที่เขียนว่า ขวัญใจ ตัวอักษรอังศนายูพีซี ขนาดหกสิบพ้อยท์ ที่ล้อมรอบด้วยหัวใจสีดำปิ๊ดปี่ เพราะพี่ภีมพลฝนด้วยดินสอสองบีเองกับมือ

                ก็น้องรหัสเล่าให้ฟังว่าวันนี้ น้องขวัญใจคนน่ารัก จะขึ้นเวทีบิชนานึนโซโล่ พี่ภีมที่เป็นแฟนคลับเลยเตรียมป้ายมาด้วย


                “พี่ดูสภาพมันก่อน”

                คุโด้ที่ยืนดูดน้ำส้มแก้วละสิบบาท ชี้ให้พี่รหัสดูเพื่อนรักที่นั่งอยู่ในซุ้มก๋วยเตี๋ยวเรือ ท่าทางกินอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำคนหล่อของคณะแพทย์หิวตาม พี่ภีมพลว่าน้องขวัญใจต้องหิวมากแน่ๆ

                “เมื่อกลางวันขวัญใจกลับมาที่ห้อง มันบอกไม่ไปร้องเพลงแล้ว ขึ้นไปร้องไม่รู้ใครจะฟัง เขาให้ไปรายงานตัว ก็ไม่ยอมไป บอกอยากกินก๋วยเตี๋ยวมากกว่า มีให้กินปีละครั้ง”

                “เฮ้ย! ไหงงั้นอะ? ไหนนายบอกน้องขวัญใจซ้อมร้องมาเป็นอาทิตย์”

                “เพราะเพื่อนพี่อะแหละ”

                “เรื่องใบพัดเหรอ?”

                “ที่เห็นอีขวัญมันกินก๋วยเตี๋ยวไป นั่งเช็ดน้ำหูน้ำตาไปนั่นไม่ใช่เพราะเผ็ดนะ”

                “ฮะ”

                “เนี่ยแดกของเผ็ดกลบเกลื่อน จริงๆแม่งนั่งร้องไห้ แต่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าร้อง”

                “โคตรแมนเลยว่ะ”

                “ถ้าแฟนคลับมันรู้ว่าเพื่อนพี่เป็นต้นเหตุนะ”

                “ได้แดกยำตีนแน่ๆ”


                ภีมพลกลืนน้ำลายลงคอ มองดูกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อออยู่ตรงหน้าเวทีแล้ว เขารู้เก้าสิบเปอร์เซนต์มารอน้องขวัญใจเหมือนเขานี่แหละ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดๆ พูดถึงปุ๊บ แม่งก็โทรมาปั๊บ อย่างกับรู้ว่ากำลังโดนนินทา


                “เป็นไงบ้าง”
                “ก็ไม่เป็นไง กูกับน้องโด้สบายดี”
                “...” ได้ยินเสียงถอนหายใจจากคุณชายชลธร ภีมพลยิ้มเย็น           
                “มึงจะถามถึงใครก็พูดชื่อมา”
                “...”
                “...”


                “น้องขวัญใจ.. ร้องไห้มั้ย”


                “จะเหลือเหรอ นี่น้องโด้ก็จะแดกหัวกูอยู่ ที่มึงทำเพื่อนเขาร้องไห้เนี่ย”


                “..เขาคงเกลียดกูไปแล้ว” ดูมันทำเสียง น่าสงสารตายยยยยยย


                เมื่อเย็นเจอกันที่คณะ เห็นมันเดินแผ่รังสีเข้ามา ภีมพลก็นึกว่ามีเรื่องอะไร พอรู้ว่าเพื่อนโดนขวัญใจของชาวมหาลัยเอาโค้กราดหัว ภีมพลก็ขำก๊าก ยิ่งรู้ว่าเพื่อนกังวลที่โดนน้องขวัญใจโกรธเข้าให้ ภีมพลยิ่งกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ คุณชายชลธรผู้มีอำนาจล้นฟ้า กลับมาแพ้คนตัวเล็กเท่าลูกหมา


                “กูว่าพี่ชลต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะครับ”
                “งั้นมึงช่วยอะไรกูหน่อย”

                ทีแรกขวัญใจอยากกลับหอนอนมากกว่า แต่โด้บอกจะไม่ยอมเอากุญแจห้องให้ ถ้าไม่ไปดูคอนเสิร์ตเป็นเพื่อน คนตัวเล็กเลยต้องเดินตามเพื่อนกับพี่รหัสเพื่อนมาตรงลานหลังหอ ที่ตอนนี้นิสิตปีหนึ่งทั้งมอมารวมตัวกัน เพื่อรอดูวงไฮไลท์ที่กำลังจะขึ้นปิดท้าย แน่นอนว่ายิ่งดึกยิ่งมีแต่วงพีคๆ

  
                “ฮัลโหลๆๆ ..ขอเสียงคนน่ารักหน่อยคร้าบบบ”

                เริ่มจากนักร้องนำที่ขึ้นมาเช็คเสียงไมค์ จากนั้นเพื่อนๆในวงก็ทยอยตามขึ้นมา เขาหันไปนับจำนวน ก่อนจะเริ่มแนะนำตัว


                “สวัสดีครับ ผมโจ้สินกำ..มือกีต้าร์น้องเขื่อนวิศวะ..ตีกลองพี่มิ้นท์ศึกษาศาสตร์..และคนสุดท้ายมือเบสของเราเพิ่งลงวอร์ดมาเลยครับ..”
                “กรี๊ดดดดดดด!!!!”
            “พี่ชล..แพทย์ศาสตร์”
                “อ๊ายยยยยยย!!!!”
            “เล่นใหญ่มากมึง”


                “พี่มันเพิ่งลงมาจากวอร์ดจริงดิ” คุโด้หันไปถามเพื่อนสนิทพี่เขา ก็ได้คำตอบเป็นการพยักหน้ากลับมา พูดเลยว่าไม่ธรรมดา นี่ถ้าใครบางคนแถวนี้รู้ว่าพี่เขารีบมาง้อ คงดีใจน่าดู แต่น่าเสียดายเจ้าขวัญใจมันตั้งท่าจะกลับหอท่าเดียว แค่หน้าพี่ชลรูมเมทเขายังไม่อยากจะมอง


                “คนแมนเขาต้องกล้าสู้กับศัตรูซึ่งๆหน้าสิ” พอเพื่อนงอแงมากเข้า คุโด้ก็เลยงัดมุขคนแมนมาใช้ และมันได้ผลตลอดกาล เมื่อขวัญใจทำปากคว่ำ เชิดหน้ามองจ้องมือเบสอย่างกับจะจับเขากินเข้าไป ไม่ใช่เพราะความเอ็นดูแน่ๆ แต่เพราะความพยาบาทล้วนๆ


                “ได้!! พี่ชลได้!!!!”    

                และคุโด้ก็ได้แต่ภาวนาให้คุณชลธรโชคดี



                เพลงแรกที่เอาขึ้นมาเล่นเป็นเพลงช้า ที่เอามาเรียบเรียงใหม่ให้มีจังหวะสนุกสนานขึ้น แน่นอนว่านักร้องนำที่อยู่คณะศิลปกรรมไม่ทำให้คนดูผิดหวัง แม้แต่ขวัญใจที่ร้องอยากกลับหอในตอนแรก ก็เผลอโยกตัวตามดนตรีไปด้วย


                “เพลงต่อไป สำหรับสาวๆที่ป่วยเป็นไข้ใจ อยากจะให้คุณหมอมารักษานะครับ”
                “กรี๊ดดด!!!พี่ช๊ลลลล!!!”

                พอนักร้องนำพูดจบ ก็ยกไมค์ให้กับเดือนแพทย์ที่เดินมาเรียกเสียงกรี๊ดจากคนทั้งหอ ความที่พี่หล่อเหมือนชานยอลวง EXO ทำให้พี่เขาโคตรโดดเด่น ยิ่งมีเบสสีขาวตัวเขื่องยิ่งเท่ห์จนไม่มีเสียงจะกรี๊ดให้


                แต่หากชลธรคิดว่าความหน้าตาดีของเขา จะเรียกความประทับใจจากทุกคนได้ ก็ขอให้เว้นขวัญใจไว้คนนึง คนตัวเล็กคว่ำปากใส่ ย่นคิ้วไม่สบอารมณ์ ตาตี่ๆหรี่มองคนตรงหน้า ตอนนี้เดือนแพทย์ได้สเตตัสเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งเรียบร้อยแล้ว


                “เพลงที่ผมกำลังจะเล่นต่อไป เป็นเพลงที่ไม่ค่อยถนัดเท่าไรครับ”

                “แต่รู้มาว่าเป็นเพลงโปรดของ..ก็เลยไปหัดเล่นมา” พี่มันจงใจมิ้วท์เสียง ให้คนข้างล่างเดาเอาเองว่าใคร

                “ใบพัดปะ..”

                ทุกคนต่างพยามมองหาดาวคณะแพทย์ ไม่มีใครรู้ว่าใบพัดยืนอยู่ตรงไหน แต่ก็เดากันว่าน่าจะใช่


                จะมีก็แต่ภีมพลกับคุโด้ที่หันไปมอง เจ้าคนตัวเล็กที่ยืนปั้นหน้าบึ้งอยู่ ขวัญใจคงคิดว่าคนบนเวทีกำลังจ้องหน้าหาเรื่องกัน แต่ภีมพลรู้เลยว่าเพื่อนของเขาต้องการสื่อความหมายอย่างอื่น ทั้งรอยยิ้มที่กดลึกเห็นลอยบุ๋มตรงข้างแก้มและสายตาแน่วแน่ที่มองมาตรงนี้
                
                ..มันเป็นของ..ขวัญใจ ทั้งหมด

                “เพลงนี้ชื่อ เก็บตะวัน ครับ”


                เหยดดดดดดด
                ภาพวันที่พี่ชลเดินเข้ามาถามคุโด้ย้อนเข้ามาในหัว
            “น้องขวัญใจจะร้องเพลงวันเปิดหอเหรอ เพลงไรอะ”
            “ชื่อเก็บตะวัน อะพี่”
            “โห เก่ามาก”
            “มันบอกพ่อเคยร้องตอนบอกรักแม่”




                เก็บตะวัน ที่เคยส่องฟ้า
            เก็บเอามา ใส่ไว้ในใจ
            เก็บพลัง เก็บแรงแห่งแสง ยิ่งใหญ่
            รวมกันไว้ ให้เป็น 1 เดียว
            เก็บเอากาล เวลาผ่านเลย
            สิ่งที่เคย ผิดหวังช่างมัน
            1 ตัวตน 1 คนชีวิต แสนสั้น
            เจ็บแค่นั้น ก็คงไม่ตาย

            ธรรมดาเวลาฟ้าครึ้ม เมฆหม่น
            พายุฝน อยู่บนฟากฟ้า
            คงไม่นานตะวัน สาดแสงแรงกล้า
            ส่งให้ฟ้า งดงาม
            หากตะวัน ยังเคียงคู่ฟ้า
            จะมัวมา สิ้นหวังทำไม
            เมื่อยังมีพรุ่งนี้ ให้เดินเริ่มใหม่
            มั่นคงไว้ ดังเช่นตะวัน

                ขวัญใจก็ยังคงเป็นขวัญใจที่ยืนย่นคิ้ว เมื่อรับรู้ว่าศัตรูก็ร้องเพลงใช้ได้ แต่จะเข้าใจความนัยกับสายตาที่พี่มันมองมาทางขวัญใจอยู่คนเดียวมั้ย คุโด้ก็ไม่กล้าเดา
 

- - - - - -  - - (100%)-  - - - - - -  - - -

ปั่นเร็วขนาดนี้เพราะคอมเมนท์แอนด์ฮาร์ททึของทุกคนเลยฮับ
เคยฟังคนเป่าเมาท์ออร์แกนเพลงเก็บตะวัน แล้วชอบมาก มันบาดใจ 55 
เผื่อใครอยากฟังมีในยูทูป เพลงเก่ามาก เราก็ยังไม่เกิด(รู้นะคิดอะไร แฮ่) เป็นเพลงที่ความหมายดีมาก 
#ขวัญใจชบ #ficsomecb