I'm sorry ขอโทษที่ไม่รู้ใจตัวเอง

ข้อมูลเบื้องต้น

:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

เรื่อง I’m sorry ขอโทษที่ไม่รู้ใจตัวเอง

ในบ้านร้างที่ห่างจากโรงเรียนไม่เท่าไร ไม่มีผู้คน มันเป็นสถานที่ๆผมชอบมานั่งเล่นบ่อยๆ แต่ในความเป็นจริงมันคือที่ๆจะทำให้ผมหนีออกจากโลกแห่งความจริง ในโลกที่โหดร้าย  ในโลกที่ผมเคยคิดว่ามันจะมีความสุข เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันโหดร้ายเกินไปสำหรับผม ตั้งแต่ปิดเทอมผมก็จะมาอยู่ที่นี้ตลอด ตั้งแต่เช้าจรดเย็น บางทีก็มาทำความสะอาด อ่านหนังสือ หลับ ทั้งๆที่ผมควรจะไปนั่งติวหนังสือสำหรับเข้ามหาลัย แต่มันไม่อารมณ์เลยตอนนี้

เพราะเรื่องของอดีตมันยังคอยทำร้ายผมอยู่

เมื่อ 1 ปีก่อน

“รุ่นพี่คยองซูรอผมก่อน..........แฮกๆ”เสียงใสของรุ่นน้องผิวคลำร้องตะโกนมาแต่ไกล หน้าตาดูรีบร้อนแถมวิ่งมาด้วยความเร็วแสงอย่างไม่คิดชีวิต

เราจะรีบไปไหนนะ?

“มีอะไรหรอ รีบร้อนเชียว”จงอินพักหายใจซักแปบก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา แล้วยื่นสมุดให้ผม

“สอน...แฮกๆ....ผมหน่อย....ครับ”สมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ ที่ข้างในมีโจทย์สำหรับม.5 เขียนเอาไว้ยาวหลายหน้า และหน้าแรกๆก็มีรอยทดเลข รอยลบ จนกระดาษยับยู่หยี่ แต่ที่สำคัญ ยังไม่มีข้อไหนได้ทำไปเลยซักข้อ = =

“การบ้านเลข?......แล้วทำไมนายถึงเอามาให้พี่สอนล่ะ”

“โถ่ ก็พี่เคยเรียนมาแล้ว น่าจะสอนผมได้นี้”

“นายไม่คิดว่าฉันจะลืมบ้างหรอ”

“ไม่มีทาง พี่ต้องจำได้สิ”มีมาบังคับกันอีก เด็กคนนี้

“เออก็ได้สอนก็สอน”

ความทรงจำที่เคยมีความสุข ความทรงจำที่ไม่เคยหายไปจากหัว

.

..
......
..........
...............

“พี่คยองซู   พี่คยองซู  พี่คยองซูตื่น!”เสียงตะโกนสุดฤทธิ์ของเขา ปลุกผมที่หลับสบายให้ตื่นขึ้น

“หืม?....หา....ห๊ะ....งืม....มีอะไรหรอจงอิน”สภาพที่ไม่ค่อยจะได้สติหลังจากตื่นนอนมาหมาดๆ พยายามที่จะถามคำถามสุดพื้นฐานออกไป มันต้องใช่ความพยายามมากนะเนี่ย ง่วงอ่า~

“ยังจะมาถามผมอีก พี่มีเรียนภาคบ่ายด้วยไม่ใช่หรอวันนี้ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวสายนะครับ”เขาทำท่าทางหงุดหงิดนิดหน่อยก่อนที่จะยื่นกล่องดินสอและหนังสือเรียนของผมมาให้

นี้เขาไปเตรียมมาให้ตอนผมหลับไปหรอ แย่จริงๆเลยเราลืมสนิทไปเลยแฮะว่ามีเรียน

เด็กคนนี้นับวันที่ได้รู้จักกัน หัวใจของเราก็ยิ่งหวั่นไหว

...............

..........

......

..

.

“พี่คยองซู”

“หืม?.....”ขณะที่ผมกำลังง้วนอยู่กับการอ่านหนังสือสอบวิชาเคมีอยู่ รุ่นน้องตัวดีที่มานั่งเป็นเพื่อนก็ทักขึ้น ถึงจะไม่ได้รำคาญแต่เขาก็เอาแต่เรียกชื่อของผมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายๆรอบ จนคิดว่า เขาต้องการอะไรจากสังคมมมมมมม

“พี่คยองซู”

หืม?....”

“นี้พี่คยองซู”

“จงอิน นายสนุกมากไหมเนี่ยที่เอาแต่เรียกพี่ เรียกมาสิบกว่ารอบแล้ว มีอะไรก็ว่ามาสิ”

“อ่า....ป่าวหรอกครับ แค่คิดว่ามันเงียบๆก็เลยอยากพูดอะไรซักอย่าง”

“แล้วมาเรียกชื่อฉันเนี่ยนะ”

“ก็พี่นั่งอยู่กับผมนี้ แล้วจะให้ผมเรียกชื่อใครล่ะครับ”

“ทำอย่างอื่นสิ อ่านหนังสือเป็นเพื่อนพี่มะ”

“หวา ไม่เอาด้วยหรอก ผมเกลียดวิชาเคมี”

“งั้นก็นั่งอยู่นิ่งสิ”

“ครับ คราบ”

ผ่านไป 10 นาที

“พี่คยองซู”

“หืม?...”

“พี่คยองซู”

“มีอะไร....”

“พี่คยองซู ผมว่าเรามาคิดชื่อเล่นให้กันไหมครับ”

“ห๊ะ?....นายว่าอะไรนะ”

“คิดชื่อเล่นให้กันไง เรียกชื่อเต็มมันยาวไป”

“มาอารมณ์ไหนเนี่ยเรา”

“ผมคิดให้พี่ พี่คิดให้ผมนะ โอเคตกลงตามนี้”ไม่แม้แต่จะได้อ้าปากตอบเขาก็คิดเองเออเองเสร็จสับ

ถ้าจะทำอย่างนี้วันหลังอย่าถามเลยนะ = =

จงอินหรอ? อืม จะใช้ชื่อเล่นว่าอะไรดีล่ะ คิดไม่ออกเลยแฮะ

“โด คยองซู โด คยองซู โด คยองซู โด คยองซู”เขาเอาแต่พูดชื่อของผมซ้ำไปมา ในมือก็ขีดเขียนชื่อผมเป็นภาษาเกาหลีบ้าง อังกฤษบ้าง สงสัยจะจริงจังมากนะ

แล้วผมจะคิดให้เขาว่าอะไรดีล่ะ เอ่......อ๊ะ ชื่อนี้น่าจะได้นะ

“ผมได้แล้ว/นึกออกแล้ว”เราพูดออมาพร้อมกัน ทำให้มันกลายเป็นเรื่องตลกจนขำกลิ้ง ชื่อเล่นที่ต่างคนต่างคิดแต่ออกมาในเวลาพร้อมกัน ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่านะ

“นายก็นึกออกหรอ ไหนลองว่ามาซิ”

“ดีโอครับ”

“หา? ทำไมเป็นดีโอล่ะ”

“ก็นามสกุลพี่คือ โด ใช่มะ ภาษาอังกฤษก็มีตัว d กับตัว o นี้ไงได้แล้ว ดีโอ”

“อืม ก็ใช้ได้นะ”

“แล้วชื่อของผมล่ะอะไร”

“กัมจงไง เข้ากับผิวนายดีออก”

“หยาบคายผมไม่ดำขนานนั้นซะหน่อย”

“5555 นายไม่ชอบหรอ ฉันว่าเหมาะนะ”

“ไม่เอาๆ เปลี่ยนใหม่เลย”

“ล้อเล่น ใครจะให้น้องตัวเองชื่อกัมจงล่ะ ฉันคิดไว้ให้นายชื่อ ไค”

“ไค? พี่เอามาจากไหน”

“ไม่รู้สิมันเข้ามาในหัวเอง”

“เอิ่ม = = แต่ใช้ก็ได้ครับดูอินเตอร์ดี”

ชื่อเล่นที่ตั้งให้กัน มันเหมือนพันธนาการรักที่ผูกฉันเอาไว้กับนาย

.

..
......
..........
...............

“พี่ดีโอ พี่รู้จักพี่แบคฮยอนป่ะ”

“รู้จักสิทำไมหรอ”

“พี่รู้จักจริงๆหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ ก็เขาเป็นเพื่อนพี่นี้ มีอะไรกับแบคหรอ”

“ช่วยเล่าเรื่องของพี่แบคฮยอนให้ผมหน่อยสิ ผมชอบพี่เขาล่ะ”

เรื่องที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุด เรื่องที่ทำให้หัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ

...............

..........

......

..

.

“พี่ดีโอ ผมขอบคุณพี่มากนะ ตอนนี้พี่แบคฮยอนตกลงคบกับผมแล้ว”ในที่สุดเวลาที่ต้องเดินคนล่ะทางของผมกับไคก็มาถึง ฉันขอแสดงความยินดีกับนายด้วยนะ รักกันให้มากๆล่ะ

“จะ....จริงหรอ ดีใจด้วยนะ”

.

..
......
..........
...............

~ณ วันจบการศึกษา~

“ผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับที่พี่เรียนจบแล้ว พี่แบคฮยอน”

“ขอบคุณนะไคที่เอาดอกไม้มาให้”

ช่อดอกไม้ที่เขายืนให้เพื่อนรักของผมและชื่อเล่นที่เราเคยตั้งให้กันตอนนี้มันกลายเป็นพยานรักของแบคกับไค สิ่งที่ผมทำไดคือยืนมองอยู่ห่างพร้อมกับแสดงความยินดีให้เพื่อนทั้งสองรักกันนานๆ

เมื่อก่อนเขาเคยเรียกแต่ชื่อของผม แต่ตอนนี้เขาเรียกแต่ชื่อของแบค ถึงจะเจ็บใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ รักข้างเดียวของผม มันจบแล้วล่ะ

“คยองมายืนทำอะไรคนเดียวเนี่ย”เพื่อนรักของผมที่อยู่ในสถานะเดียวกัน ชานยอล  เขาแอบรักแบคมานานมากแต่ไม่กล้าบอกจนในที่สุดแบคก็คบกับไค เขามานั่งร้องไห้กับผม จนเราสนิทกันมาก ไปไหนด้วยกันตลอด เพราะมีเขาผมก็เลยไม่ค่อยคิดมากเรื่องของไคซักเท่าไร ต้องขอบคุณชานยอลจริงๆ

“แค่เบื่อน่ะเลยมาเดินเล่น”

“แล้วทำไมนายถึงเดินตัวเปล่าล่ะ ดอกไม้ไม่มีเลยหรอ”

“ถ้ามีคนให้ฉันก็คงถือมาแล้วล่ะ”

“555 ยังไม่มีคนให้ดอกไม้นายสินะ อ่ะ....เอาไปสิ”เขายื่นช่อดอกกุหลาบให้ผม ข้างในมีข้อความแสดงความยินดี คงเอามาให้แบคสินะ

“นายเอามาให้ฉันทำไม ไม่ได้ตั้งใจจะเอามาให้แบคหรอ”

“ก็อยากให้อยู่หรอกแต่ เขาได้ดอกไม้จากแฟนไปแล้วนี้ ของฉันคงไม่มีความหมายหรอก”

“ทำเป็นน้อยใจ ถ้านายให้ฉันแล้วอย่ามาเอาคืนล่ะ555”

บางทีการได้เล่นกับเพื่อนมันก็ทำให้เราหายเศร้าได้เหมือนกันนะ

...............

..........

......

..

.

และแล้ววันปิดเทอมก็มาถึง วันที่ผมจะได้ก้าวออกไปเป็นเด็กมหาวิทยาลัย เริ่มต้นชีวิตใหม่ ลืมเรื่องเลวร้าย

“พี่ดีโอ”เสียงเรียกที่คุ้นเคย เสียงเรียกจากไค คนที่ผมไม่อยากจะเจอมากที่สุด อยากจะลืมๆไปจากหัว

เข้มแข็งไว้คยองซูเรื่องแค่นี้นายรับได้ใช่ไหม

“มีอะไรหรอ”

“อ่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พี่จะได้เป็นเด็กม.ปลายแล้วสินะครับ ถ้าพี่ไม่อยู่ผมคงคิดถึงแย่เลย”

“นายไม่ต้องคิดถึงฉันหรอก เอาเวลาไปหาแบคเถอะ หมอนั่นยิ่งชอบให้คนเอาใจอยู่”พูดอะไรออกไปน่ะคยองซู อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ

“ฮะ? พี่พูดว่าอะไรนะ”

“มะ...ไม่มีอะไรหรอก”

“ยังไงผมก็ขอให้พี่รักษาตัวด้วยละกัน”

“อืม โชคดีนะจงอิน จากนี้ไปเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก ลาก่อนนะ”อย่านะคยองซู อย่าให้น้ำตามันไหลออกมาเด็ดขาด ขอให้เดินจากไปก่อนได้ไหมแล้วค่อยร้อง ฉันไม่อยากให้เขารู้

“เดี๋ยวสิพี่ดีโอ หมายความว่ายังไงบอกผมก่อน”เขาตะโกนไล่หลังมา แต่ผมไม่อาจจะหันไปได้เพราะไม่รับประกันว่าผมจะเล่นละครเก่งแค่ไหน ถ้าหันไปผมจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

บอกแล้วไงจงอินเราคงไม่มีทางที่จะได้รักกัน และฉันก็ไม่อยากที่จะเจ็บไปมากกว่านี้ ทิ้งฉันไปเถอะ

.

..
......
..........
...............

นี้เราจะมานั่งคิดเรื่องเก่าๆทำไมเนี่ย อุตสาห์จะลืมได้แล้วแท้ๆ 

ตอนนี้เราต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าสิ

“พี่ดีโอ”เสียงที่คุ้นหู เสียงของเขา เพี้ยนใหญ่แล้วคยองซู ทำไมถึงยังนึกถึงเสียงเขาอยู่อีกนะ

“ตื่นซะทีเถอะ ฉันไม่อยากฝันอีกแล้ว จงอินไม่มีอยู่ที่นี้หรอก”

“ผมอยู่นี้ไงครับ พี่ดีโอ”

“หา?...ห๊ะ....จงอิน....นาย?....ทำไมถึง?”ข้างหน้าประตูของบ้านร้าง ที่เขายืนอยู่ ด้วยเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หายใจแรง

ไม่จริงน่า นายมาหาฉันจริงหรอ

“พี่หาที่ซ่อนเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย ผมหาแทบตาย”

“นายมาทำไม หรือว่าฉันฝันอยู่ นี้มันอะไรกันแน่”

“ผมตัวจริงและพี่ก็ไม่ได้ฝันด้วย”เขาโผลเข้ากอดผม ส่วนผมที่งงอยู่ก็ได้แต่อึ้ง

ถ้ามันไม่ใช่ความฝัน เขาตามหาผม และเขาก็กอดผมอยู่

อุ่นจัง  ผมชอบเวลานี้ที่สุดเลย

“นายมาทำไม มาหาฉันเดี๋ยวแบคก็โกรธหรอก”

“ผมเลิกกับเขาแล้วล่ะ”

“ห๊ะ? ทำไมละนายเลิกกันทำไม”

“ผมแค่รู้สึกว่าอยู่กับพี่แบคฮยอนแล้วมันไม่สนุกเหมือนอยู่กับพี่”

“...........”

“และอีกอย่าง พี่แบคฮยอนเขาก็ไม่ได้รักผมเลย”

“หา?”

“พี่เขารักพี่ชานยอลมาตลอด ที่มาคบกับผมก็เพื่อจะประชด”

“ละ....แล้วนายกับแบค”

“เราตกลงที่จะเลิกกันน่ะ พี่ไม่ต้องห่วงนะทุกอย่างจบด้วยดี จะเหลือก็แต่.......”

“เหลืออะไรอีกหรอ?”

“ผมกับพี่ไง”

“พะ....พูดอะไรของนาย”ผมผลักเขาออกจากการกอด และเดินหนีออกไปที่หน้าบ้าน มานั่งก้มหน้าอยู่ตรงบันไดทางเข้าเพื่อหลบซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำจากคำพูดของเขา

“พี่เป็นอะไรไปหรอครับ มานั่งตากแดดทำไม^ ^”

“ไม่ต้องมายิ้มเลย เพราะใครล่ะ ชอบพูดเรื่องน่าอายออกมา”

“น่าอายตรงไหน ก็มันเรื่องจริงทั้งนั้น”

“มัน......ฮึ้ย! พอเลยนะ หยุดจ้องหน้าฉันซักทีเถอะ-///-”

“พี่ก็อย่าหลบหน้าผมสิครับ^ ^”

“.......-///-.......”

“นี้พี่ครับ ผมขอถามซักเรื่องได้ไหม”

“อะไรหรอ”

“ทำไม.....พี่ถึงกลับมาเรียกชื่อจริงของผมล่ะ”

“.....ฉัน...ก็แค่....ไม่อยากที่จะเรียกชื่อที่มีคนอื่นเรียกซ้ำน่ะ เพราะชื่อเล่นที่เราตั้งด้วยกัน มันมีความหมายสำหรับฉันนะ”

“...........”

“ฉันคิดว่าชื่อี้เราจะใช้เรียกกันแค่สองคน.....แต่......นายกลับเอา....ฮึก....ชื่อที่ฉันตั้ง...ฮึก...ไปให้แบคเรียก...ฉัน....ฉันไม่ชอบ...ฮืออออ”น้ำตามากมายต่างไหลออกมาเป็นสาย ความในใจที่อัดอั้นถูกระบายไป ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เขาได้รับรู้ความรู้สึก

“พี่....หึงผมหรอ”

“จะไม่ให้หึงได้ไงล่ะ....ฮึก...ก็นายคบกับแบคอยู่นี้”

“ผมเลวจริงๆเลย ทั้งๆที่พี่ชอบผมแท้ๆแต่ไม่เคยรู้ตัว แถมยังทำให้พี่เสียใจอีก”

“ชั่งมันเถอะ ยังไงตอนนี้นายก็อยู่ตรงนี้แล้วนี้ ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก”

“ผมรักพี่นะ”.....................สตั๊นไป 10 วิ................////

“......////......”

“ผมพึงมารู้ตัวก็ตอนที่ไม่เจอพี่ ไม่มีพี่อยู่ข้างๆ ตั้งแต่ปิดเทอมผมก็หาพี่มาตลอดแต่ก็ไม่เคยเจอ พอลองถามพ่อแม่ของพี่พวกท่านก็บอกว่าน่าจะอยู่แถวๆนี้ แต่มันกว้างเกินไปและผมก็ไม่เคยนึกด้วยว่าพี่จะอยู่ที่นี้ ผมรักพี่นะ ผมรักพี่ ผมรักพี่ ผมรักพี่”

“พะ...พอได้แล้วน่า ฉันรู้แล้ว”

“พี่ล่ะรักผมรึเปล่า”

ไม่ต้องบอกผมว่าทุกคนก็น่าจะรู้ดี อ่านใจผมออกรึเปล่าล่ะ

“รักสิ รักมาตลอดเลย”

เราสองคนจูบกันใต้แสงอาทิตย์อัสดงเหมือนในนิยายรัก และเป็นฉากจบที่งดงามที่สุดในชีวิตผมเลย