คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : - Disable - 17
SEVENTEEN
เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นตามทางเดินเป็นระยะ ฝีเท้าที่มั่นคงหากมันก็มีความรีบร้อนอยู่ในนั้น
จากคำให้การของมยองซูที่คิดว่าตัวเองกำลังสนุกกับการเล่นเกมส์ไปคนเดียว เพราะตั้งแต่ก้าวเข้ามาสู่เขตแดนของคิม กรุ๊ปเขาได้รับการสาดกระสุนเป็นการต้อนรับ เพียงแต่เขาเองก็เตรียมตัวมาดีเช่นกัน
ชานยอลถึงได้สามารถเดินสูบบุหรี่ได้อย่างสบายๆในชุดสูทสีดำเข้ม ทั้งๆที่รอบข้างของเขายิ่งกันสนั่นหวั่นไหว เหมือนกับว่ารอบข้างเป็นแค่พื้นที่ว่างเปล่าแต่ความเป็นจริงคือ มีคนกำลังยิงกันและหลายคนบาดเจ็บจนกำลังจะล้มตาย
มีบ้างที่กระสุนเฉียดไปเฉียดมาแต่ก็ไม่ได้สนใจใส่ใจมันนัก ก็แค่หลบตามวีถีพอเป็นพิธีแล้วจึงเดินต่อ ชานยอลเองก็ไม่ใช่คนที่จะให้ใครเข้าถึงตัวเขาได้ง่ายๆเหมือนกัน ไม่นานก็มาถึงห้องประชุมที่มยองซูเป็นคนนัดหมายเอาไว้ให้มาเจอ
“สวัสดีครับ..คุณชานยอล ข้างนอกสนุกสนานดีไหมครับ..บังเอิญว่าลูกน้องของผมเขาตื่นเต้นที่เห็นคุณมาเลยเผลอลั่นปืนใส่หวังว่าคงไม่ว่ากัน”มยองซูที่นั่งอยู่ปลายโต๊ะประชุมขนาดใหญ่บอกอย่างยิ้มแย้มอารมณ์ดี ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรนัก เซฮุนเลื่อนเก้าอี้ให้เขานั่งลง หยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเพื่อเตรียมพร้อม
“ฉันอยากเห็นคนของฉันก่อน”ชานยอลเหลือบตาขึ้นสบฝ่ายตรงข้าม เขี่ยบุหรี่ลงกับพื้นโต๊ะ โดยไม่สนใจเจ้าของที่มองอยู่ ปกติชานยอลเองก็ไม่ได้เป็นคนมีมารยาทอยู่แล้วยิ่งเวลานี้ยิ่งไร้มารยาท
“ได้ครับ เชิญตามสบาย”มยองซูดีดนิ้วเพียงนิดเดียว คอมพิวเตอร์พกพารุ่นบางเฉียบถูกคนของมยองซูเอามาวางไว้ตรงหน้าของชานยอล โดยมีการเปิดโปรแกรมกล้องวงจรปิดเอาไว้ในห้องนั้นด้วย
ภาพของแบคฮยอนที่นั่งนิ่งๆอยู่บนเตียงโดยที่กำลังคุยอะไรบางอย่างกับลู่หาน ทั้งสองคนมีท่าทางเสียขวัญอยู่พอสมควรดูจากใบหน้าของแบคฮยอนและแรงสั่นเทาแรงๆของร่างเล็กก็เห็นได้ชัด ในห้องนั้นมีคนตัวเล็กสองคนเป็นตัวประกัน แต่กลับมีคนตัวใหญ่ถึงสองคนคอยเฝ้า
มือหนาผลักหน้าจอให้ออกจากใบหน้า เขาคิดว่าเขากับลูกน้องเขาอีกคนดูมามากพอแล้วและไม่ได้ต้องการจะดูอีกเพราะฉะนั้นเขาจึงปิดหน้าจอลงทันที
“ขอของที่ผมต้องการได้แล้วครับ”มยองซูบอกกับชานยอลด้วยรอยยิ้มเป็นต่อ ชานยอลพยักหน้าเล็กน้อยส่งสัญญาณให้เซฮุนหยิบเอกสารออกมาให้
เซฮุนหยิบเอกสารปึกหนึ่งขึ้นมาพร้อมกับเดินไปยื่นให้กับมยองซูที่รับมาเปิดอ่านอย่างถี่ถ้วน ในทุกๆหน้ามีลายเซ็นของชานยอลกำกับเอาไว้ทั้งหมดแต่ก็เหลืออยู่แค่แผ่นเดียวที่ชานยอลยังไม่ลงลายมือชื่อนั้นมอบกรรมสิทธิ์หุ้นส่วนโดยชอบธรรม
“ทำงานเร็วกันดีนะครับ น่าอิจฉาจริงๆที่มีลูกน้องดีๆแบบนี้”มยองซูไม่ได้พูดจากใจสักนิดเดียว แต่ก็กำลังจะจรดปากกาลงเซ็นรับ
“ก่อนจะรับอะไรง่ายๆนายควรดูอะไรก่อนไหม”ชานยอลหรี่ตามองเล็กน้อย รอยยิ้มร้ายที่คนอื่นไม่เคยเห็นกำลังปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อ
ชานยอลพยักหน้าอีกครั้ง คราวนี้จงอินคว้าโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองส่งให้มยองซูบ้าง ซึ่งชายหนุ่มเองก็รับมันมาเปิดดู ภาพวิดิโอที่ถูกอัดเอาไว้เมื่อราวครึ่งชั่วโมงกำลังถูกเล่นให้ชายหนุ่มดู
‘เอ้า…รีบๆพูดซิ..’ชายในชุดสูทสีดำพูดเสียงดังก่อนจะลากใครบางคนที่มีรูปร่างบอบบางมาหน้ากล้อง ท่าทางหวาดกลัวพร้อมทั้งสะอึกสะอื้นตัวสั่นน้อยๆ
‘จะพูดไม่พูด!!’
‘พ..พูด…..พ….พูด..อ..ไม่..ม่าย..ขะ..ใจ..ฮึก จะกับ..บ้าน..หนู..จ…จะหา..มยอง..ฮึก..ฮือ!!!”คนตัวเล็กที่ร้องไห้พูดราวเด็กน้อยทั้งๆที่คาดการณ์ว่าอายุน่าจะเกินยี่สิบปีแล้วกลับหยิบชายเสื้อชุดคนไข้ขึ้นมาซับน้ำตาของตัวเอง
‘งั้นก็ร้องดังๆให้ไอ้มยองนั่นมาช่วย ไม่งั้นได้เจ็บตัวแน่ๆซองยอล”เสียงเบื้องหลังบอกนิ่งๆ ทำเอาอีกคนร้องไห้ไม่ต่างจากเด็กโดนรังแก
‘ม..มยอง..ฮึก..ช่วย..หนู…ฮึก…กลัว ฮื้อ..อ..ฮ..ฮื้อ อย่าทำ..หนู ก..กัว แล้ว’แขนบางยกขึ้นมาปัดป้องตัวเองหากสักพักก็โดนลากตัวออกไป ดูจากภาพที่ผ่านกล้องมาก็รู้ได้ว่าคนทำก็ไม่ได้ออมแรง ทั้งลาก ถูลู่ถูกังไปแบบนั้น
‘เจ็บ…ยอลเจ็บ…แง้!!!!! ม..มยอง..อยู่ไหน…ยอลเจ็บ’
‘ขอให้สนุกกับรับชมนะครับ คุณคิม มยองซู’แล้วก็เป็นภาพใบหน้าหวานของใครอีกคนที่เขาไม่รู้จักส่งยิ้มให้แล้วภาพทั้งหลายจึงตัดไป
มยองซูกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนมือของเขาสั่นไปหมดสุดท้ายก็ปามันลงพื้นอย่างแรงจนแตกละเอียดไปคาตาทั้งๆที่โทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ใช่ของเขาเอง แต่ตอนนี้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลแล้วทั้งปวง
“มึง!!! มึงทำคนไม่มีทางสู้”
“ใครกันแน่ที่เริ่มก่อน..ตอนนี้เราเสมอกันแล้วนะมยองซู”ชานยอลยิ้มบอก ด้วยท่าทางสบายๆ หากมยองซูได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
เขานึกไม่ถึงว่า เขาพาน้องชายคนเดียวของเขาหนีไปรักษาโรคออทิสติกอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วชานยอลยังสามารถไปตามตัวเจออีก เขาประมาทชานยอลเกินไปครั้งใหญ่เลยทีเดียว
“ตอนนี้จะเอายังไงดี สนใจจะยื่นหมูยื่นแมวไหม”ชานยอลตวัดสายตามองอีกคนอย่างจริงจัง เขาไม่ได้เอาตัวน้องของมยองซูมาเพื่อต่อรองเรื่องของสัญญาหรือเรื่องหุ้น
ชานยอลไม่ใช่คนดีขนาดนั้นที่จะมานั่งสงสารเห็นใจ ซองยอลไม่ใช่น้อง ไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักกัน ต่อให้ไอ้เด็กนั้นมันเป็น เจ้าชายหรือองค์ชายเขาก็จะจับมันมาถ้ามันต่อรองชีวิตกับแบคฮยอนและลูกของเขาได้ แค่มันเป็นเอ๋อแล้วยังไงคนเป็นเอ๋อมันก็มีอยู่ทั่วโลกไม่ใช่หรือยังไง ไม่ใช่เรื่องที่ชานยอลต้องใส่ใจ
เขาไม่คิดถึงเรื่องศีลธรรม จนกระทั่งมีแบคฮยอน เขาคิดถึงมันแน่นอนแต่ตอนนี้..ความปลอดภัยมันมาก่อนศีลธรรมอย่างไม่ต้องคิด
ใครอยากว่าปาร์ค ชานยอลเลวชาติชั่วแค่ไหนก็เชิญเลย เขาไม่แคร์
“ไม่กลัวว่า กูจะฆ่าลูกเมียมึงหรือไง”มยองซูบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“อย่าถามในสิ่งที่ตัวเองคิด อย่ายืดเยื้อมยองซู เอาให้มันจบๆไปเถอะ”ชานยอลบอกก่อนจุดบุหรี่อีกตัวขึ้นมาสูบ
“ฝันไปเถอะ…ถ้าคิดว่ากูจะแพ้”มยองซูบอกพร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มของคนที่เหมือนจะเสียสติ พร้อมกับควักปืนออกมาเล็งไปทางชานยอลและยิงอย่างไม่ลังเล
เซฮุนและจงอินรีบดันชานยอลหลบในทันทีก่อนยิงตอบโต้ซึ่งคนคุ้มกันทางฝ่ายมยองซูเองก็ยิงกลับมาเช่นกันและพามยองซูหลบออกไปจากห้อง เสียงปืนจึงสงบลง
“คุณชายครับ ผมจะตามออกไปก่อน”จงอินว่าพร้อมกับวิ่งออกไปทันที
“เซฮุนบอกให้เทาพาสองคนนั้นหนีออกมาเลย”ชานยอลบอกในขณะที่เซฮุนโทรศัพท์หาเทาเพื่อบอกให้ทำตามแผนคือพาแบคฮยอนมาเจอกันที่จุดนัดพบ เขาเองก็ไม่ได้อยากทำบาปนักเพราะลูกกำลังจะเกิด ทางเดียวที่จะยุติเรื่องไม่ให้ยืดไปกว่านี้คือ..การไปเอาตัวแบคฮยอนออกมาเลยเท่านั้น
ชานยอลกระชับปืนคู่ใจในมือของตัวเองแน่นอัดมวลสารพิษเข้าปอดภายในคราวเดียวอย่างเต็มที่แล้วจึงโยนบุหรี่ลงพื้นแล้วขยี้ด้วยเท้าลวกๆ เขาเดินเร็วไปตามทางที่เซฮุนนำเขาไป ทุกวินาทีมีค่าชานยอลคิดแบบนั้น ตอนนี้เกมส์ของมยองซูที่เจ้าตัวอยากเล่นกำลังจะเริ่มอย่างแท้จริงแล้ว เกมส์แมวล่าหนู..
เทามองข้อความที่ถูกส่งมาให้ในโทรศัพท์ของเขา แล้วจึงเหลือบตามองคนที่ถูกสั่งมาให้เฝ้าแบคฮยอนและลู่หานด้วยกัน ตั้งแต่แบคฮยอนเข้าห้องมานอกจากนอนหลับและตื่นมาร้องไห้ พูดคุยกับลู่หานก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งเงียบๆและมองหน้าเขาสลับกับคนตัวใหญ่อีกคน
“บยอนเซ ช่วยเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บที”เทาบอกเพื่อนร่วมงานที่เขาไม่สนิทชิดเชื้อแต่ก็เคยเห็นหน้าค่าตากันมาบ่อยครั้ง
“เอ่อ..ได้ซิ”อีกฝ่ายรับคำอย่างไม่ได้เอะใจอะไรนัก หากสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเลยในห้องก็คือ เทาจะควักปืนขึ้นมาพร้อมกับยิงเข้าไปที่กลางหลังของบยองเซจนคนโดนยิงล้มลงแน่นิ่งอยู่กับพื้น
เทาหันมามองแบคฮยอนกับลู่หานที่เบิกตากว้างอย่างตกใจกับเหตุการณ์รวดเร็วตรงหน้า ตัวสั่นแรงด้วยความกลัวที่ไม่เคยเห็นใครยิงกันมาก่อน ร่างสูงเดินรี่เข้าไปหาแบคฮยอนทันทีที่เห็นว่าบยองเซจะไม่ลุกขึ้นมาอีกแล้ว
“อ..อย่า…อย่าเข้ามา..อย่าทำอะไรผมเลย”แบคฮยอนน้ำไหลอาบสองแก้มทันทีเพราะคิดแล้วว่าตัวเองต้องตายแน่
“อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ..เราไม่รู้เรื่องอะไรหรอก”ลู่หานร้องขอชีวิตอีกคนเอามือโอบเพื่อนตัวเองเอาไว้แน่นอย่างน้อยชีวิตเขาอาจยื้อชีวิตแบคฮยอนและลูกเอาไว้ได้ก่อน
“คุณแบคฮยอนครับ ตั้งสติก่อนผมไม่ได้จะทำอะไรพวกคุณ สงบสติแล้วรีบลุกขึ้นเถอะครับ..ผมจะพาไปหาคุณชานยอล ก่อนที่พวกมยองซูจะไหวตัวทัน”สำเนียงภาษาจีนแปร่งปร่า หากก็พอฟังรู้เรื่องบ้างแล้วทำให้แบคฮยอนถอนสะอื้นลงในขณะที่ลู่หานก็ให้ความสนใจขึ้นมาทันที
“ค..คุณ ไม่ฆ่าพวกเรา..หรอครับ”ลู่หานเป็นฝ่ายชิงถามขึ้นมา
“แน่นอนครับ ผมเป็นลูกน้องของคุณชานยอล ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงครับ แต่ตอนนี้รีบเถอะครับ เสียงปืนจะทำให้คนอื่นแห่มากันหมด”เทาบอกอย่างเร็วๆ แล้วจึงเดินไปคว้าปืนเหน็บเอวของศพที่นอนนิ่ง
ชายหนุ่มส่องเร็วๆอยู่ไม่กี่วินาทีนำมันขึ้นไกแล้วจึงส่งใส่มือของลู่หานทันที เขาคาดเอาไว้ว่ามันคงดีหากหนึ่งในสองคนนี้พอจะมีอะไรป้องกันตัวบ้าง
ลู่หายเบิกตากว้างจนแทบถลน ปืนในมือมีน้ำหนักมากเกินกว่าตัวเขาเองจะถือไหวด้วยซ้ำทั้งยังไม่เคยจับต้องมันมาก่อนในชีวิต จึงได้แต่พยายามส่งคืนหากเทาเองก็ไม่รับ
“มันใช้ไม่ยากหรอกครับ ขึ้นไกตรงนี้แล้วยิงเลยครับ หันปืนไปหาคนแล้วยิงจะยิงตรงไหนก็ได้ขอให้มันโดน”เขาไม่มีเวลามาสอนอะไรทั้งนั้นในยามฉุกเฉินได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมก่อน
“ครับๆ มาแบคฮยอนฉันช่วย”ว่าแล้วลู่หานก็เอาปืนเหน็บเอวหันไปพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน
แต่พอเห็นว่ามีร่างไร้ชีวิตแบคฮยอนก็แทบจะแข้งขาอ่อน แน่ละใครจะไปใจแข็งได้เล่าเกิดมาอย่าว่าแต่หมาแมวตายเลย นี่คือคนนะ คนที่เมื่อกี้ยังพูดจาเดินเหินได้อยู่เลยด้วย
หากเขาก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้ ในท้องเขามีกูซึลที่ต้องปกป้องดันนั้นจะมาทรุดตอนนี้ไม่ได้ จนกว่าจะแน่ใจว่าปลอดภัยแบคฮยอนต้องกัดฟันทนเอาไว้เสียก่อน
เทาพาเขาลอบเดินไปยังทางเดินที่ตอนนี้ไร้คน เสียงปืนดังแว่วไกลราวกับการสาดกระสุน ในภาพยนตร์ ทำให้แบคฮยอนใจเสียไม่น้อยเพียงแต่ก็ต้องค่อยๆเดิน ชายหนุ่มร่างสูงนัยตาราวกับเหยี่ยวกำลังมองหาทางหนีทีไล่ ตึกนี่แม้จะมีเพียงห้าฉันแต่ก็กว้างมากพอที่จะเป็นสนามรบขนาดใหญ่ได้เลยทีเดียว
จุดนัดหมายที่กำหนดเอาไว้คือ ลานจอดรถชั้นใต้ดินแต่นี้เขาเองก็อยู่ชั้นบนสุด หากจะไปให้ถึงด้วยบันไดหนีไฟดูก็จะไม่ใช่เรื่องดี แบคฮยอนท้องไส้ขนาดนี้เดินมากขนาดนั้นอาจเป็นอันตราย
“ผมจะค่อยๆพาพวกคุณไปที่ลิฟฟ์ของคนงาน หากเจอพวกของมยองซู ให้พวกคุณทำนิ่งๆเอาไว้นะครับ ผมจะทำทีเป็นว่ามยองซูเรียกให้พวกคุณไปหา ตอนนี้คุณชายกำลังไล่ล่าเขาอยู่”เทาบอกจากสิ่งที่เซฮุนรายงานให้เขาทราบเพื่อทำแผนการณ์ขั้นต่อไป
เทาเองก็ชำนาญทางที่นี้อยู่ไม่น้อยด้วยเข้ามาเป็นสายอยู่นานพอตัว และเขาก็เป็นที่รู้จักของลูกน้องมยองซูอย่างดี เพียงแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ดังนั้นเขาต้องตัดทุกอย่างที่เป็นความเสี่ยงออกให้หมด
ชายหนุ่มเดินลัดเลาะผ่านห้องประชุมต่างๆ ตอนนี้นอกจากเสียงปืนแล้วชั้นห้าดูแทบจะไม่มีสิ่งมีชีวิต อาจจะเพราะมยองซูค่อนข้างไว้ใจในตัวของเทาเลยให้คนเฝ้าทั้งเชลยเพียงสองคนเท่านั้น
เดินมาไม่นานก็ถึงตัวหน้าลิฟฟ์ เทาลอบถอนหายใจว่าไม่นานเขาอาจทำภารกิจสำเร็จหากเข้าลิฟฟ์ได้และมันพาตัวเองลงไปชั้นใต้ดินในรวดเดียว ซึ่งภายในลิฟฟ์ว่างเปล่านั้นเขาใจชื้นไปแล้วหนึ่งอย่าง โชคยังเข้าข้างเขาอยู่มากที่หน่วยรักษาความปลอดภัยของมยองซูต้องใส่อินเตอร์คอมพ์ที่สามารถสั่งงานได้ทางเสียงจึงทำให้เทารู้ความเป็นไปของมยองซูตลอด ซึ่งยังไม่มีการกล่างถึงแบคฮยอนหรือลู่หานแม้แต่นิด
ลิฟฟ์โดยสารค่อยๆเคลื่อนตัวลงต่ำ จากชั้นห้าเป็นสี่ สาม เพียงแต่มันกลับหยุดลงที่ชั้นสอง เทาขยับตัวอยู่ในท่าทางเตรียมพร้อม เมื่อประตูเปิดออกกลับกลายเป็นลูกนัองของมยองซูสองคนที่รีบร้อนเดินเข้ามา
“อ้าวเทา..นี่มันคนที่นายให้พามานี่ กำลังจะพาไปไหน”หนึ่งในสองคนถามเขา
“นายบอกว่าคนของทางนั้นมันจะมาตามหาตัวพวกนี้ เลยบอกให้พาไปอยู่ที่อื่นน่ะ”เทาบอกไปทั้งๆที่โกหกอย่างแนบเนียน
“อ่อ..นี่ก็กำลังลงไปสมทบกับพวกที่ชั้นหนึ่ง ไม่รู้แม่งจะแห่แหนอะไรมาเยอะแยะ ยิงไปยิงมาตายห่ากันหมด..นี่ไม่ติดถ้าจบงานนี้รวยเละ ก็หนีไปนานแล้วเถอะ”ชายคนนั้นตอบราวกับเรื่องการตายเป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่ได้มองอะไรลุกกว่านั้นเลย
“ก็ดี..”เทาพยายามไม่พูดอะไรให้มากความ ลิฟฟ์กำลังเคลื่อนตัวลงและมันคงจะดีถ้าไม่มีอะไร
‘ตอนนี้นายกำลังไปหาตัวประกันที่ชั้นห้า เทากับบยอนเซเฝ้าไว้ก่อนอย่าให้คลายสายตา’ถ้าเพียงแต่อินเตอร์คอมพ์ภายในจะไม่ประกาศออกมาเสียก่อนที่ลิฟฟ์จะจอดสนิทที่ชั้นหนึ่งและถูกกดปุ่มหยุดฉุกเฉินเอาไว้
“เดี๋ยวนะ ไหนแกบอกว่านายให้พาสองคนนี้ไปหาที่หลบ…หรือว่า”ลูกน้องของมยองซูหันกลับมามองหน้าเทาด้วยสายตาหวาดระแวงและไม่เป็นมิด เทาดันแบคฮยอนให้หลบอยู่ด้านหลังโดยมีลู่หานเอาตัวกันเอาไว้อีกทีหนึ่ง
ท่าทางการชักปืนออกเสื้อทำให้คนที่ฝึกปรือศิลปะการต่อสู้มามากแล้วไหวตัวได้ก่อน จึงใช้สันมือปัดไปที่ข้อมือของหนึ่งสองคนให้อาวุธตกลงพื้นแล้วจึงตวัดขาอีกขึ้นไปเตะเข้าที่ต้นแขนอีกคนให้เสียหลักจากการทรงตัว เนื่องจากห้องโดยสารลิฟฟ์ไม่ได้แคบมากหากก็ไม่จำกัดมากพอตัวทำให้คนที่โดนรุมอย่างเทาขยับตัวไม่ได้มากนักจึงไม่มีโอกาสที่จะหยิบอาวุธออกมาเพื่อต่อสู้ให้เรื่องจบได้อย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มพยามเอาหลังตัวเองชนฝาผนังเอาไว้ก่อนจะถีบตัวเองเพื่อเอาขาสองข้างล๊อคคออดีตเพื่อนร่วมงานให้โดยอาศัยพื้นที่น้อยและความคล่องตัวที่เมื่อคู่ต่อสู้เผลอ ออกตัวตวัดแรงให้คออีกคนเคลื่อนออกจากฐาน แล้วจึงคล้ายออกเพื่อฟาดไปยังคนที่จะเข้ามาทำร้ายเขาต่ออีกที
ลู่หานพยายามหยิบปืนที่ตัวเองถืออยู่ขึ้นมา หาการต่อสู้ที่รวดเร็วตรงหน้าทำให้เขาตั้งหลักเล็งใครได้ไม่ทันได้แต่ดันตัวแบคฮยอนให้นั่งย่อตัวขดต่ำเอาไว้เพื่อหลบวิถีการต่อสู้รุนแรงจากกลุ่มคนตรงหน้าโดยที่มีเขาคอยบดบังอีกที
สุดท้ายเมื่อคู่ต่อสู้ที่เหลือเซตัวไปเพียงเล็กน้อยเทาจึงรีบหยิบปืนออกมาจ่อยิงที่หน้าอกของคนตรงหน้าทันทีจนร่างใหญ่นั้นล้มลง ชายหนุ่มจึงหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะหันมามองคนที่คุดคู้ตัวเองและคนตัวเล็กอีกคนที่เอาตัวกอดเพื่อนเอาไว้แน่นหนา หันไปบอกคนตัวเล็กทั้งสองคนด้วยสายตาเคร่งเครียดกว่าเดิม
“ไปครับออกทางชั้นนี้เลย..เราใช้ลิฟท์ต่อไปไม่ได้แล้ว..คาดว่าอีกไม่นานพวกนั้นคงจับได้ว่าผมเล่นไม่ซื่อ”
ทางด้านชานยอลเองก็ติดพันไม่ใช่น้อยมันอาจไม่ใช่เรื่องดีนักที่การเจรจาต่อรองไม่เป็นไปอย่างที่ต้องการโดยเฉพาะเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่เห็นพร้อมและยินยอมด้วยอย่างที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้ เรื่องมันเลยยุ่งยากขึ้นไปอีกขั้นเพราะไม่มีการส่งมอบตัวประกันอย่างสันติการไล่ล่าจึงเกิดขึ้นนั่นไม่ใช่เรื่องดี เพราะหากมยองซูถึงตัวประก่อนเขานั้นคือหายนะ
ชานยอลตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ เป็นไปตามแผนการณ์ที่เขาคิดเอาไว้ไม่ผิด เมื่อมยองซูจัดการทุกอย่างไม่ได้จึงเร่งจะไปเอาตัวแบคฮยอนมาเพียงแต่ดีที่เขาให้เทาเอาตัวสองคนนั้นออกมาก่อนซึ่งคาดว่ายังคงติดพันอยู่พอสมควรอีกฝ่ายจึงยังเงียบไปและไม่ได้ติดต่ออะไรมาในตอนนี้
แต่ก็ไม่ได้วางใจอะไรได้เลย ชีวิตของคนสำหรับวงการของชานยอล ไม่ต่างจากผักปลาตราบที่ไม่ใช่ชีวิตของคนใกล้ตัว พวกเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจหรือมีอารมณ์ร่วมด้วย
“ตอนนี้คาดว่าคงขึ้นไปอยู่ข้างบนแล้วครับ คนของเรากำลังบุกเข้ามาเสริมแล้ว อีกไม่นานพวกตำรวจคงจะแห่มาคงต้องรีบแล้วล่ะครับ”เซฮุนพูดออกมาในขณะที่ก็สอยคนร่วงไปอีกหนึ่งคนเพื่อให้ชานยอลเดินต่อไป
“ไม่หรอกป่านนี้ไหวตัวทันไล่ตามหาแบคฮยอนกันหมดแล้ว ไปจุดนัดพบเลยเถอะ เรื่องคิดบัญชีเอาไว้ทีหลัง”ชานยอลได้คนคุ้มกันเขาตอนนี้มีสี่คนด้วยกันหากก็ฝีมือดีพอที่จะคุ้มกันไปได้ตลอดหรือไม่ก็ระยะหนึ่ง
ที่เขาพยายามหาตัวของมยองซูเพื่อที่จะปิดเรื่องให้มันจบไปแต่ดูจากระยะเวลาที่ไล่ตามมายาวนานเกินกว่าที่คิด ที่นี่มีที่ให้หลบหลีกมากและไม่ใช่พื้นที่ที่ชานยอลชำนาญทาง ณ เวลานี้ต้องไปเจอตัวของแบคฮยอนเร็วที่สุดเขาถึงจะวางใจได้อย่างเต็มที่
“ครับ”เซฮุนรับคำเจ้านายตัวเอง พร้อมทั้งออกคำสั่งเรียกตัวจงอินที่เขาเองก็ไม่รู้อยู่ที่ไหนให้มันกลับไปเจอกันที่จุดนัดพบด้านล่าง ถ้ามันตายเซฮุนจะสาปส่งมันให้ตายไปเลยข้อหาอ่อนเหลือเกินและจะเป่าหูคุณคยองซูให้ตามไปด่ามันถึงในหลุมเป็นการซ้ำเติม
สุดท้ายเซฮุนก็หาทางพาชานยอลลัดเลาะลงไปด้านล่างซึ่งระหว่างทางเกิดการปะทะกันบ้างทำให้เขาช้าลงไปอีก ซึ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย ชานยอลใกล้บ้าเลือดเข้าไปทุกทีเซฮุนเองก็สัมผัสได้ เจ้านายของเขาต้องอดทนมากกับการควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เรื่องทุกอย่างมันเลวร้ายไปกว่านี้
เพราะชานยอลคงทำให้พื้นที่ตรงนี้เป็นนรกแน่ๆ ซึ่งนั่นอาจทำให้แบคฮยอนและคุณหนูตัวน้อยมีอันตราย ชานยอลจึงพยายามทำทุกอย่างอย่างพะวักพะวง ทำอะไรได้ไม่เต็มที่ อย่างน้อยถ้าแบคฮยอนสามารถปกป้องตัวเองได้บ้าง ชานยอลคงไม่กังวลเท่านี้เลย
“พยายามติดต่อเทาให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ติดต่อให้ได้เข้าใจไหม”ชานยอลบอกแล้วคราวนี้จึงรีบเดินเร็วไปทางบันไดหนีไฟด้านนอกอย่างเร่งรีบ
หากในทางกลับกันแบคฮยอนเองก็กำลังแย่ เขาเหนื่อยเกินไปที่จะเดิน ในท้องของเขามีลูกอายุเจ็ดเดือนอยู่ในนั้น ต่อให้พยายามเอามือทั้งสองพยุงแต่ก็ไปไหนได้ไม่ไกลอย่างที่ใจหวัง แบคฮยอนเริ่มปวดท้องมากขึ้นแล้วคิดว่ามันไม่ดีเลย
“ผม..ผมกำลังไม่..ไหว..”แบคฮยอนบอกขณะที่ตัวเองกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาจนถึงชั้นใต้ดินของตัวตึก
“อดทนอีกนิดนะครับคุณแบคฮยอนอีกไม่นานก็ไม่จะถึงจุดนัดพบแล้ว”เทาหันมาบอกคนตัวเล็กหากใบหน้าซีดเผือดทำให้เทาเริ่มไม่อยู่สุขเช่นกัน
เพียงแต่เสียงฝีเท้าที่ไล่หลังมาเทาก็ไม่เสี่ยงจะอยู่เฉย เพราะเดาแทบไม่ออกว่าใครคือผู้ตามมาตราบใดที่ยังไปไม่ถึงที่นัดหมายไม่มีทางไหนที่ให้ความปลอดภัยในความคิดของเขาเลย
เทาเลยเข้าไปพยุงแบคฮยอนด้วยมืออีกข้าง และลู่หานก็ช่วยกันพยุงตัวอีกคนเอาไว้ เสียงปืนยิ่งไล่หลังทำให้เขารีบพาตัวอีกคนออกมาจากบันไดหนีไฟเพื่อตรงไปยังจุดนับพบเพราะตรงนั้นเทาจะสามารถทำงานของเขาได้อย่างเต็มที่ โดยส่งต่อตัวของแบคฮยอนให้กับคนคุ้มกันอื่นเพื่อที่เขาจะได้สามารถใช้แรงตัวเองได้อย่างเหมาะสม
แบคฮยอนเริ่มเจ็บที่ช่องท้องของเขาและปวดหน่วงจนแทบก้าวขาไม่ไหว ความรู้สึกเหมือนกางเกงผ้านิ่มของเขากำลังเปียกชื้นและเขาอาจจะไม่ได้คิดไปเอง
“แบคฮยอน..น้ำ..น้ำอะไร…”ลู่หานพูดจาเสียงสั่นดัง ทำให้เทาไม่มีทางเลือก เขาเลือกที่จะตวัดตัวของแบคฮยอนขึ้นมาอุ้มเอาไว้ด้วยสองมือ
อารามความตกใจทำให้เขาไม่ได้รู้สึกถึงน้ำหนักของอีกคนเลยสักนิดเดียว ความชุ่มโชกจากของเหลวที่ซึมออกมาจากตัวของแบคฮยอนกำลังทำให้เขาเป็นบ้า จากน้ำสีใสมันกลับเริ่มขุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ปวด..ปวดท้อง…ไม่ไหว..กูซึล..กูซึล..”แบคฮยอนขดตัวด้วยความเจ็บที่ท้องแทบไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้นในขณะที่ลู่หานทั้งกลัวและระแวงเขาวิ่งไปพร้อมกับหันหลังฟังเสียงเท้าที่ไล่ตามมาด้วย
“คุณแบคฮยอนอดทนนะครับ อดทนอีกนิดเดียว..”เทาพยายามบอกเขาเองก็กังวลมากในตอนนี้ กังวลว่าแบคฮยอนจะเป็นอะไรในขณะนั้น
หากเสียงฝีเท้าที่ใลกล้เข้ามาทำให้คนตัวสูงอยากจะเหาะไปให้ได้เลย หันไปสบตาลู่หานให้กระชับปืนในมือขึ้นมา เมื่อเห็นคราวคับขันเช่นลู่หานเองก็ต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องเพื่อน
“เทา!!”เสียงเรียกดังลั่นก้องลานจอดรถเสียจนทำให้เจ้าของชื่อหยุดชะงักอยู่กับที่ พร้อมกับหันไปหาต้นเสียงทันที
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเสียจนภาพทุกอย่างไม่ชัดเจน แต่สิ่งที่ชัดอย่างสุดท้ายคืด ปาร์ค ชานยอลที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับเอาตัวโอบคนทั้งสองคนอย่างเทาและแบคฮยอนเอาไว้ราวกับเป็นเกาะคุ้มกัน โดยมีเสียงปืนดังขึ้นอีกสองสามนัดติดกันตามมา
หากไม่กี่วินาที เสียงสาดกระสุนใส่กันกันจึงตามมาติดๆ
“คุณชาย!!”เทาเงยหน้าขึ้นมามองเจ้านายที่แท้จริงของตัวเอง ใบหน้าที่มั่นคงอย่างที่เขาเคยเห็นหากเสียงหายใจที่ผิดปกติทำให้เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดไปจากที่เคย
“เซฮุน..รีบเอารถมาเดี๋ยวนี้”ชานยอลออกปากสั่งรับตัวแบคฮยอนจากมือเทาเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ความโล่งใจอยู่กับชานยอลไม่ได้นานเลยเมื่อเขาเห็นใบหน้าของแบคฮยอน
“ค..คุณชานยอล..ผม..ผมเจ็บ..เจ็บท้อง..ล..ลูก…ก..กูซึล”แบคฮยอนร้องครวญดังอยู่ข้างหูยิ่งทำให้ชานยอลร้อนใจ เสียงปืนที่ยังไม่สงบทำให้อะไรมันกลับดูยากขึ้น
“จงอินกำลังมาแล้วครับคุณชาย”เซฮุนบอกเล็กน้อย รีบเข้าไปคว้าตัวลู่หานเอาไว้ คว้าปืนออกมาจากมือเล็ก แอบอีกคนไว้ด้านหลังในท่าทางปกป้อง พร้อมกับลูกน้องอีกสองคนที่เข้ามาช่วยคุ้มกัน
พระเจ้าอาจจะยังเข้าข้างคนบาปอย่างเขาอยู่บ้างที่เสียงล้อรถบดถนนนั้นใกล้เข้ามา จากที่มองเห็นไกลๆคือรถของเขาคนขับคือ คิมจงอิน และอีกคันคงเป็นลูกน้องของเขาอีกคน ชานยอลจึงไม่รู้ว่าจะขอบคุณใครดี
“อีกแป่บเดียว..อีกนิดเดียว เข้มแข็งอีกนิดเดียวนะแบคฮยอน อดทนนะ”เสียงทุ้มพยายามปลอบคนที่เจ็บท้องทรมานด้วยการปลอบประโลม
รถที่ขับฝ่าด้วยความเร็วสองคันทำให้คนที่ยืนยิงกันนั้นต้องกระโดดหลบไปคนละทางก็จะตีโค้งมาจอดลงตรงหน้าของชานยอล ทำให้เขารีบเอาตัวแบคฮยอนใส่รถทันที หากก็ยังได้เห็นสายตาคับแค้นของมยองซูที่มองเขามา เขาจะเก็บไว้คิดบัญชีหลังจากนี้ไม่ต้องห่วง แต่ตอนนี้ชีวิตแบคฮยอนกับกูซึลนั้นสำคัญที่สุด
โรลสรอยซ์กันกระสุนคันงามจึงเคลื่อนตัวเบียดล้อทิ้งตัวหนีออกไปแม้จะได้ยินเสียงกระสุนสาดไล่กระทบตามมาทีหลังก็ตามหากชานยอลไม่คิดจะสนใจในเมื่อคนที่เขาต้องการนั้นออกมาหมดแล้ว
เรื่องเก็บกวาดปล่อยให้คนอื่นจัดการไปเสียเถอะ
“รีบไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดจงอิน”ชานยอลบอกแค่นั้นก่อนเปิดไฟผ่าหมากทันที โชคดีที่นี่เป็นเวลาสองสามยามแล้วรถจึงโล่งกว่าปกติมาก
ไม่ถึงอึดใจเมื่อถึงโรงพยาบาล แบคฮยอนถูกส่งตัวถึงมือหมอ ที่นำตัวออกไปจากอกของเขาต่อหน้าต่อตาจนกระทั่งหายลับตาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ชานยอลไม่เคยคิดว่าชีวิตเขาจะมีความกลัวขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้เขาเองก็ยังกลัวอยู่ เขากลัวจนมือสั่นไปหมด ไม่แค่มือหรอก..ตอนนี้ตัวของเขากำลังสั่นแรงจนต้องอาศัยสติในการพยุงตัวเองไปให้ถึงเก้าอี้ที่ใช้สำหรับรอผู้ป่วยเพียงแต่พอขาจะก้าว โลกทั้งใบกลับบิดเบี้ยวไปไม่เหมือนเคย ความรู้สึกเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาจากด้านหลัง
เสียงที่เขาได้ยินคือเสียงของลู่หานถ้าหากไม่ผิดเพี้ยนไป
“คุณเซฮุน!! คุณชานยอลถูกยิง!!!”
************************************************************************************************
TBC เอาล่ะซิ…ชิบหายล่ะ จะยังไงล่ะเฮ้ย..นี่กูแต่งอะไรของกู!!!!!! #แบคพิการ #ปาร์คไม่แคร์ ใจแข็งไว้นะ
ความคิดเห็น