คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 คู่ชีวิต-บุพเพเชื่อมต่อกันและกัน : อ๋องหมิงชางหมิน+สือเหมย
สือเหมยหมสิไปอยู่หลายั่วยามและนาฝันถึภาพานแ่านระหว่าัวนาับใรบานแ่พอเ้าบ่าวุแหันหน้ามาทำเอานาใในทันที
พรว…สือเหมยลืมาื่นึ้นมาอย่าใับวามฝันนั้น เ้าบ่าวสวมุแเป็นอ๋อหมิาหมิน นผู้นั้น ทำเอานาในสะุ้ื่นเลยทีเียว
“อาสือ เป็นอย่าไรบ้า” หเฟยรีบวิ่เ้ามาหาถามสือเหมยอย่าเป็นห่ว
“พี่ให่พว้ารัษาเ้านหายี อนแรพิษนั้นสามารถทำลายเส้นเสียอเ้าไ้เลย หาไม่ไ้พี่ให่พว้ารัษาเ้ามีหวัเ้าเป็นใบ้แน่” หหลินรีบเินเ้ามาพลารีบรินน้ำาให้ับสือเหมยที่เพิ่ฟื้นึ้นมาินแ้อาารอแห้
สือเหมยพยัหน้าอย่ารับรู้พลาหายใหอบแล้วยมือนวมับนเอพอหลับา็ยัมอเห็นใบหน้าเ้าบ่าวในุแ่านับนาไม่าหาย “ะเป็นไปไ้อย่าไร ้าับเ้าไม่มีอยู่ร่วมันไ้” นาหลุำพูออมาแล้วเป็นัหวะที่อ๋อหมิาหมินเินเ้ามาพร้อมับนอื่น ๆ พอี ทำเอานามอเาและถอนหายใออมาและสายาับำพูอสือเหมยนั้นทำให้หเฟย หหลิน ่าพาันสบาันในทันทีแล้วพาันมอไปยัอ๋อหมิาหมินทันที
“เ้าฟื้นแล้ว รู้สึว่าเป็นเ่นไรบ้า” ฮอเ้้าวหหลเินเ้ามาะยื่นมือไปับ้อมือสือเหมยแ่นาลับเอามือหลบไป เามอนา
“ีึ้นมาแล้วอบใท่านมาที่่วย้า” สือเหมยรีบบอพลารีบลุแ่ายัไม่มีแรทำเอาเะล้มแ่พอะล้ม็เห็นอ๋อหมิาหมินยืนใล้สุะยื่นมือไปรับัวนาทำเอานารีบเบี่ยายหลบล้มลับพื้นทันที “โอย” เสียร้อัึ้น
“นี่เ้าำลัิทำอะไร” อ๋อหมิาหมินย่อายถามสือเหมยอย่าสสัย “หลบารรวอพี่้าวและหลบ้าที่ะ่วยเ้าไม่ให้ล้มลอี” เาถามนา
สือเหมยมอหน้าอ๋อหมิาหมิน่อนมอสบาับเาแล้วนึอยาะแล้เาึ้นมาแล้วยมือึ้นีนิ้วพร้อมับอเหมยอยู่ในมือนาแล้วนายื่นอเหมยไปทัหูออีฝ่ายทันที “ามยิ่นั” แล้วหัวเราะออมาพร้อมับสีหน้าโรธเรี้ยวราออีฝ่ายในทันที
“สือเหมย!!” อ๋อหมิาหมินวาเสียัเรียื่ออีฝ่ายัลั่น้วยวามโรธที่ทำให้เา้ออับอาย่อหน้าทุนแบบนี้
สือเหมยมอสบาแววาเรี้ยวราออ๋อหมิาหมินอย่าะลึที่เาำื่ออนาไ้ ใน่วเวลา่อนหน้านี้ที่สือเทาหลุปาเรียื่อนา ่อนนาะมอสีหน้า แววานอื่น ๆ ทีู่เหมือนว่าทุนะรู้ื่อนาแล้ว
“เสียัไปไย ะโนทำไม วา้าทำไม ้าเป็นผู้มีุ่วยีวิท่านนะ” สือเหมยยมือปิปาหัวเราะให้ับอ๋อหมิาหมินแล้วถูหเฟย หหลิน ่า่วยันพยุให้ลุึ้นยืนแทนารนั่ับพื้น
“้าปรารถนาที่ะายมิอยาไ้รับวาม่วยเหลือาเ้าสันิ” อ๋อหมิาหมิน้าวาพุ่เ้าไประามือสือเหมย้วยวามโรธมานัวนาปลิวหลุาารพยุัวอหเฟย หหลินในทันที
“ั้นเรา็มีวามปรารถนาเียวันือวามายนะสิ ั้นท่านรอ้าาย่อนละันแล้ว่อยายามที่ท่านไ้ปรารถนา” สือเหมยยิ้มแย้มออมาอย่าเบิบานไม่มีแววาสั่นลัวับท่าทีเรี้ยวราออ๋อหมิาหมินแ่อย่าใทำเอาทุน่ามอนาอย่า้นหาระนสสัยในัวนายิ่นั
“อาสือ เหุใเ้าึอยาายละ” หหลินรีบับมือสือเหมยถามทันที
“้าอยาหลุพ้นีวินี้เสียที” สือเหมยพูออมาแล้วหัวเราะพร้อมับอาารร้อไห้นเอ “เหุใสวรร์ไม่เมา้าให้้าายเสียทีทำไม้อทนทุ์ทรมานเ่นนี้้วย ทำไม ๆ” นาล่าว่อว่า่อานเบื้อบนแล้วยมือทุบหน้าอนเออย่าบ้าลั่ทำเอาัวนาสำลัเลือออมาำนวนมา
ฮอเ้้าวหหลรีบพุ่ัวไปะห้ามารระทำทำร้ายนเออสือเหมยแ่นาลับปัมือมอาวาในทันที
“อย่ามายุ่ับ้า!” สือเหมยเสียัใส่ฮอเ้้าวหหลทำเอาทุนเริ่มมีสีหน้าไม่พอใับารระทำหยาบายอนา
“ทำเ่นนี้เพื่ออะไรปป้อัวนที่แท้ริอเ้าาผู้อื่นแล้วเ้าะมีวามสุั้นหรือและเ้า่วยเหลือผู้อื่นทำไม หาเ้าไม่อยาเปิใับผู้อื่น” ฮอเ้้าวหหลล่าวัเือนสิอสือเหมยราวับมอว่านาำลัิอะไรอยู่
“้าเพียรัษาำมั่นสัาสหายเท่านั้น” สือเหมยะโนออไปแล้วรีบยันายลุเินออไป้านนอห้อยัไม่ทันรู้สึัว็ถูับรึ้วยโ่ร้อยเมาในทันทีเนื่อาพวลูน้ออพ่อบุธรรม่าุ้มแฝัวอยู่นานแล้วเพื่อรอัหวะที่นาะออมา้านนอเ่นนี้พอเห็นเป้าหมายเินออมาเอ็รีบใ้โ่ร้อยเมาเ้าทำารับุมทันที
“นั้นมันโ่ร้อยเมา” หหลินเบิาว้าอย่าใะถลันายออไป่วยสือเหมยที่ถูับ้วย้วยโ่ร้อยเมาวามเ็บปวออาวุธนั้นนเอไม่เยลืมเลือนเลย นาเยถูล่าม้วยโ่นั้นแล้ว “พี่ให่ นั้นือโ่ร้อยเมาที่้าเยบอให้ฟั” นารีบหันไปบอับพี่ายนเอทันที
“พวเ้าไม่้อออไป ้าะออไป่วยอาสือเอ” ฮอเ้้าวหหลรีบบอับน้อสาวทั้สอนเอแล้วรีบ้าวาะออไป่วยสือเหมยแ่แล้วอ๋อานหนิับอ๋อานหลิวรีบปราายเ้าัวาทันที “หลีไป!” เสียัึ้น
“พวระหม่อมหลีให้พระอ์หรือใรออไปา้านในมิไ้หาไม่แล้วะเป็นภาระให้ับนายหิมาไปว่านี้” อ๋อานหลิวเอ่ยปาบอับฮอเ้้าวหหลแม้ว่าสายาอเาับสหายนั้นะมีแววาเ็บปวมามาย็าม
“หมายวามว่าอย่าไร” อ๋อเียวหยารีบัถามทันทีแล้วมอเห็นโ่ร้อยเมารัับุมสือเหมยเอาไว้รั้อมือทั้สอและ้อเท้าทั้สอเอาไว้่อนะพาันมอเห็นแส้ร้อยเมาให่ยฟาเ้าลาัวอสือเหมย่อหน้า่อาทุน ยามเสียแส้สะบัลลาัวสือเหมยนั้นมันบาลึลาใทุนยิ่นั
หหลินสะเทือนใอย่ามา นาเยแ่ถูับุอยู่ทีุ่ร้อยเมาแ่ยัไม่เยถูแส้ร้อยเมาฟาเ่นนี้ ูเหมือนสือเหมยะเป็นศัรูอพวมัน
หเฟยัวสั่นอยาะออไป่วยสือเหมยแ่ไม่สามารถออไปไ้และทำไ้แ่มอูและไ้ยินเสียแส้ฟาลัวสหายนเออย่าเลือเย็น
อ๋อหมิาหมินทนู่อไปไม่ไหวแล้วะถลันระแทัวอ๋อานหนิับอ๋อานหลิวออไป่วยสือเหมย
“ถ้าท่านอ๋อ้าวาออไป่วยนายหิ็ย่อมหมายถึว่าเป็นู่ีวิันและันนับานี้และลอไป เมื่อใท่านอ๋อใ้พลัหรืออาวุธทำลายโ่นั้นไ้็ย่อมหมายถึเนื้อู่บุพเพันและัน” อ๋อานหนิรีบล่าวออมาับอ๋อหมิาหมินทันทีทำเอาอีฝ่ายมีท่าทีะัทันทีเ่นัน
“นี่มันเรื่อบ้าอะไรัน” อ๋อหมิาหมินพูับัวเอแล้วเสียแส้ฟาลลาัวอีรั้ับสือเหมยทำเอาัวเาเผลอิถึภาพ่อนหน้านี้นายั่วโมโหเา้วยารใ้อเหมยทัหูับเาทำราวับเาเป็นสรีและนาเป็นบุรุษเสียอย่านั้นและนานมาแล้วที่เาไม่เยนึแยแสับผู้ใเลยนระทั่ไ้พบนา
สือเหมยไร้เรี่ยวแรใล้หมสิเ็มที่พร้อมับสัมผัสถึพลัมหาศาลไหลทะลัออมาำนวนมาแล้วนาฝืนามอ็มอเห็นอ๋อหมิาหมิน้าวเินเ้ามาพร้อมับไอมัรราันโอบล้อมาย ยามนั้นนาเห็นเายระบี่มัรราันนั้นฟันัโ่ร้อยเมาออไปให้าสะบั้น เายืนแนมาโอบัวนาเอาไว้ เพียนาอยู่ในอ้อมแนนั้นพลันเิวามรู้สึอบอุ่น หวั่นไหวอย่ามา
“นาเป็นอ้า ใรหน้าไหน็ห้ามแะ้อนา!!” อ๋อหมิาหมินะโนเสียั้อพร้อมับแหวนมัรราันปราบนนิ้ว้าหนึ่อสือเหมยทันทีราวับว่าัวเาไ้เื่อม่อเป็นู่ีวิบุพเพันแล้ว
“แ่” สือเหมยมอใบหน้าอ๋อหมิาหมินที่พูเสียัออไปแล้วนารู้สึร้อนผ่าวลาอแล้วสำลัอาารไอออมาพร้อมับเลือที่เปลี่ยนรูปร่าาหยเลือเป็นแหวนที่อยู่บนนิ้ว้าหนึ่ออ๋อหมิาหมินราวับัวนาไ้เื่อม่อันเป็นู่ีวิบุพเพันแล้วและานั้นอ์รัษ์ลับอเา็ปราัวึ้นสัหารพวลูน้อพ่อบุธรรมไปอย่ารวเร็ว
ความคิดเห็น