คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ต้นเหมยแดงคือบ้านของนางและวังหมิงก็คือบ้านของนางเช่นกัน
อ๋อหมิาหมินพาสือเหมยลับมา้วยันและ่าวลือระหว่าเาับนา็แพร่สะบัไปอย่ารวเร็วัไลไปทั่วถึห้าแว้นให่เลยทีเียว
สือเหมยไ้รับารรัษาาฮอเ้้าวหหลพร้อมับยาลับที่ให้นาินทำให้นามีอาารที่ีึ้นอย่ารวเร็วนเือบะหายี ึพาันแยย้ายันลับไปแ่ละแว้นอนเอเพื่อรีบทำารป้อันามารหารือหัวประุมในวันนั้นที่วัอี้อย่ารวเร็วเพื่อั้รับมือับเมือู้ที่ส่พวะทูเ้ามาเื่อมสานไมรีับห้าแว้นให่ในไม่้านี้
รถม้าันเียวัน้านในมีนหลายนนั่อยู่ร่วมัน เป็นรถม้าันให่มาที่สามารถบรรุนไ้ถึ 6 นเลยทีเียว ประอบ้วย ฮอเ้หมิเทียน อ๋อหมิาหมิน อ๋อเียวหยา และ หเฟย หหลิน สือเหมย ึ่ทั้หมร่วมเินทาลับแว้นหมิมุ่หน้าเ้าเมือหลวหมิและะเ้าวัหลวหมิในทันทีที่ไปถึ
สือเหมยนั่ลอสายาไปมามอนนู้นทีนนี้ทีอย่าเบื่อหน่ายยิ่นัยิ่้อมานั่แออัในรถม้าเ่นนี้ยิ่ไม่เหมือนัวนาเลย
“หยุรถม้า” สือเหมยทนวามอึอันี่่อไปไม่ไหวแล้วรีบะโหน้าออไปทาหน้า่ารถม้าทันทีและรีบะโนบอให้หยุรถม้าลในทันทีทำเอาพวบุรุษทั้สามที่เอนัวหลับพัสายาพาันลืมามอนาในทันที
“หยุรถม้าทำไม” อ๋อหมิาหมินถามสือเหมย บันี้นาลายเป็นู่หมั้นอเาแล้วและเายัไม่่อยเ้าใัวเอเหมือนันในทำบ้าอะไรอยู่ถึยอมรับนามาเป็นู่ีวิมาเป็นู่หมั้นและยัมีำหนะแ่านับนาอี้วย ทั้ ๆ ที่ภรรยาเาเพิ่ะาไปไม่เท่าไหร่เอ
“เมื่อย” สือเหมยพูสั้น ๆ และรีบลุเปิผ้าม่านรถม้า้านหน้าออไป็มอไปทาไหน็มอเห็น้นไม้มามายโอบล้อมเหมือนำลัเ้าสู่เแว้นหมิแล้ว “อาาพยั์” นาอ้าปาะโนเรียอาาพยั์ำนเอออมาานั้นเสียฝีเท้าอาาพยั์หนัแน่นราวับฝีเท้าพยั์็มิปานมันวิ่โผล่พรวพราออาป่า้าทาวิ่มาหยุพร้อมเสียร้อำรามอมัน
“เ้าะไปไหน” อ๋อหมิาหมินมออาาพยั์สีำอสือเหมยเหมือนับอาาพยั์ำอภรรยาอเาไม่มีผิึรีบถามนาอย่าุนเียว
“้าเบื่อที่ะ้อนั่เย ๆ ในรถม้าเ่นนี้” สือเหมยหันไปพูับอ๋อหมิาหมินที่อนนี้ลับเป็นู่หมั้นันแล้วและยัมีำหนแ่านันอีนี่มันเรื่อบ้าอะไรแ่ฝัน็ลายเป็นริอะไรมันะรวเร็วปานนี้
“เ้ายัไม่หายี...อะ...นี่เ้าะทำบ้าอะไร” อ๋อหมิาหมินไม่ยอมให้สือเหมยไปี่ม้าแ่อย่าใึยับัวยื่นมือไปว้าับ้อมือนาทันทีแ่แล้วนาลับออแรึัวเาให้ึ้นไปหลัม้าอนาและัวนาึรีบระโึ้นหลัม้าโอบัวเาับเือม้านั้นแล้ววบม้าวิ่ออไปไม่สนใฟัเสียเาเลย
ท่ามลาสายาอทุนที่เอาแ่มอามสรีที่ทำให้อ๋อหมิาหมินหหลุสิอาละวาเ่นนี้ไ้และหลัาเิเรื่อที่ทำให้ทั้สอไ้หมั้นหมายเป็นู่ีวิ-ู่บุพเพันแล้ว็ทำให้อ๋อหมิาหมินไม่เอาแ่นั่ื่มสุราอี้วยและยัโนหนวเราทุสิ่นสะอาลายเป็นอ๋อหมิาหมินนเ่าไม่มีผิ
สือเหมยวบอาาพยั์ำโอบัวอ๋อหมิาหมินไป้วยันพร้อมับเสียโวยวายอเาัลั่นึ้นอย่าไม่ยอมะี่ม้าไปับนาแ่นาไม่สนใลับวบอาาพยั์ะบึฝ่า้นไม้มามายแหว้นห้า้นให่สูท่วมหัวไปิ่ไม้เถาวัลย์หนามแหลมมบาเสื้อผ้านาแ่ไม่ไ้้อายเาแ่อย่าใแล้วมาหยุที่ายป่าเหมยและทำเอาอ๋อหมิาหมินถอนหายใออมา
“เ้าพา้าลับมาที่นี่ทำไม” อ๋อหมิาหมินถามสือเหมยอย่าไม่เ้าใ
“้าอบที่นี่” สือเหมยยิ้มออมาแล้วบหลัอาาพยั์แล้วพาอ๋อหมิาหมินลมาเหยียบบนพื้นิน้วยันแล้วร่าอาาพยั์วิ่หายไปับพห้าึ้นสูนั้นแล้วนาโอบัวอ๋อหมิาหมินลับไปยั้นเหมยสีแเพีย้นเียวอป่าเหมยนั้น “หา้าาย ท่าน่วยฝั้าที่ใ้้นไม้นี่้วยนะ” นาบอับเา
“โมาน” อ๋อหมิาหมินเรียอ์รัษ์นสนิทนเอให้ออมา
“ระหม่อมอยู่นี่พะยะะ” อ์รัษ์โมานเผยายออมายามถูเรีย
“ไปแ้อาหลว่า้า้อาร้นเหมย้นนี้ให้ทำารย้ายไปที่วัอ้า” อ๋อหมิาหมินออำสั่ับอ์รัษ์นสนิทนเอ
“พะยะ่ะ ท่านอ๋อ” อ์รัษ์โมานมอ้นเหมยสีแที่เิาแปรสภาพอเลืออสือเหมยแล้วเามอไปยัอีฝ่ายทันทีที่อนนี้ลายเป็นู่หมั้นเ้านายเาแล้ว
“พอย้ายไปแล้ว็ปลูลที่ว่าแล้วสร้าศาลานั่เล่นิ้าเอาไว้้วย” อ๋อหมิาหมินล่าวออมาแล้วหันไปมอสือเหมยที่ำลัมอเาอยู่ “เผื่อนาะเบื่อไม่มีอะไรทำอีะพา้าี่ม้ามายัป่าเหมยนี่อี ไหน ๆ แล้ว็ย้ายไปปลูที่วัหมิเลยละัน” เาล่าวออมาอย่าประับสือเหมย
‘เาะบอว่าที่นั้นเป็นบ้านอ้าหรือเปล่านะ’ สือเหมยิในใแล้วรีบวิ่เ้าไปโอบ้นเหมยสีแนั้นอย่าีใ “้นเหมยือบ้านอ้า” นาพูอย่าีใ
“นับแ่นี้วัหมิือบ้านอเ้าั้หา” อ๋อหมิาหมินล่าวออมาับสือเหมยทันทีแล้วทำให้นาหันมามอเาแล้วยิ้มสใสออมาพร้อมับึัวเามาโอบอ้นเหมยสีแ้วยัน เาทำหน้าเมื่อยถอนหายใออมา
อ์รัษ์โมานยืนมอเ้านายนับู่หมั้นอเ้านายำลัโอบอ้นเหมยให่นั้น้วยสีหน้า แววาแ่าัน อีนทำท่าีใมาอีน็ทำหน้าเมื่อยถอนหายใออมาแลวนมอให้บันริ ๆ
“มาอ้วยันสิ” สือเหมยหันไปมอเห็นแววาบันออ์รัษ์โมานแล้วรีบผละไปึัวอีฝ่ายมาอ้นเหมยสีแ้วยัน
“หะ...็ไ้อรับ” อ์รัษ์โมานถึับหัวเราะไม่ออเลยทีเียวที่ถูให้มาอ้นเหมยสีแ้วยันเ่นนี้
อ๋อหมิาหมินมออ์รัษ์นสนิทแล้วหัวเราะออมาอย่าเบิบานใแล้วเาพบว่าัวเอลับแปลไปเ่นัน เาหัวเราะออมาเ่นนี้ไ้อย่าไร
สือเหมยเิหน้ามืเป็นลมทรุัวลอับพื้นในอนแรอ๋อหมิาหมินิว่านาแล้เป็นลมแ่พอเวลาผ่านไปสัพันานอนนิ่ึทำให้เารู้ว่านาเป็นลมริ ๆ พอับัวนา็พบว่าัวนาร้อนอย่าับไฟ เารับอุ้มนารีบวิ่พานาะไปหาหมอและไ้พบับพวทหารที่เฝ้าูแลป่าเหมยและพวทหารอาสาะไปามหมอหลวมาให้แล้วเาอุ้มนาเอาไว้โอบอเอาไว้เี๋ยวัวร้อนเี๋ยวัวเย็นทำเอาเาทำอะไรไม่ถู
ว่าหมอหลวะมา็ทำให้อ๋อหมิาหมินเือบทำร้ายหมอหลวเพราะารรัษาที่ั้าเือบทำให้สือเหมยทรมานถึนานี้และยัรายานบออาารสับสนไปหมทำเอาเาเรี้ยวราอย่ามานเาอาละวาเือบะทำลายป่าเหมยหายไปเือบรึ่อย่าหุหิแ่แล้วเมื่อนาินยาไปแล้วอาารนา็ีึ้น
ความคิดเห็น