ตอนที่ 17 : Side stories ChanBang : Chapter 1
Side stories
Kim Himchan x Bang Yongguk
Chapter 1
Stories of Kim Himchan
ไอดอลสาวแสนสวยที่กำลังร้องเพลงและเต้นอยู่บนเวทีดูโดดเด่นกว่าเด็กผู้หญิงในโรงเรียนที่ผมเคยพบ พวกเธอน่ารักและมีความสามารถมากมาย หัวใจของผมตกเป็นของพวกเธอตั้งแต่ซิงเกิ้ลอัลบั้มแรกออก
“อัตจัง!!!”
โบกแท่งไฟสีเขียวที่อยู่ในมือให้เป็นไปตามจังหวะเพลง ตะโกนชื่อคนที่ชอบออกมาดังๆ หวังให้เธอได้ยิน แค่นี้ชีวิตของผมก็คอมพลีสแล้ว
ผมชื่อคิมฮิมชานเป็นคนเกาหลีที่เกิดและโตในประเทศญี่ปุ่น พ่อและแม่ของผมเป็นคนเกาหลีแท้ๆ พวกเขารวยพอที่จะซื้อที่ดินและตั้งรกรากอยู่ต่างแดนโดยที่ไม่กลับไปประเทศบ้านเกิดของตัวเอง
ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ถึงบ้านจะมีฐานะที่ค่อนข้างดีแต่ผมก็ขี้เกียจนั่งรถไปเรียนในเมืองใหญ่ เลยเลือกเรียนโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในเขตที่ตัวเองอยู่ งานอดิเรกของผมคือการสนับสนุนไอดอลสาวที่สุดแสนจะน่ารัก เงินค่าขนมเลยมักหมดไปกับอัลบั้มเพลงและบัตรคอนเสิร์ตซะส่วนใหญ่
“ขอบคุณที่มาชมการแสดงของพวกเราในวันนี้นะคะ!!!”
เด็กสาวบนเวทีจับมือกันแล้วโค้งให้กับผู้ที่มาชม การแสดงคอนเสิร์ตวันนี้ได้สิ้นสุดลง พวกเธอมอบความสุขให้กับผู้คนที่มาดูผ่านเสียงเพลงได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ผู้คนต่างหลั่งไหลออกมาจากสถานที่จัดคอนเสิร์ต ผมเดินออกมานอกโดมและหยุดยืนอยู่บนลานกว้าง กลีบดอกไม้สีชมพูถูกสายลมพัดพามาจากที่ไหนสักที่ อีกไม่นานก็จะเปิดภาคเรียนใหม่แล้ว ที่ห้องเรียนใหม่จะได้เจอกับคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันมั้ยนะ...
ผมอยากเจอคนที่คุยกับผมรู้เรื่องในเรื่องที่คนอื่นไม่รู้ มันน่าสนุกจะตายถ้าได้พูดคุยกันว่าเมื่อวานไอดอลที่เราชอบไปออกรายการทีวีอะไรมา แต่คนพวกนี้หาตัวยากชะมัด
“ครับ ผมกำลังจะกลับบ้าน”
เสียงคุยโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่ผมยืนอยู่ ผมเลยมองไปทางเจ้าของเสียงพูดนั้น เด็กผู้ชายตัวผอมสูงมีโทรศัพท์ฝาพับสีขาวแนบอยู่ที่หู ดวงตาเรียวคมและดูดุดันหันมาทางผมก่อนจะเดินเลยร่างของผมไป
อ่า ผมจำเขาได้ เด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเกาหลี ที่เรียนอยู่ห้องข้างๆกันเมื่อปีที่แล้ว...
“ได้อยู่ห้องเดียวกับนายอีกแล้ว!”
เสียงหวานตะโกนใส่หน้าผม ‘ซาโต้ จูรินะ’ คือเด็กผู้หญิงแถวบ้านที่เป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่เด็ก เรียนโรงเดียวกันมาตลอด อยู่ห้องเดียวกันก็บ่อย เห็นกันจนเบื่อหน้าเลยล่ะ
“ใช่ว่าฉันอยากอยู่ห้องเดียวกับเธอสักหน่อย เบื่อหน้าจะแย่แล้ว”
พูดให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหงุดหงิดเล่น ยัยบ้าจูรินะทำท่าฟึดฟัดแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ส่วนผมก็แอบหัวเราะอย่างสะใจ
“หลีกทางหน่อย”
ผมหลบทางให้เจ้าของโต๊ะตัวจริงมานั่ง ไม่คิดเลยว่าเขาคนนี้จะอยู่ห้องเดียวกันกับผม เด็กผู้ชายตัวผอมสูงเจ้าของดวงตาที่แสนดุดัน ‘บังยงกุก’
“สวัสดีฉันชื่อฮิมชานนะ คิมฮิมชาน”
“อื้ม”
คนที่นั่งประจำโต๊ะเรียนดูไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่ เจ้าตัวเอาแต่เปิดหน้าหนังสือที่อยู่บนโต๊ะจนผมชักรู้สึกหงุดหงิดที่โดนเมิน
“สัปดาห์ที่แล้วฉันเห็นนายที่โตเกียวโดม”
ยงกุกชะงักมือที่กำลังเปิดหนังสือแล้วหันมามองผม ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเด็กผู้หญิงที่นี่ถึงปลื้มเขานัก
“ฉันไปดูคอนเสิร์ตมา”
“นายเป็นโอตะเหรอ?”
คนที่นั่งอยู่กับโต๊ะเอียงคอถามผม เด็กผู้ชายตัวสูงกับไอ้ท่าทางที่มันดูคาวาอินี่มันอะไรกัน ดูไม่เข้ากันสุดๆ
“ใช่ นายก็ด้วยใช่มั้ย?”
“อื้ม”
ผมยิ้มออกมานิดๆเมื่อเจอคนประเภทเดียวกัน รู้สึกว่าอยากที่จะรู้จักให้มากกว่านี้
“นาย*โอชิใคร?” (*โอชิก็คือคนที่เราคอยสนับสนุนนั่นเอง)
เอ่ยถามอีกคนด้วยความรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
“ยูโกะ ฉันโอชิ โอชิมะ ยูโกะ แล้วนายล่ะ”
คนตรงหน้าตอบผมกลับมาด้วยรอยยิ้มที่ผมมองว่ามันก็น่ารักดี
“อัตจัง”
ผมตอบยงกุกไปก่อนจะตามด้วยประโยคที่ทำให้อีกคนแทบอยากจะกระโดดถีบผม
“อัตจังน่ะเป็นที่หนึ่ง ยังไงยูโกะก็ไม่มีวันชนะหรอก”
การกวนประสาทคนอื่นมันเป็นงานถนัดของผม จนบางทีก็ลืมตัวว่าเราเพิ่งรู้จักกัน ไอดอลใครใครก็รักล่ะนะ รู้สึกอยากตบปากตัวเองชะมัด
“โอ๊ย!!”
ผมร้องลั่นเมื่อโดนอีกคนขว้างหนังสือใส่หัว จริงๆผมก็ชอบไอดอลสาวทุกคนที่อยู่ในวงแหละ แต่แค่อยากแกล้งคนตรงหน้าเล่นเฉยๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะโกรธผมจริงจังไปซะแล้ว
“ครั้งหน้ายูโกะจังชนะแน่คอยดู!”
เพิ่งเปิดเทอมมาผมก็สร้างศัตรูได้แล้วหนึ่งคน วันก่อนผมกวนประสาทบังยงกุกไป พอเจอหน้ากันต้องประทุษร้ายกันตลอด
“นายไปแกล้งอะไรเด็กแลกเปลี่ยนนั่นใช่ป่ะ เขาดูไม่ถูกชะตากับนายสุดๆ”
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย”
ผมบอกกับจูรินะที่กำลังซักไซร้หาความจริงจากผมสุดชีวิต ร่างบางกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะเรียนของผมอย่างไม่มีความเกรงใจ
“นายมันเป็นคนไม่ดีไง!”
“เธอมันคนชอบใส่ร้ายคนอื่น”
“โอ๊ย!!”
ผมร้องขึ้นมาเมื่อโดนยัยปีศาจบิดหู
“แบร่!”
ยัยบ้าจูรินะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผมแล้วกระโดดลงจากโต๊ะ วิ่งไปหาอีกคนที่ไม่ชอบขี้หน้าผม คงจะไปซักไซร้ให้ยงกุกตอบนั่นแหละ
สองคนนั้นดูคุยกันสนุก เดี๋ยวหัวเราะบ้างยิ้มบ้าง จนรู้สึกหงุดหงิด ยงกุกที่ชอบแยกเขี้ยวใส่ผมดูมุ้งมิ้งขึ้นมาทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าจูรินะ มันชักแปลกๆแฮะ
ผมเก็บความรู้สึกสงสัยไว้ในใจ พอเลิกเรียนก็เดินมารอรถที่จะมารับหน้าโรงเรียน จูรินะหน้าตาน่ารักก็จริงแต่นิสัยโคตรน่ากลัวเป็นบ้า เด็กแลกเปลี่ยนนั่นคงไม่ได้หลงเสน่ห์ของเธอหรอกมั้ง...
“กลับด้วยกันมั้ย?”
เอ่ยถามจูรินะที่เดินตามออกมา บ้านเราอยู่ทางเดียวกันมันก็ไม่เดือดร้อนอะไรถ้าผมจะให้คนขับรถแวะไปส่งเธอ
“ไม่ล่ะ ฉันจะไปซื้อของให้แม่ด้วย”
“งั้นกลับดีๆล่ะ”
“ขอบใจย่ะ!”
ร่างบางกระโดดกอดคอผมแล้ววิ่งไปที่ป้ายรถโดยสาร ให้ตายสิ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยสักนิด
“นายกับเธอเป็นแฟนกันเหรอ?”
“ฆ่าฉันเถอะถ้าเป็นแบบนั้น”
ผมตอบยงกุกที่ไม่รู้เดินมาหยุดอยู่ข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าเรียวยิ้มขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตอบของผม
“นายชอบเธอเหรอ?”
ยงกุกแก้มขึ้นสีทันทีที่ผมถามคำถามนั้นออกไป หมอนี่เดาง่ายกว่าข้อสอบกลางภาคอีก
“ใช่ ฉันชอบเธอ”
“....”
“จะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันจะขอเป็นเพื่อนกับพวกนาย”
“ฉันไม่ช่วยนายจีบยัยนั่นหรอกนะ”
“....”
“แต่จะยอมเป็นเพื่อนให้ก็ได้ ‘ยง-กุก-คุง’ ”
ผมพูดแหย่คนที่ยืนอยู่ข้างๆให้รู้สึกโมโหเล่น จะว่าไงดีล่ะ ผมคิดว่าเวลายงกุกทำหน้าหงุดหงิดแล้วมันดูตลกดี ผมชอบมองคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของอีกคน
“ฉันโครตไม่ชอบขี้หน้านายเลยว่ะ”
มาต่อตอนพิเศษกับชานบังค่ะ อิ
คาแรคเตอร์ของคู่นี้แตกต่างจากคู่ที่แล้วอย่างสิ้นเชิง พี่ฮิมเป็นคนกวนๆส่วนพี่บังเป็นคนซึนๆ
ไอดอลสาวในเรื่องคือวง AKB48 ยุคแรกๆเลยค่ะ 55555
ไม่รู้ว่าจะชอบกันมั้ย โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยค่ะ.__.
คุยกับเราได้ที่ @Bangxx2
อ่านแล้วเป็นไงคอมเม้นบอกเราได้นะ หรือ #ซากุระโล่ออบ
ขอบคุณทุกคนที่หลงมาอ่านนะคะ เยิ้บๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่คิดว่าจะมีต่อภาคพิเศษชานบังให้ด้วย
ฮิมชานทำไมขี้แกล้งแบบนี้อ่ะ
นิสัยไม่ดีเดี๋ยวตีเลย