``คลังแสงบีเอพี。 ( Official。)

ลำดับตอนที่ #1 : [ Drama ] ขาดใจ : แดแจ

 

Title : ขาดใจ

Pairing : แดฮยอน x ยองแจ
Rate : Drama
Author : Limited Edition
≫ กรุณาอ่านให้ดราม่า และห้ามก็อปฟิค ห้ามสาปแช่งไรเตอร์ นี่เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น หัวเราะให้เสร็จแล้วค่อยอ่าน ถ้ามีคำผิดขอโทษค่ะ


"ทำไมถึงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง"



"ทำไมถึงคิดว่าฉันโกหกล่ะ"



"ทำไมถึงคิดว่าฉันจะทิ้งนาย"





หัวใจที่รู้สึกเจ็บปวด มันเจ็บ เจ็บเจียนตาย ไม่รู้สึกเลย เจ็บจนชิน ความรู้สึกนี้สินะ

"นาย...ยองแจ...เหม่ออะไร"

เอ่ยถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบดี ถามไปทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบที่จะได้กลับมานั้นคือคำโกหก

"เปล่านะ ..แค่"

"?"

"ช่างเถอะ ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ"

พยักหน้าและส่งยิ้มบางๆไปให้ มองตามคนตัวเล็กที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

ความรู้สึกเหมือนคนจะโดนทิ้งเข้าไปทุกวัน

ความรู้สึกที่ไม่คิดว่าจะเจอ

คำโกหกที่ออกมาจากปากคนตรงหน้า ต้องปั้นหน้าทำเป็นเชื่อไปถึงเมื่อไหร่ ...แล้วทำไปเพื่อใคร

"เพื่อนายเลยนะยองแจ"

ยืนกอดอกด้วยความภาคภูมิใจในผลงาน รูปถ่ายนับน้อยใบที่ติดรวมๆกันเป็นรูปหัวใจอยู่บนผนัง เป็นสิ่งที่แดฮยอนทำขึ้นมาด้วยความตั้งใจ ยองแจมองมันก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆด้วยความสงสัย

"ฉัน..กับนาย"

"ใช่เลย ชอบปะ"

ความหวังที่ว่าจะได้รับคำชม แค่คิดว่าคนตัวเล็กนี่จะชอบและปลื้มใจหัวใจก็พองโต

แต่เปล่าเลย

"ไร้สาระน่า เอาเวลาไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าหรอ"


...นั่นสินะ แล้วที่ทำมามันเพื่อใครกัน


"นายมองอะไรน่ะ"

เอ่ยถามขึ้น โดยที่สมองว่างเปล่า แต่รู้ว่ามันควรจะต้องถาม

"ไม่ใช่นายล่ะกัน"

...ฉันรู้ 

สายตานายเมื่อก่อนมันเคยมีฉัน มันเคยมีแค่ผู้ชายที่ชื่อจองแดฮยอน มันเคยมีแค่จองแดฮยอนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้านาย มันเคยสะท้อนให้เห็นเพียงแค่ฉัน ...มีเพียงแค่ฉัน

นายเห็นตัวนายที่ยังอยู่ในตาฉันรึเปล่า?


"ยิ้มอะไรคนเดียว"

"เปล่า"

รอยยิ้มที่นายมอบให้ฉันเพียงคนเดียว รอยยิ้มที่สว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์ดวงไหนๆ รอยยิ้มที่ทำให้ฉันใจเต้น รอบยิ้มที่เป็นของฉัน..มันยังเป็นแค่ของจองแดฮยอนคนเดียวจริงหรือ

..นายเห็นรอยยิ้มของฉันมั้ย ฉันยังยิ้ม 

...ยิ้มให้นายคนเดียว

"นายเป็นอะไรเนี่ยยองแจ มานั่งเงียบๆ.."

ยังเอ่ยถามไม่จบประโยค ร่างบางก็เดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมา

นายไม่คิดจะหันกลับมามองฉันเลยงั้นหรอ

คำถามมากมายที่เกิดขึ้นในใจ ฉันขอหลอกตัวเองต่อไปได้มั้ย ไม่อยากรับรู้ ความจริง 

"คุยกับใคร"

น้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติเอ่ยถามคนหน้าหวานออกไป ยองแจหันมายิ้มให้ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ราคาแพงลงไปใส่กระเป๋ากางเกง

"ฉันรักนายนะแดฮยอน"

อ้อมกอดอบอุ่นโอบกอดร่างสูงเอาไว้

"พูดความจริงได้มั้ยยองแจ"

"?"

"ช่วยพูดสิ่งที่อยู่ในใจนาย..พูดมัน"

แดฮยอนค่อยๆแกะแขนของยองแจออกแล้วก้าวถอยหลังไปสามก้าว

"ทำไมถึงคิดว่ามันไม่ใช่ความจริง"

น้ำเสียงนิ่งๆของคนตัวเล็กเอ่ยถามย้อน

...นายจะรู้มั้ยว่านายไม่เคยพูดแบบนี้กับฉัน...ยองแจ

"ฉันรักนายนะแดฮยอน"

"นายกำลังโกหก"

"..."

นายจะรู้บ้างมั้ยว่า จอง แดฮยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้านายกำลังเจ็บปวด 

หัวใจที่เคยเต้นแรงเวลาได้ยินคำว่าบอกรักมันไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้หัวใจค่อยๆเปราะ มันกำลังจะแหลกสลาย

"ทำไมถึงคิดว่าฉันโกหกล่ะ"

"เพราะอะไรน่ะหรอ ถามตัวเองเถอะ นายยังมีฉันแค่คนเดียวจริงรึป่าว"

"..."

ยองแจเงียบไป และกำลังเริ่มนิสัยเดิมๆนิสัยที่จองแดฮยอนคนนี้คิดว่าแก้ได้แล้ว

...กัดริมฝีปาก

นายจะรู้บ้างมั้ยว่าทุกส่วนของร่างกายนายมันสำคัญกับฉันมากแค่ไหน ทุกวันที่พร่ำเตือนไม่ให้ทำร้ายตัวเอง แม้จะเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากให้ทำ...นายทำไมถึงยังทำมันล่ะ

"ไม่ใช่ฉันแค่คนเดียวใช่มั้ย"

"..."

"นาย...กำลังจะไป..จากฉันสินะ"

เสียงเริ่มขาดหายไปเป็นช่วง เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ มันจุกจนพูดไม่ออก รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัว ร่างกายเริ่มไม่รู้สึกอะไร สายตาจดจ่อไปยังร่างเล็กตรงหน้าที่ได้แต่กัดปาก ก้มหน้าลง

...นายกำลังหลบตาฉันรู้บ้างมั้ยยองแจ

...รู้บ้างมั้ยว่านั่นหมายถึงที่ฉันพูดมาเป็นความจริง มันเป็น..ความจริง

"ทำไมถึงคิดว่าฉันจะทิ้งนาย"

เสียงสั่นๆของยองแจเอ่ยถาม หน่วยตาเต็มไปด้วยน้ำใสที่เริ่มคลอ พร้อมจะหยดลงมาทุกเวลา

"สิ่งที่นายกำลังทำ นายไม่รู้ตัวเลยหรอยองแจ"

"..."

แดฮยอนแค่นหัวเราะออกมา ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะกลับมาจ้องใบหน้าคนที่เค้ารักมากที่สุด


...แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่


....น่าจะเป็นคนที่เค้า'เกลียด'มากที่สุดมากกว่า

"ฉันให้เวลานายพูดยองแจ พูดอะไรก็ได้ พูดรั้งฉันไว้ พูดรั้งไว้ไม่ให้ฉันไป...จากนาย"

ยองแจกำมือแน่น น้ำตาร่วงลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ตัวสั่นไปหมดเหมือนคนที่กำลังกลัวบางอย่าง

...นายกำลังกลัว ...กลัวที่จะพูดความจริง

"ถ้าไม่พูดฉันจะพูด ช่วยฟังมันให้ดีล่ะ"

แดฮยอนก้าวถอยหลังไปอีกหนึ่งก้าว หัวเราะในลำคอเล็กน้อยพรางส่ายหน้าไปมาให้แก่คนตรงหน้า สีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างไม่ปิดบัง

"ฉันเคยรักนายมาก ยองแจ รักมากจริงๆนายเป็นคนที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไป ฉันสนใจนายเรื่องเล็กๆน้อยๆฉันไม่เคยปล่อยผ่านเมื่อมันเป็นเรื่องของนาย ฉันยอมเลิกทำตัวเป็นนักเลงเลิกเป็นคนนิสัยไม่ดีเพื่อใคร ก็เพื่อนายฉันทำเพื่อนาย ฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อใครมากมายขนาดนี้.."

แดฮยอนเสมองไปทางรูปถ่ายมากมายที่ติดรวมกันเป็นรูปหัวใจก่อนจะหันกลับมามองยองแจที่เริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม ตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง

"นายเป็นคนเดียวที่อยู่ในสายตาฉัน เห็นในตาฉันมั้ย ถึงแม้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมันก็มีนายเสมอ แม้กระทั่งตอนนี้มันก็มีนาย..รอยยิ้มของฉัน ฉันไม่เคยยิ้มจริงใจให้ใครฉันไม่เคยยิ้มให้ใครจากใจจริง แต่ฉันมอบมันให้นาย..ให้แค่นาย แต่นายกลับเมินมัน"

ยิ่งพูดยองแจก็เริ่มร้องไห้ออกมามากขึ้น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงสู่พื้น ม่านน้ำใสทำให้ยองแจเริ่มเห็นแดฮยอนเป็นเงาลางๆ ไม่กล้าแม้แต่จะปัดน้ำตาพวกนั้นออก

"หัวใจฉัน..มันมีแต่นายฉันให้นายคนเดียว..มันเป็นของนาย ทำไมนายคืนมันให้ฉันล่ะยองแจ"

เสียงของร่างสูงเริ่มแผ่วเบาลงราวกับเสียงกระซิบ แต่มันดังกึ่งก้องไปทั้งหัวของยองแจ ได้ยินชัดราวกับมีคนมากระซิบข้างๆ

"ฉันอยากเข้าไปกอดนาย อยากเข้าไปลูบหัวนาย แล้วบอกว่าไม่เป็นไรนะฉันอยู่ข้างๆนาย..ฉันทำไม่ได้ยองแจ ฉันทำไม่ได้..."

เสียงของร่างสูงเริ่มสั่น แต่ก็ยังพูดต่อไป

"นายทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะแตะนาย"

"พอได้แล้วแดฮยอน! ฉันก็เจ็บ!!!"

"แล้วนายไม่คิดว่าฉันเจ็บรึไง!!!! ฉันเจ็บกว่านายเป็นร้อยเท่าพันเท่า!!! นายรู้บ้างรึเปล่าว่าฉันต้องทนฟังคำโกหกของนายตั้งกี่ครั้ง!!!"

"..."

"ฉันยืนอยู่ที่เดิมยองแจ ฉันยังเป็นคนเดิมสำหรับนายยังยิ้มให้นายยังอยู่ปลอบใจนาย นายเห็นบ้างรึป่าว..นายเห็นสิ่งที่ฉันทำเพื่อนายบ้างรึป่าว!!!"

เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วห้องกว้าง ก่อนจะเงียบไปและแทนด้วยเสียงสะอื้นของยองแจ ร่างบางทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

แดฮยอนได้แต่ยืนมอง ..เค้าไม่มีสิทธิจะเข้าไปกอดร่างบางนั้นอีกแล้ว

"นาย..ฮึก..นายไม่รักฉันแล้ว..ฮึก..ใช่มั้ย ใช่มั้ยแดฮยอน"

ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเงยขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้า

"รักมาก..ก็เกลียดมาก"

แดฮยอนตอบเบาๆ สีหน้านิ่งเหมือนไร้ความรู้สึกตอนเอ่ยคำนั้นออกมา ราวกับว่ามันเป็นคำธรรมดาๆทั่วไป

คำๆนั้นเหมือนมีดที่กรีดแทงเข้าไปในหัวใจของยองแจ มันเจ็บปวดทรมาน


"ลาก่อนยองแจ"


'มันเจ็บจะขาดใจอยู่ตรงหน้าเธอ แต่ต้องเก็บเอาไว้ไม่แสดงว่าเสียใจ'


.
.
.



2 อาทิตย์ ที่ไม่มีแดฮยอน
2 อาทิตย์ที่ไม่มีใครกอด
2 อาทิตย์ที่ต้องอยู่คนเดียว

หลังจากที่แดฮยอนเดินจากไป โดยไม่ย้อนกลับมา ยองแจก็นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมจนสลบไป รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าวันใหม่ พยายามพยุงร่างกายของตัวเองเข้าห้องนอนไป และหลับไปในที่สุด

ยองแจแทบไม่ได้กินอะไรเลย แต่ยังดีที่มีคนดูแล เป็นพี่ฮิมชานคนที่พอสนิทด้วยมาดูแลเพราะเห็นขาดเรียนไปหลายวันจึงมาหาและดูแล ยองแจไม่ปริปากเล่าสักนิดว่าเค้าเป็นอะไรให้คนรอบข้างฟัง เอาแต่เหม่อลอยมองไปข้างหน้า บางทีก็ออกมานั่งมองผนังที่มีรูปมากมายติดอยู่เป็นรูปหัวใจ

...รูปที่ใครคนนั้นตั้งใจทำให้เค้า


...ทำไมถึงยังคิดถึงตลอดเวลาแบบนี้ล่ะ


...เค้าควรจะมีความสุขกับรักใหม่สิ

...ลืมไป ว่ารักใหม่นั้นเป็นรักที่หลอกลวง คบกันไม่กี่วันเค้าคนที่มาใหม่ก็ทิ้งยองแจไปผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว

...ราวกับว่ามันผ่านมาเป็นเดือนๆ


...แดฮยอนอยู่ที่ไหน ?
.......จะสบายดีมั้ย?
..........จะคิดถึงใครอยู่นะ?


ยองแจไม่รู้...


แค่คิดถึงสีหน้าเย็นชากับแววตาที่ว่างเปล่าของแดฮยอน แค่นั้นก็ทำให้น้ำตาร่วงโรยลงมาอีกครั้ง 

ยองแจ คนอ่อนแอ 

ร้องไห้ออกมา ตัวสั่นคลอนไปตามเสียงสะอื้น ไม่คิดจะเก็บกักอะไรไว้ ร้องไห้ระบายออกมาอย่างไม่อายใคร ร้องไห้จนกว่าจะไม่มีน้ำตาให้ร้อง 
ยิ่งร้องทำไมยิ่งเจ็บปวด แค่คิดว่าแดฮยอนเกลียด ก็เจ็บปวดร้าวไปทั้งใจ ดวงใจกำลังแหลกสลาย มันทรมานจนไม่อยากมีชีวิตต่อไป

ไม่อยากมีชีวิต 

ลมหายใจก็ไม่อยากมี

ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร


พลันคิดขึ้นมาได้ก็ลุกเดินเข้าไปในครัว ปาดน้ำตาออกให้มองเห็นทางชัดมากขึ้น


ไม่มีแดฮยอน ยองแจจะอยู่ไปทำไม

ไม่มีแดฮยอน ยองแจจะหายใจไปเพื่อใคร

ไม่มีแดฮยอน ยองแจจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่อใคร


ไม่อยากเจอ ไม่อยากรับรู้ว่า คนรักเก่ามีคนรักใหม่หรือยัง ไม่อยากรู้เลยสักนิด

ร่างบางที่ซูบผอมเพราะไม่ยอมกินอะไรเลยยังมุ่งตรงไปยังห้องครัว มองหาอาวุธแหลมคม


ไม่โทษใคร โทษตัวเองที่เป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา
ไม่โทษแดฮยอนที่เป็นคนเดินจากเค้าไป เพราะแท้จริงแล้วเป็นเค้าเองที่คิดหันหลังจากมาก่อน
ไม่โทษแดฮยอนที่ทำแบบนี้ เพราะมันสมควรแล้ว แดฮยอนควรเจอคนที่ดีกว่าเค้า
คนที่ไม่อ่อนแอแบบยูยองแจ คนที่ไม่เข้มแข็งแบบยูยองแจ

เมื่อค้นหาอาวุธมีคมได้แล้วก็เดินไปยังห้องนอน ห้องที่มีความทรงจำมากมาย 

พอเข้าห้องมา สายตาก็มองไปรอบๆห้อง ความทรงจำอันงดงามก็ไหลเข้ามา มุมปากเล็กยกยิ้มราวกับกำลังเห็นภาพนั้นฉายอยู่ตรงหน้า มันชัดเจนและงดงามตรึงใจ

ไม่สมควรที่คนไร้ค่า นิสัยไม่ดีอย่างยูยองแจจะต้องมาอยู่ในความทรงจำที่สวยงามแบบนี้

เค้าควรหายไป 


หายไปจากโลกนี่


ตุ้บ!


เสียงร่างหนึ่งร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น ไร้เสียงต่อมามีเพียงความเงียบที่ปกคลุมไปทั่ว

'ความรักนี่มันสวยงามนะ แต่มันสวยสู้นายไม่ได้หรอก ยูยองแจสวยที่สุด! น่ารักด้วย!'

'นายเป็นความรักของฉันนะยูยองแจ'

'ฉันรักนาย รักเสมอ รักตลอดไป..'


...

"ขอบคุณที่รักฉัน..แดฮยอน"


จบ. :)  Shalunla