``คลังแสงบีเอพี。 ( Official。)

ลำดับตอนที่ #2 : [ Drama ] One shot : บังชาน

      ผมก็ไม่รู้ว่าวันเวลามันผ่านไปเร็วหรือผมเลือกที่จะอยู่ที่เดิม ใจผมยังมีให้กับคนที่ผมรักคนเดิม ผมไม่สามารถบอกใครได้ว่าผมกับเค้ารักกัน ผมต้องเก็บอาการไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด ผมไม่เคยบอกรักผมไม่เคยแสดงออก เรารู้กันแค่เพียงเรามองตา ร่างกายและจิตใจของผมเป็นของเค้าไปหมดแล้ว รอยต่างๆบนร่างกายเป็นสิ่งยืนยันว่าผมมีเจ้าของ
   
     แต่แล้วความรักที่ผมและเค้ามีให้แก่กันก็โดนทำลายลง จากผู้หญิงคนหนึ่งเธอเป็นรุ่นพี่ของเรา เธอเป็นผู้หญิงมีความสามารถ หน้าตาดี เธอพร้อมทุกอย่าง

     "ยงกุก.." ผมเรียกเค้าไว้แต่เหมือนเค้าจะไม่ได้ยินผมเลย ช่วงเวลาที่ผมไม่สบายแบบนี้ เค้าควรจะอยู่ข้างผมสิ ยงกุกเดินออกไปจากห้องผมเดินตามไปอย่างทุลักทุเล

     "จะไปไหน" ผมยังร้องถามแต่เค้าไม่หันมามองผมเลย ยงกุกเปิดประตูออกไป เผยให้เห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนรออยู่ ผมรู้จักเธอ เธอมองผมแล้วยิ้มให้อย่างผู้ชนะ ผมอยากจะเดินไปคว้าแขนยงกุกให้กลับมาหาผมแต่ก็ทำไม่ได้


     ประตูถูกปิดลง ยงกุกออกไปเดทกับผู้หญิงคนนั้น ผมค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งพิงประตูน้ำตาที่ไม่รู้ว่าจะไหลออกมาทำไม ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก ความรัก ที่ผมพยายามรักษาไว้ มันพังทะลายลงจนไม่เหลืออะไรให้ผมเชยชม ผมหลับตาลงเพื่อข่มใจไม่ให้เจ็บไปมากกว่านี้ แต่ความเสียใจก็ยังปรากฎออกมา


      "ฮึก"เสียงสะอื้นของผมดังไปทั่วห้อง ผมลืมตาขึ้นช้าๆ มองไปยังห้องกว้างที่ผมกับเค้าเคยอยู่ด้วยกัน เรากินข้าวพร้อมกัน เราดูหนังด้วยกัน เราเคยจูบกัน เราเคยรักกันมากกว่านี้

     ผมปาดน้ำตาและเดินไปยังโต๊ะที่มีกระดาษจดข้อความ ผมเขียนบางอย่างลงไป น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงไปโดนกระดาษแผ่นนั้น ผมปาดมันออกอย่างลวกๆ และเดินไปหยิบโทรศัพกับเสื้อกันหนาวมาตัวหนึ่ง ใส่มันก่อนจะออกไปด้านนอก อากาศหนาวปะทะเข้ากับร่างกายของผมที่กำลังอ่อนแอ

    ผมมองดูผู้คนที่เดินสวนไปมา ก็อดคิดถึงช่วงเวลาของผมกับเค้าไม่ได้ ช่วงเวลาที่มีความสุข น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง


    'เป็นของผมนะ'


     คำคำ หนึ่งดังขึ้นภายในหัวของผม ภาพมากมายไหลเข้ามา ภาพของผมกับเค้าที่จับมือกัน เราจูบกัน ผมไม่เคยปฎิเสธเค้าเลยสักครั้ง หัวใจของผมเต้นรัว เมื่อเดินมาหยุดอยู่ที่ที่ผมกับเค้าเคยมา ใต้ต้นไม้ใหญ่

    หยุดมองภาพนั้นด้วยใจที่สั่นไหว น้ำตามากมายไหลออกมาจนภาพเริ่มมัวไปหมด เสียงที่ อยากเปร่งออกมา จุกอยู่ที่คอมือสั่นยกขึ้นมาปิดปาก ยงกุกกำลังจูบผู้หญิงคนนั้น ผมที่ใจเต้นรัวไม่สามารถมองภาพนั้นต่อได้ มันเป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนภาพตัวเองในวันนั้น


     แต่ตอนนี้ที่ตรงนั้นไม่ใช่เค้าอีกต่อไป ผมหันหลังเดินจากไปเงียบๆ ผมไม่ต้องการขัดช่วงเวลาแห่งความสุขของใคร ผมเดินออกมาเรื่อยๆ มือก็คว้าฮุ้ดด้านหลังขึ้นมาคลุมหัว หวังปิดบังใบหน้าและดวงตาที่บวมเพราะร้องไห้ ความเสียใจและความเจ็บปวดมากมายไหลเข้าสู่ หัวใจดวงน้อยๆของผม มันเจ็บปวดราวกับมันจะระเบิดออกมา ความรักที่เหมือนลวงหลอกมาตลอดทำให้ผมเจ็บ


     ผมรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ผมกับเค้าจะรักกัน ผมเดินมายังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ขึ้นไปตามบันได จนไปถึงจุดชมวิวที่ไม่มีคน ผมเดินเข้าไปในป่าที่ลึกกว่านั้นและแน่ใจได้ว่าไม่มีคนรู้ นอกจากผมและเค้า ผมมาหยุดอยู่ที่ต้นกุหลาบต้นหนึ่ง มันแห้งเหี่ยวจะแทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว ผมมองไปยังตัวเมืองที่เปิดไฟแสงสีมากมาย


    ช่วงเวลาเย็นๆแบบนี้ไม่มีใครอยู่เลย ผมอ้าปากร้องตะโกนไปสุดเสียงเท่าที่ผมจะตะโกนได้ ระบายความเสียใจออกมา


     "ฉันรักนาย! ได้ยินมั้ย! กูรักมึง ยงกุก กูรักมึง ทำไม! ทำไม ฮึก" ผมดึงกลีบแห้งของดอกกุหลาบโยนทิ้ง พยายามปามันออกไปแต่มันก็ร่วงโรย เหมือนความรักของผมที่ไม่มีวันส่งไปถึงเค้า ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ผมไม่รู้สึกเจ็บที่มือด้วยซ้ำแต่ใจของผมมันสลายไปแล้ว

     ผมดึงต้นกุหลาบขึ้นมา หนามเล็กหนามน้อยปักเข้าไปในเนื้อของผม ผมโยนมันลงหน้าผาไป

     "ไม่ต้องมารักกู ไม่ต้องมาหึงกู กูเสียใจ กูไม่ ฮึก !!!" ผมร้องแหกปากตะโกนออกไป


     "โว้ยยยยย" ผมมองเลือดที่ซึมออกมาเพราะหนามตำ ผมไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว


     " อีหน้าด้าน มึงคิดว่ามึงเป็นใคร มาแย่งผัวแย่งความรัก ไปจากกู" ผมสะอึ้นอีกครั้งเพราะหายใจไม่ทัน


     "อีเหี้ย กูขอให้มึงตาย ตาย! ตายไปซะ มึงตายไปทั้งสองคนนั่นแหละ มึงไม่รู้หรอกว่ากูเสียใจแค่ไหน อย่าได้มี ความสุขกันไปตลอดชาติ " ผมทรุดตัวลงกับพื้นหญ้า หยดน้ำตาร่วงโรยลงสู่พื้นดินนับไม่ถ้วน มันไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวดนี้เลย

      ผมลุกขึ้นหวังจะ กลับไปยังที่เดิม แต่ก็ต้องชะงักมีดปลายแหลมพุ่งเข้ามา ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเค้าสวมแหวนให้ผม

     'ปัง!'

     เสียงกระสุนดังตามมา ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว...







































     ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เดินเหมือนคนไร้วิณญาณกลับไปยังที่หอของผม ระหว่างทางผมเห็นรถพยาบาลคันหนึ่งผ่านไป ผมลองถามคนแถวนั้นแต่ก็ไม่ได้คำตอบ พลันสายตาก็เห็นร่างสูงที่คุ้นตาขับรถตามรถพยาบาลไป และที่ข้างๆก็มีผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ด้วย

     ผมรีบ วิ่งตามไป ไม่รู้ว่าทำไมผมไม่เหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ผมเข้าไปในโรงพยาบาลเหมือนเค้าจะพาคนเจ็บเข้าห้องไอซียูไปแล้ว

     "ยงกุก.." ผมเอ่ยเรียกเค้า แต่เค้าก็ไม่ได้ยิน ผมได้แต่มองเค้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ผมเห็นน้ำตาของเค้าหยดลงมาเม็ดหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นนั่งข้างๆพูดปลอบเค้าเบาๆ ไม่นานหมอก็ออกมา และรถเข็นที่มีคนเจ็บก็เลื่อนออกมา ผ้าที่คลุมหน้าไว้ทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร ผมมองผู้หญิงคนนั้นที่ร้องไห้ไปด้วยปลอบยงกุกไปด้วย

     ผมควรทำหน้าที่นั้นไม่ใช่หรอ ตรงนั้นมันควรเป็นของผมไม่ใช่หรอ ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมา ยงกุกมองหน้าหมอสักพัก หมอตบบ่าของยงกุกสองทีแล้วเดินหายเข้าไปในห้องไอซียู ยงกุกเข้าไปหาร่างที่นอนนิ่งอยู่ เค้ากุมมือร่างนั้นเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆเปิดผ้าออก เธอร้องไห้ออกมายกมือขึ้นปิดปาก ส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่เชื่อ สายตาตัวเอง

     ยงกุกร้องไห้ออกมา เค้าหยิบมือมันมาทาบไว้ที่แก้ม จูบมันหนึ่งครั้งเหมือนกับว่าร่างนั้นจะตื่นขึ้นมา มองหน้าเค้าอีกครั้ง ผมมองทั้งสองคน และหันมามองใบหน้าของร่างที่นอนอยู่ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ มือไม้สั่นไปหมด ลมหายใจขาดช่วง ภาพทุกอย่างพร่ามัวไปหมด ผมหมดสติไปอีกครั้งและผมคิดว่าผมคงไม่ได้เห็นหน้าเค้าอีกต่อไปแล้ว


     "ลาก่อน..ยงกุก" 








     สายลมพัดมาวูบหนึ่ง ยงกุกได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เค้ามองไปยังใบหน้าที่ขาวซีดเปื้อนเลือดเป็นจุดๆ


     'เกร้ง' 



     เสียงวัตถุบางอย่างตกลงที่พื้น เค้าก้มลงไปเก็บมันมา มันคือแหวน แหวนที่เค้าตั้งใจเลือกให้เข้ากับคนที่เค้ารักมากที่สุด ยงกุกจูบแหวนวงนั้นก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า เจ้าหน้าที่เข้ามาเลื่อนเตียงไปยังห้องเย็น


     "ฉันเสียใจกับคุณด้วยนะคะ ที่เสียเพื่อนไป" เสียงหวานเอ่ย ยงกุกพยักหน้ารับ เค้าขับรถกลับไปที่หอ เค้าส่งเธอเข้าห้องเธอหอมแก้มเค้าไปหนึ่งฟอด เค้าเดินกลับมาที่ห้อง ห้องที่เวิ้งว้างว่างเปล่าไร้เสียงเจี๊ยวจ้าว ไร้ร่างบางที่ชอบวิ่งเล่นไปมา ไร้ซึ่งเสียงทำอาหารในครัว ไร้ซึ่ง .. คนที่เค้าเคยรัก


     เค้ายอมรับว่าเค้ารักคนคนนั้นมาก แต่ความรักของเค้าก็ถูกแบ่งไปเพราะเค้าเจอคนที่น่าจะร่วมชีวิตกับเค้าไปได้จนกว่า ชีวิตจะหาไม่ จนละเลยคนที่อยู่ข้างๆไป

     ยงกุกเดินผ่านโต๊ะที่มีกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ เค้าหยิบมันขึ้นมาอ่าน น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา ไม่คงเหลือศักดิ์ศรีไว้เลย การสูญเสียครั้งนี้มันยิ่งใหญ่เกินไปความเสียใจและความละอายใจ สาดเข้าใส่เค้าเหมือนพายุ


     "กูขอโทษ ฮิมชาน กูรักมึงนะ กูขอโทษ"ยงกุกทรุดลงกับพื้นร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง แผ่นกระดาษนั้นปรากฎลายมือสวย














     ' เดี๋ยวกลับมา :) '





















     มันเป็นไปไม่ได้เพราะ ฮิมชาน..จากไปโดยที่ไม่สามารถหวนกลับมาได้อีก ฮิมชาน ได้จากไปแล้ว

--------------------------------------

CRY .q