[Fic Yakusoku No Neverland] : พันธะขีดเส้นตาย

ตอนที่ 3 : การเล่นของเด็กๆ

ป่าไม้ที่ล้อมรอบ รั้วที่เป็นเขตป่า...มันปกป้องพวกเราจากอะไร?

สอบประจำวัน

ตอนนี้พวกเราทุกคนก็นั่งทำแบบทดสอบกัน ฉันก็ทำไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมดเวลา
"เฮ้อ~"
"เสร็จสักที"
"ฉันตอบถูกครึ่งหนึ่งเลยนะ!"
"ครึ่งสุดยอด"
"จริงเหรอ ฉันไม่ได้เลย"
เสียงของเด็กๆต่างพูดคุยหลังทดสอบเสร็จกัน

"นอร์แมน เรย์ เอ็มม่า คุโระ ทำได้ดีมากทั้งสี่คน! ทำได้ 300คะแนนอีกแล้ว สมบูรณ์แบบมาก!" ม่าม๊าพูดพร้อมรอยยิ้มดีใจ

ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไหมฉันถึงตอบถูก หึๆ ฉันฉลาดไง! โลกก่อนฉันถูกเรียกว่าอัจฉริยะ!...ถึงจะไม่มีเพื่อนก็เถอะ

หลังจากสอบเสร็จพวกเราก็ไปเล่นวิ่งไล่จับกัน พวกเราเล่นเกมนี้ในป่าตั้งแต่เด็ก...ครั้งนี้นอร์แมนเป็นคนไล่

'ซ่อนที่ไหนดีนะ?' ฉันเดินเข้ามาในป่าแล้วคิด ฉันมีเวลาแค่ 10วิเท่านั้น
"บนต้นไม้ล่ะกัน" พูดจบฉันก็ปีนขึ้นต้นไม้แล้วลบตัวตนของตัวเองทิ้ง ต้นนี้มีกิ่งใบเยอะ หลบได้สบาย ฉันหลับตาลงแล้วฟังเสียงรอบๆตัว 

ฟิ้ว

เสียงลมแหวก มาทางนี้

พรึบ

มีคนกำลังมา

ตึกๆ ๆ
ผ่านไปสักพักนอร์แมนก็เดินมา เขาหันซ้ายขวาและ...

ตุบ
ล้มลง

'เหอะๆ' ฉันกรอกตาไปมา เพราะเห็นเอ็มม่าลงมาจากต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆกันกับฉัน นอร์แมนเล่นจุดอ่อนของเธอ

แต่นั้นแหละที่ฉันชอบ

"นอร์แมน นายเป็นอะไรรึเปล่าว?" เอ็มม่าว่าเสียงหลง อยากจะบอกคุณเธอว่าโดนหลอกแล้ว!
นอร์แมนพยุงตัวขึ้นหันมายิ้มให้เอ็มม่าและแตะไหล่เธอ
"จับได้แล้ว" เพียงแค่นั้นก็ทำให้เอ็มม่าหัวเสียทีเดียว
"หาาา!!"

"ตอนนี้ก็เหลือคุโระ" นอร์แมนลุกขึ้นยืนแล้วหันไปรอบๆ
"เชอะ!..นายคิดว่าคุโระซ่อนอยู่ไหนหรอ?"
"อืม~ ไม่รู้สิ ก็เธอชนะตลอดนิ"
"นั่นสิ คุโระเธออยู่ไหน~"
"เอ็มม่า..คุโระคงตอบเธอล่ะ"

"ฉันอยู่ทางนี้" อาศัยจังหวะที่ทั้งสองคนคุยกันฉันก็ค่อยๆลงจากต้นไม้ และยืนอยู่หลังพวกเขา
"อ๊ะ!" เอ็มม่าสะดุ้ง
"มาแบบนี่หมดเวลาแล้วสินะ" นอร์แมนเก่าหัวเล็กน้อย เหมือนอย่างเคย

ฉันชนะ

จะชนะฉันยังเร็วไป 100ปี เด็กน้อย

ขอบคุณภาพจาก: Pinterest

#เอ็มม่าผู้ใจดี แล้วโดนหลอก 555

--------------

สวัสดีค่ะ มาแล้วๆ สั้นๆ แต่ถ้าขยันจะต่อให้ตอนเย็นๆค่ะ!(เหมือนเดิม) เป็นยังไงบางคะ ไรท์ไม่ค่อยมั่นใจในการบรรยายสักเท่าไร เลยอยากมาถามค่ะ 

อย่าลืม! คอมเม้น! และกดให้กำลังใจด้วยนะค่ะ! ทุกๆคอมเม้นและกำลังใจเป็นแรงผลักดันอย่างดีเลยค่ะ