Fic KHR: 10069 ศึกนางฟ้ากับซาตานที่รัก

ลำดับตอนที่ #10 : ผู้มาเยือน

ผู้มาเยือน
-------------------------------------

        กริ้ง~

       เสียงกริ่งหน้าประตูคฤหาสน์ยังดังเป็นระลอก ชายหนุ่มผมสีขาวแสดงสีหน้าหงุดหงิดนิดหน่อย

       แอ๊ด

       เสียงประตูไม้ที่ถูกสักลวดลายงดงามเปิดออกเบาๆ เจ้าของบ้านคนใหม่กอดอกทักทายผู้มาเยือนอย่างอารมณ์ไมค่อยดีนัก
       "มีไร"
       "เอ่อ..." เสียงของผู้มาเยือนเรียกความสนใจร่างสูงให้ก้มลงมองนัยน์ตาสีเปลือกไม้
       "อ่าวสึนะโยชิคุง" พลันสีหน้าทมึงทึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใส
       "ผมขอพบคุณโรคุโด มุคุโร่หน่อยจะได้ไหมครับ" ร่างเล็กพูดแววตาไม่พอใจนิดๆ
       "มุคุโร่คุงไม่อยู่ที่นี่หรอกนนะ"
       "แล้ว...เขาไปไหน" 
       "ไม่รู้สิ" คำพูดของเบียคุรันดูเหมือนตอบปัดๆคำถาม
       "ผม...ผมขอเข้าไปในบ้านได้ไหม"ร่างเล็กก้มหน้าพูด 
       "อืม~ เข้ามาสิ"


      นัยน์ตาสีน้ำตาลหวานสะท้อนภาพเฟอร์นิเจอร์สีขาว ที่ต่างไปจากเดิมที่เค้าเคยมาที่นี่
      "มุคุโร่ ขายคฤหาสน์ให้คุณงั้นเหรอ คุณเบียคุรัน" 
      "อืม แต่ว่านะ คฤหาสน์นี่ดีจริงๆเลยนะ" ร่างสูงกอดอกมองไปรอบๆคฤหาสน์ที่เค้าตกแต่งใหม่ตามรสนิยของตนเอง
      "คุณชอบสีขาวเหรอ" สีหน้าเฉยชา ต่างจากบทในละครรื่อนั้นลิบลับ หากแท้จริงนิสัยแบบนี้ต่างหากที่เป็นเค้า
      "ใช่ ผมชอบสีขาว ทั้บริสุทธิ์ สะอาด แถมยังลบเรื่องเลวร้ายที่เคยก่อไว้ได้"
      "ล้างบาป?"
      "คงจะแบบนั้ละมั้ง มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ ถึงได้ขอเข้ามา?" ร่างสูงถามอย่างอารมณ์ดี
      "ผม ขอซื้อ คฤหาสน์หลังนี้" เสียงพูดเน้นหนักๆกล่าวขึ้น แต่ร่างสูงแกล้งทำเป็นหูทวนลมเล่น
      "หืม อะไรนะ"
      "ผม ขอซื้อคฤหาสน์หลังนี้!"ร่างเล็กกล่าวประโยคเดิม
      "เข้าใจแล้ว" เบียคุรันเท้าคาง
      "..."
      "แต่ขอโทษนะ ผมขายไม่ได้จริงๆ" รอยยิ้มอบอุ่นหายไปเหลือแต่สีหน้าอันว่างเปล่า
      "คฤหาสน์หลังนี้สำคัญสำหรับผมมาก" สึนะพูดเสียงเบาราวกระซิบ
      "ทำไมสึนะโยชิคุงถึงไม่ขอซื้อคฤหาสน์หลังนี้กับมุคุโร่คุงก่อนที่ฉันจะมาล่ะ"
      "เพราะผม...." ร่างเล็กพูดเสียงอ่อย
      "เพราะว่าคฟหาสน์หลังนี้มีอะไรดีๆเกี่ยวกับนายและมุคุโร่คุงใช่มั้ยล่ะ" คำพูดของคนตรงหน้าทำให้ร่างเล็กถึงกับขยับปากพูดไม่ออก
      "นายจะซื้อบ้านหลังนี้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อนายเองไม่ใช่เหรอที่ทิ้งมุคุโร่คุงเค้าไปน่ะ"
       ฉึก!
      "นี่อาจจะเป็นสาเหตุหลักๆที่มุคุโร่คุงยอมขายบ้านหลังนี้ให้ผม" เบียคุรันยิ้ม
      "คุณรู้"
      "ผมไม่รู้อะไรหรอกเกี่ยวกับคุณสองคน ผมแค่เจอไอ้นี่" ร่างสูงดึงลิ้นชักตู้หลังโซฟาก่อนจะใช้มือเรียวหยิบกรอบรูปอันหนึ่งขึ้นมาถือเอาไว้
      "!!!"
      "แหม... เด็กผู้ชายคนนี้น่ารักน่าดู" เบียคุรันยื่นกรอบรูปที่มีภาพของเด็กชายผมตั้งสีน้ำตาลยืนยิ้มอยู่ข้างเขาคนนั้น คนที่มีนัยน์ตาต่างสี คนที่ดูสุภาพ คนที่เคยเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ คนที่เขาขอบอกเลิก....
      "ฮึก...." เสียงสะอื้นเล็กดังเบาๆ เบียคุรันยิ้มสะใจน้อยๆ แต่ก็รู้สึกไม่ชอบใจหน่อยๆที่เด็กคนนี้มาขัดเวลาสนุกของตัวเอง
      "ผมยกให้สึนะโยชิคุงแล้วกันนะ" ร่างสูงเอนตัวนอนลงบนโซฟาสีขาวที่ตัวเองสั่งมาจากอิตาลี่บ้านเกิด
      "ฮึก.....ฮือ ฮึ "เสียงสะอื้นน้อยๆดังในความเงียบเบียคุรันยังพูดไปไม่สนหยาดน้ำตาของร่างเล็กที่ค่อยๆไหลช้าๆ
      "คฤหาสน์หลังนี้น่ะ ที่ขายไม่ได้ก็เพราะว่ามีความสำคัญสำหรับผมเหมือนกัน แต่คงจะต่างจากคุณเยอะ"
      "ความสำคัญ?" สึนะทวนคำพูด
      "ใช่ความสำคัญ มากซะด้วยหละ อีกอย่างนะ ถ้าผมขายคฤหาสน์หลังนี้ให้นาย ผมก็คงจะเสียดายข้าวของในนี้แน่ๆ อุส่าสั่งมาจากบ้านเกิดทั้งที จะได้ใช้ให้หายคิดถึงบ้านซะหน่อยนะ" เบียคุรันพูดราวกับว่าคฤหาสน์สีขาวที่เหยียบอยู่นี้ไม่มีความสำคัญเกี่ยวกับมุคุโร่ซักนิด ทั้งที่จริง ที่เก็บคฤหาสน์หลังนี้ไว้น่ะ เพราะเขาเองก็ไม่อยากให้มีข่าวอึกทึกเรื่องที่ไอดอลทรงผมแปลกตาชื่อดังไม่มีที่อยู่ มันจะเดือดร้อนมาถึงเขาเปล่าๆนะซิ
       "ถ้าเป็นแบบนั้น....ผมขอตัวกลับก่อน" ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ร่างเล็กตัดสินใจบอกลาเจ้าของคฤหาสน์ตัวร้าย ก่อนจะก้าวออกไปก่อนที่เบียคุรันจะได้พูดอะไร
       "ว้า น่าเสียดาย นายนี่ใจเสาะจริงสึนะโยชิคุง"....