Fic KHR: 10069 ศึกนางฟ้ากับซาตานที่รัก

ลำดับตอนที่ #9 : สิทธิ์ของความเป็นเจ้าของ

                          สิทธิ์ของความเป็นเจ้าของ
                ---------------------------------------------------

         แสงแดดยามเช้ารำไรรอดผ่านหม่านกิ่งก้านใบไม้สะท้อนเข้าในห้องนอนสีขาวสดุดตา ชายหนุ่มเรือนผมสีขาว นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว(อีกแล้ว)เดินออกมาจากห้องน้ำในห้องนอนพร้อมกับรอยยิ้มแสยะมองดู ร่างบางที่นอนขดอยู่ที่พื้น
         "แบบนี้ซิถึงน่ารัก... ท่าทางไร้พิษสงแบบนี้" โซและปลอกคอถูกสวมให้กับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ที่นอนหมอบอยู่ข้างเตียง
         "..." มีแต่ความเงียบ และใบหน้าอันราบเรียบที่แสดงถึงความสงบในตอนนี้ไม่อยากจะนึกเลยถึงตอนที่เขาตื่นขึ้นมาจะได้เห็นใบหน้าแบบนี้หรือเปล่า?
         "นี่มุคุโร่คุงคิดจะหลอกผมเล่นไม่ถึงเมื่อไหร่กัน" เจ้าของนัยต์ตาสีอเมทิสยืนยิ้มให้กับสัตว์เลี้ยงตัวน้อย(?)ที่ยังคงหลับตาปี๋อยู่
         "คุณนี่แสนรู้จังนะครับ" ริมฝีปากบางคลายยิ้มออกอย่างประชด
         "อ่า... ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ไม่น่ารักเลยนะมุคุโร่คุง" ร่างสูงก้มลงหยิบโซ่ที่ร่ามติดกับปลอกคอขึ้น ก่อนจะส่งสายตาเหยียดหยามไปให้
         "อะไร?" มุคุโร่ลุกขึ้นนั่งมองคนตรงหน้าอย่างโกรธๆ
         "มอมแมมแบบนี้ใครเค้าจะกล้ามาเล่นด้วย"
         "ผมไม่ใช่ของเล่นนะครับ" ร่างบางเถียง
         "ใครว่าล่ะ มุคุโร่คุงเป็น 'สัตว์เลี้ยง'ต่างหาก" ร่างบางเลือนผมสีน้ำเงินกัดฟันหลังจากฟังคำสบประหม่าที่หยาบคายของร่างสูง
         "งั้นคุณก็หลีกไปสิครับ ผมจะได้ไปอาบน้ำให้สะอาด น่าจะดีที่จะได้เป็นที่ชื่นหน้าชื่นตาของคุณ"
         "ถ้ามุคุโร่คุงอาบเอง ฉันก็จะกลายเป็นเจ้าของที่ไม่ดีน่ะซิ สัตว์เลี้ยงเค้ามีไว้ให้เจ้าของออกคำสั่งและดูแลไม่ใช่เหรอ?" ใบหน้าใสยิ้มกวนๆ
         "แต่สัตว์เลี้ยงอย่างผมไม่ต้องการเจ้าของมาดูแลนี่ครับ"
         "ไม่ได้ๆ สกปรก มอมแมมแบบนี้ต้องจัดการ จะได้ดูว่ามีส่วนไหนชำรุดทรุดโทรมสึกหรอไปบ้าง" เบียคุรันนั่งยองๆข้างๆมุคุโร่
         "- -+"
         "^ ^"
        


          "อย่ามาจับตัวผมนะ!!!!!!!" เสียงแว้ดดังลั่นห้องน้ำสีขาว(อีกแล้ว) เมื่อในที่สุดร่างสูงก็ผลักร่างบางเข้าห้องน้ำไปจนได้
          "ฉันก็ไม่ได้อยากจับหรอก มอมแมมสกปรกแบบนี้น่ะ"
          "งั้นก็ออกไปซิครับ!"
          "อย่ามาสั่งฉัน สัตว์เลี้ยง..." เบียคุรันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นส่อแววโมโหหน่อยๆ
          "อึก...." มุคุโร่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
          "นายน่าจะเป็นเด็กดีแบบนี้ตั้งนานแล้วนะ มันจะได้ง่ายๆจบๆกันไป"ร่างสูงย่างสามขุมไปหาตัวร่างบางที่ยืนสั่นๆอยู่
          "..."
          "เค้าว่ากันว่าไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง แต่คงใช้ไม่ได้กับมุคุโร่คุง ตอนนี้ใส่เสื้อก็ยิ่งดูมอมแมมไปใหญ่ ไม่ใส่จะดีกว่ามั้ย?"
          "!!!"
          "โอกาสสุดท้ายแล้วนะ... จะให้ฉันถอดให้ดีๆ หรือว่าต้องให้ฉันใช้กำลัง...." มันต่างกันตรงไหน!!!!
           "ผมถอดเองได้ คุณไม่ต้องมายุ่งกับผมหรอก" มุคุโร่ยกมือขึ้นกอดตัวเอง อย่างระแวงๆ
           "ฉันเป็นเจ้าของนายนะ ฉันมีสิทธิ์ทุกซอกทุกมุม!"
           "คุณมันบ้า! โรคจิต! เลวทราม! ซาดิสม์! ที่สุด!!!!" ร่างบางค่อยๆถอยตัวเองไปข้างหลังเลื่อยๆ
           "หึ..." มุมปากของร่างสูงกระตุกอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย
           "!!!" ร่างสูงตัดสินใจผลักร่างบางล้มลงกับพื้นก่อนจะขึ้นนั่งค่อมตัวร่างบางไม่ให้หนีไปไหน
           "เสร็จฉันล่ะ!!!"
           "คุณทำบ้าอะไรของคุณครับเนี่ย!!! หนักนะ! ออกไป!!!" มุคุโร่ยังดึงดัน ทั้งต่อย ทั้งตบ ทั้จิกขวนสารพัด
           "เล่นแรงจังเลยนะ" ร่างสูงรวบมือสองข้างของร่างบางขึ้นเหนือหัว ก่อนจะใช้ปาก ปรดกระดุมเสื้อของร่างบางจนหมด
           "!!!" 
           "ต่อไปก็....." เบียคุรันก้มมองกางที่มุคุโร่สวมอยู่หมายจะถอดออก
           "อย่านะ!!!!!!"

           กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!~
           เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เสียงสวรรค์!!!
           "อะไรกัน! กำลังสนุกเลย"  นัยต์สีอเมทิสส่อแววหงุดหงิดนิดหน่อย
           "- -+"
           "มุคุโร่คุง..... ฉันจะไปรับแขกนิดหน่อย อย่าดื้อหละ ถ้าฉันกลับมาไม่เห็นนายในสภาพแบบเดิมนี้นายเตียมตัวตายได้เลย"
           "คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งผมนักหนา!!!!" มุคุโร่ตัดสินใจแหวออกไป
           "ทุกซอกทุกมุม ฉัน.. มี สิทธิ์ เป็น เจ้า ของ ของ นาย!" พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี และไม่ลืมที่จะขังร่างบางไว้ในห้องน้ำด้วย