ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #23 : ใบสมัคร 16

ใบสมัคร 

ชื่อ : ฟาฮาร์ ฮาร์เดลิค

ชื่อเล่น : ฟราว

อายุ : 19 ปี

รูป : 

ลักษณะหน้าตา : ผมสีดำ(หรือม่วงหว่า?) สนิท รูปร่างผอมบาง สะโพกคอด เอวผาย(?) รูปร่าค่อนข้างเล็ก แต่ส่วงสูงนั้น ประมาณเกือน 175 เซนติเมตร(ตอนนี้น่าจะ 173) ดวงตาสีแดงสวด ใบหน้าเรียวคม ผิวขาวซีดเล็กน้อย ท่าทางสุขุม ดูลึกลับ ชอบใสเสื้อกาวว์เอาไว้ตลอดเวลา

ลักษณะนิสัย :เขาคือหนุ่มน้อยวัยกระเตาะ(?)ที่รักและบ้าวิทยาศาสตร์เข้าขั้นสโตกเกอร์(?) เขาชอบการทดลองเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มาก เป็นเด็กอัจฉริยะทางวิทยาศาสตร์ที่อายุน้อยที่สุด(มั้ง) เขามีความสามารถในการคิดวิเคราะห์และคาดคะเน สมองฉลาดล้ำเลิศแบบไม่มีใครเกิน และเมื่อเขาได้จมดิ่งไปสู่หนังสือเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้ว เขาจะไม่สนแม้อิลสตรี เด็ก หรือคนชรา แม้ตอนนั้นรถไฟฟ้าที่ตนเองนั่งอยู่กำลังจะตกราง(รอดมาได้เนี่ยเอ็ง - -) เขาชอบคิดค้นสิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ ไม่ชอบสุมหัวกับใคร และเกลียดผู้หญิงหรือคนที่ตนไม่รู้จักเป็นที่สุด(ประมาณว่า ไม่สนใจ เมินอย่างสิ้นเชิง) ชอบอยู่คนเดียวในห้องทดดลองมืดๆ  มีอวัยวะสัตว์ซึ่งถูกดองอยู่ในขวดโหลวางเรียงราย แถมเวลาเขาทดลองคุณอย่าเขาไปรบกวนเชียวล่ะ...เดี๋ยวโดนผ่าชั้นสูตร แต่ถ้าใครตกเป็นเหยื่อหรือคนที่โดนเขาคนนั้นถูกใจ ระวังเงาหัวไว้หน่อยก็ดีนะ...

ประวัติ : ครอบครัวของเขา มีเพียงแค่พี่สาวที่ไม่แท้จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาถูกพ่อแม่คนเองทิ้งไว้ในภัตคารระดับ 5 ดาว(หรูเนอะ) เขาโตมาโดยไม่มีเพื่อนเลน เพราะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขาเรียนและโตมาได้เพราะมีพี่สาวที่เป็นคนดูแลช่วยส่งเสียมาโดยตลอด และเขาก็ตอบแทนบุญคุณใหโดยการให้ตุ๊กตารูปกบซึ่งถูกผ่ากลางท้องเห็นสภาพอวัยวะภายในให้เป็นของขวัญ

ลักษณะการพูด : “...” เอ่อ...ไม่ต้องสงสัยว่านี่คืออะไร เพราะเขาไม่สนใจสิ่งรอบข้าง สมาธิสูงเกินไปหน่อย ถ้าใครจะคุยคงต้องไปตบหัวแรงๆซักที ถึงจะได้คุยกันรู้เรื่อง

ตัวอย่างคำพูด : “น่ารำคาญน่า มีธุระอะไร?” เวลาคนมารบกวนการอ่านหนังสือ

“แกคงอยากจะได้รับการผ่าตัดเอาอวัยวะภายในแกออกสินะ...” เวลาโกธร

“นายเป็นใคร?” เวลาอารมณ์ดี (เนี่ยเรอะ) ปรกติเขาไม่คิดจะจำชื่อคนค่ะ เวลาอารมณ์ดีๆ เวลามีใครมาทักครั้งเดียวก็หันแล้ว เพียงแต่คุณแค่ต้องสาธยายประวัติและชื่อตนเองให้เขาฟังว่าเป็นใครก็เท่านั้นเอง...

อาชีพ :  นักวิทยาศาสตร์

ความสามารถ : โรคจิตได้ทุกสถานการ์ณ // โดนตรบ  ไม่ใช่ๆ เอาเป็นว่า เขามีความสามารถในเรื่องความจำเป็นเลิศ รวมถึงการคาดเดาเหตุการ์ณความเป็นไปได้ล่วงหน้า ละเรื่องการผลิตสารเคมีเป็นพิษถึงตาย(และเขามักเอาติดตัวไว้เสมอ) 

ความสามารถพิเศษ : มองเห็นเหตุการ์ณล่วงหน้าได้ แต่ระยะจำกัดมองเห็นอนาคตหรืออดีตได้ย้อนหลังเพียงแค่ 1 เดือนเท่านั้นนะคะ (ดูเหมือนจะไม่ได้ใช้เลย เพราะยังไงตัวเองก็เดาถูกหมดอยู่แล้ว)  

อาวุธ : หนังสติ๊ก! ไม่ได้ล้อเล่นนะ นี่จริงๆขอบอก เพียงแต่มันเป็นอาวุธยามฉุกเฉินเท่านั้นเอง หนังสติ๊กอันนี้ เขาผู้บ้าวิทยาศาสตร์จะทำกระสุนขึ้นมา ซึ่งกระสุนแต่ละอันนั้นมีอานุภาพในการทำลายล้างแตกต่างกันไป บางอันก็มีพิษทำให้ถึงตาย หรือบางอันก็แก๊สยาสลบ หรือระเบิดบ้าง และจะมีกระสุนพิเศษอันนึงซึ่งถ้ายิงถูกตัวของสิ่งมีชีวิตสิ่งนั้นจะเริ่มละลายไปทันที ไม่เว้นว่าจะเป็นคน หรือสัตว์ ขอให้เป็นสิ่งมีชีวิตเป็นพอ รวมถึงของเครื่องใช้ด้วย และของจริงคือ ปืนคู่สีขาว สองกระบอก ซึ่งใช้กระสุนเหมือนๆกัน 

สิ่งที่พกติดตัวเป็นประจำ :  ยาพิษและtยาแก้พิษ(เผื่อไว้) , ตุ๊กตาจำลองสภาพภายในตัวกบ(รวมอวัยวะ) , หนังสือเคมีเล่มหนาเท่าพจนานุกรม

ชอบ/เกลียด/กลัว : 

ชอบ : การทดลอง เวลาเขาจำทำอะไรแบบนี้ก็เฉยๆค่ะ

เกลียด : ที่ที่คนเยอะ เวลาเจอแบบนี้เขาก็ขมวดคิ้วมุ่น พร้อมดันแว่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะสบถเบาๆว่า “น่ารำคาญชะมัด”

กลัว : ซอมบี้ เพราะว่าตอนเด็กๆเคยมีปมฝังใจ ดูท่าเพราะพี่สาวที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซะด้วย เวลาใครพูดถึงหรือเจอ เขาจะเหยื่อตก หน้าซีด พร้อมขยับหนีไปห่างๆแบบไม่ให้เสียภาพพจน์

เพิ่มเติม : -

มุมทรงออริ (ให้ลูกคุณตอบครับผม ข้อนึงอย่างต่ำต้องตอบสามบรรทัดขึ้นไป)

- “สวัสดี.. คุณ.. เป็นใครน่ะ !?”

(ตอบ.) “...” (หันมามองหน้า) หน้าชั้นเหมือนตุ๊กแกแถวบ้านนายเหรอ? ถามมาได้...ก็คนน่ะซิเว้ย! นี่แกคงไม่ได้ตั้งใจมากวนชั้นหรอกใช่ไหม? รบกวนสมิการศึกษาหาความรู้หมด! ว่าแต่...แกนั่นแหละเป็นใคร?  ก่อนจะมาถามคนอื่นก็หัดแนะนำตัวเองซะบ้าง! ไอ้หน้าจืด เดี๋ยวพ่อบึ้มซะนี่!

- “อ่า.. งั้นหรอ ยินดีที่ได้รู้จักล่ะกัน ผมชื่อเซฟิลธ์ และ.. อย่าได้ถามว่าผมเป็นใคร เพราะเดี๋ยวคุณก็รู้เองล่ะนะ ว่าแต่ว่า ที่นี่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย.. *ยีหัวตัวเองเบาๆพร้อมทำหน้ามึนๆ*” 

(ตอบ.) บ้านชั้น....จริงซิ....ว่าแต่แกเข้ามาได้ยังไง? แต่ช่างเถอะ(เมิน หันไปสนใจหนังสือ) * เหลือบไปมองเล็กน้อย....

แกออกไปนอกห้องได้แล้ว! ชั้นจะอ่านหนังสือ แล้วที่นี่มันก็บ้านชั้น ส่วนเรื่องอื่นไปหาเอาเองชั้นไม่มีเวลาไปสนใจหรอกนะ ชั้นต้องส่งวิจัยพรุ่งนี้แล้ว! หรือแกจะมาทำแทนฉัน?

- “งั้นหรอ.. ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน ..ช่างเถอะ ว่าแต่คุณคิดยังไงกับการที่อากาศมันมีพิษแบบนี้น่ะ !?”

(ตอบ.) (ขยับแว่น) “ไม่รู้สิ...ก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไรหรอก แต่ก็ไม่ค่อยชอบหรอก แต่ถึงอากาศที่นี่จะเป็นยังไงชั้นก็ไม่สนใจอยู่แล้วล่ะ เพราะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับชั้นอยู่แล้ว น่ารำคาญจะตาย...ว่าแต่นายถามทำไมน่ะ หรือว่า อยากสูดพิษฆ่าตัวตาย? ตามสบาย แต่ถ้าตายแล้วช่วยไปตายห่างๆบ้านชั้นหน่อยนะ"

-“คำตอบก็ดูสมเป็นคุณดีนะ.. แล้วคุณคิดยังไงกับเหล่าเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกกันล่ะ?”

(ตอบ.) “น่ารำคาญ เดินไปเดินมากันอยู่ได้ อยู่เงียบๆไม่เป็นกันหรือไง ชอบมารบกวนสมาธิชั้นตอนกำลังทำงานอย่าบ่อยๆ เพราะงั้นมันทำให้ชั้นโคตรเบื่อมนุษย์แทบทุกคนเลยล่ะ ให้ตายซิ อ้อ และแน่นอนว่าชั้นหมายถึงนายด้วย เพราะจากที่ดูๆแล้ว นายมันน่ารำคาญที่สุด”(ชี้หน้าพร้อมทำสีหน้าเหม็นเบื่อสุดขีด)

- “ขอบคุณในทุกคำถามของคุณนะครับ.. มันทำให้ผมได้รู้ตัวตนของคุณเยอะเลยล่ะ เสียเวลามาพอสมควรแล้ว ผมเองก็ขอตัวนะครับ ดูเหมือนผมจะหลงทาง.. โชคดีนะครับคุณ”

(ตอบ.) “เออ อย่ากลับมาอีกนะ ตายไวๆล่ะ แล้วก็อย่ามาตายแถวบ้านชั้นนะโชคไม่ดี อ๊ะ อย่าลืมปิดประตูให้เด้วยล่ะ เดี๋ยวเสียงข้างนอกมันเล็ดลอดเข้ามารบกวนสมาธิชั้นจนนอยากจะวางระเบิดบ้านแถวนี้ซักสองสามหลัง...”  หันไปสนใจหนังสือในมือต่อ และเข้าจมดิ่งสู่ห้วงหนังสือต่อไป เหมือนกับเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มุมตอบคำถามของผปค.

สวัสดีครับผมมมม. ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณที่มาสมัครมากๆเลยนะครับ !

: ค่ะ

คิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้หรอครับ ? จากรายละเอียดที่ผมให้ไปคงจะงงกันล่ะซี่ หุหุ (?)

: นิดหน่อย...แต่น่าสนุกดีนะคะ

อ่ะ แต่ก็อย่าเพิ่งงงก่อนนะครับ ! อย่าหนีผมไปนะครับ ! เดี๋ยวถ้าในอ่านในเรื่องต้องไม่งงแน่ๆครับ !!

: อ่าค่ะ...ไม่หนีค่ะ...หึหึ และไรท์ก็อย่าหนีเหมือนกันนะคะ(เตรียมโซ่เอาไว้ล่าม) เดี๋ยวหนีไม่อัพกันขึ้นมาเดี๋ยวจะแย่เอา ^^

ผมขอให้ลูกคุณได้เป็นตัวเอกนะครับผม !

: ขอบคุณนะคะ

อย่าลืมเม้นท์ทุกตอนและแอดแฟบด้วยน้า ไม่งั้นงอนอ่ะ T3T

: ‘ตามสบาย...ล้อเล้น เอาเป็นว่าจะพยายามหาเวลามาอ่านแน่นอน(ตอนนี้การบ้านและอะไรหลายๆกำลังกองท่วมหัว)

ขอบคุณอีกครั้งครับ ขอบคุณมาก