คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter : 17 ที่รักของฉันคนเดียว
17
21.05.14
WHY? รัไม่ไ้
อย่าับมีฝนไหลรินมาาา อย่าับฟ้าผ่าลรหัวใ
สั่นสะท้านเหมือนโนแผ่นินไหว เหมือนลมหายใแผ่วลทุที
ไม่มีอีแล้วแววา ที่ทำให้ันไ้นอนฝันี
สิ่ที่เหลือมีแ่ำนี้ อยาบอับเธอ เป็นรั้สุท้าย..
ผมรู้ว่ามันผิ..
ผมไม่วรพาัวพระพายออมาแบบนั้น แ่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ผมอาะไม่มีทาไุ้ยับเธออีเลย็ไ้
พระพายูใับเรื่อที่เิึ้น และยัยนั่นยอมแพ้เรื่ออเรา่ายๆ แถมยัำลัะบินหนีผมไปไลแสนไลเหมือนเมื่อสอปี่อน ใระไปยอมวะ! -_-^
ผมเยเือนพระพายแล้ว ถ้าเธอไม่ยอมไปะอนนั้น ผมะไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหนอี ไม่มีทา..
ผมยอมรับว่าอนแรผมรู้สึใับเรื่อที่เิึ้น เพราะแบบนี้เอ..พระพายถึไม่อยาให้ผมลับมารัเธออีนั แ่ทำยัไไ้…ในเมื่อหัวใอผมให้พระพายไปหมแล้ว
โอเ..ุอาะิว่าผมเป็นนโลเล ผมเยบออบแพนเียร์ แ่นั่น็เป็นอย่าที่ไอ้าร์พู ผมพูออไป เพราะผมรู้สึว่าแพนเียร์เหมือนพระพาย..อาะไม่ใ่นิสัย เพราะพระพายอผมไม่ไ้ัวเปี๊ยและถึเหมือนยัยนั่นแน่ แ่เพราะบรรยาาศรอบๆัวอแพนเียร์ มันทำให้ผมนึถึพระพายนที่ผมโหยหามาลอแม้ะห้ามใัวเอแ่ไหน
สุท้ายผม็รัเธออยู่ี..
อนนี้ผมพาพระพายมาที่หลุมฝัศพอแม่่อนที่ะพาเธอลับไปส่ และอีนานว่าผมะไ้พบับเธออี พระพาย้อลับไปรัษา เธอ้อผ่าั ผมรู้ว่าเธอัวลเี่ยวับเรื่อนี้มาแ่ไหน ไม่ใ่แ่พระพาย..ผมเอ็ัวล
ผมลัว..ลัวว่าะเสียผู้หินที่ผมรัไปอีน
อนนั้นผมยัเ็มา ผมไม่สามารถทำอะไรไ้เลย มีนบุเ้ามาทำร้ายผมับแม่ถึในบ้าน รื้อเอสารเหมือน้อารหาอะไรบาอย่าอพ่อ อนนั้นพ่อเอ็ไม่อยู่บ้าน แม่อผมไว้แน่นเพื่อไม่ให้ใรทำร้ายผมไ้ ผมเลียัวเอที่อนนั้นผมยัเ็ ผมไม่สามารถทำอะไรไ้นอามอ..ผมไ้แ่มอลมหายใสุท้ายอแม่อยู่ในอ้อมอ ว่าที่ทุนะรู้เรื่อ ผม็เือบายอยู่ในอเพลิ และวันนั้นผม็ไ้เสียแม่ไปอย่าไม่มีทาย้อนืน
ผมำวามเ็บปวรั้นั้นไ้ี วามเ็บปวเวลาที่เราะไม่มีทาไ้เอับนที่เรารัอี ไม่รับรู้ถึารมีัวนอนๆนั้น ไม่รู้เลยว่าเาเป็นยัไ..
แ่รั้นี้..ผมโแล้ว ผมไม่อยาเสียพระพายไปอีน และะไม่มีวันยอม
ผมูมือพระพายเินมาใล้ๆหลุมฝัศพอแม่ มืออี้าอพระพายหอบอไม้มา่อหนึ่เมื่อวาให้ับแม่อผม พระพายเยมาที่นี่แล้วรั้หนึ่ วาอไม้ล้าๆ
“สวัสี่ะ” เธอเอ่ยทัแม่อผมแล้วยิ้มบา
“แม่สบายีมั้ย ำพระพายไ้หรือเปล่า” ผมพูบ้า
“แม่พี้อำไ้อยู่แล้วน่า” พระพายีผมเบาๆ “วันนี้หนูมาลา่ะ”
“พระพายะผ่าัน่ะแม่ แ่ไปไม่นานหรอ เป็นำลัใให้เธอ้วยนะ”
เป็นำลัใให้เรา้วยนะ..
ผมบีบมือพระพายเบาๆให้ำลัใเธอผ่านสายา ผมีใที่อนนี้พระพายยัยิ้มไ้ แม้อนนี้สีหน้าอพระพายะูแย่เ็มที็าม
ผมหยิบอุหลาบหนึ่อที่แอบื้อมาอนพระพายำลัเลืออไม้ให้แม่ผม ยื่นให้เธอ
“ื้อมาอนไหนเนี่ย” พระพายทำสีหน้าแปลใ่อนะรับไป “หอมั”
“สีแ เหมือนผมพระพายเลย”
ผมใ้มืออี้าที่ไม่ไ้ับมืออพระพาย ยมือึ้นเลี่ยผมให้พระพายเบาๆ ผมอพระพายสีแ..นหน้าใหาย แ่่อนผมำไ้ว่ามันไม่ไ้แนานี้ และเมื่อผมพูถึผมอพระพายยิ่ลับทำให้พระพายหน้าีึ้นไปอี
“ลับันมั้ย พระพายูไม่่อยีเลย”
“เปล่า พระพายแ่..”
“่าเถอะ” ผมพูับทเมื่อเห็นว่าพระพายลำบาใที่ะพูออมา ผมเอ็เริ่มรู้สึแย่ที่รั้ัวเธอไว้แบบนี้
แ่เมื่อผม้าวเินไปพระพายลับึมืออัวเอออ ่อนะสวมอเ้าที่หลัอผมใบหน้าอพระพายแนบับหลัอผมแน่น
“ออยู่แบบนี้ัพัไ้มั้ย”
“แ่..”
“อร้อ”
ผมไ้ยินเสียหัวใอพระพายเ้นรัว ผมลับไม่รู้สึีเลยันิ เหมือนมีลาสัหร์อะไรบาอย่าสั่ให้ผมสะิใ แ่ผม็ยอมทำามำอร้ออพระพายอย่าว่า่าย
ผมระับมือที่เธออผมา้านหลั มืออพระพายำอุหลาบที่ผมให้ไว้แน่น ราวับว่าะไม่ยอมปล่อยมันไปอีเลย
“พี” พระพายพูึ้นเสียแผ่ว
“หืม”
“พีรัพระพายมามั้ย”
“ถามอะไรแบบนั้น” ผมมวิ้ว “รัิวะ ไม่รัะทำแบบนี้ทำไม”
พระพายเียบไปแ่ยัระับแนที่อผมไว้แน่น
“อบุ..” ในที่สุพระพาย็เอ่ยึ้น “อบุริๆ”
แ่เมื่อสิ้นสุำพู พระพายปล่อยมือที่อผมลอย่าไร้เรี่ยวแรนผมใหายวูบ่อนที่ร่าทั้ร่าอพระพายะทิ้ัวหายไป้าหลัถ้าผมไม่รีบหันลับไปรับัวเธอไว้่อน
“พระพาย!”
พระพายเหมือนนที่ลืมาไม่ึ้น สีหน้าอเธอีลว่าเิมเป็นสิบเท่า หัวใผมร้อนรนนแทบออมาาอเมื่อเห็นเธอเป็นอย่านั้น
แ่ถึเป็นแบบนี้ พระพาย็ยัำุหลาบที่ผมให้เธอไว้แน่นๆ
“พระพายเหนื่อยั..”
“ไม่เอา..พระพายอย่าทำแบบนี้” ผมบแ้มเธอเบาๆเพื่อเรียสิ “พีะพาพระพายไปหาหมอเี๋ยวนี้!” ผมพูบ็รีบ้อนัวพระพายึ้นแ่เธอลับรั้ัวไว้นผมยัวอเธอึ้นไม่ไ้
“พระ..พาย..ไม่อยาเห็นพีเสียใอีแล้ว”
“ั้น็อย่าทำแบบนี้ พระพาย! อย่าทำแบบนี้”
พระพายปรือามอหน้าอผมน้ำาอเธอ่อยๆไหลล้าๆ เธอเหมือนรู้ัวว่าำลัะเิอะไรึ้น และมันเป็นสิ่ที่ผมไม่้อารให้มันเิึ้น
“พระพายอย่าทิ้พี...อย่าหลับา”
ผมอ้อนวอนอทั้พระพายและพระเ้า..
ไ้โปรอย่าเอาเธอไปาผม..
“พี..”
“ไม่้อพูอะไรอนนี้ ันไม่อยาไ้ยิน ถ้าเธอหลับ ันะเลียเธอไปลอีวิ!”
ไม่..ผมไม่อยาไ้ยินอะไรอนนี้
สีหน้าเ็บปวอพระพายเหมือนมีที่ำลัรีแทหัวใผมไปอย่า้าๆ
“ะ..ไม่มาให้เห็นหน้า็ไ้..พระพายไม่้อรัพี็ไ้..แ่พระพาย้อไม่เป็นอะไร เ้มแ็ไว้ิวะ โธ่เว้ย!” ผมะโนับัวเออย่านบ้าลั่ นึโรธัวเอที่ทำให้เรื่อทุอย่าเป็นแบบนี้ แ่เมื่อผมะอุ้มพระพายึ้น พระพายลับไม่ยอมให้มันเป็นอย่านั้น
“พระพาย..อย่าทำแบบนี้ พีอร้อ..”
ผมพูอย่าอ่อนแร น้ำาอผมไหลออมาอย่าไม่อายอะไรทั้นั้น
“พี”
“ไม่..พีไม่ฟั! ไ้ยินมั้ยว่าไม่ฟั!”
พระพายลั้นเสียสะอื้นไว้ในลำอ เธอหอบหายใแร น้ำาอาบไปทั่วหน้า เมื่อเธอไอผมรู้สึถึเลืออุ่นๆเหลวๆที่ไหลเปรอะออมา ทำให้ผมาวาบไปทั้ัว
แ่พระพายำลั่อยๆลี่ยิ้มให้ผมอย่ายาลำบา
ผม้มลูบที่หน้าผาอพระพาย้วยวามเ็บปวในใ อเธอไว้แนบอ
“อย่ามาื้ออนนี้ไ้มั้ย..ไปหาหมอ่อน..แล้วะลับมาพูอะไร็พู..”
“พี..”
แ่เหมือนพระพายไม่ยอมฟัผมเลย..
พระพายยื่นมือที่ำลัสั่นอัวเอึ้นมาับหน้าผมไว้้วยแรที่แผ่วเบา
“อ..ย่าร้อไห้..นะ..พี”
พระพาย่อยยมืออี้าออบผมไว้นเราใล้ันมา พระพาย่อยๆเอ่ยำพูออมาอย่ายาลำบา แ่มันทำให้ผมแทบหยุหายใ
“รั”
มืออพระพายไม่ไ้ำุหลาบไว้อี่อไปแล้ว..
บอนไปแบบาร์ๆ ฮือออ มารึ่บท่อนนะะ มันมีเป็นสอา เลยอยาลทีละา่อน ไม่ว่าันนะฮับ อน่อไปมีเหลืออีนินึ แ่ไม่รู้ะัอนยัไ อยาให้นอินับานี้่อนมาว่า เลยัเอาไปไว้อนหน้า อนนี้็เลยอาะูน้อยไปนินึนะะ ออภัยย ;_;
ที่หายไปไม่ใ่หนีไม่ใ่อนะ แ่อมโนฟูลเ๊ ไม่่อยี เลยมาอัพให้ไม่ไ้ ไม่ไ้ั้ใะทำให้อ เห็นนมารอ็อยาะอัพใะาพูเลยยย โยเพาะวามเห็นที่ื่อ mind โนฟูลอโทษน้าาที่ทำให้รอ โอ๋ มาแล้วนะะ U_U อีรึ่ที่เหลือะมาเร็วมา้าึ้นอยู่ับนัอ่านเหมือนเิมนะ อำลัให้หน่อยะรีบมาในทันที ไม่เินอาทิย์นี้แน่นอน ถ้าอมไม่เป็นอะไรไป่อน พระพายะไม่เป็นอะไรใ่มั้ย นเียนเริ่มไม่แน่ใ(?)อ่าววววววว ยัไ
ิาม่อไป่ะ พูเลย :D
ความคิดเห็น