คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Valentine chocolate acacia [frauxtei] ~NEW~
ไม่เข้าใจเลยแหะ...
ว่าทำไมวันที่สิบสี่เดือนที่สองถึงไม่ถูกเรียกว่าเป็นวันแห่งความรัก ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องมีคนกรี๊ดกร๊าดดีอกดีใจตื่นเต้นไปกับวันๆ นี้แค่วันเดียว...แต่ถึงมันจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ...
ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อของผมค่อยๆ กำกล่องเล็กๆ ที่ห่อด้วยกระดาษสีเหลือบแสงในมือแน่นเข้าในขณะที่ขากำลังก้าวเดินออกจากร้านค้าเพียงร้านเดียวที่ตั้งอยู่ภายในตัวโบสถ์เขตที่เจ็ด ทั้งเดินไปด้วย ตาก็มองของที่อยู่ในมือไปด้วย
สุดท้าย...ก็ซื้อมันมาจนได้...
ช็อคโกแลตของโบสถ์นี้...ที่มีวางขายแค่ในวันวาเลนเลนไทน์วันเดียว
หลังจากโดนบรรดาสาวๆ ซิสเตอร์รุ่นพี่ที่มีอายุมากกว่าพูดอะไรต่อมิอะไรต่างๆนานา จนสุดท้ายแล้วก็ต้องซื้อช็อคโกแลตกล่องนี้มาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมขยับเสียงถอนหายเบาๆ พลางก้มลงมองกล่องช็อคโกแลตที่อยู่ในมือสลับไปมาอย่างนั้นไปเรื่อยๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่านับไม่ถ้วนจนชีเกียจจะจำ
ซื้อมาเพราะเลี่ยงไม่ได้...หรือซื้อมาเพราะมีจุดประสงค์และเหตุผลที่ใจอยากจะทำกันแน่นะ
แล้วจะกินเองดีหรือ...จะเอาไปให้ใครดีนะ...
เอ๊ะ!!?
ผมยกมือขึ้นสัมผัสบนใบหน้าด้วยความไวกว่าสติตัวเองจะตามทัน...ทำไหมถึงได้คิดถึงหน้าหมอนั่นเป็นคนแรกไปได้...แต่ที่สำคัญกว่า...ใบหน้ามัน...ทำไมต้องร้อนด้วยล่ะ ?
ทั้งๆ ที่หมอนั่นก็เป็นแค่บิชอปเสเพลแถมยังลามกโรคจิตอีกต่างหาก!!
“บุรุปเปี๊ยะ!!...” เสียงครางเบาๆ ของลูกสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ที่มีรูปแบบคล้ายเคียงกับมังกรกำลังเกาะเกาะอยู่บนศีรษะของผม มันเอาใบหน้าเล็กของมันไสไปมาบนเส้นผมของผมก่อนจะเริ่มส่งเสียงหายใจลึกยาวๆ ที่บ่งบอกว่ามันกำลังหลับอยู่ ผมยิ้ม ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปลูบสัมผัสบนเส้นขนฟูๆ ของมัน...
...มิคาเงะ...
หมอนั่น...ฟราว...เคยบอกว่าสัตว์เลี้ยงตัวนี้...มีวิญญาณสีเดียวกันกับมิคาเงะ...
ถึงจะไม่สามารถเชื่อได้เต็มร้อยกับคำพูดของบิชอปเสเพลอย่างหมอนั่นก็ตาม...แต่อย่างน้อย...สิ่งนั้นก็ยังจะพอที่เป็นกำลังใจให้กับเราได้บ้าง...เหมือนกับว่าเป็นคำปลอบโยน...ที่ดูไม่ค่อยอ่อนโยนสักเท่าไรของหมอนั่นอย่างนั้นแหละ
ผมส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมาจากในลำคอ...ไม่รู้เหมือนกันนะว่าตัวผมเองจะหัวเราะทำไมแต่ ก็แค่...ความรู้สึกที่คล้ายๆ กับเอ็นดูละมั๊ง
ถึงจะอย่างงั้นแต่สำหรับผม...บางทีฟราวก็ดูไร้เดียงสานิดๆ เหมือนกันนะ
แต่...แค่ ‘นิดเดียว’ จริงๆ นะ
“หัวเราะแหะๆ อะไรของแกหน้าตาดูไม่ได้เอาซะเล๊ย” น้ำเสียงเข้มทักดังมาจากทางด้านหน้าที่ทำให้ผมเงยขึ้นไปพร้อมกับปฏิกริตาตอบสนองความตกใจอย่างสุดขีด กับร่างสูงโปร่งในชุดสีขาวปลอดทั้งตัวของคนตรงหน้า เส้นผมสีทองเข้มสวมทับด้วยหมวกทรงสูงที่มีผ้าแพรใสๆ คลุมใบหน้าคมคายนั้น
“ฟ...ฟราว” ผมเอ่ยคำเบาบางหลุดจากปาก ฝ่ามือกำกล่องช็อคโกแลตแน่นเข้าโดยอัตโนมัติ
“โอ๊ะ...ถือของหน้าตาน่ากินมาซะด้วยแหะ” ฟราวว่าพลางยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผมจนต้องถอยหนีกรูดๆ ด้วยความรู้สึกเหมือนจะไม่ไว้วางใจ...บอกไว้ก่อนเลยนะว่าที่ถอยน่ะถอยไปตั้งหลักต่างหาก !!
ผมขยับมือไพล่ไปด้านหลังเพื่อหลบสายตาที่จ้องมาก่อนจะเบือนหน้าหนี
“ฉันไม่ได้จะให้ฟราวสักหน่อย!!”
“งกชะมัด... ”ฟราวขยับเสียงขมุบขมิบรอดไรฟันที่เหมือนจะพยายามให้ผมไม่ได้ยิน...ทั้งที่จริงน่ะได้ยินเต็มสองข้างรูหูเลย ร่างสูงโปร่งขยับเสียงถอนใจ มือกร้านข้างหนึ่งวางเบาๆที่ท้ายต้นคอก่อนเมินสายตาไปทางอื่น “ทั้งที่วันนี้วาเลนไทน์แท้ๆ ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมที่เบือนหน้าหนีจากฟราวค่อยๆ หันมาสบนัยน์ตาคมคู่งดงามงามคู่นั้น สองมือดันกล่องช็อคโกแลตเข้ากับแผ่นอกกว้างๆ ของคนตรงหน้า ผมก้มหน้าลงต่ำราวกับจะต้องการให้ปลายเส้นผมสีดำของผมปกปิดใบหน้าของตัวเองไม่ให้ดวงตาคู่นั้นแลเห็น
“ฉันให้...ก็ได้...” ผมพูดเดียวเสียงแผ่วเบาจนแทบกลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้ยิน “ก็เพราะว่านายทำท่าทางอยากได้หรอกนะฉันถึงถึงได้ให้น่ะ” พูดออกไปทั้งๆ ที่ก็รู้ตัวเองดีว่าหน้าแดงขนาดไหน...แอบภาวนา...ว่าอย่าให้เขาได้รับรู้เลยนะ...
ฟราว...จะรู้หรือเปล่านะ...ว่าหัวใจเราเต้นแรงขนาดไหน
“เทย์โตะ...” ได้ยินเสียงของเขาที่กำลังเรียกชื่อผมเบาๆ แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสได้เงยหน้าขึ้นไป...เมื่อเรียมมือยาวดึงรัดผมเข้าสู้อ้อมกอดของแผ่นอกอบอุ่นอย่างรุนแรง...ความรู้สุกทุกอย่างพลันมลายหายไปสิ้นเมื่อปะทะกับความร้อนวูบวาบที่เกิดขึ้นในความรู้สึกตัวเอง...ไม่รับรู้ซึ่งอะไร...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นเป็นสีขาวโพลน
รับรู้แค่เพียงว่าผมถูกฝ่ามือกร้านเน้นดันใบหน้าให้เงยขึ้น...รู้แค่ว่าริมฝีปากบางๆ ของเขานั้นแตะประกบลงมาบนผิวปากของผมอย่างเนิบนาบ...
นานเท่าใด...จนเขาถอนริมฝีปากนั้นขึ้นมา...
“เอาให้...ถือซะว่าเป็นของตอบแทนไวท์เดย์ล่วงหน้า” ฟราวพูดก่อนจะวางบางสิ่งบาอย่างใส่มือผมก่อนฝ่ามือที่ถือช็อคโกแลตและร่างสูงโปร่งจะเดินห่างออกไป
ดอกไม้ดอกเล็กๆ สีส้มอ่อนดูบอบบางน่าถนุถนอมดอกหนึ่งที่วางอยู่บนมือของผม ที่ทำให้ผมอดอมยิ้มออกมาไม่ได้..
ดวงตาสีเขียวที่ทอดมองร่างของคนที่เดินห่างออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของมือที่ถือกล่องช็อคโกแลตนั้นกำลังขยับรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าคมเข้มนั้น
สิ่ง...ที่อยู่ภายในใจ....
สิ่งที่เก็บงำ...
สักวัน...ฉันจะบอกให้นายรู้เมื่อนายเข้าในในความหมายของดอกไม้ดอกนั้น
ดอกอาคาเซีย…
ดอกไม้...ที่สื่อถึงความรักลับๆ ที่อยู่ในใจ
ความคิดเห็น