ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Is it be love:Prologue
เสียงน้ำดังกระทบกันแผ่วเบาดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องพร้อมกับร่างเล็กๆผอมบางของเด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังก้มหน้าก้มตาซักเสื้อผ้าของตนอย่างขะมักเขม้น ไม่ไกลกันนั้นมีอ่างไม้ใส่พวกชั้นในวางอยู่ เป็นอันรู้กันว่าเพราะเหตุใดหนุ่มน้อยตัวเล็กถึงได้ตื่นมาซักผ้าตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้…
มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อที่ล้อมกรอบดวงหน้าน่ารักนั้นออก นัยน์ตากลมโตสีเขียวสวยฉายแววพอใจเมื่อพบว่างานของตนใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว พลันร่างเล็กๆนั้นก็แทบจะทิ่มตกลงสระไปด้วยแรงตบมหาศาลของบุคคลที่แทบไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร
...เจ้าบิชอปหื่นจิตเสื่อมที่ชอบแกล้งเด็กอย่างงี้ก็มีหมอนั่นคนเดียวนั่นแหล่ะ!!
“ฟราว!!”ร่างเล็กตวาดพลางยกนิ้วขึ้นชี้หน้าร่างสูงชะลูดตรงหน้าอย่างคาดโทษ
เจ้าของชื่อเพียงแค่แย้มรอยยิ้มกวนบนดวงหน้าหล่อพลางยักคิ้วใส่อย่างไม่แยแสกิริยาเหมือนแมวขู่ของร่างเล็กตรงหน้าก่อนจะหิ้วเอาเจ้าตัวเล็กกลับขึ้นมายืนตามปกติ
“ไงเจ้าหนู! แอบมาทำอะไรคนเดียวตั้งแต่เช้าน่ะห๊ะ?”ดวงตาคมสีน้ำเงินหรี่มองของในอ่างไม้ด้านหลังร่างตรงหน้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ปนสงสัย...คงไม่ใช่ว่า...?
“รึว่า...แอบมาซักกางเกงในเองน่ะหืมมม?”ว่าพลางเตรียมยื่นมือไปคว้าเอาของที่ว่าขึ้นมาดู หากแต่ร่างเล็กกระโดดคว้าเอาอ่างไม้หลบไปซะก่อนเพื่อป้องกันการเกิดเหตุการณ์กางเกงในลอยฟ้าซ้ำสอง
“เออสิ! ของของตัวเองก็ต้องจัดการด้วยตัวเองเซ่~ แล้วฉันก็ชื่อ เทย์โตะ ไคลน์ ไม่ใช่เจ้าหนู หัดจำซะบ้างเซ่”ร่างเล็กขู่ฟ่อ ไม่ทันรู้สึกตัวว่าดวงหน้าน่ารักนั้นขึ้นสีไปแล้วเรียบร้อย ท่าทางน่าขันแสนน่าเอ็นดูนั้นเรียกเสียงหัวเราะทุ้มต่ำจากฟราวได้เป็นอย่างดี...เหมือนแมวชะมัดเลยนะเจ้าหนูนี่ หึหึหึ...
“อะไร นายหัวเราะอะไรของนายน่ะห๊ะ?”เอ่ยเสียงกร้าวทั้งๆที่ดวงหน้าน่ารักนั้นยิ่งขึ้นสีมากกว่าเดิมจนเสียงหัวเราะของร่างสูงยิ่งดังขึ้นไปอีกนั่นล่ะ เจ้าตัวถึงได้เลิกหน้าแดงแล้วหันมาไล่อัดคนตัวโตกว่าแทน ในตอนนั้นเองที่นางเงือกโนเอลนักเล่นออร์แกนประจำโบสถ์ก็กระโดดขึ้นมานั่งเท้าคางมองทั้งสองคนพลางหัวเราะเสียงใส
“ล้า ลา ลั่ล ลา ล้า~”
พอได้ยินเสียงหัวเราะทักทายของราเซ็ท เทย์โตะก็หยุดกิจกรรมไล่เชือดคนแล้วหันมาสนใจเงือกสาวตัวน้อยแทน
“ไง ราเซ็ท”เป็นเสียงทุ้มที่เอ่ยทักก่อนพร้อมปฏิกิริยาที่แทบจะเรียกได้ว่าดำน้ำหนีของเงือกสาวจนเทย์โตะต้องลากฟราวออกไปห่างๆ
“สวัสดีตอนเช้านะราเซ็ท”ถึงคราวร่างเล็กเอ่ยทักเสียงใสพร้อมรอยยิ้มหวานชวนให้ร่างสูงคิ้วกระตุกอย่างหมั่นไส้ มือแกร่งฉวยเอาร่างเล็กราวกับเด็กประถมนั้นขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้าส่วนที่พักของโบสถ์เพื่อสำเร็จโทษโดยไม่สนใจเสียงสบถด่าโวยวายของคนโดนหิ้วเลยซักนิด...
“เฮ้ยยยยย ไอ้บิชอปบ้า บิชอปหื่นกาม วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะเจ้าบ้า~”
“ล้า ลา ลั่ล ล้า ลา ลา~”...โดยมีเงือกสาวนามราเซ็ทโบกมือบ๊ายบายอย่างยินดี...
...อาเมนเทย์โตะ...
ท่วงทำนองไพเราะแว่วหวานดังคลอเคล้ามาตามสายลม อ่อนหวานและนุ่มนวลราวกับบทเพลงจากสวรรค์ เสียงหวานใสอันแสนคุ้นเคยนั้นเรียกให้ร่างสูงชะลูดพร้อมร่างเล็กบนบ่าหยุดชะงัก
“เพราะจังเลยนะ...”เทย์โตะว่า นึกอยากเห็นตัวเจ้าของเสียงหวานไพเราะนั้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก...คนแบบไหนกันนะ ที่ร้องเพลงได้นุ่มนวลขนาดนี้?
“อืม...เจ้าลาบราดอร์เองก็ตื่นแล้วสินะ”ร่างสูงเอ่ยราวกับเป็นเรื่องปกติ ก่อนจะก้าวเดินต่อโดยมีเสียงเล็กๆโวยวายตามหลัง...
“เอ๊ะ เอ๋? คุณลาบราดอร์? ...เฮ้ย เดี๋ยว ไม่ใช่ดิ ฟร๊าว~วางฉันลงนะ อย่ามาทำเนียนเปลี่ยนเรื่องนะเฟ้ยยยยย”
..............
ภายในสวนดอกไม้ของโบสถ์ล้วนประดับประดาไปด้วยดอกไม้สวยงามนานาพันธุ์จากทั่วทุกหนทุกแห่ง ซึ่งหากลองมองหาต้นเสียงแว่วหวานแสนไพเราะนั้นก็จะพบกับร่างบางแสนงดงามที่อยู่ท่ามกลางดงดอกไม้ แลดูราวกับเทพธิดาแห่งมวลดอกไม้ทั้งปวง...
เรือนร่างบอบบางอรชรนั้นกำลังขับขานบทเพลง มือเรียวสวยประคองเอาดอกไม้งามดอกหนึ่งขึ้นมาดอมดมอย่างทะนุถนอม พืชไม้เลื้อย ตวัดสลับไปมาข้างกายบางราวกับกำลังร่ายรำ คืนชีวิตชีวาให้โบสถ์ในยามรุ่งอรุณ...
...ภาพเบื้องหน้านั้นช่างแสนงดงามชวนให้ใจชุ่มชื้นและแทบจะหยุดเต้นในเวลาเดียวกัน ยิ่งยามดอกไม้งามนั้นแย้มยิ้มหัวใจของคาสเตอร์ก็แทบจะหยุดเต้นเสียเดี๋ยวนั้น...ตัวเขาตามเสียงเพลงหวานจับใจนั่นมาที่นี่เมื่อหลายนาทีก่อน จนมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ขยับไปไหน ราวกับต้องมนต์สะกด...หากขยับตัวแม้เพียงนิด กลัวเหลือเกินว่าภาพแสนงดงามนั้นจะหยุดลง...
“บิชอปคาสเตอร์”...นั่นประไรล่ะ ชายหนุ่มคิดพลางทอดถอนหายใจยาว ก่อนจะหันไปมองยังร่างของบิชอปผู้หนึ่งที่เอ่ยเรียกเขาเมื่อครู่
“ครับ?”นัยน์ตาคมสีน้ำตาลอมแดงใต้กรอบแว่นทอดมองร่างตรงหน้าเขาอย่างสงสัย...มีเรื่องอะไรทำไมมาขัดจังหวะสโตรกของเขากันเล่า? ...คิดอย่างขัดใจหน่อยๆทั้งๆที่ยังคงแย้มรอยยิ้มอบอุ่น
“มีเรื่องอะไรหรอครับ?”
“อ่า...ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมผ่านมาแถวนี้เห็นบิชอปคาสเตอร์กำลังทำลับๆล่อๆอะไรอยู่หลังต้นไม้ ก็เลยลองเรียกดูเท่านั้นเองครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ...”ว่าจบบิชอป ตัวประกอบก็เดินจากไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งบิชอปแว่นให้คิ้วกระตุกอยู่เบื้องหลัง...แล้วมันจะเรียกทำไมฟระ!
เมื่อหันกลับมาอีกทีนัยน์ตาคมก็สบเข้ากับนัยน์ตากลมโตสีม่วงสวยที่กำลังมองมาที่เขาอย่างสงสัย จนบิชอปหนุ่มร่างสูงชะงักกึก...
“อรุณสวัสดิ์ฮะคาสเตอร์”ร่างบอบบางเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้มหวานจนชวนให้ใจเต้น
“อรุณสวัสดิ์ครับลาบราดอร์ ตื่นเช้าตามเคยเลยนะครับ”คาสเตอร์แย้มรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อเริ่มกลับมาวางตัวตามปกติได้อีกครั้ง กลับเป็นฝ่ายลาบราดอร์นั้นเสียอีกที่หน้าขึ้นสีระเรื่อจางเมื่อได้รับรอยยิ้มอบอุ่นจากคนตัวสูงกว่า
“ฮะ ต้องมาร้องเพลงให้พวกคุณดอกไม้ฟังทุกเช้าน่ะฮะ คุณดอกไม้จะได้เติบโตงอกงามดีฮะ”เอ่ยเสียงใสพร้อมรอยยิ้มละมุนบนดวงหน้าสวยหวาน ช่างอ่อนโยนและแสนงดงาม...สมกับเป็นคุณจริงๆเลยนะครับลาบราดอร์...
“ถ้าได้ฟังเสียงของเลิฟทุกวันต้องเจริญเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามแน่นอนเลยครับ ผมเชื่ออย่างนั้น”นัยน์ตาสีน้ำตาลทอดมองบิชอปหนุ่มผมสีอ่อนอย่างอ่อนโยน มือแกร่งไล้ดวงหน้าสวยหวานอย่างเผลอไผลก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่ม...
“เพราะเสียงเพลงของคุณไพเราะยิ่งกว่าเสียงไหนๆบนโลกนี้...”
ถ้อยคำหวานจากบิชอปหนุ่มร่างสูงเรียกสีแดงซ่านสูบฉีดบนดวงหน้าหวานล้ำ ก่อนเจ้าตัวจะส่ายหน้าดิ๊กๆ
“ไม่เท่าไหร่หรอกฮะ เสียงของราเซ็ทจังเพราะกว่าผมเป็นไหนๆเลยฮะ”นัยน์ตากลมโตสีม่วงสวยเบิกกว้างเหมือนจะยืนยันว่า จริงๆนะ แบบอ้อนๆ จนคาสเตอร์อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
“ครับๆ จะเอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ฮะๆๆ”พอได้ยินชายหนุ่มตอบรับแบบนั้น ร่างเล็กก็แย้มรอยยิ้มหวาน
“ฮะ”รับคำก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้...
“จะว่าไปแล้ว...คาสเตอร์มาที่นี่มีธุระอะไรหรือฮะ?”ร่างบางเอียงคอถามอย่างสงสัย
“อ่า...”...จะว่าไงดีล่ะงานนี้...
“.....?”องศาในการเอียงคอยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก
“อ่า...ผมจ..”ยังไม่ทันได้เอ่ยข้ออ้างใดๆก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมาซะก่อน...
“มาสเตอร์เลิฟ~”เสียงทุ้มนุ่มแต่ฟังดูช่างกวนประสาทเหลือแสนดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงเพรียวที่มีส่วนสูงไม่ต่างกับคาสเตอร์นักก็วิ่งพรวดพราดเข้ามากลางวงสนทนา...
“บิชอปรันเซ่?”เสียงทุ้มเอ่ยชื่อผู้มาใหม่อย่างสงสัยเมื่ออยู่ดีๆไอ้บิชอปขี้หลงทางที่ถูกส่งไปลาดตระเวน อยู่ดีๆก็ดันกลับมาโบสถ์ถูกซะอย่างงั้น ไม่สิ ทำไมต้องกลับมาตอนนี้ด้วยฟระ! ...คาสเตอร์ถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อร่างบอบบางข้างกายหันไปเอียงคอยิ้มหวานให้ผู้มาใหม่อย่างอ่อนโยน
“ยินดีต้อนรับกลับนะฮะ”เสียงหวานเอ่ย ก่อนที่มือเรียวบางจะถูกฉวยไปกุมไว้แล้วเขย่าๆๆราวกับดีใจซะมากมายที่บิชอปแสนน่ารักยิ้มให้การต้อนรับ
“คราวนี้ไปตระเวนขึ้นเขามาครับ นี่ครับของฝาก~”รันเซ่ว่าพลางส่งกระถางต้นอ่อนดอกไม้ให้สองสามกระถาง แขนเล็กรับมาโอบไว้แบบหมิ่นเหม่จนคาสเตอร์ต้องรับมาถือไว้แทนเสียเอง...
“โอ้~เพื่อนแว่นเองก็อยู่นี่ด้วยหรอเนี่ย~”บิชอปหนุ่มผมเกลียวปรกหน้าแย้มรอยยิ้ม
“...จำไม่ได้เลยนะครับว่าเรียกคุณว่าเพื่อนด้วย”มือแกร่งยกขึ้นขยับแว่นพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แหมๆๆ อย่าตัดรอนกันใจร้ายแบบนั้นสิน่า~ของฝากของเพื่อนแว่นเองก็มีนะ”ว่าจบก็ยื่นหนังสือเล่มนึงให้
คาสเตอร์เปิดหนังสือออกดูโดยเผื่อแผ่ให้ร่างบอบบางข้างกายดูด้วย แต่พอเปิดมาเจอหน้าแรก ดวงหน้าสวยของลาบราดอร์ก็ขึ้นสีแดงฉ่า ส่วนคาสเตอร์เองก็ปิดหนังสือหนีแทบไม่ทัน...
“นี่มันอะไรกันครับ!!”
“อ้าว? ไม่ชอบหรอกหรอ? หนังสือแบบที่ฟราวชอบเลยนะ ฮ่าๆๆ”ชายหนุ่มยังคงหัวเราะหน้าระรื่นก่อนจะโดนบิชอปหนุ่มแว่นเหยียบเข้าให้
“อย่า-เอา-ผม-ไป-รวม-กับ-ฟราว-สิ-ครับ”แต่ละคำล้วนเน้นหนักฝ่าเท้าบทขยี้หัวทองๆนั้นอย่างหมั่นไส้ ท่ามกลางบทลงโทษสุดโหดนั้นเอง ข้างๆกันนั้นร่างเล็กๆบอบบางก็ยกมือขึ้นปิดปากพร้อมดวงหน้าที่ยังคงขึ้นสีระเรื่อไม่หาย...
...............
“คือ...ในเล่มนั้นน่ะ มันผู้ชายกับผู้ชายไม่ใช่หรอฮะ”เสียงหวานใสเอ่ยถามพร้อมดวงหน้าที่ยิ่งขึ้นสีระเรื่อมากกว่าเดิมเมื่อได้ฟังคำตอบของรันเซ่...
“ครับมาสเตอร์เลิฟ ...ก็ผมคิดว่าจากโหงวเฮ้งแล้วเพื่อนแว่นน่าจะชอบแบบนี้มากกว่าน่ะสิครั...แอ่ก...”คำสุดท้ายถูกตัดไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนของบิชอปหนุ่มสุดรั่วแทน
“อ๊ากกก โอ๊ย ขอโทษค๊าบ จะไม่ทำอีกแล้วค๊าบบบบ”
“ไม่ได้ครับ คนแบบนี้ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึก”
“อ๊ากก โอ๊ยยย มาสเตอร์เลิฟ ช่วยด้วยยยคร๊าบบบบ”
“ยังจะร้องให้ลาบราดอร์ช่วยอีกหรอครับ คนอย่างคุณนี่มันไม่รู้สำนึกจริงๆ”
“จ๊ากกกกกกกกก”
ราวกับภาพการลงทัณฑ์ข้างๆนั้นจะหลุดออกนอกมโนสติไปแล้วเรียบร้อย ร่างบอบบางอรชรนั่งลงแปะกับพื้นก่อนจะหันไปประคองดอกไม้งามใกล้ๆกันนั้นขึ้นมาถามเสียงแผ่วเบาทั้งๆที่ดวงหน้าสวยหวานนั้นก็ยังคงแดงระเรื่ออยู่แบบนั้น...
“นี่...คุณดอกไม้...หรือว่าคาสเตอร์...เขาจะชอบแบบนั้นจริงๆน่ะฮะ?”ว่าจบก็นึกถึงภาพผู้ชายนุ่งน้อยห่มน้อยสองคนกำลังนั่งในท่วงท่าที่อาจจะเรียกได้ว่ายั่วยวนในหนังสือเมื่อครู่แล้วก็ต้องหน้าแดงซ่านขึ้นมาอีกรอบ
...ลาบราดอร์สั่นหัวดุ๊กดิ๊กสะบัดความคิดเมื่อครู่ออกไปแล้วหันมามองการเล่น(?)ของบิชอปหนุ่มสองคนตรงหน้าอีกครั้ง...เรื่องแบบนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง...
“ก็คาสเตอร์มีราเซ็ทอยู่แล้วนี่นา...”คิดดังนั้นนัยน์ตาสีม่วงสวยก็ฉายแววหมองหม่นออกมาวูบหนึ่งเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะหายไป...แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะคิกคักยามเห็นสีหน้าตลกๆตอนโดนลงโทษของรันเซ่แทน...
tbc.
___________________________________________________________
อ้างอิง: http://sevenghost.freeforums.org/is-it-be-love-up-ch-8-t448.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น