คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : บทที่40: เราเลิกกันเถอะ
บทที่40 เราเลิกกันเถอะ
จำนวนผู้เล่นเกมจ็อคออนไลน์ ปัจจุบันมีล็อคอินอยู่ประมาณหมื่นล้านรายชื่อ ผู้คนทั้งหมดจะมาอยู่ในโลกเดียวกัน โดยผู้เล่นเริ่มต้นจะเริ่มที่เมืองเริ่มต้น ซึ่งมีทั้งหมดสิบเมือง และสถานที่เริ่มต้นจะแบ่งตามสถานที่อยู่อาศัยจริง นั่นก็คือคนที่อาศัยอยู่ในสถานที่ใกล้เคียงกันก็จะมาเริ่มที่เมืองเริ่มต้นเดียวกัน ดังนั้นการเจอคนรู้จักที่อาศัยอยู่ใกล้ๆกันจึงเป็นไปได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไปเริ่มต้นที่เมืองอื่นๆไม่ได้ เพราะเมืองเริ่มต้นทั้งหมดอยู่ใกล้กันหมด แค่แสดงความต้องการว่าจะเปลี่ยนเมืองเริ่มต้นที่อาคารเริ่มต้น ก็จะสามารถเปลี่ยนเมืองเริ่มต้นได้ แต่ยื่นความต้องการได้เพียงแค่ครั้งเดียว และผู้เล่นที่ออกจากเมืองเริ่มต้นได้แล้ว มีอิสระเต็มที่ที่จะไปที่ไหนก็ได้ในโลกจ็อคออนไลน์นี้
ขนาดแผนที่ของจ็อคออนไลน์เป็นแผนที่ทรงกลม จำลองให้คล้ายดาวโลกแต่มีขนาดเท่าดาวพฤหัสบดี พื้นที่ประกอบด้วยแผ่นดิน ป่า ทะเลทราย ทะเล ใต้ทะเลลึก ภูเขา เกาะลอย หรือแม้แต่อวกาศ คนบางคนก็มาเล่นเกมนี้เพื่อใช้ชีวิตมากกว่าที่จะเอาแต่สู้สัตว์อสูรเลยด้วยซ้ำ เพราะความสวยงามในโลกฝันนี้มันมีมากกว่าโลกจริงมาก มีคนประเภทนี้กว่าครึ่งในเกมจ็อคออนไลน์ ที่ไม่ได้มักใหญ่ใฝ่สูงจะเป็นที่หนึ่ง แค่เพียงอยากใช้ชีวิตให้สนุกไปวันๆเท่านั้นเอง คนพวกนี้ก็จะประกอบอาชีพต่างๆในเกม ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้า เจ้าของร้านอาหาร โรงแรม ธุรกิจท่องเที่ยว ชาวประมง ชาวสวน ฯลฯ
แต่ก็มีคนอีกประเภทหนึ่งเหมือนกัน ที่มาเล่นเกมเพราะต้องการการต่อสู้ ต้องการสงคราม ต้องการความเป็นใหญ่ คนพวกนี้จะรวบรวมคน ตั้งกลุ่มกันขึ้นมาเรียกว่ากิลด์ และด้วยจำนวนคนมหาศาล จึงมีกิลด์มากกว่าห้าแสนกิลด์ซะอีก การที่จะโดดเด่นขึ้นมาในจำนวนกิลด์กว่าห้าแสนกิลด์นี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่ใช่เรื่องที่จะจัดอันดับได้โดยง่ายด้วย การจะจัดอันดับแต่ละครั้งต้องจำกัดพื้นที่เท่านั้น ไม่สามารถจัดอันดับสูงสุดของเกมได้
โดยวิธีจัดอันดับก็ทำง่ายๆ คือการกำหนดพื้นที่สงคราม แล้วให้กิลด์ที่เข้าร่วมฟาดฟันกันให้หมดตามเวลาที่กำหนด ใครเหลือผู้เล่นเยอะกว่าก็ได้เป็นอันดับหนึ่งในพื้นที่นั้นไป ซึ่งสงครามนี้ก็จะมีเรื่อยๆ เสมอๆ ทุกๆพื้นที่ เพื่อสนองความต้องการสงครามให้ผู้เล่นกลุ่มนี้โดยเฉพาะ
ดังนั้นกิลด์ที่ต้องการจะยิ่งใหญ่ ก็ย่อมอยากจะหาผู้เข้าร่วมให้ได้มากที่สุด เพื่อจะได้เป็นต่อเรื่องจำนวนคนนั่นเอง การตั้งโต๊ะที่เมืองเริ่มต้นจึงเหมือนเป็นสงครามย่อยๆ แย่งชิงผู้เล่นกันของกิลด์ทั้งหลาย
“เซเรน่า ชั้นรู้ว่าเธอคือเซเรน่าแน่ๆ” ชายหนุ่มผมดำเดินเข้ามาที่โต๊ะของมาตาร์แล้วผ่าเข้ามากลางวงอย่างไร้มารยาท
ผู้ร่วมโต๊ะทั้งเจ็ดคนหันไปมองชายหนุ่มผมดำผู้นี้อย่างแปลกใจ
“คุณอีกแล้วเหรอเนี่ย หัดมีมารยาทหน่อยสิ ไม่ได้รู้จักมักจี่กันซักหน่อย ไม่เคยได้รับการอบรมมาหรือไงคะ” ซารีน่าตอกกลับอย่างแรง
ชายหนุ่มผมดำหน้าแดงด้วยความโกรธทันที “ไม่ต้องมาเล่นลิ้นเซเรน่า กลับไปกับชั้นเดี๋ยวนี้!!”
ถึงตอนนี้ราตรีกับเมโลดี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว มันไร้เหตุผลมากเกินไป จู่ๆมาขึ้นเสียงกลางวงสังสรรค์ของพวกเธอแบบนี้
“นี่คุณ! คุณจะใหญ่มาจากไหนก็ไม่รู้หรอกนะ แต่มารยาททรามแบบนี้น่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอก” เมโลดี้สติขาดผึง
“จะจีบสาวก็ดูเวลาซะบ้างสิ เจ้าตัวเค้าไม่เล่นด้วยยังไม่รู้ตัวอีก ผู้หญิงเค้าไม่ได้เลือกผู้ชายที่หน้าตาหรอกนะยะ” ราตรีช่วยผสมโรง
เพียะ! เพียะ!
ชายหนุ่มผมดำตบฉาดเข้าที่หน้าของสองสาวทันทีด้วยความรวดเร็วจนทั้งสองสาวล้มคว่ำไปทันที
“สะเออะ!! ยุ่งเรื่องของชาวบ้านดีนัก สมควรโดนสั่งสอนแล้ว” ชายหนุ่มผมดำพูด
มาตาร์ไม่พูดอะไรออกมาเลย แต่เขาแอบสร้างระเบิดวายุขึ้นลูกหนึ่งแล้ว และกำลังจะเอาไประเบิดสมองเจ้าผู้ชายกักขฬะคนนี้ มันเป็นนิสัยของเขาที่มักจะลงมือก่อนแล้วค่อยพูดทีหลัง เพราะเขาเกลียดผู้ร้ายในหนังที่เขาเคยดู พูดมากๆแล้วพลาดโดนสวนทุกที ไม่รู้จะเสียเวลาพูดทำไม
ฟู่ว!! พลัก!
“โอ๊ย!”
แต่คาดไม่ถึงว่าเจ้าผู้ชายผมดำคนนั้นจะไหวตัวทัน ทันทีที่มาตาร์เข้าประชิดตัวได้ ชายคนนั้นกลับถีบมาตาร์กระเด็นออกไป
“มาตาร์!!” สามสาวน้อยเห็นเจ้านายของเธอถูกทำร้ายจึงลุกขึ้นมาแล้วตรงเข้าจู่โจมทันที
ฉัวะ!!
ดาบถูกชักออกมากลางหลัง ฟันเข้าที่กลางลำตัวของทั้งสามในฉับเดียว ร่างของสามสาวน้อยขาดเป็นสองส่วนแล้วก็สลายไปทันที
“อ๊~~า!!!” มาตาร์ร้องตะโกนออกมาเมื่อเห็นภาพของทั้งสามถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา
มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก แม้แต่มาตาร์ก็ยังตั้งตัวไม่ทัน
“กะอีแค่สัตว์เลี้ยงสามตัว จะคร่ำครวญไปทำไม” ชายผมดำพูดออกมาอย่างเย็นชา
การฆ่าผู้เล่นที่ไม่มีค่าหัวอาจจะทำให้มีค่าหัวก็จริง แต่การฆ่าสัตว์เลี้ยงหรือผู้ติดตามนั้น ไม่แตกต่างจากการฆ่าสัตว์อสูรตามปกติเลย ชายผมดำไม่ฆ่ามาตาร์ แต่กับสามสาวน้อยแล้วเขาไม่ลังเลที่จะลงมือเลย
“โลกอส!! นี่มันเกินไปแล้วนะ!!” ซารีน่าเหลืออดในที่สุด
“ฮึๆๆ ฮ่าๆๆๆ” โลกอสชายผมดำหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ
“หัวเราะอะไร!!” ซารีน่าถามขึ้นมาด้วยความโกรธ ซึ่งไม่เคยเห็นเธอแสดงออกมาเลย
“เธอคือเซเรน่าจริงๆด้วย ชั้นยังไม่ได้บอกชื่อของชั้นให้เธอรู้เลย” โลกอสพูดขึ้น ถึงแม้ว่าซารีน่าจะมีความสามารถในการสำรวจก็จริง แต่โลกอสคนนี้ก็ได้ป้องกันการสำรวจเอาไว้แล้ว ดังนั้นถ้ารู้ชื่อของเขาได้ก็แปลว่าเป็นคนที่รู้จักเขานั่นเอง
“แกตายย!!” มาตาร์พุ่งเข้าใส่โลกอสอีกครั้งด้วยความโกรธแค้น
ผัวะ!! ตู้มม!!
แต่มาตาร์กลับถูกถีบออกมาอีกครั้ง ร่างกายของเขาฟาดเข้ากับโต๊ะอาหารจนมันหักลงมา มาตาร์เจ็บจนกระอักเลือดออกมา ตัวงอไปกับพื้น
“อุตส่าห์ไว้ชีวิตแล้วอย่ามาหาเรื่องตายดีกว่า” โลกอสพูดใส่มาตาร์แบบเหยียดๆ
ราตรีกับเมโลดี้ไม่สนใจอะไรแล้ว เธอทั้งคู่เข้าจู่โจมชายผมดำทันที
เคร้ง!! เป๊าะ!!
แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะลงมือ ดาบยาวในมือของชายผมดำก็ฟันฉับลงมา ทำลายดาบของราตรีและธนูของเมโลดี้ทันที แต่ถึงกระนั้นทั้งสองก็ไม่ได้ชะงัก ‘ไม่มีอาวุธก็ใช้มือเปล่าได้’
ฟิ้ว! ผัวะ!
ชายผมดำเหมือนรู้ว่าทั้งสองสาวพอจะมีวิชาอยู่บ้าง เขาใช้ความเร็วที่ตามองไม่ทันเตะเข้าใส่สองสาวทันที เมโลดี้อ่านไม่ทันแม้แต่กระแสพลังของคู่ต่อสู้ เพราะความเร็วที่มากเกินไป คราวนี้ทั้งสองถูกเตะจนสลบไปเลยทีเดียว
“พอได้แล้วโลกอส!!” ซารีน่าตะโกนขึ้นมา
“ถ้าเธอยอมกลับไปกับชั้น ชั้นก็จะหยุดแค่นี้แหละ” โลกอสตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“แต่ชั้นไม่หยุดโว้ยย!!” มาตาร์ลุกขึ้นมาอีกที แต่อาการบาดเจ็บก็ยังคงมีอยู่ เลือดของเขาไหลกลบปากไปหมด
“คุณมาตาร์คะ ดิชั้นขอโทษ อย่าหาเรื่องคนกับคนคนนี้เลยนะคะ” ซารีน่าเข้ามาขวางทางมาตาร์เอาไว้ สีหน้าของเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นร้องไห้แล้ว
ถึงแม้ซารีน่าจะชอบแกล้งมาตาร์เล่น แต่เธอก็ไม่เคยคิดร้ายกับเขา ไม่เคยเป็นสาเหตุให้เขาบาดเจ็บ ถ้าดูจากความสัมพันธ์ที่ผ่านมาทั้งหมด มาตาร์กับซารีน่าถือว่าไม่เคยทำผิดต่อกันเลย ออกจะช่วยเหลือกันอย่างดีด้วยซ้ำ ถึงแม้ครั้งแรกที่เจอกันเธอจะฆ่าเขา แต่นั่นคือการล่าค่าหัว มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ส่วนตัว แต่นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่สาเหตุมาจากซารีน่า ถึงแม้คนที่ทำร้ายเขาจะไม่ใช่เธอก็เถอะ
“ถอยไปซารีน่า มันไม่เกี่ยวกับเธอ” มาตาร์แค่นเสียงออกมา
“คุณมาตาร์ พอเถอะค่ะ” ซารีน่าเข้ามากอดมาตาร์เอาไว้ เหมือนจะปกป้องเขาไม่ให้เขาถูกทำร้าย
ชายหนุ่มผมดำมองด้วยความไม่พอใจทันที เขาฉุดร่างของซารีน่าออกจากตัวมาตาร์
“หรือว่าเธอทิ้งชั้นมาเพราะไอ้หมอนี่” ชายผมดำแค่นเสียง
“เพราะแกมันเป็นผู้ชายห่วยๆน่ะสิ ไม่ต้องมีคนอื่นชั้นก็ทิ้งแกอยู่แล้ว” ซารีน่าพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการจับกุมของบุรุษผมดำ
มาตาร์เห็นว่าเป็นโอกาส จึงพุ่งเข้าไปโจมตีอีกครั้ง
ปึ้ก!! ผัวะ!! ผัวะ!!
แต่ชายผมดำกลับใช้ด้ามดาบฟาดเข้าไปที่ศีรษะของมาตาร์จนล้มลง แล้วเตะซ้ำไม่ยั้ง
“ไม่เข็ดใช่มั้ยแก อย่างนี้ต้องเล่นให้ปางตาย ถึงจะรู้สำนึก” ชายผมดำพูดไปก็เตะไปด้วย
งับ!!
“อ๊าคค!”
มาตาร์ไม่สนใจอะไรแล้ว เขาจับเท้าของชายผมดำขึ้นแล้วก็กัดเข้าไปเต็มแรง กะจะเอาให้เนื้อขาดออกมาเลย จนชายผมดำต้องร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ฉึก!!
ดาบถูกปักลงที่ท้ายทอยของมาตาร์ แต่แรงกัดของเขาก็ยังไม่ลดลงเลย
ฉัวะ!! ฉัวะ!! ฉัวะ!!
“ฮ่าๆๆๆ แก!! ไอ้หมาบ้า อุตส่าห์ไว้ชีวิตแล้วยังไม่พอใจ ตายซะๆๆๆ” ชายชุดดำกระหน่ำฟันลงที่ร่างของมาตาร์ไม่ยั้ง จนในที่สุดร่างของมาตาร์ก็สลายไป ทิ้งเอาไว้แต่รอยฟันที่เท้าของบุรุษผมดำเท่านั้น
“จำไว้เซเรน่า ถ้าเธอหนีชั้นมาอีก ใครก็ตามที่เธอพบ จะกลายเป็นศพจนกว่ามันจะเลิกเล่นเกมนี้ไปเลย” ชายผมดำพูดขู่ซารีน่าแล้วกระชากตัวเธอไปด้วยกันทันที
“พวกแก จ่ายค่าเสียหายให้เรียบร้อยล่ะ” ชายผมดำหันมาสั่งคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าภัตตาคารเมื่อเขาเดินออกมา
ตึ้ง!! ตึ้ง!! ตึ้ง!!
“โธ่เว้ย!! เจ็บใจนัก!!” มาตาร์ทุบพื้นในห้องสีขาวด้วยความโกรธแค้น เขาไม่เคยอับจนหนทางขนาดนี้มาก่อนเลย จะสู้ก็สู้ไม่ได้เลยสักนิด
สาวน้อยทั้งสามเดินมากอดมาตาร์ที่กำลังนั่งก้มหน้ากับพื้นด้วยความเจ็บใจ
“คลาร่าขอโทษค่ะที่ช่วยมาตาร์ไม่ได้” แม่หมาน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“โมเรน่าก็ขอโทษ” แม่แมวน้อยก็เศร้าเหมือนกัน
“ขอโทษ” บราวนี่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่
มาตาร์เงยหน้าขึ้นมาทันที เขาไม่คิดว่าสาวน้อยทั้งสามทำอะไรผิด เขาซะอีกที่ปกป้องพวกเธอไม่ได้ แต่กลายเป็นว่าพวกเธอมาขอโทษเขา
“พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ” มาตาร์กอดทั้งสามเอาไว้ เขาเจ็บใจจนต้องร้องไห้ออกมาทีเดียว
“คุณมาตาร์เตรียมแก้แค้นรึยังครับ” เสียงนุ่มๆของพ่อบ้านเปลี่ยนอารมณ์ซึ้งให้หายไปทันที
มาตาร์หันไปมองพ่อบ้านของเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจ “ผมมีโอกาสจะแก้แค้นมันได้ด้วยเหรอ?” เพราะฝีมือของมาตาร์นั้นยังห่างชั้นกับเจ้าโลกอสเหลือเกิน ดูไม่มีหวังเลย แถมระดับของเขายังลดลงอีกด้วย
“คุณมาตาร์มีโอกาสแก้แค้นครับ ถ้าเขายังอยู่ที่เมืองเริ่มต้นนี้ ในฐานะกิลด์ที่มาเปิดโต๊ะรับสมัครผู้เล่น” พ่อบ้านผู้รอบรู้กล่าว
“ยังไงโฆเซ่” มาตาร์สอบถามข้อมูลทันที ถ้ามีโอกาสแก้แค้น ไม่ว่าทางไหนเขาก็จะทำ
“ในจ็อคออนไลน์นี้ ไม่ว่าใครก็สามารถเดินทางเข้าออกเกาะเริ่มต้นได้อย่างอิสระ แต่เนื่องจากมันไม่ได้มีสัตว์อสูรหรือทรัพยากรที่มีค่าอะไรจึงไม่ค่อยมีใครกลับมากัน แต่ถ้ากิลด์ไหนประมูลมาตั้งโต๊ะที่เมืองเริ่มต้นได้ คนที่มาในฐานะคนที่มาตั้งโต๊ะจะไม่มีสิทธิบันทึกที่เกาะเริ่มต้นนั้นครับ ถ้าคุณมาตาร์ฆ่าพวกนี้ซักครั้ง พวกนี้ก็จะหายไปจากเกาะเริ่มต้นเลย และคงไม่มีใครพยายามเดินทางกลับมาแก้แค้นแน่ครับ เพราะการเดินทางมาที่นี่ก็ไม่ได้สะดวกอะไร” พ่อบ้านกล่าวถึงโอกาสในการแก้แค้น
“แต่นั่นมันไม่ใช่วิธีเอาชนะเจ้านั่นได้นี่นา ขนาดจะเข้าใกล้ยังทำไม่ได้เลย” มาตาร์พูดขึ้นมาอย่างข้องใจ
“ถ้าคุณมาตาร์ไม่เลือกวิธีการจริงๆ ผมจะบอกให้ครับ” พ่อบ้านผู้รอบรู้ขอคำยืนยันก่อน
“ผมไม่เลือกวิธีการโฆเซ่ บอกมาได้เลย” มาตาร์ตัดสินใจแน่นอนว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเอาคืนให้ได้
“ยังมีอาวุธอีกหนึ่งอย่างที่ไม่คิดค่าความต่างของระดับ ถ้าคุณมาตาร์ใช้อาวุธชิ้นนี้ ความแตกต่างของระดับจะหายไปครับ” พ่อบ้านเปิดเผยความลับให้ฟังหนึ่งอย่าง
“อาวุธอะไรโฆเซ่ มันมีขายที่เมืองเริ่มต้นใช่มั้ย” มาตาร์ถามขึ้นมาอย่างร้อนใจ
“ไม่ต้องหาซื้อครับ เพราะมันมีอยู่ในร่างกายของทุกคน” พ่อบ้านเฉลย
“หา?” มาตาร์แปลกใจ ยังมีส่วนไหนในร่างกายที่ใช้เป็นอาวุธแล้วไม่คิดค่าความต่างของระดับด้วยเหรอ
“คุณมาตาร์ก็เคยใช้มันมาแล้วครั้งนึง จำได้มั้ยครับ” พ่อบ้านผู้รอบรู้ทวนความจำให้มาตาร์
“หรือว่า ...ไอ้นี่” มาตาร์ชี้ไปที่อวัยวะชิ้นหนึ่งของเขา
“ใช่ครับ ก่อนคุณมาตาร์จะตาย ยังใช้มันสร้างความบาดเจ็บให้ชายคนนั้นได้ทั้งๆที่ระดับก็ต่างกันเยอะ” พ่อบ้านผู้รอบรู้ให้ข้อมูล
“...” มาตาร์นิ่งอึ้งไปในทันที เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องใช้วิธีนี้
“ไหนว่าไม่เลือกวิธีการไงครับ” พ่อบ้านย้อนอีกที
“อืม ...งั้นมาฝึกใช้ไอ้นี่กัน” มาตาร์เดินเข้าห้องฝึกทันที
พ่อบ้านแสนสะดวกยิ้มออกมาทันที เจ้านายของเขาคนนี้เป็นคนที่สู้ไม่ถอยจริงๆ
“สิ่งที่จำเป็นนะครับ คือการฝึกการเคลื่อนไหวให้สอดคล้องกับการโจมตี และความแม่นยำในการลงมือ” พ่อบ้านอธิบายก่อน แล้วก็เรียกหุ่นไม้ออกมา
“ผมต้องโจมตีทีเดียวเข้าจุดตายให้ได้เลยใช่มั้ย” มาตาร์ถามก่อนที่จะเริ่มการฝึก
“แน่นอนครับ เล็งที่คอเป็นหลักเหมือนปกติก็แล้วกัน” พ่อบ้านเสนอแนะ
และทั้งชั่วโมงนั้น มาตาร์ก็ฝึกเข้าประชิดกับหุ่นไม้นับร้อยตัว กระโดดโจมตีตัวที่หนึ่งได้ ก็ถัดไปตัวที่สอง สาม ไม่มีหยุดพัก จนชายหนุ่มเริ่มคุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวใหม่นี้ และเพิ่มเทคนิกการโจมตีที่ได้ประสิทธิผลมากขึ้นด้วย
เวลาสองทุ่ม ร่างของชายหนุ่มผมแดงปรากฏขึ้นที่ลานกลางเมือง แล้วแวบหายไปทันที
‘รัตกับเมล เป็นยังไงบ้าง’ มาตาร์ส่งข้อความไปหาราตรี
‘ชั้นกับเมลสบายดี กำลังจะไปแก้แค้น นายอยู่ที่ไหน’ ราตรีตอบกลับมา
‘อย่าเพิ่งลงมือ มาเจอกันก่อน หยิบผ้าคลุมยาจกมาให้ด้วย’ มาตาร์ส่งข้อความกลับไปหาราตรี
แว้บ
ไม่นานนัก ร่างของราตรีกับเมโลดี้ก็ปรากฏตัวขึ้นที่พื้นที่พิเศษหน้าสนามต่อสู้
“เป็นยังไงบ้างมาตาร์” ราตรีร้องทักขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งรออยู่กับสัตว์เลี้ยงทั้งสาม
“เราออฟไลน์กันซักอาทิตย์นึงเถอะ” จู่ๆมาตาร์ก็โพล่งออกมา แล้วเดินเข้ามารับผ้าคลุมยาจกจากราตรี
“ทำไมล่ะคะพี่มาตาร์” เมโลดี้ถามขึ้นมาด้วยความข้องใจ
“เพราะเราสู้พวกมันไม่ได้ไงล่ะ” มาตาร์พูดตรงๆ
“แล้วคุณซารีน่าล่ะ จะปล่อยเธอไปทั้งอย่างนั้นน่ะเหรอ” ราตรีถามขึ้นมา ถึงความจริงเธอจะไม่ค่อยถูกชะตากับซารีน่าเท่าไหร่ แต่พอพูดคุยกันแล้วก็พอที่จะคบได้
“ยัยนั่นทำตัวของตัวเอง แถมทำให้พวกเราลำบากอีกด้วย” มาตาร์ไม่สนใจว่าซารีน่าจะเป็นอย่างไร
“แต่ว่า ...คนที่ทำร้ายพวกเราคือผู้ชายคนนั้นนะคะ ไม่ใช่พี่ซารีน่า” เมโลดี้แก้ตัวให้ซารีน่า
“พวกเราจะไปให้พวกนั้นเชือดจนกว่าจะเหลือระดับหนึ่ง หรือว่าจะเลิกเล่นเกมไปเลยดีล่ะ” มาตาร์เสนอทางเลือกที่น่าจะเป็นไปได้ถ้าคิดจะสู้กับพวกกิลด์อันธพาลที่มาตั้งโต๊ะ
“แต่ถ้าพวกเราร่วมมือกัน ก็น่าจะสู้ได้ไม่ใช่เหรอคะ” เมโลดี้เถียง
“ปล่อยซารีน่าไปเถอะ มันไม่คุ้มหรอกที่เราจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยง” มาตาร์พยายามเกลี้ยกล่อม
“ชั้นดูนายผิดไปจริงๆมาตาร์ ชั้นนึกว่านายจะปกป้องเพื่อนของนายไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนซะอีก” ราตรีโพล่งออกมา หน้าตาของเธอตอนนี้รู้สึกผิดหวังมาก มากจนเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ
“ชั้นพยายามที่จะรักษาพวกเธอสองคนเอาไว้ ดีกว่าเอาไปแลกกับยัยซารีน่าแค่คนเดียว” มาตาร์พูดออกมาอย่างชัดเจน
ถ้าเป็นเวลาอื่นก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ที่ภัตตาคารขึ้น พวกเธอสองคนคงจะดีใจที่มาตาร์เป็นห่วงพวกเธอขนาดนี้ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว พวกเธอรู้สึกเหมือนซารีน่าเป็นพวกพ้องคนหนึ่ง และเธอกำลังถูกทารุณอยู่ด้วยซ้ำ แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจเธอเลย
“พี่มาตาร์บ้า พี่ซารีน่าก็เป็นพวกเราเหมือนกันนะ” เมโลดี้ถึงขั้นร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
“ก็บอกแล้วไงว่ามันช่วยไม่ได้! ชั้นไม่อยากจะตายอีกแล้ว! พวกเธอไม่รู้หรอกว่าตายแล้วมันสูญเสียแค่ไหน ทั้งของทั้งระดับ ทั้งทักษะ ฝึกมาแทบตายแล้วจะให้ไปตายง่ายๆอย่างนั้นน่ะเหรอ!” มาตาร์ขึ้นเสียงใส่ทั้งสองสาว
“นายมันงี่เง่า! งี่เง่าที่สุด! ชั้นไม่อยากจะเห็นหน้านายอีกแล้ว” ราตรีตะโกนขึ้นมา เธอร้องไห้ในที่สุดจนได้
“ย่อมได้! ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลย!” มาตาร์ตะโกนกลับ พร้อมๆกับลบชื่อทั้งสองสาวออกจากรายชื่อเพื่อนทันที
ทั้งสองสาวตกใจมากเมื่อรับรู้ว่ามาตาร์ลบชื่อของพวกเธอออกจากรายชื่อเพื่อน ไม่คิดว่ามาตาร์จะเอาจริง
ทั้งสองสาวนิ่งอึ้งไป ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องที่พลิกผันเกินคาดขนาดนี้
“เมล ...เราไปกันเถอะ อย่าไปสนใจไอ้คนพรรค์นี้อีกเลย” ราตรีพูดออกมาอย่างสลดใจพร้อมกับจับบ่าของเพื่อนสาวเอาไว้ แล้วร่างของเธอก็หายไป
“พี่มาตาร์ ...ลาก่อนค่ะ” เมโลดี้บอกลาชายหนุ่มอีกครั้งด้วยน้ำตา ก่อนที่ร่างของเธอจะหายไปเหมือนกัน
หลังจากทั้งสองสาวจากไป มาตาร์นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน
“ทำไมมาตาร์ต้องโกรธกับพวกพี่สาวด้วยล่ะคะ” คลาร่าที่สวมผ้าคลุมยาจกพูดขึ้นมาเมื่อเห็นมาตาร์ทำหน้าที่เธอก็บรรยายไม่ถูกเหมือนกันว่ายิ้มอยู่หรือเสียใจ
“เพราะว่าพวกนั้นไม่เหมาะกับการมีค่าหัวไงล่ะ” มาตาร์ตอบคลาร่า
“โมเรน่าไม่เห็นจะเข้าใจเลย มีคนช่วยเยอะๆดีกว่าอีก” แม่แมวน้อยสงสัย
“โมเรน่างี่เง่า” บราวนี่กัดแม่แมวน้อยเข้าให้หนึ่งดอก ทำเอาแม่แมวน้อยมองกลับตาขวางอีกรอบ
“เอาล่ะ ...ได้เวลาล้างแค้นซะทีล่ะนะ” มาตาร์พูดขึ้นมาอย่างสบายใจ
ความคิดเห็น