ตอนที่ 18 : `ตอนที่ 17 : อดีตทำพิษ (100%)
อาหารหน้าตาสวยงามเต็มโต๊ะขนาดใหญ่ คุณหญิงทุ่มทุนสร้างเพื่อแฟนลูกตัวเองอย่างสุดฝีมือ แต่มันกลับเป็นสิ่งที่แบคฮยอนกระอักกระอ่วนมากที่สุด
แตงกวาเต็มไปหมด...
“กินเลยนะลูกไม่ต้องเกรงใจ แม่ตั้งใจทำมากเลยนะ” คุณหญิงแม่ส่งรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้คนตัวเล็กที่นั่งกลืนน้ำลาย แตงกวาเป็นอาหารบนโลกใบนี้ที่แบคฮยอนหลีกเลี่ยงมันได้ดีที่สุด แต่คราวนี้ดูเหมือนจะคิดผิดซะแล้ว
“คะ ครับ คุณแม่ไม่น่าลำบากเลย”
“เพื่อลูกสะใภ้” แบคฮยอนยิ้มแหยไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เฮ้อ!
ช่วงเวลาอาหารเป็นอะไรที่ขยาดสุดทน แบคฮยอนพยายามหลีกเลี่ยงที่จะตักเฉียดแตงกวาให้ได้มากที่สุด แต่ก็มีมือดีคอยตักนู้นนี่มาให้ และมันมีแตงกวา!!
“ชานยอล ไม่ต้องตักให้ได้ป่ะ” เพิ่งรู้ว่าตัวเองอารมณ์เสียเมื่อเด็กบ้านี่ทำหน้ามึนงง โอเค แค่ฟิวส์ขาดไปนิดนึงเท่านั้น
“ทำไมอ่ะ ผมก็ตักให้อยู่ตลอด” ชานยอลมองหน้าไม่เข้าใจพลางงับข้าวไปช้อนนึงแต่สายตายังไม่ละออกไป แบคฮยอนเม้มปากสนิท ไม่ได้ตอบโต้กลับไป สุดท้ายก็ต้องฝืนใจตัวเองตักข้าวคำนั้นเข้าปาก
อือหือออออ กลิ่นมันเหม็นมากจนอยากจะคายทิ้ง แต่มันคงไม่ดีแน่ถ้าเขาทำอย่างนั้น ขอแค่กินข้าวให้หมดก็พอ ทุกอย่างมันต้องโอเค
มันต้องโอเค!!
“อ้ามมมมมมม” ฮื่ออออ จะด่าแฟนตัวเองว่าอย่าเสือกได้มั้ยเนี่ย ดูมันสิ แมร่งตักกับคำใหญ่มาให้อีก โอ้ยยยยย กูเพลีย
“มัน ...มันมีแตงกวา” สุดท้ายก็ตัดสินใจบอกไปด้วยเสียงที่ได้ยินแค่กับชานยอล ไม่ให้คุณหญิงได้ยินไม่งั้นท่านคงเฟลแย่
“หือ? พี่ไม่ชอบมันหรอ”
“อื้อ มันเหม็นอ่ะ” ชานยอลพยักหน้าเข้าใจแล้วหันเอากับคำนั้นยัดใส่ปากตัวเอง แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก ใครจะไปเข้าใจ มันเหม็นอ่ะเข้าใจมั้ย
มือหนาของชานยอลตักข้าวบนจานแบคฮยอนไปกินอย่างหน้าตาเฉย จนคุณหญิงต้องดุลูกชายตัวเอง โทษฐานแย่งข้าวคนอื่นกิน
“ย่าห์ ตาชาน ไปแย่งข้าวพี่เขาทำไม ให้เมดตักใหม่สิ”
“มะ ไม่ต้องฮะ ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ พอดีเมดตักให้เยอะไปด้วย”
“งั้นหรอลูก”
“ครับ”
แบคฮยอนยังคงกินข้าวไปเรื่อยๆโดยที่เขี่ยแตงกวาไว้นอกจาน ไม่ทันจะเต็มจานก็มีช้อนคนข้างๆมาตักเข้าปากไปแบบรู้งาน ชานยอลเคี้ยวกรุบกรับพลางตักอาหารให้กับแฟนตัวเองโดยเลี่ยงสิ่งที่คนตัวเล็กไม่ชอบ
“มีแอปเปิ้ลนะลูก แม่ให้ฮานึลปลอกให้แล้ว”
“ดีเลยฮะ”
หลังจากทานดินเนอร์เสร็จ แบคฮยอนก็หอบตัวเองมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่เมื่อเช้า ตามมาด้วยชานยอลที่ถือจานแอปเปิ้ลเดินกิน ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆแล้วจัดการยัดชิ้นหนึ่งให้แบคฮยอนที่นั่งอ้าปากรอ
“แล้วนี่ ทั้งสองคนไปเจอกันได้ยังไง ร้อยวันพันปีแม่ไม่เคยเห็นตาชานพาแฟนเข้าบ้าน” คุณหญิงที่เดินตามมาก็นั่งลงที่โซฟาเล็กอีกตัว โดยมีพี่ฮานึลคอยนวดบรรเทาความเมื่อย
“เอ่อ...” จะให้บอกว่าน้องสาวหนีไปเที่ยวแล้วตนต้องปลอมตัวเข้าไปในโรงเรียนแล้วก็ป๊ะกันงั้นหรอ คงโดนไล่ออกจากบ้านไปแล้ว
“ผมก็ตามจีบพี่เขาทั่วๆไปแหละแม่”
“แกเนี่ยนะจีบสาว?”
“ทำไมอ้าาาาา ผมชอบคนไหนผมก็จีบคนนั้นแหละ” มีแถมสายตากวนส้นตีนให้หนึ่งดอก ชานยอลนี่มันจะเล่นตลอดเวลาเลยใช่ม่ะ
“ไม่น่าเชื่อ” คุณหญิงทำหน้าหมั่นไส้ให้ลูกชายตัวเองที่กำลังทะเล้นใส่แม่ตัวเอง จนแบคฮยอนอดไม่ได้ที่จะหยิกเข้าที่เอวจนคนโดนบิดตัวไปมา
“ทำไมหรอครับ”
“ชานยอลน่ะมันร้ายจะตาย เมื่อก่อนแม่ส่งมันเรียนเมกาตอนสมัยประถมเพราะพ่อตาชานทำงานที่นั่น ตอนนั้นอ่ะนะ พ่อเสือเลยลูก ไม่เคยกลับบ้าน ปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนทุกวัน” คุณหญิงเล่าอย่างออกรส คนโดนกระทำได้แต่เอานิ้วชี้ปิดปากเป็นเชิงว่าห้ามพูด แต่คุณหญิงก็ไม่ฟัง
“แม่ได้ยินจากเพื่อนตาชานมันว่าเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น แต่ไม่เคยพามาให้รู้จัก เสียซิงไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วมั้ง”
“แม่!!” ชานยอลโวยวายเมื่อแบคฮยอนปากเหวอไปแล้ว คนตัวเล็กเขยิบนั่งห่างจากอีกคนแบบระแวง ชานยอลรู้สึกหัวเสียเมื่อแม่เริ่มขุดอดีตตัวเองเป็นว่าเล่น เขาคงโดนพี่แบคฮยอนเขม่นอีกแน่เลย
“ทำไมเล่า ก็แม่พูดจริงนี่ แบคฮยอนลูกต้องระวังตาชานนะ นอนด้วยกันน่ะ ระวังตื่นมาตัวเปลือยนะ”
รู้สึกเหมือนในหัวมีระเบิดลูกใหญ่ที่กำลังถูกจุดแล้วไฟก็เผาไหม้มาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ระเบิดดังตู้ม ไม่คิดเลยว่าเด็กบ้าอย่างมันจะเป็น...แบบนี้
“พี่ พี่เชื่อแม่ผมหรอ เขยิบมาเลย เขยิบมาาาาา~”
“เชื่อสิตาชาน ก็นั่นมันแก”
โอเค ยอมรับก็ได้ว่ามันคือเรื่องจริง แต่แบบ...โห่ยยยย อุตส่าห์ทำให้พี่แบคฮยอนไว้ใจมาจนถึงขนาดนี้แล้วนะ แม่มาแปปเดียวทำเสียเรื่องเลย ดูสิ กระต่ายตื่นหมด
“มี...ห้องเหลือมั้ยครับ?”
“ไม่!! พี่ต้องนอนกับผม ห้ามเปิดห้องใหม่เด็ดขาด!!”
“แกสั่งฉันหรอ!!”
40%
สุดท้ายก็ต้องมายืนจ้องตาไอ้เด็กบ้าที่ลากเขามาจนได้ ชานยอลพาแบคฮยอนเดินข้ามทางเชื่อมเพื่อมายังบ้านแฝดอีกหลังแต่เล็กกว่า พอถามก็ได้รู้ว่ามันคือบ้านอีกหลังของชานยอลนั่นเอง นั่นหมายความว่า นี่คือบ้านส่วนตัวของอีตาชานนี่
ส่วนเรื่องที่แบคฮยอนสงสัยว่าทำไมบ้านใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน กินแนวยาวด้านหลังสุด ก็เพราะว่านี่เป็นหนึ่งในโครงการอหังสาริมทรัพย์ของคุณหญิงแม่น่ะสิ ชื่อหมู่บ้านก็คือ ‘ซอนมุล’ ที่แปลว่า ของขวัญ หรือก็คือสรุปได้ว่า หมู่บ้านนี้เป็นของขวัญให้ชานยอลยังไงละ เอ้าปรบมืออออออ~
“นี่ พี่อยากดูริลัคคุมะป่ะ ที่ผมเคยสัญญาจะให้ดูอ่ะ” ชานยอลเดินเนียนมากอดเอวคนที่กำลังจ้องเขม่งอย่างไม่วางตา นี่อย่าคิดว่าฉันจะลืมสิ่งที่ได้ยินมาง่ายๆเพียงเพราะแกอ้อนนะ
“ปล่อย ไม่อยากดู”
“โอ๋ๆๆๆ พี่เชื่อหรอ เมื่อก่อนผมไม่ได้เป็นอย่างนั้นจริงจริ๊งงงง ผมก็เด็กทั่วไปแหละ แม่ก็พูดเว่อร์” พูดเสร็จก็เอาหัวถูไถไปมาที่ไหล่เล็กๆ แต่ก็ถูกมือดันหัวเขาออกอยู่ดี
“ถ้าแกทำอะไรมากกว่าจูบละก็ ....แกตาย เข้าใจที่พูดใช่ป่ะ”
“เข้าใจแล้วววววว~ ไปดูห้องนอนดีกว่านะ~” ชานยอลถือโอกาสคล้องเอวเล็กแล้วออกแรงกระตุกให้เข้ามาชิดใกล้ แบคฮยอนทำสีหน้าไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร มือหนาดันร่างเล็กให้ก้าวเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกันโดยที่มีสายตาของชานยอลคอยมองเป็นระยะๆ
บ้านนี้มีห้องนอนห้องเดียว ห้องครัวห้องเดียว ห้องน้ำสองห้อง ชานยอลพามาหยุดอยู่ที่หน้าประตูสีช็อคโกแลต อีกทั้งดีไซน์ของมันก็เป็นช็อคโกแลตชัดๆ
“ผมชอบกินช็อคโกแลตอ่ะ ผมเลยออกแบบเอง” มือหนาเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ภาพที่เห็นทำเอาแบคฮยอนอ้าปากค้าง
ห้องใหญ่ๆที่มีแต่โทนสีเทาอ่อน แบ่งโซนอย่างชัดเจน เตียงนอนถูกกั้นด้วยถ้วยรางวัลและของสะสมที่วางอยู่บนชั้น มีโซนสำหรับดูทีวี พร้อมด้วยโซฟาแนวยาวขนาดใหญ่ ถัดไปก็เป็นโต๊ะเล็กๆ มีกีต้าร์ และเปียโนวางตั้งอยู่ริมหน้าต่าง สงสัยจะเป็นที่แต่งเพลงของชานยอล
“ห้องผมสวยป่ะ” ชานยอลโน้มหน้าลงมาถามที่มันใกล้พอจะได้กลิ่นตัวของอีกฝ่าย แบคฮยอนหันไปสบตาก่อนจะพยักหน้าตอบ นี่ยังต้องถามอีกหรอ
“แต่ผมว่ามันไม่สวยเลยซักนิดเดียว” ทีนี้แบคฮยอนทำหน้างงกับคำพูดตรงหน้า ตอนแรกถามว่าสวยมั้ย แต่ดันบอกว่าไม่สวย เอ๊ะยังไง
“ก็สวยดีนี่ ทำไมอ่ะ แกไม่ชอบตรงไหน”
“ผมไม่ชอบตรงที่มันไม่มีพี่ไง”
ป้าบ!
“โอ้ย! ฮ่าๆๆๆ” ชานยอลหัวเราะร่าหลังถูกประทุษร้ายด้วยกำปั้นเล็กๆที่โคตรจะหนักนั่น แบคฮยอนทุบที่ไหล่ของคนตัวสูงทันทีที่ปล่อยมุขเสี่ยวไม่เกรงใจคนฟัง
“จะสองทุ่มละ พี่ไปอาบน้ำไป”
“อือ” แบคฮยอนเดินไปรับผ้าเช็ดตัวของตัวเองที่เตรียมมาจากที่บ้าน ชานยอลรื้อกระเป๋าแล้วหยิบออกมาให้ ก่อนจะชี้ไปทางห้องน้ำเพื่อให้คนตัวเล็กเดินไปถูก เพราะมันมีประตูบานเล็กๆอยู่อีกบาน
ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาทีแบคฮยอนก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่หัวเปียกซ่กเพราะดันไปเสร่อกดปุ่มแปลกๆที่ข้างฝา แล้วฝักบัวมันก็ทำงานทันที ปกติแบคฮยอนจะอาบที่อ่างอาบน้ำ คอนโดของเขาก็มี หัวก็เลยไม่เปียกเท่าไหร่ แต่นี่โดนเต็มๆ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น
“ชาน.... หัวเปียกหมดเลย ไอ้ปุ่มแปลกๆที่ข้างฝามันคืออะไรอ่ะ”
ชานยอลที่นั่งเหยียดขานอนดูทีวีถึงกับลุกพรึ่บทันทีที่ถูกเรียก แต่ก็ต้องกลั้นขำเพราะคนตรงหน้าเปียกซ่กจนน่าเอ็นดูเกินจะทน ร่างสูงลุกขึ้นมาแย่งผ้าเช็ดหัวแล้วออกแรงขยี้ให้แห้ง แต่ดูเหมือนจะไม่แห้งสนิทซะทีเดียว จนต้องพาร่างเล็กไปนั่งที่หน้าโต๊ะแป้ง จัดการเสียบปลั๊กไดร์เป่าผมแล้วเป่าให้ทันที
“อื้ออออออ” คงเพราะความเร็วจากมือที่ขยี้ทำให้แบคฮยอนหัวสั่นไปหมด แบคฮยอนกำลังพยายามจับมือชานยอลที่เอาแต่ขยี้จนหัวแทบหลุด ชานยอลยิ้มสนุกเพราะได้แกล้งคนตัวเล็กบ้าง
“อื้อออออ พอๆๆๆ แห้งแล้วๆๆๆ” แบคฮยอนแทบลุกหนีไม่ทัน ขืนอยู่ให้เป่านานกว่านี้มีหวังหัวได้หลุดจริงๆแน่
ชานยอลยักไหล่ส่งสายตาทะเล้นมาให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปต่อ แบคฮยอนหยิบหวีขึ้นมาหวีผมตัวเองอย่างช้าๆเพราะแรงเมื่อครู่ทำให้ผมเขาค่อนข้างพันกันเยอะอยู่
ใช้เวลาไม่นานนัก ทั้งคู่ก็มานั่งเล่นด้วยกันที่โซฟาหลังจากชานยอลออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมของเขาเปียกนิดหน่อยน่าจะเป็นเพราะล้างหน้ามากกว่า ไม่ใช่โง่ๆแบบแบคฮยอน
หนังข้างหน้าไม่ได้น่าสนใจเท่ากับเด็กบ้าข้างๆที่เอาแต่ยื่นหน้าเข้ามาโลมเลียเขาอย่างไม่ลดละ ทั้งด่าทั้งทุบก็ยังไม่เลิก จนตอนนี้หลังแทบจะติดกับเบาะโซฟาอยู่แล้ว
“ชานยอล หยุด! อ๊ะ ...หยุด ยะ อย่า ฮ่าๆๆๆๆ” ดูเหมือนว่าคำสั่งของแบคฮยอนจะไม่เป็นผลเมื่อคนฟังไม่อยากจะปฏิบัติตาม ร่างสูงใช้ฟันตัวเองขบเม้มตามซอกคอ ไรผม ติ่งหู รวมไปถึงปลายจมูกโด่งๆของแบคฮยอนจนต้องหัวเราะออกมาไม่เป็นภาษา เพราะมันทั้งจั๊กจี้ยุบยิบไปหมด
“ชานนนนน~ ยอล! โอ้ยยยย หยุดน้าาาาา~! มันจั๊ก...ฮ่าๆๆๆ..จี้ อื้อออออ” ริมฝีปากหนากัดเบาๆที่ปลายหูก่อนจะใช้ลิ้นเลียเบาๆอย่างหยอกล้อ แบคฮยอนเสียงวูบวาบเพราะอารมณ์ที่อยู่ๆก็พุ่งสูงขึ้นทันทีที่ลิ้นร้อนๆแตะเบาๆ
ชานยอลค่อยๆใช้ริมฝีปากกดจูบลงไปตามแนวยาวของลำคอ ก่อนจะเม้มเบาๆสลับกับกดจูบ สูดดมกลิ่นความหอมที่มาจากสบู่ของตัวเองในห้องน้ำเพราะคนตัวเล็กไม่ได้พกมา กลิ่นที่เป็นของเขาทำเอาชานยอลแทบคลั่ง
“ชะ ชานยอล ไม่เอา ไม่เล่นนะ” แบคฮยอนใช้มือสั่นๆดันเข้าที่อกเพื่อหวังให้คนบนร่างลุกออกไป ชานยอลทำเมินเสียงแล้วยกหัวขึ้นมาสบตากับแฟนตัวเอง
ตาหวานๆนั่นปิดลงเมื่อริมฝีปากอีกคนประทับลงมา ชานยอลกดจูบลงมาอย่างแนบแน่น ค่อยๆขยับขึ้นลงช้าๆให้อีกคนใจเต้น แบคฮยอนกำเสื้อของอีกคนแน่นเพราะต้องการระบายความเขินที่กำลังร้อนผ่าวอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง
จากที่เป็นผู้นำ ชานยอลก็เปลี่ยนมาเป็นผู้ตามทันที เพราะเมื่อแบคฮยอนจูบตอบเมื่อไหร่ ชานยอลก็จะคอยแต่รับจูบหวานๆแทนที่จะมอบให้ มือหนายกขึ้นลูบลงที่เส้นผมนุ่มๆ ใช้นิ้วโป้งนวดคลึงอย่างเบามือโดยที่ริมฝีปากก็ยังไม่ละไปไหน ชานยอลกำลังจะสติหลุดยามที่นิ้วเล็กๆนั้นสัมผัสลงที่มุมปากเขา
“ออกไป...เดี๋ยวนี้....เลย” แบคฮยอนหอบเหนื่อยทันทีที่ชานยอลถอนจูบออก เสียงขาดห้วงบ่งบอกว่าคนตัวเล็กเหนื่อยมากแค่ไหนที่เอาแต่จูบมาราธอนไม่ยอมละออกไป ชานยอลยิ้มบางๆแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่ริมฝีปากเล็กเบาๆ ก่อนจะบรรเลงจูบอีกครั้ง
แต่จูบครั้งนี้น่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ ลิ้นร้อนๆนั่นสอดเข้ามาเลียเบาๆที่ริมฝีปากของแบคฮยอนเพื่อให้เปิดทางให้ ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่อนุญาต เขากลัวว่ามันจะไม่จบแค่นี้ พอเมื่อแบคฮยอนไม่ยอมเปิดปากให้ ชานยอลเลยหยิกเข้าที่เอวเล็กแรงๆจนคนโดนอ้าปากร้อง แล้วใช้จังหวะนี้เข้าไปมอบจูบแบบเร่าร้อนให้
ร่างสูงยิ้มนิดๆแล้วเริ่มกดจูบลงไปให้แนบแน่นยิ่งขึ้นอีก แบคฮยอนตีที่ไหล่โทษฐานทำเขาเจ็บ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่แบคฮยอนไม่ควรทำอีกเวลาที่จูบกับชานยอลอยู่ เพราะเมื่อตีไปแล้ว ชานยอลจะขบเม้มที่ริมฝีปากล่างเป็นการเตือนทันทีที่เขาหือ
แบคฮยอนรัวทุบที่หลังแรงๆเพราะไม่มีอากาศหายใจ จนชานยอลต้องละออกมาอย่างเสียดาย น่าจะบอกให้พี่แบคฮยอนอมลมให้มากกว่านี้
“หยุด! ถ้าแกไม่หยุด ฉันจะไม่คุยกับแก” แบคฮยอนชี้หน้าคาดโทษทันทีที่หอบหายใจเสร็จ
“ก็แค่จูบเอง” คนพูดยังคงทำหน้ามึนไม่ลุกออกไป
“ฉันรู้ว่าแกหวังมากกว่านั้น และเราควรจะหยุดตรงนี้”
“ทำไมละ” ชานยอลทำหน้าผิดหวัง แบคฮยอนเริ่มจะรู้เยอะไปแล้วนะ อย่างนี้มันต้องจัดการรวดเดียวแบบรวบหัวรวบหางซะเลย
“แม่แกก็อยู่”
“โห่ยยยย อยู่คนละบ้าน แม่ไม่ได้ยินหรอก ถ้าพี่ร้องเสียงเบาๆ” มือเล็กตะปบเข้าที่หัวไหล่แรงๆอีกครั้ง ไอ้เด็กบ้านี่มันพูดอะไรของมันเนี่ย!
“ร้องอะไร”
“พี่คิดว่าพี่จะร้องอะไรละ เมื่อโดนผมทำแบบนี้.....”
“อ๊ะ ชานยอล!!”
Talk : อุ้ย...
ปล.ขอบคุณนะคะที่เม้นบอกเราเรื่องคำ สับสนน่ะเลยพิมแบบนั้นไป 555555 ขอบคุณน้าาาา แก้แล้วววว
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ๊ะ...
อ๊ะ...
อ๊ะ...
อะไร๊ !!!!!! โอ้ยค้าง ฟินนนนหมกากนกมด้้ดสกมกสแ่ก่ไนดดสเยำำีำืำ