[EXO] นางสาวแบคฮยอน | CHANBAEK

ตอนที่ 17 : `ตอนที่ 16 : คุณหญิงแม่

ถามว่าตื่นเต้นมั้ย บอกเลยว่ามาก ไม่น่าปากเก่งอยากจะไปบ้านมันเล้ยยยยย ถึงจะอยากรู้แค่ไหน แต่ต้องไปเจอหน้าแม่ยายมันก็ออกจะประหม่านิดนึง

วันนี้แบคฮยอนตื่นเช้ากว่าปกติ ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพื่อสวมรอยเป็นน้องสาวเขาหรอก แต่เขาจะไปในฐานะ บยอน แบคฮยอน ไม่ใช่ บยอน โซยอน

เสื้อไหมพรมสีพาสเทล 3 แถบกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ผมน้ำตาลสว่างถูกเซ็ทมาเรียบร้อยแล้วตั้งแต่แปดโมง นิ้วเรียวบรรจงเกลี่ยครีมบนหน้าด้วยท่าทางที่ตั้งใจ ลิปมันรสสตรอเบอรี่ที่ไอ้เด็กบ้านั่นซื้อให้ถูกป้ายบนริมฝีปากรูปตัวชีอด

“ผมมาแล้ววววว~!!”

เชร้ดเข้!! กูตกใจหมด ไอ้เด็กบ้านี่!!!

“เสียงดังทำไม!!” แบคฮยอนหันไปแว้ดใส่เด็กตาใส อย่างกะเห็นภาพหลอนว่ามันกำลังกระดิกหูอยู่ ชานยอลส่งยิ้มหวานตามแบบฉบับตัวเองแล้วเดินเข้ามาหาอย่างกระตือรือร้น

เสื้อยืดสีขาวไร้ลายใดใดถูกทับด้วยสเวตเตอร์สีเลือดหมูกับกางเกงยีนส์สีเข้มจนเกือบจะดำสนิท แต่งอะไรก็หล่อ แฟนใครว่ะ

“ก็คิดถึงอ่าาาาา แม่ผมนี่ตื่นเต้นโคตร เตรียมอาหารให้พี่ตั้งแต่เช้า” ชานยอลเดินมากอดเอวคนตัวเล็กแล้วโยกไปมา แบคฮยอนยิ้มอ่อนๆอย่างห้ามไม่ได้ พอได้เห็นรอยยิ้มที่โคตรชอบแก้มนุ่มๆของแบคฮยอนก็ถูกหอมฟอดใหญ่อย่างไม่ทันตั้งตัว

“ย่าห์ ใครอนุญาต”

“ผมอนุญาตตัวเอง” ว่าแล้วก็หอมอีกข้างด้วยซะเลย หลังจากนั้นก็ต้องวิ่งหนีให้เร็วที่สุด ก่อนที่ไหล่ตัวเองจะช้ำเขียว เพราะมือพี่แบคฮยอนหนักโคตรๆ

“ทำไมวันนี้พี่แต่งตัวน่ารักจัง”

“มันโอเคหรือยังอ่ะ ไม่ดูน่าเกลียดใช่ป่ะ” แบคฮยอนถามด้วยน้ำเสียงกังวล ความประทับใจแรกเป็นสิ่งที่สำคัญ แม้เสื้อผ้าจะเป็นรายละเอียดยิบย่อย แต่มันก็ถูกมองเห็นเป็นอย่างแรก

“แจ่ม” ชานยอลชูนิ้วโป้งให้กับคนตัวเล็กที่ยืนหมุนให้ตัวเองตรวจสอบ

“เดี๋ยวขอเตรียมของใส่กระเป๋าก่อนนะ เดี๋ยวมา รออยู่นี่” ชานยอลพยักหน้ารับ ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงบนโซฟาสีครีม แบคฮยอนเดินเข้าห้องตัวเองเพื่อเข้าไปโทรคุยกับตัวช่วย(เสือก)

( เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามาร.....)

“อย่ากวนตีน”

( ตุ๊ดดดดดดดดดดดดดตู่~ )

“ตู่พ่อง ไอ้สัสโด้” ถ้าโทรศัพท์สามารถแหย่มือเข้าไปจิกหัวเพื่อนตัวเองได้นะ บอกเลยมึงไม่รอดหรอกไอ้โด้

( มีไร บิลค่าไฟมาไง๊ กูไม่ช่วยมึงจ่ายหรอกนะ กูไม่เคยย่างกรายเข้าห้องมึง )

“โอ้โห้ พูดอย่างนี้ตัดเพื่อนเลยดีกว่า”

( เรารู้จักกันด้วยหรอครับ )

“olo”

( หยาบคายมาก )

“มึงจะเลิกเล่นไร้สาระได้หรือยัง”

โทรคุยกันแต่ละครั้งไม่เคยเลยที่จะได้คำตอบที่มันมีประโยชน์ แบคฮยอนกับคยองซู ต่างคนก็ต่างพริกกับขิง เจอกันทีไหร่ เผ็ดใส่กันทุกที นี่ขนาดไม่เห็นหน้ายังขนาดนี้ เจอหน้าเมื่อไหร่นะ จะฮับกิโด้ใส่แมร่งเลย หมั่นไส้

( ว่ามาคนดี )

“วันนี้กูจะไปบ้านชานยอล”

( อหหหหหห มึงนี่ไวไฟแท้ )

“น้อยกว่ามึง”

( สึด เออแล้วไปทำไม )

“ตอนนั้นกูแค่อยากรู้ว่าบ้านมันเป็นอย่างที่มันพูดจริงหรือเปล่า มันพูดเหมือนมันจน แต่แมร่งใส่เสื้อแบรนด์เนม นาฬิกาเรือนเป็นแสน แต่บอกว่าแม่เป็นแม่บ้าน พ่อทำงานรับจ้าง”

( ควายจ้าควายยยยย )

“...ไอ้เหี้ยโด้” เสียงพ่นลมหายใจดังลั่นในห้องน้ำ เพราะถ้าคุยในห้องชานยอลได้ยินแน่ๆ เลยพาตัวเองเข้ามานั่งที่โถส้วมแทน

( บางทีมันอาจจะพูดจริงก็ได้ แบบพ่อแม่จนไร้งี้ แต่มีแม่บุญธรรมหรือญาติแบบรวยๆอ่ะ เลยซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิดเปล่า )

“หรอว่ะ เสื้อมันทุกตัวเลยนะเว้ย”

( มันซื้อใส่เองไม่ได้หรือไง )

“วันนั้นกูถามมัน มันบอกว่าแน่ใจแค่ไหนว่าจริง”

( เออเนอะ ก็อปเกรดเอเยอะแยะไป มึงก็คิดมาก )

“หรอว่ะ แมร่งทะแม่งๆไงไม่รู้”

( มึงไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ )

แบคฮยอนถอนหายใจอีกครั้ง ไม่ใช่ชานยอลไม่บอก ถามอะไรมันก็ตอบตลอด แต่บางทีคำตอบอาจจะมีมากกว่านั้นก็ได้ หรือเขาอาจจะคิดมากไปเอง

“เออ กูจะไปเจอแม่มันแล้วต้องซื้ออะไรไปดีว่ะ มึงช่วยคิดหน่อย”

( ซื้อแผ่นเกมส์ไปให้แม่ผัวมึงสิ )

“กูจะเอาตีนยันหน้ามึง”

( ฮ่าๆๆๆ มึงก็ถามไอ้ชานยอลมันดิว่ะ ผลไม้ กระเช้าเหี้ยไรก็ซื้อไป ไม่ต้องคิดมาก เขาไม่แดกก็ทิ้ง )

“อ่าว”

( อ่าวเหี้ยไรค้าบบบบ ....พี่คุยกับใคร ....คุยกับเพื่อน ...เออแบคฮยอน แค่นี้ก่อนนะ )

“ทำไมว่ะ นั่นใคร ผู้ชายหรอ ไอ้สัสโด้ มึงทิ้งกูเพื่อเลือกผู้ชายอ่ะนะ โอ้โห้ ไอ้ขึ้นอืด!”

( หุบปากไปไอ้สัส แค่นี้นะ เครียดมากก็แดกน้ำยาล้างห้องไปไป๊ )

“ฮะ ฮัลโหล ฮัลโหล ไอ้โด้ โด้ แมร่ง!!” ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนคนสุดท้ายในชีวิตจะทำกับแบคฮยอนขนาดนี้

ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองเห็นชานยอลนั่งดูทีวีอย่างสบายใจเฉิบ แบคฮยอนเลยพาร่างตัวเองไปนั่งข้างๆ ชานยอลเหล่ตามองเล็กน้อย ก่อนที่มือใหญ่จะยกขึ้นมาลูบหัวจัดทรงให้เขา มันยุ่งเหยิงเพราะเขาขยี้หัวตัวเองออกมาเพราะหงุดหงิดคยองซูเพื่อนรัก

“เข้าไปเอาของอะไรตั้งนาน ไม่เห็นพี่ถืออะไรออกมาเลย”

“ชาน แม่แกชอบกินอะไร” คนถูกเรียกชักสีหน้างง แล้วก็นึกออก พี่แบคฮยอนจะซื้อของไปถวายคุณแม่เขานี่นะ อืมมมม แม่เขาชอบกินอะไรหว่า

“ผมไม่รู้อ่ะ พี่อยากซื้ออะไรก็ซื้อไปเถอะ แม่ผมไม่เรื่องมาก”

“งั้นแกอยากกินไร” ตาตี๋ๆที่จ้องเขาอย่างตั้งใจฟังกับคำตอบนั่นทำให้อดขำไม่ได้ มือหนาลูบแก้มของคนตรงหน้าเบาๆเป็นเชิงให้ใจเย็นกว่านี้

“งั้นเดี๋ยวเราลงไปซื้อด้วยกันมั้ยละ ...ที่ซุปเปอร์”

“อื้อ”

.

.

ถ้าจะบอกว่าแบคฮยอนอายุสี่ขวบก็ได้นะ ชานยอลดุไปเป็นร้อยรอบว่าอย่าเกาะรถเข็นแบบนี้แต่ไม่เคยจะฟังกันเลย แบคฮยอนยืนตัวลอยอยู่ที่ฝั่งคนเข็น เท้าตัวเองกับที่จับแล้วปล่อยให้เด็กยักษ์ลากรถเข็นจากข้างหน้าแทน

“ลงมา”

“ไม่ ก็เข็นไปสิ ไม่ล้มหรอกน่า” ชานยอลทะเลาะกับแบคฮยอนมาหลายนาทีกว่า เพราะคนตัวเล็กยังยืนกรานว่ายังไงก็ไม่ลงมาเดินดีๆเด็ดขาด จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเอาแต่หัวเราะเพราะเห็นท่าทีหัวฉุนของชานยอล

“ไม่เอา ลงมาเดินดีๆ มันพลาดได้นะ ถ้ามันหงายหลังขึ้นมา พี่อายเลยนะ”

“ไม่.... อย่าาาา”  เอวเล็กถูกมือหนาจับประคองให้หลุดออกจากรถเข็น แบคฮยอนโก่งตัวสุดกำลัง มือก็หาที่ยึดเพราะไม่อยากจะถูกอุ้ม ใครว่าแบคฮยอนน่ารัก แมร่งโคตรดื้อเลย

“จะลงมาดีๆ หรือจะให้ผมทำให้พี่อับอายทั่วห้าง” ชานยอลโน้มตัวลงมากระซิบที่ใบหูเล็ก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากทำเอาแบคฮยอนหวั่นไหว

“จะทำอะไร”

“จะลองดูมั้ยละ” ว่าจบก็โน้มเข้ามาใกล้อีก โอเค รู้เรื่อง ลงมายืนปกติเองก็ได้ ไม่ต้องขู่หรอกน่า ไอ้เด็กบ้า

“ก็แค่เนี่ย” มือหนาเอื้อมไปจับกับมือเล็กเอาไว้ แต่ก็ถูกสะบัดหลุด แต่ชานยอลก็เอื้อมไปจับอีก แต่ก็ถูกสะบัดหลุดอีกอยู่ดี เป็นอย่างนี้ไปจนถึงแผนกเนื้อ สีแดงละลานตา

แบคฮยอนหยุดนิ่งมองพิจารณาว่าจะหยิบอันไหนกินดี มือก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตรวจเช็คว่าเอากระเป๋าตังค์มามั้ย เพราะเขากำลังงอนให้เด็กบ้านั่นอยู่และจะไม่ใช่เงินมัน

แต่เดี๋ยว .... วะ ว่างเปล่า

ลืมหรอว่ะ ฮื่ออออออออออ

เสียงฮัมเพลงดังรบกวนประสาทสัมผัสอยู่ที่ข้างหู ชานยอลเดินมาหยุดอยู่ข้างๆพลางเลือกเนื้อไปด้วยเพลงส้นตีนไรไม่รู้ เอาแต่ฮัมเพลงอย่างกับคนอารมณ์ดี นี่เขาต้องง้อมันหรอว่ะ จะกินหรือจะงอน เอาอะไรดี

“ชาน ...อันนี้” สุดท้ายก็เลือกกิน แบคฮยอนจิบร้าาาา

“หายงอนละอ่อ” มือใหญ่หยิบเอาแพ็คเนื้อมาใส่รถเข็นแล้วจ้องมองคนตัวเล็กยิ้มๆ แบคฮยอนกรอกตาไปมา เพราะเขาแพ้เด็กบ้านี่อีกแล้ว โอเค กูยอม

“ไม่ได้งอนซะหน่อย มั่วว่ะ”

“หรอครับ” เสียงหัวเราะในลำคอทำเอามือเขากระตุกฟาดไปที่ไหล่กว้างหนึ่งทีเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าตอนนี้แบคฮยอนแพ้ราบคาบอีกครั้ง และหลายๆครั้งที่ผ่านมาก็แพ้

“เอาผลไม้มั้ยครับ”

“แอปเปิ้ลเป็นไง?” แบคฮยอนเดินเข้าไปเลือกแอปเปิ้ลสีสวยพันธุ์ฟูจิลูกโต อยู่ๆมือหนาก็ล้วงเข้าไปในกางเกงหยิบเอาโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมากดเปิดแอพถ่ายรูปเมื่อร่างเล็กหันมาชูลูกแอปเปิ้ลสองลูกให้ดู

แชะ!

“ถ่ายอะไรน่ะ”

แชะๆๆๆๆๆๆๆๆ

“โอโห้ ถ่ายขนาดนี้เอากลับบ้านเลยมั้ย” เสียงรัวชัตเตอร์ดังต่อเนื่องแบบไม่มีหยุดพัก แบคฮยอนที่หลบเป็นพัลวันตั้งแต่ชัตเตอร์ครั้งที่สอง ครั้งแรกหลบไม่ทัน ชานยอลหัวเราะชอบใจ กดเปิดดูรูปคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ แบคฮยอนที่เดินมาแนบหน้าดูก็ถึงกับรับไม่ได้ น่าเกลียดที่สุด

รูปเป็นสิบๆรูปที่เกิดจากการรัวถ่าย มีเพียงรูปแรกที่ดูดีแต่เป็นแบบเผลอๆ ส่วนรูปที่เหลือก็เป็นตอนที่แบคฮยอนทำหน้างง เอาแอปเปิ้ลปิดหน้า และเอามือปิดกล้อง

“น่าเกลียดมากอ่ะ ลบเลยๆๆๆๆ”

“ฮ่าๆๆ ไม่ลบๆๆ เก็บไว้ดู”

“อย่าให้ถึงตาฉันบ้างนะ”

ช็อปปิ้งของฝากให้คุณแม่จบลงเพียงเท่านี้ มีแพ็คเนื้อหนึ่งแพ็ค แล้วก็แอปเปิ้ลหกลูก ลืมบอกไปว่าซุปเปอร์ที่ไปมันอยู่เยื้องๆกับหอของแบคฮยอน เลยไม่จำเป็นต้องใช้รถ เออว่าแต่ ชานยอลเอารถมารับหรือเปล่า

“พี่ไปไหน”

“อ่าว ไม่ได้จะขึ้นรถเมล์หรอกหรอ” แบคฮยอนที่กำลังจะเดินไปโบกแท็กซี่ก็หยุดชะงัก หันหลังเดินกลับมาหาชานยอลที่ถือของมองร่างเล็กเดินบื้อไปมา

“ผมเอารถมาครับ”

ชานยอลเดินนำไปที่โรงจอดรถของหอพัก เดินไปเรื่อยๆก็หยุดอยู่ตรงหน้ารถสีเทาน่าจะเป็นรถสัญชาติยุโรปเพราะแบคฮยอนไม่เคยเห็นมันตามท้องถนน อีกทั้งลวดลายทรงรถก็ดูแปลกตาไปอีก

“รถแก?”

“ครับ ขึ้นสิครับ” ชานยอลเดินมาเปิดประตูให้หลังจากเอาของไปวางไว้ที่เบาะหลังเสร็จแล้ว แบคฮยอนถูกกดหัวลงไปในเบาะข้างคนขับก่อนประตูจะถูกปิด ตามด้วยชานยอลที่ลงมานั่งที่ฝั่งคนขับ

“แม่นายซื้อให้หรอ”

“เปล่าครับ ของพ่อ ผมยืมมา” ร่างเล็กพยักหน้าเออออ มือเล็กดึงเอาสายเบลท์ขึ้นมาคาด แล้วก็พลานให้นึกถึงวันนั้นที่ชานยอลช่วยจัดการสายเบลท์ที่ดึงไม่ออกให้

รถเริ่มเคลื่อนตัวไปแบบนิ่มๆ นิ่มมากจนแทบไม่รู้สึกตัวว่าเคลื่อนที่อยู่บนถนน เสียงเพลงบนรถบรรเลงคลอๆไปเรื่อย เป็นเพลงอาร์แอนด์บีที่ชานยอลชอบฟัง มันฟังสบายมากจนเขาเองก็หันมาฟังจนชอบ นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะอยู่ที่กล่องเก็บของตรงกลาง ปากก็ฮัมเพลงไปมา

“ฉันชอบเพลงนี้” แบคฮยอนพูดอย่างตื่นเต้น ชานยอลเบนสายตาจากท้องถนนมามองหน้าคนตัวเล็กที่ร้องเพลงตามไปด้วย

Love, Love, Love, Love, Love

Giving me

Love, Love, Love

More than I ever need

“พี่อยู่เฉยๆสิ” ชานยอลจับมือที่ปัดป่ายไปมาเพราะพอถึงท่อนฮุคคนตัวเล็กที่ดูสนุกมาตั้งแต่ท่อนแรกก็เริ่มเพิ่มความสนุกขึ้นมาเรื่อยๆจนตอนนี้กระโดดไปมาร้องเพลงอย่างครึกครื้น จนชานยอลกลัวมือเล็กๆจะไปกระแทกกับอะไรจนเจ็บเสียก่อน

You're love's a permanent distraction, a perfect interaction a feeling so extreme

I lost my appetite to eat, and I barely get to sleep

Cause you're even in my dreams

And I thought that I was strong but I knew that all along,

this was out of my control

So I fell into your hands, and i don't know where we'll land,

I'm just going with the flow

Love, Love, Love, Love, Love

“พี่รับได้ใช่มั้ย ถ้าผมจน” ชานยอลพูดขึ้นหลังจากหยุดรถอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน พลางหันมาถามคนตัวเล็กที่กำลังมองลักษณะบ้านอย่างสนอกสนใจ

“ฉันคบกับแกเพราะเงินหรือไง”

“ไม่รู้สิ ผมกลัวพี่รู้แล้วพี่จะไม่รักผมแล้ว”

“ปกติก็ไม่ได้รักนะ ...อื้ออออออ” พูดยังไม่ทันจบก็ถูกปิดปากพูดเสียก่อน ชานยอลโน้มตัวลงมาขโมยจูบกับแฟนตัวเล็กที่พูดจาไม่เข้าหู ก่อนจะถอนจูบออกมา แล้วก็โน้มหน้าเข้ามากัดเบาๆที่แก้มย้วยๆอีกหนเป็นของแถม

“แล้วทำไมบ้านหรูจัง”

“แม่ผมเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่อ่ะ พร้อมนะ”

“อื้อ” พูดจบชานยอลก็หักเลี้ยวเข้าไปที่หมู่บ้านซอนมุล แบคฮยอนอ่านทันตอนที่ชานยอลขับรถผ่านมา บ้านรอบๆค่อนข้างหรูมากถึงมากที่สุด ตัวบ้านเน้นสีขาวกับสีทองและสีชมพูอ่อน มีสนามหน้าบ้านที่โคตรจะกว้าง สร้างสระว่ายน้ำได้เลย ทำไมแม่ชานยอลมันทำงานในบ้านหรูหราจัง

เสียงรถยนต์ดับลงเป็นสัญญาณว่าลงได้แล้ว แบคฮยอนเอี้ยวตัวเพื่อจะไปหยิบของที่เบาะหลังก็ต้องเฟลเพราะชานยอลหยิบออกไปก่อนแล้ว

“อ่ะ พี่เอาแอปเปิ้ลไปถือ”

บ้านของแม่ชานยอลที่ทำงานอยู่ค่อนข้างใหญ่กว่าบ้านที่ผ่านมา แถมยังอยู่สุดซอยอีก ตลอดแนวยาวเป็นพื้นที่ของบ้านนี้ทั้งหมด ตัวบ้านมีสองหลังเป็นบ้านแฝด แต่อีกหลังจะเล็กกว่า ชานยอลเดินนำเข้าไปที่หน้าบ้าน ประตูใหญ่ถูกเปิดอ้าซ่าเอาไว้เหมือนรอต้อนรับการมาของเขาทั้งคู่

“คุณชายสวัสดีค่ะ”

“หวัดดีครับ นี่แฟนผม ชื่อแบคฮยอน” ชานยอลผายมือไปทางแฟนตัวเองที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจ เหมือนมีตัวคำถามลอยแปะไปมาบนหัว แค่แม่เป็นแม่บ้านแล้วทำไมต้องเรียกคุณชายว่ะ

“สวัสดีค่ะคุณแบคฮยอน” สาวใช้โค้งให้อย่างนอบน้อม

“ครับ สวัสดีครับ”

“พี่ฮานึล แล้วแม่ละ” ชานยอลถามสาวใช้พลางยื่นของที่ซื้อมาให้ถือไว้ มือหนาคล้องไว้เบาๆที่เอวของแบคฮยอนเพื่อไม่ให้เดินหลงทางในบ้านแห่งนี้

“อยู่ที่ครัวค่ะ คุณหญิงเตรียมอาหารให้อยู่ค่ะ ดูคุณหญิงอารมณ์ดีมากเลยนะคะ เห็นหัวเราะกว่าปกติอีกค่ะ” สาวใช้คุยกับชานยอลด้วยท่าทีที่เป็นกันเอง ชานยอลหัวเราะรับกับเธอ เลยทำให้แบคฮยอนหัวเราะเบาๆเป็นมารยาท

“งั้นเดี๋ยวผมไปหาแม่นะ เดินตามเอาของมาให้แม่ผมด้วย ของฝากจากพี่แบคฮยอนน่ะ”

“ค่ะคุณชาย”

แบคฮยอนเดินขนานข้างมาอย่างว่าง่าย เพราะมือหนาที่โอบเอวอยู่ดันให้เขาเดินตามมา แม่เป็นแม่บ้าน แต่มีสาวใช้ เรียกคุณชาย เรียกคุณหญิง คือไรว่ะ

“แม่คร้าบบบบบ” ชานยอลเดินเข้าไปกอดผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกว่าคุณหญิง พลางหอมแก้มซ้ายทีขวาที แม่บ้านเขาแต่งตัวกันแบบนี้เนี่ยนะ หรูหราเนอะ แกเป็นหัวหน้าแม่บ้านหรือเปล่าเนี่ย

“แม่นี่ แบคฮยอน แฟนผมครับ” แบคฮยอนโค้งหัวให้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มแสนหวาน คุณหญิงแม่เดินเข้ามาใกล้แบคฮยอนก่อนจะโอบกอดร่างเล็กด้วยเสียงที่สุดแสนจะหมั่นเขี้ยว แบคฮยอนขาวมาก หน้าตาก็จิ้มลิ้ม มันน่าจับหยิกๆๆๆให้เขียว

“น่ารักจังชาน ไปหามาจากไหนเนี่ย หนูเป็นน้องตาชานหรอลูก” มือเหี่ยวย่นตามอายุลูบใบหน้าแบคฮยอนอย่างหลงใคร่ บีบตรงนู้นที บีบตรงนั้นที

“เปล่าครับ ผมเป็นพี่น่ะ ห่างกันสองปีครับ ผมเรียนมหาลัยปีสอง”

“ตายจริง ตาชานหน้าแก่มากเลย มาๆหนูมานั่งคุยกับแม่ก่อนนะ ฮานึลฝากจัดการทั้งหมดที” คุณหญิง(?)เดินออกมาจากห้องครัวโดยที่ไม่ลืมสั่งให้พี่ฮานึลจัดการอาหารที่ยังทำค้างอยู่

“นั่งก่อนลูกๆ” แบคฮยอนอ้าปากเหวอ เพราะแม่ของชานยอลนั่งลงตรงโซฟาทันที ถ้าเจ้าของบ้านมาเห็นไม่แย่หรอ

“เอ่อ นั่งข้างบนจะดีหรอครับ ผมกลัวเจ้าของบ้านมาเห็น”

“กลัวอะไรกันละจ้ะ เจ้าของบ้านอยู่ที่ไหนละ นานทีจะกลับ ไม่ต้องเกรงใจลูก นั่งๆ” สุดท้ายแบคฮยอนก็ยอมนั่งลงที่ข้างคุณหญิง(?)

“แล้วเจ้าของบ้านไปไหนหรอครับ” แบคฮยอนถามพลางมองหาชานยอลที่ตอนนี้หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ปล่อยให้เขานั่งคุยกับแม่ตัวเองคนเดียวได้ไง

“ไปทำงานจ้ะ อยู่ต่างประเทศนู้น นี่ตาชานไม่ได้บอกลูกหรอ?”

“เปล่าครับ เอ่อ ผมกลัวจังเลยฮะ ผมว่าเราไปนั่งกันที่อื่นดีกว่ามั้ยครับ ผมไม่อยากให้คนที่นี่เอาไปฟ้องเจ้าของบ้าน เดี๋ยวคุณแม่จะเดือดร้อน” แบคฮยอนจะทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นพรมอย่างเดียวเลย แม่ชานยอลทำหน้างงกับคำพูดแปลกๆเหมือนเข้าใจอะไรผิดไป

“เดี๋ยวนะลูก ใครจะฟ้อง ใครจะเดือดร้อน แม่ไม่เข้าใจ”

“ก็ชานยอลบอกว่าแม่เป็นแม่บ้านนี่ครับ”

“อุ้บ! ตาชาน!!” อยู่ๆคุณหญิง(?)ก็ตะโกนเรียกชานยอลเสียงดังลั่น จนคนโดนเรียกต้องรีบเดินเข้ามาพลางเช็ดมือไปด้วยเพราะพึ่งล้างแอปเปิ้ลเสร็จจะเตรียมใส่ตู้เย็นต่อก็โดนเรียกซะงั้น

“ครับ?”

“เราไปโกหกอะไรพี่เขาหึ?” ชานยอลหย่อนตัวนั่งลงที่ข้างแม่ตัวเองอีกข้างที่แบคฮยอนนั่งอยู่ แต่ก็ต้องร้องโอ้ยเพราะโดนหยิกเข้าที่เอวเต็มๆรัก

“เปล่านะ ผมไม่ได้หลอกอะไรซักหน่อย”

“ไหนหนูบอกมาซิลูก ว่าชานยอลบอกอะไรกับหนูมั่งแบคฮยอน”

“ชานยอลบอกว่า แม่ทำงานเป็นแม่บ้าน ส่วนพ่อทำงานรับจ้าง...คะ ครับ”

สิ้นเสียงชานยอลก็ถูกมือระดมตีที่หลังทันทีแบบไม่หยุดเว้นให้หายใจ คนโดนตีหัวเราะร่าอย่างกับเล่นสนุกกัน ทั้งๆที่มันโคตรเจ็บเลย มือแม่กับมือพี่แบคฮยอนนี่น้ำหนักใกล้เคียงกันเลย

“โกหกจริงๆด้วยสินะ เจ้าลูกบ้าๆๆๆ แบคฮยอนหนูโกรธตาชานมันเลยนะ กล้าโกหกแฟนตัวเองได้ยังไง”

แบคฮยอนทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก จ้องมองคุณหญิงที่เอาแต่มองคาดโทษลูกชายตัวเองเป็นระยะๆ ชานยอลก็เอาแต่อ้อล้อกับแม่ตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นย้ายตัวเองลงมานั่งที่ข้างแบคฮยอนแล้วใช้มือกอดเข้าที่เอวเล็กเบาๆ จนคนเป็นแม่เห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ชานปล่อยก่อน” ส่ายหัวอีก เฮ้อออ กอดก็กอดไป

“ตาชานบอกพี่เขาไปเลยว่าความจริงเป็นยังไง ทำไมชอบทำตัวแบบนี้นะลูกคนนี้ เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารต่อนะ แม่จะโชว์ฝีมือให้ลูกสะใภ้” แบคฮยอนถูกหยิกแก้มเบาๆด้วยมือของคุณหญิง ก่อนจะโค้งหัวเล็กน้อยขอบคุณแล้วหันไปเอาเรื่องกับคนที่กอดเอวตัวเองอยู่

“ว่าไง มีอะไรจะสารภาพมั้ย”

“ไม่มี”

“ย่าห์ ตกลงแม่นายทำงานอะไรกันแน่”

“แม่บ้านไง”

“แม่บ้านอะไรทำไมใส่ชุดหรูหรา”

“ก็แม่ผมอยากใส่”

“แล้วเจ้าของบ้านนี่ใคร”

“พ่อผมไง”

“ไหนว่าพ่อแกทำงานรับจ้างไง ทำไมมีเงินซื้อบ้านใหญ่โตแบบนี้”

“ก็ทำงานรับจ้าง...ซื้อที่ดิน ...โอ้ย!” มือเล็กเคาะหัวแฟนขี้ตู่ไปหนึ่งทีเพราะฐานโกหก นี่แบคฮยอนโง่อยู่คนเดียวในบ้าน แถมยังพูดจาชวนตลกฮาอีกเพราะกลัวว่าเจ้าของบ้านจะมาเห็น โอเคเก็ทเลย

“แล้วที่บอกว่าตัวเองจนนี่คืออะไร ห๊าาาาาา?” แบคฮยอนบิดหูคนขี้โกหกแรงๆจนคนโดนดิ้นไปมาเพราะอาการเจ็บปวด

“ก็ผมจนจริงๆนี่ เงินก็เงินแม่กับพ่อผม ไม่มีเงินผมเลยซักบาท”

“ไอ้...เด็กบ้า!!!”

“แล้วทำไมแกต้องบอกว่าแม่แกทำงานแม่บ้านด้วยละห๊าาาา!!”

“ก็แม่ผมไม่มีงานทำจริงๆนี่ ก็เลยเป็นแม่บ้านดูแลบ้านนี้ไง ผมพูดผิดตรงไหน”

“หรอ กล้าพูดเนอะว่าพูดผิดตรงไหน” แบคฮยอนรู้ตัวเองเลยว่ากดเสียงต่ำเพราะโมโหมากแค่ไหน สาบานได้ว่าอยู่ในคอนโดของเขาจะไม่ปล่อยให้เด็กบ้านี่หัวเราะร่าแน่

แกพูดไม่ผิดหรอก แต่แกพูดไม่หมด ไอ้เด็กบ้า!!!

Talk : หลังจากนี้อาจจะหายไปนานนนนนนนนน เพราะใกล้ช่วงสอบแกทแพทแล้ว เราต้องตั้งใจ ขอโทษไว้ก่อนเลย อาจจะมีแวบมาบ้าง อาจจะติดตามได้ที่ทวิตเนอะ แปะไว้ที่หน้าแรก ตอนนี้ยาวมากที่รัก โคตรยาวเลยเว้ย เหนื่อยมากกกก แต่เรายิ้มไปด้วยแต่งไปด้วย 5555555 เฟบ 1888 น่ารักที่สุดเลขนี้ สนุกบอกต่อด้วยนะ เม้นเจิมนะ

ปล.เดี๋ยวจะมาแก้คำผิดนะคะ ขอไปเล่นเกมส์ก่อนเนอะ 555555 ถุ้ยๆๆๆ

ปล.2 แก้แล้วนะ เจอตรงไหนบอกได้นะคะ ไปละ ฟิ้วววว~

ฟิคนางสาวแบคฮยอน  #นสแบคฮยอน

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r