[SF] ..THREE.. {{ Donghae x Hyukjae '

ข้อมูลเบื้องต้น

:) Shalunla
(Brown Eyed Girls) - For you not to know
Mine music

เนื้อเรื่อง

..THREE..

            ห้องเก่าอันแสนเคว้งคว้าง กับสายลมที่พัดพาอากาศเย็นเฉียบในอุณหภูมิที่ติดลบเข้ามากระทบร่างโปร่งที่นั่งอ่านสมุดไดอารี่เล่มหนาปึกอยู่บนโต๊ะไม้อันเก่ากึก เมื่อร่างนั้นรู้สึกได้ว่าจะมีปุยหิมะสีขาวหล่นลงมาจากท้องฟ้าอันมืดมน หากแต่ยังมีแสงอาทิตย์คอยสอดแสงอยู่ ความสว่างนั้นจะเข้ามาแทนที่ ทว่า.. เหตุใดร่างสูงจึงไม่เห็นความสว่างนั้นเลยสักนิดนะ

            ร่างหนาลุกไปเปิดหน้าต่างเพื่อไม่ให้หิมะพัดเข้ามาภายในห้อง ตาคมไปสะดุดที่กรอบรูปเก่าซึ่งมีสก็อตเทปสีใสติดไปทั่วกระจกที่คั่นรูปนั่นไว้ ตาคมนั้นจ้องมองลึกลงไปในรูปด้วยความโศกเศร้า ก่อนที่ละจะสายตาออกจากรูป ไปสัมผัสเปียโนข้างๆประตูห้องซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นละออง

            ความขมขื่นก็แล่นเข้ามาในโสตประสาทเขา..

            เรื่องนั้น.. ความผิดอันยิ่งใหญ่ เขาจะจำมันไม่มีวันลืม

----- THREE -----

            ในยามราตรีอันเหน็บหนาว ห้องนอนเก่าซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นละอองและหยากไย่ มือบางของใครสักคนกำลังถือหวีไม้อันเก่าแก่หวีผมตุ๊กตาไหมพรมที่อยู่ในมือ พลางโยกตัวเองบนม้านั่งซ่อมซอไปมา ดวงตาสีอำพันจ้องมองไปนอกหน้าต่างซึ่งเต็มไปด้วยเกร็ดน้ำแข็งสีขาว โปรยลงมาตามสายลม ปากบางสีเชอรี่ยกยิ้มบางๆขึ้นก่อนที่จะละมือออกจากออกจากหวีไม้และลุกขึ้นออกจากม้านั่งไปยืนข้างๆหน้าต่าง พลางยื่นมือบางไปสำผัสกับกระจกหน้าต่างอย่างบางเบา

            ช่างเป็นคืนที่เหน็บหนาวยิ่งนัก..

            ถึงแม้ภายในห้องนี้จะมีความอบอุ่นมากเพียงใด ทว่า.. มันก็ไม่ต่างอะไรจากข้างนอกห้อง

            ช่างเป็นอะไรที่น่าขำเสียยิ่งนัก..

            หยาดน้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาสีอำพันที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ร่างบางกระชับกอดตุ๊กตาไหมพรมในอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น

            และอยู่ๆ ก็มีเสียงเปียโนบรรเลงออกมาจากข้างนอกประตูห้อง ทำให้ร่างบางละความสนใจออกจากหน้าต่างกระจก ขาบางค่อยๆเดินไปทางประตูห้องด้วยความระหวาดระแวง มือบางค่อยๆยื่นออกไปผลักประตูห้องซึ่งตอนแรกมันยังปิดไม่มิดอยู่แล้ว ทำให้ร่างบางสามารถผลักมันออกไปได้ เมื่อผลักประตูออกไปทำให้ร่างบางได้เห็นภาพบางอย่างที่ไม่คาดคิดได้

            นั่นคือตัวเขากับผู้ชายอันเป็นที่รักของเขากำลังซุกไซร้กันอยู่อย่างสำราญ

            ไม่สิ.. นั่นมันไม่ใช่ตัวเขา

            คนนั้นคือเขาอีกคน.. ที่ไม่ใช่เขา

            “ฮยอกแจ..”

            “อืม.. อึนฮยอก” ร่างหนาที่ซุกไซร้ลำคอขาวเนียนอยู่นั้นครางทุ้มออกมา

            “อา เรียกชื่อฉันสิทงเฮ.. ” ร่างบางครางเสียงหวานออกมา ก่อนที่จะผลักร่างหนาที่กำลังซุกไซร้คอตัวเองอยู่นั้น ทั้งๆที่เขาเป็นคนผลักออกมา แต่ตัวเขาเองนั้น ใช้แขนบางคล้องคอร่างหนา ส่งสายตาสีอำพันที่บ่งบอกได้เลยว่ากำลังยั่วคนข้างหน้า ใบหน้าหวานได้ซุกลงที่อกกว้าง พลางยื่นหน้าไปกระซิบข้างๆหูร่างหนา

“ฉันชื่อ อีฮยอกแจ”

----- THREE -----

ส่วนนี้อ่านได้ที่

https://docs.google.com/document/d/1kCVKXEPW3tPgPdzXTXUVr8_ufrAOHQnVfxp43KyunvQ/edit

----- THREE -----

            มือหนาปิดประตูห้องอย่างสนิท ก่อนที่จะเอ่ยชื่อใครบางคนที่ยืนร้องไห้อย่างเจ็บปวดอยู่ข้างหน้า

            “อึนฮยอก..” ก้าวขาเรียวยาวออกไปข้างหน้าผ่านเจ้าของชื่อที่เรียก

            เป็นได้แค่สุญญากาศไม่มีตัวตนสินะ..

            หยาดน้ำตาสุดท้ายในค่ำคืนนี้ไหลรินออกมาจากดวงตาสีอำพันลงมาเปรอะเสื้อของร่างหนา สีใสของหยาดน้ำตาจึงกลายเป็น สีเลือด

----- THREE -----

            ในโบสถ์ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนในชุดสีดำอยู่มากมาย ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่นอกโบสถ์ด้วยความเศร้าและความแค้นที่ค่อยๆฝังลึกเข้าไปในภายในอก เมื่อคนที่เขารักมากที่สุดเหนือสิ่งอื่นใดได้จากไปท่ามกลางความสุขสมในชีวิตคู่ของใครบางคน...

            “ฮยอกแจ..” ร่างสูงโปร่งเรียกชื่อของร่างบางด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้าอยู่ไม่น้อย

            “บัดซบ” ฮยอกแจสบถ “บัดซบที่สุด!!!”

            “ฮยอกแจ.. ฉันขอโทษ”

            “ไม่.. ซีวอนไม่ใช่ความผิดของนาย..” ฮยอกแจส่งสายตาสีอำพัน จ้องมองไปที่ใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในโบสถ์ คนๆนั้นที่ถูกต้องว่าผิด เป็นคนที่น้องชายของเขารัก.. และรักที่สุด.. แต่กลับแทงมีดอันเฉียบคมเข้าข้างหลังทะลุอกอย่างไม่มีเยื่อใย “อีทงเฮ..”

“คุณอึนฮยอก อย่าไปเลยนะครับ มันอันตราย” ร่างสูงโปร่งคว้าข้อมือบางไว้อย่างแนบแน่น แต่ก็ถูกสลัดออกอย่างไม่ใยดี “คุณอึนฮยอก คุณอึนฮยอก!!” เมื่อร่างบางร่างบางนามว่า อึนฮยอก ขับรถออกไปท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ พี่ชายฝาแฝดของเขาอีกคนหนึ่งก็เดินออกมาอย่างงุนงง

          “ซีวอน อึนฮยอกไปไหนน่ะ” เอ่ยปากถามร่างสูงซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา

          “ฮยอกแจ...”

          “ฉันถามว่าอึนฮยอกไปไหน!” ดวงตาสีอำพันมองใบหน้านั้นอย่างแข็งกร้าว “ตอบฉัน..”

          “ไปตามทงเฮ.. ฮะ.. ฮยอกแจ!!!” พูดไม่ทันขาดคำ ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปในรถและขับออกไปตามน้องชายฝาแฝดทันที

          ร่างบางกระวนกระวายขับรถท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงอย่างหนักหน่วงและอันตราย

          “อึนฮยอก.. เลิกยุ่งกับทงเฮได้ไหม”

          “ทำไมล่ะฮะพี่ซีวอน”

          “ทงเฮแต่งงานแล้ว..”

          หัวใจอันบอบบางแทบจะทรุดหล่นฮวบลงไป เขาต้องรู้ความจริงให้จากปากของอีทงเฮให้ได้..!!!

          ฝนเริ่มโหมกระหน่ำเข้าใส่อย่างรุนแรง จนแทบจะมองหน้ากระจกรถไม่เห็น ดูมัวหมองไปหมดไม่ต่องอะไรจากใบหน้าของเข้าตอนนี้ที่เต็มไปด้วยน้ำตา หัวใจที่สั่นไหวไม่อยู่กับที่ราวกับว่ามันจะหลุดออกมาจากอกของเขา ร่างกายบที่สั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น สติเริ่มไม่อยู่กับที่จนกระทั่ง...

          เอี๊ยดดด โครม!!!!!!!

            เพี๊ยะ!

            มือบางไปกระทบใบหน้านั้นอย่างรุนแรง ผู้คนมากมายที่มางานศพนี้ต่างมองกันเป็นตาเดียว ร่างสูงใช้นิ้วเรียวปาดเลือดที่มุมปากก่อนที่จะหะนมามองเจ้าของมือบางนั้น ใบหน้าหวานสวยนั้น ทำให้เขาต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

            “นายมากล้าดียังไงมาตบสามีฉันห๊ะ!!” หญิงสาวข้างกาย

            “เธอคงเป็นภรรยาของผู้ชายคนนี้สินะ.. เหอะ แค่นี้ยังไม่สาสมกับที่แกทำกับน้องชายฉันหรอกนะ!” เสียงหวานเอ่ยก่อนที่จะใช้นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าด้วยความอาฆาต “ฉันจะแก้แค้น.. ฉันจะตามอาฆาตแกไปตลอดชีวิต!!!!! อีทงเฮ!!!!! นายไม่มีวันมีความสุขไปตลอดชีวิตแน่!!!!! ”

            “ฮยอกแจ.. หยุดเถอะ..” ซีวอนเข้ามาคว้าตัวฮยอกแจล็อคไว้

            “ซีวอน ปล่อยฉันนะ!!!!!! นายยังเข้าข้างมันอีกหรอ!?!? มันทำกับน้องชายฉันชายฉัน.... มันทำให้คนที่นายรักต้องมาเสียชีวิตนะ!!!!!!” ฮยอกแจสะบัดแขนออกจากแขนแกร่ง

            “ฮยอกแจ...”

            “ซีวอน... อ่อ เรื่องธุรกิจสินะ.. เหอะ..” ฮยอกแจยิ้มที่มุมปากเย้ยหยันตัวเอง “ช่างเป็นอะไรที่น่าอนาถเสียเหลือเกินนะ.. โลกนี้.. ที่มีแต่คนเห็นแก่ตัว.. เห็นแก่ตัวที่สุด!!!!!!!!! ฮึก! โลกนี้มันคบไม่ได้.. คบไม่ได้.. ไม่ได้.....” ร่างบางทรุดลงกับพื้น น้ำใสๆหลั่งไหลออกมาจากดวงตาสีอำพันอย่างอาฆาตแค้นและเจ็บปวดฝังลึกลงไปข้างใน

            “ฮึก... แม้แต่ตัวฉัน......” ร่างบางสลบลงไปบนพื้น แม้แต่คนอื่นยังต้องถอยหลังกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มีเพียงร่างหนาที่ก้าวเข้ามา โอบอุ้มร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน

            “ทงเฮ.. คุณจะอุ้มมันไปไหนน่ะ!” หญิงสาวตวาดลั่นไปทั่วโบสถ์ แต่ร่างหนาก็ไม่ได้สนใจอะไร อีกทั้ง ยังเดินผ่านผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ใยดี “ทงเฮ! หยุดนะ!! คุณเป็นสามีฉันแล้วนะคะ!!”

            “ซอนฮวา..” ทงเฮเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

            “คะ.. คะ??”

            “เราหย่ากัน..”

            “คุณทงเฮ.. คุณว่าไงนะ.. น.. นี่คุณ… กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

            “ฮยอกแจ.. อึนฮยอก.. ฉัน ขอโทษ..” ร่างหนาอุ้มเข้าไปในบ้านที่เขาเคยอยู่กับอึนฮยอก พลางกระซิบข้างหูเบาๆ ก่อนที่จะวางร่างบางให้นอนราบบนโซฟา

            เมื่อร่างสูงวางร่างบางนอนราบลงบนโซฟานุ่ม ใบหน้าทั้งสองใกล้ชิดกันมากจนสัมผัสลมหายใจซึ่งกันและกันได้.. เปลือกตาค่อยๆเปิดออกมามองใบหน้าคมนั้น ทั้งสองขยับหน้าเข้าใกล้กันเรื่อยๆ จนกระทั่งปากของร่างหนาไปประกบริมฝีปากบางสีเชอร์รี่ ทั้งสองลิ้มรสจูบซึ่งกันและกันอย่างอ่อนโยนไม่มีความรุนแรงใด ความอาฆาตแค้นได้หลุดไป ทว่า.. มันจะไม่จางหายไป และสุดท้าย..

            พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับพวกเข้าอยูกันแน่?

            คนที่ทำร้ายน้องชายเขาเอง ก็คือ เขาเองสินะ...

            ความรักช่างเป็นเรื่องที่น่าขันเสียยิ่งนัก..

            แทนที่จะแก้แค้นให้มันตายไป.. แต่ทำไม..  เราถึงได้อ่อนแออย่างนี้นะ

----- THREE -----

            ท่ามกลางทุ่งทานตะวันสีเหลืองอร่าม สายลมพัดมาอย่างอ่อนโยน นี่ก็ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ความชาที่เกิดขึ้นกับหัวใจของร่างบางที่นั่งอยู่หน้าหลุมศพนั้นยังไม่หายดี อาจจะไม่มีวันหายเลยด้วยซ้ำ มือบางจับลิปสติกสีแดงทาวนอยู่ที่ปากบางของตนอย่างได้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเก็บลิปสติกวางลงบนพื้นหญ้าสีเขียวขจีอย่างนุ่มนวล แล้วจึงหยิบกระจกขนาดพกพาขึ้นมา

            “พี่สวยไหมล่ะ.. ” พูดกับตัวเองในกระจก “พี่หน้าตาที่สวยราวกับเจ้าหญิงขนาดนี้แล้ว.. ทำไมเขาถึงไม่รักพี่บ้างล่ะ ตอบพี่หน่อยสิ อึนฮยอก ตอบพี่สิ!!!! ตอบพี่!!!!!” น้ำใสๆหลั่งไหลมาจากดวงตาที่อำพันลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าสวย ร่างบางโยนกระจกใบนั้นออกไปในท่ามกลางทุ่งทานตะวัน

            “ฮยอกแจสวย... อีฮยอกแจสวยที่สุดในโลก... คึคึ”

            มือบางลูบไม้สลักชื่อของคนที่พูดถึงราวกับคนเพ้อฝัน ปากบางยิ้มหัวเราะเย้ยหยันความอนาถของตัวเองด้วยน้ำตา

            “อึนฮยอกดูรูปนี้สิ” มือบางละออกมาจากไม้สลักมาเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่ใส่กระจกที่เต็มไปด้วยสก็อตเทปใสติดไปทั่ว เหมือนกับว่าเคยทำมันแตกมาก่อน “รูปนี้อึนฮยอกสวยดีนะ พี่ก็สวย..... แต่คนนั้น...” ฮยอกแจเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง ที่หน้าตาหล่อไม่น้อยและมีดวงตาดูเปล่งประกาย

            “อะ.. ออกไปนะออกไป!!!!!!” มือบางสลัดกรอบรูปนั้นทิ้งออกไปไกลๆด้วยความกลัว พลางใช้อ้อมแขนบางโอบกอดไม้สลักนั้นอย่างแนบแน่น “โลกนี้มีเพียงเราแค่สองคนนะ อึนฮยอก ไม่ว่าใครก็ไม่อาจแยกเราสองคนออกได้ เนอะ เราจะอยู่ด้วยกัน.. อึนฮยอก.. เราจะอยู่ด้วยกัน... ฮึก..”

            ร่างบางส่งเสียงสะอื้นอย่างเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย พลางกระชับกอดไม้สลักนั้นให้แนบแน่นยิ่งขึ้น แล้วสลบไปในที่สุด โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาใกล้จนกระทั่งได้สัมผัสตัวเขา...

----- THREE -----

            “ทงเฮ!!~” เสียงหวานของใครบางคนดังเข้ามาในหู ทำให้ร่างหนาละความสนใจออกจากเปียโนตัวนั้น มาที่บุคคลที่อยู่ข้างหลังตน

            ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางหลากสีมาแต่งผสมปนเปกันจนมั่วไปหมด ปากสีเชอร์รี่ยิ้มออกบางๆเพิ่มความสดใสเข้าไปในตัว แต่หารู้ไม่นั้น ภายในดวงตาสีอันนั้น.. มีความหมองหม่นอยู่ไม่น้อย มือบางยื่นดอกไม้เข้ามาใกล้ตัวเขา เหมือนกับว่าจะให้ดอกไม้นี้แก่เขา

            “ฮยอกแจให้ทงเฮนะ คึคึ” พลางส่งเสียงหัวเราะอย่างเริงร่า แต่ก็ต้องหน้าบูดลงเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่กล่าวถึงมีใบหน้าที่เศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด “ทงเฮอ่า.. อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ~ วันนี้ฮยอกแจสวยไหม??” ร่างบางหมุนตัว

            “สวยมาก..” ทงเฮยิ้มบาง

            “เย้! ทงเฮยิ้มแล้วไปเล่นกับฮยอกแจนะๆๆๆ ” ร่างบางจับมือของร่างหนาออกมานอกบ้านหลังนั้น ทั้งสองวิ่งเล่นตามท่ามกลางปุยหิมะขาวหล่นโปรยปรายอย่างสวยงาม แม้ว่าสิ่งที่เขาทำคือสิ่งที่หลอกลวงอยู่นั้น.. แต่เพียงแค่ให้ฮยอกแจยิ้มได้ เขาก็พอใจแล้วล่ะ

อย่าจำมันได้เลยนะ.. ฉันขอร้อง...

THE END..

____________________________________________________________________

สวัสดีครับผ้มมม!!~ nana3616กับชอตฟิคครั้งแรก รีดเดอร์อ่านแล้วงงไหมหนอ?? 5555555 เรื่องรีดเดอร์สิ .. (อ่าว พูดงี้เดี๋ยวมีถีบ) อ่านแล้วให้คิดตามค่ะ ไรท์เตอร์อาจแต่งไม่ดีเท่าไหร่ อะไรดลบันดารใจให้แต่งเรื่องนี้?? เพราะไรท์เตอร์ไปดูเอ็มวีติดเรทของกาอินอ่ะค่ะ เพลงเพราะมาก ลองฟังดูสิ Gain – For you not to know ไรท์เตอร์รู้สึกว่าอ่านฟิคเรื่องนี้แล้วไปอ่านวีจีเอ็มไรท์เตอร์รู้สึกว่าอย่างกับคนละคน = = ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ.. ถึงคนที่งงอยู่กับเรื่องนี้นะคะ คุณคิดว่ามันเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ :) ก็อ่าว .. ไม่ได้กวนตีนนะคะ 555555555555 ก็บอกแล้วไงว่าอ่านแล้วให้คิด.. เอ้อ อ่านแล้วเม้นท์ด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ จุ๊บๆๆ