ตอนที่ 4 : -2- Go to school???
-2- Go to school???
เช้าที่แสนสดใส เสียงนกร้องจิ๊บๆดังปลุกให้เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดใสตื่นขึ้นตามนาฬิกาปลุกภายในร่างกาย คงเพราะเมื่อคืนเธอนอนเร็วด้วยล่ะมั้ง มันเลยทำให้เธอตื่นเร็วแถมยังสดใสชื่นขนาดนี้!
ร่างเล็กของไฟน์กระโดดลงจากเตียงนอนก่อนที่จะพุ่งไปเปิดฉากกั้นห้องระหว่างห้องของเธอกับเรนทันที
“อรุณสวัสดิ์เรน!” เธอส่งเสียงทักทายเสียงใสก่อนที่จะกระพริบตาปริบๆเมื่อไร้เสียงตอบรับจากน้องฝาแฝดที่ยังคงนอนซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มที่แสนจะนุ่มสบายและอบอุ่น ดูเหมือนเรนจะยังไม่ตื่นเลยนะ ทั้งๆที่เรนมักจะตื่นก่อนเธอเสมอเลยนี่นา
“เรนนน” เจ้าของเรือนผมสีแดงสดใสส่งเสียงเจี้ยวแจ้วพร้อมกับที่ร่างเล็กปีนขึ้นไปบนเตียงของผู้เป็นแฝดน้องแล้วเขย่าก้อนผ้าห่มเพื่อปลุกคนที่ยังหลับอยู่ “เรน ตื่นเถอะ เช้าแล้ววว!”
“อืม...ยังง่วงอยู่เลย...” น้ำเสียงง่วงงุนดังลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มหนา เมื่อคืนกว่าเธอจะกลับเข้ามานอนก็เที่ยงคืนกว่าๆ
“ไม่ได้ๆ ตื่นเถอะน้าเรนนน” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กคู่นั่นก็จัดการเขย่าร่างของแฝดน้องที่อยู่ใต้ผ้าห่มจนในที่สุดเรนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ตื่นแล้วๆ! ตื่นแล้วก็ได้!” ใบหน้ามุ่ยๆจากการที่ถูกปลุกก่อนเวลาที่จะนอนเต็มอิ่มทำให้ไฟน์หัวเราะเบาๆแล้วกระโดดกอดเรนดังหมับ
“อะไรกัน มีวันที่เรนตื่นสายด้วยอย่างนั่นหรอเนี่ย” แฝดคนพี่ว่าพลางเขี่ยแก้มของเรนอย่างหยอกล้อ
ก็กว่าเชดจะส่งเธอเข้านอนน่ะสิ!
แน่นอนว่าเธอไม่สามารถพูดออกไปได้
“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย หงุดหงิดจนนอนไม่หลับเลยอ่ะ!” เรนว่า ก็ไม่ได้โกหกเสียทีเดียว เมื่อวานเธอกับเชดหงุดหงิดใส่กันเรื่องเมื่อวานนั่นแหละ แค่จับโจรเอง เธอไม่ต้องให้เขามาช่วยสักหน่อย!
แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ...นายนั่นก็เป็นห่วงเธอตลอด
“ยังไม่หายโกรธเชดอีกหรอเรน...” น้ำเสียงหงอยๆของไฟน์ดังขึ้น เธอไม่อยากให้เรนรู้สึกไม่ดีกับเชดเลยแม้แต่น้อย การที่คนที่เธอรักทั้งสองคนดูจะไม่ชอบหน้ากันมันทำให้ไฟน์เป็นกังวล
“ถ้าหายโกรธหมอนั่นน่ะสิแปลก! แต่ว่าช่างเถอะไฟน์! ไปๆ ไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนชุดแล้วลงไปทานมื้อเช้ากับท่านพ่อ ท่านแม่กัน!” เรนที่เห็นสีหน้ากังวลของแฝดพี่ก็บอกปัดๆไปแล้วดันร่างของอีกฝ่ายให้ลงไปจากเตียงของเธอ เธอจะได้ลุกจากที่นอนสักทีนึง!
หลังจากที่จัดการธุระเรียบร้อย เรนที่สวมชุดประจำก็จัดหมวกทรงสูงสีน้ำเงินลายขอบสีทองฉลุเป็นรูปหัวใจบนเรือนผมสีฟ้าสดใสยาวสวยที่มัดรวบที่ช่วงปลายให้เรียบร้อย
เอาล่ะ! พร้อมแล้ว!
“เรนนนน ไปกินข้าวกันเถอะ! ฉันหิวแล้วววว!” เสียงใสดังขึ้นก่อนที่ร่างของไฟน์จะกระโจนเข้ามากอดคอของเรนไว้ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินไปยังห้องอาหาร
“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านพ่อ ท่านแม่!” เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงวิ่งเข้ามาภายในห้องอาหารแล้วรีบนั่งลงที่ที่นั่งด้านขวาของราชาแห่งอาณาจักรดวงอาทิตย์อย่างร่าเริง ตามมาด้วยเรนที่เดินปิดปากหาวตามมาอย่างช้าๆ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีฟ้าสดใสนั่งลงด้านซ้ายของท่านพ่อ ถัดจากท่านแม่ก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงแววตาเป็นห่วงของทั้งคู่
“เรน เป็นอะไรรึเปล่าลูก ดูเหมือนจะนอนไม่พอนะ” เสียงของราชินีเอลซ่า ราชินีแห่งอาณาจักรดวงอาทิตย์เอ่ยถามลูกสาวคนเล็กด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เรนยิ้มให้กับมารดาเพื่อให้เธอคลายความกังวลลง
“ไม่เป็นอะไรค่ะท่านแม่ เรนแค่นอนดึกเท่านั่นเอง อ่ะ! วันนี้มื้อเช้าน่าทานจังเลย! เรามาทานมื้อเช้ากันดีกว่านะคะ” เรนยิ้มกว้างกลบเกลื้อนอาการนอนไม่พอของตัวเองพร้อมกับชักชวนให้ทุกคนเริ่มลงมือทานมื้อเช้า
“อย่านอนดึกอีกนะลูก รักษาสุขภาพหน่อย พ่อกับแม่เป็นห่วง” คราวนี้เป็นราชาทรูตบ้างที่พูดกับลูกสาวของตัวเอง โดยที่มีไฟน์พยักหน้าหงึกๆเป็นลูกคู่
“เดี๋ยวนี้เรนดูเหมือนจะนอนดึกตลอดเลยนะ! เอางี้! กินของหวานมั้ย!? เรนจะได้สดชื่นยังไงล่ะ!” แฝดผู้พี่ว่าพลางยิ้มกว้างให้น้องสาว
“หวา! ยิ่งกินของหวานแล้วนอนดึก ฉันจะไม่ยิ่งอ้วนหรอเนี่ย!?” เจ้าของเรือนผมสีฟ้าสดใสส่ายหน้าหวืดปฏิเสธทันที กินของหวานตอนดึกๆน่ะจะทำให้อ้วนนะ! เธอไม่อยากน้ำหนักขึ้นนี่นา!
“โธ่ เรนน่ะผอมจะตายอยู่แล้ว น้ำหนักขึ้นมานิดๆหน่อยๆก็คงไม่เป็นอะไรหรอก”
และแล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารภายในวังดวงอาทิตย์ก็ยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความร่าเริงเช่นเคย
“จริงสิ พ่อมีเรื่องที่ต้องคุยกับลูกๆนี่นา” อยู่ๆราชาทรูตก็เอ่ยขึ้นราวกับเพิ่งจะนึกขึ้นได้ เรียกแววตาสงสัยจากฝาแฝดสาวทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี เรนกับไฟน์มองหน้ากันตาปริบๆก่อนที่จะหันไปมองท่านพ่อของตน
“เรื่องอะไรหรือคะท่านพ่อ?” เป็นเรนที่เอ่ยถามขึ้นมาก่อน
ผู้เป็นบิดาจึงยื่นซองจดหมายสีขาวขลิบลวดลายสีทองสวยมาให้กับแฝดน้องคนเล็ก เด็กสาวมองก่อนที่จะรับมาคลี่อ่านด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตสีมรกตไล่อ่านข้อความภายในจดหมายพร้อมกับที่ไฟน์ลุกจากที่นั่งมาเกาะผนักพิงของแฝดน้องอ่านจดหมายด้วยเช่นกัน
“เอ๋!?!”
ทั้งคู่ร้องเสียงดังด้วยความตกใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นสบตากันด้วยความตื่นตกใจแล้วหันไปหาท่านพ่อพร้อมๆกัน
“ไปโรงเรียนอย่างนั่นหรอคะ!?!” ทั้งคู่ประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน
นี่พวกเธอต้องไปโรงเรียนอย่างนั่นหรออออ!!
.
.
.
.
“ว้าวว โรงเรียนอย่างนั่นน่ะหรอ ต้องสนุกมากแน่ๆเลย! เนอะ เรน!” เสียงของไฟน์ดังขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังเก็บของลงกระเป๋าเดินทางเพื่อเดินทางไปยังโรงเรียนแห่งใหม่ในวันพรุ่งนี้
ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ไฟน์ค่อนข้างจะตื่นเต้นมากทีเดียวเลยล่ะ!
“อื้ม! นั่นสินะไฟน์ ได้ยินว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชั้นนำสำหรับเจ้าหญิง เจ้าชายทั่วทั้งจักรวาลเลยนะ! ต้องได้รู้จักเพื่อนใหม่เยอะแยะแน่ๆเลยล่ะไฟน์!” แน่นอนว่าเรนเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
นี่มันโอกาสที่ดีที่จะรู้จักเพื่อนใหม่ๆเพิ่มเลยนะ ใครจะไม่ตื่นเต้นบ้างล่ะ
“อ่ะ! ถ้าเชิญเจ้าหญิง เจ้าชายแบบนี้ เชดก็ต้องไปด้วยแน่ๆเลย” น้ำเสียงเคลิ้มฝันของไฟน์เรียกความสนใจของเรนได้อย่างดี
นั่นสินะ งานนี้ทุกคนต้องไปด้วยสินะ ถ้างั้น…เชดก็จะอยู่ใกล้ๆมาขึ้นสินะ ดีแล้ว ไม่ต้องเหนื่อยเที่ยวไปเที่ยวมาระหว่างอาณาจักรดวงอาทิตย์กับอาณาจักรดวงจันทร์บ่อยๆ
เรนคิดพลางยิ้มบางๆ ไฟน์ที่สังเกตเห็นก็ยิ้มล้อๆแฝดน้องที่คงจะคิดถึงท่านไบร์ทอีกตามเคย
“ฮั่นแน่~ ต่อจากนี้เรนก็จะได้เจอไบร์ทบ่อยๆแล้วสินะเนี่ย ดีจังเลย เนอะ เรน!”
ร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีฟ้าสดใสยาวสวยสะดุ้งโหยงเล็กๆก่อนที่จะยิ้มแห้งๆให้กับแฝดพี่ตอบกลับไป
ให้บอกว่าเธอไม่ได้คิดถึงท่านไบร์ทเลยก็คงไม่ได้สินะ…
หลังจากที่ตกลงคบกับเชด เธอไม่ค่อยคิดถึงท่านไบร์ทอีก แต่แน่นอนว่าสำหรับเธอท่านไบร์ทยังเหมือนเป็นองค์ชายในฝัน แต่ว่า ความฝันมันก็ไม่มีทางเป็นจริงได้ เหมือนที่ท่านไบร์ทก็เหมือนคนในความฝันที่เธอจับต้องไม่ได้
แต่เชดคือความเป็นจริง คนที่รักเธอและห่วงใยเธอจากใจจริง และเธอก็มีความรู้สึกดีๆให้กับเขา รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวขึ้น
“นั่นสิน้า~” เรนยิ้มกว้างให้แฝดพี่พร้อมกับปิดกระเป๋าเดินทางลง “แต่ว่านะไฟน์ รีบนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ!”
“อื้ม! นั่นสินะ! งั้นราตรีสวัสดิ์นะเรน~”
เมื่อร่างเล็กของไฟน์ลับสายตาไปอีกห้อง เรนก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วพลิกตัวนอนตะแคงข้าง ซุกหน้าลงกับหมอน
รู้สึกแย่ที่โกหกไฟน์ แต่ว่า…ถ้าไฟน์รู้ความจริงล่ะก็…
เรนข่มตาหลับ ไว้รอเวลามากกว่านี้ก่อนค่อยบอกความจริงก็คงไม่สายไป
ไม่อยากให้ไฟน์เสียใจเลย…
.
.
.
.
“ว้ายยยยย ลงจอดก่อนๆ! รอด้วยค่ะ!!”
“อ๊า!! ไม่ทันแน่เลยไฟน์!!”
เสียงเอ๊ะอ๊ะโวยวายดันขึ้นมาจากภายนอกขบวนรถไฟ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าเสียงสองเสียงนี้คือเจ้าหญิงแห่งอาณาจีชักรดวงอาทิตย์ตัวจริงแน่นอน นั่นทำให้บรรดาเพื่อนๆเจ้าหญิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้งๆแล้วส่ายหน้าเบาๆ
ยังไงไฟน์กับเรนก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ
“เจ้าหญิงไฟน์กับเจ้าหญิงเรนมาถึงสินะ ยังสดใสร่าเริงกันเหมือนเคยเลย” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองสว่างไสวเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยน ดวงตาคมสีแดงทอดมองสองเจ้าหญิงที่ไม่สมกับเป็นเจ้าหญิงที่พากันเดินเข้ามาภายในขบวนรถไฟอย่างอ่อนโยน
พูดให้ถูกก็คือมองเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดใสผูกแกละทั้งสองข้าง เด็กสาวที่มักพกความร่าเริง ความสดใสมาพร้อมกันด้วยเสมอ
“เฮ้อ ทันจนได้! เพราะเรนนั่นแหละที่นอนตื่นสายน่ะ!” เด็กสาวแฝดผู้พี่ท้าวเอวพร้อมกับหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเรนตื่นสายล่ะก็ คงไม่ต้องรีบขึ้นบอลลูนแล้วรีบเร่งให้มถึงสถานีรถไฟให้ทันเวลาแบบนี้หรอก!
“อา…ขอโทษนะไฟน์~” เรนยิ้มแห้งๆให้กับแฝดผู้พี่ เมื่อคืนเธอกังวลบวกกับตื่นเต้นจนนอนไม่หลับด้วย
แย่จังเลย!
“อา ไม่ต้องขอโทษหรอกเรน นี่ไงๆ มาถึงทันจนได้!” ไฟน์ยิ้มกว้างพลางกอดคอแฝดน้องแล้วพาลากไปนั่งที่นั่งบนรถไฟเตรียมตัวออกเดินทาง
“อรุณสวัสดิ์นะไฟน์~ เรน~” น้ำเสียงหวานใสร่าเริงของเจ้าของเรือนผมสีส้มสดใสกับใบหูที่คล้ายคลึงกับสิงโตเดินเข้ามาหาพวกเธอ ไลโอนี่ยิ้มกว้างร่าเริงให้ฝาแฝด “ ยังเปิดตัวเด่นเหมือนเดิมเลยนะ”
“อ่ะ! สวัสดีนะไลโอนี่!\สวัสดีจ๊ะ ไลโอนี่” สองเสียงประสานกันทักทายเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรเปลวไฟเสียงใส ไฟน์โบกมือให้ ส่วนเรนยิ้มกว้างให้กับอีกฝ่าย
“ ยัยสองแฝดก็เป็นแบบนี้ตลอดไม่ใช่หรอ เสียงดังได้ตลอด” น้ำเสียงที่ฟังดูเหวี่ยงๆดังขึ้นพร้อมกับเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรเพชรพลอยที่เดินมาหยุดข้างๆไลโอนี่
“เอ้า เป็นยังไงบ้างล่ะอัลเทสซ่า ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเลย ขอโทษด้วยน้า~” ไฟน์ว่าพลางลุกขึ้นไปกอดคอของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองสว่างฟูฟ่อง และแน่นอนว่าอัลเทสซ่าแทบจะสะบัดตัวหนีทันที
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เจ้าหญิงไฟน์ดูสบายดีนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลของเจ้าชายคนโตแห่งอาณาจักรเพชรพลอยเรียกความสนใจของสาวๆไปจนหมด แต่ดวงตาคมมีสเน่ห์ยังคงจับจ้องอยู่ที่เจ้าหญิงตัวเล็กที่พยายามเบือนหน้าหนี แต่ทำไม่ได้เพราะจะเสียมารยาท
ร่างเล็กของไฟน์ลุกขึ้นพร้อมกับย่อตัวลงถอนสายบัวให้ชายหนุ่ม
“ไม่ได้เจอกันนานนะคะเจ้าชายไบร์ท คุณก็ดูสบายดีนะคะ” ไฟน์เอ่ยทักทายตามมารยาทจนชายหนุ่มเสียใจ เขาอยากให้อีกฝ่ายยังคงเป็นตัวเองต่อหน้าเขามากกว่า เหมือนกับที่สดใสร่าเริงกับทุกคน
แต่ทำไมถึงดูเย็นชากับเขาแค่คนเดียว
หืม??
ตอนนั่นเองที่ดวงตาคมสีแดงสดฉายแววแปลกใจ
“เจ้าหญิงไฟน์ แล้วเจ้าหญิงเรนล่ะครับ?” ประโยคนั่นทำให้ทุกคนมองไปรอบๆอีกครั้ง จริงด้วย! จะว่าไปก็ไม่ได้ยินเสียงเรนมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วนี่นา!
“อ้าว เรนหายไปไหนแล้วเนี่ย พี่ชายมาหาทั้งที หายไปไหนกันเนี่ย!?” อัลเทสซ่าว่าอย่างไม่พอใจ ไหนว่าชอบพี่ชายของเธอนักหนาไงล่ะ!?
เรน??
ส่วนไฟน์ไม่เข้าใจ เรนไม่เคยหายไปไหนโดยที่ไม่บอกเธอมาก่อน
ดวงตากลมโตสีแดงสดใสฉายแววกังวลขึ้นมา
เรนมีความลับกับเธออย่างนั่นหรอ…
ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีฟ้าสดใสนุ่มสวยเอนพิงซบกับไหล่ของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่เปิดหนังสือขึ้นอ่าน เชดมองเรนที่หลับไปด้วยความง่วง
ย้อนกลับไปก่อนหน้าสักเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นสีหน้าง่วงงุนของเด็กสาวที่สวมชุดสีฟ้าจนเป็นเอกลักษณ์ เหมือนพร้อมจะหลับอยู่ตลอดเวลาที่เดินขึ้นมาบนรถไฟ
เชดมองตามร่างเล็กในชุดสีฟ้าสดใสเช่นเคย รอจังหวะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายเดินเข้าไปด้านหลังของเรนพร้อมกับสะกิดไหล่ของเด็กสาวคนรักเบาๆ
ใบหน้าน่ารักเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตสีมรกตเบิกกว้าง แต่ก็ทันที่จะไม่ส่งเสียงออกไปเมื่อเชดยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเธอเบาๆเชิงบอกให้เงียบ มือเล็กยกขึ้นปิดปากทันที ท่าทางน่ารักๆเรียกรอยยิ้มบางๆที่มุมปากของเจ้าชายอาณาจักรดวงจันทร์ได้เป็นอย่างดี
‘ไปกัน’ ชายหนุ่มขยับปากให้เด็กสาวอ่านตาม นั่นทำให้เรนหันมองข้างๆที่ยังคงคุยกัน และไม่ได้หันมาสนใจทางเธอ แล้วเด็กสาวก็จับมือใหญ่ของเชดแล้วลุกออกไปเงียบๆ
“อือ…” เสียงของเด็กสาวที่นอนพิงไหล่ดังขึ้นเบาๆ เชดยิ้มบางๆพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของเด็กสาวข้างตัวเบาๆราวกับกำลังกล่อมให้เธอหลับสบาย
ดวงตาคมสีน้ำเงินเช่นเดียวกับสีผมจ้องมองคนรักด้วยแววตาอ่อนโยน
ท่าทางมาโรงเรียนคราวนี้จะมีแต่เรื่องวุ่นๆเต็มไปหมดแน่ๆ
.
.
.
.
TO BE CONTINUES
#ลืมบอกไปอย่างนะคะ ตัวละครฟิคนี้OOCนะคะ เพราะว่าเราไม่แม่นนิสัยตัวละครเท่าไหร่ค่ะ อีกอย่าง เนื้อเรื่องในนี้ไม่อิงไทม์ไลน์เนื้อเรื่องภาค2นะคะ เพราะว่าเราไม่ได้ดูแค่อยากจับเรื่องโรงเรียนมาใช้ค่ะ รักท่านผู้อ่านทุกคนนะคะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอตอนต่อไปอยู่น้าา
ต่อน้าาา ชอบๆๆ