โกดัง Fic Detroit Become Human

ตอนที่ 12 : [Fic Detroit Become Human AU] Aggressive Cat -5-

[Fic Detroit Become Human AU] Aggressive Cat -5-

*ฟิคนี้เป็นฟิคAUของเกมส์Detroit Become Human เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในฟิคนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้เขียนเท่านั่น ดังนั่นคาร์แรคเตอร์ตัวละครอาจจะมีการผิดเพี้ยนไปบ้างตามแต่เนื้อเรื่องจะดำเนินไป*

“ให้ตายสิ! นี่แกโง่หรือโง่กันแน่ที่เอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั่น ห๊ะ!?!” เสียงบ่นดุไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ของการทำแผลแล้วดังขึ้นอีกระลอก ซึ่งคอนเนอร์ก็ได้แต่นั่งนิ่งตาแป๋วมองแฮงก์ที่บรรจงแตะสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงบนมุมปากของเขาอย่างเก้ๆกังๆราวกับคนที่ไม่เคยทำแผลให้คนอื่น

“จริงๆผมทำเองก็ได้นะครับแฮงก์ โอ๊ย!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเบาๆเมื่อสำลีชุบแอลกอฮอล์ในมือของอีกฝ่ายกดลงบนแผลที่มุมปากอย่างจงใจ ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลนัทมองอีกฝ่ายที่ทำหน้าหงุดหงิดอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาไม่เข้าใจ

หลังจากที่คอนเนอร์ถูกเมนคูนร่างชายวัยกลางคนไล่ไปอาบน้ำ ร่างโปร่งในชุดนอนสีครีมอ่อนเรียบร้อยก็มานั่งจุมปุ๊กให้ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมอาบน้ำ(ที่คาดว่าอีกฝ่ายคงแอบหยิบมาจากภายในตู้เสื้อผ้าของเขานั่นแหละ ซึ่งพอแฮงก์ใส่แล้วชุดคลุมมันก็ดูเล็กลงไปถนัดตาเลยทีเดียว...)ทำแผลให้กับเขา

“ฉันไม่ได้ใจดีกับใครขนาดมาทำแผลให้แบบนี้ รู้ไว้ซะด้วย” คอนเนอร์เอียงศีรษะเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั่น

“งั้น...ผมก็เป็นคนแรกหรอครับแฮงก์??” ไม่ว่าเปล่า ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเชิงถามอีกด้วย พอเสริมกับท่าทางเอียงศีรษะสงสัยของคอนเนอร์แล้ว มันทำให้เด็กหนุ่มดูน่ารัก น่าเอ็นดูแบบแปลกๆทั้งๆที่อีกฝ่ายอายุก็เกือบจะ20ปีอยู่แล้วแท้ๆ

และดูท่าจะส่งผลต่อแมวยักษ์ตรงหน้าซะด้วยสิ

อุก...เจ้าเด็กนี่...

แฮงก์ยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นปิดบังใบหน้าคมครึ้มเคราสีดอกเลาที่ตอนนี้ตัวเขาเองก็ยังรู้ได้เลยว่าใบหน้าของเขาต้องซับสีเลือดก่ำแน่ๆ อยู่กับเด็กหนุ่มตรงหน้าทีไรรู้สึกเหมือนเขาจะเสียการควบคุมตัวเองไปทุกทีๆ

ว่าแล้วมือที่ใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ก็ออกแรงกดลงบนแผลที่มุมปากบางของเด็กหนุ่มแรงเข้าไปอีก

“โอ้ย! แสบนะครับ!” ร่างโปร่งของเด็กหนุ่มสะดุ้งพร้อมกับผละถอยออกห่างจากมือใหญ่ทันที แฮงก์ชะงักเล็กน้อยที่เผลอลงแรงกดมากเกินไปแต่ก็กลบเกลื่อนด้วยการดึงตัวของมนุษย์ตรงหน้ากลับเข้ามานั่งใกล้กับเขาเหมือนเดิม

“ก็สมควรแล้วเจ้าเด็กนี่ คราวหลังจะได้ไม่ต้องหาเรื่องเจ็บตัวอีก” ว่าจบ แมวในร่างมนุษย์ก็จัดการใส่ยาแล้วเอาพลาสเตอร์ปิดแผลติดที่มุมปากของเด็กหนุ่มทันทีแล้วหันไปเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่อง

หางตาเหลือบเห็นดวงตาคู่สวยสีเฮเซลที่จ้องเขาอยู่

“อะไรอีกล่ะ ทำแผลเสร็จแล้วก็ไปนอน ไป๊!!” เสียงทุ้มเอ่ยไล่ด้วยน้ำเสียงดุ แต่คอนเนอร์กลับทำตรงข้าม ใบหน้าขาวเนียนยื่นเข้ามาใกล้กับใบหน้าคมใต้เคราครึ้มกับเส้นผมกระเซอะกระเซิงจนร่างสูงใหญ่ทำตัวไม่ถูก

มือเรียวเอื้อมมาปัดเส้นผมสีดอกเลาที่บดบังใบหน้าของแฮงก์ออกด้วยแววตาสงสัย

“คุณ...หน้าคุณแดง”

เวรเอย...

“เออ!! จะหน้าแดงหน้าเขียวอะไรก็เรื่องของฉันโว้ย!! ยุ่งอะไรด้วย ไปนอนได้แล้วไอ้เด็กเวร!!” ไม่ว่าเปล่า มือใหญ่จัดการดันหน้าผากเนียนให้ออกไปห่างๆจนร่างโปร่งแทบจะกระเด็น เพราะใบหน้าเนียนใสซื่อนั่นอยู่ใกล้มากเกินไปจนชวนให้ใจกระตุกซ้ำแล้วซ้ำอีก

“เหวอ!” คอนเนอร์หงายหลังลงนอนกับพื้นเตียงทันทีที่ถูกผลักออกห่าง ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลจ้องมองร่างใหญ่ที่นั่งหันหลังให้ ภาพที่ใบหน้าคมดุใต้เส้นผมยาวปรกหน้าที่ขึ้นสีแดงจางๆยังคงติดตา เขามองพวงหางฟูที่แกว่งไปมาไม่อยู่นิ่งราวกับกำลังบอกว่าเจ้าของหางกำลังกระวนกระวาย

เป็นอะไรของเขานะ?

เด็กหนุ่มได้แต่คิดอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีกนอกจากจะซุกตัวลงในผ้าห่มเตรียมนอนอย่างว่าง่ายตามที่แฮงก์บอก

ดวงตาคมดุสีฟ้าสดเห็นจากทางหางตาว่าร่างโปร่งมุดเข้าผ้าห่มไปแล้วก็ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นจากเตียง เตรียมไปนอนที่โซฟาภายในห้องกว้างของเด็กหนุ่ม

“มานอนบนเตียงสิครับแฮงก์”

เสียงทุ้มนุ่มทำให้ร่างสูงใหญ่ชะงักด้วยไม่คิดว่าเจ้าเด็กนั่นจะเรียกให้เขาไปนอนบนเตียงด้วยกันหลังจากที่รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่เพียงแมวธรรมดาๆหรือชายวัยกลางคนที่อยู่เพียงในความฝัน

“เฮอะ เธอก็รู้แล้วว่าฉันไม่ใช่แค่ความฝันงี่เง่า ฉันนอนกอดแกทุกคืนนะโว้ย ไม่ใช่แค่ความฝันของแก ยังยอมให้ฉันไปนอนบนเตียงด้วยนี่ไม่กลัวฉันทำอะไรแกหรือไง” แฮงก์แค่นหัวเราะพร้อมกับหันไปจ้องตากับคอนเนอร์ที่นั่งพิงหัวเตียงมองเขาอยู่

“ไม่ครับ ขึ้นมานอนบนเตียงเถอะครับแฮงก์” คอนเนอร์ยิ้มบางๆตอบกลับมาพร้อมกับยืนยันที่จะให้แฮงก์นอนบนเตียงด้วยกัน ร่างสูงใหญ่ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง ร่างโปร่งขยับตัวเว้นพื้นที่ว่างอีกฝั่งให้อีกฝ่าย

“ราตรีสวัสดิ์ครับแฮงก์”

ดวงตาคมดุสีฟ้าสดเลื่อนมองใบหน้าขาวเนียนเปื้อนรอยยิ้มบางๆที่นอนตะแคงข้างหันมาทางเขา

“เออ ราตรีสวัสดิ์ไอ้เด็กแสบ”

แล้วไฟในห้องก็ถูกปิดลง ทั้งห้องมืดสนิท แฮงก์หลับตาลงก่อนที่จะหลับไปในที่สุด

.

.

.

.

คอนเนอร์อธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก

ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลที่ควรจะปิดลงเพื่อนอนหลับพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์ที่เจอในช่วงเย็นได้แล้วกลับมองผ่านความมืดไปยังร่างใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของชายวัยกลางคนทำให้รู้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว

แมวเป็นสัตว์ที่นอนหลับง่าย แต่ก็ตื่นง่ายด้วยเช่นกัน...

ร่างโปร่งค่อยๆขยับตัว ชะงักเป็นบางครั้งเมื่อเห็นใบหูสามเหลี่ยมนุ่มสีดอกเลากระดิกแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด จนในที่สุด คอนเนอร์ก็สามารถขยับตัวเข้าไปใกล้กับร่างสูงใหญ่ได้ในที่สุด

ดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้ปรับให้สายตามองในความมืดได้ลางๆมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับลึกอย่างเงียบๆ

คอนเนอร์ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกเวลาที่อยู่กับแฮงก์ว่ายังไง

“งืม...” ร่างสูงใหญ่ขยับพลิกตัวหันหน้ามาทางด้านที่คอนเนอร์นอนอยู่จนเด็กหนุ่มชะงักค้างด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาด่าเขาที่ทำให้อะไรประหลาดๆแบบนี้ แต่แมวยักษ์เพียงแค่พลิกตัวเฉยๆไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด

เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของแฮงก์ยืนยันได้ว่าเจ้าตัวกำลังหลับ

เด็กหนุ่มค่อยๆแทรกกายเข้าไปในอ้อมแขน ยกมือใหญ่ของอีกฝ่ายพาดลงบนเอวของเขาอย่างแผ่วเบา หลังจากจัดท่าทางอยู่พักใหญ่ ในที่สุดร่างโปร่งก็สามารถซุกใบหน้าลงบนอกแกร่งของแฮงก์ได้ในที่สุด ดวงตาคู่สวยหลับตาลง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของแฮงก์อย่างเผลอตัว

คอนเนอร์รู้สึกเพียงแค่...เขาชอบที่อีกฝ่ายกอดเขาไว้ ชอบที่อีกฝ่ายเป็นห่วงเขา...

ชอบ...ที่มีแฮงก์อยู่ข้างๆ

ไม่ช้า คอนเนอร์ก็หลับไปในอ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกแสนปลอดภัยของแมวร่างยักษ์

.

.

.

.

“เป็นยังไงบ้างคอนเนอร์ เมื่อไหร่จะกลับมาอยู่ที่บ้านล่ะ” เสียงนุ่มดังมาจากหญิงวัยกลางคนที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาคู่สวยสีเดียวกันกับเด็กหนุ่มมองมาด้วยแววตาอ่อนโยนปนๆกับแววโศก มือเรียวขยับกุมมืออ่อนแรงของคุณแม่ที่ได้แต่นอนอยู่บนเตียง

คอนเนอร์เข้ามาเยี่ยมคุณแม่ของเขาในตอนเช้าหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาตื่นก่อนที่เจ้าแมวยักษ์ขี้เซาจะตื่น เด็กหนุ่มมองแฮงก์ที่หลับไม่ตื่นแถมยังไม่รู้ตัวว่ากอดเขานอนทั้งคืน คอนเนอร์ยิ้มขำในระหว่างที่แงะตัวเองออกจากอ้อมกอดอบอุ่นที่ในใจไม่อยากผละจาก แต่ก็ไม่อยากอยู่รอจนอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาจนรู้ว่านอนกอดเขา

คอนเนอร์กลัวว่าถ้าอีกฝ่ายรู้จะไม่ยอมกอดเขานอนอีกต่อไป

“ผมสบายดีครับ แต่ว่า...เรื่องกลับบ้านผมคง...” คอนเนอร์หลบสายตาของหญิงวัยกลางคนที่อ่อนแรงบนเตียงแต่ก็ยังมีแววความสวยงามหลงเหลืออยู่ไม่น้อย เด็กหนุ่มกำลังลำบากใจที่จะสบตาสีเดียวกัน

หญิงวัยกลางคนบนเตียงได้แต่ถอนใจ หล่อนหยุดที่จะถามถึงเรื่องกลับบ้านถึงแม้จะอยากให้ลูกชายคนโตกลับบ้านมากแค่ไหนก็ตาม แต่อีกฝ่ายคงไม่ยอมในเมื่อยังไม่ลงรอยกับพ่อของเขาดีนัก...ตั้งแต่เหตุการณ์นั่นเกิดขึ้น คอนเนอร์ก็ออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว

“แล้วคุณแม่ล่ะครับ อาการดีขึ้นรึยังครับ คุณแม่ต้องพักผ่อนเยอะๆนะครับ” ร่างโปร่งกระชับผ้าห่มให้กับคุณแม่ที่เขารักมากที่สุดในชีวิตพร้อมกับยิ้มบางบนใบหน้า แต่คนเป็นแม่ก็รู้...ว่านั่นเป็นเพียงรอยยิ้มฝืนๆที่เจ้าตัวชอบทำเวลาที่อยู่ต่อหน้าเธอหรือแม้กระทั่งใครก็ตาม

“คอนเนอร์ แม่อยากให้รู้นะว่าคุณพ่อเขาไม่ได้เกลียดลูกหรอก เรื่องในตอนนั่นลูก...”

“ผมเข้าใจครับ คุณแม่พักผ่อนเถอะ” เด็กหนุ่มเอ่ยตัดบทแทบจะทันทีที่คนเป็นแม่พยายามจะพูดถึงเรื่องนั่น นั่นทำให้คนบนเตียงยอมเลิกลาจากเรื่องนี้อย่างจริงจังเพื่อไม่ให้ลูกชายของเธอเดินหนีเธอออกจากบ้านหากเธอยังฝืนพูดเรื่องนี้อยู่

“จะว่าไป...แม่ได้ยินมาจากพ่อแล้วนะ ลูกเลี้ยงแมวหรอคอนเนอร์” คนเป็นแม่ยิ้มอ่อนด้วยไม่คิดว่าในที่สุดคอนเนอร์จะขัดคำใจคนเป็นพ่อที่เกลียดสัตว์ยิ่งกว่าอะไร

“ครับ ผมเก็บมาเลี้ยงน่ะครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆในขณะที่นึกไปถึงแมวที่ยังนอนอยู่ในห้อง ไม่รู้ว่าตอนนี้ตื่นหรือยังซะด้วย

“หรอ แม่อยากเห็นจังเลยนะ”

“คอนเนอร์!!! แกมาจัดการแมวของแกเลยนะ!!!”

“แง้ว!!!”

เสียงตะโกนลั่นดังมาจากด้านนอกของห้อง ทำให้ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลเบิกกว้างด้วยความตกใจปนๆกับความกังวลที่ตีตื้น แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะได้ลุกไปไหน ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงของชายวัยกลางคนเจ้าของดวงตาสีฟ้าทรงอำนาจที่หิ้วคอแมวเมนคูนตัวใหญ่สีดอกเลาที่ส่งเสียงร้องท้วงด้วยน้ำเสียงเกรี้ยดกราดแล้วดิ้นไปมาให้หลุดจากการถูกหิ้วแบบนี้

แค่มองตาคอนเนอร์ก็รู้แล้วว่าหากแฮงก์หลุดไปไหน คุณพ่อมีต้องถูกข่วนเข้าเต็มหน้าแน่ๆ

“แฮงก์ครับ!” ร่างโปร่งรีบลุกจากข้างเตียงของคุณแม่แล้วรีบคว้าอุ้มตัวของแฮงก์ที่คุณพ่อแทบจะปล่อยร่วงลงพื้นทันทีที่เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาราวกับขยะแขยงที่ต้องจับต้องตัวแมว

“แง้ว!!” เสียงร้องราวกับกำลังโมโหที่ถูกหิ้ว ดวงตาคู่ดุสีฟ้าสดจับจ้องไปยังชายวัยกลางคนทรงอำนาจอย่างไม่พอใจ แฮงก์เริ่มใช้ลิ้นเลียขนของตัวเองคล้ายกับกำลังทำความสะอาดสัมผัสจากมือของคนคนนั่นอย่างขยะแขยงพอๆกัน

เห็นแบบนั่น คนเป็นพ่อของคอนเนอร์ก็คิ้วกระตุก

“แกรีบๆเอาไอ้แมวนี่ออกไปจากบ้านเลยนะ!!” คนเป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคที่ราวกับจะไล่ลูกให้รีบกลับของสามีของเธอเอง

“จะรีบไปไหนล่ะคุณ นานๆทีลูกจะกลับบ้าน ให้ฉันมองหน้าลูกนานๆหน่อยไม่ได้หรือยังไง” ผู้เป็นแม่เอ็ดสามีอย่างไม่พอใจนิดๆ เธอยังอยากพูดคุยกับลูกชายคนโตอยู่เลย ชายร่างสูงขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งนิดๆเมื่อได้ยินคำพูดของภรรยา แต่เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนของภรรยา เขาก็ถอนหายใจดังเฮอะแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” น้ำเสียงราบเรียบของเด็กหนุ่มในห้องเอ่ยขึ้น ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลฉายแววไม่พอใจเมื่อจ้องมองไปยังชายวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเขา มือเรียวอุ้มประคองร่างใหญ่ของเมนคูนสีดอกเลาไว้แนบอกราวกับต้องการปกป้อง

โดยไม่รอให้ใครรั้ง ร่างโปร่งก็อุ้มแฮงก์เดินออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคุณแม่ที่ส่งให้คุณพ่อ

“เพราะคุณนั่นแหละ!”

“เจ้าแมวนั่นมันวุ่นวายต่างหาก!”

บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัดระหว่างพ่อกับลูกชายคนโต

หญิงวัยกลางคนค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลังจากที่เมดสาวคนหนึ่งช่วยพยุงลงมาจากห้องนอน ดวงตากลมโตคู่สวยสีเฮเซลกวาดมองสามีของตนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะกับลูกชายคนโตที่นั่งเงียบใส่กันก่อนที่จะหันไปมองลูกชายคนเล็กของบ้านที่นั่งเงียบมองพี่ชายฝาแฝดกับคุณพ่อมาคุใส่กัน

คนเป็นแม่ถอนหายใจเบาๆ

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่” คอนเนลเอ่ยทักทายมารดาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ลูกชายคนเล็กของเธอก็ยังเป็นพวกยิ้มยากเหมือนเคย

“อรุณสวัสดิ์จ๊ะคอนเนล” หญิงวัยกลางคนยิ้มแย้มให้ลูกชายตัวโตก่อนที่จะเลื่อนสายตามองอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตที่นั่งอยู่บนตักของคอนเนอร์ เมนคูนตัวใหญ่จ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาสีฟ้าสดดุๆเพียงเท่านั่น เธอยิ้ม “แมวของลูกหรอคอนเนอร์ หล่อดีนะ”

คนที่นั่งหัวโต๊ะหันมองภรรยาของตัวเองทันที

“เธอชมแมวนี่ว่าหล่อเรอะ!?!” ชายวัยกลางคนร่างสูงประท้วงทันทีที่ได้ยินประโยคนั่น ส่วนแมวที่ถูกชมนั่นหรอ...

“แง้ว!” แฮงก์ส่งเสียงร้องเสียงหวานตอบรับคำชมแทบจะทันทีเช่นเดียวกัน พวงหางฟูสีดอกเลาส่ายไปมาราวกับกำลังอารมณ์ดีที่ถูกหล่อนชม จนคอนเนอร์ก้มลงมองร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนตักของตัวเองด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

“ชื่ออะไรล่ะคอนเนอร์” ผู้เป็นแม่สังเกตเห็นแววตาสื่ออารมณ์บางอย่างของลูกชายที่ถูกส่งให้กับแมวตัวใหญ่บนตัก เธอยกยิ้มเล็กๆ

“แฮงก์ครับ เขาชื่อแฮงก์” เด็กหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะของแฮงก์เบาๆ แต่ก็แอบกดมือลงบนศีรษะของเจ้าแมวที่ดูดี๊ด๊าเกินหน้าเกินตาเมื่อถูกผู้หญิงชมไปทีหนึ่งจนถูกแมวร่างใหญ่กัดมือไปที

“งั้นหรอ เป็นแมวที่ดีนะ รูปร่างสวยเชียว สีขนก็สวย”

“แง้ววว!” แฮงก์กระโดดลงจากตักของเด็กหนุ่มโดยที่คอนเนอร์คว้าร่างใหญ่ไว้ไม่ทัน เมนคูนร่างใหญ่เดินเข้าไปคลอเคลียขาของหญิงวัยกลางคนจนเธอหัวเราะคิกคักให้กับความน่ารักของเจ้าเหมียว

มีคนอารมณ์ไม่ดีอยู่สองคน

หนึ่งคือ คุณพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะที่ตอนนี้ดวงตาคมสีฟ้าวาวโรจน์ไปด้วยความหงุดหงิด อยากจะตรงเข้าไปกระชากเจ้าแมวนั่นให้ออกห่างจากภรรยาของเขาแต่ก็ทำได้เพียงนั่งนิ่งเงียบเพราะไม่อยากขัดใจภรรยาที่ชื่นชอบสัตว์ซะเหลือเกิน

อีกหนึ่งก็คงเป็นคอนเนอร์ที่เม้มปากเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจเล็กๆที่แฮงก์เดินไปคลอเคลียกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แถมยังยอมให้จับต้องตัวง่ายๆ ขนาดตัวเขาเองกว่าจะทำให้เมนคูนตัวใหญ่ยอมให้จับต้องตัวได้ก็ผ่านมาเกือบจะสัปดาห์หนึ่งได้

“เรามาเริ่มทานอาหารเช้ากันเถอะครับ” มีเพียงคอนเนลเท่านั่นที่ยังปกติและทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดลงได้ คอนเนอร์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้าให้น้องชายฝาแฝดยิ้มๆ

“อืม เริ่มทานมื้อเช้ากันเถอะครับ”

ร่างโปร่งข่มความไม่พอใจไว้และเลิกสนใจแมวที่ตอนนี้กำลังกระโดดขึ้นบนที่นั่งข้างๆเก้าอี้แม่ของเขาแล้วหันมาก้มหน้าก้มตาทานมื้อเช้าก่อนที่ถ้วยใบหนึ่งจะถูกเลื่อนมาตรงหน้า ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลเลื่อนมองถ้วยใบนั่นที่ถูกเติมเต็มไปด้วยซุปเห็ดโรยอบเชยของโปรด

“ผมตักให้พี่ครับ” เป็นคอนเนลเองที่เลื่อนถ้วยซุปมาให้ จะว่าไปนานแล้วที่พวกเขาพี่น้องไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน คอนเนลยังเป็นน้องชายที่ยิ้มยากเหมือนเคยไม่มีเปลี่ยนแต่ก็เป็นคนที่เอาใจใส่พี่ชายฝาแฝดอย่างเขาไม่เปลี่ยนเหมือนกัน

“ขอบคุณนะคอนเนล ยังรู้ใจผมเหมือนเคย” ร่างโปร่งยิ้มให้น้องชายฝาแฝดที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับยกพายข้าวโพดที่อีกฝ่ายชอบไปให้ “งั้นผมให้พายข้าวโพดนะ”

“ขอบคุณครับพี่” รอยยิ้มที่นานๆคอนเนลจะยิ้มทีก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เรียกว่ายิ้มตามพี่ชายก็ได้ มันทำให้คอนเนลดูน่ารักปนๆกับหล่อขึ้นมาอีกเท่าตัวเลยล่ะ

“แง้ว!”

“อ่ะ!” เด็กหนุ่มร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆร่างใหญ่ของเมนคูนสีดอกเลาที่หนีไปอ้อนแม่ของเขาก็กระโดดกลับขึ้นมานั่งบนตักของเขาอย่างกระทันหัน ดวงตาสีฟ้าดุตวัดมองเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับคอนเนอร์นิ่งจนคอนเนลเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ

ถ้าเจ้าแมวตัวนี้เป็นมนุษย์ เขาคงเข้าใจว่ามันกำลังหวงพี่ชายฝาแฝดของเขาอย่างแน่นอน

“อะไรของนายครับแฮงก์ จู่ๆก็กลับมา ไม่ไปอ้อนแม่ของผมแล้วหรอครับ” คอนเนอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งรูปประโยคฟังราวกับคอนเนอร์กับตัดพ้อ น้อยใจแมวที่ให้ความสนใจแม่ของเขาเมื่อกว่าเมื่อครู่นี้ยังไงก็ไม่รู้

“แง้ววว” ร่างใหญ่ร้องตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจะแผ่วลงก่อนที่จะใช้ศีรษะดุนๆศอกของร่างโปร่งเบาๆ เด็กหนุ่มเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบแฮมชิ้นหนึ่งป้อนให้แมวบนตัก

เมนคูนตัวใหญ่งับมือของเด็กหนุ่มเบาแล้วงับเอาแฮมมากิน

ใบหน้าขาวเนียนของเด็กหนุ่มขึ้นสีแดงจางๆโดยที่ไม่รู้ตัวก่อนที่จะอมยิ้มแล้วทานอาหารส่วนของตัวเองไป

แน่นอนว่าการกระทำราวกับโลกนี้มีเพียงหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวของคอนเนอร์และแมวแฮงก์ย่อมอยู่ในสายตาของคนในครอบครัวที่มองมาด้วยแววตาประหลาดใจปนๆกับไม่เข้าใจในท่าทีราวกับคู่รักแง่งอนกันแม้ว่าอีกหนึ่งตัวจะเป็นแมวก็ตาม

ผู้เป็นมารดายกมือขึ้นแตะริมฝีปากเล็กน้อยมองการกระทำของลูกชายคนโตและแมวตัวใหญ่เงียบๆ

“งั้น ผมไปแล้วนะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มบางๆพลางเอ่ยลามารดา

“จะกลับแล้วหรอคอนเนอร์ ไม่นอนต่ออีกสักคืนล่ะ...”

“คุณแม่ครับ...”

ผู้เป็นแม่ยิ้มอ่อน ไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งลูกชายคนโตให้อยู่ในบ้านที่เจ้าตัวไม่อยากจะอยู่ ใครบอกว่าลูกชายของเธอเป็นเด็กที่เชื่อฟังง่าย เธอเถียงสุดใจ ในเมื่อลูกชายคนโตของเธอจริงๆแล้วดื้อจะตายไป

“กลับมาเยี่ยมแม่บ่อยๆล่ะ อ้อ พาแฮงก์มาด้วยก็ได้นะ” หล่อนยิ้มพลางมองไปยังแมวตัวใหญ่ที่นอนพาดอยู่บนบ่าของเด็กหนุ่ม แฮงก์ร้องตอบอย่างไร้ความกระตือรือร้นพร้อมกับซุกศีรษะลงบนซอกคอของคอนเนอร์คล้ายกับปักหลัก สร้างฐานที่มั่นบนบ่าของร่างโปร่งไปซะแล้ว

คอนเนอร์เพียงแค่ยิ้มจางๆ ผู้เป็นแม่มองรอยยิ้มที่เปลี่ยนไปของลูกชาย

ตอนนั่นเองที่ริมฝีปากอิ่มสวยของหญิงวัยกลางคนคนนั่นขยับเพียงเล็กน้อย แต่ด้วยดวงตาแบบแมวของเมนคูน ทำให้เขาอ่านได้ทัน

‘ฝากลูกชายของฉันด้วยล่ะ คุณเวอร์บีสแมว’

ดวงตาคู่ดุสีฟ้าสดเบิกกว้างอย่างประหลาดใจก่อนที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

“แง้ววว”

คอนเนอร์มองสลับระหว่างแม่ของเขากับแฮงก์เล็กน้อยอย่างมึนงงก่อนที่จะเอ่ยขอตัวลามารดาขึ้นรถแท็กซี่เพื่อกลับสู่บ้านหลังน้อยของเขา

.

.

.

.

“ครับ ผมกลับถึงบ้านแล้วครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงว่าผมกับคุณพ่อจะฆ่ากันตายขนาดนั่นก็ได้ครับมาร์คัส” เสียงทุ้มนุ่มกรอกเสียงลงในโทรศัพท์มือถือ ใบหูสามเหลี่ยมนุ่มกระดิกเบาๆรับฟังเสียงของเด็กหนุ่มที่กำลังพูดคุยโทรศัพท์อยู่ในครัว

จะคุยอะไรกันหนักหนา...

พวงหางฟูสะบัดไปมาอย่างแมวอารมณ์ไม่ดี ชายวัยกลางคนนั่งกอดอกอยู่บนโซฟา ทีวีที่เปิดข่าวไว้ไม่ได้ช่วยให้แฮงก์สนใจจะฟังไปมากกว่าเสียงของคอนเนอร์ที่คุยโทรศัพท์อยู่แม้แต่น้อย

ไม่รู้ทำไมวันนี้แฮงก์ถึงหงุดหงิดนัก ตั้งแต่เจ้าเด็กนั่นดูแลน้องชายฝาแฝดของมันยันตอนนี้ที่มันกำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อน เขาไม่ชอบ...เวลาที่อีกฝ่ายดูแล เอาใจใส่คนอื่นเหมือนกับที่อีกฝ่ายทำกับเขา

มือใหญ่ขยี้เส้นผมสีดอกเลาอย่างหัวเสีย

“แฮงก์ครับ...”

“อะไร!!?” น้ำเสียงหงุดหงิดกระแทกตอบกลับไปจนเด็กหนุ่มชะงัก ยิ่งมองใบหน้าคมครึ้มเคราที่แสดงออกว่ากำลังหงุดหงิดก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย แมวยักษ์ของเขาหงุดหงิดอะไร? “คุยกับเจ้าหนุ่มนั่นเสร็จแล้วหรือไงถึงออกมาคุยกับฉันได้น่ะ เฮอะ”

คอนเนอร์ขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีกเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั่น ทำไมพูดเหมือนกับเขาไม่สนใจใยดีอีกฝ่ายขนาดนั่น

“แล้วกับน้องชายฝาแฝดนั่นก็ดูแลกันดีนะ ขนาดแกไม่ค่อยถูกกับครอบครัวยังรู้ว่าชอบอะไรขนาดนี้ ถ้าแกยังอยู่บ้านนั่น ไม่รู้ดีดังยันไซต์กางเกงเลยหรือไง”

นั่นทำให้คอนเนอร์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเหมือนกัน

“แล้วทีคุณล่ะครับ” แฮงก์เงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่เอ่ยเสียงเรียบด้วยแววตาแปลกใจปนกับงุนงง อะไร เขาทำอะไรให้!? “พอแม่ชมก็เข้าไปคลอเคลียใหญ่เลยนะครับ ทีผมล่ะกว่าจะจับตัวคุณได้ก็เล่นไปเกือบสัปดาห์ แต่พอเป็นผู้หญิงสวยๆอย่างแม่ผมล่ะแปปเดียวก็จับตัวได้เลยนะครับ” ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลฉายแววอารมณ์ไม่ดีแต่ก็เจือไปด้วยแววความน้อยใจแปลกๆ

“นั่นมันเป็นปกติของผู้ชายที่ชอบที่จะคลอเคลียสาวสวย ฉันก็แค่ขอบคุณเธอที่ชมฉันก็เท่านั่นเอง!” แฮงก์เอ่ยเถียง นั่นทำให้คอนเนอร์รู้สึกฉุนแบบแปลกๆ

“ผมเองก็แค่ดูแลน้องชายแทนกับที่ผมไม่ค่อยอยู่บ้านแล้วดูแลเขาในฐานะพี่ชายก็เท่านั่นเอง แล้วก็มาร์คัสก็แค่เพื่อนในบรรดาเพื่อนแค่ไม่กี่คนของผม เขาแค่เป็นห่วงผมแบบพี่ชายก็เท่านั่นเอง!!” คอนเนอร์เถียงกลับอย่างไม่เคยทำกับคนไหน แฮงก์หงุดหงิดแบบสุดๆ

“อ้อ แกไม่เคยคิดอะไรเลยสินะ แสดงว่าแกคงจะมีน้ำใจแบ่งปั่นความเอาใจใส่ของแกให้ใครไปทั่วล่ะสิ” แฮงก์หัวเราะขึ้นจมูก หัวเริ่มร้อนจากความหงุดหงิดที่มากเกินไปจนรู้สึกเหมือนจะโอเวอร์ฮีท

“ใช่ครับ! ผมเอาใจใส่พวกเขาเพราะพวกเขาคือคนที่เข้ามาในชีวิตของผม” คำตอบของคอนเนอร์ทำเอาร่างสูงใหญ่ขบฟัน เขาเองก็เป็นแค่คนอีกคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตของคอนเนอร์ การเอาใจใส่เขาก็เหมือนกับที่คอนเนอร์เอาใจใส่ทุกคนล่ะสิ

แฮงก์ควรจะรู้ตัวและยั้งตัวเองตั้งนานไม่ให้ยึดติดกับเด็กคนนี้มากเกินไปตั้งนานแล้ว

“แต่คุณ...ผมเอาใจใส่คุณมากกว่าคนอื่น คุณพิเศษสำหรับผม” แฮงก์ชะงักเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของเด็กหนุ่ม แต่คอนเนอร์ก็ยังพูดต่อไป “แต่ผมคงไม่ได้พิเศษสำหรับคุณเลยล่ะสินะครับ คุณคงชอบผู้หญิงมากกว่าที่จะอยู่กับผม” ประโยคราวกับกำลังตัดพ้อเขาอยู่คล้ายกับที่ได้ยินเมื่อตอนที่ทานอาหารเช้านั่น

“นี่แก...”

“ถ้าชอบผู้หญิงขนาดนั่น ก็ไปอยู่กับผู้หญิงสิครับ!!” ว่าจบ ร่างโปร่งก็ปลีกตัวเข้าห้องนอนไปเลย เล่นเอาชายวัยกลางคนเจ้าของเส้นผมสีดอกเลาชะงักค้างอยู่ในห้องนั่งเล่น

ตอนแรกเขาโกรธมันอยู่ไม่ใช่หรอ!?! ทำกลายเป็นมันงอนเขาไปได้ล่ะเนี่ย!?!

“เฮ้ย!! คอนเนอร์! ออกมาคุยกันก่อน!!” แล้วเจ้าแมวยักษ์ผู้ไม่ชอบให้เรื่องค้างคาอยู่แบบนี้ก็ตรงไปเคาะประตูห้องนอนของคอนเนอร์ แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มในห้องจะไม่ยอมตอบแถมยังไม่ยอมเปิดประตูอีกต่างหาก แฮงก์เม้มปากแน่นเมื่อคนในห้องไม่ยอมออกมา

ไม่เปิดใช่มั้ย...ได้!!

ปึง!!

“เฮ้ย!!” เด็กหนุ่มในห้องร้องเสียงหลงเมื่อบานประตูถูกพังเข้ามาอย่างไม่สนใจว่าต้องเสียเงินซ่อมขนาดไหน ดวงตาคู่สวยฉายแววไม่พอใจมองไปยังชายวัยกลางคนที่ยืนสะบัดหางฟูไปมาอยู่หน้าประตู “คุณ!! คุณรู้มั้ยว่ามันต้องเสีย...”

“ฉันไม่ไปอยู่กับผู้หญิงหรอกโว้ย!” เสียงทุ้มดุของแฮงก์ตวาดเสียงดังเล่นเอาร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาภายในห้องพร้อมกับรวบตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอด “ฉันจะอยู่กับแกนั่นแหละไอ้เด็กเวร”

“เพราะแกก็พิเศษสำหรับฉันเหมือนกัน...”

คอนเนอร์ชะงักไปเป็นรอบที่สอง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดแบบนั่นออกมา

แฮงก์ก้มมองคนที่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนก่อนที่จะค่อยๆดันตัวของเด็กหนุ่มออกจากอ้อมแขนเพื่อสบกับดวงตาคู่สวยสีเฮเซลที่ยังฉายแววสับสนอยู่

ให้ตายสิ...นี่เขายอมลงให้กับเจ้าเด็กนี่ได้ยังไงนะ

“ต่อให้ฉันจะชอบผู้หญิง แต่ฉันแค่บอกแล้วว่ามนุษย์ไว้ใจไม่ได้ แต่กับแก ฉันยอมที่จะเปิดใจให้ ไม่ใช่เพราะแกช่วยชีวิตฉันตอนแรกหรือว่าแกยอมให้ที่ซุกหัวนอนฉัน แต่เพราะแกเอาใจใส่ฉัน อดทนกับฉันอย่างที่ไม่เคยมีมนุษย์คนไหนทำให้ แกเลยพิเศษสำหรับฉันและฉันเชื่อใจแก” ร่างสูงใหญ่กลั้นใจพูดอะไรๆยาวๆเป็นครั้งแรก “เพราะงั้น จากนี้ไปฝากตัวด้วยล่ะเจ้าเด็กบ้า”

คอนเนอร์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมครึ้มเคราที่ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความอายที่ต้องมาพูดความในใจอะไรยาวๆแบบนี้ แต่กลับไม่ยอมสบตาเขาเลยแม้แต่น้อย

“ให้ตายสิ หิวชะมัด! คอนเนอร์ทำอะไรกินมื่อเย็นนี้ห๊ะ!?” ร่างสูงใหญ่ปล่อยร่างของเขาให้เป็นอิสระก่อนที่จะผละตัวเดินออกจากห้องไป เด็กหนุ่มมองตามก่อนที่จะรอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าขาวเนียน

รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจที่ไม่ใครไม่ค่อยจะเห็น

“เฮ้ย! คอนเนอร์!! ออกมากินข้าวได้แล้ว!!”

ร่างโปร่งเดินตามออกไปด้วยรอยยิ้มที่ยังติดอยู่บนใบหน้า

“ครับแฮงก์”

.

.

.

.

ภายในบ้านหลังน้อย ภาพของเด็กหนุ่มที่นั่งทานมื้อเย็นกับครึ่งมนุษย์ครึ่งแมวด้วยรอยยิ้ม อยู่ภายใต้สายตาของใครบางคนที่ยืนอยู่อีกฟากของรั้วบ้าน มือภายใต้ถุงมือสีดำสนิทยกโทรศัพท์มือถือขึ้นโทรหาใครสักคน

“พบตัวHA500แล้วครับ ครับ อยู่ในบ้านของเด็กหนุ่มเกรด12ครับ”

ชายวัยกลางคนเจ้าของใบหน้าคมใต้เส้นผมและเคราสีดอกเลากำลังแยกเขี้ยวใส่เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่ไม่นานก็กลับกลายเป็นรอยยิ้มอบอุ่นอย่างนึกเอ็นดูเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“ครับ ทราบแล้วครับ” ว่าจบ ชายคนนั่นก็เก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในเงามืด

.

.

.

.

TO BE CONTINED

แถมอีกนิด

“นั่งมองอะไร นอนได้แล้ว” แฮงก์มองเด็กหนุ่มที่นั่งกอดหมอนมองเขาตาแป๋วอยู่ในขณะที่ตัวเขากำลังล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆคอนเนอร์

“แฮงก์ครับ ผมมีเรื่องอยากจะขอ...” ร่างโปร่งทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลช้อนขึ้นมองร่างสูงใหญ่เล็กน้อยราวกับต้องการจะออดอ้อนเล่นเอาแฮงก์ชะงักไปเล็กน้อยเลยทีเดียว

“อะ...อะไรล่ะ จะขออะไร” ร่างสูงกระแอ่มไอเล็กน้อยก่อนที่จะถามออกไป ให้ตายสิ คิดถูกแล้วใช่มั้ยที่อยู่กับเจ้าเด็กนี่ หัวใจแมวจะวายตาย...

“คุณช่วย...นอนกอดผมได้มั้ยครับ”

ห๊ะ...

“โตแล้ว จะมานอนกงนอนกอดอะไร” แฮงก์ชักสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย เด็กหนุ่มตรงหน้าเม้มปากแน่นก่อนที่จะขยับตัวเข้ามาใกล้เขา ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลเต็มไปด้วยความออดอ้อนอีกครั้ง “อีกอย่าง นี่ไม่รังเกียจฉันหรือไง ผู้ชายวัยคราวพ่อมานอนกอดทุกคืนเนี่ย”

“ไม่ครับ ไม่รังเกียจ ผมชอบให้คุณนอนกอด” คอนเนอร์ตอบด้วยถ้อยคำฉะฉานและเต็มไปด้วยความจริงจัง

“นะครับแฮงก์...”

พวงหางฟูแกว่งไปมาเล็กน้อยคล้ายกับกำลังชั่งใจก่อนที่จะพยักหน้าตกลงอย่างเสียไม่ได้เมื่อมองตาของเด็กหนุ่มตรงหน้า

“เออ!!”

ไม่รู้ว่าตัดสินใจผิดหรือถูก แต่คอนเนอร์ก็ยิ้มสดใสขึ้นทันทีจนแฮงก์ลงความเห็นในใจว่าคิดถูกแล้ว...

ก่อนที่จะรู้ตัวว่าคิดผิดเมื่อไฟถูกดับลงแล้วร่างโปร่งของเด็กหนุ่มก็ซุกเข้ามาภายในอ้อมแขนแล้วมุดใบหน้าลงกับอกของเขา ลมหายใจแผ่วสม่ำเสมอของคอนเนอร์กับเสียงหัวใจเต้นทำเอาแฮงก์นอนไม่หลับ!!

ใบหูสามเหลี่ยมนุ่มลู่ไปด้านหลังพร้อมกับพยายามข่มตาให้หลับพร้อมกับซุกหน้าลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มของคอนเนอร์

หวังแต่ว่าตอนเช้าจะมาถึง...

.

.

.

.

จบแถมค่ะ!

-Talk with Writer-

        สวัสดีค่าาาาา กลับมาเจอกันอีกแล้วนะคะ! ตอนนี้ก็จะมีหลายรสหน่อย เพราะงั้นอย่าแปลกใจว่าทำไมหวานๆอยู่ถึงขมแล้วหวานต่อ--- ตอนหน้าก็น่าจะใกล้จบแล้วล่ะคะ! ส่วนคู่MarkusSimonจะเป็นตอนพิเศษนะคะ เราเองก็อยากแต่งคู่นี้เหมือนกัน คู่นี้เหมือนเรือผีของอฟช. มีรูทที่เข้าฉากของคู่นี้ได้ไม่ค่อยมีคนได้ 555555 อฟช.มีคู่นี้แต่ก็คล้ายกับเรือผีที่ถ้าไม่เล่นเข้ารูทก็ไม่เจอ ถถถถถถ วงวารยังไงไม่รู้ นอกจากMarMonแล้ว คาดว่าในอนาคตอาจจะมี900Gavin เอาเป็นว่าเราชิปคู่ไหนก็จะมีค่ะ

          ตอนหน้าน่าจะมีในอีกไม่ช้า ถ้าเราไม่สลบไปก่อนนะคะ วันนี้ก็ขอตัวลาไปก่อน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและการติดตามด้วยค่ะ//กอดขาคนอ่านแล้วส่งลุงแมวไปให้น้ว---//โดนคอนเนอร์ตบหน้าหัน อูย...งั้นขอให้สนุกกับการอ่าน ไปก่อนนะคะ บะบายยยยย

★STAR