คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 3 รอยแผลซาตาน (3)
บทที่ 3
รอยแผลซาตาน (3)
เสียงลมหายใจหนัก ๆ คล้ายมีเรื่องกลัดกลุ้มถูกถอนออกมาพร้อมกับควันสีเทาที่ถูกเป่าออกจากริมฝีปากหยักลึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่ดวงตาคมกริบจับจ้องมองไปยังไฟท้ายรถสปอร์ตคันหรูที่เพิ่งจะดับวูบลงพร้อมกับการก้าวออกมาของคนที่เขาเฝ้าคิดถึงตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่อยู่มิลาน
แผ่นหลังแกร่งแลอ่อนล้าจากการเดินทางแนบสนิทสนมกับต้นไม้ใหญ่ริมถนนเยื้องบ้านพักของอดีตหัวหน้าคนงานพร้อมกับความหวาดหวั่นที่ตีรวนในอกเมื่อประกอบเข้ากับภาพความสนิทสมตรงหน้าที่เห็นได้ชัดในระดับหนึ่งเนื่องจากแสงสว่างจากดวงไฟรายทาง
“แค่เพื่อนเท่านั้นมั้ง”
ความเชื่อใจที่เคยมีอยู่เต็มร้อยแม้จะลดถอยกับสิ่งที่เห็นหากแต่ ‘ความรัก’ กลับสามารถสร้าง ‘ความเชื่อใจ’ ขึ้นมาหักล้างจนไม่อาจปักใจเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นได้ทั้งหมด
“แค่เพื่อน หรือคนรู้จัก” ภูดิศพยายามบอกตัวเองอย่างนั้นหากแต่ไม่อาจห้ามความปวดหน่วงในอกของตนเองได้ ซึ่งชายหนุ่มค่อนข้างแน่ใจว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนไม่รู้สึกอะไรที่เห็น ‘เมีย’ ของตนเองอยู่กับชายอื่น
“ฝันยังเป็นเด็กดีของพี่ใช่หรือเปล่า”
ที่ถามตัวเองอย่างนั้นเพราะวันนี้ทอฝันดูสวยแปลกตากว่าทุกวันด้วยชุดเดรสผ้าเนื้อลื่นสีเขียวปีกแมลงทับยาวเหนือเข่าอวดเรียวขางามที่ไม่เคยมีใครได้เห็นนอกจากเขาผู้เดียวที่ได้ลูบไล้ขณะที่หล่อนใช้เกาะเกี่ยวบั้นเอวหนาของตนยาม...แนบแน่น
หลังจากลงจากเครื่องชายหนุ่มก็ตรงดิ่งกลับมาที่ไร่ ยังไม่ทันได้จัดการออร์เดอร์ที่ผ่านการอนุมัติส่งออกไปวางขายยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังของมิลานก็รีบดั้นด้นมาหาด้วยความคิดถึง แต่ต้องแปลกใจเมื่อรู้ว่าหญิงสาวออกไปงานวันเกิดเพื่อน
ภูดิศรออยู่ตรงนี้มาครบสองชั่วโมงเต็มจนเวลาเลยล่วงมาห้าทุ่มตรงคนที่เขาเฝ้าคิดถึงจึงกลับมาโดยมีเจ้าของร่างสูงโปร่ง หน้าตาดีคนหนึ่งซึ่งเขาพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นบุตรชายของพ่อเลี้ยงศักดาเจ้าของไร่กาแฟขนาดใหญ่ของจังหวัด
“ขอบคุณมากนะคะพี่อัธท์”
ทอฝันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอัธท์ อมรเลิศเดชา รุ่นพี่ที่อาสามาส่งเธอแทนพราวรุ้งซึ่งมีนัดไปเที่ยวต่อกับเพื่อน ส่งยิ้มให้เขาอีกเล็กน้อยขณะมองตามไฟท้ายรถแล่นออกไปทว่าเพียงแค่หมุนตัวกลับมาร่างบางก็ต้องสะดุ้งตกใจ
“พะ พี่ดิศ”
“ตกใจอะไรครับ” แม้พยายามทำใจเย็นแต่ก็ไม่อาจห้ามน้ำเสียงที่ห้วนสั้นของตัวเองเอาไว้ได้ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเคร่งเครียดขณะดูดบุหรี่เข้าปากก่อนจะปล่อยมันลงพื้นและบดขยี้ด้วยปลายเท้าจนไฟมอด
“พี่ดิศกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วดูดบุหรี่ทำไมคะ” ทอฝันเอ่ยถามพลางยกมือปิดจมูกเพราะรู้สึกเหม็นเสียจนมวนท้อง “มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ”
“ของมันเคย ๆ แบบนี้ให้ ‘หักดิบ’ เลิกเด็ดขาดคงไม่ได้หรอก”
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันไม่ใคร่เข้าใจประโยคที่ชายหนุ่มสื่อสารออกมาเท่าใดนักเพราะสีหน้าและแววตาของเขาคล้ายไม่ได้หมายความถึงเจ้าบุหรี่มวนนั้น
“ว่าไหม”
ขยับยิ้มบาง ๆ พลางสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีคุกคามเสียจนทอฝันนึกกลัว กลัวอีกฝ่ายจะโกรธเพราะชายหนุ่มกำชับเอาไว้และเธอก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่าจะออกไปไหนหรือทำอะไรต้องรายงานเขาทุกเรื่อง
“พี่ดื่มเหล้ามาด้วยหรือคะ”
“รังเกียจหรือ” มุมปากได้รูปยกยิ้มหยันที่คนตัวเล็กเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย “หรือเพราะเป็นพี่ถึงรังเกียจ”
“พี่ดิศหมายความว่ายังไงคะฝันงงไปหมดแล้ว”
ภูดิศถอนหายใจหนัก ๆ พยายามควบคุมอารมณ์ที่ตีรวนจนยุ่งเหยิงในอกให้กลับสู่สภาวะปกติให้เร็วที่สุด ปกติชายหนุ่มไม่ใช่คนเลือดร้อน เขาเฉยชา ใจเย็นเสียจนใคร ๆ ต่างก็ขนานนามว่า ‘นักธุรกิจเลือดเย็น’ ด้วยซ้ำ
“ไปไหนมา” แม้จะรู้จากปากของพี่สาวเธอแล้วหากแต่ก็ยังอยากได้ยินจากปากของเธออีกครั้ง “ไม่เห็นเล่าให้พี่ฟังเลย”
ท่าทีอึกอักของหญิงสาวที่ตนรักทำให้ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเจ็บแปลบ ๆ คล้ายมีเข็มเล็ก ๆ นับร้อยกระหน่ำทิ่มแทงเป็นระยะ
“โอเค ถ้าไม่สะดวกใจที่จะบอกก็ไม่เป็นไร” ภูดิศถอนหายใจคล้ายจนใจพลางหมุนกายเดินกลับไปที่รถเอทีวีซึ่งจอดไว้ข้างทางเพราะหากเร่งรัดเอาคำตอบจะกลายเป็นชวนทะเลาะเสียเปล่า ๆ “ขอโทษที่ยุ่งกับฝันมากเกินไป”
“พี่ดิศ” เสียงพร่าสั่นร้องตามคนที่ก้าวเดินออกห่างโดยไม่ยอมหยุดฟังเธอเสียก่อน “ฟังฝันก่อนนะคะ”
เท้าเล็กวิ่งตามคนที่ก้าวเร็ว ๆ ไปโดยไม่หันมองอย่างน้อยใจ ซึ่งอารมณ์น้อยใจบ้าอะไรนี่ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้เป็นบ่อยนักในช่วงนี้ เพียงแค่ชายหนุ่มไม่โทรหาเธอเหมือนทุกวัน เพียงแค่เขาขาดการติดต่อไปสองวันก็ทำให้ทอฝันนึกน้อยใจเสียแล้ว
“พี่ดิศ...”
น้ำตาเม็ดโตร่วงพราวลงอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อชายหนุ่มสตาร์ทเครื่องและขับรถออกไปเสียอย่างนั้น หวั่นใจเพราะภูดิศไม่เคยแสดงท่าทีเหินห่าง หันหลังให้นับตั้งแต่วันที่เขาบอกว่าจะปกป้องเธอดังนั้นทอฝันเลยใจเสียกลัวว่าเขาจะโกรธจริง ๆ
“ฟังฝันก่อนค่ะ”
ทอฝันเปลี่ยนจากเดินเร็วเป็นวิ่งตามรถไปทันที ปากก็ตะโกนเรียกชายหนุ่มหวังว่าเขาจะยอมใจอ่อนแล้วหยุดเพื่อฟังกันบ้างแต่จนแล้วจนรอดชายหนุ่มก็ยังไม่หยุด
แม้เหนื่อยจนหอบแต่เธอจะไม่ยอมท้อ หากเธอหยุดนั่นคือความรักระหว่างกันจะจบลงด้วยใช่ไหม ทอฝันถามตัวเองพลางกัดฟันวิ่งตามชายหนุ่มไปจนในที่สุดความพยายามของเธอก็ประสบผลสำเร็จเมื่อรถของชายหนุ่มชะลอความเร็วก่อนจะจอดสนิทลง
“พี่ดิศ ฟังฝันก่อนนะคะ” เพราะใช้พลังงานในการวิ่งหรือเพราะทานอาหารในงานเลี้ยงไปไม่กี่คำกันแน่ถึงทำให้เธอหมดแรงเสียจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ร่างบางโงนเงนไปมา ดวงตาพร่าเบลอ เวียนศีรษะเสียจนหนักอึ้งหากแต่ก็พยายามที่จะเดินต่อ เดินไปให้ถึงคนที่เธอรักสุดหัวใจซึ่งยืนรออยู่ตรงนั้น...แค่ตรงนั้น
“พี่ดิศขา...”
“ฝัน!” ภูดิศถลามารับร่างบางที่ทรุดตัวลงเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มกระแทกพื้น ในอกวูบไหวราวกับมีใครยื่นมือมาปลิดขั้วหัวใจออก พลันยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเห็นใบหน้างดงามนั้นซีดเผือดแทบไม่ต่างจากกระดาษ “ฝัน...”
มือหนาตบเบา ๆ ที่พวงแก้มอิ่ม ความห่วงใยกระทุ้งอกเสียจนอดโทษตัวเองไม่ได้ว่าหากเขาใจเย็นกว่านี้ ยอมรับฟังสิ่งที่หญิงสาวกำลังจะอธิบายเธอคงไม่วิ่งตามจนเป็นลมเป็นแล้งแบบที่เห็น
“พี่ขอโทษนะ” กดจูบลงที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาแทนคำขอโทษ “อย่าเป็นอะไรนะคนดี”
ร่างบางถูกวางลงบนที่นอนนุ่มบนเตียงขนาดใหญ่ภายในห้องนอนส่วนตัวของเขาภายในอาณาเขต ‘ต้องห้าม’ ของเรือนใหญ่ซึ่งทุกคนรู้กันดี
เสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดหันมองไปยังประตูเพื่อรอคุณหมอซึ่งตนเองได้โทรศัพท์บอกให้ปกป้องไปรับมาอย่างเร่งด่วนสลับกับมองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวที่นาทีนี้ภูดิศมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่า ‘สำคัญ’ ที่สุดในหัวใจเขา
“หมอมาแล้วครับนาย”
ประตูถูกเคาะสองครั้งก่อนจะเปิดออกพร้อมกับร่างของสูงโปร่งของคุณหมอหนุ่มใบหน้าสะอาดสะอ้านเดินเข้ามาหลังจากปกป้องผายมือเชื้อเชิญ
“ผมหมออธิป” ผู้มาใหม่กล่าวแนะนำตนเองเมื่อเห็นแววตาซึ่งเต็มไปด้วยคำถามของเจ้าของห้อง “อาหมอติดเคสผ่าตัดด่วนเลยให้ผมมาดูแลแทนครับ”
คุณหมอหนุ่มกล่าวถึงอนลผู้เป็นอาซึ่งเป็นหมอประจำตระกูลพิทักษ์บริรักษ์ไพศาล ทว่าการแนะนำตัวของเขากลับไม่ทำให้คิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันคลายออกและเจ้าของห้องก็ยังไม่ยอมลุกออกห่างจากคนป่วยเสียที
“อย่างนั้นเชิญเลยครับหมอ” ปกป้องผายมือเชิญไปยังข้างเตียงซึ่งผู้เป็นนายของตนกำลังทำท่าทางคล้ายแยกเขี้ยวขู่ฟ่ออย่างหมาหวงเจ้าของ “เจ้านายขยับมาทางนี้ครับคุณหมอจะได้ตรวจคุณฝัน”
“ทำไมต้องเอาหมอหนุ่มมาด้วย” คนที่ถูกฉุดให้ออกห่างจากร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงคล้ายกระซิบกระซาบหากแต่ ‘จงใจ’ ให้ผู้ถูกพาดพิงได้ยิน
อธิปอดที่จะยิ้มขำให้กับ ‘คนขี้หึง’ ไม่ได้ ทว่าก็ทำทีเป็นไม่ใส่ใจและลงมือตรวจคนไข้สาวดวงหน้างดงามหมดจดแม้จะซีดเซียวทั้งที่มือสั่นน้อย ๆ จากการถูกจับจ้องแบบไม่กระพริบตาเสียจนรู้สึกประหม่าและอึดอัดใจไปพร้อม ๆ กันจนเสร็จสิ้นไปด้วยดี
“ทอฝันเป็นอะไร”
คนที่เฝ้ารอด้วยความห่วงใยล้นอกและหึงหวงล้นใจเอ่ยถามเสียงห้วนทันทีที่มือขาวสะอาดเก็บอุปกรณ์ทางการแพทย์ลงกระเป๋า
“คนไข้มีอาการอ่อนเพลีย” รอยยิ้มบาง ๆ ระบายใบหน้าขาวสะอาดแต่ในใจกลับรู้สึกใจหายที่คนซึ่งตนพึงพอใจตั้งแต่แรกเห็นมีเจ้าของเสียแล้ว “จากการตรวจเบื้องต้นหมอสันนิษฐานว่าเธอน่าจะ...”
“เธอเป็นอะไร หนักหนายังไงก็บอกมาสิ”
เจ้าของไร่ผู้สั่งลูกน้องให้ไปรับตัวคุณหมอมาตรวจ ‘คนงาน’ ในไร่เอ่ยถามเสียงห้วนกระด้าง แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยคนงานที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่คนงานธรรมดาเสียจนคุณหมอผู้มาทำหน้าที่แทนคาดเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้
“...เธอน่าจะตั้งครรภ์ครับ”
@@@@@@@@@
ตอนนี้เป็นพาร์ทอดีตนะคะ เป็นจุดเริ่มของความเกลียดในใจพี่ดิศค่ะ
ใครอยากรู้ว่าพี่ดิศจะเกลียดแค่ไหน รู้ไว โหลดเร็ว ไม่ต้องรอ
...นาฬิกาเวลา...
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น