คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 รอยแผลซาตาน (2)
บทที่ 3
“แทนตัวเองว่าแม่ถามพ่อของเขาหรือยัง!”
ดวงหน้าหวานซีดเผือด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ยิ่งเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมกริบที่พร้อมจะประหัตประหารหัวใจของเธออย่างเลือดเย็นด้วยแล้วก็ยิ่งสั่น
“ว่าไง” ภูดิศใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างคนที่ต้องข่มอารมณ์โกรธเอาไว้สุดฤทธิ์ “เป็นอะไรกับพ่อของเขาหรือถึงต้องแทนตัวเองว่าแม่”
“ฝัน...”
“ฉันมั่นใจว่าในสัญญาเขียนเอาไว้ชัดเจนแล้วนะทอฝัน”
“ฝัน...” น้ำเสียงเย็นทุ้มต่ำกำลังแช่แข็งความคิดของหญิงสาวจนประมวลคำพูดที่ต้องเอ่ยออกมาไม่ได้ “ฝัน...”
“ฉันถาม!”
ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้นที่แผดกร้าวหากแต่มือหนายังเอื้อมมากระชากร่างบางซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้จนลอยหวือขึ้นโดยไม่อนาทรเลยว่าจะทำให้หญิงสาวเจ็บ
ทอฝันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นผสานสายตากับเจ้าของเสียงดุดันที่กำลังโกรธเธอเสียจนแทบอยากจะฆ่าให้ตายคามือ ทำได้เพียงแค่กดใบหน้าเล็กลงบนหัวไหล่เพราะไม่อยากให้ลูกเห็นภาพโหดร้ายจากพ่อของเขา
“แง...”
แต่กระนั้นก็ไม่อาจห้ามความหวาดกลัวกึ่งตกใจของหนูน้อยได้ ภูริภัทรส่งเสียงร้องไห้จ้าเพราะไม่เคยเห็นบิดาเสียงดังและเกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน
“จะลงโทษฝันยังไงก็ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ฝันสงสารลูก ไม่อยากให้ลูกกลัว”
“ก็เพราะใครล่ะ!” ชายหนุ่มตวาดกลับเสียงดังลั่น ความหวาดกลัวกระหน่ำแรงอยู่ในอกอย่างห้ามไม่อยู่ คงจะจริงอย่างใครเขาบอกว่าสายสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดแม้จะมองไม่เห็นด้วยตาหากแต่สัมผัสได้ด้วยใจ
เวลาแค่ไม่กี่สิบนาทียังทำให้ ‘ลูกชายของเขา’ ไว้ใจหล่อนถึงเพียงนี้ แล้วหากแม้ทั้งสองได้พบกันบ่อยกว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น...
ไม่มีทาง!
มือหนาเอื้อมมายื้อร่างเล็กออกจากอกของหญิงสาวอย่างคนหวงของหากแต่ภูริภัทรกลับกอดคอมารดาเอาไว้แน่นอีกทั้งยังส่งเสียงร้องดังกว่าเดิมจนภูดิศใจเสีย
“ทำอะไรคะคุณดิศเห็นไหมว่าคุณหนูร้องไห้ใหญ่แล้ว”
เสียงของนมแก้วที่ไม่รู้ว่าตามมาตอนไหนดังขึ้นเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับคืน ภูดิศหายใจหอบพลางยกมือขึ้นลูบหน้า ยอมรับว่าเขาโกรธมากเหลือเกินที่เห็นทอฝันอยู่ที่นี่ หนำซ้ำเจ้าหล่อนยังเหิมเกริมขนาดที่กล้ากอด ‘ลูกของเขา’ เอาไว้อีกด้วย!
“ภูริ...” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกลูกชายเสียงนุ่มหากแต่หนูน้อยยังคงหวาดกลัวไม่ยอมหันมาสบตาคนเป็นพ่อ ทอฝันจึงเป็นฝ่ายถูกคาดโทษผ่านสายตาคู่เย็นชาคมกริบแทน
“ภูริครับ” ภูดิศลูบศีรษะกลมที่ซบอยู่บนหัวไหล่เล็กอย่างเบามือ แม้ใจอยากกระชากลูกน้อยออกจากอ้อมแขนผู้หญิงอำมหิตอย่างทอฝันมากเพียงใดก็ทำไม่ได้ “มาหาปะป๊านะครับ”
“จัว...” เสียงอู้อี้ปนสะอึกสะอื้นเอ่ยตอบเบาแผ่ว “ป๊าดุ...”
“ป๊าไม่ได้ดุครับ” มือหนาพยายามควบคุมความสั่นจากอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงเอาไว้สุดกำลัง ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ลูกน้อยอีกระดับ ใกล้เสียจนลมหายใจร้อน ๆ เป่าลงข้างพวงแก้มเนียนขณะที่ก้มลงกระซิบคุยกับลูก “ป๊าแค่เป็นห่วงภูริ กลัวถูก ‘คนไม่ดี’ ทำร้าย’
คนไม่ดีในสายตาของเขาถึงกับต้องเม้มริมฝีปากกลั้นความปวดร้าวเอาไว้เสียจนห้อเลือด จะวันนี้หรือวันไหนสำหรับเธอก็เป็นได้เพียงผู้หญิงเลวร้ายในสายตาของชายหนุ่มเท่านั้น
“แม่จ๋าจายดี” ดวงหน้าเล็กหันมาบอกคนเป็นพ่อ “แม่จ๋าเย่น”
“เหรอครับ”
กลายเป็นเขาต้องยอมอ่อนข้อเมื่อเห็นดวงตากลมโตวาวไปด้วยหยาดน้ำไม่ต่างจากพวงแก้มแดงยุ้ยที่เปียกปอนคราบน้ำตาอันเกิดจากฝีมือของตน
“ป๊าดุ”
“ป๊าไม่ดุก็ได้แต่ภูริต้องมาหาป๊า”
“ม่ายตีแม่จ๋า”
“ครับ”
เพียงได้รับคำยืนยันหนูน้อยก็โผเข้าหาคนเป็นพ่อ วินาทีที่ร่างอ่อนนุ่มหลุดลอยจากอ้อมแขนเหมือนฉีกกระชากหัวใจของทอฝันให้ปลิวหายตามไปด้วย ความสุขที่กำลังสว่างไสวกลายเป็นดำมืดลงฉับพลัน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนจางของแป้งเด็กที่พอจะเป็นตะกอนกำลังใจให้คนอย่างเธอ
“ภูริ...”
“นมพาภูริออกไปก่อนนะครับ” ชายหนุ่มส่งลูกต่อไปให้นมแก้วก่อนจะก้มคุยกับลูกน้อย “ภูริไปกับย่าแก้วจ๋าก่อนนะครับ ป๊าจะ ‘ตอบแทน’ ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นเพื่อนเล่นกับภูริก่อน”
“คุณดิศ...”
“ผมบอกให้พาภูริออกไป...”
น้ำเสียงเย็นเยียบทำให้นมแก้วที่หวั่นใจว่าการตอบแทนของชายหนุ่มคงไม่พ้นเรื่องที่จะทำให้แม่ของลูกเสียน้ำตาแต่นางก็จำต้องเดินออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะภูดิศกำลังร้อนเป็นไฟพูดอะไรก็คงไม่ฟัง หากรั้นที่จะอยู่รังแต่จะทำให้ทอฝันโดนหนักกว่าเก่า ใจจึงได้แต่ภาวนาขอให้ชายหนุ่มนึกถึงความสุขของลูกเป็นที่หนึ่งก็เท่านั้น
“ป๊ามาน้า...”
“ครับ”
“แม่จ๋า บาย...”
“ภูริ...” ทอฝันครางเรียกเสียงโหย ประกายตาที่พร่าไปด้วยหยาดน้ำรินไหลอย่างสุดกลั้นขณะมองตามร่างเล็กยกมือขึ้นโบกลา ใจนึกหวั่นว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายเสียแล้วที่เธอจะได้เห็นหน้าลูก
“เธอคงลืมคำสัญญา” ภูดิศเปิดฉากพูดหลังจากที่นมแก้วพาภูริภัทรเดินออกไปพ้น “คงอยากออกไปจากไร่นี่นักใช่ไหม”
“คุณภูดิศ...” ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกส่ายหวือปฏิเสธ ดวงตาคู่เศร้าประกายอ้อนวอน “ฝันอยากอยู่ที่นี่ อยู่กับลูก”
“แต่เธอผิดสัญญา” เอ่ยประโยคที่หญิงสาวควรท่องจำให้ขึ้นใจด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแต่พร้อมจะแช่แข็งหัวใจของเธอทุกวินาที “เธอทำตัวเองทั้งนั้น ฉันไม่ได้บังคับ”
“นั่นเป็นเพราะฝันคิดถึงลูก คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว” น้ำเสียงพร่าแปร่งเอ่ยบอกด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเรียกรอยยิ้มเยาะจากมุมปากได้รูปของคนที่พร้อมจะเหยียบเธอให้จมดินทันที “อย่าใจร้ายกับฝันเลย”
“น่าตลกเธอว่าไหมทอฝัน” ขายาวก้าวเดินช้า ๆ ไปรอบ ๆ ตัวของหญิงสาวอย่างต้องการข่มขวัญ “ตอนนี้เธอบอกว่ารักว่าคิดถึงเขา แต่ตอนนั้นเป็นเธอเองไม่ใช่หรือที่ไม่ต้องการสายเลือดของฉัน”
“ฝันรักลูก ไม่เคยไม่ต้องการเขา”
“อย่ามาเสแสร้ง!” ภูดิศตวาดลั่น ดวงหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงเสียจนทอฝันตัวสั่นด้วยความกลัว “ฉันไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่ที่มองผู้หญิงอย่างเธอไม่ออกอีกแล้ว”
“ฝันพูดความจริง” หญิงสาวเอ่ยบอกปากคอสั่น “ฝันไม่เคยโกหก คุณรู้จักฝันดีไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่เคยรู้จักเธอ...”
หัวใจดวงน้อยที่แทบไม่เหลือพื้นที่ให้ความเจ็บช้ำถูกฉีกทึ้งจากประโยคเมื่อครู่ที่ทั้งห่างเหิน ไร้ความเชื่อมั่นและแสนเย็นชาร้ายกาจ
“เด็กผู้หญิงที่แสนซื่อ น้องน้อยที่ฉันเคยปกป้องไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ หรือหากว่ามีก็คงเป็นเพียงผู้หญิงจอมมารยาที่ชอบใส่หน้ากากแสนบริสุทธิ์หลอกลวงคนอื่นเท่านั้น”
“คุณภูดิศ...”
“อย่าเรียกชื่อฉัน” หน้าอกแกร่งสะท้อนขึ้นลงหนักหน่วงเพราะต้องระงับอารมณ์โกรธที่ตีรวนอย่างรุนแรงเอาไว้ “มันน่าขยะแขยงเวลาที่ได้ยินจากปากผู้หญิงอำมหิตอย่างเธอ”
“ฝันไม่ได้ทำ ฝันไม่เคยคิด...” ร่างผอมบางทรุดลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างไร้เรี่ยวแรงกับคำกล่าวหาของเขา “ฝันรักลูก รักไม่ต่างจากคุณ...”
“ฉันไม่เชื่อ” ภูดิศส่ายหน้าไปมา แววตาเต็มไปด้วยความกังขา ไม่เข้าใจว่าทอฝันจะร้องไห้เสียใจไปทำไมในเมื่อเธอไม่เคยต้องการลูกอยู่แล้ว “คนอย่างเธอมันเชื่อไม่ได้”
“ไม่มีแม่ที่ไหนไม่รักลูก” หญิงสาวร่ำไห้คร่ำครวญ เจ็บแปลบในอกแทบแตกสลายยามถูกกล่าวหาด้วยคำว่า ‘ไม่รักลูก’ เพราะมันไม่เคยอยู่ในหัวของเธอเลย ภูริภัทรคือของขวัญที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเธอ “ฝันรักเขา...”
“โกหก!”
“ฝันไม่เคย...ฮือ ๆ ไม่เคยไม่รัก”
“ไม่เคย หึ” ภูดิศส่งเสียงหยันกึ่งสมเพชตนเองในลำคอที่ครั้งหนึ่งเขาเคยหลงกลน้ำตาของเจ้าหล่อนมาแล้ว ซึ่งมันจะเป็นเพียงครั้งเดียวในชีวิตของเขาเช่นกัน!
“แล้ววันนั้นมันเป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!”
มือหนาเอื้อมลงไปกุมที่หัวไหล่มนสั่นสะท้านพร้อมทั้งกระชากร่างผอมบางที่นั่งหมดสภาพบนพื้นขึ้นมาอย่างแรงก่อนจะเขย่าหญิงสาวจนหัวสั่นหัวคลอน
“ใครที่กินยาขับเลือด!”
@@@@@@@@@
นี่คือเหตุผลที่พี่ต้องร้าย!!
อยากรู้ว่าร้ายแค่ไหน โหลดอีบุ๊กได้ที่เมพค่ะ
...นาฬิกาเวลา...
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น