คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 3 รอยแผลซาตาน (4)
บทที่ 3
รอยแผลซาตาน (4)
เปลือกตาบางค่อย ๆ ปรือลืมขึ้นเมื่อลำแสงสีทองอาบไล้ไปทั่วท้องฟ้า ทอประกายจ้าขึ้นพร้อมกับเสียงนกขับขานบอกเวลาว่าเช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
“เราอยู่ที่ไหนกันนี่” แพขนตางอนยาวกระพริบซ้ำ ๆ อยู่หลายทีเมื่อไล่สายตามองสำรวจไปรอบห้องแล้วพบกับข้าวของ เฟอร์นิเจอร์รวมถึงผ้าม่านสีเทาแปลกตาเธอเหลือเกิน “เกิดอะไรขึ้น”
สมองน้อย ๆ ที่ยังมีความวิงเวียนวิ่งวนอยู่พยายามนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดพลันในอกก็วูบโหวงอย่างรุนแรงเมื่อความทรงจำสุดท้ายก่อนที่สติจะเลือนหายคือภาพของตนกำลังวิ่งตาม ‘ชายคนรัก’ ซึ่งกำลังเข้าใจผิดเธอ
“พี่ดิศ...”
“ตื่นแล้วเหรอฝัน”
คนที่อยู่ในห้วงความคิดเปิดประตูเข้ามาพอดีพลอยทำให้หัวใจที่ว้าวุ่นสงบลงได้บ้าง โดยเฉพาะเมื่อดวงตาคู่หวานเห็นรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ถือถาดอาหารอยู่ในมือ
“พี่กำลังจะขึ้นมาปลุกพอดี” ภูดิศวางถาดลงบนโต๊ะตัวย่อมข้างเตียง กลิ่นหอมที่ลอยมาพร้อมกับควันฟุ้ง ๆ เรียกน้ำย่อยในท้องให้ทำงานเสียจนน่าอาย “หิวล่ะสิ อย่างนั้นก็ทานเลยข้าวต้มกำลังร้อน ๆ”
“ฝันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามขณะที่ชายหนุ่มช่วยประคองร่างบางให้ขยับนั่งพิงแผ่นหลังกับหัวเตียงซึ่งชายหนุ่มหยิบหมอนมารองให้สบายขึ้น “ฝันจำได้ว่า...”
“ฝันเป็นลมน่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลต่างจากเมื่อคืนลิบลับ ใบหน้าหล่อเหลาแต้มไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขกับ ‘ข่าวดี’ ที่ได้รับรู้เมื่อคืนนี้ “พี่เลยพามานอนที่นี่”
“หะ ห้องพี่หรือคะ”
“อืม” ภูดิศขานรับในลำคอขณะเอื้อมตัวไปหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ “ต่อไปฝันต้องมาอยู่กับพี่ที่นี่นะ พี่จะได้ดูแลฝันกับลูกอย่างใกล้ชิด”
“อะ อะไรนะคะ” ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วทวีความซีดจางลงไปอีกจนแทบไม่มีสีเลือด “ละ ลูก...”
“ใช่ครับคนดี” จมูกโด่งกดหอมลงที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาของว่าที่คุณแม่ด้วยความเอ็นดู แม่น้องน้อยของเขาตื่นเต้นเสียจนหน้าซีดปากสั่นเชียว “เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน ตอนนี้ ‘ถั่วเขียวน้อย’ ของพ่ออายุได้ราวสี่สัปดาห์แล้วนะ”
“ลูก...”
เสียงพร่าแปร่งราวคนละเมอมาพร้อมกับดวงตาคู่หวานที่เลื่อนลอย ในอกเต้นระรัวทั้งยินดี สับสนและหวาดกลัวตีกันมั่วไปหมดเสียจนทำตัวไม่ถูก
“เป็นไปได้ยังไง...”
ลมหายใจของ ‘ว่าที่คุณพ่อ’ หยุดชะงักขาดห้วงกับคำพึมพำราวไม่ได้สติของหญิงสาว มือหนาค่อย ๆ วางชามข้าวต้มลงคล้ายอ่อนแรงเสียจนถือมันไม่อยู่ ยิ่งพอจับจ้องสีหน้าของเมียทางพฤตินัยก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มปวดแปลบในอก วินาทีที่เขารู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ ถือกำเนิดขึ้นในท้องของหญิงสาวที่เขารักสร้างความสุขให้เขาในแบบที่คิดว่าทั้งชีวิตนี้คงไม่มีเรื่องใดจะทำให้หัวใจพองโตได้กว่านี้อีกแล้ว
ทว่านั่นเป็นเพียงความรู้สึกของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น...
“ฝันไม่ดีใจเหรอ” กระนั้นก็ยังเอ่ยถามคนที่ร่วมสร้างสิ่งล้ำค่าด้วยกัน “ลูกของเรา”
“ฝัน...”
ดีใจสิ ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ดีใจที่ได้รู้ว่าตนเองกำลังจะเป็นแม่คน โดยเฉพาะเด็กคนนั้นเกิดจากคนที่เธอรัก เกิดจากความรักของเขาและเธอ
ใช่ เธอรักภูดิศสุดหัวใจ แต่ความหวาดกลัวที่ตีรวนในหัวใจก็มีมากมายไม่ต่างจากความรู้สึกยินดี
“ฝันจะทำยังไงดี”
ใบหน้าหวานส่ายไปมาพร้อมกับน้ำตาไหลลงอาบสองแก้มเมื่อคิดไปถึงโลกของความเป็นจริง ผู้หญิงที่เพิ่งอายุยี่สิบไม่แปลกที่จะมีลูก แต่สถานะ ‘คนรัก’ ที่ภูดิศเพิ่งประกาศให้ทุกคนได้รู้ในงานวันเกิดของเขาเมื่อเดือนที่ผ่านมา รวมถึงการแสดงให้เห็นอยู่เสมอว่าเขารักและจริงใจ แต่ด้วยความต่างชั้นทั้งฐานะ การศึกษาและชาติกำเนิดก็ยังทำให้ทอฝันนึกกลัวเพราะใช่ทุกคนจะยอมรับเธอได้ โดยเฉพาะแม่เลี้ยงมณีฉายผู้เป็นมารดาของเขา!
คนรัก...ไม่ใช่ภรรยา
คบหา...ไม่ได้แต่งงาน
แม้ว่าท่านจะรับทราบและไม่ได้ขัดข้องที่ชายหนุ่มประกาศอย่างนั้นแต่ทอฝันก็รู้แก่ใจดีว่าคนเป็นแม่ทุกคนย่อมต้องการให้ลูกมีคู่ชีวิตที่ดีพร้อม ต่อให้ท่านเมตตาเธออย่างไรหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว
แต่กระนั้นแม้จะหวาดหวั่นเพียงใดพลังแห่งรักกลับผลักดันให้เธอคิดสู้ เดิมพันความต่างชั้นนี้ด้วยความรักที่มี ยกให้เขาทั้งตัวและหัวใจ!
“หมายความว่ายังไง”
“เรายังไม่ได้แต่งงานกัน” ดวงตาพราวหยาดน้ำสั่นระริกและเต็มไปด้วยความสับสนขณะช้อนขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าโดยไม่รู้เลยว่าแววตาไม่มั่นใจของตนได้กลายร่างเป็นเหล็กแหลมคมทิ่มแทงหัวใจของภูดิศจนพังยับ “แม่เลี้ยงจะว่ายังไง คนอื่นจะคิดยังไง”
‘เธอห่วงตัวเอง’
เป็นสิ่งเดียวที่กระจ่างชัดในหัว ภูดิศแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของคนที่ตน ‘เปิดใจรัก’ และยอมรับว่า ‘รัก’ เธอหมดใจ
เปลือกตาหนาปิดลงซ่อนความปวดร้าวเอาไว้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีความจริงใจและการกระทำของเขาไม่สามารถกัดกร่อนเข้าไปในหัวใจ ไม่เคยทำให้เธอเชื่อใจได้เลยหรือเธอถึงแสดงท่าทีหวาดหวั่นระคนไม่มั่นใจคล้ายว่าผู้ชายคนนี้ คนที่รักเธอสุดหัวใจซึ่งนั่งอยู่ตรงนี้จะไม่สามารถปกป้องเธอและลูกได้!
“ฝันทำให้ทุกคนผิดหวัง”
ใช่ ทุกคน...รวมถึงเขาด้วย
ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ ผุดกายลุกขึ้นอย่างอ่อนแรง เจ็บจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ด้วยซ้ำ มันเพราะอะไรกันที่ทำให้ทอฝันคิดแบบนี้ เพราะความกลัว สับสนหรือแท้จริงเป็นเพราะเธอไม่เคยรักเขา!
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายบีบรัดปวดหนึบจนแทบจะแตกละเอียดเมื่อคิดถึงข้อนี้ ท่าทางของเธอรวมถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอเมื่อคืนทำให้เขาอดคิดไม่ได้ และอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องของเธอกับเขาอาจเกิดขึ้นเป็นเพียงเพราะเธอพลาด!
“ที่ฝันกลัวเพราะเด็กคนนี้เป็นลูกพี่ใช่ไหม”
“พี่ดิศ...”
“พี่ถามจริง ๆ เถอะ” ภูดิศกลืนก้อนขมปร่าลงในลำคอ ดวงตาแดงก่ำจับจ้องมองใบหน้าสวยหวานที่เขาหลงใหลคล้ายต้องการล้วงลึกเข้าไปให้ถึงยังก้นบึ้งหัวใจและความคิดของเธอ “ฝันเคยรักพี่บ้างไหม ที่ยอมพี่เป็นเพราะรักหรือเพราะอยากลอง!”
“พี่ดิศ...”
ใบหน้าตื่นตระหนกคล้ายคนทำผิดแล้วถูกจับได้ ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกราวคิดหาคำแก้ต่างไม่ได้เป็นคำตอบที่ภูดิศไม่อยากจะยอมรับมันเลย ชายหนุ่มยังคงเฝ้ารออย่างใจเย็นทั้งที่ในอกร้อนรุ่มจนแทบไหม้แต่เวลากว่าห้านาทีนอกจากเสียงร้องไห้ประหนึ่งเสียใจที่เขารู้ทันกลับเป็นคำยืนยันคำตอบได้ดีที่สุด
“ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร” มุมปากได้รูปยกยิ้มหยันให้กับความหน้าโง่ของตนเองที่เผลอไผลไปกับใบหน้าไร้เดียงสา “เธอก็ต้องอุ้มท้องลูกของฉัน แม้เธอจะไม่ต้องการเขาก็ตาม!”
ตั้งแต่วันนั้นที่ภูดิศยื่นคำขาดกับเธอทอฝันก็ย้ายเข้ามาพักที่เรือนใหญ่ซึ่งเป็นเวลากว่าสองเดือนแล้ว ชายหนุ่มจัดคนเฝ้าดูแลเธอแทบจะเรียกได้ว่าประคบประหงมแบบไม่คลาดสายตา ไม่ใช่เพราะรักใคร่ในตัวเธอหากแต่เขา...ห่วงลูก
“คุณฝันคะ” คำอ้อ หลานสาวของนมแก้วผู้ซึ่งมีหน้าที่ต้องดูแลเธอเอ่ยเรียกเบา ๆ หลังจากประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก “ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้วค่ะ”
“ฝันยังไม่หิวเลยค่ะ”
“ไม่หิวก็ต้องกิน” หญิงสาววางถาดอาหารลงบนโต๊ะกลมตัวเตี้ยบริเวณระเบียงกว้างของห้องนอนที่ยื่นออกไปจนชิดสวนดอกไม้ด้านล่างซึ่งทอฝันมักจะออกมานอนเล่นอยู่เสมอ “แม่เลี้ยงท่านอุตส่าห์ทำกับมือ”
“คุณแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เสียงหวานเอ่ยถามถึงแม่เลี้ยงมณีฉายที่มักจะเทียวไปเทียวมาระหว่างเชียงใหม่กับแม่สอดอยู่เสมอ
“มาถึงเมื่อช่วงสายค่ะ” ตอบพลางเข้ามาช่วยประคองคนท้องกว่าสามเดือนให้ลุกขึ้นนั่งบนเบาะนุ่ม “มาถึงก็เข้าครัวตุ๋นซุปไก่ผสมยาจีนอย่างดีสำหรับคนท้องให้คุณฝันเลยนะคะ”
ทอฝันนึกละอายใจเหลือเกินที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าท่านจะรังเกียจผู้หญิงจน ๆ ที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับลูกชายของท่าน แม่เลี้ยงมณีฉายให้การดูแลหญิงสาวเป็นอย่างดีนับตั้งแต่ภูดิศบอกเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ ท่านคอยหาของมาบำรุงคุณแม่และหลานคนแรกของตระกูลอยู่เสมอ
“ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะคะพี่คำอ้อ” ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มกว้าง แม้การมาอยู่ที่นี่จะไม่ต่างจากถูกคุมขังแต่อย่างน้อยก็ยังทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งกับความเมตตาของท่าน “เดี๋ยวฝันจะทานให้หมดเลยค่ะ”
“ค่ะ แม่เลี้ยงต้องดีใจแน่ ๆ” คำอ้อพยักหน้ารับก่อนจะขอตัวออกไป
หลังจากที่คำอ้อออกไปทอฝันก็ลงมือรับประทานอาหารทันที แต่แค่เพียงเอื้อมมือไปเปิดฝาถ้วยซุปกลิ่นยาจีนก็ลอยคลุ้งเสียจนหญิงสาวต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูก ใบหน้าสวยเหยเกไม่ใคร่ชอบกลิ่นของมันนักหากก็ต้องกินเพราะไม่อยากให้คนทำเสียใจ
‘กินเยอะ ๆ นะหลานของแม่จะได้แข็งแรง’
นั่นคือประโยคที่มักจะได้ยินอยู่เสมอเมื่อแม่เลี้ยงมณีฉายทำอะไรให้เธอทาน ทอฝันจึงได้แต่เอ่ยขอบคุณและพยายามทานอาหารให้ได้มาก ๆ ตามน้ำเสียงคะยั้นคะยอด้วยรู้ว่านั่นล้วนแต่เกิดจากความหวังดี
“อื้อ กลิ่นแรงจริง ๆ อึก!”
เพล้ง!
ทานไปได้เพียงไม่กี่คำก็ไม่อาจต้านอาการคลื่นเหียนที่โจมตีอย่างรุนแรงได้ ทอฝันผวากายลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพลันมือบางก็พลาดไปถูกถ้วยซุปร่วงลงพื้นจนแตกหากแต่หญิงสาวไม่มีเวลาเก็บเพราะรีบเข้าไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำเสียก่อน
เกือบสิบนาทีที่อยู่ในห้องน้ำเล่นเอาว่าที่คุณแม่แทบหมดแรงแต่ก็พยายามรวบรวมสติพาร่างอ่อนเปลี้ยออกมาและลากขาไปยังโต๊ะเครื่องแป้งซึ่งมียาดมแก้วิงเวียนตั้งอยู่ แต่จู่ ๆ กลับรู้สึกปวดแปลบในช่องท้องเสียจนแทบจะเดินต่อไปไม่ไหว
“เป็นอะไรนี่...” ริมฝีปากแห้งซีดพึมพำถามตัวเองขณะใช้มือกุมหน้าท้องพร้อมกับงอตัวอย่างทรมานและแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น “ทำไมเจ็บจัง”
มือบางเอื้อมไปหมายจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งทว่าเรี่ยวแรงกลับหดหายพร้อมกับความเจ็บเสียดทวีความรุนแรงเสียจนประคองตัวไม่อยู่
โครม!
เสียงเทกระจาดของอะไรบางอย่างดังมาจากภายในห้องแต่งตัวทำให้คนที่หายหัวไปตั้งแต่เช้าสาวเท้าเร็วเข้ามาด้วยหัวใจร้อนรน ภาพของว่าที่คุณแม่ที่ล้มลงนั่งอยู่กับพื้นกระชากหัวใจของชายหนุ่มออกจากร่างเสียจนร่างกายหยุดเคลื่อนไหวไปดื้อ ๆ
“ทอฝัน!” ภูดิศอุร้องเรียกเสียงดังก่อนที่หัวใจดวงนั้นจะถูกบีบขยำจนแหลกละเอียดเป็นผุยผงเมื่อเห็นของเหลวสีแดงสดไหลเปื้อนเรียวขางามและชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อนเสียจนเป็นวงกว้าง “ลูก!”
@@@@@@@@@
หนูฝันจะเป็นอะไรไหม กดโหลดได้ที่เมพค่ะ
...นาฬิกาเวลา...
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น