คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : CHAPTER 49 ----100% ไรท์เตอร์คัมแบคแล้วจร้า
เช้าวันต่อมาคิบอมซึ่งตื่นมาด้วยใบหยน้าที่ค่อนข้างโทรมหนัก เพราะตั้งแต่ที่ทะเลาะกับจองมินมาเค้าก็ไม่ได้เจอหน้าจองมินอีกเลย ขนาดรอจนดึกก็ยังไม่ยอมกลับห้องอีก ทำเอาตนเองร้อนใจเป็นอย่างยิ่งว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างสูงหรือไม่
“นอนไม่หลับล่ะสิ” ฮยองจุนเดินเข้ามาจากด้านหนังแล้วมาแตะไหล่ของน้องชายของตนที่ยืนเหม่อลอยอยู่ตรงระเบียงมากว่าครึ่งชั่วโมง
“เปล่าซักหน่อย หลับสบายเลยล่ะ ยิ่งอากาศดีๆแบบนี้นะ ยิ่งสบายเข้าไปใหญ่เลย” ฮยองจุนพูดโกหกไปคำโตแล้วแสร้งทำหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเพื่อกลบเกลื่อน
“หรอ สงสัยพี่คงเข้าใจผิดเองน่ะแหละว่าเมื่อคนมีคนนอนพลิกไปพลิกมาเหมือนนอนไม่หลับ”
“...”
“เฮ้อ คิบอม ตัวเราคิดยังไงน่ะไม่มีใครรู้หรอกนะ จะโกหกใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ตัวเอง เข้าใจนะ” ฮยองจุนพูดแล้วขยี้หัวน้องชายเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องตนเพื่อไปหาคยูจง
“เฮ้ย!!!~” หลังจากที่ฮยองจุนออกไปได้ซัดครู่ ก็มีเสียงโวยวายออกมาจากข้างนอก คิบอมตกใจคิดว่าพี่ตนเองเป็นอะไรก็รีบวิ่งออกมาดูแต่ก็ไม่พบใคร เห็นก็แต่ประตูห้องของของจองมินและคยูจงที่เปิดอยู่ และคาดว่าพี่ตนเองน่าจะอยู่ในนั้นด้วย เพียงแค่รูว่าเสียงออกมาจากห้องจองมินสมองของคิบอมก็คิดไปไกลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างสูงบ้างก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนั้นทันที แต่แล้วก็ต้องร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกับผู้เป็นพี่อีกครั้ง
“เฮ้ย!!!!” แต่ดูท่าแล้วคิบอมจะดูอาการหนักกว่าฮยองจุนเยอะเพราะภาพที่ทั้งสองคนเห็นนั้นเป็นภาพที่
คยูจงและจองมินที่ถอดเสื้อผ้านอนกอดกันกลมบนเตียงของทั้งคู่ แถมตามตัวของจองมินก็มีรอยรักสีจางๆฝากไว้ทั่ว ซึ่งเป็นภาพที่ทั้งสองพี่น้องไม่คิดว่าจะได้มาเห็น และเป็นเพราะเสียงของสองพี่น้องคู่นี้นั้นทำให้คนที่ตื่นง่ายอย่างคยูจงลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอย่างสบายใจต้องตาโตกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ฮยองจุน คิบอม เฮ้ยๆๆ อย่าเพิงเข้าใจผิดนะ” คยูจงรีบโบกไม้โบกมือเป็นการปฏิเสธยกใหญ่ แต่มีหรอที่คนอย่างคิบอมจะฟังเสียงคนอื่นน่ะ
“เงียบไปเถอะครับ พูดมามันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก!” คิบอมพูดเสร็จก็เดินหนีออกจากห้องไปทันที ทำเอาคยูจงเกิดอาการงานเข้ารีบลุกตามไป
“เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆ” คยูจง ลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นฮยองจุนหน้าแดง ก็รู้ตัวว่าตนเองไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว
“เอ่อ...ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละครับ ขอตัวก่อนนะครับ” ฮยองจุนก้มหน้าก้มตาพูดแล้วเดินออกไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“เดี๋ยว ช่วยไปบอกน้องนายด้วยนะว่าฉันไม่ได้ทำอะไรไอ้บ้านี่จริงๆ” คยูจงพูดไปใส่เสื้อผ้าไป
“อ่า ครับๆๆ แล้มผมจะพูดให้นะครับ” ฮยองจุนรีบพูดแล้ววิ่งออกไปจากทั้ง เพื่อนไปตามคิบอมและอีกอย่าง เพื่อหนีภาพตรงหน้าด้วยล่ะมั๊ง คนบ้าอะไรไม่รู้ หุ่นดีชะมัด -///-
“เฮ้อ เวรกรรมอะไรอีกวะเนี่ย เมียก็ยังหาไม่เจอ ยังมาทำเมียเพื่อนเข้าใจผิดอีก โอ้ยยย แล้วไอ้ตัวต้นเหตุก็ดันอนอเฉย ไม่ลุกขึ้นมาช่วยกันเลยนะ ไอ้ม้าบ้าเอ้ย” คยูจงยืนบ่นกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ยังมิวายหันไปแว้งกัดจองมินที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
“ลุกได้แล้วจองมิน” ถึงแม้ปากจะบ่นไปอย่างนั้น แต่ร่างกายมันก็ยังเดินเข้าไปหาเพื่อนรักที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะค่อยๆเอ่ยปากเรียก เพราะรู้ว่าจองมินไม่ชอบให้คนมากวนตอนนอน โดยเฉพาะตอนที่จองมินนอนไม่พอนั้น เป็นอันตรายต่อการปลุกมากที่สุด เพราะพอเจ้าตัวตื่นขึ้นมาก็จะโวยวายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“งึม ๆ ๆ ๆ อย่าเพิ่งนะ ฉันยังง่วงอยู่เลยอ่า น้าคยูจง งึมๆๆๆ” จองมินพูดแล้วเอาหัวตัวเองซุกเข้าไปใต้หมอน เพื่อให้ตัวเองไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง
“จองมิน คิบอมมาหานายนะ” คยูจงไม่รู้จะพูดอะไรแล้วเลยงัดไม้นี้ออกมา เพื่อลากให้จองมินลุกจากเตียง และมันก็ได้ผลตามที่คาด จองมินรีบลุกขึ้นมาแล้วกวาดสายตาหาคิบอมไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของร่างบางเลยแม้แต่นิด เลยหันมาโวยวายใส่เพื่อนทันที
“คิบอมอยู่ไหน!” จองมินโวยวาย โดยที่ไม่ฟังคำพูดของคยูจงเลยแม้แต่น้อย จนคยูจงต้องเดินเข้าไปแล้วเขย่าเจ้าตัวให้ได้สติกลับคืนมาก่อน ไม่อย่างนั้นวันนี้ก็คงคุยกันไม่รู้เรื่องเป็นแน่
“นี่ แกฟังฉันนะเว้ย คิบอมเขาออกไปตั้งนานแล้ว เขาเข้ามาเห็นสภาพแกกับฉันที่นอนกกกันเนี่ย เขาเข้าใจผิดแล้วเดินหนีไปนานแล้วไอ้บ้า หัดฟังคนอื่นบ้างสิจองมิน! อย่าทำให้คนอื่นเขาต้องเป็นห่วงมากจะได้ไหม แล้วนี่เมื่อคืนเป็นอะไรถึงได้ดื่มหนักขนาดนั้น ถ้าฉันไม่โทรหาแกมันจะเกิดอะไรขึ้น ขนาดเป็นฉันยังทำแกขนาดนี้เลย แล้วถ้าเป็นคนอื่นล่ะ หัดคิดซะบ้างเถอะ!” คยูจงที่เกิดอาการเป็นห่วงเพื่อนก็โวยวายใหส่เช่นกัน เพราะถ้านึกดูแล้ว เมื่อคืนถ้าจองมินไม่มีเขาอยู่ข้างๆอะไรมันจะเกิดขึ้นล่ะ ขนาดตัวเขาเองยังห้ามใจไว้เกือบไม่อยู่เลย แล้วถ้าเป็นคนอื่นจองมินจะอยู่ในสภาพไหน เขาไม่อยากจะคิดจริงๆ
“ฉันขอโทษ คือว่าเมื่อวานน่ะมัน...” จองมินที่น้ำเสียงอ่อนลงกล่าวขอโทษเพื่อนด้วยความสำนึกผิด และไม่คิดจะถือโทษโกรธคยูจงเลยแม้แต่นิดที่ขึ้นเสียงใส่เขา เพราะรู้ตัวดีว่าทะไรผิดไป และยังยอมเปิดปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานในร้านอาหารให้คยูจงฟังอีกด้วย
“แล้วนี่นายจะเอายังไงต่อล่ะ” คยูจงที่ได้ฟังเรื่องราวจากปากของจองมินก็เกิดสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจ เพราะเข้าใจดีกว่าการถูกคนที่ตัวเองรักเมินนั้นรู้สึกอย่างไร
“ฉันไม่รู้ว่ะ” จองมินตอบแล้วก้มหน้าลงด้วยสีหน้าสลด
“ไอ้ม้าบ้าของฉันหายไปไหน ความบ้าบิ่นของแกเท่านั้นแหละที่จะอาชนะใจคิบอมได้ เชื่อฉันสิ” คยูจงพูดแล้วลูบหัวจองมินเป็นการให้กำลังใจห่อนจะเข้าไปอาบน้ำ แล้วปล่อยให้เพื่อนรักลองอยู่กับตัวเองเผื่อว่าจะคิดอะไรได้บ้างอันยองจร้ารีดเดอร์ทุกกคน ขอโทษนะที่หายไปนานมากจิงๆ
โบมัวแต่นั่งปั่นงานปั่นเกรดอยู่อ่ะ
เดี๋ยวติด 0 ขึ้นมาจะแย่เอา 555+
เอาเปนว่าตอนนี้จัดไปเต็มๆแล้วกันนะคะ
อย่าเพิ่งทิ้งฟิคเรื่องนี้น้า
ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ
ความคิดเห็น