คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : พิษรัก ไข้ใจ SF KYUSAENG 100%
ใกล้วันวาเวนไทน์แล้ว มีแต่คูรักสวีทหวานกันไปทั่ว ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนก็มีแต่บรรยากาศหวานชื่นไปซะทุกที่ แต่ทว่ากลับมีร่างบางที่เหมือนโดนต้องคำสาปไว้
“ไปโรงแรมกันนะ เยซอง” ระหว่างทางที่ร่างบางกำลังนำยาไปเก็บที่ห้องพยาบาลนั้นก็เจอคู่รักคู่หนึ่งกำลังชวนกันไปทำอะไรบางอย่าง ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติมาก ถ้าเป็นแฟนกัน
“แล้วทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้นะ” ร่างบางเกิดอาการเซ็งกับตัวเอง ที่เกิดขึ้นประจำเวลาจะมีอะไรกับคนรัก
2 วันก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิซีวอน” ร่างบางร้องห้ามเบาๆเมื่อแฟนหนุ่มของตนเองนั้นกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนเองออกเพื่อความต้องการของตัวเอง
“ยองแซงเอาอีกแล้วหรอ คราวที่แล้วก็ปฏิเสธ แค่จูบเองนะ” ซีวอนลูบไล้ใบหน้าหวานของแนตัวเองงอย่าหื่นกระหาย ทั้งที่คบกันมาได้สามอาทิตย์แล้ว แต่ซีวอนก็ยังไม่สามารถทำอะไรยองแซงได้เลย แม้กระทั่งจูบ เพราะว่าร่างกายของยองแซงมักจะต่อต้านเขาอยู่เสมอ แค่เพียงโอบเอวเท่านั้น ร่างบางที่ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถีบซีวอนออกมาอยู่ร่ำไป
“ขอโทษนะ”
ตุ๊บ!!!
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ยองแซงถีบแฟนหนุ่มของตัวเองเพราะร่างกายไม่ยอบรับสัมผัสจากซีวอนซักที
ยองแซงรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ได้หน้าตาดีขนาดที่จะเลือกได้แฟนได้ แต่อย่างน้อยก็ยังมีซีวอนที่เข้ามาขอคบด้วย ทว่าพอเขาแตะต้องทีไร ร่างกลับต่อต้านทุกที ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ยองแซงกลัวว่าจะต้องเลิกกันซักวัน
“เอายามาส่งครับ” ยองแซงเปิดประตูเข้ามาแล้วก็นำยาไปเก็บไว้ให้เป็นที่ แต่ทว่าพอเดินผ่านเตียงคนไข้ก็รู้สึกเอะใจเลยเดินเข้าไปดูว่ามีอาการอะไรบ้าง
“อ๊ะ คยูจง” ยองแซงครางชื่อหนุ่มหล่อที่เป็นขวัญใจคนทั้งโรงเรียน เป็นถึงดาวในโรงเรียน ซึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกันมา แต่ก็ไม่เคยปริปากคุยกันซักครั้ง เพราะว่าดูเหมือนยองแซงกับคยูจงจะอยู่คนละโลก
“งืมๆๆ” คยูจงงัวเงียรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนว่ามีคนจ้อง เลยลืมตาขึ้นมานิดหน่อยเพื่อให้มองภาพชัดขึ้น
“อ่า... จะเริ่มวิชาใหม่แล้วนะ” ยองแซงร้องทักไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงลืมตาขึ้นมา ทั้งสองมองตากัน โดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะละสายตาออกจากกัน จู่ๆ คยูจงก็ขึ้นมาแล้วดึงยองแซงเข้ามาใก้ตนเอง ก่อนจะผลักยองแซงลงกับเตียง แล้วก้มลงสูดดมกลิ่นหอมตามซองคอของร่างบาง
“อย่าล้อเล่นน่ะคยูจง เลิกละเมอได้แล้วนะ” ยองแซงดิ้นพล่อยเมื่อคยูจงยังคงซุกไซ้อยู่ตามซอกคอระหงของตนเอง และเกรงกลัวว่า ตัวเองจะเผลอทำร้ายคยูจงเข้า เพราะอาการต่อต้านสัมผัสจากผู้ชายของตนเอง
‘เอ๊ะ ทำไมเราไม่ต้อต้านสัมผัสจากคยูจนะ แต่กลับรู้สึกโอนอ่นไปด้วยซ้ำ ทำไมถึงรู้สึกดีแบบนี้นะ’ ในขณะที่ยองแซงกำลังค้นหาเหตุผลให้กับตัวเองนั้น มือหนาก็เริ่มลูบบริเวณต้นขาของตน ทำให้เรียกสติของตัวเองกลับคืนมาได้
พลั่ก!!!
ทันทีที่ยองแซงได้สติกลับคืนมานั้นก็ตั้งตัวถีบคยูจงทันที ทำเอาคยูจงที่กำลังเพลิดเพลินกัลบร่างกายของยองแซงถลาล้มลงไปกับพื้น
“ก็แค่นอนละเมอเออ่ะ ไม่เห็นต้องชกกันเลย” คยูจงลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วทำหน้าจ๋อยๆ เพราะเจ็บกับอาการตกเตียงเมื่อครู่นี้
“...”
“อ่า...ขอโทษๆ ฉันลืมไปว่ายองแซงเป็นคนซีเรียส อย่าโกรธกันเลยนะ” คยูจงรีบขอโทษขอโพยเมื่อเห็นยองแซงไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ
“ช่วยสัมผัสฉันอีกได้ไหม?” ยองแซงที่ก้มหน้าอยู่ เงยหน้าขึ้นมาถามคยูจงอย่างแน่วแน่
“อะไรของนายน่ะยองแซง” คยูจงตกใจกับคำพูดของร่างบางเป็นอย่างมากที่จู่ๆก็มาพูดแบบนี้ ก็เมื่อซักครู่นี้ยังถีบเขาตกเตียงมาอยู่หยกๆแล้วตอนนนี้จะมาให้เขาสัมผัสอีกเนี่ยะนะมันไม่แปลกไปหน่อยหรอ
“คือว่าฉันกำลังกลุ้ม เพราะร่างกายต่อต้านสัมผัสของแฟนน่ะสิ แค่พอคยูจงกอดกลับไม่เป็นอะไร เพราะออย่างนั้นเลยคิดว่า ถ้าฝึกใหถูกสัมผัสจนชิน พอแฟนสัมผัสฉันอาจจะเลิกต่อต้านเขาก็ได้ ช่วยหน่อยนะ ฉันไม่อยากถูกแฟนทิ้ง!” ยองแซงที่ก้มหน้าก้มตาพูดอยู่นานก็ลุกขึ้นมาก้มหน้าขอร้องคยูจงอย่างจริงจัง
“นายนี่...ให้แฟนสัมผัสไม่ได้ แต่กลับมาขอร้องฉัน” คยูจงเงียบไปพักนึงก่อนจะยิ้มขึ้นมาแล้วให้คำตอบกับยองแซง “ฉันช่วยก็ได้ ถือว่าเป็นเกมส์บำบัดรักไงล่ะ” คยูจงพูดแล้วยักคิ้วให้
“จริงหรอ ดีจังเลย ขอบคุณนะ” ยองแซงเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหวัง
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่นี่ก็แล้วกันนะ” คยูจงพูดแล้วก็เดินออกไปจากห้องพยาบาล
วันต่อมา
“ขอโทษที่มาสายนะ พอดีอาจารย์วานให้ช่วยยกของไปเก็บน่ะ” ยองแซงอธิบายเหตุผลที่ตัวเองมาสายทันทีที่ตัวเองมาถึงห้องพยาบาล
“โดนใช้บ่อยๆไม่เบื่อบ้างหรือไงยองแซง” ร่างสูงถามด้วยความสงสัย เพราะทุกครั้งที่มีใครมาขอความช่วยเหลือยองแซงงก็จะเข้าไปช่วยทุกคน
“คงชินแล้วล่ะ ปฏิเสธไม่ออกด้วย” ยองแซงพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ที่ได้แฟนก็เพราะไม่กล้าปฏิเสธเขาด้สยรึเปล่า” คยูจงพูดจี้ใจดำยองแซง
“ไม่ใช่นะ! ซีวอนอ่อนโยนมาก เขามาชอบชั้นฉันเลยอยากตอบรับเขา” ยองแซงเถียงขึ้นมาทันทีที่คยูจงพูดจบ เพราะเหมือนจะจี้ถูกจุดจริงๆ
“เข้าใจแล้ว รู้จัดอ่อนของเธอแล้วล่ะ”
“เอ๋”
“งั้นเริ่มรักษาเลยนะ” คยูจงไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบดึงยองแซงมานั่งตักตนเองแล้วกอดจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะก้มหน้าลงมาซบตรงไหล่บางของยองแซง
“ไม่ต้องกลัวนะ ทำตัวสบายๆ รับรู้ถึงอ้อมกอดของฉันก็พอ” คยูจงกระซิบบอกยองแซงเอาๆ ทำให้ยองแซงปล่อยตัวตามสบายขึ้น อ้อมกอดของคยุจงช่างอบอุ่น แผ่นหลังแนบหน้าอกของเขา ยองแซงไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่นิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกดีกับอ้อมกอดนี้ด้วยซ้ำ รู้สึกมีความสุขมากกว่าตอนที่ถูกคนอื่นกอดอีก
“เริ่มชินอล้วสินะ” คยูจงพูดแล้วหระชับอ้อมกอดมากขึ้น
“อื้อ” ยองแซงทำได้แค่ตอบรับกลับไปเบาๆเพราะว่าตนเองกำลังหลงเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอันอบอุ่นของฝ่ายตรงข้าม จนสติเริ่มหลุดลอย
“งั้นขั้นต่อไป...” คยูจงเลื่อนมือจากที่กอดบริเวณเอวอยู่นั้นเลื่อนขึ้นมาลูบไล้บริเวณหน้าอกของยองแซง
พลั่ก!!!
“โอ๊ยเจ็บนะ แค่แตะนิดเดียวเองหมัดหนักชะมัดยยากเลย ถึงว่า...” คยูจงลูบหัวตัวเองป้อยๆตรงบริเวณที่โดนยองแซงต่อยไปเมื่อครู่นี้
“ก็ไม่เคยถูกจับนี่นา” ยองแซงพูดแล้วหันหลังให้คยูจงด้วยความเขินอายที่แสดงกิริยานั้นออกไปและด้วยความขวยเขินที่เผลอให้คยูจงทำอะไรไปถึงไหนต่อไหน
“ไปกันเถอะ” คยูจงพูดแล้วลุกเดินนำออกไปจากห้องพยาบาล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางที่อยู่ด้านหลังเรียกชื่อเขาเอาไว้ เหมือนต้องการที่จะบอก อะไรบางอย่าง
“คยูจง วันนี้ขอบคุณมากนะ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีกับอ้อมกอดของฝั่งตรงข้าม ขอบคุณจริงๆนะ” ยองแซงพูดแล้ววิ่งนำหน้าคยูจงออกไป
“แปลกคนจริงๆ” คยูจงยิ้มเมื่อเพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้เป็นครั้งแรก
“นี่ ตอบมาหน่อยสิ นายน่ะตามวอแวคยูจงอยู่ใช่ไหม” ระหว่างทางที่ยองแซงกำลังจะเดินออกจากตึกนั้นก จู่ๆก็มีหนุ่มหน้าหวานอีกคนเดินเข้ามาหายองแซง ซึ่งก็คือปาร์คจองมิน ดาวของโรงเรียนอีกคนหนึ่ง
“*0*” ยองแซงที่ไม่รู้ว่าภัยกำลังมาเยือนตัวเองก็ได้แต่ทำหน้าปลาบปลื้มจองมินเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่าได้เจอดาราที่เคยขึ้นปกตามปกนิตยสาร
“ฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย!!” จตองมินเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อยองแซงไม่ยอบตอบคำถามของตนเองซักทีเอาแต่จ้องหน้าเขาอยู่ได้ จึงตวาดเสียงออกไป พร้อมกับเงื้อมือขึ้นมาหมายจะตบหน้ายองแซง
“คิดจะทำอะไรน่ะจองมิน” คยูจงที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ก็เข้ามาจับมือจองมินไว้ไม่ให้ทำร้ายร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบแบบนี้ มีอะไรก็มาพูดกับฉันสิ” คยูจงสะบัดมือจองมินทิ้งแล้วหันไปพูดกับจองมินอย่างเอาเรื่อง เพราะคยูจงไม่ชอบเวลาที่จองมินมาก่อเรื่องเพราะเขาเอง
“ฉันเปล่านะ” จองมินพูดแล้วถอยหลังออกมาจากคยูจงหนึ่งก้าว
“...” คยูจงไม่พูดอะไรแต่ทว่าสายตาที่มองมาทางจองมินนั้น บอกได้เลยว่าถ้าเขายังไม่ก้าวออกไปจากตรงนั้นอาจจะเกิดเรื่องขึ้นก็ได้ และก็เป็นอย่างที่คยูจงคาดการณ์ไว้ ทันทีที่จองมินเห็นสายตาที่หน้ากลัวแบบนั้นของคยูจงก็รีบเดินหนีออกไปจากตรงนั้นทันที
“นายไม่กลัวเลยหรือไงยองแซง” คยูจงเดินเข้ามาถามด้วยความเป้นห่วงแต่กลับได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็แปลกใจเล็กน้อยที่คนตรงหน้าไม่ได้มีอาการหวาดกลัวใดๆทั้งสิ้น
“คนหน้าจืดๆแบบฉัน ถูกดาวโรงเรียนอย่างจองมินเขม่เอาน่าปลื้มออก ขอบคุณนะที่มาช่วย” ยองแซงพูดแล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
“นายนี่แปลกจริงๆเลย ไม่เคยเจอคนแบบนายมาก่อนจริงๆนะเนี่ย” คยจงพูดด้ใวยสีหน้าอึ้งๆเล็กน้อย ทำให้ยองแซงฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้น่ารักเหมือนคนอื่นๆที่คยูจงเคยควงมา และพอคิดได้แบบนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
“นี่ยองแซง” เมื่อเห็นยองแซงเหม่อก็เรียกสติยองแซงแล้วยื่นมือเข้าไปหา
“อะไรหรอ” ยองแซงมองมือคยูจงแล้วทำหน้างงๆ
“ก็จับมือน่ะสิถามได้ สัมผัสแบบนี้ก็สำคัญนะ” คยูจงพูดกับยองแซงแล้วหันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้ใครได้เห็นใบหน้าของตนเองที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ
“อ่อ อื้อ” ยองแซงยืนมือไปจับกับมือคยูจง ก็รู้สึกได้ถึงอารการแปลกๆของตัวเอง ที่อยู่ๆก็รู้สึกเขินแต่ก็ดีใจและอบอุ่มาก รู้สึกว่าอยู่กับร่างสูงแล้วได้รู้สึกอะไรหลายๆอย่างแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือว่าความรู้สึกแบบนี้มัน...
“เริ่มชินมากขึ้นแล้วสินะกับการกอดน่ะ” วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทั้งสองคนนัดกันมาที่ห้องพยาบาลเพื่อฝึกยองแซงให้ชินกับสัมผัสของคนอื่น
“ก็โอเคนะ”
“เป็นอะไรน่ะ” คยูจงรู้สึกผิดสังเกตกับอาการของยองแซงตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วแต่ก็ไม่ได้ถามซักที เห็นเอาแต่ทำหน้าเหม่อลอยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“งั้นวันนี้ลองข้ามไปอีกขั้นดูนะ” คยูจงพูดแล้วก็ค่อยๆดันร่างบางลงกับเตียงนอนราบ เพื่อที่จะได้ฝึกขั้นต่อไปตามที่คยูจงบอก
“จะได้รู้ว่าเธอหายจริงไหม” สิ้นสุดคำพูด ร่างสูงก้ก้มลงมาหาความหอมหวานตามซอกคอขาว นิ้วมือเรียวยาวเริมปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออกทีละเม็ดจนหมด ทั้งสองคนมองตากันหวานหยดย้อย ร่างบางที่อยู่ด้านล่างนั้นอยากจะต่อต้านต่อสัมผัสนี้ แต่ทว่าร่างกายกับโอนอ่อนตามไป
~RRr~
ทั้งสองร่างรีบผละออกจากกันทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋าของยองแซง ร่างบางรีบเดินไปรับโทรศัพท์และแต่งตัวไปด้วย
“แฟนหรอ” ทันทีที่ยองแซงละสายจากโทรศพท์คยูจงที่นั่งรออยู่ก็รีบถามขึ้นทันที
“อื้อ เขาจะมาหาที่บ้านพรุ่งนี้นะ” ยองแซงก้มหน้าก้มตาตอบ
“งั้นก็ดีแล้วแหละ ขอให้ไปได้สวยนะ” คยูจงพูดแล้วก็เดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที ยองแซงมองแผ่นหลังที่กำลังห่างออกไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกโหวงเหวงและว่างเปล่า
“ฉันรักซีวอนนะ อย่าทำแบบนี้สิ” ยองแซงพูดกับตัวเองเบาๆเพื่อเตือนสติตัวเอง
“เป็นยังไงบ้างล่ะ เราไม่ได้เจอกันซักพักแล้วนะยองแซง วันนี้นายโอเคนะ” ซีวอนพูดแล้วดึงยองแซงเข้ามากอด
“อย่านะ เอ่อ...” ยองแซงเริ่มรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกของตัวเอง ว่าทำไมพอเป็นคยูจงกลับรู้สึกดี แต่กับซีวอนแล้ว ต่างกันลิบลับ
“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยนะ ฉันอุส่าห์ลดตัวลงมาคบกับคนอย่างนายแล้วนะ” ยองแซงถึงกับหน้าชาเมื่อรู้ว่าซีวอนเข้ามาคบกับตัวเองนั้นก็เพื่อความสัมพันธ์ทางกายเพียงแค่นัน้
“เพราะฉันไม่ได้รักนาย ฉันเลยยอมไม่ได้” ยองแซงตัดสินใจพูดตามที่ตัวเองคิด
“นายจะมาพูดอะไรตอนนี้” ทันทีที่ซีวอนได้ยินก็รู้สึกโกรธททำให้กดไหล่บางด้วยแรงที่เพิ่มขึ้น
“พอได้แล้วมั้งพวก” เป็นคยูจงที่เข้ามาช่วยยองแซงจากซีวอน
“เฮ้ย แกมาได้ยังไงน่ะ” ซีวอนตกใจเมื่อเห็นคยูจงเข้าม ในห้องของยองแซงได้
“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ” คยูจงพูดแล้วดันซีวอนออกจากห้องไปแล้วหันกลับมาพูดกับยองแซง
“กว่าจะรู้ใจตัวเองนะ เสี่ยงเหมือนกันนะเนี่ย” คยูจงพูด
“คยูจง” ยองแงวที่กำลังเสียขวัญโผเข้ามากอดคยูจงเต็มแรง
“ฉันรู้ของแบบนี้มันยากที่จะทำใจนะ แต่ถ้าเธอรักเธอย่อมเต็มใจแน่” คยูจงพูดแล้วลูบหัวยองแซงเบาๆเป็นการปลอบโยนคนที่กำลังเสียขวัญ
“ขนาดคยูจงช่วยแล้วแท้ๆ” ยองแซงยังโวยวายไม่เลิกกับอาการของตัวเอง
“ก็นายหลอกตัวเองนี่นา ที่เธอยอมรับฉันก็เพราะเธอชอบฉัน แต่ยังำม่รู้ตัวก็เท่านั้นเอง” คยูจงอธิบลายเหตุผลที่ยองแซงเป็นแบบนี้ให้ฟัง
“...”
“เพราะอย่างนั้น ฉันถึงปล่อยเธอไปไม่ได้ไง” คยูจงพูดแล้วดึงยองแซงเข้ามากอดไว้ด้วยความรักพร้อมกับคำบอกรักหวานซึ่งที่เก็บสะสมมานาน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลายๆคนอาจบ่นว่า เรื่องหลักยังไม่ทันจะจบเลย จะมาแต่งชอทฟิคทำไม -0-
ขอแก้ตัวและยอมรับผิดนินนึงนะ
คือว่าที่แต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะโบต้องทำนิตยสารส่งอ่ะ พอดีว่าอารย์เค้ารู้ไงว่าแต่งฟิคยุ
เค้าก็เลยบอกว่าให้แต่งฟิคลงไป 2 เรื่องอ่ะ
เราเลยต้องมานั่งปั่นแบบนี้ไง -*-
แล้วก็ต้องขอยอมรับผิดตรงที่ว่าไม่ได้อัพฟิคเลยอ่ะ ต้องขอโทษจิงๆนะ แบบว่างานเยอะมากจิงๆ
นี่กีฬใสก็เพิ่งจบไปเหนื่อยจิงๆ
แล้วก็อยากจะขอร้องนิดนึงนะ ช็อทฟิคเรื่องงนี้เป็นเพียงเรื่องเดียวที่อยากจะขอคอมเม้นอ่ะ เพราะจได้เอาไปปรับปรุงให้มันดีขึ้น จะได้ไม่โดนอาจารย์เทศน์
มีคัยจะไปทำโปรเจกกับบ้านใหญ่ที่สวนลุมบ้างอ่ะ
ความคิดเห็น