จัดหนักนานาข้อมูลการเขียนนิยาย

ลำดับตอนที่ #22 : [Writing] 11 วิธีที่ไม่ควรนำมาเริ่มนิยาย (7) By Vicki Le Feuvre

11 Ways Not To Start Your Novel – No. 7

          ด้วยการพยายาม "ช็อค" คนอ่าน

            มันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วที่จะได้ยินเสียงร้อง "อี๋" ใน Darley Anderson Agency นักอ่านของเราร้องโอดครวญว่า "คำนั้นอีกแล้ว" ตอนอ่านต้นฉบับบ่อยจนเป็นเรื่องปกติ คุณรู้น่ะว่าฉันหมายถึงคำไหน

            และเชื่อเถอะ เราไม่ได้ใสซื่ออะไรหรอกนะ หลังจากอ่านต้นฉบับมาไม่รู้กี่ร้อยฉบับพวกเราไม่โลกสวยอีกต่อไปแล้ว

            เอาล่ะ ฉันไม่ได้กำลังพูดว่าคุณไม่ควรทำให้นักอ่านของคุณช็อก หักมุมทุกเลี้ยว เขียนให้โหดเลือดสาด สบถสาบานคำหยาบไม่ยั้ง เอาให้คนอ่านของคุณซาบซึ้งถึงการเขียนที่แสนจะดิบและเถื่อน ชนิดที่ว่าพวกเขาไม่เคยนึกถึงมาก่อน แต่พวกเขารู้ว่าเขาชอบ มันเป็นการเริ่มต้นนิยายที่ดี ทำให้คนอ่านลุ้นจนตัวโก่ง เปิดตาพวกเขา เขียนถึงเรื่องที่ยากจะพูดถึง นั่นล่ะคือจุดประสงค์ของการเล่าเรื่อง

            แต่อย่าแต่งแบบนั้นเพียงแค่อยากให้คนอ่าน "ช็อค"

            ทำไม?

            สามเหตุผล:

          1.      มันคงไม่ทำให้ใครช็อคหรอก

            ถ้าคุณกระโดดออกมาแล้วตะโกน "แบร่!" ใส่ใครสักคน เขาก็คงจะสะดุ้ง ลองทำอีกรอบหลังจากนั้นสักสองสามนาที เขาอาจจะสะดุ้งเล็กน้อย แต่ถ้าคุณกลายเป็นที่รู้จักว่าไอ้คนประหลาดที่ชอบตะโกน "แบร่!" ใส่คนอื่นสักสิบสองครั้งในบทสนทนาเดียว? ผู้คนก็จะเลิกตกใจ และไม่ชวนคุณไปปาร์ตี้ของพวกเขาอีก

            นึกภาพ บก. เป็นคนที่เคยชินกับผีตุ่งแช่จนเลิกกลัว คุณคงไม่ทำให้พวกเขาช็อคได้โดยการเริ่มเรื่องกลางฉากเซ็กส์รายละเอียดยิบ หรือเริ่มเรื่องด้วยคำหยาบสามตัวอักษร

            ถ้าคุณจะเริ่มเรื่องแบบนี้ ได้โปรดมีเหตุผลที่ดีมากกว่าต้องการทำให้คนอ่านตกใจ

          2.       มันดูออกง่าย และไม่ทำให้คนอ่านสนใจ

            จินตนาการถึงครั้งแรกที่คุณได้เจอกับไอ้นักแบร่!ต่อเนื่อง ที่ปาร์ตี้สุดท้ายที่พวกเขาได้รับเชิญ จินตนาการว่าคุณเจอกับเขา และการทักทายของเขาก็คือ "แบร่!"

            คุณจะรู้สึกเป็นกันเองกับเขาทันทีมั้ย? คุณจะอยากทำความรู้จักกับเขามากขึ้นรึเปล่า? คุณอาจจะรู้สึกเป็นห่วงเขาด้วยซ้ำ แต่คุณคงไม่คิดว่า "ฉันอยากไปเที่ยวกับหมอนี่" ฉันคิดว่าสถานการณ์ที่ดีที่สุดก็คือ คุณเห็นการกระทำของเขาเป็นการพยายามสื่อสารกระชับมิตรที่ผิดพลาด และคุณก็รู้สึกสงสารเขา

            การเริ่มเรื่องด้วยการพยายามทำให้คนอ่านตกใจก็เช่นเดียวกัน มันเหมือนกับว่าคุณต้องการให้คนอ่านสนใจกับการเริ่มเรื่องมากกว่าการเขียนของคุณ เพราะว่าบางทีคุณอาจจะไม่มั่นใจในความสามารถของตนเอง

            เพราะแทนที่คุณจะเข้าไปเขย่ามือทักทาย หรือหาอะไรฉลาดๆมาพูดเพื่อทำความรู้จัก คุณดันตะโกน "แบร่!" ใส่คนอ่านของคุณซะงั้น

          3.       มันดูไม่มีความเคารพ

            ในกรณีนี้ฉันกำลังพูดถึงฉากที่เริ่มต้นด้วย.. เอาเป็นว่า ฉากข่มขืน หรือการทารุณเด็ก เป็นตัวอย่าง สิ่งที่อ่านแล้วทำให้จิตใจขุ่นมัว และเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนจริงๆหลายๆคน

            คุณไม่อยาก ไม่อยากที่จะให้คนอ่านคิดว่า คุณเอาเรื่องที่เซนซิทีฟมาเขียนถึงเพียงเพื่อที่จะเรียกร้องความสนใจจากคนอ่าน โปรดจำไว้ว่าการเริ่มเรื่องแบบนี้จะทำให้คนอ่านคิดแบบนั้น ถ้าคุณกำลังแต่งอะไรแบบนี้ คุณไม่ควรจะแต่งมันขึ้นมาเพียงเพราะว่ามันทำให้คนอ่านสะเทือนใจ

            เรารู้ว่าการเริ่มเรื่องแบบนี้ไม่ได้มาจากเจตนาร้าย นักเขียนที่ใช้เทคนิคนี้เพียงแค่ต้องการทำในสิ่งที่นักเขียนทุกคนควรทำในบรรทัดแรก– ทำให้คนอ่านสนใจ แต่ฉันคิดว่าพวกเขาใช้วิธีที่ผิด

            ทำให้คนอ่านสนใจในตัวละครของคุณ เนื้อเรื่องของคุณ ทัศนคติอันน่าสนใจที่คุณมีต่อโลก ความชาญฉลาดของคุณ การเขย่ามือที่หนักแน่นแต่ไม่หนักแน่นเกินไปที่คุณมี มั่นใจในแนวการเขียนของคุณและความสามารถที่จะทำให้ผู้อื่นประทับใจ คุณไม่จำเป็นจะต้องหวังพึ่งการทำให้คนอ่านช็อค เพราะมันมักจะผลักไสคนอ่านมากกว่าดึงพวกเขาเข้ามาหา

            อย่าพยายามทำให้คนอ่านช็อก ทำให้พวกเขาประหลาดใจกับอย่างอื่นที่แสนจะพิเศษและแปลกใหม่ในการเขียนของคุณแทน อย่าแนะนำนิยายตัวเองด้วยการหลอกให้ตกใจ

            เว้นเสียแต่ว่า คุณคือ Dawn French เธอจะเริ่มนิยายด้วยคำหยาบสุดเถื่อนแต่ผู้คนก็จะยังรักเธออยู่ดี พอมาคิดดูแล้วนะ ถ้า Dawn French โผล่มางานปาร์ตี้แล้วตะโกน "แบร่!" ใส่หน้าฉันแบบไม่มีเหตุผล ฉันก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนสนิทเธออยู่ดี แต่กฏที่ใช้กับ Dawn French ใช้กับคนอื่นไม่ได้ เธอพิเศษเกินกว่าที่จะว่าอะไรเธอได้ ใช่มั้ยล่ะ?

          By Vicki Le Feuvre