คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [10069]In i sague cielo
ลงไว้กันร้าง เพราะตอนนี้ดองฟิคหลายๆเรื่องอยู่ กร๊าซซซซซ
ปู่หล่อ.มีใครอยากอ่านฟิคB18ต่อมั้ยฮะ ดูเหมือนจะมีถามมาเรื่อยๆ ถ้ามีจำนวนนึงผมอาจแต่งต่อนะ=w=
[KHR] In i sangue cielo [10069]
นภา.... คือผืนฟ้ากว้างซึ่งโอบอุ้มทุกสรรพสิ่ง...
แต่เมื่อไรกันนะ... ที่ท้องฟ้าที่เขาเห็น มันไม่ใช่สีฟ้าอีกต่อไป...
Author:: OujiKitsu
Pairing:: 10069 Byakuran*Mukuro
Warning:: Yaoi
Rate:: PG-13
In i sangue cielo [ในนภาสีเลือด]
"คุณกำลังจะตาย..."เสียงนุ่มกังวาลดังขึ้นท่ามกลางสีแดงฉานที่สาดกระเซ็นไปทั่ว
"ฉันคิดว่ามันดีออกนะที่ได้ตายในอ้อมแขนเธอ..."เรียวปากซีดขยับเอ่ยอย่างแผ่วเบา พร้อมเปลือกตาหนักอึ้งที่ขยับเปิดออก เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงอเมทีสต์สวย
"มุคุโร่คุง"
เจ้าของนามนั้นเพียงเหยียดยิ้มที่แลดูราวกับจะเย้ยหยันอยู่ในที ดวงตาสองสีคู่งามมองดูร่างสูงของนภาโลหิต
แทบไม่เหลือเค้าของผู้ที่เกือบจะได้โลกมาครอบครอง...
"แม้แต่ตอนนี้... คุณก็ยังพูดเล่นอีกหรอครับ"ร่างเพรียวใต้ชุดหนังนั่งลงบนพื้น มือเรียวประครองศรีษะที่ปรกคลุมด้วยเส้นผมสีขาวสะอาดสมนามกล้วยไม้ขาวขึ้นมาหนุนตัก
"ทั้งๆที่อีกไม่นาน คุณก็จะตายแท้ๆ"
"ฉันก็พูดตามที่คิดนั่นแหละ"เบียคุรันพูดยิ้มๆ ไม่เกรงกลัวต่อความตายที่กำลังมาเยือนสักนิด
เพราะได้เตรียมใจไว้แล้ว ตั้งแต่ตอนที่ลงมือละเลงนภานั้นด้วยโลหิตก่ำฉาน
"เคยคิดมั้ยครับ... ว่าหากคุณไม่คิดช่วงชิงทุกอย่าง คุณก็ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้... คุณก็จะเป็นเพียงเบียคุรัน แจสโซ คนธรรมดาที่ใช้ชีวิตธรรมดาไปอีกยาวนาน"ถาม... พลางสบลึกลงไปในดวงตาสีม่วงที่พราวระริก
"ไม่..."คำตอบที่ทำให้เขาชะงัก ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาในยามที่สดับยินประโยคถัดมาของอดีตราชันย์แห่งมีลฟีลโอเล่
"เพราะว่า... ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ฉันเลือก ต่อให้ย้อนเวลากลับไปเลือกใหม่ ฉันก็เลือกที่จะเป็นเบียคุรันแห่งมีลฟีลโอเล่ และที่สำคัญ... มันทำให้ฉันได้เจอกับเธอ"มือขาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยโลหิตแดงฉานยกขึ้นแตะดวงหน้างามสคราญเบาๆ พร้อมความอ่อนโยนที่สายหมอกไม่เคยเห็นมาก่อนได้ปรากฏขึ้นในแววตาสีม่วงอ่อน
"คึหึหึ... ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นคุณสินะ... คุณเบียคุรัน"ว่าพางทาบฝ่ามือของตนลงบนมือขาว นัยน์ตาสีไม่เข้าคู่ปรือลงแช่มช้า
"เพราะแบบนี้ผมถึงได้เกลียดคุณ"
ประโยคที่เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากเรียวปากบาง
"ฉันได้ยินจนชินแล้วล่ะ... ที่รัก"พูดพลางใช้มืออีกข้างเกี่ยวพันเส้นผมสีน้ำเงินเล่น
แต่ไม่ว่ายังไง... เขาก็ยังรัก...
โรคุโด มุคุโร่คุง คนเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาหลงได้ถึงขนาดนี้...
"คึหึหึ... คำว่ารักของคุณ ผมก็ได้ยินจนเบื่อแล้วเหมือนกันล่ะครับ"
มุคุโร่เกลียดเบียคุรันตั้งแต่แรกเห็น...
เหมือนมีบางอย่างในตัวเขาที่ปฏเสทคนคนนี้มาตลอด
และตอนนี้... เขาก็รู้แล้วว่าทำไมถึงได้เกลียดเหลือเกิน...
นั่นก็เพราะ... ตัวตนอันเพียบพร้อมเจิดจรัสนั้นมันช่างตรงกันข้ามกับเขาที่เป็นความดำมืด เด็กที่เกิดมาเพียงเพื่อการทดลอง
"ทำไม... คุณถึงอยากครอบครองโลกนี้ล่ะครับ โลกอันโสมมที่เต็มไปด้วยผู้คนที่น่ารังเกลียด"เอ่ยถามออกมาอย่างแผ่วเบา ดวงตาสองสีสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ก็เพราะโลกนี้มันสกปรก ผู้คนต่างรู้ดีแต่ก็ยังก้มหน้ายอมรับ แต่ว่าฉันไม่ใช่ ฉันไม่ยอมดูอยู่เฉยๆ แต่จะลงมือเปลี่ยนมัน อย่างน้อย...ก็เพื่อเธอ"ร่างสูงที่ชุ่มโลหิตฝืนลุกขึ้น ดวงตาสองคู่สบอยู่ในระดับเดียวกัน
"ฉันอยากมองหน้าเธออย่างนี้ไปตลอดจังเลย... มุคุโร่คุง"
มือบางแตะเส้นผมสีขาว ไล่มาจนถึงลำคอ ก่อนจะโอบรั้งมาแนบชิด
"ผมไม่ไปไหนหรอกครับ...."พูดพลางหลับตาลงเพื่อเก็บซ่อนแววตาของตนไว้
"ผมจะอยู่กับคุณไปตลอด คุณเบียคุรัน"เสียงนั้นยังคงเรียบเฉย แม้จะรู้สึกได้ถึงหัวใจของร่างสูงที่แผ่วลงทุกที
"ฮะๆๆ พอคิดๆดู... มันก็นานเหมือนกันนะ ทำให้ฉันชักเหนื่อยแล้วสิ..."เปลือกตาอันหนักอึ้งปรือลงอย่างอ่อนล้า ก่อนที่กล้วยไม้ขาวจะโรยราอย่างงดงาม
"ฉันรักเธอ... มุคุโร่คุง"
มือเรียวกำแน่น...
จนท้ายสุดแล้ว... เขาก็ไม่อาจเอ่ยคำว่ารักออกมาจากปากได้...
"พอ... แล้วล่ะครับ โลกนี้น่ะ คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนมันเพื่อผมเลย... แต่ว่า"ดวงหน้างามแนบลงบนเส้นผมสีสะอาดอ่อนนุ่ม รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนมุมปาก
"ขอบคุณนะครับ... คุณเบียคุรัน"
Fin
ความคิดเห็น