คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [10069] 霧の忌め 「ความฝันของสายหมอก」
หากแต่ทุกครั้งที่หลับตา ทั้งที่คิดว่าลืมหมดสิ้นแล้วแท้ๆ...
ภาพของคุณ...กลับปรากฏขึ้นเต็มหัวใจ
[KHR] Kiri no yume
Author:: Oujikitsu
Wraning:: Yaoi
Piaring:: 10069[Byakuran x Mukuro]
Rate:: PG-15
ซากุระร่วงโรย....
ซากุระที่ไม่เคยเป็นสีอื่นใดนอกจากสีก่ำฉานเหมือนเช่นนัยน์ตาต้องสาปของเขา...
ขาเพรียวเหยียบย่ำกลีบอ่อนบางของดอกไม้อย่างไม่นึกสนใจใยดี
เขากำลังฝัน...
ฝันแบบเดิมๆ เหมือนที่เคยตลอดมา...
หากที่แปลกไป...คือร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้น...
เทวดาสีขาวที่ไม่คู่ควรกับความฝันสีแดงฉานของปิศาจ...
เรือนผมยาวสลวยสีน้ำเงินเข้มที่ถูกปล่อยยาวนั้นปลิวไหว แลดูราวกับเกลียวคลื่นสีไพลิน
ทำไมกันนะ....
"ทำไมคุณต้องมาอยู่ในฝันของผมทุกทีเลย"กล่าวคล้ายเหนื่อยหน่ายใจ แม้ว่าตนจะรู้คำตอบนั้นดี
"นั่นสิ... เพราะอะไรกันนะ"คนที่นั่งพิงซากุระต้นใหญ่นั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตา ดวงตาคู่นั้นยังคงเป็นสีม่วงที่เขาคุ้นเคยดี
มุคุโร่เป็นฝ่ายหลบสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปอีกฟากของลำต้นแข็งแกร่ง แล้วทิ้งตัวลงนั่ง
ทำไม...
ทำไมถึงไม่ลืมเสียที...
"นี่...ไม่คิดว่าฝันของเธอมันน่าเศร้าไปหน่อยหรอ"
เพราะอยู่กันคนละฟาก เขาจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าแบบใด
"น่าเศร้ายังไงหรอครับ"
เบียคุรันคว้ากลีบซากุระที่ร่วงโรยมาไว้บนฝ่ามือ ก่อนตอบ
"ซากุระที่สวยขนาดนี้กลับไม่ได้แบ่งบานบนต้น ได้แต่โรยราอย่างโดดเดียว เธอไม่คิดว่ามันน่าเศร้าหรอ มุคุโร่คุง"
ดวงตาสองสีนั้นหรี่ปรือลง เรียวปากสีสดนั้นขยับยิ้มบางที่แลดูเย้ายวน
"คุณต้องการจะบอกอะไรผมหรอครับ คุณเบียคุรัน"
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆจากอีกฟากฝั่งของพฤกษาใหญ่
"อืม...แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ ที่รัก"
กล่าวพลางขยี้กลีบดอกไม้ในมือจนมันแหลกสลาย
เช่นเดียวกันกับที่เคยทำกับดอกบัวแสนงาม...
"คึหึหึ ใครจะไปล่วงรู้ความคิดของคุณกันล่ะครับ...เทวาของผม"
เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า... หากแต่สิ่งที่เห็นก็คงมีเพียงสีแดงฉานไม่ต่างไปจากซากุระ... ไม่ต่างไปจากเขา...
"เธอนี่...ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ"กล้วยไม้ขาวว่าพลางยิ้มบาง มือขาวนั้นวางทาบบนมือบางของอีกฝ่ายอย่างเงียบงัน โดยไม่หันหน้าไปมอง
มุคุโร่สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากมืออีกฝ่ายที่ทำให้หัวใจที่คิดว่ามั่นคงแกว่งคว้าง
ราวกับว่ามีตัวตนจริงๆ...
"แล้วคุณอยากให้ผมเปลี่ยนไปหรอครับ"ถามกึ่งประชดประชัน ดวงตาสีไม่เข้าคู่ปรือปิดลง
ความอบอุ่นจากมือใหญ่นั้น ช่างดูเหมือนคนเป็นยิ่งกว่าเขาเสียอีก...
"อืม...ฉันว่ามุคุโร่คุงเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว หรือต่อให้เธอเปลี่ยนไปจริงๆ...ฉันก็ยังรักเธออยู่ดี"
คำบอกรักของคนที่จากไปแล้ว เรียกเสียงหัวเราะหวานให้กังวาลใส
"ขี้โกงสมเป็นคุณจริงๆนะครับ พูดลอยๆแบบนั้นใครจะไปเชื่อคุณลง"
ไม่มีการสนทนาใดอีกระระหว่างคนทั้งคู่
จะมีก็แต่สัมผัสที่ส่งผ่านจากมือของทั้งสองเท่านั้น
กับการที่ราชันย์บุปผานั้นโรยราจากไป เขาควรจะดีใจใช่ไหม...กับอิสระภาพที่ได้รับมา...
หากแต่เขากลับยังฝันถึงเบียคุรันอยู่เสมอ...
ไม่ชอบเลย...
มุคุโร่เกลียดสีขาว เช่นเดียวกับที่เขาเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง
บางที....ความฝันสีแดงของเขาอาจเกิดขึ้นเพราะเขาอยากย้อมทุกสิ่งให้กลายเป็นโลหิตก็เป็นได้
เนิ่นนาน... ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากขึ้นอย่างแผ่วเบา
"ถ้าหากผมไม่ใช่ปิศาจ...บางทีผมอาจกำลังร้องไห้อยู่ก็เป็นได้"
ปิศาจไม่มีน้ำตา...
ดังนั้นจึงมิอาจร่ำไห้เพื่อใครได้
แม้กระทั่งผู้เป็นที่รัก...
สายลมพัดพรู ทำให้กลีบแดงสดของเจ้าดอกซากุระนั้นฟุ้งกระจาย
ราวกับจะย้อมโลกทั้งใบให้จมอยู่ใต้ความงามแสนร้าวรานของซากุระโลหิต
"ฉันก็อยากเห็นเธอร้องไห้นะที่รัก แต่ว่า..."มือหนากระชับกุมมือบางแน่น
"มุคุโร่คุง...เธอน่ะ สวยที่สุดเมื่อมีรอยยิ้มนะ"
ประโยคที่ทำให้นัยน์ตาบนดวงหน้างามสคราญนั้นไหวระริก
"คึหึหึ คุณก็ปากหวานไปเรื่อยนะครับ เทวาที่รัก..."
รอยยิ้มงามถูกแต่งแต้มลงบนเรียวปาก
"เห็นมั้ย...ฉันบอกแล้วว่าเวลาเธอยิ้มน่ะสวยที่สุด"
คำพูดของคนที่อยู่อีกฟากของต้นซากุระ ทำให้คิ้วเรียวเลิกขึ้นน้อยๆด้วยความสงสัย
"คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมกำลังยิ้ม"
เจ้าของนามกล้วยไม้ขาวโคลงหัวน้อยๆ พร้อมยิ้มกว้าง
"ฉันรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอนั่นแหละ"
ซากุระยังคงร่วงโรยอย่างเชื่องช้า...
งดงาม อ้างว้าง เปลี่ยวเหงา...
ซากุระที่เหมือนเช่นร่างระหงเจ้าของห้วงฝัน...
"ผมควรเชื่อคุณมั้ยครับ"กล่าวกลั้วหัวเราะ มือเรียวบางยื่นไปรองรับกลีบซากุระสีสดที่ตัดกับผิวขาวซีดของตน
"คุณเบียคุรัน...ผมกำลังฝัน"เสียงหวานพูดขึ้นลอยๆ
"ในฝันนี้ที่มีคุณ... มันทำให้ผมกลัวว่าสักวันคุณจะหายไปจากความฝันของผม ทำให้ผมกลัวทุกครั้งที่หลับตา..."
เพราะอีกฝ่ายได้จากเขาไปแล้วในความจริง...
แล้วถ้าวันหนึ่ง สีขาวเพียงหนึ่งเดียวนี้ได้หายไปจากโลกสีชาดของเขา...
"ถ้าหากเป็นแบบนั้น...ผมจะไปหาคุณได้ที่ไหนกัน"
แม้มุคุโร่จะไม่เห็นอีกฝ่าย หากแต่แปลกที่มุคุโร่รู้สึกได้ว่าเบียคุรันกำลังยิ้ม
ยิ้มอ่อนโยนแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
"ฉันไม่ไปไหนหรอก..."
รับรู้ถึงความจริงจังจากน้ำเสียงที่เหมือนจะระรื่นนั้น
"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปหรอกนะ...ที่รัก ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เธอลืมฉันหรอก"
มากกว่าคำมั่นสัญญาใดๆ สายหมอกรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว หากแต่ไร้ซึ่งหยาดน้ำตา
ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะยิ้ม แล้วพูดขำๆ
"นั่นคือความเห็นแก่ตัวของคุณหรอครับ"
ร่างสูงซึ่งอยู่อีกฟากหัวเราะระรื่น ดวงตาสีม่วงสวยนั้นทอประกายระริก
"ฉันเรียกมันว่าความรักต่างหากนะมุคุโร่คุง"
เมื่อได้ฟังประโยคสมเป็นเจ้าตัว มุคุโร่จึงหัวเราะออกมา ก่อนปรือตาลงอย่างแช่มช้า
ไร้ซึ่งซุ่มเสียงหรือสัมผัสอื่นใดนอกจากปลายนิ้วที่สอดประสาน หากเพียงเท่านั้นก็ส่งผ่านความรู้สึกได้เกินกว่าถ้อยวลีใดๆ
มุคุโร่หลับตา...เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่แลดูเหมือนกำลังนอนหลับอย่างสงบ
ผม...จะเชื่อคุณได้มั้ยนะ...
ถึงอย่างนั้น ตอนนี้เขาก็ขอเลือกที่จะเชื่ออย่างหมดหัวใจ
จนกว่าจะมีสิ่งใดพรากฝ่ามือนี้ออกจากกัน...
Fin.
ความคิดเห็น