คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [2769,G69]Sognare
เอาก็เอา ฟิค27เรื่องแรกของคนที่ไม่เคยอ่านทูน่าเลยสักครั้งไม่ว่าแมะหรือแคะ!!
ไปอ่านโลด ถ้าภาษาเน่าอย่าว่ากัน ไม่ได้อ่านทวน
คำเตือน:: ทูน่าฟิคนี้อาจไม่ใช่ทูน่าที่คุณรู้จัก= =''
...การที่ผมได้พบคุณในความฝัน
นั่นแสดงว่า ผมยังลืมคุณไม่ได้ใช่มั้ยครับ
[KHR] Sognare
Author:: Oujikitsu
Wraning:: Yaoi
Piaring:: 2769,G69 [Tsuna x Mukuro,Giotto x Mukuro]
Rate:: PG-15
แสงสว่างยามเช้าสาดส่องผ่านม่านซึ่งถูกมือขาวเลื่อนเปิดออก สาดกระทบเรือนผมสีไพลินยาวสลวยซึ่งแผ่เต็มเตียงขาว
"อรุณสวัสดิ์...มุคุโร่"
เสียงเรียกที่ทำให้แพขนตายาวนั้นขยับไหว ก่อนจะปรือขึ้น เผยให้เห็ยดวงตาสองสีคู่งามประหลาด
สายหมอกมองดูดวงตาที่ละม้ายคล้ายกับใครบางคนในห้วงฝัน หากแต่ตนรู้ดีว่าไม่ใช่...
ต่อให้คล้ายกันขนาดไหน หากแต่ก็ไม่ใช่ใครคนนั้นซึ่งจากเขาไปแสนนาน
"อรุณสวัสดิ์ครับ...วองโกเล่"เอ่ยทักพร้อมเรียวปากงามชึ่งขยับยิ้มอย่างเย้ายวน
"คิดจะนอนไปถึงเมื่อไหร่กัน"บุรุษวัยยี่สิบห้าพูดยิ้มๆ พลางนั่งลงบนเตียงของร่างบาง
"ก็ผมรู้ว่ายังไงคุณก็ต้องมาปลุกผมไงครับ"เขาว่า พร้อมยันกายขึ้น มือบางปิดปากหาวหวอดเพื่อหลบนัยน์ตาของอีกฝ่ายที่จ้องมาตรงๆ
สึนะรู้ดีถึงเหตุผลที่คนตรงหน้าไม่เคยจะตื่นเช้า
วันเวลาหล่อหลอมเขาให้กลายเป็นบอสแห่งแฟมิลี่ที่เหมาะสมคู่ควรกับนามแห่งวองโกเล่มากที่สุดคนหนึ่ง เขารู้ว่ามุคุโร่มักจะฝันถึงนภาแรกแห่งวองโกเล่ และไม่อยากจะตื่นขึ้นมา...
มือหนาลูบเส้นผมยาวสีสวยนั้นเบาๆ รอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนเรียวปาก
"เดี๋ยวเจอกันข้างล่างนะ ฉันจะรอ"พูดจบก็ประทับจูบบนหน้าผากมล ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกจากห้องไป
นัยน์ตาสองสีของสายหมอกแสนงามมองส่งแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างเงียบงัน
รู้... ว่าเขาควรจะใส่ใจกับปัจจุบันตรงหน้า หากแต่...
"ผม... ต้องทำยังไงถึงจะลืมคุณหรอครับ คุณจีออตโต้"
*********
ร่างเพรียวระหงใต้ชุดหนังดำสนิทก้าวลงมาตามบันใดวนช้าๆ ดวงตาสองสีแปลกประหลาดแลดูราวกับทอดมองไปยังที่ไกลแสนไกลเสมอ เส้นผมสีน้ำเงินยาวจรดบั้นท้ายกลมกลึงถูกรวบเอาไว้อย่างเรียบร้อย มุคุโร่เดินออกไปยังสวนที่ซึ่งใครบางคนกำลังรอเขาอยู่
แสงสีทองของยามบ่ายที่ไม่ร้อนแรงเหมือนที่ญี่ปุ่น ตกกระทบเส้นผมสีน้ำตาล ทำให้มันแลดูคล้ายสีทองอยู่ในที ร่างสูงที่กำลังจิบชาหอมกรุ่นเบือนสายตามามองผู้มาเยือน พร้อมรอยยิ้มอ่อนๆที่ปรากฏบนเรียวปาก
นั่น... ทำให้มุคุโร่ชะงัก
ภาพของใครบางคนพลันซ้อนทับกับคนตรงหน้าทำให้เขาต้องหลับตาลง ก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกเว้นว่างไว้
"นายนี่ตื่นมาเวลาน้ำชาทุกทีเลยนะ"
ประโยคที่ทำให้เขาหลุดยิ้มบาง
"ก็เพราะคุณชอบไปปลุกผมตอนบ่ายทุกทีนี่ครับ"ว่าพลางยกช็อคโกแลตร้อนของโปรดของตนขึ้นจิบ
"แล้วถ้าฉันไม่ปลุกนายจะตื่นกี่โมงล่ะเนี่ย"นภาพูด พลันนึกถึงคราวที่เขาไปทำงานแต่เช้า พอกลับมาตอนสี่โมงก็พบว่าร่างงามยังคงซุกอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่เลย
"อืม... คุณก็ลองไม่ปลุกผมดูสิครับ ไม่แน่...ผมอาจไม่ตื่นขึ้นมาเลยก็ได้ คึหึหึ"กล่าวทีเล่นทีจริง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าคว้ามือของเขาขึ้นมากุมแน่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ทอประกายอบอุ่นอ่อนโยนเสมอแปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง เช่นเดียวกับน้ำเสียงซึ่งเอ่ยออกมา
"แบบนั้นไม่ได้นะมุคุโร่"
น้ำหนักที่กุมกระชับนั้น ทั้งหนักแน่นและอ่อนโยน...
"ต่อให้นายหลับไป ฉันก็จะปลุกให้ได้"
ใช่...
เพราะนายคือสายหมอกของฉัน...
คือคนคนเดียว... ที่เขาจะไม่ยอมยกให้ใคร จะเป็นนภาหนึ่งเดียวที่คอยโอบอุ้มเจ้าสายหมอกแสนงาม...
มุคุโร่หลับตาลง ความรู้สึกมากมายผุดพรายขึ้นเต็มหัวใจ
หนึ่งในนั้น คือความตื้นตัน
รอยยิ้มเย้ายวนปรากฏบนกลีบปากสีสด
"ครับ..."
เสียงหวานแผ่วเบาในคราแรก ก่อนที่เขาจะลืมตา นัยน์ตาสองสีสบกับดวงตาสีน้ำตาลตรงๆ กระแสเสียงก็พลันเปลี่ยนเป็นมั่นคง
"ต่อให้ผมหลงอยู่ในความฝัน... ผมก็จะตื่นมาพบคุณ แต่คุณจะต้องปลุกผมนะครับ วองโกเล่"
สึนะยิ้ม มือขาวแตะลงบนดวงหน้างามของอีกฝ่าย
"อืม... ฉันสัญญา"
*********
แสงสว่าง...
สายลมและสีทองของดวงอาทิตย์นั้น ช่างแลดูเจิดจ้าเหลือเกิน...
เช่นเดียวกับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
"เธออีกแล้วหรอ"เสียงนุ่มทุ้มแสนอ่อนโยนดังขึ้นทั้งที่ยังยืนหันหลัง เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากผู้มาเยือน
"คึหึหึ ถ้าผมเลือกได้ก็คงไม่มาที่นี่หรอกครับ"ร่างงามเย้ายวนเดินไปยืนข้างชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีทอง
ใช่...
ถ้าเลือกได้ เขาก็อยากลืมเสียที...
"ฉันก็ว่าเธอไม่ควรมาหรอกนะ..."พูดพลางขยี้เส้นผมสีน้ำเงินของอีกฝ่ายจนมันยุ่งเหยิง ดวงตาสีฟ้าสวยฉายประกายเอ็นดู
มุคุโร่ขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนบ่นเบาๆ
"ในสายตาคุณผมไม่เปลี่ยนไปเลยหรอครับ"
คำถามที่ทำให้จีออตโต้ยิ้มบาง ก่อนตอบ
"เธอก็....สวยขึ้นมาก"
ประโยคที่ทำให้ผิวหน้าขาวนั้นร้อนวูบจนต้องหลบดวงตาของอีกฝ่ายที่จ้องมาตรงๆ
"แต่ถึงยังไง เธอก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยของฉันอยู่ดี โคลม"พูดพลางตบหัวสวยๆนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอามีอลง นัยน์ตาสีเดียวกับท้องนภานั้นจ้องมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
"ผม...ชื่อมุคุโร่ต่างหาก"หลุดปากเถียงไปด้วยความเคยชิน ก่อนจะพูดต่อ
"พวกคุณ...เหมือนกันจังนะครับ"
คำพูดที่ทำให้ร่างสูงใต้เสื้อคลุมสีดำเอ่ยถามขึ้น
"ฉันกับบอสรุ่นปัจจุบัน? เหมือนกันยังไงหรอ"
สายหมอกหลับตาลง พลางตอบ
"อ่อนโยน แต่ขี้แกล้ง"
เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบนั้น จีออตโต้ยิ้มกว้าง พร้อมหันกลับมามองคนข้างกาย
"ฉันก็แกล้งแต่เธอเท่านั้นแหละ"
มุคุโร่สบดวงตาสีฟ้า เรียวปากงามคลี่ยิ้มบางที่แสนเย้ายวน
"รังแกเด็ก"
ภาพวันเวลาเก่าๆฉายชัดขึ้น
ผ่านไปแสนนาน... หากแต่ราวกับวันเวลานั้นช่วยย้ำเตือนให้มันชัดเจนยิ่งกว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
"ผม... อยากให้ฝันนี้ไม่มีวันจบ"รำพึงแผ่วเบา ทำให้รอยยิ้มของคนตัวสูงกว่าแปรเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนโยนเจือเสียใจ
"ฉันเป็นเพียงแค่ความทรงจำของเธอนะ"
"ผมรู้..."เจ้าของเนตรสองสีหลับตาลง เก็บซ่อนความหวั่นไหวไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
"แต่ถึงยังไงผมก็ลืมคุณไม่ได้อยู่ดี"
รุ่นแรกของวองโกเล่ยกมือขึ้นวางบนศรีษะของอีกฝ่ายเบาๆ
"ถึงเวลาที่เธอต้องตื่นแล้วล่ะ"
มุคุโร่ก้มหน้าลง มือเรียวจับมือขาว แล้วนำมาแนบบนแก้มของตน
"สักวัน... ผมจะต้องลืมคุณให้ได้"
เพราะเขาไม่อยากรู้สึกผิดต่อปัจจุบันของเขามากไปกว่านี้แล้ว...
*********
"อรุณสวัสดิ์มุคุโร่"
"อรุณสวัสดิ์ครับ วองโกเล่"
เช้า... หรือก็คือบ่ายของวันใหม่เริ่มต้นด้วยคำทักทายแบบเดิม พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนของผู้มาปลุก
"ฝันดีรึเปล่า"ถามพลางรวบร่างบางมากอด ทำให้ดวงหน้าสวยขึ้นสีน้อยๆ
"ก็ไม่เชิงครับ...รู้อยู่แล้วก็ยังแกล้งถามผมอีกนะ"ประโยคที่เรียกรอยยิ้มให้ถักทอบนริมฝีปากของชายหนุ่มใต้สูทสีดำ จมูกโด่งสูดกลิ่นอันเย้ายวนมิแพ้รูปโฉมจากเรือนกายอีกฝ่าย
"ก็ฉันอยากรู้จากปากนายมากกว่านี่"ว่าพลางคลายอ้อมกอดออก ดวงตาสีน้ำตาลสบลงในนัยน์ตาสีไม่เข้าคู่ พร้อมมือขาวที่เชยคางมลขึ้น
และยังไม่ทันที่สายหมอกจะพูดอะไร เรียวปากของอีกฝ่ายก็กลืนกินเสียงทั้งหมดของเขาไปจนหมด
จูบที่ทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวล หากแต่ทำให้หัวใจเต้นระรัวนั้นทำให้ร่างบางปรือตาลง เนิ่นนาน...ก่อนที่อีกฝ่ายจะยอมผละออกอย่างอ้อยอิ้ง
"หวานแบบนี้ท่าทางเมื่อคืนนายจะฝันดีนะ"
ประโยคที่ทำให้มุคุโร่ต้องหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความอาย มือเรียวผลักแผ่นอกของร่างสูงออก
"แล้วเมื่อไหร่คุณจะไปซะทีล่ะครับ ผมจะได้ไปอาบน้ำ"
ร่างงามใต้ชุดนอนผุดลุกขึ้น ก่อนจะเซถลาล้มลงบนตักของคนผมสีน้ำตาล เมื่อมือหนานั้นเกี่ยวเอวบางเอาไว้
"อะไรล่ะครับสึนะ"คนโดนโอบเริ่มดิ้น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายช้อนร่างเขาขึ้นอุ้ม
"ก็ไปอาบน้ำไง"เสียงที่ฟังดูซื่อๆแต่เขารู้ดีว่านภาแห่งวองโกเล่ทิ้งความซื่อบื้อที่เคยมีไปนานแล้ว
"ปล่อยผมนะครับ ผมอาบเองได้"
ทว่าเสียงนั้นกลับถูกเมินอย่างสิ้นเชิง จนในที่สุด...หมอกก็ต้องยอมแพ้ให้กับนภา
บอกแล้ว... ว่าพวกคุณมันขี้แกล้ง
**********
น้ำอุ่นจัดซึ่งอาบไล่ร่างงาม ทำให้ผิวขาวจัดนั้นปรากฏสีชมพูระเรื่อ
"แล้วนี่คุณไม่คิดจะออกไปจริงๆหรอครับ"เอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอดสูทพาดเอาไว้ พร้อมทั้งถลกแขนเสื้อทั้งสองขึ้น
"ไม่ล่ะ วันนี้ฉันว่าง"พูดอย่างอารมณ์ดีโดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าแก้มขาวๆของอีกฝ่ายแดงซ่าน
มือขาวเทแชมพูลงบนฝ่ามือ ก่อนจะลงมือสระเรือนผมสีไพลินสวยอย่างเบามือ
ท่าทางที่ดูปกติทำให้มุคุโร่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
หากแต่ก็วางใจได้ไม่นาน เมื่อจู่ๆมือที่ซุกซนก็เริ่มลูบไปตามเอวบาง อีกทั้งเรียวปากบางยังเริ่มไล่ไปตามลำคอระหง
"วะ...วองโกเล่ อย่าสิครับ"เสียงหวานว่าพลางปรายตาดุๆไปมอง
หากแต่ดูจะเป็นการกระทำที่พลาดไปสักหน่อย เพราะดวงตาสองสีพร่างพราวด้วยหยาดน้ำนั้นช่างเย้ายวนชนิดใครเห็นก็ควบคุมตัวเองได้ยาก
เรียวปากร้อนประทับลงบนกลีบปากแดงสด มือขาวข้างหนึ่งรวบมือบางที่พยายามปัดป่ายไว้ ส่วนอีกข้างก็ปลดผ้าขนหนูซึ่งพันรอบเอวคอดออก
สถานการณ์ล่อแหลมสุดๆทำให้ดวงหน้างามแดงก่ำ ก่อนที่เขาจะรวบรวมแรงทั้งหมดผลักร่างสูงออก มือเรียวรีบคว้าผ้าขนหนูมาพันกายท่อนร่าง
"คุณชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย!"พูดจบ ร่างระหงก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปด้วยความเขิน ทิ้งให้คนโดนว่ายิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ตรงงั้น...
**********
ดึกสงัด... ร่างเพรียวระหงกำลังตกอยู่ในห้วงนิทรา
แสงจันทร์สีเงินกระทบดวงหน้างดงาม ยิ่งเสริมเสเน่ห์จนหากมองนานๆคงต้องตกอยู่ใต้ห้วงแห่งความลุ่มหลงที่แสนหวาน
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองดูใบหน้านั้น พร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน
สายหมอกแสนงามที่เขาชิงมาจากวินดีเช่...
สีนะไม่รู้ว่ามุคุโร่มีความสัมพันธ์แบบไหนกับรุ่นที่หนึ่งแห่งวองโกเล่
หากแต่ไม่ว่ายังไง เขาจะไม่มีวันเสียคนคนนี้ไปแน่
"ถ้าฉันทำได้... ก็อยากให้นายฝันเห็นแต่ฉันคนเดียว"
นิ้วเรียวเกี่ยวพันเส้นผมยาวนุ่มลื่นเล่นอย่างเหม่อลอย ก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา พร้อมรำพึงกับตนเอง
"นี่ฉันเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่านะ..."
**********
"เมื่อไหร่เธอจะเลิกมาที่นี่ซะทีนะ"เสียงนุ่มเจือหัวเราะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างเพรียวระหงอันคุ้นเคย
"คุณจะไล่ผมหรือไงครับ"กล่าวค้อนพลางเดินไปยืนข้างร่างสูงเช่นทุกครั้ง ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
"ฉันไม่มีสิทธิ์ไล่เธอหรอกนะ โคลม"
มุคุโร่ยิ้มบางที่แลดูแสนเศร้า
เขาไม่ชอบชื่อนั้น...
และไม่ชอบยิ่งกว่าเมื่อมันถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนของอีกฝ่าย
'มุคุโร่งั้นหรอ นามที่น่ากลัวแบบนั้นมันไม่เหมาะกับเธอหรอกนะ'
ประโยคที่ติดอยู่ในความทรงจำ ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด
"คุณ...ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะครับ"
จีออตโต้หันมามองร่างงาม แล้วยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู
"เธอก็ยังน่ารัก ชอบทำเป็นเข้มแข็งแต่ภายในเปราะบางเหมือนเดิม"
ดวงตาคู่งามที่ก้มลงมองพื้นหันขวับ ก่อนจะรีบเอ่ยเถียง
"ผมไม่ได้อ่อนแอแบบนั้นสักหน่อย"
นภาเพียงหัวเราะ มือขาววางลงบนศรีษะซึ่งปรกคลุมด้วยเส้นผมสีน้ำเงิน ก่อนลูบเบาๆ
"คุณชอบเอาแต่หัวเราะแบบนั้นเรื่อยเลย"
สายหมอกหลับตาลง ความอบอุ่นจากมืออีกฝ่ายทำให้น้ำตาที่เขาเคยคิดว่าเหือดแห้งไปหมดแล้วเอ่อคลอ
อบอุ่น...
อ่อนโยน...
ทั้งที่เป็นแบบนั้น...
"ทั้งที่เป็นแบบนั้น... แต่คุณก็จากผมไป"
กระแสเสียงเศร้าจนน่าใจหายนั้นทำให้ดวงตาสีฟ้าหม่นแสงลง
"ฉัน...ขอโทษ"
ว่าพลางเกลี่ยน้ำตาบนแก้มขาวออกอย่างแผ่วเบา
"คึหึหึ คุณน่ะชอบทำให้ผมร้องไห้อยู่เรื่อยเลย"มุคุโร่ว่าพลางปัดมืออีกฝ่ายออก นัยน์ตาสองสีจ้องมองดวงตาสีฟ้าตรงๆ ก่อนตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่อยากถามมาตลอด
"คุณเคยรักผมมั้ยครับ...คุณจีออตโต้"
สายลมไร้ที่มาพัดผ่าน ทำให้เรือนผมสีไพลินนั้นปลิวไหว
ความเงียบ... โรยตัวลงอย่างเชื่อช้า
ชั่วครู่ที่คนถูกถามนั้นนิ่งเงียบ
ชั่วครู่... ก่อนที่เรียวปากบางจะขยับยิ้มแสนอ่อนโยน
"รักสิ..."ดวงตาสีฟ้านั้นสะท้อนประกายอบอุ่นอ่อนโยน หากแต่กลับดูจริงจังและมั่นคง
"รักมาตลอด กระทั่งตอนนี้ก็ยังรัก"
คำตอบที่ทำให้หัวใจที่เคยสงบนิ่งนั้นสั่นไหว
"แต่ว่านะโคลม...ไม่สิ มุคุโร่"จีออตโต้หลับตาลง ก่อนจะปรือตาขึ้นใหม่
"ฉันเป็นเพียงแค่อดีตของเธอนะ"
ราวกับน้ำเย็นสาดลงกลางใจของสายหมอก
รู้... ว่าคนตรงหน้าต้องการจะบอกอะไร
และเพราะรู้... น้ำตาจึงได้ไหลริน
มือขาวแตะลงบนดวงหน้างามสคราญ ก่อนพูดเสียงเบา
"อย่าร้องไห้สิ เด็กน้อยของฉัน..."
"ก็คุณนั่นแหละที่ทำให้ผมร้องไห้"
เสียงหวานสั่นเครือนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนโดนว่า
"ฉันคือท้องฟ้า เธอคือสายหมอก แต่ว่านะ..."
ดวงตาสีฟ้าสวยทอประกายอ่อนโยนเจือเศร้าเสียใจ
"ฉันไม่ใช่นภาของเธอ และเช่นเดียวกัน เธอก็ไม่ใช่สายหมอกของฉัน ฉันที่เป็นเพียงอดีต..."
มุคุโร่รู้...
รู้มาตลอด หากแต่เขาก็ตัดใจลืมนภาที่อ่อนโยนกับเขาเหลือเกินนี้ไม่ได้เสียที
เพราะอย่างนี้สินะ...คนตรงหน้าถึงได้พูดออกมา เพื่อตัดอดีตซึ่งเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้...
"ผมจะไม่ได้เจอคุณอีกใช่มั้ย"
ถามด้วยความใจหาย แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายรั้งร่างของเขาไปโอบกอด
"ฉันอยากให้เธออยู่กับปัจจุบันนะ แต่ว่า..."มือขาวลูบเส้นผมนุ่มลื่นนั้นเบาๆ
"ช่วยคิดฉันได้มั้ยมุคุโร่ แค่นานๆครั้งก็พอ"
นัยน์ตาสองสีปรือปิดลงแช่มช้าราวอยากเก็บความอบอุ่นนั้นให้เป็นนิรันด์
"เรียกผมว่าโคลมเถอะครับ"
ยากเหลือเกิน...ที่จะเก็บกลั้นน้ำตา
ยากพอๆกับที่เขาจะลืมให้หมดทั้งใจ...
"ฉันรักเธอนะ...โคลม"
ไม่มีอะไรนอกจากอ้อมกอดและฝ่ามืออันอบอุ่นอ่อนโยนซึ่งโอบประครอง เฉกผืนนภาที่โอบอุ้มสายหมอก
แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว...สำหรับเขา
"ผมจะไม่มีวันลืมคุณ... จีออตโต้"
สิ้นเสียง ร่างงามก็พลันสลายไป...
ทิ้งให้นภานั้นยืนนิ่งงัน
"สักวัน...ฉันจะได้เจอเธออีก..."
เพราะรู้และเชื่อเช่นนั้น เขาจึงปล่อยอีกฝ่ายไปสู่ปัจจุบัน
"ฉันจะรอเธอ... เราจะได้พบกันอีกอย่างแน่นอน"
ในอนาคตที่ไกลแสนไกล...
"เพราฉนั้น... ช่วยจำฉันไว้นะ แค่เศษเสี้ยวในหัวใจเธอก็พอ"
ดวงตาสีฟ้าทอดมองออกไปยังผืนนภาสีเดียวกัน พร้อมทั้งยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
"Mio...Chome*"
***********
"มุคุโร่...มุคุโร่!"
สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้คืออ้อมกอดที่โอบรัดแน่นอย่างหวงแหน และเสียงซึ่งเหมือนจะสั่นเครือ
"วอง...โกเล่"
เสียงหวานเรียกอีกฝ่ายเบาๆ ดวงตาสองสีคู่สวยเบือนไปมองท้องฟ้าภายนอกซึ่งกลายเป็นสีส้มของยามเย็น
"ค่อยยังชั่ว...ฉันนึกว่านายจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว"สึนะขยับยิ้มออกมาอย่างโล่งอก...
ตอนที่เรียกเท่าไหร่ร่างบางก็ไม่ลืมตาสักที มันทำให้เขากลัวแทบบ้า
กลัวที่จะสูญเสีย...
"คุณ... ปลุกผมสินะครับ"มุคุโร่ถาม อ้อมกอดของคนตรงหน้าช่างอบอุ่น... แม้จะแตกต่างกับอ้อมแขนของอีกคนในห้วงฝัน หากแต่สิ่งที่เหมือนกันคือความอ่อนโยน...
"ก็ฉันสัญญาเอาไว้แล้วนี่"ร่างสูงคลายอ้อมกอดอ่อน พลางยิ้มบาง
"อย่าจากฉันไปนะ มุคุโร่"
เสียงนั้นอ่อนโยน เจือความเป็นห่วงและอ่อนวอนอย่างลึกลับ ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบ
ข้างๆเขา...มีคนที่คอยเป็นห่วงขนาดนี้
รักเขามากมายขนาดนี้...
นภาเดียวที่เป็นปัจจุบันของเขา
ดวงตาคู่งามเย้ายวนเอ่อคลออัสสุชล ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงนิ่ง
"ขอบคุณ...ที่ปลุกผม ขอบคุณที่รักษาสัญญานะครับ"
ดวงตาสีน้ำตาลมองดูร่างที่สั่นระริก ก่อนลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ
น่าแปลก...ที่สายหมอกไม่เห็นภาพซ้อนของจีออตโต้อีกต่อไปแล้ว
"ผมจะอยู่ข้างๆคุณ ตลอดไป...ผมสัญญาครับ วองโกเล่"
คุณที่เป็นนภาของผม
เช่นเดียวกับที่ผมเป็นสายหมอกของคุณ...
"อืม... ฉันเชื่อนาย"มือขาวเชยคางมลขึ้น ก่อนจะประทับจูบอย่างอ่อนโยน
จูบที่ทำให้หัวใจไหวระรัว ทำให้หยาดน้ำตาแห่งความตื้นตันยิ่งไหลริน
"เพราะนาย...คือผู้ภิทักษ์สายหมอกของฉัน"
เรียวปากบางผละจาก พร้อมนิ้วเรียวที่เกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้างามเบาๆ
"ผมรักคุณครับ วองโกเล่"
แม้จะยังลืมไม่ได้...หากแต่มีเพียงความรู้สึกนี้เท่านั้นที่เขามั่นใจ
มุคุโร่ซุกหน้าลงกับแผ่นอกของนภา ก่อนพึมพำเสียงเบา
"ผมง่วงจังเลย... ราตรีสวัสดิ์ครับสึนะ"
บอสแห่งวองโกเล่แฟมิลี่ขยับยิ้มอ่อนโยน ดวงตาคู่สวยมองดูร่างบางในอ้อมกอด พร้อมพูดตอบอีกฝ่าย
"ราตรีสวัสดิ์...มุคุโร่"
สิ้นกระแสเสียงอ่อนโยนนั้น มุคุโร่ก็หลับไปแทบจะในทันที
น่าแปลก...ที่เขาไม่ฝันอย่างที่เป็นมาตลอด...
ขอบคุณนะครับ วองโกเล่...
แม้ตอนนี้อาจจะยังมองเห็นภาพซ้อนของใครบางคนในตัวคุณ
แต่ที่ผมรักคุณน่ะ...เป็นความจริง
และผม...ก็จะขอเชื่อมั่นเพียงในความรู้สึกนี้เท่านั้น...
ขอบคุณนะครับ...คุณจีออตโต้
ที่ช่วยทำให้ผมตื่นจากฝันแห่งอดีตที่หลงวนเวียนมาแสนนาน
และผม...จะจดจำคุณไว้ ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ลืม...
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเกลี่ยเส้นผมสีไพลินซึ่งตกลงปรกใบหน้างามออก ก่อนแนบเรียวปากบนหน้าผากมลแผ่วเบา
"ฉันรักนาย...Mio Nebbbia**"
********
*โคลมของฉัน
**สายหมอกของฉัน
-ชื่อฟิคแปลว่า ความฝัน ครับ
-แก้ไขตรงคำสุดท้ายแล้วนะครับ ขอบคุณที่เตือน ไรท์เตอร์มันเมาาาาา
ปล.แน่ใจนะว่าคู่หลักคือ2769ไม่ใช่G69=[]=!?
ความคิดเห็น