คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ 03 ] 물처럼 * Like the Water
OS: 물처럼 ‘Like the Water
Author: 桃 모유리♥
Couple: Joonmir
Rate: G {PURE baby}
Note; first upload,January 2012 © themomo
- - { ‘ L I K E T H E W A T E R ; ?
Love isn’t anything…. But the purity
ความรักนั้นเป็นเพียงแค่.... ความรู้สึกที่บริสุทธิ์
“อุตส่าห์มาเที่ยวบ้านจุนทั้งที เดี๋ยวจุนไปชงโกโก้ให้นะ” เด็กชายวัยแปดขวบเอ่ยบอกเพื่อนสนิทก่อนจะหายเข้าไปในห้องครัวเพื่อชงเครื่องดื่มโปรดของเด็กๆ น้ำเปล่าใสบริสุทธิ์ถูกเทลงในแก้วสีน้ำตาลใบโปรดของเจ้าตัว และแก้วกาแฟอีกถ้วยสำหรับผู้มาเยือน ช้อนกาแฟคนของเหลวนั่นให้เข้ากับผงสีน้ำตาลที่นอนรออยู่แล้วในถ้วยจนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ก่อนจะยกมันพร้อมกับครีมและน้ำตาลไปยังห้องรับแขกที่อีกคนกำลังรออยู่
“จืดจัง.. ใส่น้ำตาลอีกดีกว่า” ยังไม่ทันได้ให้อีกคนได้ลิ้มรส เด็กชายตัวโตกว่าก็ลงมือชิมแล้วเบ้หน้าออกมาเสียแล้ว มือเล็กเติมน้ำตาลลงในแก้วทั้งสองที่ดันไม่หวานเท่าที่ควรจะเป็น ก่อนจะยกมันขึ้นจิบเพื่อทดสอบอีกรอบ เขาต้องการให้มันดีที่สุดก่อนที่ ‘มีรือ’ เพื่อนสนิทของเขาจะได้ชิมมัน
“ว้า หวานไปแล้ว...” กลับกลายเป็นว่าหวานเกินไป ร่างเล็กเบ้หน้า แล้วเทนมสีขาวลงไปจนหมดถ้วย... แน่นอนว่าผลของการกระทำนั่น จึงทำให้ของเหลวในแก้วนั้นมีรสชาติที่มันเกินกว่าจะอร่อยได้.. จากน้ำเปล่าบริสุทธิ์ธรรมดาเมื่อครู่ บัดนี้กลายเป็นเครื่องดื่มที่มีรสชาติมากเกินไปเสียจนไม่อร่อย... แต่เด็กชายก็ยังทำท่าว่าจะพยายามฝืนปรุงมันต่อไป.
“ไม่อร่อยใช่มั้ยล่ะ” เสียงหวานของคนที่นั่งอยู่นานพูดขัดขึ้นก่อนเพื่อนรักจะทำอะไรกับโกโก้ที่เสียแล้วนั่นอีก ตากลมมองไปยังถ้วยทั้งสองอย่างนิ่งๆ เจ้าของบ้านขมวดคิ้วเล็กน้อยกับการกระทำของอีกคน
“อื้อ”
“ถ้าอย่างนั้น จุนก็เทมันทิ้งเถอะ” พูดนิ่งๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวาน . คนตัวโตกว่าเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจแล้วพูดด้วยแววตาน่าสงสารกับอีกฝ่าย
“แต่มีรือชอบกินโกโก้ไม่ใช่หรอ แล้วนี่ผงโกโก้ก็หมดแล้วด้วย” ทำท่าสำนึกผิดเสียจนเต็มประดา จนมีรือที่มองอยู่หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“คิก. ไม่เป็นไรหรอก จริงๆแล้วเราก็กินแค่น้ำเปล่าก็ได้”
- - { ‘ L I K E T H E W A T E R ; ?
มือใหญ่รั้งเอวบางเข้ามากอดอย่างแนบแน่นโดยที่ยังหลับตาอยู่ ใบหน้าคมเกยอยู่ที่ไหล่เล็กที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบจากกิจกรรมเมื่อคืน ลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอจาวทำให้เจ้าของเรือนร่างสวยงัวเงียตื่นขึ้นจากห้วงนิทราเพราะความรู้สึกแปลกๆนั่น ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้อันเป็นสาเหตุที่เขามานอนอยู่ในอ้อมกอดแน่นของคนตัวโต
“อืมม.. ตื่นเช้าจังเลยชางซอน” เสียงหวานเอ่ยอู้อี้กับคนที่แกล้งทำเป็นหลับเมื่อเห็นว่าเขาตื่นแล้ว ทำไมจะไม่รู้ล่ะ. ก็ชางซอนน่ะเล่นแอบมาลูบนู่นลูบนี่เขาเมื่อครู่.. เจ้าของมือปลาหมึกนี่คือ อี ชางซอน วัยสิบแปดปี ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทสมัยอนุบาลของเขา เรื่อยมาจนประถม แต่พอขึ้นมอต้น ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปคนละกลุ่ม คนละห้อง ไม่ได้สนิทกันเหมือนอย่างเคย แถมอีกฝ่ายยังเปลี่ยนไปจนเขาสงสัย. ชื่อเล่นที่เคยเรียกกันเมื่อตอนเด็กๆก็กลายเป็นสิ่งต้องห้ามไปเสียอย่างนั้น .. แต่พอขึ้นมอปลายปีหนึ่งเขาก็ได้รู้ถึงสาเหตุที่อีกฝ่ายทำแบบนั้น.. ชายหนุ่มนั้นแอบรักเขามาตลอดตั้งแต่ตอนที่เป็นเพื่อนกัน พอเริ่มเข้าสู่วัยที่โตขึ้นเลยไม่รู้จะวางตัวอย่างไร.. เพราะความรู้สึกที่มีนั่นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ... เพราะคำสารภาพในตอนนั้น ตอนนี้ทั้งสองจึงได้เลื่อนสถานะจากเพื่อน กลายมาเป็น ‘แฟน’ กันในที่สุด..
“อือ... เราฝันถึงตอนที่เราเด็กๆน่ะ ชอลยง.” ร่างสูงเอ่ยบอกพลางลูบหัวอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนจนร่างบางลอบยิ้มน้อยๆกับสัมผัสที่แสนอบอุ่นของคนตรงหน้า... ที่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน
นั่นสินะ.... ฉันเองก็คิดถึงตอนนั้น... สมัยที่ฉันยังเป็นมีรือของนาย..
และนายก็ยังเป็นจุนของฉัน.....
ทั้งสองเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยด้วยกันเหมือนทุกทุกวัน. มือหนาที่โอบเอวเล็กแสดงความเป็นเจ้าของอย่างแนบแน่นเป็นภาพที่เห็นจนชินตา คำพูดที่ดูผ่านการเลือกสรรรมาอย่างดีเป็นคำหวานที่หากสตรีใดได้ยินคงจะต้องเขินอายไปกับมันกลับทำให้ร่างเล็กรู้สึกเกร็ง....
เขาควรจะชินได้แล้วสินะ กับท่าทางที่ดูใส่ใจกับเขามากกว่าที่เคยเป็นนั่น. ตั้งแต่คบกันมาสามปี.. ชางซอนคอยดูแลชอลยงอย่างดีชนิดที่เรียกว่าฝุ่นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม คำพูดที่หวานเลี่ยนถูกส่งให้ในทุกครั้งที่ได้พูดกัน ทุกๆวันครบรอบหรือวันพิเศษ ของขวัญราคาแพงอย่างดีจะถูกจัดเตรียมมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ... รวมไปถึงเรื่องเซ็กส์....
ครั้งแรกที่พวกเขามีอะไรกันคือตอนที่อยู่มอปลายปีสอง..
แรกเป็นเพียงแค่ความหอมหวานของวัยรุ่น ที่นานๆจะมีซักครั้ง แต่ต่อมาก็กลับถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเรื่องปกติของทั้งสองฝ่าย เหมือนกับคู่รักวัยรุ่นทั่วๆไป.. ทุกอาทิตย์ ขอบยงจะไปค้างที่บ้านชางซอน โดยบอกผู้ปกครองว่าไปทำงานบ้าง ติวหนังสือบ้าง ด้วยความที่พ่อแม่เองก็เห็นชางซอนมาแต่เล็ก จึงอนุญาตให้ไป โดยไม่เคลือบแคลงใจอะไรเลย
สำหรับชางซอนแล้ว เขาอาจจะพอใจกับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้...
แต่สำหรับชอลยงแล้ว.. มันไม่ใช่..
เขายังนึกถึงชางซอนคนเดิมตอนเด็กๆอยู่เสมอ. มือที่อบอุ่น แม้ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แต่ก็รับรู้ได้ว่าห่วงใยเพียงใด. เด็กชายตัวโตที่คอยปกป้องเขาอยู่เสมอ เป็นคนติ๊งต๊องบ้าบอที่ไม่ใส่ใจภาพลักษณ์ ขี้เล่น ซนๆ ซ๊กม๊ก แถมยังเอ๋ออีกต่างหาก. แต่กระนั้นก็ยังพยายามจะแกล้งเขาอยู่เป็นประจำ ก็เลยต้องเออออทำเป็นโดนแกล้งไปซะงั้น..
แตกต่างจากชายหนุ่มที่เพอร์เฟ็กต์คนนี้... คนที่ดีเกินไป..
ทุกๆอย่างที่ชางซอนคนนี้เป็น มันทำให้เขาอึดอัด. จริงอยู่ที่ความโรแมนติก, ความอ่อนโยนพวกนั้นมันทำให้เขามีความสุข. ทำให้เขาประทับใจ.. ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ.. เพียงแต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ..
ทุกอย่างที่ดูปั้นแต่งเสริมมากมายเสียจนเลี่ยน.
เขาเพียงแค่รู้สึกอึดอัด.. เหมือนกับโกโก้แก้วนั้น ที่เต็มไปด้วยรสชาติเสียจนไม่อร่อย..
จนวันหนึ่ง.. มันก็มาถึงจุดอิ่มตัว,
มาถึงจุดสิ้นสุด , จุดที่เขาทนกับรสหวานเลี่ยนนั่นไม่ได้อีกแล้ว.
“ชางซอน... เราเลิกกันเถอะ”
- - { ‘ L I K E T H E W A T E R ; ?
ลืมตาตื่นขึ้นเพราะสัมผัสอบอุ่นของชางซอนที่โอบกอดอยู่รอบกายบาง.. กลิ่นอายของหญ้าที่แผ่ซ่านไปทั่วสถานที่แห่งนี้กับลมเย็นๆที่พัดโชยเบาๆให้หญ้าสีเขียวพลิ้วไหวไปตามแรงลม ใบหน้าหวานตัดกับผมสีน้ำตาลเข้มนั้นกำลังมีรอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้น พร้อมกับสีแดงระเรื่อที่แก้มขาว ตากลมไม่ยอมฃะจากปลาตัวน้อยในบ่อปลาไม่ยอมหันขึ้นมาสบตากับคนที่อยู่ข้างกาย
จูบเบาๆที่ข้างหูแทนคำบอกรักที่หวานเลี่ยนอย่างเคย
‘ทำไมล่ะ ... ชอลยง’ ราวกับมีคนเอาดาบมาฟันเขาให้ขาดเป็นสองท่อน. เจ็บเหลือเกิน ความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้... ทั้งๆที่เขาพยายามทุกอย่างแทบตายที่จะทำให้ร่างเล็กนี้พอใจ.. พยายามเพื่อที่จะดูแลรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด.. พยายามเปลี่ยนตัวเองตั้งมากมายเพื่อชอลยง... แต่สุดท้ายทำไมคำคำนี้ที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดจึงหลุดออกมาจากปากของร่างบางนี้ได้
‘ฮึก. ไม่รู้สิ.. เราคิดว่าชางซอนดีเกินไป.... ไม่เหมือนกับชางซอนคนที่เราเคยรู้จัก’ ร่างเล็กพูดเสียงแผ่ว หยาดน้ำตาไหลรินลงมาจากตาคู่สวยด้วยความรู้สึกที่แสนจะสับสน ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงรีบกอดปลอบอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว มือหนาลูบหลังบางอย่างแผ่วเบาด้วยความห่วงใย
‘เราอยากได้ชางซอน ฮึก คนเดิมกลับคืนมามากกว่า ฮึก.. เราอยากเรียกชางซอนว่าจุนเหมือนตอนนั้น ฮือๆๆ เราอยากให้ชางซอนแกล้งเรา.. อยากให้ชางซอนเรียกเราว่ามีรือ.. ฮืออ ชางซอนตอนนี้ดีเกินไป ไม่เหมือนชางซอนเลย ฮึก เรากลัว’ พูดสลับกับสะอื้นเหมือนเด็กๆ ท่าทางแบบนี้เหมือนเมื่อก่อน ที่ทำให้เขาต้องหลงรักคนคนนี้มาตลอด. คำพูดเอ่ยออกมาทำให้เขาอยากจะเอากระบองทุบหัวตัวเองตายไปเลย.. นั่นสินะ เขาลืมไปเลย... ว่าเมื่อก่อนเคยเป็นยังไง..
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นที่มุมปากของร่างหนา เพราะกลัวว่าชอลยงจะไม่ชอบ ชางซอนจึงพยายามทำทุกอย่างให้ออกมาเพอร์เฟ็กต์เท่าที่เขาจะสามารถทำได้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลกับมันมากเกินไป จนทำให้ร่างเล็กนี้อึดอัดโดยไม่รู้ตัว
‘ฉัน... กลัวว่ามีรือจะไม่ชอบเรา กลัวว่ามีรือจะเบื่อเราที่ไม่เอาไหนแบบนั้นต่างหากล่ะ. เราก็เลยพยายามทำตัวให้เท่ห์ๆ พยายามทำตัวดีๆกับมีรือ... ไม่รู้เลยว่ามีรือจะคิดแบบนี้... เราขอโทษนะ’ สรรพนามและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างเคยทำให้คนที่ร้องไห้อยู่หยุดสะอึกสะอื้นแล้วหันมามองหน้าของร่างสูงที่กำลังยิ้มหวานเหมือนเมื่อก่อนให้เขาอยู่
‘เรา... มาเริ่มต้นกันใหม่นะ.. คราวนี้เราจะเป็นตัวของตัวเองให้มากขึ้น. เราจะไม่สนแล้วว่าเราจะดูเป็นไอ้ห่วย เป็นตัวตลก เป็นไอ้ไม่เอาไหนในสายตาใคร. จากนี้ไปเราจะสนใจแต่มีรือ. จะฟังมีรือให้มากขึ้น’ จุนกอดร่างเล็กตรงหน้าอย่างแนบแน่น แล้วจูบเบาๆที่กลุ่มผมหอมนั่นแทนคำสัญญาที่ได้ให้ไว้เมื่อครู่.
“จุน.. มีรือรักจุนนะ”
“อื้ม. จุนก็รักมีรือเหมือนกัน”
ความรักก็เหมือนกับน้ำเปล่า.
ที่บางครั้งเราอาจปรุงแต่งมันมากเกินไป
จนทำให้รสชาติที่บริสุทธิ์ของมันนั้นเปลี่ยนไป
เมื่อนั้น เราจึงจะระลึกได้
ว่าที่จริงแล้ว ความรักที่ดีที่สุดนั้นคือตอนแรกเริ่ม
ที่เหมือนน้ำเปล่า ที่บริสุทธิ์ หล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้คงอยู่ตลอดไป
[end]
- - { ‘ L I K E T H E W A T E R ; ?
ความคิดเห็น