ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เรื่องจริงหรือละเมอกันแน่??
สวัสดีจ้า เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย วันแม่ให้อะไรแม่บ้างรึเปล่า ขอให้มีความสุขกับคุณแม่นะจ้ะ เริ่มตอนที่ 13 กันเล้ยย
ตอนที่13
************ฉันของคาโงเมะ*****************
กี่วันแล้วเนี่ยที่อินุยาฉะไม่มาโรงเรียน หยุดไปนานมากอ่ะ แล้วแถมวันนี้รินจังก็ไม่มาด้วย แถมนี่ก็จะสอบด้วนะเนี่ย เรื่องรายงานฉันก็เลยพิมพ์เสร็จไปแล้วคนเดียวเลย เฮ้อ.... แย่เลย แล้วอินุยาฉะเป็นอะไรน้า ทำไมหยุดนานขนาดนี้ ป่วยการเมืองหรอไงน้า อ๊ะ แล้วทำไมเราต้องไปห่วงเค้าด้วยล่ะเนี่ย เหอๆ..แต่มันอดห่วงไม่ได้อ่ะ เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
“คาโงเมะจัง เป็นอะไรไป สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ” มิโรถามฉัน
สีหน้าฉันบอกขนาดนนั้นเชียว
“เอ๊ะ เปล่านี่นา”
“เหรอ...ว่าแต่ไอ้เจ้าอินุยาฉะมันไปไหนของมันนะ ไม่มั้งหลายวันแล้ว คาโงเมะจังรู้มั้ย” มิโรถามอีก
“อ่าว นายเป็นเพื่อนสนิทเค้านี่”
มิโรคุเงียบ แล้วอาจารย์ก็มาพูดกับมิโรคุ
“นี่ อาโอชิตะ ช่วยเอาหนังสือกับพวกติวสอบไปให้อิจิโนสะทีสิ”
“อ่า...เย็นนี้ผมไม่ว่างอ่าครับ..ต้องไปทำธุระกับแม่ อ๊ะ ฝากคาโงเมะจังก็ได้นี่ครับ”
อ่าว ไหงทำไมต้องเป็นฉันอยู่เรื่อย ไม่มีวัน ไม่มีทาง ทำไมต้องเป็นฉันประจำเลยนะ รีบเดินหนีก่อนอาจารย์จะเรียกฉันดีกว่า
“ฮิงุราชิ จะไปไหนน่ะ ช่วยเอาหนังสือไปให้อิจิโนเสะหน่อยสิ”
โถ่เอ้ยยยยยยยยยยย กะว่าจะหนีแล้วนะเนี่ย ทำไมต้องเป็นฉันด้วย...เฮ้อ...
“คือว่า...หนูไม่ว่างน่ะค่ะ”
\"ไม่ว่างอะไรกัน เอาไปให้หน่อยเดียวเอง นะ บ้านเธออยู่ใกล้ไม่ใช่เหรอ\" อาจารย์พูด พร้อมทำหน้าโหด น่ากลัวแหงะ
แล้วรู้ได้ไงยะว่าบ้านฉันอยู่ใกล้เนี่ยหา
\"ค่ะ...\"ฉันตอบแบบไม่เต็มใจ แล้วก็เดินไปหยิบหนังสือของอินุยาฉะ
เฮ้อ..เครียดๆๆๆๆๆๆ...
______________________________________________________________________________________________________
เลิกเรียน
“นี่ซังโกะ ไปที่บ้านอินุยาฉะกับฉันหน่อยสิ..นะ..” ฉันอ้อนซังโกะ
“อ่า...ขอโทษนะคาโงเมะจัง.. ฉันไปกับเธอไม่ได้อะ ต้องรีบกลับ”
เวนกำ ทำไมไม่มีใครว่างเลย เฮ้อออ เซ็งๆๆๆ
“อายูมิ....” ฉันหันไปหาพวกอายูมิ
“อ่า โฮะๆๆๆๆ ฉันก็ไม่ว่างหรอก คุณยายเข้าโรงบาลน่ะ ไม่ว่างจริงๆ”
“ฉันด้วย โฮะๆๆๆๆ”
แง...ยัยพวกนี้ ทำไมพวกเพื่อนฉันมันเป็นแบบนี้ว้า....แล้วอย่างกับฉันรู้นักว่าบ้านอินุยาฉะมันอยู่ไหน ถ้าฉันไม่รู้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปเลย ไม่ไปแล้ว
“อ่ะนี่ แผนที่บ้านอินุยาฉะ” มิโรคุยื่นกระดาษมาให้ฉัน
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่าเบื๊อน่าเบื่อ สุดยอดเลย อารมณ์ไม่ดีแล้วเนี่ย ไอ้พวกนี้..กลับมาจะเล่นให้เข็ดเลยคอยดู
“เออ...ขอบใจ...ไปล่ะ...” ฉันคว้ากระดาษจากมือมิโร และเดินตึงตังออกไปทันที
“เฮือก....” เสียงของทุกคนที่อยู่รอบข้างฉัน ฉันไม่สนแล้ว จะกลัวฉันก็กลัวไปเลย
______________________________________________________________________________________________________
นอกโรงเรียน
ฉันเดินอารมณ์เสียออกนอกโรงเรียน ไม่รู้เป็นอะไร แต่โกรธมาก... ฮ่วยๆๆๆๆๆ “กริ๊งๆๆๆ” เสียงของจักรยาน เสียงคุ้นมากเลยแฮะ แถมเหมือนเรียกฉันอีก มาเรียกอะไรตอนนี้เนี่ย
“คาโงเมะจางงงง” อ่าว โฮโจนี่
“หวัดดี” ฉันทักเขาแล้วก็หันหลังเดินต่อไป
แล้วเขาก็ขับจักรยานแล้วก็มาคุยข้างๆฉัน ฮ่วย รำคาญ ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์เสียอยู่นะยะ อย่ามายุ่งกับฉัน
“คาโงเมะจังจะไปไหนเหรอ”
“.......เอาหนังสือไปให้เพื่อน....” ฉันพูดแบบไม่มองหน้าเขาเลย
“อ๋อเหรอ...เพื่อนเธอคงไม่สบายสินะ นี่ครับ ผมเอาอาหารเพื่อสุขภาพมาให้ล่ะ นี่ขนมเทียนเพื่อสุขภาพ จิ้งจกทอดเพื่อสุขภาพ งูดองเพื่อสุขภาพ ไข่เน่าเพื่อสุภาพก็ดีนะครับ”
โห....ของแต่ละอย่าง น่ากลัวหวะ เอ๊ะ แต่ก็น่าสนนะ
“โห...เอาของดีมาเยอะขนาดนี้ ขอบใจมากนะจ้ะ” ฉันแกล้งชม แล้วก็รับของมา
“แหะๆ ดีแล้วล่ะที่คาโงเมะจังชอบ ผมต้องไปก่อนนะครับ บ๊ายบาย” โฮโจโบกมือแล้วก็ปั่นจักรยานอย่างเร็วไปไหนก็ไม่รู้
เหอๆๆๆ ไอ้ของที่เค้าให้มาเนี่ย มันเหม็นมากเลยอ่า โดยเฉพาะงูดอกับไข่เน่า..อี๊...ช่างเหอะๆ ทนอีกหน่อย แถมแบบนี้จะเอาไปให้เจ้าอินุยาฉะได้เหรอเนี่ย เดี๋ยวก็โดนเจ้าอินุยาฉะว่ากันพอดี แล้วฉันจะรับของมาทำไมเนี่ย เอ่อ...เรานี่เพี้ยนแฮะ แต่เอาไปแกล้งอินุยาฉะก็ดีเหมือนกันนิ หุหุหุ
______________________________________________________________________________________________________
บ้านอิจิโนเสะ
ที่นี่ใช่มั้ยเนี่ย..แต่เขียนว่า บ้านอิจิโนเสะ นี่นา ใหญ่อ่ะ ใหญ่มากๆเลย ทำไมบ้านสวยขนาดนี้ นี่แค่ยืนอยู่หน้ารั้วนะเนี่ย ทางเข้านี่เดินจนอ่วมเลยนะเนี่ย เอ๊ะ แล้วทำไมกดกริ่งตั้งนานไม่มีคนออกมาซักกะที รอนานแล้วนะเนี่ย “กิ๊งก่องๆๆๆๆๆๆ” ฉันกดรัว แล้วซักพักก็มีคนเดินออกมา คนนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ
“...........................มาหาใคร.........................” อึ๋ย....หนาวจัง เส็ชโชมารุนี่เอง
“อ่า... คือว่าจะเอาของมาให้อินุยาฉะน่ะค่ะ” ฉันพูดแล้วก็ยื่นของให้เส็ชโชมารุ
เขายืนเฉยๆ ไม่ยอมรับของจากฉันด้วย เหอๆๆๆ หนักนะเนี่ย ทำไมเป็นผู้ชายใจร้ายจังอ่ะ
“......................เอาไปให้มันเองละกัน..................” เค้าพูดจบก็เดินหันหลังไป
แง...ฉันแค่จะเอาของมาให้ ไม่ได้จะเข้าบ้านเค้าซักหน่อย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย
______________________________________________________________________________________________________
ในบ้าน
อาโห้...สวยสุดยอด สวยมั่กมากกกกกกกกกกกก อะโหๆๆๆๆๆ ฉันมองไปรอบๆ มีแต่ของสวยๆแพงๆทั้งนั้น ทำไมถึงสวยขนาดนี้เนี่ย งงเลย
ตอนนี้เส็ชโชมารุขึ้นไปเรียกอินุยาฉะให้ที่ห้องมั้ง
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....เฮ้ย...มีคนมาหา.........”
“แอ๊ด.......อือ.........แค่กๆ......เรียกขึ้นมา.......”
หา!!! เรียกขึ้นมา ไม่ ฉันไม่ขึ้นเด็ดขาด ทำไมฉันต้องขึ้นห้องผู้ชายด้วย มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
แล้วเส็ชโชมารุก็ลงมา
“..........................ไปหาที่ห้อง......................” เส็ชโชมารุพูดกับฉัน
“เอ่อ..เอาของขึ้นไปให้ที่ห้องเค้าได้มั้ยคะ” ฉันพูดแบบกล้าๆกลัวๆ
แล้วเส็ชโชมารุก็ใช้หางตามองมาที่ฉัน เหย..น่ากลัวอ่ะ เออๆๆ ขึ้นไปเองก็ได้
ฉันเดินขึ้นไป แล้วก็เจอประตูสีแดง ห้องหมอนี่แน่นอน “ก๊อกๆๆๆ” ฉันเคาะประตู รออยู่นานเหมือนกันกว่าจะมีคนมาเปิด
“อือ........แค่กๆ.......อ่าว.........คาโงเมะหรอ...มีไร” อินุยาฉะเปิดประตูด้วยสภาพที่โทรมสุดๆเลย
“เอาหนังสือมาให้อ่ะ จะสอบแล้ว แล้วก็เอายามาให้ บายนะ” ฉันยื่นของให้อินุยาฉะ แล้วก็จะเดินไป
“...........เดี๋ยว......แค่กๆๆ....ไปเอายาข้างล่างมาให้หน่อย.... ปวดหัว....” อินุยาฉะพูด ท่าทางไข้หนักมาก
“ฉันเป็นเบ้นายเรอะไงยะ เออๆ เดี๋ยวหยิบมาให้ ไปนอนก่อนเหอะ ดูไม่ได้เลย”
“เดี๋ยวก่อน...แค่กๆๆๆ......ฝากบอกไอ้เส็ชให้ทำมาม่าให้ที.......”
หา ทำมาม่า เป็นหวัดต้องกินข้าวต้มไม่ใช่เรอะ เล่นกินมาม่าเลย แล้วเส็ชโชมารุเนี่ยนะทำมาม่า คิดแล้วขำอ่ะ 555+
ฉันลงมาข้างล่าง เอ...ยาอยู่ไหนน้า อ๊า เจอแล้ว อยู่ที่นี่เอง ยาเยอะมาก เป็นปึกเลยแฮะ ท่าทางจะไม่สบายมากๆเลย ฉันหยิบยาขึ้นมาแล้วก็มองเส็ชโชมารุ.. เค้านั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่อย่างเงียบๆ จะกวนดีมั้ยนะ เออ พูดๆไปละกัน
“เอ่อ...เส็ชโชมารุคะ อินุยาฉะเค้าฝาก.....เอ่อ....ฝากทำมาม่าให้ค่ะ” ฉันพูดแบบกลัวๆ แล้วทำไมฉันต้องไปกลัวเค้าด้วยเนี่ย แล้วเค้าก็ใช้หางตามองมาที่ฉัน(อีกและ)
“...............................เธอทำให้มันเองละกัน..........................” เค้าพูด
เหอๆๆๆ ทำไมนิสัยแย่อย่างงี้นะ แล้วทำไมฉันต้องทำด้วย ทุเร๊ศทุเร้ศ ไม่มีทาง
ฉันเดินขึ้นบันไดไปแล้วก็เข้าห้องอินุยาฉะ แล้วเอายาไปให้
“เอานี่ ยา” ฉันยื่นยาให้อินุยาฉะ
อินุยาฉะแกะยามาจากแพ็ค แล้วก็กินใหญ่เลย ฉันนั่งซักพักก็พูดว่า
“ไปก่อนนะ อยู่ได้ใช่มั้ย”
“.........แค่กๆ...อยู่เป็นเพื่อนก่อนสิ.....นะ........”
เฮ้ย ไม่มีทางหรอก อยู่ห้องผู้ชายแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนหาว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีหรอก ไม่เอา ฉันไม่อยู่หรอก
“ไปแล้วน่า อย่าอ้อนได้มะ”
“ อืม...อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฉันจะหลับได้มั้ย......เนี่ย เดี๋ยวก็หลับแล้ว” มันอ้อนใหญ่เลย แถมนะ...ใครจะไม่ใจอ่อนมั่ง... หน้าหวานมาเชียว.. แถมหูก็ลู่ไปข้างหลังด้วย กรี๊ดๆๆๆๆ น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
“ย....อยู่ก็ได้ แต่แป๊บเดียวนา” ฉันพูดแล้วก็นั่งลงบนโซฟา
ฉันมองไปรอบๆห้อง ห้องสวยดีนะ แต่งห้องแบบแปลกๆดี ในห้องมีทีวีใหญ่เบ้อเริ่มเลย น่าอิจฉาจัง บ้านฉันทีวีเครื่องเล็กดูกันทั้งบ้านแลย ฉันมองไปรอบๆ ก็มองไปที่โต๊ะ โต๊ะรกมากๆๆ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ เห็นแล้วขวางลูกตา เดินไปจัดดีกว่า ไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว พอฉันจัดได้ซักพักก็เห็นรูปที่อยู่บนโต๊ะ รูป...รูปคิเคียวนี่??? ...... สวยจัง...ผิดกับเราเลย... ....แล้วทำไมเราต้องคิดมากด้วยนะ ไม่สมกับเป็นเราเลย แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ต้องปวดใจด้วย... เรานี่คิดมากจังเลยเน้อ เอาล่ะ ช่างมันเหอะ พอฉันจัดเสร็จก็พยายามจะไม่มองรูปนั้น แล้วมองอย่างอื่นแทน โห...cd เพลงเยอะมากกก แล้วแถมมีกีตาร์ตั้ง 2 อันแน่ะ ชอบเพลงเหรอไงนะ แถมพวกแมกกาซีนเพลงเต็มไปหมด
“.........แค่กๆๆๆ......นี่.......จะดูทีวีก็ได้นะ......ฉันจะได้ดูด้วย..........” อ้าวยังไม่หลับเหรอน่ะ
“อืม....นี่อินุยาฉะ ชอบฟังเพลงเหรอ”
“หือ........อือ.......เออนี่.........ไม่ต้องเปิดแล้ว...มาอ่านหนังสือกันดีกว่า...........” อินุยาฉะเอาหนังสือขึ้นมา
เออเนอะ อ่านหนังสือดีกว่า เอ๊ะ แต่หมอนี่มีคนใช้เยอะจะตายนี่นา แล้วทำไมวันนี้ไม่มีใครอยู่เลยล่ะ
“นี่ คนอื่นไปไหนหมดเลยล่ะ”
“.........อ๋อ.............ไปต่างประเทศกับแม่กันหมดเลยนะ..........กว่าจะกลับมาก็คงเดือนหน้านู่น”
อ่อ
แล้วพวกเราก็อ่านหนังสือกันต่อไป พูดถึงอินุยาฉะมันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่หน่า แค่ตัวร้อนนิดหน่อยเอง เหอๆๆ
แล้วซักพักก็มีเสียงเคาะประตู อินุยาฉะลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเปิด “แอ๊ด.....” พอเปิดมาก็มีมือถือถ้วยมาม่าลอดเข้ามาไม่เห็นหน้าคนที่มาเคาะประตูเลย
“อ้าว....ทำให้แล้วเหรอ ขอบใจมากๆๆ รสต้มยำใช้มั้ย”
“........................เออ.......................” น้ำเสียงกวนๆแบบนี้รู้เลยว่าใคร แล้วเค้าก็เดินไป
อินุยาฉะปิดประตูแล้วมานั่งลงที่เตียง แล้วก็ซัดมาม่าใหญ่เลย ท่าทางเหมือนอร่อยเลยอะ
“อร่อยเหรอ” ฉันถาม ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้ม....อร่อยมากเลยแหละ.....เจ้าเส็ชน่ะทำมาม่าอร่อยมาก”
หา!! ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่เข้ากับหน้าเอาซะเลย คิดแล้วขำดีแฮะ ฮ่าๆๆๆ เส็ชโชมารุนี่ปากไม่ตรงกับใจแฮะ ปากก็บอกว่าไม่ทำ แต่ก็ทำมาให้น้องกินจนได้ จริงๆแล้วคู่นี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ
“พี่นายรักนายเนอะ” ฉันพูด
“.......ไม่รักหรอก.........มันน่ะออกจากเกลียดฉันจะตาย......แค่กๆ.......”
“เพราะอะไรล่ะ”
“............ก็คนละแม่กันนี่..........” อินุยาฉะพูดแล้วก็กินมาม่าต่อ
คนละแม่กันหรอเนี่ย...ว่าแต่ อินุยาฉะไม่เคยพูดถึงพ่อเลย พูดถึงแต่แม่ แต่ฉันไม่ถามดีกว่า
มองเจ้าหมอนี่กินแล้วเพลินดีแฮะ น่ารักดีจัง
“...........หืม............ยิ้มอะไรเหรอ........” อินุยาฉะถามฉัน
หา..ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวเลยแฮะเรา เหอๆ
“เปล่าจ้ะ”
“อืมมมมมมม เฮ่อ อิ่มละ อ่านหนังสือต่อดีกว่า”
ทำไมหมอนี่มันดูสบายดีขึ้นเยอะเลยอ่ะ แปลกแฮะ ป่วยการเมืองแหงๆ เหอะๆ ช่างเหอะอ่านหนังสือต่อดีกว่า
พออ่านไปได้ซักพักก็รู้เรื่องขึ้นมาเลย ขนาดวิชานี้ฉันไม่ถนัดเอาเลยนะเนี่ย ตอนนี้อินุยาฉะก็หลับไปแล้ว แอบไปดีกว่า พอฉันจะเดินไปก็ได้ยินเสียงของ...
“อือ.......อือ........คาโงเมะ..........คาโงเมะ......” เสียงเจ้าอินุยาฉะนี่ เห็นนอนอยู่ไม่ใช่เหรอ
“อะไรหรอ...”
“คาโงเมะ.....ฉันอาจจะช......”
เอ๋???? อาจจะอะไรนะ?? ไม่ได้ยินเลย แล้วทำไมเราต้องหน้าแดงด้วย... อาจจะอะไรนะ...ฟังอีกทีดีกว่า
“ฉันอาจจะ....รู้สึกกับเธอ.....เหมือนที่รู้สึกกับ........คิเคียว.......” ประโยคนี้มันพูดออกมาดังมาก
กึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หา หาหาหาหาหาหาหา ว่าไงน้า นี่มันละเมอหรืออะไรวะเนี่ย กรี๊ดๆๆๆๆๆ ฉันรีบออกจากห้องทันที กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันลงข้างล่างแล้วก็รีบออกจากบ้านทันที
“ไปนะคะเส็ชโชมารุซัง” ฉันพูดแล้วก็วิ่งไปทันที
เส็ชโชมารุดูงงๆ
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก ทำไม???แค่เค้าละเมอเองนะ....หัวใจเรามัน....ตอนนี้เต้นดังมากเลย...หน้าก็ร้อน....อะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกัน....... ฉัน....ฉันรู้สึกแปลกๆกับอินุยาฉะแล้ว.........
**************ฉันของอินุยาฉะ*****************
อือ...ง่วง...เฮ่อ เราเผลอนอนไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ อ้าว แล้วคาโงเมะล่ะ คาโงเมะไปไหน ลงไปดูข้างล่างดีกว่า โอย...ปวดหัว เจ็บคอ แต่มันก็ดีขึ้นมาแล้วล่ะ พรุ่งนี้คงไปรียนได้ล่ะนะ
“เฮ้ย...เส็ช...คาโงเมะล่ะ...”
“............................ออกไปแล้ว..........................”
อ้าว ออกไปตอนไหนว่ะ
“หรอ.....” ฉันพูดแล้วนั่งลงที่โซฟา
แล้วเจ้าเส็ชก็มองฉันแปลกๆ อะไรของมันวะ มองอะไรเนี่ย
“มองไร”
“............แก..........ไม่เบานี่หว่า...........พาผู้หญิงขึ้นห้อง..........”
อะ......เฮ้ย.........ฉันไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย แค่คิดว่าจะให้คาโงเมะอยู่เป็นเพื่อนเฉยๆเอง ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆนะเนี่ย เข้าใจผิดแล้ววววววววว
“.......................แถม.................ยังพูดแปลกๆกับเค้าอีก..................”
หา??? ฉันพูดอะไรเหรอ ฉันก็พูดปกติไม่ใช่เหรอ
“พูดไรวะ ไม่เห็นรู้เรื่อง”
เจ้าเส็ชขำนิดๆ แต่ขำนิดๆของมันน่ะ ถือว่าขำมากแล้วล่ะ เฮ้ย ฉันพูดอะไรไปอ่ะ
“........................ฉันว่าฉันรู้สึกกับเธอเหมือนรู้สึกกับคิเคียว.......................แกพูดแบบนี้..................”
ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ฉันพูดตอนไหนอ่ะ เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไม่รู้เรื่องเลย หรือว่าเราละเมอแล้วพูดอะไรแปลกๆไป เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เฮ้ย”
“...................แกพูดซะเสียงดัง.............ผู้หญิงนั่นเลยวิ่งหนีกลับบ้านไปแล้ว.....................”
อะ........โอย...........ตายแน่เลยโว้ย เราดัน...โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ช่างมันแล้ว ไปนอนดีกว่า ปวดหัว พรุ่งนี้หยุดอีกวันละกันโว้ย!!
จบ
ตอนที่13
************ฉันของคาโงเมะ*****************
กี่วันแล้วเนี่ยที่อินุยาฉะไม่มาโรงเรียน หยุดไปนานมากอ่ะ แล้วแถมวันนี้รินจังก็ไม่มาด้วย แถมนี่ก็จะสอบด้วนะเนี่ย เรื่องรายงานฉันก็เลยพิมพ์เสร็จไปแล้วคนเดียวเลย เฮ้อ.... แย่เลย แล้วอินุยาฉะเป็นอะไรน้า ทำไมหยุดนานขนาดนี้ ป่วยการเมืองหรอไงน้า อ๊ะ แล้วทำไมเราต้องไปห่วงเค้าด้วยล่ะเนี่ย เหอๆ..แต่มันอดห่วงไม่ได้อ่ะ เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
“คาโงเมะจัง เป็นอะไรไป สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ” มิโรถามฉัน
สีหน้าฉันบอกขนาดนนั้นเชียว
“เอ๊ะ เปล่านี่นา”
“เหรอ...ว่าแต่ไอ้เจ้าอินุยาฉะมันไปไหนของมันนะ ไม่มั้งหลายวันแล้ว คาโงเมะจังรู้มั้ย” มิโรถามอีก
“อ่าว นายเป็นเพื่อนสนิทเค้านี่”
มิโรคุเงียบ แล้วอาจารย์ก็มาพูดกับมิโรคุ
“นี่ อาโอชิตะ ช่วยเอาหนังสือกับพวกติวสอบไปให้อิจิโนสะทีสิ”
“อ่า...เย็นนี้ผมไม่ว่างอ่าครับ..ต้องไปทำธุระกับแม่ อ๊ะ ฝากคาโงเมะจังก็ได้นี่ครับ”
อ่าว ไหงทำไมต้องเป็นฉันอยู่เรื่อย ไม่มีวัน ไม่มีทาง ทำไมต้องเป็นฉันประจำเลยนะ รีบเดินหนีก่อนอาจารย์จะเรียกฉันดีกว่า
“ฮิงุราชิ จะไปไหนน่ะ ช่วยเอาหนังสือไปให้อิจิโนเสะหน่อยสิ”
โถ่เอ้ยยยยยยยยยยย กะว่าจะหนีแล้วนะเนี่ย ทำไมต้องเป็นฉันด้วย...เฮ้อ...
“คือว่า...หนูไม่ว่างน่ะค่ะ”
\"ไม่ว่างอะไรกัน เอาไปให้หน่อยเดียวเอง นะ บ้านเธออยู่ใกล้ไม่ใช่เหรอ\" อาจารย์พูด พร้อมทำหน้าโหด น่ากลัวแหงะ
แล้วรู้ได้ไงยะว่าบ้านฉันอยู่ใกล้เนี่ยหา
\"ค่ะ...\"ฉันตอบแบบไม่เต็มใจ แล้วก็เดินไปหยิบหนังสือของอินุยาฉะ
เฮ้อ..เครียดๆๆๆๆๆๆ...
______________________________________________________________________________________________________
เลิกเรียน
“นี่ซังโกะ ไปที่บ้านอินุยาฉะกับฉันหน่อยสิ..นะ..” ฉันอ้อนซังโกะ
“อ่า...ขอโทษนะคาโงเมะจัง.. ฉันไปกับเธอไม่ได้อะ ต้องรีบกลับ”
เวนกำ ทำไมไม่มีใครว่างเลย เฮ้อออ เซ็งๆๆๆ
“อายูมิ....” ฉันหันไปหาพวกอายูมิ
“อ่า โฮะๆๆๆๆ ฉันก็ไม่ว่างหรอก คุณยายเข้าโรงบาลน่ะ ไม่ว่างจริงๆ”
“ฉันด้วย โฮะๆๆๆๆ”
แง...ยัยพวกนี้ ทำไมพวกเพื่อนฉันมันเป็นแบบนี้ว้า....แล้วอย่างกับฉันรู้นักว่าบ้านอินุยาฉะมันอยู่ไหน ถ้าฉันไม่รู้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปเลย ไม่ไปแล้ว
“อ่ะนี่ แผนที่บ้านอินุยาฉะ” มิโรคุยื่นกระดาษมาให้ฉัน
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่าเบื๊อน่าเบื่อ สุดยอดเลย อารมณ์ไม่ดีแล้วเนี่ย ไอ้พวกนี้..กลับมาจะเล่นให้เข็ดเลยคอยดู
“เออ...ขอบใจ...ไปล่ะ...” ฉันคว้ากระดาษจากมือมิโร และเดินตึงตังออกไปทันที
“เฮือก....” เสียงของทุกคนที่อยู่รอบข้างฉัน ฉันไม่สนแล้ว จะกลัวฉันก็กลัวไปเลย
______________________________________________________________________________________________________
นอกโรงเรียน
ฉันเดินอารมณ์เสียออกนอกโรงเรียน ไม่รู้เป็นอะไร แต่โกรธมาก... ฮ่วยๆๆๆๆๆ “กริ๊งๆๆๆ” เสียงของจักรยาน เสียงคุ้นมากเลยแฮะ แถมเหมือนเรียกฉันอีก มาเรียกอะไรตอนนี้เนี่ย
“คาโงเมะจางงงง” อ่าว โฮโจนี่
“หวัดดี” ฉันทักเขาแล้วก็หันหลังเดินต่อไป
แล้วเขาก็ขับจักรยานแล้วก็มาคุยข้างๆฉัน ฮ่วย รำคาญ ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์เสียอยู่นะยะ อย่ามายุ่งกับฉัน
“คาโงเมะจังจะไปไหนเหรอ”
“.......เอาหนังสือไปให้เพื่อน....” ฉันพูดแบบไม่มองหน้าเขาเลย
“อ๋อเหรอ...เพื่อนเธอคงไม่สบายสินะ นี่ครับ ผมเอาอาหารเพื่อสุขภาพมาให้ล่ะ นี่ขนมเทียนเพื่อสุขภาพ จิ้งจกทอดเพื่อสุขภาพ งูดองเพื่อสุขภาพ ไข่เน่าเพื่อสุภาพก็ดีนะครับ”
โห....ของแต่ละอย่าง น่ากลัวหวะ เอ๊ะ แต่ก็น่าสนนะ
“โห...เอาของดีมาเยอะขนาดนี้ ขอบใจมากนะจ้ะ” ฉันแกล้งชม แล้วก็รับของมา
“แหะๆ ดีแล้วล่ะที่คาโงเมะจังชอบ ผมต้องไปก่อนนะครับ บ๊ายบาย” โฮโจโบกมือแล้วก็ปั่นจักรยานอย่างเร็วไปไหนก็ไม่รู้
เหอๆๆๆ ไอ้ของที่เค้าให้มาเนี่ย มันเหม็นมากเลยอ่า โดยเฉพาะงูดอกับไข่เน่า..อี๊...ช่างเหอะๆ ทนอีกหน่อย แถมแบบนี้จะเอาไปให้เจ้าอินุยาฉะได้เหรอเนี่ย เดี๋ยวก็โดนเจ้าอินุยาฉะว่ากันพอดี แล้วฉันจะรับของมาทำไมเนี่ย เอ่อ...เรานี่เพี้ยนแฮะ แต่เอาไปแกล้งอินุยาฉะก็ดีเหมือนกันนิ หุหุหุ
______________________________________________________________________________________________________
บ้านอิจิโนเสะ
ที่นี่ใช่มั้ยเนี่ย..แต่เขียนว่า บ้านอิจิโนเสะ นี่นา ใหญ่อ่ะ ใหญ่มากๆเลย ทำไมบ้านสวยขนาดนี้ นี่แค่ยืนอยู่หน้ารั้วนะเนี่ย ทางเข้านี่เดินจนอ่วมเลยนะเนี่ย เอ๊ะ แล้วทำไมกดกริ่งตั้งนานไม่มีคนออกมาซักกะที รอนานแล้วนะเนี่ย “กิ๊งก่องๆๆๆๆๆๆ” ฉันกดรัว แล้วซักพักก็มีคนเดินออกมา คนนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ
“...........................มาหาใคร.........................” อึ๋ย....หนาวจัง เส็ชโชมารุนี่เอง
“อ่า... คือว่าจะเอาของมาให้อินุยาฉะน่ะค่ะ” ฉันพูดแล้วก็ยื่นของให้เส็ชโชมารุ
เขายืนเฉยๆ ไม่ยอมรับของจากฉันด้วย เหอๆๆๆ หนักนะเนี่ย ทำไมเป็นผู้ชายใจร้ายจังอ่ะ
“......................เอาไปให้มันเองละกัน..................” เค้าพูดจบก็เดินหันหลังไป
แง...ฉันแค่จะเอาของมาให้ ไม่ได้จะเข้าบ้านเค้าซักหน่อย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย
______________________________________________________________________________________________________
ในบ้าน
อาโห้...สวยสุดยอด สวยมั่กมากกกกกกกกกกกก อะโหๆๆๆๆๆ ฉันมองไปรอบๆ มีแต่ของสวยๆแพงๆทั้งนั้น ทำไมถึงสวยขนาดนี้เนี่ย งงเลย
ตอนนี้เส็ชโชมารุขึ้นไปเรียกอินุยาฉะให้ที่ห้องมั้ง
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....เฮ้ย...มีคนมาหา.........”
“แอ๊ด.......อือ.........แค่กๆ......เรียกขึ้นมา.......”
หา!!! เรียกขึ้นมา ไม่ ฉันไม่ขึ้นเด็ดขาด ทำไมฉันต้องขึ้นห้องผู้ชายด้วย มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
แล้วเส็ชโชมารุก็ลงมา
“..........................ไปหาที่ห้อง......................” เส็ชโชมารุพูดกับฉัน
“เอ่อ..เอาของขึ้นไปให้ที่ห้องเค้าได้มั้ยคะ” ฉันพูดแบบกล้าๆกลัวๆ
แล้วเส็ชโชมารุก็ใช้หางตามองมาที่ฉัน เหย..น่ากลัวอ่ะ เออๆๆ ขึ้นไปเองก็ได้
ฉันเดินขึ้นไป แล้วก็เจอประตูสีแดง ห้องหมอนี่แน่นอน “ก๊อกๆๆๆ” ฉันเคาะประตู รออยู่นานเหมือนกันกว่าจะมีคนมาเปิด
“อือ........แค่กๆ.......อ่าว.........คาโงเมะหรอ...มีไร” อินุยาฉะเปิดประตูด้วยสภาพที่โทรมสุดๆเลย
“เอาหนังสือมาให้อ่ะ จะสอบแล้ว แล้วก็เอายามาให้ บายนะ” ฉันยื่นของให้อินุยาฉะ แล้วก็จะเดินไป
“...........เดี๋ยว......แค่กๆๆ....ไปเอายาข้างล่างมาให้หน่อย.... ปวดหัว....” อินุยาฉะพูด ท่าทางไข้หนักมาก
“ฉันเป็นเบ้นายเรอะไงยะ เออๆ เดี๋ยวหยิบมาให้ ไปนอนก่อนเหอะ ดูไม่ได้เลย”
“เดี๋ยวก่อน...แค่กๆๆๆ......ฝากบอกไอ้เส็ชให้ทำมาม่าให้ที.......”
หา ทำมาม่า เป็นหวัดต้องกินข้าวต้มไม่ใช่เรอะ เล่นกินมาม่าเลย แล้วเส็ชโชมารุเนี่ยนะทำมาม่า คิดแล้วขำอ่ะ 555+
ฉันลงมาข้างล่าง เอ...ยาอยู่ไหนน้า อ๊า เจอแล้ว อยู่ที่นี่เอง ยาเยอะมาก เป็นปึกเลยแฮะ ท่าทางจะไม่สบายมากๆเลย ฉันหยิบยาขึ้นมาแล้วก็มองเส็ชโชมารุ.. เค้านั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่อย่างเงียบๆ จะกวนดีมั้ยนะ เออ พูดๆไปละกัน
“เอ่อ...เส็ชโชมารุคะ อินุยาฉะเค้าฝาก.....เอ่อ....ฝากทำมาม่าให้ค่ะ” ฉันพูดแบบกลัวๆ แล้วทำไมฉันต้องไปกลัวเค้าด้วยเนี่ย แล้วเค้าก็ใช้หางตามองมาที่ฉัน(อีกและ)
“...............................เธอทำให้มันเองละกัน..........................” เค้าพูด
เหอๆๆๆ ทำไมนิสัยแย่อย่างงี้นะ แล้วทำไมฉันต้องทำด้วย ทุเร๊ศทุเร้ศ ไม่มีทาง
ฉันเดินขึ้นบันไดไปแล้วก็เข้าห้องอินุยาฉะ แล้วเอายาไปให้
“เอานี่ ยา” ฉันยื่นยาให้อินุยาฉะ
อินุยาฉะแกะยามาจากแพ็ค แล้วก็กินใหญ่เลย ฉันนั่งซักพักก็พูดว่า
“ไปก่อนนะ อยู่ได้ใช่มั้ย”
“.........แค่กๆ...อยู่เป็นเพื่อนก่อนสิ.....นะ........”
เฮ้ย ไม่มีทางหรอก อยู่ห้องผู้ชายแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนหาว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีหรอก ไม่เอา ฉันไม่อยู่หรอก
“ไปแล้วน่า อย่าอ้อนได้มะ”
“ อืม...อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฉันจะหลับได้มั้ย......เนี่ย เดี๋ยวก็หลับแล้ว” มันอ้อนใหญ่เลย แถมนะ...ใครจะไม่ใจอ่อนมั่ง... หน้าหวานมาเชียว.. แถมหูก็ลู่ไปข้างหลังด้วย กรี๊ดๆๆๆๆ น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
“ย....อยู่ก็ได้ แต่แป๊บเดียวนา” ฉันพูดแล้วก็นั่งลงบนโซฟา
ฉันมองไปรอบๆห้อง ห้องสวยดีนะ แต่งห้องแบบแปลกๆดี ในห้องมีทีวีใหญ่เบ้อเริ่มเลย น่าอิจฉาจัง บ้านฉันทีวีเครื่องเล็กดูกันทั้งบ้านแลย ฉันมองไปรอบๆ ก็มองไปที่โต๊ะ โต๊ะรกมากๆๆ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ เห็นแล้วขวางลูกตา เดินไปจัดดีกว่า ไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว พอฉันจัดได้ซักพักก็เห็นรูปที่อยู่บนโต๊ะ รูป...รูปคิเคียวนี่??? ...... สวยจัง...ผิดกับเราเลย... ....แล้วทำไมเราต้องคิดมากด้วยนะ ไม่สมกับเป็นเราเลย แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ต้องปวดใจด้วย... เรานี่คิดมากจังเลยเน้อ เอาล่ะ ช่างมันเหอะ พอฉันจัดเสร็จก็พยายามจะไม่มองรูปนั้น แล้วมองอย่างอื่นแทน โห...cd เพลงเยอะมากกก แล้วแถมมีกีตาร์ตั้ง 2 อันแน่ะ ชอบเพลงเหรอไงนะ แถมพวกแมกกาซีนเพลงเต็มไปหมด
“.........แค่กๆๆๆ......นี่.......จะดูทีวีก็ได้นะ......ฉันจะได้ดูด้วย..........” อ้าวยังไม่หลับเหรอน่ะ
“อืม....นี่อินุยาฉะ ชอบฟังเพลงเหรอ”
“หือ........อือ.......เออนี่.........ไม่ต้องเปิดแล้ว...มาอ่านหนังสือกันดีกว่า...........” อินุยาฉะเอาหนังสือขึ้นมา
เออเนอะ อ่านหนังสือดีกว่า เอ๊ะ แต่หมอนี่มีคนใช้เยอะจะตายนี่นา แล้วทำไมวันนี้ไม่มีใครอยู่เลยล่ะ
“นี่ คนอื่นไปไหนหมดเลยล่ะ”
“.........อ๋อ.............ไปต่างประเทศกับแม่กันหมดเลยนะ..........กว่าจะกลับมาก็คงเดือนหน้านู่น”
อ่อ
แล้วพวกเราก็อ่านหนังสือกันต่อไป พูดถึงอินุยาฉะมันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่หน่า แค่ตัวร้อนนิดหน่อยเอง เหอๆๆ
แล้วซักพักก็มีเสียงเคาะประตู อินุยาฉะลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเปิด “แอ๊ด.....” พอเปิดมาก็มีมือถือถ้วยมาม่าลอดเข้ามาไม่เห็นหน้าคนที่มาเคาะประตูเลย
“อ้าว....ทำให้แล้วเหรอ ขอบใจมากๆๆ รสต้มยำใช้มั้ย”
“........................เออ.......................” น้ำเสียงกวนๆแบบนี้รู้เลยว่าใคร แล้วเค้าก็เดินไป
อินุยาฉะปิดประตูแล้วมานั่งลงที่เตียง แล้วก็ซัดมาม่าใหญ่เลย ท่าทางเหมือนอร่อยเลยอะ
“อร่อยเหรอ” ฉันถาม ไม่อยากจะเชื่อ
“อื้ม....อร่อยมากเลยแหละ.....เจ้าเส็ชน่ะทำมาม่าอร่อยมาก”
หา!! ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่เข้ากับหน้าเอาซะเลย คิดแล้วขำดีแฮะ ฮ่าๆๆๆ เส็ชโชมารุนี่ปากไม่ตรงกับใจแฮะ ปากก็บอกว่าไม่ทำ แต่ก็ทำมาให้น้องกินจนได้ จริงๆแล้วคู่นี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ
“พี่นายรักนายเนอะ” ฉันพูด
“.......ไม่รักหรอก.........มันน่ะออกจากเกลียดฉันจะตาย......แค่กๆ.......”
“เพราะอะไรล่ะ”
“............ก็คนละแม่กันนี่..........” อินุยาฉะพูดแล้วก็กินมาม่าต่อ
คนละแม่กันหรอเนี่ย...ว่าแต่ อินุยาฉะไม่เคยพูดถึงพ่อเลย พูดถึงแต่แม่ แต่ฉันไม่ถามดีกว่า
มองเจ้าหมอนี่กินแล้วเพลินดีแฮะ น่ารักดีจัง
“...........หืม............ยิ้มอะไรเหรอ........” อินุยาฉะถามฉัน
หา..ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวเลยแฮะเรา เหอๆ
“เปล่าจ้ะ”
“อืมมมมมมม เฮ่อ อิ่มละ อ่านหนังสือต่อดีกว่า”
ทำไมหมอนี่มันดูสบายดีขึ้นเยอะเลยอ่ะ แปลกแฮะ ป่วยการเมืองแหงๆ เหอะๆ ช่างเหอะอ่านหนังสือต่อดีกว่า
พออ่านไปได้ซักพักก็รู้เรื่องขึ้นมาเลย ขนาดวิชานี้ฉันไม่ถนัดเอาเลยนะเนี่ย ตอนนี้อินุยาฉะก็หลับไปแล้ว แอบไปดีกว่า พอฉันจะเดินไปก็ได้ยินเสียงของ...
“อือ.......อือ........คาโงเมะ..........คาโงเมะ......” เสียงเจ้าอินุยาฉะนี่ เห็นนอนอยู่ไม่ใช่เหรอ
“อะไรหรอ...”
“คาโงเมะ.....ฉันอาจจะช......”
เอ๋???? อาจจะอะไรนะ?? ไม่ได้ยินเลย แล้วทำไมเราต้องหน้าแดงด้วย... อาจจะอะไรนะ...ฟังอีกทีดีกว่า
“ฉันอาจจะ....รู้สึกกับเธอ.....เหมือนที่รู้สึกกับ........คิเคียว.......” ประโยคนี้มันพูดออกมาดังมาก
กึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หา หาหาหาหาหาหาหา ว่าไงน้า นี่มันละเมอหรืออะไรวะเนี่ย กรี๊ดๆๆๆๆๆ ฉันรีบออกจากห้องทันที กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันลงข้างล่างแล้วก็รีบออกจากบ้านทันที
“ไปนะคะเส็ชโชมารุซัง” ฉันพูดแล้วก็วิ่งไปทันที
เส็ชโชมารุดูงงๆ
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก ทำไม???แค่เค้าละเมอเองนะ....หัวใจเรามัน....ตอนนี้เต้นดังมากเลย...หน้าก็ร้อน....อะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกัน....... ฉัน....ฉันรู้สึกแปลกๆกับอินุยาฉะแล้ว.........
**************ฉันของอินุยาฉะ*****************
อือ...ง่วง...เฮ่อ เราเผลอนอนไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ อ้าว แล้วคาโงเมะล่ะ คาโงเมะไปไหน ลงไปดูข้างล่างดีกว่า โอย...ปวดหัว เจ็บคอ แต่มันก็ดีขึ้นมาแล้วล่ะ พรุ่งนี้คงไปรียนได้ล่ะนะ
“เฮ้ย...เส็ช...คาโงเมะล่ะ...”
“............................ออกไปแล้ว..........................”
อ้าว ออกไปตอนไหนว่ะ
“หรอ.....” ฉันพูดแล้วนั่งลงที่โซฟา
แล้วเจ้าเส็ชก็มองฉันแปลกๆ อะไรของมันวะ มองอะไรเนี่ย
“มองไร”
“............แก..........ไม่เบานี่หว่า...........พาผู้หญิงขึ้นห้อง..........”
อะ......เฮ้ย.........ฉันไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย แค่คิดว่าจะให้คาโงเมะอยู่เป็นเพื่อนเฉยๆเอง ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆนะเนี่ย เข้าใจผิดแล้ววววววววว
“.......................แถม.................ยังพูดแปลกๆกับเค้าอีก..................”
หา??? ฉันพูดอะไรเหรอ ฉันก็พูดปกติไม่ใช่เหรอ
“พูดไรวะ ไม่เห็นรู้เรื่อง”
เจ้าเส็ชขำนิดๆ แต่ขำนิดๆของมันน่ะ ถือว่าขำมากแล้วล่ะ เฮ้ย ฉันพูดอะไรไปอ่ะ
“........................ฉันว่าฉันรู้สึกกับเธอเหมือนรู้สึกกับคิเคียว.......................แกพูดแบบนี้..................”
ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ฉันพูดตอนไหนอ่ะ เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไม่รู้เรื่องเลย หรือว่าเราละเมอแล้วพูดอะไรแปลกๆไป เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เฮ้ย”
“...................แกพูดซะเสียงดัง.............ผู้หญิงนั่นเลยวิ่งหนีกลับบ้านไปแล้ว.....................”
อะ........โอย...........ตายแน่เลยโว้ย เราดัน...โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ช่างมันแล้ว ไปนอนดีกว่า ปวดหัว พรุ่งนี้หยุดอีกวันละกันโว้ย!!
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น