ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : สูญเสียคนรัก
ฮัลโล่ หวัดดีจ้า มาถึงตอนที14แล้ว ช่วงนี้ขยันอัพหน่อย (นี่ขนาดขยันนะ) ตามตอนที่ 14 ได้เลยน้อ
ตอนที่14 สูญเสียคนรัก
**************ฉันของเส็ชโชมารุ*****************
........ฉันเพิ่งกลับมาจากเรื่องงานศพของยายริน......ทำไมฉันต้องทำด้วยก็ไม่รู้เหมือนกัน....แต่เด็กนั่นเหลือตัวคนเดียวแล้ว.......เฮ่อ....เบื่อ....จะสอบแล้วด้วย.....เครียด....เครียดไปหมดทุกเรื่อง....ไปอ่านหนังสือดีกว่า........ฉันเข้าบ้านและเดินขึ้นบันได....คงไม่ต้องอยู่ข้างล่างหรอกมั้ง....อินุมันนอนอยู่ข้างล่างแล้ว.....ฉันเข้าห้องแล้วก็ว่างของ......แล้วหยิบหนังสือมาอ่าน.....เฮ่อ....อ่านไม่รู้เรื่องเลย.....ใจมันกังวลยังไงไม่รู้.....ไม่รู้ว่าทำไม....แถมโดยเฉพาะวิชานี้ฉันไม่ถนัดเอาเลย.......ประวัติศาตร์......ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยสอบวิชานี้เกิน 65% เลย...... มันยาก....น่าแปลกใจทั้งที่วิชาอื่นไม่เคยได้ต่ำกว่า 80% เลย.....เฮ่อ...ถอนหายใจไปได้ 100 กว่ารอบแล้วมั้ง.....เบื่อ...เครียด....ปวดหัว.....ออกไปอ่านหนังสือข้างนอกดีกว่า.....ฉันหยิบหนังสือกับกระเป๋าตังค์แล้วก็เดินลงบันได.....ระหว่างเดินก็ได้ยินเสียง.....
“ฮัลโหล จะคุยกับใคร” เสียงของอินุ....
“อ๋อ เส็ชโชมารุเหรอ มันยังไม่กลับหรอก แค่นี้นะ...” เสียงกวนๆของมัน
เฮ้ย...ฉันอยู่นี่โว้ย...กวนโอ๊ยจริงๆ....
ฉันรีบวิ่งลงจากบันไดแล้วไปคว้าโทรศัพท์จากมือไอ้ตัวกวนทันที....ยุ่งไม่เข้าเรื่อง....
“..................ฮัลโหล................” ฉันพูด
แต่ไม่มีใครตอบเลย....
“........................................ฮัลโหล.....................” ฉันพูดซ้ำอีก....
“........................คันนะเอง.......................................................................”
คันนะ....คันนะ...เอ.....คันนะไหนวะ......ชื่ออคุ้นๆ......คันนะ?....
“................คันนะ................ไหน..................”
“..........................................คากุระ.......................”
หา.........คากุระ....อะไรของมัน.........เหมือนจะนึกออก..........อ๋อ..........คันนะน้องสาวคากุระ.............
“........อ๋อ.......มีไร..........”ฉันถาม
“.......................ฉันโทรมาบอก..........................เรื่องพี่สาวของฉัน...........”
หือ.....เรื่องของคากุระ.....
“............มีอะไร............รีบบอกมาเร็วๆ................” ฉันเริ่มรำคาญ
“...........................คากุระ...................ตายแล้ว....................”คันนะตอบ
“..........................................................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หา.......??........?????????..........?????...ฉัน.......ช็อก.......
“...................คากุระบอกว่า............ให้โทรมาหานาย..........ตอนตายไปได้ 1 เดือน.............”
“...........ทำไม????????????....................”
ฉันไม่เข้าใจเลย...........
“.................ไม่รู้.....................พี่บอกมาแบบนี้...................ศพอยู่ที่ลอนดอน..................แค่นี้นะ............ตื๊ดๆๆๆ...”
วางไปแล้ว..........ฉันช็อกมาก..............มันทำให้ฉันงงมาก..............ทำไมต้องโทรมาบอกหลัง1เดือน???......งง........ทำไม............????.........ฉันล้มลงบนโซฟาทันที...............ปวดหัว....มากกว่าเดิม........
“นี่เส็ช มีไรหรอ” อินุถาม
“.........................” ฉันไม่อยากให้มันรู้.........ฉันก็เลยเงียบ.............
ทำไมกัน.........ทำไมเราต้องปวดใจ.......???ทำไมเราต้องเครียด........ทั้งที่...........เราสัญญากับตัวเองแล้ว........ว่า...จะตัดขาดออกจาผู้หญิงคนนั้น..........ว่าจะ.......เลิกยุ่งอีก.....เราไม่สามารถตัดออกจาเธอได้อย่างงี้หรอ????........เครียด.....เศร้า..........เจ็บใจ.............ถ้าเราไม่รีบกลับมาก่อนล่ะก็............................
“เฮ้ย...เป็นไรมากเปล่า” อินุถามอีก...
“....................เปล่า.............ไม่มีไร...........ฉันไปก่อนล่ะ.............” ฉันหยิบหนังสือแล้วเดินออกไป ปล่อยให้อินุงงไปอย่างงั้น....
ไปไหนดี....ไปร้านอาหารดีกว่า.........ที่ๆสูบบุหรี่ได้....................ฉันอยากบุหรี่มาก..
______________________________________________________________________________________________________
ร้าน pucci(คิดเอง)
ร้านนี้.....ค่อยเงียบหน่อย..........ตรงมุมสูบบุหรี่...........ไม่มีคนเลย..............ดีแล้ว...............ฉันหยิบบุหรี่ยี่ห้อ rothmans มาสูบ.....(อินุซื้อให้) ไม่ได้สูบบุหรี่มานานแล้ว................ตั้งแต่อยู่ลอนดอน..........เฮ่อ.........สูบแล้วค่อยโล่งขึ้น..........แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง..............แล้วนี่เรานั่งมานานรึยังนะ.........แล้วนี่ราสูบไปกี่มวนแล้ว........แล้วนี่เราอ่านหนังสือไปบ้างรึยัง...............เราไม่รู้เรื่องเลย.............แล้วกาแฟที่สั่งไปด้รึยัง........???......เออ..........กาแฟ........สั่งไปนานแล้ว......ทำไมไม่ได้ซักที.........
“กาแฟเอสเพรสโซ่ได้แล้วค่า ขอโทษที่มาช้านะคะ”
มาได้ซักที.......ช้ามาก......ต้องคอมเพลนหน่อย.............
“.............ช้ามาก......................”
พอฉันพูดเสร็จก็มองหน้าพนักงาน.......เฮ้ย.........
“อ้าว!!! คุณเส็ชโชมารุ!!!!!” ริน..........
บังเอิญจริงๆ........ทำไมคนแต่งมันแต่งได้บังเอิญขนาดนี้....สงสัยหมดมุข.......
“ริน.........ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่........??” ฉันถาม
“แหะๆ...ก็ มาทำงานหาเงินไงคะ”
หา...ทำงานหาเงิน ตัวแค่นี้น่ะนะ....
“รินจัง เค้กโต๊ะ 4 เสร็จแล้วนะ ไปเสริฟ์ได้แล้วจ้ะ” พนักงานคนหนึ่งพูด
“ค่า รินไปก่อนนะคะ เดี๋ยวรินเลิกงานแล้วรินจะมาคุยด้วย อีก 10 นาที” รินพูดแล้วก็เดินไป
............อยู่คนเดียว......ทำงานหาเงินเอง.........อายุไม่เท่าไหร่......เลี้ยงตัวเอง.....ไม่รู้ทำไม...ฉันรู้สึกประทับใจนิดๆ....แค่นิดๆเท่านั้น....
10 นาทีต่อมา
ฉันนั่งรอรินหน้าร้าน.....สูบบุหรี่ไปด้วย....แล้วทำไมเราต้องรอด้วย??......เออ.......งงแฮะ........
“มาแล้วจ้า” รินเดินมาหาฉัน
“............จะคุยเรื่องอะไร..........”
“อ่า...รินอยากจะบอกคุณเส็ชโชมารุเรื่องงานศพน่ะค่ะ ไม่ต้องจัดให้ก็ได้นะคะ รินเกรงใจ รินจัดเองก็ได้ค่ะ เงินเก็บคงพอค่ะ” ...............
“...........ฉันจัดการเรื่องงานศพให้เธอแล้ว..........”
“อ้าว!!!!! แง่วววว เง้ออออออ อ่า...รินเกรงใจนะเนี่ย.....”
“................ไม่ต้องเกรงใจหรอก...........”
“เฮ่อออออออออออ ขอบคุณค่ะ...แล้วทำไมคุณต้องทำให้รินขนาดนี้ด้วยอ่า”
..............เอ่อ............เอ่อ...........เออเนอะ........ทำไมเราต้องทำให้ด้วย..............ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกับเรา.........เอ่อ....ไม่รู้สิ.........ก็ฉันเห็นว่าเธออยู่คนเดียว.........คงไม่ดี............
“..............เธอคนเดียว..........จะไหวได้ไงกัน..............”
“หูยยยยย รินไหวอยูแล้วล่ะ แต่ต้องขอบคุณคุณเส็ชโชมารุมากนะคะ ที่ช่วยเรื่องนี้ให้ ขอบคุณจริงๆค่ะ”
ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก....
แล้วฉันกับรินก็นั่งที่เก้าอี้หน้าร้านโดยไม่พูดอะรกันเลย....รินเหม่อมองท้องฟ้า....ฉันยังสูบหรี่ต่อไป........คากุระ.........ยังเครียดเรื่องนี้อยู่............ทำไมเธอต้องจากฉันไปด้วย......แล้วงงมาก........ว่าทำไมต้องให้โทรมาหลัง1เดือน......แล้วตายไปเพราะอะไร......ทำไมบอกแค่นี้.........เบอร์ติดต่อคันนะก็ไม่มี......ตัดต่อคากุระก็ไม่ติด.......เครียด.....เครียด..........เราคงลืมคากุระได้ไม่ลงจริงๆ.....คงลืมไม่ได้ด้วย.........เฮ้ออออออออออออออออ..................
“คุณเส็ชโชมารุเป็นอะไรรึเปล่าคะ ดูไม่สบายใจเลย...”รินถามฉัน
เป็นสิ..เป็นมากด้วย......
“.......เปล่า..........” ฉันตอบไป
แล้วรินก็เหม่อมองท้องฟ้าต่อไป......ฉันก็นั่งสูบบุหรี่ต่อ......ทำไมนะ.........เด็กคนนี้....เพิ่งเสียยายไปหยกๆ.......ทำไมถึงยังร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิมนะ.........เป็นคนที่แปลกมาก....สงสัยจริงๆ......ฉันมองริน.........
“เอ๊ะ มีอะไรเหรอคะ” รินหันมาเห็นฉันพอดี.......
“เปล่า..........”
พวกเราก็นั่งเงียบกันอีก.........ฉันเริ่มจะสงสัยขึ้นมา........เรื่องเกี่ยวกับเด็กคนนี้........ทำไมถึงยังเป็นแบบเดิมได้นะ.... ฉันสงสัยจริงๆ.....ถามดีกว่า.....
“..........รู้สึกยังไงที่สูญเสียคนที่รักไป..........” ฉันถามโดยไม่มองหน้าริน
“เอ๊ะ......”
“..............”
“เอ่อ.....ก็.......เศร้าสิคะ.......แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้แล้วจริงมั้ย เค้าไปแล้ว ก็แค่ภาวนาให้เค้ามีความสุขเท่านั้นแหละค่ะ”
ภาวนางั้นเหรอ.......
“แล้วก็.....ถึงเค้าจะตายไปแล้ว เค้าไม่ได้อยู่กับเราแล้ว แต่รินเชื่อว่าเค้าจะยังอยู่ข้างๆเรา เค้ายังรักเราอยู่ เค้าจะอยู่ปกป้องเราอย่างแน่นอนค่ะ.....เพราะฉะนั้น...เราก็ควรจะยิ้มไว้...เพื่อให้เค้าได้มีความสุขตามเราไปด้วยจริงมั้ย เค้าไม่อยากให้เศร้าหรอกค่ะ คิดแบบนี้ก็....มีความสุขขึ้นนิดนึงนะ...”
.......................แบบนี้เองเหรอ........ทำไมเด็กคนนี้.........สามารถเปลี่ยนความเศร้าให้เป็นความสุขได้..........ทำไมถึงได้....เข้มแข็งขนาดนี้.....ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแท้ๆ......
“.............แล้วไม่เหงาหรอ...............”ฉันถามอีก
“อืมมม....มันก็ต้องมีบ้างล่ะค่ะ ความเหงาน่ะ เพราะเราอยู่ตัวคนเดียวแล้วด้วย แต่ว่า...ตอนนี้รินก็ไม่ได้เหงามากหรอกนะ....เพราะรินยังมีเพื่อนด้วยนี่นา....มีทั้งพี่คาโงเมะ โคฮาคุคุง แล้วก็มีคุณเส็ชโชมารุด้วย....รินคิดแบบนี้ได้ก็เพราะคุณนี่แหละค่ะ....ที่บอกว่ารินไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...”
.................................ฉันอึ้งเลย................เธอจำคำพูดของฉันเหรอเนี่ย............
“...............อืม.................กลับกันเถอะ.................ค่ำแล้ว............” ฉันพูดแล้วก็ลุกขึ้น
“ค่า” รินลุกขึ้นตามไป
เดินไปซักพักก็ถึงบ้านริน รินโบกมือบ๊ายบายฉันแล้วก็เข้าบ้านไป............. เด็กคนนี้.........เข้มแข็งจริงๆ.......ความจริงอาจจะเข้มแข็งมากกว่าฉันซะอีก..........สิ่งที่รินพูด........ฉันจำมาหมดทุกคำ...คนๆนั้น.......ถึงจะไม่อยู่แล้ว....ถึงยังไงก็จะอยู่ข้างๆเรา..........คิดแบบนี้จะมีความสุข.............นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกับคนอื่นนานขนาดนี้.............แล้วทำไม....คุยกับเด็กคนนี้ถึงได้มีความสุขอารมณ์ดีขึ้นมาได้.......????.......แปลกนะ.........เฮ่อ..........หนังสงหนังสือไม่ได้อ่านเลย........แต่ช่างเถอะ......กลับไปนอนดีกว่า.........พรุ่งนี้ค่อยอ่านละกัน.....
จบ
เส็ชโชมารุสูบหรี่ด้วย - -\" เอาให้เท่ไปเลยงับ ใครไม่ชอบก็ขออภัยด้วยน่อ ติชมได้ตามสบายจ้ะ
ตอนที่14 สูญเสียคนรัก
**************ฉันของเส็ชโชมารุ*****************
........ฉันเพิ่งกลับมาจากเรื่องงานศพของยายริน......ทำไมฉันต้องทำด้วยก็ไม่รู้เหมือนกัน....แต่เด็กนั่นเหลือตัวคนเดียวแล้ว.......เฮ่อ....เบื่อ....จะสอบแล้วด้วย.....เครียด....เครียดไปหมดทุกเรื่อง....ไปอ่านหนังสือดีกว่า........ฉันเข้าบ้านและเดินขึ้นบันได....คงไม่ต้องอยู่ข้างล่างหรอกมั้ง....อินุมันนอนอยู่ข้างล่างแล้ว.....ฉันเข้าห้องแล้วก็ว่างของ......แล้วหยิบหนังสือมาอ่าน.....เฮ่อ....อ่านไม่รู้เรื่องเลย.....ใจมันกังวลยังไงไม่รู้.....ไม่รู้ว่าทำไม....แถมโดยเฉพาะวิชานี้ฉันไม่ถนัดเอาเลย.......ประวัติศาตร์......ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยสอบวิชานี้เกิน 65% เลย...... มันยาก....น่าแปลกใจทั้งที่วิชาอื่นไม่เคยได้ต่ำกว่า 80% เลย.....เฮ่อ...ถอนหายใจไปได้ 100 กว่ารอบแล้วมั้ง.....เบื่อ...เครียด....ปวดหัว.....ออกไปอ่านหนังสือข้างนอกดีกว่า.....ฉันหยิบหนังสือกับกระเป๋าตังค์แล้วก็เดินลงบันได.....ระหว่างเดินก็ได้ยินเสียง.....
“ฮัลโหล จะคุยกับใคร” เสียงของอินุ....
“อ๋อ เส็ชโชมารุเหรอ มันยังไม่กลับหรอก แค่นี้นะ...” เสียงกวนๆของมัน
เฮ้ย...ฉันอยู่นี่โว้ย...กวนโอ๊ยจริงๆ....
ฉันรีบวิ่งลงจากบันไดแล้วไปคว้าโทรศัพท์จากมือไอ้ตัวกวนทันที....ยุ่งไม่เข้าเรื่อง....
“..................ฮัลโหล................” ฉันพูด
แต่ไม่มีใครตอบเลย....
“........................................ฮัลโหล.....................” ฉันพูดซ้ำอีก....
“........................คันนะเอง.......................................................................”
คันนะ....คันนะ...เอ.....คันนะไหนวะ......ชื่ออคุ้นๆ......คันนะ?....
“................คันนะ................ไหน..................”
“..........................................คากุระ.......................”
หา.........คากุระ....อะไรของมัน.........เหมือนจะนึกออก..........อ๋อ..........คันนะน้องสาวคากุระ.............
“........อ๋อ.......มีไร..........”ฉันถาม
“.......................ฉันโทรมาบอก..........................เรื่องพี่สาวของฉัน...........”
หือ.....เรื่องของคากุระ.....
“............มีอะไร............รีบบอกมาเร็วๆ................” ฉันเริ่มรำคาญ
“...........................คากุระ...................ตายแล้ว....................”คันนะตอบ
“..........................................................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หา.......??........?????????..........?????...ฉัน.......ช็อก.......
“...................คากุระบอกว่า............ให้โทรมาหานาย..........ตอนตายไปได้ 1 เดือน.............”
“...........ทำไม????????????....................”
ฉันไม่เข้าใจเลย...........
“.................ไม่รู้.....................พี่บอกมาแบบนี้...................ศพอยู่ที่ลอนดอน..................แค่นี้นะ............ตื๊ดๆๆๆ...”
วางไปแล้ว..........ฉันช็อกมาก..............มันทำให้ฉันงงมาก..............ทำไมต้องโทรมาบอกหลัง1เดือน???......งง........ทำไม............????.........ฉันล้มลงบนโซฟาทันที...............ปวดหัว....มากกว่าเดิม........
“นี่เส็ช มีไรหรอ” อินุถาม
“.........................” ฉันไม่อยากให้มันรู้.........ฉันก็เลยเงียบ.............
ทำไมกัน.........ทำไมเราต้องปวดใจ.......???ทำไมเราต้องเครียด........ทั้งที่...........เราสัญญากับตัวเองแล้ว........ว่า...จะตัดขาดออกจาผู้หญิงคนนั้น..........ว่าจะ.......เลิกยุ่งอีก.....เราไม่สามารถตัดออกจาเธอได้อย่างงี้หรอ????........เครียด.....เศร้า..........เจ็บใจ.............ถ้าเราไม่รีบกลับมาก่อนล่ะก็............................
“เฮ้ย...เป็นไรมากเปล่า” อินุถามอีก...
“....................เปล่า.............ไม่มีไร...........ฉันไปก่อนล่ะ.............” ฉันหยิบหนังสือแล้วเดินออกไป ปล่อยให้อินุงงไปอย่างงั้น....
ไปไหนดี....ไปร้านอาหารดีกว่า.........ที่ๆสูบบุหรี่ได้....................ฉันอยากบุหรี่มาก..
______________________________________________________________________________________________________
ร้าน pucci(คิดเอง)
ร้านนี้.....ค่อยเงียบหน่อย..........ตรงมุมสูบบุหรี่...........ไม่มีคนเลย..............ดีแล้ว...............ฉันหยิบบุหรี่ยี่ห้อ rothmans มาสูบ.....(อินุซื้อให้) ไม่ได้สูบบุหรี่มานานแล้ว................ตั้งแต่อยู่ลอนดอน..........เฮ่อ.........สูบแล้วค่อยโล่งขึ้น..........แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง..............แล้วนี่เรานั่งมานานรึยังนะ.........แล้วนี่ราสูบไปกี่มวนแล้ว........แล้วนี่เราอ่านหนังสือไปบ้างรึยัง...............เราไม่รู้เรื่องเลย.............แล้วกาแฟที่สั่งไปด้รึยัง........???......เออ..........กาแฟ........สั่งไปนานแล้ว......ทำไมไม่ได้ซักที.........
“กาแฟเอสเพรสโซ่ได้แล้วค่า ขอโทษที่มาช้านะคะ”
มาได้ซักที.......ช้ามาก......ต้องคอมเพลนหน่อย.............
“.............ช้ามาก......................”
พอฉันพูดเสร็จก็มองหน้าพนักงาน.......เฮ้ย.........
“อ้าว!!! คุณเส็ชโชมารุ!!!!!” ริน..........
บังเอิญจริงๆ........ทำไมคนแต่งมันแต่งได้บังเอิญขนาดนี้....สงสัยหมดมุข.......
“ริน.........ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่........??” ฉันถาม
“แหะๆ...ก็ มาทำงานหาเงินไงคะ”
หา...ทำงานหาเงิน ตัวแค่นี้น่ะนะ....
“รินจัง เค้กโต๊ะ 4 เสร็จแล้วนะ ไปเสริฟ์ได้แล้วจ้ะ” พนักงานคนหนึ่งพูด
“ค่า รินไปก่อนนะคะ เดี๋ยวรินเลิกงานแล้วรินจะมาคุยด้วย อีก 10 นาที” รินพูดแล้วก็เดินไป
............อยู่คนเดียว......ทำงานหาเงินเอง.........อายุไม่เท่าไหร่......เลี้ยงตัวเอง.....ไม่รู้ทำไม...ฉันรู้สึกประทับใจนิดๆ....แค่นิดๆเท่านั้น....
10 นาทีต่อมา
ฉันนั่งรอรินหน้าร้าน.....สูบบุหรี่ไปด้วย....แล้วทำไมเราต้องรอด้วย??......เออ.......งงแฮะ........
“มาแล้วจ้า” รินเดินมาหาฉัน
“............จะคุยเรื่องอะไร..........”
“อ่า...รินอยากจะบอกคุณเส็ชโชมารุเรื่องงานศพน่ะค่ะ ไม่ต้องจัดให้ก็ได้นะคะ รินเกรงใจ รินจัดเองก็ได้ค่ะ เงินเก็บคงพอค่ะ” ...............
“...........ฉันจัดการเรื่องงานศพให้เธอแล้ว..........”
“อ้าว!!!!! แง่วววว เง้ออออออ อ่า...รินเกรงใจนะเนี่ย.....”
“................ไม่ต้องเกรงใจหรอก...........”
“เฮ่อออออออออออ ขอบคุณค่ะ...แล้วทำไมคุณต้องทำให้รินขนาดนี้ด้วยอ่า”
..............เอ่อ............เอ่อ...........เออเนอะ........ทำไมเราต้องทำให้ด้วย..............ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกับเรา.........เอ่อ....ไม่รู้สิ.........ก็ฉันเห็นว่าเธออยู่คนเดียว.........คงไม่ดี............
“..............เธอคนเดียว..........จะไหวได้ไงกัน..............”
“หูยยยยย รินไหวอยูแล้วล่ะ แต่ต้องขอบคุณคุณเส็ชโชมารุมากนะคะ ที่ช่วยเรื่องนี้ให้ ขอบคุณจริงๆค่ะ”
ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก....
แล้วฉันกับรินก็นั่งที่เก้าอี้หน้าร้านโดยไม่พูดอะรกันเลย....รินเหม่อมองท้องฟ้า....ฉันยังสูบหรี่ต่อไป........คากุระ.........ยังเครียดเรื่องนี้อยู่............ทำไมเธอต้องจากฉันไปด้วย......แล้วงงมาก........ว่าทำไมต้องให้โทรมาหลัง1เดือน......แล้วตายไปเพราะอะไร......ทำไมบอกแค่นี้.........เบอร์ติดต่อคันนะก็ไม่มี......ตัดต่อคากุระก็ไม่ติด.......เครียด.....เครียด..........เราคงลืมคากุระได้ไม่ลงจริงๆ.....คงลืมไม่ได้ด้วย.........เฮ้ออออออออออออออออ..................
“คุณเส็ชโชมารุเป็นอะไรรึเปล่าคะ ดูไม่สบายใจเลย...”รินถามฉัน
เป็นสิ..เป็นมากด้วย......
“.......เปล่า..........” ฉันตอบไป
แล้วรินก็เหม่อมองท้องฟ้าต่อไป......ฉันก็นั่งสูบบุหรี่ต่อ......ทำไมนะ.........เด็กคนนี้....เพิ่งเสียยายไปหยกๆ.......ทำไมถึงยังร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิมนะ.........เป็นคนที่แปลกมาก....สงสัยจริงๆ......ฉันมองริน.........
“เอ๊ะ มีอะไรเหรอคะ” รินหันมาเห็นฉันพอดี.......
“เปล่า..........”
พวกเราก็นั่งเงียบกันอีก.........ฉันเริ่มจะสงสัยขึ้นมา........เรื่องเกี่ยวกับเด็กคนนี้........ทำไมถึงยังเป็นแบบเดิมได้นะ.... ฉันสงสัยจริงๆ.....ถามดีกว่า.....
“..........รู้สึกยังไงที่สูญเสียคนที่รักไป..........” ฉันถามโดยไม่มองหน้าริน
“เอ๊ะ......”
“..............”
“เอ่อ.....ก็.......เศร้าสิคะ.......แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้แล้วจริงมั้ย เค้าไปแล้ว ก็แค่ภาวนาให้เค้ามีความสุขเท่านั้นแหละค่ะ”
ภาวนางั้นเหรอ.......
“แล้วก็.....ถึงเค้าจะตายไปแล้ว เค้าไม่ได้อยู่กับเราแล้ว แต่รินเชื่อว่าเค้าจะยังอยู่ข้างๆเรา เค้ายังรักเราอยู่ เค้าจะอยู่ปกป้องเราอย่างแน่นอนค่ะ.....เพราะฉะนั้น...เราก็ควรจะยิ้มไว้...เพื่อให้เค้าได้มีความสุขตามเราไปด้วยจริงมั้ย เค้าไม่อยากให้เศร้าหรอกค่ะ คิดแบบนี้ก็....มีความสุขขึ้นนิดนึงนะ...”
.......................แบบนี้เองเหรอ........ทำไมเด็กคนนี้.........สามารถเปลี่ยนความเศร้าให้เป็นความสุขได้..........ทำไมถึงได้....เข้มแข็งขนาดนี้.....ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแท้ๆ......
“.............แล้วไม่เหงาหรอ...............”ฉันถามอีก
“อืมมม....มันก็ต้องมีบ้างล่ะค่ะ ความเหงาน่ะ เพราะเราอยู่ตัวคนเดียวแล้วด้วย แต่ว่า...ตอนนี้รินก็ไม่ได้เหงามากหรอกนะ....เพราะรินยังมีเพื่อนด้วยนี่นา....มีทั้งพี่คาโงเมะ โคฮาคุคุง แล้วก็มีคุณเส็ชโชมารุด้วย....รินคิดแบบนี้ได้ก็เพราะคุณนี่แหละค่ะ....ที่บอกว่ารินไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...”
.................................ฉันอึ้งเลย................เธอจำคำพูดของฉันเหรอเนี่ย............
“...............อืม.................กลับกันเถอะ.................ค่ำแล้ว............” ฉันพูดแล้วก็ลุกขึ้น
“ค่า” รินลุกขึ้นตามไป
เดินไปซักพักก็ถึงบ้านริน รินโบกมือบ๊ายบายฉันแล้วก็เข้าบ้านไป............. เด็กคนนี้.........เข้มแข็งจริงๆ.......ความจริงอาจจะเข้มแข็งมากกว่าฉันซะอีก..........สิ่งที่รินพูด........ฉันจำมาหมดทุกคำ...คนๆนั้น.......ถึงจะไม่อยู่แล้ว....ถึงยังไงก็จะอยู่ข้างๆเรา..........คิดแบบนี้จะมีความสุข.............นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกับคนอื่นนานขนาดนี้.............แล้วทำไม....คุยกับเด็กคนนี้ถึงได้มีความสุขอารมณ์ดีขึ้นมาได้.......????.......แปลกนะ.........เฮ่อ..........หนังสงหนังสือไม่ได้อ่านเลย........แต่ช่างเถอะ......กลับไปนอนดีกว่า.........พรุ่งนี้ค่อยอ่านละกัน.....
จบ
เส็ชโชมารุสูบหรี่ด้วย - -\" เอาให้เท่ไปเลยงับ ใครไม่ชอบก็ขออภัยด้วยน่อ ติชมได้ตามสบายจ้ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น