ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : อยู่คนเดียวอีกแล้ว
ดีจ้าๆๆๆ ทุกคน ตอนนี้มาถึงตอนที่ 12 แล้ว เร็วจังเนอะ (เร็วบ้าไรฟะกว่าจะอัพที) ตอนนี้ก็เป็นโหมดโหดเหมือนเดิม -*- เราแต่งรินอาภัพเกินไปรึเปล่าก็ไม่รู้แฮะ..แล้วก็มีเรื่องจะบอก คือว่ามีคน copy ฟิคข้าน้อยไป -*- ใช่มั้ยคะคุณ ชิชาเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่น่อ แต่อยากจะบอกว่าให้เลิกนะคะ เล่นแบบนี้มันแรงเกิน - -\" มัวพล่ามอะไรอยู่นะเรา เริ่มตอนที่ 12 ได้เลยจ้า อ้อลืมอย่าง ติชมได้ตามสบาย (อีกเช่นเคย)
ตอนที่12
****************ฉันของริน***************************
ลัลล้า ลัลล้า วันนี้ฉันมาโรงเรียนเช้าแฮะ เนื่องจากเมื่อวานมาสายโดนทำโทษเลย เหอๆ เข็ดแล้ว โดนทำโทษว่าต้องมาทำความสะอาดตอนเช้าอะนะ ตอนนี้ก็ทำอยู่ แต่ทำเสร็จแล้วละ ลงไปเดินเล่นสวนลุมที่นอกโรงเรียนที่กว่าแฮะเรา เนื่องจากเบื่อสวนที่โรงเรียนจะตายอยู่แล้ว
______________________________________________________________________________________________________
สวนลุม
เฮ้อออออออออออ อากาศตอนเช้านี่ดีจังน้า โรงเรียนเราก็ดีจัง อยู่ใกล้ๆสวนลุม ฉันเดินเล่นพร้อมกับให้อาหารปลากับนกไปด้วย ฉันให้ไปเรื่อยๆ พอมารู้ตัวอีกทีให้อาหารพวกปลาพวกนกจนเงินเกือบหมดกระเป๋าแล้วสิ โหยยยยยย ใช้เพลินไปขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ยเรา โฮ้ยๆๆๆๆ เรายิ่งจนๆอยู่ด้วย แย่จัง เฮ้อออ เซ็งจัง เดินเล่นดีกว่า
ฉันเดินเล่นพร้อมกับดูวิวไปด้วย สวยจังเลยน้า “ตึง!” อุ้ยหวาย ท่าทางจะดูวิวเพลินไปหน่อย เลยไม่ทันดูข้างหน้าเลย
“อุ่ย ขอโทษค่ะ” ฉันขอโทษคนที่ฉันชน
“.........ไม่เป็นไร..............” อ้าวเส็ชโชมารุอีกแล้ว....บังเอิญมากเลย
แอ่นอ่ะเกน มุขเดิมๆของนักเขียน คิดมุขไม่ออกแล้วเหรอไงเนี่ย
“อ้าว คุณเส็ชโชมารุนี่เอง อรุณสวัสดิ์ค่ะ มาเช้าจังนะคะ” ฉันทัก
“.................อรุณสวัสดิ์............” แง่ว ยังพูดน้อยเหมือนเดิม
“คุณเส็ชโชมารุชอบมาเดินเล่นสวนลุมเหรอคะ”
“..............อืม..................”
แล้วเขาก็เดินไปที่ร้านขายอาหารนก แล้วเขาก็ซื้ออาหารนกมาเป็นกระตั๊กเลย ซื้อมาเยอะมากกกก เกินความจำเป็นแล้ว
เขาเดินมาข้างๆฉันแล้วก็โปรยอาหารตามพื้น แล้วพวกนกก็บินมากินกัน
“เหอๆ รินเพิ่งซื้อมาเมื่อกี๊นี้เอง ซื้อจนเงินเกลี้ยงเลย” ฉันจะชวนคุย
เขาใช้หางตามองมาที่ฉัน(อีกแล้ว)
“................มาให้ด้วยกันสิ...................” เขาพูด
เย้ๆๆๆ จริงเหรอเนี่ย ดีใจจัง
พวกฉันให้กันเพลินมากจนอาหารนกหมดไปเลย เหอๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะหมดนะเนี่ย
ฉันนั่งที่เก้าอี้กับคุณเส็ชโชมารุ เค้าซื้อน้ำให้ฉันด้วย จริงๆแล้วเค้าก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้เลยนะเนี่ย ออกจะใจดีด้วยซ้ำ
แล้วอยู่ๆเขาก็มองฉันใหญ่เลย หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอเนี่ย?
“มีอะไรเหรอคะ” ฉันถาม
“...................แผลพวกนั้น...........ยังไม่หายอีกเหรอ............” เค้าถาม
เหอๆ ก็ยังไม่หายน่ะสิ บวมตุ่ยไปทั้งตัวเลย
“แหะๆ...ยังหรอกค่ะ ซักพักก็หาย” ฉันตอบ
“...............ไปโดนอะไรมา...........” แง่ว คำถามเดียวกับพี่คาโงเมะเลย
แล้วฉันก็จะตอบคำตอบเดียวกับที่ตอบพี่คาโงเมะ
“ตกบันไดน่ะค่ะ แหะๆ ไม่มีไรหรอก” ฉันโกหกไป
“.................อืม.............ไปกันเถอะ....................จะเริ่มเรียนแล้ว.................” เขาพูดและลุกขึ้นแล้วก็เดินไปโดยไม่รอฉันลยอ่า ฉันก็เดินตามเขาไป
______________________________________________________________________________________________________
เลิกเรียน
วันนี้รีบกลับบ้านดีกว่า คุณยายป่วยหนักมาก ต้องรีบกลับไปดูคุณยายด่วนเลย คุณยายสั่งไม่ให้พาไปหาหมอแต่ว่ามันต้องไปแล้วล่ะ คุณยายป่วยเป็นโรคหัวใจหนักมากกกก ถึงมากที่สุด ฉันรีบเก็บของและวิ่งออกนอกโรงเรียน
______________________________________________________________________________________________________
บ้าน
ฉันวิ่งมาถึงบ้านเร็วมาก รู้สึกสังหรใจไม่ดีเลย เป็นห่วงคุณยายนะ
“กลับมาแล้วค่า คุณยายเป็นยังไงบ้าง” ฉันตะโกน
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
“คุณยาย รินกลับมาแล้วค่ะ” ฉันตะโกนอีกที
แต่ทุกอย่างเงียบกริบ รู้สึกสังหรใจไม่ดีเอามากเลย
ฉันรู้สึกไม่ดีเอามากๆ ฉันรีบวิ่งตามหาคุณยายในบ้านทันที วิ่งไปในครัว..ก็ไม่มี ในห้องน้ำ...ก็ไม่อยู่...ห้องนอน...ก็ไม่มี...ห้องเก็บของ...ไม่มี...ไม่มีเลย ทำไงดี คุณยายไปไหน ฉันรีบวิ่งออกไปถามคนบ้านข้างๆทันที
“ไม่ทราบว่าเห็นคุณยายบ้างมั้ยคะ”
“เอ๋...เห็นว่าเพิ่งเดินออกจากบ้านไปทางนั้นเองนี่นา” คนข้างบ้านพูด
หา....ออกจากบ้าน!!!! เป็นโรคหัวใจหนักอยู่เนี่ยน่ะ เฮ้ยๆๆๆๆ
“ขอบคุณมากค่ะ!!” ฉันพูดและรีบวิ่งไปทางนั้นทันที
ฉันวิ่ง วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย รู้สึกสังหรใจไม่ดีเอามากเลย ฉันวิ่งมาได้ซักพักนึงแล้ว แต่ไม่เห็นอะไรเลย ฉันถามทุกคนแถวนั้นไปทั่ว แต่ก็ไม่มีใครรู้ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆฉันก็เห็นคนมุงอะไรอยู่ก็ไม่รู้ มีรถตู้คันหนึ่งคว่ำอยู่ แล้วก็มีรถพยาบาลลอยู่ด้วย ขาสองข้างของฉันหยุดกึกทันที ทำไมนะ? ทำไมถึงกลัวที่จะไปตรงนั้น? ทำไมกัน... ทำไมขาเราถึงหยุดอย่างนั้นล่ะ ไม่ได้น่า...ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรหรอกน่า นี่เราเป็นอะไร? ไปดูดีกว่า...ไม่ใช่คุณยายหรอก... คุณยาย........ กึก ขาของฉันหยุดอีกทีนึง ถ้าเป็นคุณยายล่ะ? ฉันยืนเครียดอยู่พักหนึ่ง ซักพักก็มีรถเบ็นซ์สีขาวมาเบรกใกล้ๆที่เกิดเหตุ เอ๊ รถคันนี้ ของคุณเส็ชโชมารุนี่นา? แล้วเขาก็จอดรถแล้วรีบวิ่งลงมา เขาวิ่งมาหาฉัน
“.............เกิดอะไรขึ้น.............?” เค้าถาม
“ม...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รินยังไม่ได้เดินไปดูเลย” ฉันตอบเขา
“................อืม.............” เค้าพูดแล้วก็เดินไปดูที่เกิดเหตุ
นี่เรายืนนิ่งอยู่ทำไมกัน? เราเป็นอะไรน่ะ ทั้งๆที่มันไม่กี่ยวอะกับเราซักหน่อย เอาไงเอากัน เดินไปดูให้มันรู้เลยดีกว่า
ฉันเดินเข้าไปในวง แล้วฉันก็เห็นคนนอนอยู่แถวนั้นประมาณ 5-6คน เลือดกองถนนเลย แต่มีผ้าขาวกับหนังสือพิมพ์ปิดตัวพวกเค้าอยู่...รู้สึกไม่ดีเลย......... มัน...ยังไงก็ไม่รู้ แต่เท่าที่ฉันสังเกตุไม่มีใครเหมือนคุณยายฉันเลย...เฮ้อ...โล่งอกไปที่...คุณยายคงไปเดินเล่นเดี๋ยวก็คงกลับมาล่ะมั้ง ฟู่ๆๆๆๆๆ เรานี่ก็คิดมากไปเอง
“ไม่ทราบว่ารายชื่อผู้เสียชีวิตมีใครบ้างคะ” ผู้หญิงคนนึงถามขึ้น
.....ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน....
“อ๋อ ก็มีคุณ วิชิโมโตะ นานาชิ ,คิสึเงกะ คิคุมิ ,โซโยนะ ซาโตชิ ,มินามิโนะ เซจิ ,คาเนฮาระ ริวสุเกะ ครับ”
เฮ่อ...เท่าที่พูดมาไม่ชื่อของคุณยาย เฮ้อโล่งๆๆๆๆๆๆๆๆ
“โห...อุบัติเหตุครั้งนี้นี่มีผู้เสียชีวิตหลายคนมากเลยนะคะ”
“ใช่ครับ โอ๊ะ...ลืมบอกไปชื่อนึง คาคิซากิ ซาโตมิ”
คาคิซากิ...ซาโตมิ... นั่นมัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ค...คาคิซากิ ซาโตมิเหรอคะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันรีบถามผู้ชายคนนั้นให้แน่ใจ ไม่แน่หรอก...อาจจะชื่อเหมือนกันก็ได้...ไม่หรอกน่า ไม่ๆๆๆๆๆ
“อ๋อ...ใช่ครับ นี่ไงครับ” ผู้ชายคนนั้นเอาบัตรประชาชนของ คาคิซากิ ซาโตมิ มาให้ฉันดู
ฉันอึ้งมาก นี่มัน...คุณยาย คุณยายฉันนี่.........อ่ะ......... ฉันช็อกมาก สุดๆเลย แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่ง ที่นอนจมกองเลือดอยู่ ลมพัดแรงมาก ผ้าสีขาวที่ปิดร่างนั้นอยู่ก็เปิดออกมานิดหนึ่ง แล้วส่วนที่เปิดออกมาก็คือ หน้า..หน้าของคุณยาย... นั่นมัน...คุณยายจริงๆด้วย...ฉัน...ฉันช็อกมาก...ตอนนี้ฉันอยากจะวิ่งไปหาคุณยายเหลือเกิน...
“คุณยาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!คุณยายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันกรี๊ด แล้วก็วิ่งไปทันที แต่มาคนมาฉุดฉันไว้ก่อน
“ไปไม่ได้นะครับ!!!!” คนพวกนั้นาฉุดฉันไว้
“ม่ายยยยยยยย ฉันจะไปหาคุณยาย ฮือออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณยายยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันร้องเหมือนกับคนบ้า ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองคลั่งไปแล้ว
“......ริน......!!” เสียงใครก็ไม่รู้ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
ฉันร้องอยู่ตรงนั้น มีคนพูดและปลอบฉันมากมายแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรเลย แล้วคุณยายก็โดนหามเข้ารถพยาบาลไป ฮืออออออออออ ม่ายน้า ขอร้องละ...ทำไมต้องมีคนจากฉันไปด้วย ทำไม.... ทำไม.... ฉันลงไปร้องไห้กับพื้นเลย แล้วซักพักพวกคนแถวนั้นก็แยกย้ายกับกลับบ้านไป เหลือแต่ให้ฉันร้องไห้อยู่ที่ถนนคนเดียว คนเดียว...................
“ริน...........” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮืออออออออออออออ!!!!!!!!” ฉันร้องไห้เหมือนคนบ้าอีกแล้ว
“........ริน.......นี่ฉันเอง....เส็ชโชมารุ.......” เส็ชมารุมายืนข้างหน้าฉัน
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันยังหยุดร้องไม่ได้ ตอนนี้ฉันเสียใจมาก...
“.............”เส็ชโชมารุเงียบและยืนอยู่ข้างหน้าฉัน ฉันก็ร้องไห้เสียงดังอยู่
“..........ริน..........ลุกขึ้น....จะไปส่งที่บ้าน...........” เขาเอื้อมมือมา
ฉันเงยหน้าขึ้น พร้อมกับมองหน้าเขา ไม่รู้ทำไมฉันถึงเอื้อมมือไปจับมือเขาก็ไม่รู้...
ฉันขึ้นรถ และเขาก็ขับรถพาไปส่งที่บ้าน...
______________________________________________________________________________________________________
บ้าน
ฉันเดินเข้าบ้านพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วก็ก้มหน้าร้องไห้ต่อ....พอเข้าบ้านมันก็ยิ่งเศร้าขึ้น...ทำไม...ทำไมทุกคนถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว..... ฉัน...ฉันต้องการคนมาอยู่ข้างๆ...ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว...
เส็ชโชมารุเข้ามาที่บ้านฉันและนั่งลงข้างๆ เขานั่งเงียบๆโดยไม่พูดอะไรเลยซักคำ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ทำไมคนที่ฉันรักถึงต้องจากฉันไปกันหมดด้วย......ฮือ !!!!!!!!!!!!!” ฉันร้อง
เส็ชโชมารุนิ่งเฉยๆและมองฉัน
“ฮือ....อึ่กๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้...ฉันไม่เหลือใครแล้ว...ต้องอยู่คนเดียว....อีกแล้ว....ฮือ..อึ่กๆๆๆๆๆ....”
เส็ชโชมารุนั่งนิ่งม่พูดอะไร แต่เขาก็เอามือลูบหัวฉันอยู่ตลอดเวลา
“อึ่ก....ฮือ....อึ่ก.....ฮึ่ก......ฮือๆๆๆๆ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว...ฉันไม่อยากให้ใครตายไปมากกว่านี้แล้วอ่ะ ฮือออออออออออ ไม่มีใครเหลือแล้ว.............” ฉันร้องอีกแล้ว
“......................ก็ฉันไง.................” เส็ชโชมารุพูด ทำให้ฉันอึ้งนิดหน่อย...หา.....
“...........เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว.......” เขาพูดอีกที
คำพูดไม่กี่คำที่เขาพูดออกมา....ทำให้ฉันซึ้งจนต้องร้องไห้ออกมาอีก...
“อ...อือ...อึ่ก...ร...ริน...ฮึ่ก..ยังไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว.....นี่เนอะ....ฮึ่ก...อึ่ก...” ฉันพยายามยิ้มให้เขา
เขาไม่ได้พูดอะไรตอบแต่ก็จ้องหน้าฉันแล้วก็ลูบหัวฉัน แค่นั้นเอง......
______________________________________________________________________________________________________
เที่ยงคืนแล้ว เส็ชโชมารุยังไม่กลับบ้านเลย เขาอยู่กับฉันจนฉันหยุดร้องไห้ไปแล้ว...ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว...
“.....................กลับแล้วนะ............อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย..............” เขาถาม
“อือ........ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะอยู่กับรินตลอด..กลับบ้านระวังนะคะ...” ฉันพูดแล้วโบกมือให้เขา
“....อืม......”เขาพูดแต่ก็ยังยืนอยู่หน้าบ้าน เหมือนเขาคิดอะไรบ้างอย่าง และเขาก็พูดว่า
“..........งานศพยายเธอ..........ฉันจะจัดให้.......” เขาพูดเสร็จเขาก็เดินขึ้นรถ
หา?? จะจัดให้งั้นเหรอ?? นี่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยซักนิดนึง แล้วทำไมเขาต้องทำให้เราขนาดนี้ด้วย..เกรงใจจัง...ไม่อยากให้เขาทำเลย เดี๋ยวค่อยบอกเค้าละกัน...ว่าทุกอย่างเราจัดการเองได้.........
จบ
ตอนที่12
****************ฉันของริน***************************
ลัลล้า ลัลล้า วันนี้ฉันมาโรงเรียนเช้าแฮะ เนื่องจากเมื่อวานมาสายโดนทำโทษเลย เหอๆ เข็ดแล้ว โดนทำโทษว่าต้องมาทำความสะอาดตอนเช้าอะนะ ตอนนี้ก็ทำอยู่ แต่ทำเสร็จแล้วละ ลงไปเดินเล่นสวนลุมที่นอกโรงเรียนที่กว่าแฮะเรา เนื่องจากเบื่อสวนที่โรงเรียนจะตายอยู่แล้ว
______________________________________________________________________________________________________
สวนลุม
เฮ้อออออออออออ อากาศตอนเช้านี่ดีจังน้า โรงเรียนเราก็ดีจัง อยู่ใกล้ๆสวนลุม ฉันเดินเล่นพร้อมกับให้อาหารปลากับนกไปด้วย ฉันให้ไปเรื่อยๆ พอมารู้ตัวอีกทีให้อาหารพวกปลาพวกนกจนเงินเกือบหมดกระเป๋าแล้วสิ โหยยยยยย ใช้เพลินไปขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ยเรา โฮ้ยๆๆๆๆ เรายิ่งจนๆอยู่ด้วย แย่จัง เฮ้อออ เซ็งจัง เดินเล่นดีกว่า
ฉันเดินเล่นพร้อมกับดูวิวไปด้วย สวยจังเลยน้า “ตึง!” อุ้ยหวาย ท่าทางจะดูวิวเพลินไปหน่อย เลยไม่ทันดูข้างหน้าเลย
“อุ่ย ขอโทษค่ะ” ฉันขอโทษคนที่ฉันชน
“.........ไม่เป็นไร..............” อ้าวเส็ชโชมารุอีกแล้ว....บังเอิญมากเลย
แอ่นอ่ะเกน มุขเดิมๆของนักเขียน คิดมุขไม่ออกแล้วเหรอไงเนี่ย
“อ้าว คุณเส็ชโชมารุนี่เอง อรุณสวัสดิ์ค่ะ มาเช้าจังนะคะ” ฉันทัก
“.................อรุณสวัสดิ์............” แง่ว ยังพูดน้อยเหมือนเดิม
“คุณเส็ชโชมารุชอบมาเดินเล่นสวนลุมเหรอคะ”
“..............อืม..................”
แล้วเขาก็เดินไปที่ร้านขายอาหารนก แล้วเขาก็ซื้ออาหารนกมาเป็นกระตั๊กเลย ซื้อมาเยอะมากกกก เกินความจำเป็นแล้ว
เขาเดินมาข้างๆฉันแล้วก็โปรยอาหารตามพื้น แล้วพวกนกก็บินมากินกัน
“เหอๆ รินเพิ่งซื้อมาเมื่อกี๊นี้เอง ซื้อจนเงินเกลี้ยงเลย” ฉันจะชวนคุย
เขาใช้หางตามองมาที่ฉัน(อีกแล้ว)
“................มาให้ด้วยกันสิ...................” เขาพูด
เย้ๆๆๆ จริงเหรอเนี่ย ดีใจจัง
พวกฉันให้กันเพลินมากจนอาหารนกหมดไปเลย เหอๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะหมดนะเนี่ย
ฉันนั่งที่เก้าอี้กับคุณเส็ชโชมารุ เค้าซื้อน้ำให้ฉันด้วย จริงๆแล้วเค้าก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้เลยนะเนี่ย ออกจะใจดีด้วยซ้ำ
แล้วอยู่ๆเขาก็มองฉันใหญ่เลย หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอเนี่ย?
“มีอะไรเหรอคะ” ฉันถาม
“...................แผลพวกนั้น...........ยังไม่หายอีกเหรอ............” เค้าถาม
เหอๆ ก็ยังไม่หายน่ะสิ บวมตุ่ยไปทั้งตัวเลย
“แหะๆ...ยังหรอกค่ะ ซักพักก็หาย” ฉันตอบ
“...............ไปโดนอะไรมา...........” แง่ว คำถามเดียวกับพี่คาโงเมะเลย
แล้วฉันก็จะตอบคำตอบเดียวกับที่ตอบพี่คาโงเมะ
“ตกบันไดน่ะค่ะ แหะๆ ไม่มีไรหรอก” ฉันโกหกไป
“.................อืม.............ไปกันเถอะ....................จะเริ่มเรียนแล้ว.................” เขาพูดและลุกขึ้นแล้วก็เดินไปโดยไม่รอฉันลยอ่า ฉันก็เดินตามเขาไป
______________________________________________________________________________________________________
เลิกเรียน
วันนี้รีบกลับบ้านดีกว่า คุณยายป่วยหนักมาก ต้องรีบกลับไปดูคุณยายด่วนเลย คุณยายสั่งไม่ให้พาไปหาหมอแต่ว่ามันต้องไปแล้วล่ะ คุณยายป่วยเป็นโรคหัวใจหนักมากกกก ถึงมากที่สุด ฉันรีบเก็บของและวิ่งออกนอกโรงเรียน
______________________________________________________________________________________________________
บ้าน
ฉันวิ่งมาถึงบ้านเร็วมาก รู้สึกสังหรใจไม่ดีเลย เป็นห่วงคุณยายนะ
“กลับมาแล้วค่า คุณยายเป็นยังไงบ้าง” ฉันตะโกน
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
“คุณยาย รินกลับมาแล้วค่ะ” ฉันตะโกนอีกที
แต่ทุกอย่างเงียบกริบ รู้สึกสังหรใจไม่ดีเอามากเลย
ฉันรู้สึกไม่ดีเอามากๆ ฉันรีบวิ่งตามหาคุณยายในบ้านทันที วิ่งไปในครัว..ก็ไม่มี ในห้องน้ำ...ก็ไม่อยู่...ห้องนอน...ก็ไม่มี...ห้องเก็บของ...ไม่มี...ไม่มีเลย ทำไงดี คุณยายไปไหน ฉันรีบวิ่งออกไปถามคนบ้านข้างๆทันที
“ไม่ทราบว่าเห็นคุณยายบ้างมั้ยคะ”
“เอ๋...เห็นว่าเพิ่งเดินออกจากบ้านไปทางนั้นเองนี่นา” คนข้างบ้านพูด
หา....ออกจากบ้าน!!!! เป็นโรคหัวใจหนักอยู่เนี่ยน่ะ เฮ้ยๆๆๆๆ
“ขอบคุณมากค่ะ!!” ฉันพูดและรีบวิ่งไปทางนั้นทันที
ฉันวิ่ง วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย รู้สึกสังหรใจไม่ดีเอามากเลย ฉันวิ่งมาได้ซักพักนึงแล้ว แต่ไม่เห็นอะไรเลย ฉันถามทุกคนแถวนั้นไปทั่ว แต่ก็ไม่มีใครรู้ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆฉันก็เห็นคนมุงอะไรอยู่ก็ไม่รู้ มีรถตู้คันหนึ่งคว่ำอยู่ แล้วก็มีรถพยาบาลลอยู่ด้วย ขาสองข้างของฉันหยุดกึกทันที ทำไมนะ? ทำไมถึงกลัวที่จะไปตรงนั้น? ทำไมกัน... ทำไมขาเราถึงหยุดอย่างนั้นล่ะ ไม่ได้น่า...ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรหรอกน่า นี่เราเป็นอะไร? ไปดูดีกว่า...ไม่ใช่คุณยายหรอก... คุณยาย........ กึก ขาของฉันหยุดอีกทีนึง ถ้าเป็นคุณยายล่ะ? ฉันยืนเครียดอยู่พักหนึ่ง ซักพักก็มีรถเบ็นซ์สีขาวมาเบรกใกล้ๆที่เกิดเหตุ เอ๊ รถคันนี้ ของคุณเส็ชโชมารุนี่นา? แล้วเขาก็จอดรถแล้วรีบวิ่งลงมา เขาวิ่งมาหาฉัน
“.............เกิดอะไรขึ้น.............?” เค้าถาม
“ม...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รินยังไม่ได้เดินไปดูเลย” ฉันตอบเขา
“................อืม.............” เค้าพูดแล้วก็เดินไปดูที่เกิดเหตุ
นี่เรายืนนิ่งอยู่ทำไมกัน? เราเป็นอะไรน่ะ ทั้งๆที่มันไม่กี่ยวอะกับเราซักหน่อย เอาไงเอากัน เดินไปดูให้มันรู้เลยดีกว่า
ฉันเดินเข้าไปในวง แล้วฉันก็เห็นคนนอนอยู่แถวนั้นประมาณ 5-6คน เลือดกองถนนเลย แต่มีผ้าขาวกับหนังสือพิมพ์ปิดตัวพวกเค้าอยู่...รู้สึกไม่ดีเลย......... มัน...ยังไงก็ไม่รู้ แต่เท่าที่ฉันสังเกตุไม่มีใครเหมือนคุณยายฉันเลย...เฮ้อ...โล่งอกไปที่...คุณยายคงไปเดินเล่นเดี๋ยวก็คงกลับมาล่ะมั้ง ฟู่ๆๆๆๆๆ เรานี่ก็คิดมากไปเอง
“ไม่ทราบว่ารายชื่อผู้เสียชีวิตมีใครบ้างคะ” ผู้หญิงคนนึงถามขึ้น
.....ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน....
“อ๋อ ก็มีคุณ วิชิโมโตะ นานาชิ ,คิสึเงกะ คิคุมิ ,โซโยนะ ซาโตชิ ,มินามิโนะ เซจิ ,คาเนฮาระ ริวสุเกะ ครับ”
เฮ่อ...เท่าที่พูดมาไม่ชื่อของคุณยาย เฮ้อโล่งๆๆๆๆๆๆๆๆ
“โห...อุบัติเหตุครั้งนี้นี่มีผู้เสียชีวิตหลายคนมากเลยนะคะ”
“ใช่ครับ โอ๊ะ...ลืมบอกไปชื่อนึง คาคิซากิ ซาโตมิ”
คาคิซากิ...ซาโตมิ... นั่นมัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ค...คาคิซากิ ซาโตมิเหรอคะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันรีบถามผู้ชายคนนั้นให้แน่ใจ ไม่แน่หรอก...อาจจะชื่อเหมือนกันก็ได้...ไม่หรอกน่า ไม่ๆๆๆๆๆ
“อ๋อ...ใช่ครับ นี่ไงครับ” ผู้ชายคนนั้นเอาบัตรประชาชนของ คาคิซากิ ซาโตมิ มาให้ฉันดู
ฉันอึ้งมาก นี่มัน...คุณยาย คุณยายฉันนี่.........อ่ะ......... ฉันช็อกมาก สุดๆเลย แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่ง ที่นอนจมกองเลือดอยู่ ลมพัดแรงมาก ผ้าสีขาวที่ปิดร่างนั้นอยู่ก็เปิดออกมานิดหนึ่ง แล้วส่วนที่เปิดออกมาก็คือ หน้า..หน้าของคุณยาย... นั่นมัน...คุณยายจริงๆด้วย...ฉัน...ฉันช็อกมาก...ตอนนี้ฉันอยากจะวิ่งไปหาคุณยายเหลือเกิน...
“คุณยาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!คุณยายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันกรี๊ด แล้วก็วิ่งไปทันที แต่มาคนมาฉุดฉันไว้ก่อน
“ไปไม่ได้นะครับ!!!!” คนพวกนั้นาฉุดฉันไว้
“ม่ายยยยยยยย ฉันจะไปหาคุณยาย ฮือออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณยายยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันร้องเหมือนกับคนบ้า ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองคลั่งไปแล้ว
“......ริน......!!” เสียงใครก็ไม่รู้ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
ฉันร้องอยู่ตรงนั้น มีคนพูดและปลอบฉันมากมายแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรเลย แล้วคุณยายก็โดนหามเข้ารถพยาบาลไป ฮืออออออออออ ม่ายน้า ขอร้องละ...ทำไมต้องมีคนจากฉันไปด้วย ทำไม.... ทำไม.... ฉันลงไปร้องไห้กับพื้นเลย แล้วซักพักพวกคนแถวนั้นก็แยกย้ายกับกลับบ้านไป เหลือแต่ให้ฉันร้องไห้อยู่ที่ถนนคนเดียว คนเดียว...................
“ริน...........” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮืออออออออออออออ!!!!!!!!” ฉันร้องไห้เหมือนคนบ้าอีกแล้ว
“........ริน.......นี่ฉันเอง....เส็ชโชมารุ.......” เส็ชมารุมายืนข้างหน้าฉัน
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันยังหยุดร้องไม่ได้ ตอนนี้ฉันเสียใจมาก...
“.............”เส็ชโชมารุเงียบและยืนอยู่ข้างหน้าฉัน ฉันก็ร้องไห้เสียงดังอยู่
“..........ริน..........ลุกขึ้น....จะไปส่งที่บ้าน...........” เขาเอื้อมมือมา
ฉันเงยหน้าขึ้น พร้อมกับมองหน้าเขา ไม่รู้ทำไมฉันถึงเอื้อมมือไปจับมือเขาก็ไม่รู้...
ฉันขึ้นรถ และเขาก็ขับรถพาไปส่งที่บ้าน...
______________________________________________________________________________________________________
บ้าน
ฉันเดินเข้าบ้านพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วก็ก้มหน้าร้องไห้ต่อ....พอเข้าบ้านมันก็ยิ่งเศร้าขึ้น...ทำไม...ทำไมทุกคนถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว..... ฉัน...ฉันต้องการคนมาอยู่ข้างๆ...ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว...
เส็ชโชมารุเข้ามาที่บ้านฉันและนั่งลงข้างๆ เขานั่งเงียบๆโดยไม่พูดอะไรเลยซักคำ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ทำไมคนที่ฉันรักถึงต้องจากฉันไปกันหมดด้วย......ฮือ !!!!!!!!!!!!!” ฉันร้อง
เส็ชโชมารุนิ่งเฉยๆและมองฉัน
“ฮือ....อึ่กๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้...ฉันไม่เหลือใครแล้ว...ต้องอยู่คนเดียว....อีกแล้ว....ฮือ..อึ่กๆๆๆๆๆ....”
เส็ชโชมารุนั่งนิ่งม่พูดอะไร แต่เขาก็เอามือลูบหัวฉันอยู่ตลอดเวลา
“อึ่ก....ฮือ....อึ่ก.....ฮึ่ก......ฮือๆๆๆๆ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว...ฉันไม่อยากให้ใครตายไปมากกว่านี้แล้วอ่ะ ฮือออออออออออ ไม่มีใครเหลือแล้ว.............” ฉันร้องอีกแล้ว
“......................ก็ฉันไง.................” เส็ชโชมารุพูด ทำให้ฉันอึ้งนิดหน่อย...หา.....
“...........เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว.......” เขาพูดอีกที
คำพูดไม่กี่คำที่เขาพูดออกมา....ทำให้ฉันซึ้งจนต้องร้องไห้ออกมาอีก...
“อ...อือ...อึ่ก...ร...ริน...ฮึ่ก..ยังไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว.....นี่เนอะ....ฮึ่ก...อึ่ก...” ฉันพยายามยิ้มให้เขา
เขาไม่ได้พูดอะไรตอบแต่ก็จ้องหน้าฉันแล้วก็ลูบหัวฉัน แค่นั้นเอง......
______________________________________________________________________________________________________
เที่ยงคืนแล้ว เส็ชโชมารุยังไม่กลับบ้านเลย เขาอยู่กับฉันจนฉันหยุดร้องไห้ไปแล้ว...ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว...
“.....................กลับแล้วนะ............อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย..............” เขาถาม
“อือ........ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะอยู่กับรินตลอด..กลับบ้านระวังนะคะ...” ฉันพูดแล้วโบกมือให้เขา
“....อืม......”เขาพูดแต่ก็ยังยืนอยู่หน้าบ้าน เหมือนเขาคิดอะไรบ้างอย่าง และเขาก็พูดว่า
“..........งานศพยายเธอ..........ฉันจะจัดให้.......” เขาพูดเสร็จเขาก็เดินขึ้นรถ
หา?? จะจัดให้งั้นเหรอ?? นี่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยซักนิดนึง แล้วทำไมเขาต้องทำให้เราขนาดนี้ด้วย..เกรงใจจัง...ไม่อยากให้เขาทำเลย เดี๋ยวค่อยบอกเค้าละกัน...ว่าทุกอย่างเราจัดการเองได้.........
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น